Η ελληνική αριστερά μια ανάσα από την εξουσία. Θα την πάρει, ή θα την αφήσει; (Ο Αλέξης Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ ενώπιοι, ενωπίω, με ένα δίλημμα που τέθηκε από τα πράγματα και το οποίο ουδείς μπορεί να αγνοήσει).

16/5/2012 Ο Αλέξης Τσίπρας στη ΝΕΤ. Καλά τα λέει (εν μέρει), αλλά...


Οι βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, που έρχονται, σε 15 ημέρες, είναι οι πιό περίεργες και οι πιό απρόβλεπτες εκλογές. Είναι ακόμα πιο περίεργες και απρόβλεπτες και από τις εκλογές του περασμένου μήνα. Και είναι ακόμα πιο απρόβλεπτες και περίεργες, επειδή, για πρώτη φορά, από την δεκαετία του 1940, τίθεται, εκ των πραγμάτων, αλλά και ως επίσημο προεκλογικό σύνθημα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την ελληνική αριστερά, ως μια πολύ πιθανή εναλλακτική δυνατότητα, απέναντι στον καταρρεύσαντα δικομματισμό του παρελθόντος, τον οποίο σάρωσαν οι κάλπες της 6/5/2012, στέλνοντας την Ν.Δ. σε ποσοστά της τάξης του 18,9% και κατακρημνίζοντας το ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση, υποχρεώνοντας αυτό το κόμμα, που πρωταγωνίστησε, για 35 και πλέον χρόνια, στην πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης, να βλέπει την πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι το οποίο, μέχρι την ημέρα αυτή ήταν αδιανόητο και ουδείς, εκ των δημοσκόπων, το είχε μετρήσει, ακόμα και την προηγούμενη ημέρα. Αυτή η εκπληκτική ανατροπή του ελληνικού πολιτικού σκηνικού καταμετρήθηκε, μόνον στο exit poll και στις κάλπες της ημέρας των εκλογών.

Έτσι και εντελώς απρόσμενα, η ελληνική αριστερά, δια του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε στην θέση του διεκδικητή της εξουσίας. Και φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας αποδέχτηκε αυτή την πρόκληση. Κυριολεκτικά υποχρεώθηκε να την υιοθετήσει και ως προεκλογικό σύνθημα και ως κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο, επίσης, υποχρεώθηκε να καταρτίσει και να παρουσιάσει στο εκλογικό σώμα.

Με αυτό τον τρόπο και μέσα από κοσμογονικές ανακατατάξεις, οι οποίες υπήρξαν και είναι προϊόν της κατεδαφιστικής οικονομικής κρίσης, στην οποία οδήγησαν την χώρα μας η ευρωζωνική γραφειοκρατία και ο εθνικιστικός γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός, η ελληνική αριστερά (στο σύνολό της) και με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται, κυριολεκτικά, μια ανάσα από την εξουσία - αφού η ΔΗΜΑΡ έχασε την ευκαιρία που της δόθηκε, την οποία πέταξε, κυριολεκτικά, στα σκουπίδια, αν και ενάμισυ με δύο μήνες, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα κατέγραφαν ότι έναν τέτοιο ρόλο θα μπορούσε να παίξει η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φώτη Κουβέλη, η οποία, κυριολεκτικά, κλώτσησε αυτή την ευκαιρία, αδυνατώντας (λόγω του αφυδατωμένου της πολιτικού λόγου και της πολυδιασπαστικής συμπεριφοράς, επιπέδου σεκταριστικών αριστερίστικων γκρουπούσκουλων, που επέδειξαν οι αριστεροί νεοφιλελεύθεροι κύκλοι που κινούνται, γύρω από τον χώρο των πολιτικών κληρονόμων του Λεωνίδα Κύρκου, του οποίου, ανάμεσα στα άλλα, κληρονόμησαν και τον πολιτικό κομφουζιονισμό) να καρπωθεί το ογκούμενο ρεύμα της πολιτικής και κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Το τι θα κάνει αυτή την ευκαιρία, η ελληνική αριστερά μένει να το δούμε. Οι προοπτικές, κατά την γνώμη μου δεν είναι ευοίωνες, λόγω της πολιτικής ασυναρτησίας, που την διακατέχει και η οποία είναι αποτέλεσμα, όχι τόσο της πολυδιάσπασής της, η ύπαρξη της οποίας δεν αποτελεί το κύριο πρόβλημα του χώρου αυτού, αφού και η δεξιά είναι διασπασμένη, αλλά κυρίως της ανυπαρξίας οποιασδήποτε συνεννόησης, εντός του χώρου, αλλά και εξ αιτίας του ασύμπτωτου των προγραμματικών στοχεύσεων του κάθε κόμματος.

Όμως, όπως είπα παραπάνω οι εκλογές αυτές είναι απρόβλεπτες και περίεργες, επειδή οι καιροί που ζούμε, είναι ομοίως πρωτόγνωροι και περίεργοι. Έτσι, το μικρό προβάδισμα που, τώρα, έχει η Ν.Δ. δεν σημαίνει τίποτε, απολύτως. Ο ΣΥΡΙΖΑ κτυπάει στα ίσια την πρωτιά και το bonus των 50 εδρών, ενώ οι εξελίξεις μέχρι την ημέρα των εκλογών τείνουν να τον βοηθούν, με την παραμονή της κρίσης στην ελληνική οικονομία, τις μειώσεις των μισθών, που γίνονται, τις εκκαθαρίσεις των φορολογικών δηλώσεων, που αυξάνουν τον καταβλητέο φόρο, σε εκτεταμένα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία προηγουμένως δεν πλήρωναν (ή πλήρωναν μειωμένο) φόρο και με το κυβερνητικό πρόγραμμα που χθες παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας και το οποίο, όντας ένα πρόγραμμα παροχών (αν και ακοστολόγητο), καθίσταται ελκυστικό - το πόσο πειστικό είναι, αυτό είναι κάτι που θα φανεί, εκ του αποτελέσματος.

Την ανίχνευση της συμπεριφοράς της ελληνικής αριστεράς στο σύνολό της, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, αποπειράται να ανιχνεύσει το παρακάτω κείμενό μου, το οποίο γράφτηκε στις 23/5/2012, με την μορφή σχολίων και ως διάλογος με τον κ. Λεωνίδα Καστανά, στο άρθρο του κ. Γιάννη Παπαθεοδώρου : "Νοικοκυραίοι ή καμικάζι" http://mhmadas.blogspot.com/2012/05/blog-post_22.html , που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ "Μη μαδάς τη μαργαρίτα".

Ας δούμε το κείμενο αυτό:



"Αυτό που ουδείς, εκ των ιδεαλιστών, που κινούνται στον χώρο, στον οποίο βρίσκεται η ΔΗΜΑΡ (εντός ή εκτός αυτής) μπορεί να δει και να ομολογήσει - αν το δει - είναι ότι το φίδι θα μείνει στην τρύπα του, ό,τι και αν γίνει. Ό,τι και αν κάνει οποιοσδήποτε, εκ των παικτών, στο γήπεδο της σύγχρονης πολιτικής ζωής.


Και το φίδι θα μείνει στην τρύπα του και θα κατατρώει την χώρα και τον πληθυσμό της, για όσο χρονικό διάστημα, η ευρωζώνη παραμένει, ως έχει και όσο η Ελλάδα παραμένει μέσα σε αυτήν την ευρωζώνη. Οι "ευρωπαϊστές" αυτού του τόπου γνωρίζουν αυτήν την πραγματικότητα (ή τουλάχιστον την έχουν υποψιασθεί) και είναι λογικό να τους τρομάζει, ως προς το περιεχόμενό της, το οποίο αποτελείται από ένα πλήρες αδιέξοδο, αφού βλέπουν ότι το "ευρωπαϊστικό" όραμά τους έχει μετατραπεί σε μια θανατηφόρα ποντικοπαγίδα, σε έναν υπόγειο λαβύρινθο, στον οποίο η έξοδος έχει κλείσει ερμητικά και ο αέρας στερεύει με έναν αργό και βασανιστικό τρόπο, επιτρέποντας στον έντρομο εγκλωβισμένο πληθυσμό αυτού του λαβύρινθου να ζήσει, εν πλήρη συνειδήσει και να κατανοήσει, σε κάθε της αποτρόπαιη λεπτομέρεια, την μοιραία και αναπότρεπτη πορεία, προς τον ασφυκτικό θάνατο όλων των ανθρώπων, που απαρτίζουν αυτόν τον εγκλωβισμένο πληθυσμό, οι οποίοι θα ζήσουν, αλληλοδιαδόχως, μέχρι τον τελευταίο εγκλωβισμένο και έως ότου εξαντληθεί και το έσχατο ίχνος οξυγόνου, μέσα στον λαβύρινθο, σε συνθήκες άφατου πανικού, τον δικό τους προσωπικό θάνατο, αφού προηγουμένως, βιώσουν, γνωρίζοντας ότι επίκειται η σειρά τους και τον θάνατο όλων όσων πεθάνουν, πριν από τους ίδιους.


Αυτήν την τραγική πραγμάτωση του "ευρωπαϊστικού" τους οράματος (το οποίο, αφελώς, εταύτισαν με την ευρωζώνη) βιώνουν, ως έναν ολοζώντανο εφιάλτη οι δυστυχείς "ευρωπαϊστές" μας και μέσα στην απελπισία τους δεν γνωρίζουν το τι να πράξουν και από που να πιαστούν. Και για τον λόγο αυτόν πράττουν το χειρότερο δυνατό : Πιάνονται από χίλιες δυό προφάσεις και δικαιολογίες, προκειμένου να μην πουν και να (μην) πράξουν το αυτονόητο : Να μην ομολογήσουν ότι έπραξαν λάθος και να μην υποχρεωθούν να ψάξουν να βρουν τρόπους απεγκλωβισμού και διεξόδους φυγής, από αυτό το ολέθριο λάθος, στο οποίο τους οδήγησε ένας συνδυασμός ιδεολογικού (ο όρος χρησιμοποιείται με την παλαιά μαρξική φιλοσοφική και κοινωνιολογική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως) δογματισμού και κατεστημένων προσωπικών (μικρών, ή/και μεγάλων) συμφερόντων.


Το ζήτημα, στην παρούσα φάση, δεν είναι το να κατανείμουμε ευθύνες, για τα εγκλήματα που διέπραξαν, σε βάρος του πληθυσμού του τόπου μας, οι "ευρωπαϊστές" από το 1996 και μετά, οδηγώντας τον στην λαιμητόμο της χαοτικής ευρωζώνης, αυτής της νομισματικής ένωσης - μονόπολυ, που τον οδήγησε στην χρεωκοπία και στον, ταχύτατα, εξελισσόμενο αφανισμό του, ως οικονομικής και κοινωνικής οντότητας, ένας αφανισμός, ο οποίος απειλεί και την εθνική του υπόσταση, αφού, ενώ ο ίδιος υφίσταται την παρούσα οξύτατη απομείωση, παραπλεύρως, ο εξ Ανατολών γείτονάς του, ευρισκόμενος σε μια φάση αναπτυξιακής απογείωσης, μετατρέπεται και ολοκληρώνεται, οσονούπω, σε μια τοπική υπερδύναμη, περιμένοντας το ελλαδικό κράτος στην γωνία, αμέσως μετά την απόρριψή του από την ευρωζώνη, ή μετά την δική του δραματική έξοδο, σε συνθήκες οι οποίες θα θυμίζουν την δραματική έξοδο των κατοίκων και των πολεμιστών του Μεσολογγίου στα χρόνια του αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία.


Το ζήτημα είναι να προταθούν λύσεις στο οξύτατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο πληθυσμός της. Και ενώ οι λύσεις αυτές οδηγούν (ή θα έπρεπε να οδηγούν κάθε εχέφρονα) στην παλαιά ρήση "Φίλε θεατή, έξοδος", του πρώην ριζοσπάστη Διονύση Σαββόπουλου - πριν καταντήσει αυτό που τώρα είναι - ο κ. Γιάννης Παπαθεοδώρου, με το άρθρο του, ενδιαφέρεται για την ακεραιότητα του λαβυρίνθου και του Μνημονίου, ως κανόνα καλής συμπεριφοράς των εγκλωβισμένων, έως ότου επέλθει ο προαναγγελθείς, εξ ασφυξίας και εκ πανικού, θάνατος τους, τον οποίον οι πλείστοι, εξ αυτών, ακόμα δεν έχουν καν υποψιασθεί - αν και ο αριθμός των ανυποψίαστων ολοένα και λιγοστεύει!


Ας αφήσουμε, όμως, την έξωθεν του σκεπτικού του κ. Παπαθεοδώρου πραγματικότητα, που θέλει την ευρωζώνη να είναι νεκρή, ως νομισματική και οικονομική ένωση και να υφίσταται, όπως πολλές φορές έχω γράψει, μόνον, ως αιμοποτικό ζόμπυ, το οποίο αναμένει τον νεκροθάφτη του. Ας μείνουμε στο σκεπτικό, που αναπτύσσει.


Τις λύσεις λέει ο κ. Παπαθεοδώρου, μπορεί να τις δώσει η ΔΗΜΑΡ, η οποία έχει και 3 πολιτικά πλεονεκτήματα. Ας δούμε ποιά λέει ότι είναι αυτά :


α) γιατί απέδειξε έμπρακτα ότι είναι έτοιμη να αποδεχτεί το μερίδιο της κυβερνητικής ευθύνης που της αναλογεί σε μια κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς να μπει ο τόπος σε νέες περιπέτειες.


Πραγματικά, μέσα στα πλαίσια της λογικής των "ευρωπαϊστών" φίλων μας, ο παραπάνω ισχυρισμός του κ. Γ. Παπαθεοδώρου, που περιγράφεται, μάλιστα, ως πλεονέκτημα, μόνον θυμηδία και δυνατούς γέλωτες μπορεί να προκαλέσει. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο κ. Φώτης Κουβέλης καλώς έπραξε και δεν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση με την, ουσιαστικώς, καταψηφισθείσα, για την πολιτική της κωλοτούμπα του Νοεμβρίου του 2011, Ν.Δ. και το φυλλοροήσαν, εξ αιτίας της, από το 2009 πολιτικής του, ΠΑΣΟΚ. Ήταν μια πράξη πολιτικής επιβίωσης και αναγκαστική υπηρέτηση της πολιτικής εντολής που είχε λάβει από τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους (κυρίως πασοκογενείς) ψηφοφόρους του κόμματός του.


Και ναι μεν η πράξη του κ. Κουβέλη, μπορεί να ήταν ορθή, ο ισχυρισμός, όμως, του κ. Παπαθεοδώρου, είναι, παντελώς, εσφαλμένος, καθίσταται, αυτοχρήμα, εξωπραγματικός, απλούστατα, επειδή η ΔΗΜΑΡ αρνούμενη να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση - υποτιθέμενης - "σωτηρίας του τόπου" (όπως την χαρακτήρισε ο Π.τ.Δ. στον ίδιο τον κ. Κουβέλη, ο οποίος απεδέχθη ότι ήταν αναγκαία - αν και στην ουσία θα επρόκειτο για μια κυβέρνηση σωτηρίας της παρουσίας του τόπου, εντός της ευρωζώνης και σωτηρίας της ίδιας της ευρωζώνης) απέδειξε, ακριβώς το αντίθετο από όσα ισχυρίζεται ο κ. Παπαθεοδώρου. Απέδειξε ότι η ΔΗΜΑΡ δεν επιθυμούσε να επωμισθεί τις κυβερνητικές ευθύνες, που της αναλογούσαν.


Είπαμε : Καλώς έπραξε, διότι το ελληνικό πολιτικό τοπίο, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τις εκλογές της 6/5/2012, έπρεπε - και πρέπει - να εκκαθαριστεί, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος, επίσης, δεν είχε εντολή, από τους ψηφοφόρους του, να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) ηρνείτο να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση του πρώην δικομματισμού και μάλιστα με όρους τους οποίους δεν μπορούσε να ελέγξει, αφού δεν είχε την απαραίτητη κοινοβουλευτική δύναμη, που να του έδινε την δυνατότητα να επιβάλει τους δικούς του όρους και να έχει εκείνες τις διασφαλίσεις, που να του επιτρέπουν τον έλεγχο του πολιτικού παιγνίου.


Το γεγονός, λοιπόν, ότι καλώς έπραξε ο κ. Κουβέλης και δεν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση, με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, των 168 βουλευτών και του αθροιστικού ποσοστού της τάξης του 38%, σε επίπεδο λαϊκής ψήφου, δεν σημαίνει ότι απέδειξε ότι έμπρακτα αποδέχεται το βάρος των κυβερνητικών ευθυνών. Απέδειξε, ακριβώς, το αντίθετο. Απέδειξε ότι δεν θέλει να επιμερισθεί το μερίδιο των ευθυνών που θα αναλογούσε, στον ίδιο και στο κόμμα του, εάν και εφ' όσον, ήταν αληθής ο ισχυρισμός ότι οι καιροί απαιτούσαν, οπωσδήποτε, μια κυβέρνηση σωτηρίας του τόπου. Απέδειξε ότι φοβήθηκε, μήπως και γίνει ο "Καρατζαφέρης της Αριστεράς" - σύμφωνα με την προσφυή ρήση του νεαρού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, έτσι, δυναμίτισε, κάθε τέτοια προοπτική - και αρνήθηκε (όχι χωρίς ταλαντεύσεις, διότι, προφανώς, βρήκε αντίσταση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ, όπου οι αντιδράσεις, σε μια συμμετοχή σε κυβέρνηση, μόνο με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ήσαν έντονες).


Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή, σε μια κυβέρνηση, με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος παραχωρούσαν, εκθύμως, την πρωθυπουργία στον κ. Φώτη Κουβέλη) υπερέβαινε τις δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ, η οποία, λόγω ενός ολοένα και αυξανόμενου περιρρέοντος κλίματος ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού, το οποίο η ίδια δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί, με συνευθύνη του διανοουμενίστικου νεοφιλελεύθερου κύκλου που την περιβάλλει και ο οποίος κατάφερε, με την γκρίνια του και τις, αριστερίστικου τύπου, διασπάσεις, που προξένησε στον χώρο της παλαίποτε "ανανεωτικής" αριστεράς, να αποδομήσει την όποια προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης και του δικού της λόγου, κατρακύλισε στο 6,1% και ενώ, μόλις, ενάμισυ μήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, δημοσκοπικά, κτυπούσε την δεύτερη θέση, μεταξύ των κομμάτων και εμφανιζόταν, με διψήφια ποσοστά, να καταλαμβάνει την θέση, που, τελικά και εντελώς απρόσμενα και απρόβλεπτα, πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά και ενάντια σε όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα και παρά τις προβλέψεις των ίδιων των στελεχών της Κουμουνδούρου, τα οποία έβλεπαν να έρχονται χιλιάδες ψήφοι από το πουθενά και δεν πίστευαν στα μάτια τους (γι' αυτό, άλλωστε και δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα κυβερνήσουν, παρά μόνο στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, όταν άρχισαν να βλέπουν ότι υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα προς το κόμμα τους, τζογάρησαν, με το σύνθημα της "κυβέρνησης της αριστεράς", μόνο και μόνο για να αυξήσουν στο maximum της συγκυρίας τα ποσοστά τους, χωρίς και οι ίδιοι να πιστεύουν ότι οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων θα ήσαν τέτοιες σε μέγεθος, που θα οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην δεύτερη θέση και μαζί με την κατάρρευση του παλαιού δικομματισμού, θα έκαναν το κόμμα τους και τους ίδιους επίδοξους κυβερνητικούς εταίρους).


Και έτσι, ξαφνικά και χωρίς πρόγραμμα, η Αριστερά βρέθηκε μπροστά σε μια απίστευτη κατάσταση, που την καλούσε να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας και να υποχρεώνει τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει για κυβέρνηση της Αριστεράς, για πρώτη φορά, μετά τον Δεκέμβρη του 1944 και τον Μάρτιο του 1946, όταν οι Γιώργης Σιάντος και Νίκος Ζαχαριάδης, αντίστοιχα, είχαν θέσει ένα ανάλογο σύνθημα, μέσα στις συνθήκες της εποχής τους (και άσχετα από το πως το διαχειρίστηκαν)!


Σε αυτό το σύνθημα, που δεν φόβησε το εκλογικό σώμα (ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται), η ελληνική αριστερά οφείλει να δώσει και - θα δώσει - μια απάντηση. Δεν θέλω να προκαταλάβω την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος. Και δεν είμαι αισιόδοξος, διότι η μεν ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στον δικό της μικρόκοσμο και τελεί, υπό πίεση, από τις εξελίξεις, διότι οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 δεν θα είναι περίπατος γι' αυτήν, αφού θα συμπιεστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πληγεί, από αυτόν, όσες αντοχές και αν επιδείξει, πιεζόμενη και από την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος του εκλογικού σώματος και ονειρεύεται "οικουμενικές" κυβερνήσεις, οι οποίες, όμως, ουδόλως οικουμενικές θα είναι, αφού σε αυτές - αν σχηματισθούν - δεν θα συμμετάσχουν, τουλάχιστον το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. (Και αυτό - παρεμπιπτόντως, ο κ. Γιάννης Παπαθεοδώρου το αποκαλεί πρόγραμμα διακυβέρνησης)!


Ο, δε, ΣΥΡΙΖΑ, από την δική του την πλευρά, δεν φαίνεται ότι επιθυμεί να κυβερνήσει, ακόμη και αν του δοθεί μια εντολή με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Και ανάμεσα στα άλλα, δεν επιθυμεί να κυβερνήσει, διότι οι ψήφοι που πήρε, τον κατέλαβαν, εξ απήνης, ως μη αναμενόμενοι και ως εκ τούτου, δεν είναι έτοιμος, για να κυβερνήσει. Δεν έχει ούτε το πρόγραμμα (δεν ομιλώ για τα προεκλογικά φυλλάδια - στα οποία άλλωστε, η "κυβέρνηση της αριστεράς" μεταμορφώνεται σε "δημοκρατική και προοδευτική κυβέρνηση"), ούτε τα στελέχη, ούτε τον κατάλληλο κομματικό μηχανισμό, που να μπορεί να διαχειρισθεί τον κρατικό μηχανισμό και να δέσει το κόμμα με κάποια σοβαρά κομμάτια της κοινωνίας, τα οποία να τα πείσει να στηρίξουν ένα έργο το οποίο, υπό τις παρούσες καταθλιπτικές συνθήκες, είναι, ούτως, ή άλλως, δυσχερέστατο. Γι' αυτό και εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ θα αποφύγουν να πιούν το πικρό ποτήρι της εξουσίας, εκτός και αν η ατμόσφαιρα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης ενταθεί, έτι περαιτέρω και τους υποχρεώσει να πάρουν την εξουσία, θέλοντας και μη. Αν, δηλαδή το εκλογικό σώμα τους δώσει την πρωτιά και το bonus των 50 εδρών. Κάτι που δεν το θεωρώ δεδομένο, διότι οι ίδιοι φαίνεται να προσπαθούν να το αποφύγουν. Η κατάσταση στην κοινωνία, όμως, είναι τέτοια, που είναι πολύ πιθανό να μην το καταφέρουν.


Όσον αφορά το ΚΚΕ, αυτό βρίσκεται στον δικό του κόσμο και έχει τις δικές του προτεραιότητες, οι οποίες έχουν, στην παρούσα φάση να κάνουν με την ίδια την κοινοβουλευτική του επιβίωση, η οποία δεν είναι καθόλου δεδομένη, κάτω από την θυελλώδη πίεση της ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού και της δυνατότητας κατάληψης της εξουσίας από ένα ευρύτερο σχήμα της Αριστεράς, που αποκάλυψαν οι βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, γεγονός, που, από μόνο του, λειτουργεί αποσυσπειρωτικά, για το ΚΚΕ, στην ηγεσία του οποίου ο κόσμος του αποδίδει ευθύνες, για την ατταβιστική πολιτική του στάση, που δεν θέτει, ρεαλιστικά και άμεσα, ένα τέτοιο ζήτημα.
Έβλεπα χθες στην τηλεόραση του "902" την δυστυχή Αλέκα Παπαρρήγα να απευθύνεται στον απλό αριστερό αγωνιστή, που μέχρι τώρα, στήριζε το ΚΚΕ και να του λέει πράγματα, που δεν τα έχει ξαναπεί, από τότε που έγινε γενική γραμματέας του κόμματος, ότι δηλαδή "πρέπει να συνεχίζει να το στηρίζει και να μην πλανιέται από τα συνθήματα για κυβέρνηση της Αριστεράς, διότι κάτι τέτοιο είναι κοροϊδία από εκείνους που το λένε και ότι ακόμα και αν το ΚΚΕ μπει σε μια τέτοια κυβέρνηση, τι θα πάει να λέει στις Βρυξέλλες και στα διάφορα συμβούλια της Ε.Ε. και αν στην πορεία διαφωνήσει, θα μπαίνει το θέμα ότι θα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις, διότι δεν θα μπορεί να πάρει την ευθύνη να ρίξει την κυβέρνηση αυτή". Σε τέτοια παγίδα έχει πέσει το ΚΚΕ και ελπίζει ότι δεν θα υποχρεωθεί να επιλέξει ανάμεσα στην άμεση, ή έμμεση, στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης (αφού, προηγουμένως, αποφύγει την εκλογική συντριβή και αφού καταφέρει να επιβιώσει κοινοβουλευτικά).


Στο ερώτημα, ειδικότερα, της συγκρότησης μιας κυβέρνησης της αριστεράς και γενικότερα, της διακυβέρνησης του τόπου, ούτως, ή άλλως, η ελληνική αριστερά θα δώσει μία απάντηση. Ακόμα και δια της φυγής, η οποία φυγή θα είναι μια ορθή απάντηση, υπό προϋποθέσεις (π.χ. η αριστερά, γενικά και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά, δεν έχει καμμία θέση σε καμμία κυβέρνηση, αν η Ν.Δ. πάρει το δώρο των 50 εδρών).


Βέβαια, το τι θα κάνουν τα κόμματα της αριστεράς είναι δικό τους θέμα και για ό,τι πράξουν, θα δώσουν λόγο στους ψηφοφόρους τους, αλλά και γενικότερα, στο εκλογικό σώμα του τόπου και στην ελληνική κοινωνία.


Ειδικά, η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να προσέξει, διότι οι εξελίξεις, όσο η χώρα μένει στην ευρωζώνη και όσο η ευρωζώνη μένει αυτή που είναι (και η γερμανική πολιτική ελίτ κατέστησε σαφές στον Αλέξη Τσίπρα και δια του σοσιαλδημοκρατικού της σκέλους, ότι η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αλλάξει και ότι το Μνημόνιο θα παραμείνει Μνημόνιο - οπότε και ο ίδιος ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μας εξηγήσει, το τι θα κάνει με αυτό το Μνημόνιο, όπως και ο κ. Κουβέλης πρέπει να μας εξηγήσει το τι σημαίνει και πως βλέπει την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο, καθώς και το πως και με ποιό συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα θα γίνει αυτή η απαγκίστρωση) θα είναι, έτι περαιτέρω, τραγικές, αφού θα οδηγήσουν στην αποσάρθρωση του κοινωνικοοικονομικού ιστού της χώρας, γεγονός το οποίο θα χρεωθεί, πλήρως και θα ακολουθήσει τον δρόμο που έχουν πάρει το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ήτοι αυτόν την πλήρους εξαφάνισης.


Και να είναι σίγουροι όλοι ότι, μέσα από αυτήν την διαδικασία, εάν η χώρα δεν βγει από την ευρωζώνη, ή εάν οι ευρωζωνίτες δεν αποδεχθούν το φυσιολογικό γεγονός του θανάτου της ευρωζώνης και δεν προχωρήσουν στην διάλυσή της και στην δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, ή στην επαναφορά των κρατών της ευρωζώνης στα παλαιά τους νομίσματα τότε, η ευκαιρία που θα χάσει η αριστερά, θα περάσει στα χέρια της δεξιάς και μάλιστα, του χειρότερου σκέλους της, το οποίο δεν ήλθε για να φύγει, όπως ο γραφικός Γιώργος Καρατζαφέρης.


Ήλθε για να μείνει και με δεδομένη την βαϊμαροποίηση της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, πιθανότατα, δεν θα αφήσει την ευκαιρία αυτή ανεκμετάλλευτη..."




Υ. Γ. (1) : Leo, είδα τις απαντήσεις σου πριν από λίγο.


1) Το ευρωπαϊστές, όπως βλέπεις, το βάζω σε εισαγωγικά. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Σημαίνει ότι τον όρο τον χρησιμοποιώ με την τρέχουσα ιδεολογική/ψευδοσυνειδησιακή του φόρτιση, που έχει να κάνει με την ευρωπαϊστική ιδεολογία, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την αναγκαία, καλή, χρήσιμη και ορθή/ορθολογιστική ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας - αντιθέτως, μάλιστα, η απόπειρα πράγμάτωσής της, μέσω της χαοτικής ευρωζώνης, υπήρξε και είναι τραγικά αποτυχημένη.


2) Σε ό,τι με αφορά, κτυπάς λάθος πόρτες. Οι θέσεις μου, για την ευρωζώνη, ως τραγικής και παταγώδους αποτυχίας της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, δεν είναι καθόλου πρόσφατες. Είναι παλαιές και μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι αισθάνομαι, πλήρως, δικαιωμένος, για όσα έλεγα πριν από το 2002, πριν δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Τότε, που μιλούσα, για τα αδιέξοδα της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης και για το έγκλημα, το οποίο διέπραξε η καταστροφική παρέα του Κώστα Σημίτη, που ενέταξε την Ελλάδα σε αυτήν, καθιστώντας την μια αφανώς χρεωκοπημένη χώρα, με αποτέλεσμα οι συνομιλητές μου (καθ' όλα εγγράματοι άνθρωποι, πλην όμως, παραπληροφορημένοι, από την άθλια προπαγάνδα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και της κυβέρνησης του κ. καθηγητού και του άλλου μεγάλου "ευρωπαϊστή" - και ευρωμιζαδόρου -, του ... Άκη, για να μην ξεχνιόμαστε) να με βλέπουν σαν ... Κινέζο!!!


Η επιβεβαίωση των όσων έλεγα, μπορεί να άργησε (τόσο πολύ που νόμισα ότι με ... έστησε), αλλά, τελικά, ήλθε στο ραντεβού. Και να σου πω την αλήθεια, δεν είμαι καθόλου χαρούμενος, για τον ερχομό της. Μακάρι να έπεφτα έξω.


Τα υπόλοιπα, που γράφεις, δεν με αφορούν. Μπορείς να τα απευθύνεις, σε εκείνους που τους αφορούν. Και αν το κάνεις, θα πράξεις ορθά..




Υ. Γ. (2) : Για όσα γράφεις, εδώ, υπάρχουν απαντήσεις παρακάτω. Το θέμα δεν είναι αν θα γίνει κυβέρνηση σε αυτές, ή στις επόμενες, ή στις μεθεπόμενες εκλογές. Το θέμα είναι το τι θα εφαρμόσει, ως πρόγραμμα, αν θα έχει την απαραίτητη λαϊκή νομιμοποίηση (εκτός εάν στις σύγχρονες "ευρωπαϊστικές" politically correct καταστάσεις, η λαϊκή νομιμοποίηση αποτελεί κάτι το περιττό, ως vulgar) και το πως θα - μπορέσει να - κυβερνήσει, μέσα στο κοχλάζον κύμα της αυξανόμενης ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού, η οποία, τώρα, μπορεί να είναι αριστερά. Αυτό δεν είναι, εξ ορισμού δεδομένο ότι θα είναι πάντοτε έτσι...


Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.






Τάσος Αναστασόπουλος