Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη ανάμεσα στην καταστροφολογία και στον ορθολογικό σχεδιασμό. (Πως ο Paul Krugman από το 2000 πρόβλεψε την τρέχουσα αποδομητική κρίση της ευρωζώνης).
Η συνεχιζόμενη φιλολογία, γύρω από την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, την οποία φιλολογία διακινούν οι κύκλοι της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ - με πρώτον και καλύτερο τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε -, μου θύμησε τον προεκλογικό θόρυβο, που προξένησε στην χώρα η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, γύρω από μια τέτοια εξέλιξη και τα αποτελέσματά της, με την δημοσίευση (δια "διαρροής") μιας έκθεσης της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος - ένα παιχνίδι το οποίο εκπορεύτηκε και πραγματοποιήθηκε από τον κ. Βασίλειο Ράπανο, τον κ. Απόστολο Ταμβακάκη και την παρέα τους.
(Το ότι οι, παντελώς, ανίκανοι αυτοί γιάπηδες, που βρέθηκαν στο τιμόνι της Εθνικής Τράπεζας και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της Ιστορίας της και την βούλιαξαν, μαζί με το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, εξωπετάχτηκαν, μετεκλογικά, χωρίς πολλές αβρότητες από την Εθνική, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αποδεικνύει την ποιότητά τους, ως ανθρώπων και ως στελεχών, αλλά και την ποιότητα του "έργου", που άφησαν πίσω τους, το οποίο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας σωρός ερειπίων. Και φυσικά, αυτή η απομάκρυνσή τους είναι μια "ανταμοιβή" τους, για την καταστροφή που προξένησαν στον τόπο και μια δίκαιη τιμωρία, για τα πεπραγμένα τους - όσο και αν αυτή η τιμωρία είναι μικρή και ουσιαστικά ανεπαίσθητη).
Αυτό που δεν είπαν αυτοί που διέρρευσαν την Έκθεση του κ. Μυλωνά, πρώην στελέχους του Δ.Ν.Τ., είναι ότι αυτή η Έκθεση συντάχθηκε τον Απρίλιο του 2010. Τόσο ... πρόσφατη είναι.
Ότι η διαρροή αυτή έγινε, για προεκλογικούς λόγους - και εδώ εντοπίζεται, ως ηγέτη της Ε.Τ.Ε., ο βρώμικος ρόλος του Απόστολου Ταμβακάκη, που, δικαίως, καταγγέλθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ -, που σχετίζονται με την κατατρομοκράτηση του πληθυσμού (η οποία υπήρξε, έστω και προσωρινά, αποτελεσματική), αυτό είναι φανερό. Τα δεδομένα, όμως, ουδόλως άλλαξαν. Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, πρέπει να πω ότι η Ελλάδα είναι και πάλι, ένα βήμα πριν την κατηγορία της χρεοκοπίας, για τους οίκους αξιολόγησης. Στο σημείο, δηλαδή, που βρισκόταν, πριν το PSI. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Και αυτήν επισημαίνει ο Σόϋμπλε, ο οποίος απειλεί την νέα κυβέρνηση της "νεοδημοκρατικής αριστεράς" των Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη, με την υλοποίηση αυτής της νέας χρεωκοπίας, η οποία θα είναι συνέχεια της προηγούμενης, χωρίς ένα νέο PSI αυτή την φορά. Αυτή είναι η απειλή. Και ο Σόϋμπλε αυτή την απειλή φροντίζει να την παρουσιάζει και ως επικείμενη και ως υλοποιήσιμη επιλογή της γερμανικής ελίτ. Έτσι, παρά το γεγονός ότι έγινε μεγάλος αγώνας, για να μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, με την απειλή της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και παρά το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση δεσμεύτηκε, για την τήρηση του προγράμματος που προβλέπει το Μνημόνιο, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι πάντα παρούσα, ως μια άμεσα πιθανή εξέλιξη και ως αναγκαιότητα.
Για να επανέλθω, λοιπόν, στην Έκθεση του κ. Μυλωνά και την καταστροφολογία, που περιέχεται σε αυτήν, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να ειπωθεί ότι όλα τα συμπεράσματα της Έκθεσης αυτής αποτελούν μια προπαγανδιστική αυθαιρεσία των συντακτών της. Αυτό είναι φανερό σε κάθε έναν άνθρωπο, ο οποίος διαθέτει έναν ελάχιστο κοινό νου.
Αυτοί οι τύποι, θα ήταν καλό, αντί να μεμψιμοιρούν και να κινδυνολογούν, να έστρωναν τον πισινό τους και πολύ πριν ακόμα, από την σύνταξη αυτής της Έκθεσης (από την εποχή της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη το 2002 - στην οποία, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, δεν έπρεπε να μας είχαν βάλει και μάλιστα, εγκλημάτισαν εναντίον του τόπου και του λαού του, βάζοντας την ελληνική οικονομία σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, την έκδοση του οποίου δεν έλεγχαν) και να κατέστρωναν ένα λεπτομερές εναλλακτικό σχέδιο, για την περίπτωση εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη.
Αυτό είναι που χρειάζεται η χώρα και αυτό καθίσταται απαραίτητο (κάτι που είναι, παντελώς, άσχετο από τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές και το αποτέλεσμά τους στο παρόν, ή στο μέλλον), όσο προχωρεί η διαδικασία αποδόμησης της ευρωζώνης, η οποία είναι, ήδη, νεκρή, ως νομισματική ένωση και συντηρείται, ως νεκροζώντανη, ως ένα βαμπίρ, επειδή η γερμανική ελίτ αρνείται να αποδεχθεί την επίσημη διαπίστωση του θανάτου της ευρωζώνης και την αντικατάστασή της από ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό σχήμα, στα πρότυπα των Η.Π.Α.
(Το γιατί η γερμανική ελίτ, η οποία έχει εναλλακτικά σχέδια στην διάθεσή της, για την περίπτωση που καταρρεύσει η ευρωζώνη, πράττει - παρά τις όποιες τακτικού περιεχομένου υποχωρήσεις της -, όσα πράττει, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος : Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ ενδιαφέρεται για τα δικά της συμφέροντα, όπως, φυσικά, τα αντιλαμβάνεται αυτή και διακατέχεται από μια, επαρχιωτικής φύσεως, εθνικιστική νοοτροπία, η οποία προτάσσει την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων, έναντι των ευρύτερων ευρωπαϊκών και δεν είναι διατεθειμένη να μοιραστεί με άλλους όσα κερδίζει, ούτε να χάσει τον έλεγχο της εθνικής της περιουσίας, μοιραζόμενη τα χρέη των άλλων, παραδίδοντας τον μηχανισμό σχηματισμού των ζωτικών αποφάσεων, που την αφορούν, σε ένα διευρωπαϊκό ομοσπονδιακό πολιτικό και κυβερνητικό σχήμα. Τουλάχιστον, αυτή η ελίτ, που διοικεί την Γερμανία, σήμερα και αποτελείται από αυτούς, που την απαρτίζουν, δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει την χώρα της, σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, γι' αυτό και προτιμά την διατήρηση της ευρωζώνης, με νύχια και με δόντια, ως έχει - έστω και με κάποιες αποσπασματικές και εμβαλωματικές παρεμβάσεις, εδώ και εκεί -, μην αποκλείοντας και την διάλυσή της, αν οι άλλοι την παραζορίσουν).
Αυτό που πρέπει να επισημανθεί, όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, είναι ότι η ένταξη τη χώρας μας, σε μια περιοχή σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, έχει, γι' αυτήν, κόστη και οφέλη. Από την μια πλευρά, είναι το λεγόμενο όφελος της νομισματικής αποτελεσματικότητας, που έχει να κάνει, με την εξοικονόμηση πόρων από την αποφυγή της αβεβαιότητας και του κόστους των συναλλαγών, τον χαμηλό πληθωρισμό (εφ' όσον η περιοχή αυτή έχει, όπως η ευρωζώνη, χαμηλό πληθωρισμό) και από την άλλη πλευρά, είναι το κόστος της απώλειας της οικονομικής σταθερότητας, που έχει να κάνει, με την παραίτηση από την χρήση των εργαλείων της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής, για την σταθεροποίηση της συνολικής παραγωγής και της απασχόλησης.
Το όφελος είναι μεγαλύτερο από το κόστος, για την χώρα, εάν η αυτή έχει έναν υψηλό βαθμό οικονομικής ολοκλήρωσης, με την περιοχή των σταθερών ισοτιμιών στην οποία έχει ενταχθεί, δηλαδή όσο πιο εκτεταμένες είναι οι διαπεριοχικές της συναλλαγές και η κίνηση των συντελεστών παραγωγής, με αποτέλεσμα την εσωτερική, δηλαδή την, εντός της περιοχής αυτής, σύγκλιση των τιμών και σε κοινά μικρά, επίπεδα πληθωρισμού.
Η Ελλάδα, είναι σαφές ότι δεν έχει σημαντικό βαθμό οικονομικής ολοκλήρωσης με την ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να ζημιώνεται ποικιλοτρόπως. Αλλά και αν δεχθούμε, ως προϋπόθεση μιας άριστης νομισματικής περιοχής, τους κοινούς οικονομικούς κύκλους των χωρών που την αποτελούν, θα δούμε ότι και πάλι η χώρα μας είναι σε τραγικά μειονεκτική θέση.
Στην ευρωζώνη οι οικονομικοί κύκλοι των χωρών του Νότου, είναι αντίθετοι με τους οικονομικούς κύκλους της Γερμανίας και των εθνών της αρχικής ΕΚΑΧ - πλην Βελγίου -, καθώς και της Φιλλανδίας και με δεδομένο ότι κυριαρχούν οι Γερμανοί και οι βόρειοι σύμμαχοί τους, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ασκεί μια επιζήμια πολιτική, για τις ανάγκες των οικονομιών του νότου. Η Ελλάδα λοιπόν, που οι περισσότερες εξαγωγές, της κατευθύνονται, εκτός ευρώ, παρουσιάζει μεγάλα μεγέθη πληθωρισμού, και αντίστροφο οικονομικό κύκλο, καθώς και εν τέλει, μικρό βαθμό οικονομικής ολοκλήρωσης, δεν έχει κάνένα ουσιαστικό λόγο να παραμείνει στην ευρωζώνη. Αντίθετα, μάλιστα, αποτελεί, γι' αυτήν άμεση οικονομική και κοινωνική αναγκαιότητα το να επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα (και όχι μόνον αυτή).
Στο βιβλίο των Krugman και Obstfeld, «Διεθνής Οικονομική» και συγκεκριμένα το κεφάλαιο 20: «οι άριστες νομισματικές περιοχές, και η ευρωπαϊκή εμπειρία», ο Κrugman βάζει το ίδιο ερώτημα, για την Καλιφόρνια, η οποία όταν γραφόταν το συγκεκριμένο βιβλίο (το 2000) βρισκόταν σε μεγάλη κρίση : Αν, δηλαδή την συνέφερε να αποκτήσει δικό της νόμισμα, ώστε να το υποτιμήσει και να μετατοπίσει την παγκόσμια ζήτηση από αλλού, προς τα προϊόντα της, προκειμένου να αντιμετωπίσει την ύφεση και την ανεργία.
Η απάντηση στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι αρνητική, επειδή μπορεί η υψηλή ανεργία της Καλιφόρνια να είναι ένα δυσάρεστο παράδειγμα απώλειας της οικονομικής αποτελεσματικότητας της αμερικανικής αυτής Πολιτείας, αλλά η έξοδος της Καλιφόρνιας από την αμερικανική ομοσπονδία θα την έκανε να χάσει τα οφέλη, που απορρέουν από το Ομοσπονδιακό δημοσιονομικό σύστημα των Η.Π.Α., το οποίο ξεπερνάει, κατά πολύ, το 30% του ΑΕΠ της χώρας. Και σε αυτήν την περίπτωση, πάλι, το ευρώ αξιολογείται αρνητικά, αφού η ευρωζώνη και η Ε.Ε. δεν διαθέτουν έναν ανάλογο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, ώστε αυτόματα να μεταβιβάζονται πόροι, είτε με την μορφή κοινωνικών παροχών, είτε μέσω άλλων μεταβιβαστικών πληρωμών, από τις πλουσιότερες περιφέρειες, προς τις πτωχότερες, αφού ο κοινοτικός προϋπολογισμός (ο οποίος δεν αφορά μόνον τις 17 χώρες της ευρωζώνης - η οποία ευρωζώνη δεν έχει δικό της ξεχωριστό προϋπολογισμό - αλλά το σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) αντιστοιχεί, μόλις, στο 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε. και είναι, ως εκ τούτου, παντελώς, ανεπαρκής. Εάν, λοιπόν, στην θέση της Καλιφόρνιας τοποθετηθεί η Ελλάδα και στην θέση των Η.Π.Α. η ευρωζώνη, το συμπέρασμα είναι προφανές.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, που δημιουργεί οικονομικές διαταραχές στην Ελλάδα, από την σχέση της με την ευρωζώνη, είναι η ανομοιογένεια των οικονομικών δομών τους. Και αυτό το πρόβλημα, φυσικά, δεν έχει να κάνει μόνο, με την σχέση της Ελλάδας (της οποίας η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας είναι οι ατομικές και οι εν γένει μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες, που έχουν υιοθετήσει το ευρώ, ως νόμισμά τους), με την ευρωζώνη. Στην ευρωζώνη (και στην Ε.Ε.) έχουμε να κάνουμε, από την μια, την Βόρεια Ευρώπη, με μεγαλύτερα αποθέματα κεφαλαίου και εξειδικευμένης εργασίας και από την άλλη, την νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, νότια Ιταλία), με προϊόντα εντάσεως εργασίας. Στο ίδιο βιβλίο (το οποίο αποδεικνύεται, άκρως, προβλεπτικό) ο Paul Κrugman, τοποθετεί το ερώτημα, εάν η λεγόμενη οικονομική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα αυξήσει, ή εάν θα εξαλείψει αυτές τις διαφορές. Πρέπει να επισημάνω εδώ ότι στο ερώτημα αυτό - που υπενθυμίζω ότι τέθηκε το 2000 - η ίδια η ζωή έδωσε την απάντηση, με την δημιουργία ενός καταμερισμού της εργασίας, κατά πολύ δυσμενέστερου, για τον νότο (ακόμα και για την Γαλλία, της οποίας το μερίδιο στην παγκόσμια αγορά μειώθηκε δραματικά και περίπου, στο μισό, κατά την περίοδο της ένταξής της στην ευρωζώνη) και ιδιαιτέρως, για την Ελλάδα.
Και τα πράγματα γίνονται, ακόμα χειρότερα με την συνθήκη του Μάαστριχτ και το συμπληρωματικό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που αυστηροποίησε τους δημοσιονομικούς κανόνες και τούτο διότι οι θεσμικοί κανόνες, που θέτουν, δημιουργούν επιζήμιες απώλειες της δημοσιονομικής αυτονομίας της χώρας μας και των άλλων χωρών του νότου και της Γαλλίας, αφού κατοχυρώνουν την απουσία της εθνικής νομισματικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε συνθήκες ύφεσης, χωρίς να αντισταθμίζουν την απουσία αυτή, με μια ομοσπονδιακού τύπου ευρύτερη παρέμβαση, για την καταπολέμηση της ύφεσης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών μπορεί να είναι (και στην πράξη αποδείχτηκε ότι είναι) να απαιτηθεί μια αυστηρή δημοσιονομική αναδιάρθρωση σε περίοδο ύφεσης, όταν δηλαδή οι συσταλτικές επιδράσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές και ενώ οι ανάγκες της χώρας μας, όπως και οι ανάγκες των χωρών του νότου απαιτούν την άσκηση επεκτατικών νομισματικών και δημοσιονομικών και εν τέλει αναδιανεμητικών πολιτικών, εντός της ευρωζώνης. Πως μπορεί, τώρα, σε μια χώρα να αποκατασταθεί η ισορροπία; Μόνο μέσα από μια περίοδο επίπονης ύφεσης, στην διάρκεια της οποίας οι τιμές των αγαθών και των μισθών θα μειωθούν σημαντικά. Η ένταση, μάλιστα, της ύφεσης, είναι αντίστροφη με τον βαθμό οικονομικής ολοκλήρωσης αυτής της χώρας, με την ζώνη του ευρώ. Το ευρώ λοιπόν θα δοκιμαστεί, προέβλεψε ο Krugman, όταν μια χώρα εισέλθει, σε μια μεγάλη περιπέτεια. Και φυσικά, ο Αμερικανός οικονομολόγος δικαιώθηκε από τις εξελίξεις...
Ενώ, λοιπόν, οικονομολόγοι, όπως ο Krugman, μπορούν να δουν κριτικά τόσο το ευρώ, όσο και την συνάρτηση οφέλους και κόστους, που έχει η συμμετοχή μιας χώρας στην ευρωζώνη, ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής αριστεράς, το οποίο τώρα συγκυβερνά με την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ αρνείται την στοιχειώδη συζήτηση, λόγω της "ευρωπαϊστικής" ιδεοληψίας από την οποία, ιστορικά και για καθαρά ατταβιστικούς λόγους, διακατέχεται και η οποία οδηγεί την ίδια σε μια απίστευτη τύφλωση και την Ελλάδα σε ανούσιες, αλλά συνάμα, οδυνηρές περιπέτειες. Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, ότι στην τρέχουσα αρθρογραφία του ο Krugman, δίπλα στην ανάγκη παραγραφής του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού χρέους, τοποθετεί και το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ, κάτι που, για τους κληρονόμους της παλαιάς ευρωκομμουνιστικής εκδοχής της ελληνικής αριστεράς, αποτελεί ένα θέμα ταμπού, παρά το γεγονός ότι καθίσταται μια, εκ των πραγμάτων, αναγκαιότητα.
Καλό, λοιπόν, είναι τα μέλη της εντόπιας ελίτ - αφού δεν έχουν τα κότσια και τις ανάλογες αντοχές, για να ασκήσουν, εντός ευρωζώνης, μια εξωσυμβατική συμπεριφορά στα ζητήματα της νομισματικής πολιτικής, με την άσκηση του δικαιώματος του seigniorage και την εκτύπωση ευρώ, για την κάλυψη των αναγκών της χώρας - να κοιτάξουν να ετοιμάσουν εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στην δραχμή και όχι να κλαίνε την μοίρα τους (και την μοίρα όλων μας), ή να προσπαθούν να πανικοβάλλουν τον κόσμο, για κάτι το οποίο καθίσταται, ολοένα και περισσότερο, πιθανό - αν και η έξοδος από την ευρωζώνη, δεν πρέπει να αποτελέσει μια μονόδρομη επιλογή, ούτε να γίνει, χωρίς εκβιασμούς και δίχως την πρέπουσα διαπραγμάτευση, η οποία θα πρέπει να είναι σκληρή και επίπονη. Και η κατάστρωση του εναλλακτικού σχεδίου επιστροφής στην δραχμή είναι απαραίτητη, για να λειάνει τις δυσκολίες, που θα αντιμετωπισθούν στην πράξη και οι οποίες πρέπει να ξεπεραστούν, το ταχύτερο δυνατό.
Όσον αφορά το ίδιο το σχέδιο, αυτό δεν είναι δύσκολο στην σύλληψή του, ως πλαισίου. Λίγο πριν από την ελληνική χρεωκοπία του Μαΐου του 2010, είχα καταστρώσει τις αδρές γραμμές ενός τέτοιου σχεδίου και το έχω καταγράψει στο άρθρο, που δημοσίευσα στο μπλογκ μου, με τίτλο : "Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και οι επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stasiplhromon.html , το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε ως σχόλιό μου, στο e-rooster, στις 3/4/2010 στο θέμα, που είχε ανοίξει εκεί ο κ. Στέφανος Αθανασιάδης, με τίτλο : "Πριν από την χρεωκοπία : Τα παράδοξα, το ΔΝΤ και η λύση της υποτίμησης" (σχόλιο http://e-rooster.gr/03/2010/2316#comment-130181 ). Οι δυσκολίες του σχεδίου είναι στις λεπτομέρειες και στην εφαρμογή του. Γι' αυτό και απαραίτητη είναι η δημιουργία ενός ικανού επιτελείου, το οποίο να μπορέσει να καταρτίσει το σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, να το δει στις απώτατες λεπτομέρειές του και να οργανώσει την εφαρμογή του, ευθύς, ως έλθει η ώρα - και η ώρα της εφαρμογής του μπορεί να έλθει, χωρίς να μας ρωτήσει, εάν αύριο η Ισπανία, ή η Γερμανία, ανακοινώσουν την έξοδό τους από την ευρωζώνη -, ή αμέσως, μόλις κριθεί ότι αυτό πρέπει να γίνει, ως ελληνική επιλογή και με ελληνική πρωτοβουλία.
Και επειδή η κινδυνολογία είναι κακό πράγμα, καλόν είναι να δούμε, το τι πρέπει να γίνει με την επιστροφή στην δραχμή και το μεταβατικό διάστημα, το οποίο θα περάσει, μέχρις ότου ισορροπήσει η ελληνική αγορά με την νέα δραχμή.
Το χρονικό αυτό διάστημα, για την μετάβαση στην νέα δραχμή, υπό ομαλές συνθήκες, είναι κάπου ανάμεσα στους 6 μήνες έως τον ένα χρόνο (για 18 μήνες έχει μιλήσει ο κ. Προβόπουλος και είναι υπερβολικός, αλλά ας δεχτούμε και αυτό που λέει ο τωρινός Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος).
Αυτό που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ως μεγαλύτερο πρόβλημα, με την νέα δραχμή, θα είναι το εξωτερικό ισοζύγιο, δηλαδή το εμπορικό ισοζύγιο και η κίνηση των κεφαλαίων.
Όσον αφορά το εμπορικό ισοζύγιο, πρέπει να πούμε ότι εδώ βρίσκεται το δυσκολότερο πρόβλημα, διότι αφορά τις εισαγωγές και τις εξαγωγές εμπορευμάτων και επειδή δεν υπάρχει κανένα προστατευτικό δίκτυ, για τις εισαγωγές, στις οποίες η ελληνική οικονομία είναι τελείως ανοικτή, ενώ έχει χάσει την μάχη και στους τομείς των εξαγωγών και του τουρισμού. Απαραίτητη είναι η αντιστροφή της διαδικασίας αυτής, που ξεκίνησε με την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, δηλαδή προαπαιτούμενη είναι η αντιστροφή της ροής των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων, που εισέρχονται και εξέρχονται. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φροντίσουμε για την αύξηση της ροής των εξαγωγών, προκειμένου να έχουμε το αναγκαίο συνάλλαγμα, να εξασφαλίσουμε την μείωση των εισαγωγών, επιλέγοντας να κρατήσουμε εκείνα τα ξένα προϊόντα, που χρειάζονται και να διώχνοντας όσα δεν είναι απαραίτητα.
Π.χ. στον τομέα της διατροφικής επάρκειας, η ελληνική παραγωγή καλύπτει το 90% περίπου των αναγκών της χώρας. Και όμως, έχουμε διείσδυση στην ελληνική αγορά από το εξωτερικό, της τάξης, περίπου, του 40%. Φυσικά, ουδείς λόγος υπάρχει, για να καλύπτεται η εσωτερική ζήτηση, από το εξωτερικό, σε τέτοια επίπεδα. Η χώρα θα πρέπει να ορίσει ότι, εφ' όσον υπάρχει η σχετική παραγωγή, δεν θα πρέπει να εισάγεται τίποτε, όσο αυτή δεν εξαντλείται, στο συγκεκριμένο προϊόν. Και αυτό που, τελικά, εισάγεται, θα πρέπει να έχει τα ίδια επίπεδα ποιότητας και παραγωγικότητας, με τα αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα.
(Ακόμα και στα ζητήματα ενεργειακής επάρκειας, που τίθενται λύσεις υπάρχουν και είναι σχετικά εύκολες - ανάμεσα στα άλλα και επειδή οι προμηθευτές ενέργειας - πετρέλαιο κλπ - είναι ανταγωνιστές της Δύσης και μπορούν να προμηθεύσουν στην χώρα αυτά που χρειάζεται, αρκεί να γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις και οι σχετικές συμφωνίες, σε διακρατικό επίπεδο - κάτι που τώρα δεν είναι επιτρεπτό στην χώρα μας, όσο είναι στην ευρωζώνη, διότι δεν μπορεί να κάνει διακρατική διαπραγμάτευση, χωρίς την μεσολάβηση των ιδιωτικών εταιριών και το κέρδος τους, γεγονός το οποίο ανεβάζει, για παράδειγμα το κόστος πετρελαίου, το οποίο θα μειωθεί, ακόμα και κατά 20%, αν κάνουμε διακρατικές συμφωνίες, χωρίς την μεσολάβηση των ιδιωτικών εταιριών και εφ' όσον το κράτος ελέγξει το κύκλωμα λαθρεμπορίας στον χώρο αυτόν, που είναι εκτεταμένο και ανεξέλεγκτο).
Τα παραπάνω, φυσικά, δεν αφορούν μόνο τον τομέα των τροφίμων και της ενέργειας, αλλά αφορούν, αντιστοίχως και το σύνολο της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών της χώρας, σε όλους τους τομείς.
Όσον αφορά την κίνηση των κεφαλαίων, απαραίτητη είναι η εγκαθίδρυση του πλήρους ελέγχου στον χώρο αυτόν, γεγονός το οποίο προϋποθέτει την κρατικοποίηση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος (κάτι που, ατύπως, ήδη, συμβαίνει και τώρα και με το ευρώ, αφού το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει χρεωκοπήσει και χρηματοδοτείται από το ελληνικό δημόσιο και την Ε.Κ.Τ., ενώ ο "ιδιωτικός" του χαρακτήρας, είναι μια λεοντή την οποία θέλουν να κρατήσουν οι τροϊκανοί, οι τραπεζίτες και το δουλικό τους προσωπικό - οι Έλληνες πολιτικοί -, προκειμένου η μπατιροτραπεζοκρατία του τόπου μας να εξακολουθεί να κουμαντάρει τις μπατιριμένες τράπεζες και να φορτώνει τα χρέη τους στο κράτος και στον πληθυσμό του τόπου).
Με την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος της χώρας, θα κοπεί, χωρίς δεύτερη κουβέντα και άνευ καθυστερήσεων, η διαρροή των κεφαλαίων από την χώρα. Αυτό έπρεπε να γίνει από τον Απρίλιο του 2010 και ακόμα νωρίτερα, όταν ακόμα οι καταθέσεις στην Ελλάδα έφθαναν στα 240 δισ. € (ενώ τώρα φθάνουν σύμφωνα με τα στοιχεία του Απριλίου του 2012, στα 160 δισ. €). Όσο αργεί η επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων η κατάσταση θα χειροτερεύει και θα καταστεί ανεξέλεγκτη. Άλλωστε μόνον έτσι θα αντιστραφεί η αρνητική αυτή κίνηση στα κεφάλαια της χώρας, η οποία, κατά την δεκαετία της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη έφθασε στο ύψος των 500 δισ. € και άνω.
Ακόμα και στα ζητήματα της άμεσης κάλυψης των αναγκών της χώρας υπάρχει λύση, αφού η Τράπεζα της Ελλάδος, ανεξαρτητοποιημένη από την Ε.Κ.Τ. θα μπορέσει να αποθεματοποιήσει, από το κυκλοφορούν σε ρευστό χαρτονόμισμα (ύψους 40 δισ. €) ένα ποσόν κοντά στα 27 δισ. € - εάν το ευρώ επιβιώσει, μετά την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και για όσο καταφέρει να επιβιώσει - και να το χρησιμοποιήσει ως συναλλαγματικό απόθεμα, προκειμένου να καλύψει τις άμεσες ανάγκες σε εισαγωγές.
Αντί λοιπόν, οι "επαΐοντες" να κινδυνολογούν και να ενσπείρουν τον πανικό, χρήσιμο είναι να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, για την κατάστρωση ενός λεπτομερειακού εναλλακτικού σχεδίου, το οποίο θα οδηγήσει την χώρα σε μια έξοδο από την ευρωζώνη, η οποία μπορεί να προκύψει, εκ των πραγμάτων και πέρα από την θέληση της εντόπιας ελίτ.
Βασικό στοιχείο, λοιπόν, στην όλη υπόθεση είναι η συγκρότηση μιας ικανής επιτελικής ομάδας, που να μπορέσει να καταστρώσει αυτό το εναλλακτικό σχέδιο και να το εφαρμόσει, σε όλες του τις λεπτομέρειες. Και η κατάστρωση αυτού του επιτελικού σχεδίου, που θα ομαλοποιεί την επιστροφή στην δραχμή είναι απαραίτητη, όποια και αν είναι η κυβέρνηση του τόπου. Όποια κυβέρνηση και αν ανεδείκνυαν οι "δίδυμες" βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και της 17/6/2012 και όποια κυβέρνηση προκύψει στο εγγύς, ή στο απώτερο, μέλλον από τις εξελίξεις, που θα προκύψουν.
Όλα τα άλλα, που λέει και διαδίδει η κομπανία των πανικόβλητων "ευρωπαϊστών" είναι ανοησίες, δείχνουν το χαμηλό πνευματικό τους επίπεδο και τον βαθμό της δουλικότητας, που τους διακρίνει και οι οποίες ανοησίες έχουν τεθεί στην υπηρεσία των συμφερόντων των αφεντικών τους.
Σχόλια
Μια ακόμα πολύ καλή ανάλυση των εξελίξεων
Σχετικά με το σενάριο επιστροφής στη δραχμή και το γεγονός της πλήρους ανυπαρξίας σχετικού πλάνου απο την πλευρά μας θα πρέπει να επισημάνουμε και το θέμα της τρέχουσας διαρθρωσης του δημοσίου χρέους μας...
Η διαπραγμάτευση σε ότι αφορα την επιστροφή στην δραχμή προφανώς θα ειναισκληρή και επίπονη και σωστα επεισημαίνεις οτι το εθελόδουλο και υποταγμένο στους τοκογλύφους πολιτικό μας συστημα ειναι αδύνατον να την εκτελέσει !!!
Μετα την υπογραφή της δευτερης δανειακής που ακολούθησε το φιάσκο του PSI το σύνολο σχεδόν του χρέους μας εχει υπαχθεί σε Αγγλικό δίκαιο που σημαινει οτι τα νεα ομόλογα στην θέση εκεινων που αντιλάγησαν (του Ελληνικού δικαίου) ειναι τελεσίδικα σε Ευρώ (δηλ πλέον δεν μπορουν να
γυρίσουν σε δραχμές ) και επιπλέον δεν κουρεύονται περαιτέρω....
Συνεπώς το σενάριο επιστροφής στην δραχμή θα πρέπει να συνοδευτεί με μια μεγάλη διαγραφή χρέους κατόπιν μιας σκληρής διαπραγμάτευσης όπου απέναντί μας θα έχουμε το σύνολο σχεδόν της Ευρωζώνης και αυτό διότι με υποτιμημένη δραχμή καθε σκέψη εξυπηρέτησης ενος χρεους σε Ευρώ καθίσταταιαυτομάτως αδύνατη
Δυστυχώς εκει μας οδήγησαν οι πολιτικές υποταγής του ξενόδουλου πολιτικού συστήματος...
Οι υποτακτικοί των media και τα φερέφωνα της πολιτικο-οικνομικής ελίτ προβάλλουν πλέον ως συγκρίσιμες τις καταστάσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας με αυτήν της Ελλάδας!!!
Εδω βρίσκεται η απίστευτη υποκρισία που τους διακρίνει δεδομένου ότι σκοπίμως παραλείπουν να αναφέρουν οτι οι δυο χώρες δεν έχουν υπογράψει δανειακές συμβάσεις και ως εκ τουτου τα ομόλογά τους ειναι στο
εγχώριο δίκαιο οπότε και σε υποτιθεμενη περίπτωση εξόδου τους απο την Ευρωζώνη τα ομόλογα αυτομάτως μετατρέπονται στο νεο τους νόμισμα που θα υιοθετήσουν!!
Με αυτο το διαπραγματευτικό όπλο καθορίζουν την πολιτική τους και επιδώκουν να αποσπάσουν ευνοικές ρυθμίσεις για την εξυπηρέτηση τους χρέους τους... Ενα όπλο που απεμπόλησε και ουδέποτε επικαλέστηκε η κυβέρνηση ΓΑΠ
στις αρχές του 2010 όταν ακόμα το χρεος μας ηταν σε Ελληνικό δίκαιο και οι μπατιροτραπεζίτες δεν ειχαν προλάβει ακόμα
να ξεφορτώσουν τα Ελληνικά ομόλογα στην ΕΚΤ και να μειώσουν τις απώλειές τους απο αυτά!!!
Το τέλος της Ευρωζώνης πλησιάζει όλο και περισσότερο όσο δεν βρίσκεται λύση στο πρόβλημα εξυπηρέτησης χρέους ειδικά
της Ιταλίας που εχει εντος του 2012 να πληρώσει τεραστια ποσά σε χρεωλύσια και τόκους,
να προβεί σε πρωτόγνωρες για την κοινωνία της διαρθρωτικές αλλαγές που συνδέοονται με μειώσεις αποδοχών και τεράστια περικοπή
κοινωνικών δαπανών (οτι ακριβώς έτρεμε να επιχειρήσει ο Μπερλουσκόνι ο οποίος σημειωτεόν ειχε και στοιχειώδεις κοινωνικές
συμμαχίες) την ίδια στιγμή που η ανεργία σε λίγο καιρό θα ειναι μη ελένξιμη η βιομηχανική της παραγωγή λόγου του σκληρού Ευρώ δεν θα έχει διεξόδους και η κοινωνική εξαθλίωση θα συναγωνίζεται την αντίστοιχη δική μας (ηδη τα ποσοστα
των αυτοκτονιών και εκεί έχουν σημειώσει μεγάλη αύξηση)
Ο σύγχρονος Vidkun Uuisling, ο ομόλογος του κατοχικού υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου, περί του διαβόητου Σωτήριου Γκοτζαμάνη ο λόγος, ο Γιάννης Στουρνάρας υπήρξε ξεκάθαρος και αποστομωτικός, χθες : "Για να γίνει επαναδιαπραγμάτευση, πρέπει να υπάρξει και η άλλη πλευρά. Και η άλλη πλευρά δεν την αποδέχεται" είπε ο προαναφερόμενος καταστροφέας του τόπου, ο οποίος, πέρα από λάβρος οπαδός του Μνημονίου, είναι και ένας από τους συντάκτες του, όπως, επίσης είναι και ανοικτός και επίσημος συνεργάτης της τρόϊκας των εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, αλλά και ως κεντρικός διαπραγματευτής του επιτελείου του Κώστα Σημίτη έβαλε την Ελλάδα στην χαοτική, θεσμικά, ευρωζώνη, πείθοντας τον γαλλογερμανικό άξονα, με μπόλικη αρλουμπολογία (είναι ικανός σε αυτό το σπορ) και με μαύρες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Αυτόν τον απαράδεκτο τύπο, αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος θα έπρεπε να βρίσκεται πίσω από τα κάγγελα, ο Αντώνης Σαμαράς και ο "αντιμνημονιακός" Φώτης Κουβέλης τοποθέτησαν, ως υπουργό Οικονομικών, προφανώς, για να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο.
Φυσικά, ο Στουρνάρας, μπορεί να φέρει, επαξίως, το επώνυμο το οποίο φέρει, αλλά είναι συνεπέστατος σε όσα πράττει και σε όσα πιστεύει. Δεν κάνει βήμα πίσω και ομιλεί, σύμφωνα με αυτά, που έχει να κάνει και με όσα αντιμετωπίζει. Γι' αυτό και είναι ωμός στις διαπιστώσεις του, αφού προφανές είναι ότι δεν απολογείται στον πρωθυπουργό για όσα λέει και πράττει. Όπως προφανές είναι ότι ο Στουρνάρας δεν είναι επιλογή του πρωθυπουργού, όπως, επίσης, δεν είναι ούτε επιλογή των δύο άλλων αρχηγών των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς. Είναι επιλογή των δανειστών, που επιβλήθηκε στον πρωθυπουργό και στους άλλους (γεγονός που, όμως, δεν τους απαλλάσσει, αφού, αν το επιθυμούσαν, μπορούσαν να αρνηθούν τις θελήσεις των δανειστών. Κάτι που, φυσικά, δεν έπραξαν).
Γι' αυτό και ο Στουρνάρας μπορεί να λέει αυτά που λέει και τα οποία ευρίσκονται, εκτός της κυβερνητικής γραμμής, όσο και αν αυτά στενοχωρούν τον κ. Κουβέλη και την ΔΗΜΑΡ, που αντέδρασαν, δια του κ. Λυκούδη, στις δηλώσεις αυτές του, μόλις διορισμένου στην θέση του Βασίλη Ράπανου, νέου υπουργού Οικονομικών της συγκυβέρνησης, οι οποίες έγιναν δημόσια στην Βουλή, κατά την διάρκεια της συζήτησης, επί των προγραμματικών δηλώσεων του πρωθυπουργού. (Φυσικά, ο Στουρνάρας έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τα λεχθέντα από την ΔΗΜΑΡ και τις όποιες ευαισθησίες της. Αυτά και αυτές ουδόλως τον απασχολούν. Το μόνο που τον απασχολεί είναι η ολοκλήρωση της δήωσης και της λεηλασίας του τόπου, τις οποίες έχει επιφορτισθεί να φέρει σε πέρας)...
Τα παραμύθια, περί αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, έλαβαν τέλος, λοιπόν και δια του κ. Στουρνάρα (ο οποίος - υποτίθεται ότι - θα ήταν και ο ... κεντρικός αναδιαπραγματευτής και ο οποίος επικαλέστηκε την δημόσια άρνηση της Christine Lagarde, να προβεί σε οποιαδήποτε αναδιαπραγμάτευση και η οποία δήλωσε, ειρωνικά, σε μια, εντελώς πρόσφατη συνέντευξή της ότι "δεν έχω καμμία διάθεση για διαπραγμάτευση, ή αναδιαπραγμάτευση. Έχω διάθεση μόνο να δω τα νούμερα").
Οψόμεθα...
[Όσον αφορά τον Silvio Berlusconi, αυτός, τώρα που έχει χάσει την εξουσία, είπε και κάτι σωστό και το οποίο, συμφωνεί με μια δική μου παλιά πρόταση, με την οποία υποδεικνύω ότι η Ελλάδα, εφ' όσον θέλει να παραμείνει στην ευρωζώνη, πρέπει να τυπώσει ευρώ στα εδώ νομισματοκοπεία, προκειμένου να καλύψει τις πιεστικές ανάγκες της και να μην περιμένει την Ε.Κ.Τ. Μια ανάλογη πρόταση έκανε και ο Silvio Berlusconi, πριν από λίγον καιρό, λέγοντας ότι η Ιταλία πρέπει να τυπώσει ευρώ και να οδηγήσει την Γερμανία και τους φίλους της, εκτός ευρωζώνης. Και φυσικά, όταν ακούγεται μια τέτοια πρόταση από τον Silvio Berlusconi, αυτή μοιάζει περισσότερο με έναν απειλητικό εκβιασμό, παρά σαν μια πρόταση φιλολογικού περιεχομένου. Και φυσικά, αυτή η πρόταση δεν είναι τίποτε λιγότερο από έναν απειλητικό εβιασμό της ιταλικής προς την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία έχει το θάρρος και μπορεί να ασκεί αυτόν τον εκβιασμό. Σε αντίθεση με την ψοφοδεή ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία ούτε καν διανοείται να ασκήσει ένανα ανάλογο εκβιασμό]...