17-18/11/1944 : Η σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ στην Λαμία, το πραξικόπημα, που δεν έγινε, η στρατιωτική προετοιμασία και η μυστική απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. για την αιματηρή σύγκρουση του Δεκέμβρη.

Ο Δεκέμβρης του 1944 δεν ήλθε τυχαία, ούτε επεβλήθη στους πρωταγωνιστές του, εκ των πραγμάτων. Δεν ήταν η φορά των γεγονότων, που παρέσυρε τις ηγεσίες των δύο αντιμαχομένων στρατιωτικοπολιτικών δυνάμεων, στην δίνη του πολέμου, αλλά ήσαν οι ειλημμένες αποφάσεις των ηγεσιών, που οδήγησαν τα γεγονότα να αποκτήσουν αυτήν την συγκεκριμένη φορά, της οποίας η τελική κατάληξη ήταν η πολυαίμακτη εμφύλια σύγκρουση του Δεκέμβρη. 

                        

   

    

Η εφημερίδα "Το Ποντίκι", στις 25/11/2004 και στις 2/12/2004, έκανε ένα πολύ καλό συνοψιστικό αφιέρωμα στην διήμερη σύσκεψη των καπεταναίων του ΕΛΑΣ στην Λαμία, με παρουσίαση των θέσεων εκείνων που έλαβαν μέρος σε αυτήν την κρίσιμη σύναξη, η οποία θα μπορούσε να επιταχύνει τις εξελίξεις και υπό προϋποθέσεις, να αλλάξει την τελική κατάληξη των γεγονότων. (Αν και ο Τσώρτσιλλ δεν είναι πιθανό να υπέκυπτε και θα έπραττε, νωρίτερα, όσα έπραξε τελικά έπραξε τον Δεκέμβρη)...

Το Κ.Κ.Ε. αντιμετώπισε το πρόβλημα και οργάνωσε την στρατιωτική του προετοιμασία, για την σύγκρουση του Δεκεμβρίου του 1944, αμέσως, μετά την απελευθέρωση από την τριπλή ξενική κατοχή, λίγο πριν αυτή η σύγκρουση πραγματοποιηθεί, κατά την σύσκεψη των καπεταναίων του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τους Άρη Βελουχιώτη και Μάρκο Βαφειάδη, στις 17 και 18 Νοεμβρίου 1944 στην Λαμία, όταν η στρατιωτική ηγεσία του Ε.Λ.Α.Σ. αποφάσισε την διενέργεια κινήματος, με την σιωπήρη και όχι επίσημη έγκριση του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. του κόμματος, την οποία, όμως, η απόφαση των καπαιταναίων του ΕΛΑΣ, προϋπέθετε, ως απαραίτητο όρο για την διεργεια του κινήματος αυτού.

Το γεγονός ότι η έγκριση αυτή δεν δόθηκε από τον Γιώργη Σιάντο και το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. δεν άλλαξε την φορά των πραγμάτων, δηλαδή την πορεία προς την αιματηρή σύγκρουση της Αθήνας. Απλώς, καθυστέρησε, για λίγες ημέρες, την εκτύλιξη των γεγονότων, που έφεραν την σύγκρουση αυτή στο ιστορικό προσκήνιο.

 Σε αυτή την σύσκεψη θα αναφερθούμε τώρα, η οποία πραγματοποιήθηκε από την ηγεσία του ΕΛΑΣ, εν γνώσει του Γιώργη Σιάντου και του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. (παρά το γεγονός ότι ο Μάρκος Βαφειάδης ''δούλευε'' τον Βελουχιώτη, όταν του έλεγε ότι το Π.Γ. δεν γνώριζε για την σύσκεψη αυτή), σε ένα περιβάλλον όπου οι ζαχαριαδικοί ευρίσκονταν σε θέση ισχύος (και όχι στην κατάσταση αδυναμίας, που βρέθηκαν στις 31/1/1945, μετά την ήττα του Δεκέμβρη), λόγω της πλήρους κυριαρχίας τους στον ελλαδικό χώρο, μετά την φυγή των κατακτητών, προϊόν της αδυναμίας του διαλυμένου αστικού κράτους και της μικρής ισχύος του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος στην Ελλάδα, το οποίο στηριζόταν περισσότερο στην συμφωνία της 9ης Οκτωβρίου 1944 του Τσώρτσιλλ με την τότε ηγεσία του Κ. Κ. Σ. Ε. (Στάλιν - Μολότωφ), παρά στην δύναμη πυρός του.

Οι καπετάνιοι πραγματοποίησαν την σύσκεψη με την καθοδήγηση της ζαχαριαδικής ηγεσίας του Κ. Κ. Ε., με σκοπό να προετοιμαστούν καλύτερα για την επικείμενη σύγκρουση με τους Άγγλους και τις μικρές ένοπλες δυνάμεις του αστικού πολιτικού κόσμου. Έτσι, όπως λέει ο Μάρκος Βαφειάδης, στην πορεία της συζήτησης το θέμα άλλαξε και αντί για την μαζική απόκρυψη όπλων, αποφάσισαν να κρατήσουν φανερά τα όπλα και να δημιουργήσουν, με αυτά τα όπλα που είχαν στις αποθήκες, νέα ένοπλα τμήματα. Επίσης, αποφάσισαν να προτείνουν (μέσω του Μάρκου Βαφειάδη) στον Γιώργη Σιάντο και στο Πολιτικό Γραφείο του Κ..Κ.Ε. την διενέργεια άμεσου ένοπλου κινήματος.

Φυσικά, αυτό σήμαινε ότι, με αυτή τους την ενέργεια, επέλεγαν τον δρόμο της σύγκρουσης με τον ελληνικό αστικό πολιτικό κόσμο και με τους Βρετανούς, γεγονός που απεδέχθησαν, μέσα από την (σωστή από στατική άποψη) πεποίθησή τους ότι θα νικούσαν στρατιωτικά τους Βρετανούς και τους Έλληνες αντιπάλους τους, αν και όταν θα ερχόταν η στιγμή της ένοπλης αντιπαράθεσης.

Αυτή ήταν και η λογική της ζαχαριαδικής ηγεσίας του Π. Γ. του Κ. Κ. Ε., η οποία, όμως, αντιμετώπιζε περισσότερο πολιτικά τα γεγονότα και δεν έβλεπε μόνο την άμεση στρατιωτική σκοπιά των καπεταναίων του ΕΛΑΣ. Ο Σιάντος και το Π. Γ. της Κ. Ε. του Κ. Κ. Ε., σε εκείνη την χρονική στιγμή, απέρριψαν την διενέργεια ένοπλου κινήματος, παρά το γεγονός ότι είχαν, ήδη, εκείνες τις ημέρες, που διεξαγόταν η σύσκεψη των καπεταναίων του ΕΛΑΣ στην Λαμία, αποφασίσει την ένοπλη σύγκρουση με την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν και τους Βρετανούς, επικαλούμενοι μια επιχειρηματολογία, της οποίας η λογική ήταν ότι η εξουσία ήταν στα χέρια του Κ.Κ.Ε. και ότι οι Άγγλοι δεν θα τολμούσαν να έλθουν σε αντιπαράθεση με το Ε.Α.Μ., λόγω της μικρής τους στρατιωτικής δύναμης και λόγω του γεγονότος ότι ένα τέτοιο ένοπλο κίνημα θα είχε επιπτώσεις στις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης, με τους συμμάχους της, καταλήγοντας ότι, άν οι Βρετανοί αποτολμήσουν ο,τιδήποτε ο Ε.Λ.Α.Σ. έχει την δυνατότητα να επιβάλει στρατιωτικά τις θελήσεις του Κόμματος.

Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Μάρκου Βαφειάδη, ο οποίος, αντικρούοντας τον Άρη Βελουχιώτη, που ήθελε άμεσο κτύπημα, είπε στην σύσκεψη ότι ένα άμεσο κίνημα, χωρίς την έγκριση του Π. Γ. του Κ.Κ.Ε., θα δημιουργούσε προβλήματα στις σχέσεις της Ε.Σ.Σ.Δ., με τους Άγγλους, διότι η σοβιετική ηγεσία είχε δεσμεύσεις απέναντι στους Άγγλους και γι' αυτό ο Κόκκινος Στρατός αποχώρησε από τα ελληνικά εδάφη στην βόρεια Ελλάδα, παρά την πρόσκληση των τοπικών ηγετών του Ε.Λ.Α.Σ. Είπε, μάλιστα, ο Βαφειάδης στην σύσκεψη αυτή ότι ο σοβιετικός στρατηγός αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα των βορειοελλαδιτών ελασιτών, λέγοντας ότι ''γι' αυτά αποφασίζει η Μόσχα''.

Η ζαχαριαδική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. (και τότε ήσαν όλοι τους ζαχαριαδικοί και φυσικότατα σταλινικοί) γνώριζε πλήρως τις δεσμεύσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. απέναντι στους Εγγλέζους, παρά το γεγονός ότι οι νοτιοελλαδίτες καπετάνιοι δεν τις γνώριζαν (όπως και ο Άρης Βελουχιώτης) και εξεπλάγησαν από τις αφηγήσεις του Μάρκου Βαφειάδη, ο οποίος ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. και ο λόγος του είχε βαρύτητα, για τους ελασίτες καπετάνιους, αφού όλοι αντιλαμβάνονταν ότι μιλούσε, εκ μέρους της ηγεσίας, η οποία δεν ήθελε να φανεί ότι ήταν πίσω από τα τεκταινόμενα (την διενέργεια μαζικής απόκρυψης του οπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ).

Σε εκείνη την χρονική στιγμή (19/11/1944) ο Σιάντος και το Π. Γ. απέρριψαν την διενέργεια πραξικοπήματος, λόγω του γεγονότος ότι περίμεναν την κατάλληλη - κατά την γνώμη τους - πολιτική συγκυρία και επειδή είχαν την συντριπτική υπεροπλία απέναντι στους Άγγλους, γεγονός που τους έκανε να πιστεύουν ότι αυτοί, πιθανώς, να μην τολμούσαν να θέσουν ζητήματα, που θα αμφισβητούσαν την πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία του Κ.Κ.Ε. και λόγω των δεσμεύσεων του Στάλιν, απέναντι στον Τσώρτσιλλ. Άλλωστε, η απόφαση, για τον μη αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την σύγκρουση με την κυβέρνηση και τους Βρετανούς, ήταν, ήδη, μυστικά, ειλημμένη.

Τελικά, αυτό που δεν έκαναν στις 19/11/1944, το έκαναν - όπως είπε ο Σιάντος στον Βαφειάδη - στις 3/12/1944, όταν είδαν ότι ο αιτούμενος αφοπλισμός του Ε.Λ.Α.Σ. καταργούσε την στρατιωτική και κοινωνική παντοδυναμία του Κ.Κ.Ε. και έθετε ζήτημα αμφισβήτησης και της πολιτικής του κυριαρχίας.

Όσα περιγράφει, παραπάνω, ο Ζεύγος στον Κοστώφ στο διασωθέν από τα βουλγαρικά αρχεία μνημόνιο, συνδιασμένα με τα λοιπά ντοκουμέντα που τώρα κατεβάζω, είναι χαρακτηριστικά και αποδίδουν το πνεύμα εκείνης της περιόδου. Αυτά που λέει, στις αρχές Ιανουαρίου 1945, μετά την πρόωρη ήττα και την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα, στην συνάντηση που είχε το ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε.  στην Σόφια, με τον Τράϊτσο Κοστώφ είναι περιγραφικά της κατάστασης που επικρατούσε στην Ελλάδα, μέχρι την 3/12/1944, όταν η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. υλοποίησε το σχέδιο της ένοπλης σύγκρουσης και της κατάληψης της εξουσίας. Το Κ.Κ.Ε., μέσα από το EAM και τον ΕΛΑΣ, είχε την πλειοψηφία του πληθυσμού, με το μέρος του,  με ανοικτή υποστήριξη, ή με ευμενή στάση, ή με ανοχή και έλεγχε το σύνολο του κρατικού μηχανισμού, που είχε απομείνει από την Κατοχή, ενώ παράλληλα είχε και την συντριπτική υπεροπλία στο επίπεδο των όπλων. Αυτή η κατάσταση και ο ευνοϊκός συσχετισμός των δυνάμεων οδήγησε την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. στην άρνηση του αφοπλισμού και στην απόφαση, για την ένοπλη αντιπαράθεση, με την κυβέρνηση και το μικρό βρετανικό εκστρατευτικό σώμα.

Όμως, η άποψή τους (του Σιάντου και του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. και των καπεταναίων του Ε.Λ.Α.Σ., για την στρατιωτική υπεροπλία του Ε.Λ.Α.Σ.) ήταν στατικά σωστή, αλλά δυναμικά εσφαλμένη, αφού δεν έλαβαν υπόψη τους το απίστευτο και μη αναμενόμενο, δηλαδή την σταθερή και πείσμονα θέληση του Τσώρτσιλλ να μην επιτρέψει στους ζαχαριαδικούς να καταλάβουν την χώρα, μιά θέληση, που έφθασε στο σημείο να οδηγήσει τον Βρετανό ηγέτη στην απόσυρση δυνάμεων από τα άλλα μέτωπα του πολέμου, κατά της ναζιστικής Γερμανίας, προκειμένου να ενισχύσει και να καταστήσει νικηφόρο το μικρό αρχικά βρετανικό εκστρατευτικό σώμα στην Ελλάδα, κατά την σκληρή, ανελέητη και πολυαίμακτη ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.

Ο Στάλιν ήταν υποκριτής και καιροσκόπος. Μέσω του Δημητρώφ και του Τίτο, καθοδήγησε τους ζαχαριαδικούς ηγέτες του Κ.Κ.Ε. (δηλαδή τον πειθήνιο και αφελή Γιώργη Σιάντο) στα Δεκεμβριανά, για τις δικές του γεωστρατηγικές σκοπιμότητες (αφού τον Φεβρουάριο του 1945 επέκειτο να γίνει η Διάσκεψη της Γιάλτας, που θα καθόριζε τον μεταπολεμικό κόσμο) και μετά την ήττα, έβγαλε την ουρά του απ' έξω - όπως πάντοτε συνήθιζε άλλωστε...

Η σύσκεψη των στρατιωτικών αρχηγών του Ε.Λ.Α.Σ. στις 17 και 18 Νοεμβρίου 1944 στην Λαμία, την οποία συγκάλεσε το Γενικό Στρατηγείο του Ε.Λ.Α.Σ. (Στέφανος Σαράφης), έγινε, προφανώς με την καθοδήγηση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., ή, έστω μόνον του Γιώργη Σιάντου - αν και αυτό δεν είναι αληθές, αφού το Π.Γ., προφανώς θα τον είχε εξουσιοδοτήσει -, με σκοπό την μαζική απόκρυψη των όπλων του Ε.Λ.Α.Σ., σε περίπτωση, που κατέληγαν σε συμφωνία με τον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας και τους Βρετανούς, αλλά και για την γενική επιστράτευση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, εν όψει της σχεδιαζόμενης και ήδη, μυστικά, από τους καπετάνιους του ΕΛΑΣ, αλλά και από τα μέλη και στελέχη του κόμματος, αποφασισμένης πολεμικής σύγκρουσης, που έβλεπαν να έρχεται και την οποία ήσαν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν.

Άρης Βελουχιώτης : Αυτός προσκάλεσε τους καπετάνιους στην Λαμία, μετά από διαταγή του Στέφανου Σαράφη (πίσω από τον οποίον - και εν αγνοία του - βρισκόταν ο Γιώργης Σιάντος και το Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.).



Την σχετική πρόσκληση στους 12 καπετάνιους του Ε.Λ.Α.Σ. έβαλαν να την κάνει ο (πάντα απείθαρχος) Άρης Βελουχιώτης - προφανώς για να του την χρεώσουν, αν κάτι δεν πήγαινε καλά και αυτή η μάζωξη μαθευόταν από τους πολιτικούς τους αντιπάλους - και τον οποίον δεν ενημέρωσαν ότι ο Σιάντος και το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. γνώριζαν την διενέργεια αυτής της σύσκεψης.

Γιώργης Σιάντος : Ο Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε., που αντικαθιστούσε τον κρατούμενο στο Νταχάου ηγέτη του κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη.


Ο Γιώργης Σιάντος προκάλεσε αυτήν την σύσκεψη, για τον σκοπό που προανέφέρα, δηλαδή την μαζική απόκρυψη του οπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ. και την γενική προετοιμασία, για την αποφασισμένη πολεμική σύγκρουση. Η σύσκεψη αυτή, λόγω του θυελλώδους χαρακτήρα του Άρη Βελουχιώτη και λόγω των καίριων παρεμβάσεών του, πήρε, μάλιστα, μια τροπή, που δεν ήθελε το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. Έτσι, άλλαξε ατζέντα και επικεντρώθηκε στην διενέργεια άμεσου πραξικοπήματος, για την πλήρη κατάληψη της εξουσίας, με την δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων στην Αθήνα, που θα επιβάλλονταν στον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας και στο μικρό και αντιμετωπίσιμο βρετανικό εκστρατευτικό σώμα, με ή χωρίς, την έγκριση του Πολιτικού Γραφείου του Κ. Κ. Ε.

Μάρκος Βαφειάδης : Πήγε στην σύσκεψη, ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. χωρίς να ξέρει την μυστική απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, για ένοπλη σύγκρουση με τους Βρετανούς και χωρίς να την πληροφορηθεί, εκ των υστέρων.



Ο Μάρκος Βαφειάδης μπλοκάρισε αυτήν την εξέλιξη, ακριβώς στο σημείο, όπου ο Βελουχιώτης είχε αρχίσει να δίνει οδηγίες, ως προς τα πρακτικά μέτρα, που χρειάζονταν για την διενέργεια του πραξικοπήματος, θέτοντας θέμα ενημέρωσης του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. και το γεγονός ότι, μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε προβλήματα στις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης με τους συμμάχους της. Στο σημείο αυτό ο Μάρκος Βαφειάδης έκανε γνωστό στους καπετάνιους της σύσκεψης ότι τα σοβιετικά στρατεύματα απόχώρησαν από την βόρεια Ελλάδα πίσω στην Βουλγαρία, λόγω των δεσμεύσεων της Ε.Σ.Σ.Δ. απέναντι στους Βρετανούς και ότι η έκκληση του Ε.Λ.Α.Σ. της βόρειας Ελλάδας στον Κόκκινο Στρατό να μείνει στα ελληνικά εδάφη απορρίφθηκε από τον επικεφαλής Ρώσο στρατηγό, με την ρήση ότι ''γι' αυτά αποφασίζει η Μόσχα''.

Η εξέλιξη αυτή κλόνισε και τον ίδιο τον Βελουχιώτη, δίχασε τους καπετάνιους, με αποτέλεσμα να μην αποφασίσουν την διενέργεια άμεσου πραξικοπήματος στην Αθήνα, ούτε και να προβούν σε απόκρυψη του οπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ., αλλά να τον κρατήσουν φανερά και να αυξήσουν τα ένοπλα τμήματα του στρατού τους.

Παράλληλα, οι Βελουχιώτης, Σαράφης και Βαφειάδης αποφάσισαν να στείλουν τον Βαφειάδη στο Πολιτικό Γραφείο της Κ. Ε. του Κ. Κ. Ε., με την πρόταση να διενεργηθεί πραξικόπημα, χωρίς την επίσημη έγκριση του Πολιτικού Γραφείου της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. και χωρίς το Π.Γ. να πάρει επίσημη θέση, μέχρι την ολοκλήρωσή του.

Η πρόταση αυτή υποστηρίχθηκε από τον Μάρκο Βαφειάδη (ο οποίος δεν ήταν μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και δεν γνώριζε την απόφαση του ανώτατου οργάνου του κόμματος, που μόλις είχε ληφθεί, για διεξαγωγή ένοπλης σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τους Βρετανούς) στις 19/11/1944 στο Πολιτικό Γραφείο της Κ. Ε. του Κ. Κ. Ε. και στα ντοκουμέντα, που παρουσιάζω εδώ, εμπεριέχεται και η απόφαση του Πολιτικού Γραφείου και η προτροπή Μπαρτζιώτα, μετά την συνεδρίαση, προς τον Βαφειάδη, να αντιληφθεί ότι ο αστικός πολιτικός κόσμος και οι Βρετανοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και ότι αν κάνουν κάτι, θα βρουν τον λαό απέναντί τους και θα χάσουν.

Το Πολιτικό Γραφείο του Κ. Κ. Ε. ομόφωνα απέρριψε την πρόταση των στρατιωτικών αρχηγών του Ε.Λ.Α.Σ., με το σκεπτικό ότι '' ναι μεν έχει υπόψη του μερικές αντιεαμικές εκδηλώσεις αντίδρασης των Άγγλων, αλλά ούτε οι Άγγλοι, ούτε η αντίδραση θα τολμήσουν να παραβιάσουν τις συμφωνίες και αν αποπειραθούν, θα τις επιβάλουμε εμείς, εφαρμόζοντάς τες, αφού η κυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια μας...'' Φυσικά, δεν ανακοίνωσε στον Βαφειάδη την μυστική απόφαση για σύγκρουση με τους Βρετανούς και την αναμονή τους, για την κατάλληλη συγκυρία, που θα πραγματοποιούσαν αυτήν την σύγκρουση...

Θα επαναλάβω, εδώ, την διαπίστωση ότι η άποψή τους (του Σιάντου και του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. και των καπεταναίων του Ε.Λ.Α.Σ., για την στρατιωτική υπεροπλία του Ε.Λ.Α.Σ.) ήταν στατικά σωστή, αλλά δυναμικά εσφαλμένη, αφού δεν έλαβαν υπόψη τους το απίστευτο και μη αναμενόμενο, δηλαδή την σταθερή και πείσμονα θέληση του Τσώρτσιλλ να μην επιτρέψει στους ζαχαριαδικούς να καταλάβουν την χώρα, μιά θέληση, που έφθασε στο σημείο να οδηγήσει τον Βρετανό ηγέτη στην απόσυρση δυνάμεων από τα άλλα μέτωπα του πολέμου, κατά της ναζιστικής Γερμανίας, προκειμένου να ενισχύσει και να καταστήσει νικηφόρο το μικρό αρχικά βρετανικό εκστρατευτικό σώμα στην Ελλάδα, κατά την σκληρή, ανελέητη και πολυαίμακτη ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.

Από την άποψη αυτή ελέγχεται για την ορθότητά της η άποψη του Κίσσαβου ότι ένα πραξικόπημα του Ε.Λ.Α.Σ. στα μέσα Νοεμβρίου 1944 θα επέβαλε τις θελήσεις του Κ.Κ.Ε. στους Βρετανούς και στον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας. Το πιθανώτερο είναι ότι, απλώς, θα επέσπευδε τις εξελίξεις και αυτό που έγινε τον Δεκέμβρη θα γινόταν 14 ημέρες νωρίτερα.

Βέβαια, ο Ε.Λ.Α.Σ. θα είχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού - σίγουρα σημαντικό σε μια μάχη - αλλά και ο Τσώρτσιλλ δεν θα τους άφηνε έτσι. Η απάντησή του θα ήταν - κατά πάσαν πιθανότητα - καταιγιστική, όπως και τον Δεκέμβρη.

Αυτό που έχει σημασία στην όλη ιστορία με το πραξικόπημα του Ε.Λ.Α.Σ., που άργησε να γίνει, είναι το γεγονός ότι μια στρατιωτικής φύσεως εξέλιξη μπλοκαρίστηκε από τις δεσμεύσεις της γραφειοκρατίας του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής του Κ. Κ. Ε.

Και οι δεσμεύσεις αυτές είχαν να κάνουν με την πολιτικοϊδεολογική εξάρτηση της κομμουνιστικής νομενκλατούρας των Ελλήνων σταλινοζαχαριαδικών από την Σοβιετική Ένωση. Οι διασωθέντες από τους πρωταγωνιστές της σύσκεψης των καπετάνιων του Ε.Λ.Α.Σ. στην Λαμία στις 17 και 18/11/1944, διάλογοι δείχνουν καθαρά ότι ο Βελουχιώτης και η πρότασή του μπλοκαρίστηκε, ευθύς ως ο Μάρκος Βαφειάδης (τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, έτυχε να γνωρίσω όταν στο τέλος του βίου του ήταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΠΑ. ΣΟ. Κ. στις βουλευτικές εκλογές της 8/4/1990 - στις οποίες και εξελέγη - και είχε έλθει μια βραδυά στην Πετρούπολη) αναφέρθηκε στο γεγονός ότι το πραξικόπημα θα δημιουργούσε προβλήματα στις σχέσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. με τους αγγλοαμερικανούς συμμάχους της και στο γεγονός ότι ο σοβιετικός στρατός γύρισε στην Βουλγαρία, αφήνοντας ένα κομμάτι ελληνικού εδάφους, στο οποίο είχε εισέλθει, ενώ ο Ρώσος στρατηγός απέρριψε αίτημα των ελασιτών να παραμείνει στα ελληνικά εδάφη, με την επίκληση των οδηγιών της Μόσχας, η οποία μόνον αυτή θα μπορούσε να αποφασίσει για κάτι τέτοιο.

Αυτού του είδους τα επιχειρήματα Βαφειάδη κλόνισαν ακόμα και τον Άρη Βελουχιώτη και απέτρεψαν την εξέλιξη του πραξικοπήματος.

Όμως άξια προσοχής ήσαν και τα επιχειρήματα του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε.:

Δεν χρειάζεται να κάνουμε πραξικόπημα, απάντησαν ομόφωνα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. στον Μάρκο Βαφειάδη, επειδή την κυβέρνηση την έχουμε εμείς και επειδή έχουμε και την υπεροπλία, γι' αυτό αν τολμήσουν κάτι οι Βρετανοί, θα επιβάλουμε τις θελήσεις μας.

Δεν είναι ότι δεν ήθελαν. Ήθελαν και παραήθελαν. Το είχαν αποφασίσει και αυτό το επεδίωξαν τον Δεκέμβρη.

1) Είναι το ότι δεν είχαν εντολή άνωθεν (από τον ''παππού'', που ήταν ο Δημητρώφ και σύμφωνα με την εξίσωση Σιάντου, Δημητρώφ = Στάλιν).

2) Είναι ότι γνώριζαν ότι ήσαν κυρίαρχοι πολιτικά και στρατιωτικά και αυτό τους έδινε μια υπερβολική αυτοπεποίθηση, που τους οδήγησε στην υποτίμηση του αντιπάλου, με την λογική του ''ό,τι και να κάνει, τον έχουμε στο χέρι''.....


Το αποτέλεσμα ήταν να ηττηθούν, επειδή αρνήθηκαν να μοιρασθούν την εξουσία, αφοπλιζόμενοι.

Αυτή είναι η απλή αλήθεια, όπως άλλωστε, την έχει περιγράψει και ο Γρηγόρης Φαράκος.

Όλοι αυτοί (Σιάντος, Ιωαννίδης, Μπαρτζιώτας κλπ) ήσαν έξωθεν δοτοί, επειδή ήσαν διορισμένοι από τον Στάλιν, πολιτικοϊδεολογικά τυφλοί και ανίκανοι να αρνηθούν υπακοή στα κελεύσματα του ''πατερούλη''. Αυτός νομιμοποιούσε στα μάτια όλων και του ίδιου του εαυτού τους, την όποια εξουσία τους. Και αυτό συνέβαινε, ήδη, από το 1932.

Ο Σιάντος και το Κ.Κ.Ε. είχαν την εξουσία στην Ελλάδα από την απελευθέρωση, μεχρι τον Δεκέμβρη του 1944. Δεν ετίθετο θέμα να την κατακτήσουν. Αυτό είπε ο Σιάντος στον Βαφειάδη, αυτό λέει και ο Ζεύγος στην συνομιλία του με τον Κοστώφ τον Ιανουάριο του 1945, μετά την ήττα των Δεκεμβριανών (η μάχη των οποίων έληξε πρόωρα και ενώ ο Ε.Λ.Α.Σ. μπορούσε ακόμα να αντισταθεί, αλλά αυτό και το γιατί έγινε αυτό, θα το δούμε αργότερα, μέσα και από τις αφηγήσεις απλών αγωνιστών του Ε.Λ.Α.Σ.).

Η ''εξουσία'' του Γεωργίου Παπανδρέου ήταν τυπική και ουσιαστικά ανύπαρκτη, αφού, όπως σωστά λένε και ο Ζεύγος και ο Σιάντος και όλοι τους (πλην του πάντα και σωστά ανήσυχου Άρη), τα πάντα βρίσκονταν υπό τον άμεσο έλεγχο του Ε.Λ.Α.Σ. και του Κ.Κ.Ε.

Στρατηγική είχε ο μπαρμπα-Γιώργης ο Σιάντος και τακτική είχε. Ήταν η στρατηγική διατήρησης της ουσιαστικής και εν τοις πράγμασι, εξουσίας του Ε.Λ.Α.Σ.

Τι δεν είχε; Αυτό που δεν είχε ήταν (στις 19/11/1944) η εντολή από την ατύπως λειτουργούσα Κομμουνιστική Διεθνή του υπευθύνου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. και παλιού Γραμματέα της Διεθνούς Γκιόργκυ Δημητρώφ.

Το ότι ο Στάλιν, για τα μάτια των Αγγλοαμερικανών, είχε ανακοινώσει την διάλυσή της, αυτό δεν σημαίνει ότι ατύπως δεν λειτουργούσε, ως καθοδηγητικό κέντρο, στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Απλώς, άλλαξε στέγη και μεταφέρθηκε στο Τμήμα Εξωτερικών Σχέσεων της Κ. Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε., γι' αυτό και τοποθετήθηκε εκεί επικεφαλής ο κατ' εξοχήν αρμόδιος, ήτοι ο παλαιός Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς, ο Γκιόργκυ Δημητρώφ, που ήταν και Γραμματέας του Βουλγαρικού Κ. Κ.

Όταν τα πράγματα έσφιξαν, με την επιμονή των Άγγλων, για αφοπλισμό του Ε.Λ.Α.Σ. οι ζαχαριαδικοί ρώτησαν τον Τίτο, τους Βούλγαρους και τους Σοβιετικούς και όταν ήλθε και η διαταγή (30/11/1944) από εκεί, ο Σιάντος ανασύστησε την (δήθεν και για τα μάτια του κόσμου) διαλυμένη Κεντρική Επιτροπή του Ε.Λ.Α.Σ. και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο - περί του οποίου μίλησε ο Θανάσης Κλάρας στην σύσκεψη της Λαμίας της 17 και 18/11/1944 και το οποίο προέβλεπε για τον ίδιο τον Κλάρα το να εξουδετερώσει τον Ε.Δ.Ε.Σ. στην Ήπειρο, όπου ο Ζέρβας είχε τα ισχυρά του ερείσματα -, για την απροσχημάτιστη, πλέον, διατήρηση της ουσιαστικής εξουσίας του Ε.Λ.Α.Σ. και την επίσημη κατάληψή της, με την απομάκρυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου και την εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης Ζεύγου, η οποία θα περιείχε και κάποιους μη κομμουνιστές υπουργούς (ανδρείκελα του Ε.Α.Μ.), σαν τον Ηλία Τσιριμώκο, τον Αλέξανδρο Σβώλο, τον Γιώργο Σημίτη και όποιον άλλον από τα απομεινάρια του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου θα ήθελε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση αυτή.

Δεν είναι μόνον η ιστορία των νικητών, που χρειάζεται απομυθοποίηση, η οποία, άλλωστε, γίνεται και μέσα από την δική μου την εξιστόριση και από τα συμπεράσματα, που και εγώ βγάζω.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης περιγράφει την συνεδρίαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., στο "Αρεταίειο" (την ίδια περίοδο που γινόταν η συνάντηση των καπεταναίων του ΕΛΑΣ στην Λαμία), όπου νοσηλευόταν ο ίδιος και την μυστική απόφασή του, για την ένοπλη σύγκρουση με την κυβέρνηση στην οποία το Κ.Κ.Ε. συμμετείχε και το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα.



Χρειάζεται απομυθοποίηση και η ''ιστορία'' των παρ' ολίγον νικητών, για τις φρικαλεότητες, που διέπραξαν και οι οποίες είναι απίστευτες, ως τάξη μεγέθους και υπαρκτές  και οι οποίοι, παρ' ολίγον, νικητές, τελικά νικήθηκαν, από την μεγαλομανία του Τσώρτσιλλ, ο οποίος, ακριβώς επειδή ήταν ένας βέρος βικτωριανός, έβλεπε την καταρρέουσα αυτοκρατορία της Βρετανίας, με τα μάτια του Βρετανού αποικιοκράτη, ο οποίος πίστευε ότι η αυτοκρατορία αυτή δεν θα έδυε στον αιώνα τον άπαντα. Ήταν, με λίγα λόγια, το ίδιο τυφλός, από την λογική της ισχύος, όπως η ζαχαριαδική ηγεσία του Κ.Κ.Ε., η οποία, επίσης, τυφλωμένη από την δύναμη που απέκτησε στην Κατοχή, πίστευε ότι μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που ήθελε αυτή.

Ανάμεσα στις δύο αυτές θελήσεις και δυνάμεις ισχύος, λογικό είναι να επικρατούσε ο ισχυρότερος και εκείνος ο οποίος είχε προσηλωθεί στον στόχο του περισσότερο.

Όταν ο Τσώρτσιλλ κατάλαβε ότι τα υπόλοιπα Βαλκάνια (Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, Ρουμανία) ήσαν χαμένα, για την Βρετανία, παρά την συμφωνία της 9-10/10/1944, με τον Στάλιν, προσηλώθηκε στον μόνον υλοποιήσιμο στόχο του, εκεί όπου είχε ένα μικρό αλλά ένοπλο και με δυνατότητες ανάπτυξης τμήμα του : Στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η μόνη που είχε δυνατότητα να κρατήσει και αυτήν κράτησε, με όλα τα μέσα, ακόμα και με ανοικτούς εκβιασμούς στην Ε.Σ.Σ.Δ., για το σπάσιμο της αντιναζιστικής συμμαχίας.

Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι (Στάλιν). Έπαιξε σε πολλά ταμπλώ, έναντι των Βρετανών και των Αμερικανών, με όπλο τους ζαχαριαδικούς και την σύγκρουση του Δεκεμβρίου του 1944. Φυσικά, αυτός βγήκε κερδισμένος...



Ο Στάλιν έπαιξε και αυτός το δικό του παιχνίδι, με τις πλάτες των ζαχαριαδικών, οι οποίοι έχοντας την ουσιαστική εξουσία στα χέρια τους και την ισχύ της υπεροπλίας τους, αρνήθηκαν να μοιραστούν την εξουσία, με εκείνους που ουσιαστικά ήσαν χωρίς καμμιά εξουσία (τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και τον λοιπό αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας, ο οποίος είχε κυριολεκτικά γαντζωθεί στην μόνη ουσιαστική πραγματική ισχύ, απέναντι στον Ε.Λ.Α.Σ. : Τους Βρετανούς. Με λίγα λόγια, ο Στάλιν καθοδήγησε τους ζαχαριαδικούς ηγέτες του Κ.Κ.Ε. να κάνουν αυτό, που ακριβώς και εκείνοι ήθελαν να κάνουν (να καταλάβουν, δηλαδή, την εξουσία), με τον τρόπο, όμως, εκείνο, που εξυπηρετούσε τα δικά του συμφέροντα και ο οποίος τρόπος ήταν ατελέσφορος, ως προς τις επιδιώξεις των ζαχαριαδικών, διότι με τα Δεκεμβριανά τεστάρησαν τον Τσώρτσιλλ και τις δυνατότητές του να αντιδράσει σε βάθος χρόνου και έτσι, όταν αυτός αντέδρασε - μεσούντος του πολέμου κατά των ναζί και των μιλιταριστών της Ιαπωνίας - με αυτόν τον σφοδρό και απρόσμενα σκληρό τρόπο, βρέθηκαν (οι ζαχαριαδικοί και οι εκ Μόσχας καθοδηγητές τους Δημητρώφ και Στάλιν) σε αδιέξοδο και σε κίνδυνο κατάρρευσης της αντιναζιστικής συμμαχίας, με επικίνδυνα ενδεχόμενα για την Ε.Σ.Σ.Δ., όπως επίσης και μακροπρόθεσμα σε στρατιωτικό αδιέξοδο στο πεδίο της μάχης στην Αθήνα.

Τότε, λοιπόν, στις αρχές Ιανουαρίου 1945 και ενώ ο Ε.Λ.Α.Σ. μπορούσε ακόμα να πολεμήσει και να φέρει και άλλες μονάδες από την γύρω περιοχή, αποφάσισαν να αναδιπλωθούν και αυτό το έκαναν και πάλι καθοδηγημένοι, εξυπηρετώντας πάλι γεωπολιτικά παιχνίδια της Ε.Σ.Σ.Δ. (κατοχύρωση της σοβιετικής εξουσίας στην Πολωνία και στις χώρες, που είχε κατακτήσει ο Κόκκινος Στρατός, νικώντας τους χιτλερικούς) και οδηγήθηκαν στην Βάρκιζα, την οποία - όπως θα δούμε και πιο κάτω - την υπονόμευσαν, με μαζική απόκρυψη όπλων (υπάρχουν η τηλεγραφική εντολή του Άρη Βελουχιώτη της 31/1/1945, η οποία εκδόθηκε εν όψει της επικείμενης υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας και οι αφηγήσεις του Ιωαννίδη γι' αυτό το ζήτημα) και την οποία την είδαν σαν μια ανάπαυλα, μέχρι τον επόμενο γύρο, τον οποίον τον περίμεναν σύντομα και πάλι λόγω της κοινωνικοπολιτικής και στρατιωτικής τους ισχύος. Η τελευταία, βέβαια, είχε δεχτεί πλήγμα, αλλά παρέμενε υπαρκτή και πάντα παρούσα.

Οι άλλοι, βέβαια - οι αντίπαλοί τους - δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας να πέσουν στα χέρια των ζαχαριαδικών. Οργάνωσαν το κράτος τους και αντεπιτέθηκαν και στο τέλος προσκαλώντας τους Αμερικανούς, τσάκισαν τους ζαχαριαδικούς στον δεύτερο γύρο, ο οποίος υπήρξε και αυτός προϊόν του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος ξεκίνησε πρόωρα τον Δεκέμβρη του 1944 και έλαβε σάρκα και οστά το 1946 - 1949 στα ελληνικά βουνά, όταν ο Στάλιν και ο ταγματάρχης του ο Ζαχαριάδης αποφάσισαν την διεξαγωγή της συνέχειας του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (η απόφαση αυτή ήταν μια διαδικασία. που ξεκίνησε με την Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. στις 5/2/1946 και την Απόφαση της 2ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 13/2/1946, για να ολοκληρωθεί με την συνάντηση Στάλιν - Ζαχαριάδη στην Κριμαία την Άνοιξη του 1946), με την ολέθρια απόφαση για αποχή από τις εκλογές της 31/3/1946, μια απόφαση, η οποία είχε την σκοπιμότητά της και η οποία συνίστατο στο να υποχρεωθούν, δια της αποχής, οι οπαδοί της Αριστεράς να περάσουν στην παρανομία, αφού μέσω των εκλογικών τους βιβλιαρίων, θα γινόταν φανερή η εκλογική τους συμπεριφορά, σε εκείνες τις εκλογές και οι αρχές ασφαλείας του τότε κτιζόμενου μεταπολεμικού κράτους θα μπορούσαν να τους εντοπίσουν και να τους καταδιώξουν, ή έστω, να τους κάνουν την ζωή δύσκολη, για τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Όχι, βέβαια, ότι η συμμετοχή του Κ.Κ.Ε. στις εκλογές της 31/3/1946 θα απέκλειε την δυνατότητα για την επιλογή του δεύτερου γύρου στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά θα δημιουργούσε ένα τακτικό μειονέκτημα για την ζαχαριαδική ηγεσία, αφού θα αφαιρούσε ένα πολύ σημαντικό κίνητρο από τον απλό κόσμο της αριστεράς, να ανέβει ξανά στο βουνό. Έτσι έβλεπε ο Ζαχαριάδης τότε τα πράγματα και μαζύ του και το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε., που πήρε αυτήν την ομόφωνη απόφαση. 

Ας γυρίσουμε, τώρα, στην σύσκεψη των καπεταναίων του Ε.Λ.Α.Σ. στην Λαμία στις 17 και 18/11/1944 (σε αυτήν πήρε μέρος και ο σφαγέας του Κώστα Σπέρα, ο Ανδρέας Μούντριχας - ο καπετάν Ορέστης -, που πάνω από ένα χρόνο πριν ήταν επικεφαλής εκείνων, που αποκεφάλισαν τον παλιό αναρχοσυνδικαλιστή, έξω από την Μάνδρα, αφού τον είχαν προσκαλέσει σε συνάντηση), η οποία έγινε με σκοπό την διαφύλαξη της μαχητικής ισχύος του Ε.Λ.Α.Σ. και τα πρακτικά μέτρα για την διαφύλαξή της.

Όπως είδαμε, αυτή έγινε, με διαταγή του Γιώργη Σιάντου και του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. (για την γνώση του Πολιτικού Γραφείου κάνει λόγο ο ''καπετάν - Ηρακλής'' Ηλίας Καρράς της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου, σύμφωνα με όσα του είπε ο Αρίστος Βασιλειάδης ο υπεύθυνος της Περιφερειακής Επιτροπής Φθιώτιδας, ο οποίος συμμετείχε στην σύσκεψη και ήταν μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., ο οποίος είπε επίσης ότι το Π. Γ. ήξερε τα θέματα, με τα οποία θα απασχολιόταν η σύσκεψη).

Η σύσκεψη αυτή κατέληξε όχι μόνο στον μη αφοπλισμό του Ε.Λ.Α.Σ. - δεν ετίθετο, άλλωστε, τέτοιο θέμα -, αλλά και στην αύξηση του οπλισμού του, καθώς και των ένοπλων τμημάτων του και σε σχέδια τακτικής, ώστε να αντιμετωπισθούν οι πιθανότατες αεροπορικές επιδρομές των Άγγλων και να μην αιφνιδιαστεί ο αντάρτικος στρατός του Ε.Λ.Α.Σ.

Ο Μάρκος Βαφειάδης, μάλιστα, απέτρεψε πρόταση του Άρη Βελουχιώτη, για διενέργεια πραξικοπήματος στην Αθήνα, το οποίο θα δημιουργούσε τετελεσμένα γεγονότα, επικαλούμενος δεσμεύσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. απέναντι στους συμμάχους της, που την υποχρέωσαν να αποσύρει τον στρατό της από την Βόρεια Ελλάδα, παρά τις εκκλήσεις των τοπικών ηγετών του Ε.Λ.Α.Σ. και τις διεθνείς και εσωτερικές πολιτικές επιπτώσεις, που θα είχε μια τέτοια ενέργεια.

Τελικά, οι Σαράφης, Βελουχιώτης και Βαφειάδης συμφώνησαν να μεταβεί ο Βαφειάδης στην Αθήνα και να μεταφέρει πρόταση στο Π. Γ. του Κ.Κ.Ε., η οποία προέβλεπε την διενέργεια πραξικοπήματος στην Αθήνα, με την δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων, χωρίς την επίσημη έγκριση και χωρίς την τοποθέτηση του Π. Γ., για όσο χρονικό διάστημα χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί το εν λόγω πραξικόπημα, του οποίου η επιτυχία εθεωρείτο δεδομένη, λόγω της συντριπτικής υπεροπλίας του Ε.Λ.Α.Σ. και λόγω του στοιχείου του αιφνιδιασμού, που περιεχόταν σε μια τέτοια ενέργεια.

 Ο Γιάννης Ιωαννίδης (εδώ είναι φωτογραφημένος στο γραφείο του), που εκείνη την εποχή νοσηλευόταν στο "Αρεταίειο" Νοσοκομείο, για σκωληκοειδίτιδα, μίλησε στις "Αναμνήσεις" του, για την μυστική απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., για ένοπλη σύγκρουση με τις βρετανικές δυνάμεις και την κυβέρνηση. Το ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και μέλος του Πολιτικού Γραφείου γνώριζε τα πάντα, από πρώτο χέρι, αφού η συνεδρίαση, στην οποία ελήφθη η απόφαση αυτή του ανώτατου καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος έγινε στο δωμάτιο της νοσηλείας του. Την ύπαρξη αυτής της απόφασης και την σχετική συνομιλία του Ιωαννίδη, με τον σοβιετικό συνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπώφ, λίγο αργότερα, που έγινε στο νοσοκομείο, την επιβεβαίωσε στον Φοίβο Οικονομίδη, πολύ αργότερα, λίγο πριν πεθάνει, ο Βάλιας Σεμερτζίδης, που παραβρέθηκε σαν μεταφραστής. Περιττό να πούμε ότι το Κ.Κ.Ε. δεν έχει παρουσιάσει την σχετική απόφαση. Ούτε καν - μέχρι τώρα - έχει κάνει λόγο, για την ύπαρξή της...

Το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. (στο οποίο δεν συμμετείχε ο Γιάννης Ιωαννίδης, επειδή ήταν στον νοσοκομείο για εγχείριση σκωληκοειδεκτομής, αλλά και ο επικεφαλής της Ο.Π.Λ.Α. Στέργιος Αναστασιάδης, που βρισκόταν στις βαλκανικές χώρες, για επαφές) στις 19/11/1944 απέρριψε την πρόταση για πραξικόπημα και απεδέχθη προφανώς την πρόταση για αύξηση του οπλισμού και των ένοπλων τμημάτων του Ε.Λ.Α.Σ. και φυσικά την άρνηση αφοπλισμού του, στην οποία ομοφώνησαν οι καπετάνιοι στην σύσκεψη της Λαμίας. Το Πολιτικό Γραφείο θεωρούσε ότι το Κ.Κ.Ε. έχει την πραγματική εξουσία και την υπεροπλία, ότι οι Άγγλοι δεν θα τολμούσαν να κάνουν ο,τιδήποτε, επειδή ευρίσκοντο σε αδυναμία και ότι, εάν το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα τολμούσε το ο,τιδήποτε ο Ε.Λ.Α.Σ. θα το εξουδετέρωνε.

Αυτή η σιγουριά της υπεροπλίας και της ισχύος, αλλά και οι δεσμεύσεις της Ε.Σ.Σ.Δ., όπως και - το κυριότερο - η ανυπαρξία καθοδήγησης από το κέντρο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας εξέφραζε ο Στάλιν, μέσω του υπεύθυνου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Κ.Κ.Σ.Ε. και πρώην Γενικός Γραμματέας του Κ. Κ. Βουλγαρίας Γκιόργκυ Δημητρώφ, για άμεση σύγκρουση με τους Βρετανούς, είναι που έκαναν το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. να πάρει αυτήν την απόφαση, σε εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή (19/11/1944).Ότι δεν είχαν κανένα σκοπό να αφοπλισθούν, υπό οιεσδήποτε συνθήκες, είναι ολοφάνερο. Όπως, ολοφάνερο είναι ότι δεν είχαν σκοπό να εγκαταλείψουν την εξουσία, την οποία, όντως, είχαν στα χέρια τους και δεν είχαν σκοπό, ούτε και να την μοιρασθούν με κανέναν άλλο πολιτικό τους αντίπαλο.
Το γεγονός ότι έκαναν την σύσκεψη, σχετικά με την τύχη του Ε.Λ.Α.Σ. και την προετοιμασία του για την σύγκρουση με τους Βρετανούς και τον ελληνικό αστικό πολιτικό κόσμο, σε οποιοδήποτε μεταπελευθερωτικό στάδιο, δείχνει ότι δεν βάδιζαν στα τυφλά. Αντίθετα, μάλιστα, είχαν πλήρη γνώση του βρετανικού στρατιωτικού και πολιτικού σχεδιασμού. Αυτή η γνώση του σχεδιασμού των Βρετανών δεν ήταν προϊόν απλής πολιτικής ανάλυσης, ούτε γενική και αόριστη. Ήταν γνώση συγκεκριμένη και προϊόν της πληροφόρησής τους από την Σοβιετική Ένωση, η οποία είχε τις δυνατότητες να γνωρίζει, τον βρετανικό στρατιωτικό σχεδιασμό, για την μεταπελευθερωτική Ελλάδα, επακριβώς, λεπτομερειακά και συγκεκριμένα.

Αυτήν την πληροφόρηση οι Σοβιετικοί δεν την κράτησαν, για τον εαυτό τους, ούτε την έκρυψαν από τους ηγέτες του Κ.Κ.Ε. Αντιθέτως, την μοιράστηκαν μαζύ τους, καθιστώντας τους κοινωνούς των σχεδίων των Βρετανών για την Ελλάδα, με κάθε λεπτομέρεια.


Αφού είδαμε το πραξικόπημα του Ε.Λ.Α.Σ., που άργησε να γίνει, με την σύσκεψη των καπεταναίων του Ε.Λ.Α.Σ. στην Λαμία και την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε., που δεν ενέκρινε μεν το πραξικόπημα των ελασιτών (λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης και λόγω έλλειψης καθοδήγησης από τον υπεύθυνο του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. Γκιόργκυ Δημητρώφ), αλλά απεδέχθη την άρνηση αφοπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ. και την αύξηση του οπλισμού και των ένοπλων τμημάτων του, αναγκαίο καθίσταται το να διερευνήσουμε το εάν οι ζαχαριαδικοί ηγέτες του Κ.Κ.Ε. (Σιάντος, Ιωαννίδης, Ζεύγος κλπ) είχαν προαποφασίσει την σύγκρουση με τους Βρετανούς και τον αστικό πολιτικό κόσμο της Ελλάδας, εάν είχαν ενθαρρυνθεί προς αυτήν την κατεύθυνση και εάν γνώριζαν τον πολιτικοστρατιωτικό σχεδιασμό της Βρετανίας, για τις μετακατοχικές εξελίξεις στην χώρα μας, ή εάν έπεσαν θύματα της άγνοιάς τους.

Τα ντοκουμέντα, που, σήμερα, κατεβάζω στην παρούσα συζήτηση, έχουν να κάνουν και με τους τρεις αυτούς αποφασιστικούς άξονες, που αφορούν την πολιτικοστρατιωτική τακτική και στρατηγική των ζαχαριαδικών ηγετών του Κ.Κ.Ε. και των καθοδηγητών τους και φυσικά, μια απλή ανάγνωσή τους καθιστά σαφές το γεγονός ότι οι ζαχαριαδικοί γνώριζαν πλήρως τον βρετανικό πολιτικοστρατιωτικό σχεδιασμό, τον οποίον τους τον είχαν γνωρίσει οι σοβιετικοί και φυσικά είχαν προαποφασίσει την σύγκρουση με τους Βρετανούς, ως απόρροιας της άρνησης του αφοπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ., τον οποίον επέβαλαν οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, τις οποίες είχαν υπογράψει ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος και οι ζαχαριαδικοί ηγέτες του Κ.Κ.Ε., πλην όμως οι τελευταίοι είχαν προβεί σε αυτήν την ενέργεια (υπογραφή των σχετικών συμφωνιών), για προσχηματικούς και όχι ουσιαστικούς λόγους. Ακριβώς, εξ αιτίας όλων αυτών, οι ζαχαριαδικοί δεν μπορούν να επικαλεσθούν το άλλοθι της άγνοιας των επακόλουθων των ενεργειών τους, αφού, σε κάθε δεδομένη κρίσιμη χρονική στιγμή ήσαν γνώστες του σχεδιασμού των αντιπάλων τους.

Ιδού ένα, ακόμη, από τα ντοκουμέντα, τα οποία προέρχονται από τα ρωσικά αρχεία και αφορούν εκθέσεις των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, που δημοσιοποιήθηκαν, μετά από την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού".Έτσι, λοιπόν, οι προθέσεις της ζαχαριαδικής ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. για κατάληψη της εξουσίας, παρά τις όποιες δεσμεύσεις της από οποιεσδήποτε συμφωνίες, είναι καθαρή και δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία για τους σκοπούς της, τους οποίους, άλλωστε, δεν έκρυβε από τους σοβιετικούς, όπως προκύπτει από την απο 13/10/1944 Έκθεση των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, με τίτλο ''Η πολιτική της Αγγλίας σε σχέση με την Ελλάδα'', που δημοσιεύεται στο βιβλίο των Βασίλη Κόντη και Σπυρίδωνα Σφέτα : ''Εμφύλιος Πόλέμος : Έγγραφα από γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία'', την οποία Έκθεση κατεβάζω ως ντοκουμέντο στην παρούσα συζήτηση και η οποία είναι χαρακτηριστική και πλήρως αντιπροσωπευτική για τις προθέσεις, τις επιδιώξεις, τους σκοπούς και τα μέσα που είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει η ζαχαριαδική ηγεσία του Κ.Κ.Ε., όπου γίνεται λόγος για ένοπλη σύγκρουση με τους Βρετανούς, οι οποίοι περιγράφονται απροσχημάτιστα, ως κατακτητές και για συντριβή των εχθρών της πατρίδας, ενώ περιγράφονται και οι προθέσεις των Άγγλων για την αποκατάσταση της κυριαρχίας τους στην Ελλάδα, ενώ η συμμετοχή του Ε.Α.Μ. στην εξόριστη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου αντιμετωπίζεται ως πραχώρηση και όχι ως συνθηκολόγηση απέναντί της.


Για να μπορέσουν οι φίλοι αναγνώστες να αντιληφθούν το κλίμα εκείνης της εποχής, πρέπει να θυμίσω ότι από την προπολεμική εποχή (δεκαετία του '30) οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν αλωθεί από ένα μεγάλο σοβιετικό κατασκοπευτικό δίκτυο, το οποίο έδρασε υπό τους Κίμ Φίλμπυ και Μακλήν, οι οποίοι συστηματικά έδιδαν άκρως απόρρητες και φυσικά εξαιρετικά σημαντικές πληροφορίες στους σοβιετικούς, καθιστώντας τους ενήμερους για τις βρετανικές κινήσεις στην διεθνή σκακιέρα.

 

Γραμματόσημο της "Ε.Σ.Σ.Δ." το 1990, με τον Κιμ Φίλμπυ. Η ευγνωμοσύνη της σοβιετικής νομενκλατούρας προς το πρόσωπό του έμεινε χαραγμένη μέχρι το τέλος...



Ένα από τα στοιχεία αυτά, που έφθασαν στους σοβιετικούς από το κατασκοπευτικό δίκτυο των Φίλμπυ και Μακλήν είναι και ο πολιτικοστρατιωτικός σχεδιασμός των Βρετανών στην μετακατοχική Ελλάδα, τον οποίον κοινοποίησε στις 28/9/1944 ο στρατηγός Φίτιν στον Δημητρώφ. Αυτός ο σχεδιασμός κατέστη γνωστός από τους σοβιετικούς και στους ζαχαριαδικούς ηγέτες του Κ.Κ.Ε. (ο Κόντης στο βιβλίο του "ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΑ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ", μιλάει, βέβαια, για γνώση μόνον του Σιάντου, αλλά αυτό δεν στέκει και δεν φαίνεται να το υποστηρίζει στην συνέχεια ο εν λόγω συγγραφέας, αφού δέχεται ότι οι ηγέτες του Κ.Κ.Ε. δεν περίμεναν να πάρουν την εξουσία χωρίς βία).Σαφές, λοιπόν, είναι ότι οι ζαχαριαδικοί ηγέτες του Κ.Κ.Ε. γνώριζαν τους βρετανικούς σχεδιασμούς και ήσαν προετοιμασμένοι να τους αντιμετωπίσουν και βέβαια ήσαν αρνητικοί σε οποιαδήποτε διαδικασία αφοπλισμού τους, παρά τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει σε Λίβανο και Καζέρτα, με τις οποίες πρέπει να θυμίσουμε :

1) Είχαν υποτάξει την κυβέρνηση της Π.Ε.Ε.Α. στην εξόριστη βασιλική κυβέρνηση του Καΐρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, στην οποία συμμετείχαν με 5 υπουργεία.

2) Είχαν θέσει υπό την αγγλική διοίκηση του στρατηγείου της Μέσης Ανατολής όλες τις ελληνικές ανταρτικές αντιστασιακές οργανώσεις, με αρχιστράτηγο τον Ρόναλντ Σκόμπυ.

3) Είχαν αποφασίσει την δημιουργία ενιαίου ελληνικού στρατού και τον αφοπλισμό όλων των ανταρτικών οργανώσεων.

4) Είχαν αποδεχτεί την διενέργεια ελεύθερων εκλογών, με την συμμετοχή όλων των αντιναζιστικών κομμάτων του ελληνικού πολιτικού φάσματος.Η γνώση του πολιτικοστρατιωτικού σχεδιασμού των Βρετανών δεν σήμαινε, όμως, ότι αυτός ο σχεδιασμός θα έπαιρνε σάρκα και οστά και ότι θα γινόταν πραγματικότητα. Αυτό είναι εκείνο, που έκανε τους ζαχαριαδικούς να τον αγνοήσουν ή να μην το λάβουν υπόψη τους, ως σοβαρό παράγοντα, κατά την λήψη της απόφασής τους να προχωρήσουν στην κατάληψη της εξουσίας, αρνούμενοι να αφοπλισθούν.

Από μια πρώτη ματιά, δεν είχαν άδικο. Πράγματι, όπως έχω τονίσει και εδώ :

1) Οι ανάγκες του μετώπου κατά της ναζιστικής Γερμανίας και των Ιαπώνων μιλιταριστών,

2) Το αδιανόητο μιας ενδοσυμμαχικής σύγκρουσης σε μια μόλις απελευθερωμένη χώρα.

3) Η ανυπαρξία, αρχικώς, μιας οποιασδήποτε συμφωνίας ανάμεσα στην Ε.Σ.Σ.Δ. και στην Βρετανία, γύρω από την Ελλάδα, και

4) Η συντριπτικά ευνοϊκότερη θέση του Κόκκινου Στρατού, έναντι των Βρετανικών στρατευμάτων στο νοτιοανατολικό μέτωπο των Βαλκανίων, κατά την διαδικασία απώθησης των Γερμανών, όλα αυτά μαζύ, έκαναν τους ζαχαριαδικούς να πιστεύουν ότι οποιαδήποτε συμφωνία και να υπογράψουν, αυτή δεν θα έχει καμμία ουσιαστική σημασία και ότι θα ήταν ένα απλό κομμάτι χαρτί, το οποίο δεν θα άξιζε ούτε το μελάνι, που καταναλώθηκε για να γραφεί.

Φυσικά, για όσο χρονικό διάστημα δεν υπήρχε συμφωνία ανάμεσα στην σοβιετική ηγεσία με την Βρετανία, όσον αφορά την μεταπολεμική τύχη της Ελλάδας οι σχεδιασμοί των ζαχαριαδικών δεν ήσαν αβάσιμοι και με δεδομένο το τακτικό πλεονέκτημα του σοβιετικού στρατού στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ειδικώτερα στα Βαλκάνια, μαζύ με την κυριαρχία του Ε.Λ.Α.Σ. στην Ελλάδα, ήσαν σχεδιασμοί, εκ του ασφαλούς και εκ των πραγμάτων πλήρως υλοποιήσιμοι, αφού δεν υπήρχε απέναντί τους κάποιο αντίπαλο δέος, το οποίο να μπορεί να αντισταθεί σε αυτές τις εξελίξεις, οι οποίες ήσαν, απολύτως, αναμενόμενες να συμβούν.

Η στροφή του Τσώρτσιλλ στον Στάλιν και η συμφωνία του με αυτόν και την λοιπή σοβιετική ηγεσία της 9-10/10/1944, για μη ανάμειξη της Ε.Σ.Σ.Δ. στις μεταπελευθερωτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ανέτρεψε έναν σημαντικό παράγοντα, που λειτουργούσε υπέρ της ζαχαριαδικής ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., αλλά δεν άλλαξε την πραγματική στρατιωτικοπολιτική ισορροπία στο έδαφος, αφού και χωρίς την παρουσία του Κόκκινου Στρατού στην χώρα μας - γεγονός που είχε αποκλείσει η συμφωνία των Στάλιν και Τσώρτσιλλ, αν και οι γενικότερες εξελίξεις στην πορεία των σχέσεων Ε.Σ.Σ.Δ. και Βρετανίας δεν ήταν απίθανο να πάρουν στραβό δρόμο με αποτέλεσμα την κατάργηση των όποιων συμφωνιών μεταξύ τους, κάτι που οι μετέπειτα εξελίξεις στα Δεκεμβριανά έδειξαν ότι μπορούσε να συμβεί -, η Ελλάδα βρισκόταν υπό την πλήρη κυριαρχία του Κ.Κ.Ε. (Αυτό συνέβαινε και μετά την ήττα του Ε.Λ.Α.Σ. στην Αθήνα και έκανε τους Άγγλους να σχεδιάζουν την παραμονή υπό την επιρροή τους ακόμα και μιας κουτσουρεμένης Ελλάδας, ήτοι ενός κομματιού της χώρας, αφού έβλεπαν την πιθανότητα η χώρα να διχοτομηθεί σε βόρεια και νότια, όπως για παράδειγμα συνέβη αργότερα στην Γερμανία και στην Κορέα).

Η στρατιωτικοπολιτική κυριαρχία του Ε.Λ.Α.Σ. και του Κ.Κ.Ε. στην Ελλάδα και το μικρό σε μέγεθος και σε ισχύ βρετανικό εκστρατευτικό σώμα που, μετά την συμφωνία του με τον Στάλιν και προφανώς, ως ένδειξη καλής θέλησης, απέναντι στην γεωργιανή αλεπού, έστειλε ο Τσώρτσιλλ στην Ελλάδα, λαμβάνοντας, βέβαια, υπόψη του και τις πολεμικές ανάγκες, έτσι όπως αυτές εξελίσσονταν στον συνεχιζόμενο πόλεμο κατά των ναζί, έκαναν τους ζαχαριαδικούς ηγέτες του Κ.Κ.Ε. να πιστεύουν ότι ο αγγλικός παράγοντας ήταν αντιμετωπίσιμος και μπορούσε να ηττηθεί στο πεδίο των μαχών στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα. Απλούστατα, αυτό ''έπρεπε να γίνει στην ώρα του'' και με τέτοιους διαδικαστικούς χειρισμούς, οι οποίοι να χρεώσουν στην βρετανική πλευρά και στον ελληνικό αστικό πολιτικό κόσμο την ευθύνη για την επερχόμενη σύγκρουση, την οποία οι ζαχαριαδικοί πίστευαν ότι ήταν δυνατόν ακόμα και να αποφύγουν, με την υποχώρηση των Βρετανών και του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου στις απαιτήσεις του Κ.Κ.Ε. και του πλήρως ελεγχόμενου από αυτό Ε.Λ.Α.Σ. Αυτοί οι διαδικαστικοί χειρισμοί, μάλιστα, έπρεπε να συμβαδίζουν και με τις διεθνείς εξελίξεις και δεν έπρεπε να διαταράξουν τις σχέσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. με τις σύμμαχές της χώρες στον πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας, γι' αυτό και η όποια σύγκρουση με τους Βρετανούς έπρεπε να έχει την έγκριση των καθοδηγητών των ζαχαριαδικών από το Κ.Κ.Σ.Ε. και σε αυτό το πεδίο είδαμε ότι τον ουσιαστικό ρόλο τον έπαιξε ο Γκιόργκυ Δημητρώφ.

Οι τοποθετήσεις του Μάρκου Βαφειάδη και των καπετάνιων του Ε.Λ.Α.Σ. στην σύσκεψη της Λαμίας, καθώς και η απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. είναι σαφείς και αποδεικνύουν πλήρως αυτούς τους ισχυρισμούς. Εκεί που έπεσαν έξω είναι, όπως έχουμε ήδη γράψει, στην απρόσμενη αντίδραση των Βρετανών και ιδιαίτερα του Τσώρτσιλλ, ο οποίος πήρε επάνω του την υπόθεση της συντριβής του Ε.Λ.Α.Σ., όταν είδε ότι ο εταίρος του στην αντιναζιστική συμμαχία ο Ιωσήφ Στάλιν, τηρώντας το γράμμα των συμφωνιών του Οκτωβρίου 1944 [αφού απέσυρε τα στρατεύματά του από την βόρεια Ελλάδα, παρά την αναμενόμενη (τον Σεπτέμβριο 1944) από το Κ.Κ.Ε. πλήρη κατάληψή της από τον Σοβιετικό στρατό], καταστρατηγούσε το πνεύμα τους, καθοδηγώντας τους ζαχαριαδικούς ηγέτες του Κ.Κ.Ε. στην άρνηση του αφοπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ., παρά τα συμφωνηθέντα στον Λίβανο και στην Καζέρτα και στην πραξικοπηματική κατάληψη, πλήρως, της εξουσίας.

Αυτή η μη αναμενόμενη εξέλιξη και η πεισματική αντίδραση του Τσώρτσιλλ, που συντήρησε επί μακρόν τις μάχες στην Αθήνα, οδήγησε στην πορεία της σύγκρουσης του Δεκέμβρη τους ζαχαριαδικούς στην πολιτική διαχείριση των μαχών, μέσα από την καθοδήγηση του Δημητρώφ, η οποία καθοδηγούμενη πολιτική διαχείριση, όπως φαίνεται, μετά τις 20/12/1944 έκανε τον Γιώργη Σιάντο και την λοιπή ηγεσία του Κ.Κ.Ε. να λαμβάνουν υπόψη τους, δευτερευόντως, τις στρατιωτικές ανάγκες στο πεδίο των καθημερινών μαχών και να δίνουν πρωτεύοντα και κυρίαρχο ρόλο στις οδηγίες των καθοδηγητών τους (του Δημητρώφ και μέσω του Δημητρώφ, του Ιωσήφ Στάλιν), οι οποίες είχαν πολιτικά κριτήρια και ευρύτερες γεωπολιτικές στοχεύσεις, που αντικατόπτριζαν την τρέχουσα ισορροπία των σχέσεων των δυνάμεων, που ήσαν σύμμαχες στις εξελισσόμενες μάχες του αντιναζιστικού πολέμου.

Γιατί η ήττα των ζαχαριαδικών τον Δεκέμβρη μπορεί να ήταν στρατιωτική, αλλά κυρίαρχα υπήρξε προϊόν των εντολών του διεθνούς κέντρου του κομμουνιστικού κινήματος και της καθοδήγησης, που τους έγινε, για :

1) να συγκρουστούν με τους Βρετανούς και 

2) να ακολουθήσουν την τακτική της στρατιωτικής αυτοσυγκράτησης και της πολιτικής διαχείρισης των μαχών, που τους υποδείχτηκε στην συνέχεια, μετά τις 20/12/1944 (όπως φαίνεται από το τηλεγράφημα του Κοστώφ της 19/12/1044, στο οποίο ο Δημητρώφ λέει ότι μαζύ με τις συμβουλές του οι ζαχαριαδικοί πρέπει να ξέρουν ότι, προς το παρόν, δεν μπορούν να υπολογίζουν σε στρατιωτική επέμβαση της Ε.Σ.Σ.Δ.), μέσα από την άμεση επαφή που απέκτησαν οι Δημητρώφ – Σιάντος με την βοήθεια του γκαγκεμπίτη Νίκου Βαβούδη.


Μια καθοδήγηση που τους οδήγησε στην ήττα και στην καταστροφή ...


Το δημοσίευμα αυτό στηρίζεται, κατά ένα μέρος, στην συζήτηση, που διεξήχθη τον Δεκέμβριο του 2008, στο Phorum.gr, με τίτλο : "ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1944" http://www.phorum.gr/viewtopic.php?p=1647511#p1647511 και στο κείμενό μου, στο οποίο παραπέμπει αυτή η ηλεκτρονική διεύθυνση, αλλά και στα προηγούμενα και επόμενα κείμενά μου, που έχουν δημοσιευθεί, στα πλαίσια αυτής της συζήτησης, η οποία ήταν και θυελλώδης, αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα.

Επίσης, είναι χρήσιμο να διαβαστούν οι παλαιότερες δημοσιεύσεις μου, για τα Δεκεμβριανά :  "Δεκέμβρης 1944 : Η πολιτική διαχείριση των μαχών στην Αθήνα και η ήττα του ΕΛΑΣ. (Το παραμύθι του Στάλιν που έβγαλε "εκτός γραμμής" του ΚΚΣΕ την καθοδήγηση Δημητρώφ στον Σιάντο)!" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2012/02/1944-stalin-dimitrov-siantos-kostov.html και "14/12/1944 : Ο ΔΗΜΗΤΡΩΦ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΙΑΝΤΟ. (Η γελοιοποίηση των ισχυρισμών του σταλινικού 'βαρώνου Μυνχάουζεν' KillKiss)!" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2009/07/killkiss.html και "3/12/1944 : ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2008/12/3121944.html .

Γιατί, καλό είναι να θυμόμαστε την Ιστορία, αν θέλουμε να ξέρουμε το τι δεν πρέπει να κάνουμε. Και γιατί το τωρινό hijacking και η λεηλασία, που υφίστανται η χώρα και ο πληθυσμός της από την επιδρομή της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και των γερμανικών ελίτ, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε, το ανάλογο hijacking, που επεχείρησε η εντόπια και η διεθνής σταλινολενινιστική γραφειοκρατία, επωφελούμενη από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι Γερμανοί ναζιστές, οι σύμμαχοί τους και οι εντόπιοι υπηρέτες τους.

Άλλωστε και τώρα, όπως και τότε, όρος επιβίωσης του πληθυσμού της χώρας είναι η αποτυχία των πλιατσικολογικών στόχων και των επιδιώξεων των διεθνών χρηματοπιστωτικών κύκλων, η αποτίναξη της επιβληθείσας απόλυτης κυριαρχίας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, η εκδίωξη των επιδρομέων από τον τόπο και η παραδειγματική τιμωρία των εντόπιων ανθυποεπιστατών τους.