Εκτός ευρωζώνης οδηγεί την Ελλάδα η εμφανιζόμενη ως κυβερνητική προγραμματική συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. (Γι' αυτό και δεν θα εφαρμοστεί, εκτός και αν αποφάσισαν να συγκρουστούν με τους δανειστές - κάτι που είναι απίθανο).

Κατ' ευθείαν στον Άδη οδηγεί τον ελληνικό πληθυσμό η κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς...

Δεν εύχομαι, να αποτύχει η νέα κυβέρνηση. Θεωρώ δεδομένο, από τα διδάγματα της κοινής πείρας, ότι θα αποτύχει. Και θα αποτύχει διότι δεν θα βρει λύσεις. Και δεν θα βρει λύσεις, επειδή την εξεύρεση των όποιων λύσεων την καθιστά απαγορευτική το πλαίσιο, εντός του οποίου κινείται.

Π.χ. όταν πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση, λέγοντας ότι αυτή διαπραγμάτευση έχει ως όριο και θεωρεί δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και την ζώνη του, όταν δηλαδή αποδέχεσαι την ουσία της επιχειρηματολογίας και το πλαίσιο διαπραγμάτευσης εκείνων με τους οποίους έρχεσαι να διαπραγματευτείς, τότε, επί της ουσίας, παραιτείσαι από κάθε ενεργή διαπραγματευτική σου δυνατότητα και αποδυναμώνεις πλήρως την διαπραγματευτική σου θέση. Έτσι, αυτό που στο τέλος θα κάνεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από επαιτεία του στυλ "δώστε και σώστε". Και αν σε λυπηθούν, μπορεί να πάρεις κάποιο ψίχουλο από το τραπέζι της "διαπραγμάτευσης", αφού, προηγουμένως, ικανοποιήσεις όλες τις αξιώσεις των αντιπάλων σου. Αν, όμως, δεν σε λυπηθούν, τότε δεν θα πάρεις ούτε ένα ψίχουλο.

Αυτό έπαθε ο ανόητος ΓΑΠ την περίοδο Απριλίου 2010 - Νοεμβρίου 2011. Το ίδιο, επίσης, έπαθε ο Ευάγγελος Βενιζέλος τον Σεπτέμβριο του 2011 (όταν έδιωξε την τρόϊκα και μετά την παρακαλούσε να έλθει πίσω). Το ίδιο έπαθαν οι ΓΑΠ - Ευάγγελος Βενιζέλος - Αντώνης Σαμαράς τον Φεβρουάριο του 2012.


Τα ίδια και χειρότερα θα πάθουν και η κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά και ο κ. Φώτης Κουβέλης. Όχι επειδή, απλώς, είναι "κακοί", ή "άπειροι" άνθρωποι.

Θα πάθουν τα ίδια επειδή αυτή είναι η φύση και η λογική της διαδικασίας και της ουσίας μιας διαπραγμάτευσης, η οποία, ουσιαστικά, αυτοκαταργείται, ως διαπραγμάτευση και μεταπίπτει σε ζητιανιά, όταν το ένα σκέλος των διαπραγματευτών αφοπλίζεται, διαπραγματευτικά, αποδεχόμενο την επιχειρηματολογία και τους στόχους εκείνων που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του τραπεζιού της διαπραγμάτευσης.

Πάντοτε έτσι ήταν και πάντοτε έτσι γινόταν, σε όλες τις διαπραγματεύσεις. Και πάντοτε έτσι γίνεται και θα γίνεται, όταν στην ζωή υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα και επιδιώξεις. Και γι' αυτούς τους πολύ απλούς λόγους θα αποτύχει η νέα κυβέρνηση.

(Θα με ρωτήσουν οι αναγνώστες : Μα, αυτό δεν το ξέρει; Προφανώς και το ξέρει - ή και αν δεν το ξέρει, το υποψιάζεται. Ελπίζει, όμως, προφανώς, σε ένα θαύμα, ή στο γεγονός ότι οι "εταίροι" της ευρωζώνης δεν έχουν την διάθεση να αυτοτραυματισθούν. Σφάλλει το στελεχικό δυναμικό της νέας κυβέρνησης, διότι εξακολουθεί να θεωρεί ότι υπάρχει ένα στοιχείο ορθολογισμού στην όλη διαδικασία των διαβουλεύσεων, που λαμβάνουν χώρα στην ευρωζώνη. Η ευρωζώνη έχει, ήδη, αυτοτραυματισθεί, ως αποτέλεσμα του ανορθόλογου σχεδιασμού και του ομοίως ανορθόλογου περιεχομένου των διαβουλεύσεων, που έχουν λάβει χώρα από τον Δεκέμβριο του 2009, όταν ενέσκηψε η κρίση χρέους στην ευρωζώνη και έχει, έκτοτε, επιδεινώσει τα τραύματά της, τα οποία την έχουν καταστήσει κλινικώς νεκρή. Ως εκ τούτου, αναμένοντας ένα ψήγμα ορθολογισμού από τους ευρωζωνίτες, η νέα κυβέρνηση, απλώς χάνει τον καιρό της. Το λεωφορείο που περιμένει δεν θα περάσει από την στάση στην οποία η ίδια βρίσκεται. Και δεν θα περάσει, όχι γιατί θα καθυστερήσει και δεν θα έλθει στην ώρα του, αλλά επειδή το λεωφορείο που περιμένει δεν υπάρχει)...

Όλο αυτό το πακέτο, που προκύπτει από όσα αναφέρονται ως προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) της νέας κυβέρνησης, την οποία προγραμματική συμφωνία μπορούν οι αναγνώστες να δουν στο μπλογκ "Μη μαδάς τη μαργαρίτα", στο αναδημοσιευμένο, εκεί, άρθρο του Γιώργου Χατζηδημητρίου, με τίτλο : "Το κείμενο προγραμματικών αρχών ΔΗΜΑΡ- ΠΑΣΟΚ-ΝΔ" http://mhmadas.blogspot.com/2012/06/blog-post_5217.html , οδηγεί - αν εφαρμοστεί, ως έχει - την χώρα, εκτός του ευρώ και της ζώνης του. (Αυτό δεν είναι, κατ' ανάγκην, κάτι το κακό. Κάθε άλλο. Είναι απαραίτητο. Αρκεί να γίνει οργανωμένα και με προμελετημένο και λεπτομερή σχεδιασμό).

Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της εμφανιζόμενης, ως κυβερνητικής προγραμματικής συμφωνίας, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να αδρανοποιεί και να αντιστρέφει ένα μεγάλο μέρος των "μεταρρυθμίσεων" (εργασιακά, δημόσια διοίκηση κλπ), για τις οποίες κόπτονται η τρόϊκα των δανειστών και οι ευρωζωνίτες.

Γι' αυτό και τα πολλά και ουσιώδη, εξ όσων εμφανίζονται, ως κυβερνητικό πρόγραμμα, δεν θα εφαρμοστούν.

Φώτης Κουβέλης.

Και ως προς την εφαρμογή τους (ή μη) τον βασικό και καθοριστικό ρόλο θα παίξει - και θα έχει και την ανάλογη ευθύνη - ο κ. Φώτης Κουβέλης, για όσο χρονικό διάστημα η ΔΗΜΑΡ θα συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα και θα συνδιαμορφώνει την κυβερνητική πολιτική. Ο κ. Κουβέλης, ως έμπειρος πολιτικός, μέχρι τώρα, παρά τα όποια λάθη του, απέφευγε τις μεγάλες κακοτοπιές. Τώρα πια, δεν θα μπορεί να τις αποφύγει.

Γι' αυτόν τον λόγο, ο αυθεντικός κληρονόμος της πνευματικής συνεισφοράς του Λεωνίδα Κύρκου, ή θα ενσωματωθεί στον σχεδιασμό του ευρωζωνικού Μνημονίου - με τις όποιες, επί μέρους, επουσιώδεις αναθεωρήσεις - και θα το υπερασπισθεί μέχρι τέλους, ή θα αντισταθεί και θα απαιτήσει την υλοποίηση της κυβερνητικής συμφωνίας. Στην δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, θα αποχωρήσει από τον τριμερή κυβερνητικό συνασπισμό, όταν τα πράγματα θα γίνουν σκούρα και ο πρωθυπουργός και το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο - ο μπατιροτραπεζίτης Βασίλης Ράπανος, "καλή ώρα" - θα πιέζουν και θα αρνούνται, ή θα παύσουν να εφαρμόζουν, τα εμφανιζόμενα, ως συμφωνηθέντα.

Εκτός και εάν η τριμερής κυβέρνηση αποφασίσει να έλθει σε ευθεία σύγκρουση, με τους δανειστές και "εταίρους" και να διακινδυνεύσει την θέση της χώρας στην ευρωζώνη.

Θα το πράξει;

Δεν νομίζω. Αλλά, ό,τι και αν νομίζω εγώ, η ζωή έχει πολλές διεξόδους και ως εκ τούτου, καλόν είναι να περιμένουμε, για να δούμε τις εξελίξεις.

Σε τελική ανάλυση, το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι χρειάζεται να βρεθεί κάποιος να την βγάλει από το ευρώ και την ζώνη του, όσο το ευρώ παραμένει αυτό που είναι, δηλαδή ένα σκληρότατο νόμισμα και όσο η ζώνη του παραμένει μόνο μια νομισματική και (δευτερευόντως) οικονομική ένωση. Ως εκ τούτου, ουδόλως αποκλείεται αυτή η κυβέρνηση των νεοδημοκρατικών αριστερών του Αντώνη Σαμαρά να πράξει αυτό το (υπό προϋποθέσεις) λυτρωτικό, για την χώρα και τον πληθυσμό της εγχείρημα...

Η επιλογή του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στην παρούσα κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν την πλειοψηφία των 162 βουλευτών και ένα ποσοστό της τάξης του 42%, σε επίπεδο λαϊκής ψήφου, προφανώς και αποτελεί στρατηγική επιλογή. Αυτή η επιλογή είχε, επαρκώς, ειπωθεί και εξηγηθεί στο εκλογικό σώμα, κατά την προεκλογική περίοδο των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012 και οι ψηφοφόροι, που ψήφισαν την ΔΗΜΑΡ, γνώριζαν το φάσμα των επιλογών της ηγεσίας του κόμματος.

Ως προς αυτό, ουδείς ψόγος υπάρχει για τον κ. Φώτη Κουβέλη και τους συν αυτώ. Τώρα, από εδώ και πέρα, θα κριθούν και ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ, για την, επί της ουσίας, διαχείριση της εντολής που έλαβαν, δηλαδή για την προγραμματική συμφωνία που έκαναν, με τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, για την υλοποίηση του κυβερνητικού έργου και για το εφαρμόσιμο, ή μη, των προεκλογικών επαγγελιών του κόμματος, όσον αφορά την "απαγκίστρωση από το Μνημόνιο". Και τούτο, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η λαϊκή ψήφος στην ΔΗΜΑΡ είναι μία, κατά βάση και κατά συντριπτική πλειοψηφία, αντιμνημονιακή ψήφος, παρά το γεγονός ότι δεν συμβαίνει το ίδιο στα κομματικά στελέχη, που κυρίως, προέρχονται και είναι κληρονόμοι του παλαιού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος.

Ως προς την εκτίμηση ότι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά υποδηλώνει τον ηθικό εκπεσμό του κόμματος, ως κόμματος της αριστεράς, παρά το γεγονός ότι, αυθόρμητα, τείνω να συμφωνήσω με τον κ. Θανάση Αθανασίου, σκεπτόμενος ορθολογικά και ψυχρά, προτιμώ να παραμείνω επιφυλακτικός στην παρούσα φάση και να μην μιλήσω, για ηθικό ξεπεσμό του κ. Φώτη Κουβέλη και των συντρόφων του, κρίνοντάς τους μόνον από την επιλογή τους να συμμετάσχουν σε αυτό το αριστεροδεξιό κυβερνητικό σχήμα, το οποίο μπορεί να είναι (και είναι) παρδαλό, αλλά αυτό δεν στοιχειοθετεί και την ύπαρξη αμοραλισμού, ή ηθικού ξεπεσμού των στελεχών της ΔΗΜΑΡ. Η επιλογή αυτή είναι μια πολιτική επιλογή και ως τέτοια πρέπει να κριθεί στην παρούσα φάση. Μπορεί αυτή η πολιτική επιλογή να είναι (και είναι) μια άστοχη, ή μια εσφαλμένη επιλογή, αλλά, στην παρούσα φάση, μπορεί και πρέπει να κριθεί με πολιτικούς και όχι με ηθικούς όρους. Θα έλθει και η ώρα της ηθικής αποτίμησης των επιλογών του κ. Κουβέλη και της ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ. Και η ώρα αυτή θα φθάσει όταν αρχίσει να αναπτύσσεται το όποιο κυβερνητικό έργο και θα μπορεί να αποτιμηθεί η συνέπεια λόγων και έργων του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, σε σχέση με τις συνθήκες, μέσα στις οποίες αυτό το έργο θα εκτυλίσσεται.

Το να πούμε, ότι η παρούσα κυβερνητική συμμαχία των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, υπό την πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά, αποκόπτει το κόμμα του κ. Κουβέλη από την αριστερά είναι, επίσης, υπερβολικό. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, αφού η ελληνική αριστερά έχει ξανασυμμετάσχει σε κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε η δεξιά (π.χ. το 1944 στην κυβέρνηση της απελευθέρωσης, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, που ορκίστηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Β', όπως επίσης το 1989 στην κυβέρνηση του Τζαννή Τζαννετάκη και στην κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα), χωρίς να απωλέσει την φυσιογνωμία της. Εν πάση περιπτώσει, ιστορικά, η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κόμμα της Αριστεράς και θα παραμείνει, αφού η έννοια του αριστερού δεν είναι μια οριστικά κλειστή έννοια, αλλά το περιεχόμενό της ανατροφοδοτείται και ανανοηματοδοτείται από την ίδια την πραγματικότητα, γεγονός το οποίο αποκλείει την ύπαρξη, ή την έκδοση οποιοασδήποτε μορφής πιστοποιητικών αριστερότητας.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο κ. Φώτης Κουβέλης θέλει να διευρύνει το ακροατήριό του, πέραν του χώρου της παλαιάς κομμουνιστικής, ή της κομμουνιστικογενούς αριστεράς. Αυτό, όμως, δεν αλλοιώνει την φυσιογνωμία του κόμματός του, ως αριστερού κόμματος. (Κάτι ανάλογο, στον δικό του χώρο, με τον δικό του τρόπο και την δική του φρασεολογία και δυναμική πράττει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, επίσης, διεύρυνε, με μια εκπληκτική ταχύτητα, το δικό του ακροατήριο).

Προφανώς, η πολιτική στόχευση και πρακτική του κ. Φώτη Κουβέλη και της ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ υποδηλώνει την ύπαρξη μιας προχωρημένης ενσωμάτωσης της αριστεράς στο υπάρχον πολιτικό και κοινωνικό σύστημα του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, αλλά αυτό είναι ένα άλλης τάξεως ζήτημα και δε αναιρεί τον αριστερό χαρακτήρα του κόμματος - το οποίο είναι η αλήθεια ότι υπέστη μια συντριπτική ήττα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ριζοσπαστικοποιώντας τον πολιτικό του λόγο, έκλεψε το εκλογικό ακροατήριο της ΔΗΜΑΡ και το κατέστησε δικό του, ακριβώς επειδή η ΔΗΜΑΡ δεν μπόρεσε, λόγω του στενοκέφαλου σεκταρισμού των νεοφιλελεύθερων κύκλων της, να ριζοσπαστικοποιήσει τον δικό της πολιτικό λόγο και να συγκρατήσει αυτό το ακροατήριο, το οποίο, αφού για λίγο στάθμευσε σε αυτήν, από τον Μάρτιο και μετά, απογοητευμένο από τον πολιτικό της λόγο, μετακόμισε και διόγκωσε τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Φώτης Κουβέλης πιστός στην παλαιά ευρωκομμουνιστική του διαπαιδαγώγηση πράττει ό,τι πράττει, για να σώσει το ευρώ και την ζώνη του και για να κρατήσει την Ελλάδα, μέσα στην ευρωζώνη. Πιστεύει πως αυτά που πράττει είναι απαραίτητα, για να διασώσουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την οποία έχει ταυτίσει με την ευρωζώνη.

Φυσικά, σφάλλει. Και όχι μόνον σφάλλει, αλλά και όσα πράττει οδηγούν στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, αφού, εκ των πραγμάτων, θα οδηγηθεί σε μια παρωδία διαπραγμάτευσης με ανούσιους πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες για κάποιες επιμηκύνσεις, που θα στερούνται νοήματος, οι οποίες όμως θα αποτύχουν παταγωδώς να καταστήσουν βιώσιμη την ελληνική οικονομία, επιτείνοντας τα αδιέξοδα, αφήνοντας, ως μόνη επιλογή, για την αριστεροδεξιά κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη, τον απεγκλωβισμό και την αποκοπή της χώρας από την χαοτική ευρωζώνη.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται και η ουσία της κριτικής στην πολιτική της ΔΗΜΑΡ, ως προς την επιλογή της, για την συμμετοχή της στην αριστεροδεξιά κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη και οδηγεί την χώρα στην καταστροφή και την ίδια την ΔΗΜΑΡ στον πολιτικό της αφανισμό (αν και το τελευταίο είναι, για εμάς τους πολίτες αδιάφορο)...

Η ουσία της όλης υπόθεσης βρίσκεται στο γεγονός ότι το περιεχόμενο του εμφανιζόμενου ως συμφωνημένου προγραμματικού κειμένου της κυβέρνησης των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ δεν είναι ειλικρινές, αποτελεί μια σκοπούμενη και καλλιεργημένη, από τα επιτελεία των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης αυταπάτη, επειδή είναι εξωπραγματικό και αντίθετο με τους διακηρυγμένους στόχους των τριών κομμάτων, που το υπέγραψαν.

Οι διακηρυγμένοι στόχοι των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης συνοψίζονται και συγκεκριμενοποιούνται στην παραμονή της χώρας μας - πάση θυσία - στην ευρωζώνη. Και σε αυτή την βάση έκαναν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, ισχυριζόμενα (βάσιμα) ότι το πρόγραμμά του οδηγεί στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και συμπεραίνοντας (αβάσιμα) ότι αυτή η εξέλιξη θα ισοδυναμούσε με την απόλυτη καταστροφή - αν και η διαδικασία εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη δεν είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, αλλά στο βάθος του τούνελ και εφ' όσον η ευρωζώνη παρέμενε ως είχε, η επιμονή στην εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγούσε, αναπόφευκτα, στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ως φυσική συνέπεια και ως τελικό λογικό βήμα.

Όμως αυτό που κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, το πράττουν τα ίδια, με την προγραμματική συμφωνία, που ανακοίνωσαν. Και τούτο διότι το σύνολο του περιεχομένου της, ως προς τους προγραμματικούς στόχους της νέας κυβέρνησης συνασπισμού, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, οδηγεί, αναπόδραστα, στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.

Με δεδομένο το γεγονός ότι και τα τρία κόμματα ουδόλως επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη - αντιθέτως, μάλιστα, επιθυμούν, διακαώς, την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και μάλιστα, πάση θυσία, όπως και τα τρία έχουν και προεκλογικώς διακηρύξει -, το προγραμματικό κείμενο, για την δράση της συγκυβέρνησης, το οποίο συμφώνησαν οι διαπραγματευτές των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ είναι ένα, συνειδητά, ψευδές και παραπλανητικό κείμενο, το οποίο δεν θα υλοποιηθεί, πέραν, ίσως, κάποιων, επί μέρους και επουσιωδών προβλέψεών του.

Θα μου πείτε ότι το κείμενο αυτό απευθύνεται όχι μόνον στους ψηφοφόρους των τριών κομμάτων και στον ελληνικό λαό, αλλά και στους δανειστές και είναι η πρώτη δήλωση των προθέσεων της νέας κυβέρνησης, που προσδιορίζει και ένα maximum επιδιώξεων της ελληνικής διαπραγματευτικής πλευράς στις διαβουλεύσεις που θα αρχίσουν με την τρόϊκα και τους λοιπούς δανειστές και "εταίρους". Προφανώς και το κείμενο αυτό απευθύνεται και στους δανειστές και αποτελεί ένα διαπραγματευτικό όπλο της νέας κυβέρνησης.

Αλλά όταν ξεκινάς μια διαπραγμάτευση με ένα τέτοιο όπλο, το οποίο δίνει στους άλλους να καταλάβουν ότι αφήνει ανοικτή την πόρτα της εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη και υπό τις παρούσες δυσχερέστατες στιγμές, πρέπει να γνωρίζεις τις απώτατες συνέπειες των λεγομένων σου και να εννοείς όσα λες, διότι εδώ - όπως έχει διδάξει και η πικρή εμπειρία με τις προηγούμενες κυβερνήσεις των ΓΑΠ και Λουκά Παπαδήμου, που καταρρακώθηκαν και υποτάχθηκαν, πλήρως, στους αντίπαλους διαπραγματευτές, εάν και εφ' όσον δεχθούμε ότι υπήρξε κάποια διαπραγμάτευση με αυτούς (που, επί της ουσίας, δεν φαίνεται να υπήρξε) - δεν χωρούν μπλόφες. Εάν μπλοφάρεις, θα χάσεις, διότι οι άλλοι γνωρίζουν ότι μπλοφάρεις και θα σε αγνοήσουν, με αποτέλεσμα να επανέλθεις στην προηγούμενη στάση σου της πλήρους υποταγής και της ζητιανιάς, η οποία όχι μόνον δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα, αλλά θα επιτείνει τα ήδη υπάρχοντα, αφού οι όποιες ρυθμίσεις θα γίνουν θα είναι επουσιώδους χαρακτήρα και εμβαλωματικές.

Και το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση μπλοφάρει οι αντίπαλοι διαπραγματευτές το γνωρίζουν, ακριβώς επειδή τους το έχει πει, με την διακήρυξη και των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης ότι, γι' αυτά, η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την ζώνη του είναι δεδομένη και ευρίσκεται, εκτός πλαισίου διαπραγμάτευσης. Είναι, δηλαδή, αδιαπραγμάτευτη.

Ως εκ τούτου, εμφανίζεται, από την πλευρά των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, ένα (μη ομολογημένο, αλλά εμφανέστατα) μαξιμαλιστικό κείμενο προγραμματικής συμφωνίας, για τις προτεραιότητες και τις δράσεις της νέας κυβέρνησης, το οποίο έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους δανειστές και εταίρους και το οποίο, αν εφαρμοστεί, ως έχει, οδηγεί την χώρα εκτός ευρωζώνης, ενώ στην πράξη η νέα κυβέρνηση έχει διακηρύξει τον πλήρη διαπραγματευτικό αφοπλισμό της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που θέλει να ξεκινήσουν και οι οποίες θα γίνουν, ούτως ή άλλως, μέσα στα πλαίσια των συνεχών διαβουλεύσεων, που γίνονται, εντός των οργάνων της Ε.Ε. και της ευρωζώνης!

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η ελληνική πλευρά είναι, από χέρι, χαμένη, όπως, άλλωστε, έχει, μέχρι τώρα συμβεί.

Εκτός και εάν εννοεί ότι είναι διατεθειμένη να φθάσει την διαπραγμάτευση, μέχρι τα απώτατα όρια των επιλογών που έχει και σκοπεύει ακόμα και να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη. Μακάρι να το εννοεί και μακάρι να το πράξει. Αλλά, δεν νομίζω, όμως, ότι το εννοεί. Και δυστυχώς, το ίδιο θεωρούν δεδομένο και οι δανειστές.

Αλλά, ακόμα και στην περίπτωση, που ένας από τους εταίρους της νέας κυβέρνησης (π.χ. ο Αντώνης Σαμαράς) θα μπορούσε να εννοεί και να χρησιμοποιήσει το χαρτί της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, ως μια ρεαλιστική πιθανότητα και όχι ως μπλόφα, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα μπορούσε να γίνει δεκτή από τον κ. Φώτη Κουβέλη και την ΔΗΜΑΡ, λόγω των ιστορικά εμπεδωμένων ιδεοληψιών τους, με αυτό που, χρησιμοποιώντας έναν τρέχοντα, αλλά μη δόκιμο όρο αποκαλούμε "ευρωπαϊσμό" και ο οποίος έχει ταυτιστεί από το σύνολο της "ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου, με την ευρωζώνη. Ως εκ τούτου, μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε στην έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και στην κατάρρευσή της, διότι ο άλλος εταίρος της κυβέρνησης (το ΠΑΣΟΚ) δεν θα έμενε αδιάφορος και θα ακολουθούσε τον κ. Κουβέλη και την ΔΗΜΑΡ.

Το προγραμματικό κείμενο της νέας κυβέρνησης, λοιπόν, είναι ψευδές και παραπλανητικό, ως μη εφαρμόσιμο. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Και ως προς αυτό έχει, πολιτικά, δίκιο ο κ. Θανάσης Αθανασίου, ο οποίος έχει μείνει περισσότερο σε μια ηθική και - κυρίως - συναισθηματική κριτική στο εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ και του κ. Κουβέλη, αδικώντας, σε έναν βαθμό την ουσία της κριτικής που ασκεί στα πεπραγμένα του ίδιου του προέδρου της ΔΗΜΑΡ και της ηγετικής της ομάδας.