Το μετέωρο βήμα του Βαγγέλη Βενιζέλου από την σοσιαλδημοκρατική αναζήτηση, στον δογματικό σοσιαλνεοφιλελευθερισμό. (Ή ο Βαγγέλης Βενιζέλος και η κατάρρευση της ψευδο-ευρωπαϊστικής ιδεολογίας).

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος το 1976 στο συνέδριο της "Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας". Εγώ τον γνώρισα στα τέλη του 1979, ως ολοκληρωμένο και πεισμένο σοσιαλδημοκράτη. Από τότε, κύλησε a lot water under the bridge. Τόσο πολύ, μάλιστα, ώστε ο Βαγγέλης να φθάσει, σήμερα, να καταντήσει σοσιαλνεοφιλελεύθερος και να ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία, βυθίζοντάς την σε μια ανείπωτη κρίση, η οποία έχει πολύ μέλλον μπροστά της και στην οποία κρίση είναι διατεθειμένος, για λόγους που έχουν να κάνουν με τον "ευρωπαϊστικό" δογματισμό του και τις συναφείς με αυτόν "εκσυγχρονιστικές" και "μεταρρυθμιστικές" ιδεοληψίες του (έναν δογματισμό και ένα σύνολο ιδεοληψιών, που διατρέχει σύμπασα της ανόητη και ολέθρια ελληνική "ευρωπαϊστική" - και κατ' ουσίαν, κοσμοπολιτική - πολιτικοοικονομική και "πνευματική" ελίτ), να συνεχίσει να βυθίζει αυτή την κοινωνία. Για όσο, τουλάχιστον, η κοινωνία αυτή τον ανέχεται και όσο ο ίδιος αρνείται να παραδεχθεί την αυτονόητη ανάγκη της χώρας να εξέλθει (συναινετικά, ή μη) από την ευρωζώνη, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει. (Αν και η αποδοχή της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν είναι καθόλου δεδομένη από τα άλλα μέλη αυτής της χαοτικής νομισματικής ένωσης. Το αντίθετο, μάλιστα)...




"Τα έργα του Βαγγέλη Βενιζέλου (οι πάμπολλες και εξ αιτίας της κατακλυσμιαίας και μεθοδευμένης από τους ευρωζωνίτες και την μεταναζιστική γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ ελληνικής οικονομικής κρίσης ολοένα και αυξανόμενες "αυτοκτονίες" των δύστυχων συμπολιτών μας - απελπισμένων, αξιοπρεπών και πολλών άλλων -), αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, έχουν εδώ και πολύν καιρό αποδώσει καρπούς.


Μέχρι τώρα, όμως, και αυτός και η πανικόβλητη ελίτ του τόπου μας, κατάφερναν να τα κρατάνε, στην "ιδιωτική σφαίρα" του κάθε "αυτόχειρα" και μακρυά από την δημοσιότητα.


Τώρα πια, αυτό, που η ελίτ αυτή, με την αγαστή συνεργεία της "πνευματικής" της συντρόφου, έστω και αγκομαχώντας, κατάφερνε (δηλαδή την συγκάλυψη του κοινωνικού φαινόμενου των αυξανόμενων αυτοκτονιών), έπαυσε να το καταφέρνει. Και φυσικά και η σκουληκόβρωτη αυτή ελίτ και ο μπουχέσας εκλεκτός της (ο υπουργός Οικονομικών της επίσημης χρεωκοπίας της χώρας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος) θα υποστούν τις συνέπειες.


Μαζί τους, αυτές τις συνέπειες, δεν θα τις αποφύγουν, ούτε οι σύγχρονοι Τσολάκογλου και Λογοθετόπουλοι, ούτε οι νεοφιλελεύθεροι (ψευδο)οπαδοί του Friedrich von Hayek, οι οποίοι κατήντησαν να συμπεριφέρονται ως ευκαιριακοί και εκ πεποιθήσεως, νεοκατοχικοί "κουκουλοφόροι" καταδότες της τρόϊκας των δανειστών και οσμίζοντες πτώματα και αίμα, εφόρμησαν, προκειμένου να εφαρμόσουν το πολιτικοοικονομικό τους πρόγραμμα (για το οποίο απεδοκιμάσθησαν, επανειλημμένως, από τον ελληνικό πληθυσμό, παρά και την ευκαιριακή συμμαχία τους, το 2004, με τον ευήθη "άρχοντα του χάους", τον σοσιαλνεοφιλελεύθερο ΓΑΠ), με τις πλάτες του περιβόητου αρχισυνομώτη Bob Traa και να παραδώσουν την χώρα, τον πληθυσμό της και τον πλούτο της στους παρασιτούντες διεθνείς τοκογλύφους.


Στην ζωή, όμως, πολλές φορές συμβαίνουν ουκ ολίγα "ατυχήματα" στους σχεδιασμούς των όποιων ελίτ και εξ αιτίας αυτών των "ατυχημάτων" οι σχεδιασμοί αυτοί ναυαγούν.

Το σημείωμα, που άφησε στον τόπο της αυτοκτονίας του στην Πλατεία Συντάγματος ο τραγικός γέροντας Δημήτρης Χριστούλας, με το οποίο καταγγέλει την υποδούλωση της χώρας στους τοκογλυφικούς δανειστές της από τους κυβερνήτες της, τους οποίους κατέστησε (ηθικά και πολιτικά) ηθικούς αυτουργούς της αυτοκτονίας του. Οι ευθύνες του Βαγγέλη Βενιζέλου είναι βαρύτατες και για την αυτοκτονία αυτή, όπως και για όλες τις ανάλογες αυτοκτονίες, οι οποίες έχουν αυξηθεί, δραματικά, λόγω της βαθύτατης οικονομικής κρίσης, που είναι αποτέλεσμα της δικής του πολιτικής στο Υπουργείο Οικονομικών.


Ένα τέτοιο "ατύχημα" είναι και η "αυτοκτονία" του 77χρονου γέροντα Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία Συντάγματος, που κάνει και τον άθλιο ΓΑΠ, τον παραληρηματικό Βαγγέλη Βενιζέλο και τον κρυπτόμενο και σιωπώντα Λουκά Παπαδήμο (ως ηθικούς αυτουργούς της αυτοκτονίας του γέροντα, αλλά και όλων των αυτοκτονιών, που έχουν γίνει - και έχουν αποκρυβεί - από την έναρξη της εξελισσόμενης και ολοένα και εμβαθυνόμενης ελληνικής κρίσης), αλλά και την γελοία ελίτ του τόπου, να τρέμουν, για το τι τέξεται η επιούσα.


Δεν πειράζει. Ας τρέμουν. Κάτι είναι και αυτό. Έστω και αν δεν συνοδευτεί από ακόμα χειρότερες (για την τύχη αυτής της ελεεινής ελίτ) εξελίξεις.


Ακόμα και μόνοι τους, αυτός ο φόβος, αυτός ο πανικός και αυτός ο τρόμος των τραγελαφικών μελών αυτής της ελίτ, έχει την αξία του, αν και δεν είναι αρκετός.


Όμως, ακόμα και αν αυτή η ελίτ καταφέρει στην παρούσα φάση να αποφύγει τις κακές, γι' αυτήν, συνέπειες, η όλη ιστορία του ελληνικού δράματος έχει τόσον πολύ δρόμο να διανύσει, που κάποια στιγμή είναι άκρως πιθανό να παύσει να έχει την τύχη, με το μέρος της.


Από την μεριά μου, πιστεύω ότι πρέπει τα χειρότερα, για τον τόπο, να αποφευχθούν. Και αυτό το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.


Δεν επιθυμώ, επίσης, ούτε την άσκηση μιας ωμής και απροκάλυπτης βίας, κατά των μελών της ελίτ του τόπου. (Αν και αυτή σχεδιάζει και ασκεί, πλήρως, μια ωμότατη και απροκάλυπτη βία, κατά του ελληνικού πληθυσμού).


Και μπορώ να πω ότι θα διαφωνήσω, αν ασκηθεί τέτοια μορφή βίας, εναντίον των μελών της.


Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι και θα λυπηθώ, σε κάθε περίπτωση άσκησής βίας. Σίγουρα θα διαφωνήσω, σε κάθε περίπτωση άσκησης βίας. Και φυσικά, δεν θα την επικροτήσω. Η βία δεν λύνει το οξύ πρόβλημα, που βιώνει η χώρα και ο πληθυσμός της. Άλλωστε, το οξύ πρόβλημα, που βιώνει η χώρα μας, δεν το λύνει - και δεν θα το λύσει, όπως φαίνεται - ούτε και η βία που ασκεί η ψοφοδεής ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, εις βάρος του πληθυσμού και η οποία βία έχει αυτά τα τραγικά αποτελέσματα, σαν αυτό στον δυστυχή συνταξιούχο - τον οποίον, κατά πάσαν πιθανότητα, θα εμφανίσουν, ως "προβληματικό", αν και ο θάνατός του είναι προϊόν της ωμής βίας, που άσκησε η πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου (και ιδιαίτερα, ο νομικός επιμελητής του Πρώτου και του Δεύτερου Μνημονίου και υπουργός Οικονομικών της χρεωκοπίας Βαγγέλης Βενιζέλος), εις βάρος του.


Θα αποδοκιμάσω, λοιπόν, αλλά, κατά περίπτωση, δεν θα λυπηθώ.


Και τούτο διότι, άλλο είναι το ένα και άλλο το άλλο, (ακολουθώντας την κλασσική αριστοτελική αρχή της διακρίσεως των ομοίων από τα ανόμοια)...


Το χείριστο όλων (και άκρως περιγραφικό γεγονός του έσχατου ηθικού ξεπεσμού του Βαγγέλη Βενιζέλου) είναι ότι ο "κ. καθηγητής" τόλμησε να σχολιάσει την "αυτοκτονία" του 77χρονου συνταξιούχου, αντί να βγάλει τον σκασμό, ως ο πρώτος και κατ' εξοχήν, υπαίτιος (ως ηθικός αυτουργός) αυτής της πράξης απελπισίας, αλλά και αξιοπρέπειας του γέροντα, μιας πράξης η οποία συνδέεται, άμεσα, με την άθλια "πολιτεία" του "κ. καθηγητή" στο υπουργείο Οικονομικών, η οποία "πολιτεία" υπήρξε υπαγορευμένη, ως την τελευταία της λεπτομέρεια από την τρόϊκα των εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας.


Είναι για να λυπάται κανείς τον Βαγγέλη Βενιζέλο και για το σημείο του ηθικού ξεπεσμού που έχει φθάσει, αλλά και για το μέγεθος και την έκταση αυτού του ξεπεσμού που πρόκειται να ακολουθήσει από εδώ και πέρα.


[Ότι ήταν μπουχέσας και ανίκανος να καταλάβει τον πόνο του άλλου ήταν ορατό, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και κατά το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980, που τον γνώρισα. Ως κλασσικός μπουρζουάς και μέλος της θεσσαλονικιώτικης ελίτ ήταν ανέμελος και αδιάφορος για τους γύρω του και για όσα αυτοί αντιμετώπιζαν (κλασσικό δείγμα κάθε ναρκισσιστή). Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν ο εαυτός του, η προβολή του και η καλοπέρασή του, όπως αυτός την ερμήνευε, μέσα από την αδηφάγο βουλιμία του. Αυτό ήταν, άμεσα, ορατό και πασίδηλο, σε όσους έρχονταν σε επαφή μαζύ του. Και η αλήθεια είναι ότι είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, αρκετά καλά.]


Όμως, αυτό που βλέπω τώρα, (αυτό το απίστευτο μέγεθος του ηθικού ξεπεσμού του ανδρός), ειλικρινά, δεν το περίμενα, σε αυτή την - οργουελλιανού τύπου - έκταση.


Φαίνεται ότι έχει απωλέσει κάθε ίχνος τσίπας. Αν είχε ποτέ...


Ειλικρινά, λυπάμαι για το γεγονός ότι τον γνώρισα. Θα ήταν πολύ καλύτερα, για μένα, εάν είχα αποφύγει αυτή την γνωριμία. Πολύ περισσότερο, θα ήμουν ευτυχής, εάν ο βιολογικός κύκλος της ζωής μου, δεν είχε συμπέσει με τον βιολογικό κύκλο της δικής του ζωής.


Μίλησα και έσωσα την ψυχή μου...




(Το "μπουχέσας") ήταν μια αποτίμηση πολλών φοιτητών του, εκείνη την εποχή, που ο Βαγγέλης ξεκίνησε, ως φέρελπις βοηθός του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου, που μας δίδασκε Συνταγματικό Δίκαιο.


Η δική μας γενιά (το 1980) τον πρωτοαποκάλεσε "θείο Μπέννυ". Και η δική μας γενιά τον χαρακτήρισε μπουχέσα.


Για την ιστορική ακρίβεια, μάλιστα, πρέπει να πω ότι το προσωνύμιο "θείος Μπέννυ" πρωτοακούστηκε στην παρέα μας, από τον αείμνηστο συμφοιτητή μου Τάσο Λιώλη, που τον χάσαμε, αδόκητα, πριν 12 χρόνια. Και το προσωνύμιο αυτό του δόθηκε, λόγω της ομοιότητας του Βαγγέλη Βενιζέλου, με τον αείμνηστο Βρετανό κωμικό Benny Hill, ο οποίος έκανε σουξέ εκείνη την εποχή.


Το μπουχέσας του βγήκε επειδή ήταν τετράπαχος (διπλός από ό,τι είναι τώρα) και επειδή ήταν καλοπερασάκιας, ως κλασσικός ναρκισσιστής που ήταν. Φυσικά, δεν διεκδικώ την πατρότητα του όρου. Ούτε και μπορώ να πω ποιός τον πρωτοχαρακτήρισε έτσι. Θα μου πεις ότι ήταν κακία. Δεν θα διαφωνήσω. Ήταν κακία. Αλλά συμβαίνουν αυτά στην ζωή. Και ιδιαίτερα σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει μια εξουσιαστική σχέση, με κάποιους άλλους και τους δίνει αφορμές, για τέτοιου είδους κακίες, με το παρουσιαστικό του και την ακατασίγαστη βουλιμία του.


Όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι ήταν συμπαθής - τουλάχιστον σε μένα, αλλά και σε πολλούς άλλους. Ο Βαγγέλης είναι τύπος εξωστρεφής και ικανότατος, αν και μπιζιμποντιστής. Φυσικά είναι ακόμα περισσότερο ευφυής, από όσο φαίνεται, ευφραδέστατος και βαθύτατος γνώστης του αντικειμένου του, ενώ μαθαίνει απίστευτα εύκολα. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, για το γεγονός ότι το IQ του ανδρός είναι υψηλότατο και κυριολεκτικά η παρουσία του εκμηδενίζει όλους όσους βρίσκονται γύρω του.


Ο Βαγγέλης είναι σαρωτικός. Μπουλντόζα είχαν αποκαλέσει τον αείμνηστο Μιλτιάδη Έβερτ, αλλά ο άτυχος συντηρητικός πολιτικός δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Πραγματικός οδοστρωτήρας ήταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Και παραμένει οδοστρωτήρας, παρά τις ανυπέρβλητες αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, λόγω της απίστευτης ανοησίας, που διέπραξε να αποδεχθεί την θέση του υπουργού Οικονομικών τον Ιούνιο του 2011 (ενώ ήταν ορατό ότι οι προθέσεις του ευήθους ΓΑΠ δεν ήσαν καθόλου αγαθές, αφού, λειτουργώντας, ως πολιτική "μαύρη τρύπα", σκοπός του ήταν να παρασύρει στην πτώση του και τον Βενιζέλο) και την ταύτισή του με τα επαχθέστατα μέτρα που οδήγησαν στην κατακλυσμιαία φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού). Και επίσης, πρέπει να πω ότι η αλήθεια είναι ότι αυτή του την ιδιότητα του οδοστρωτήρα, ουδέποτε την άσκησε απέναντι στους φοιτητές του - το αντίθετο μάλιστα. Ο Βαγγέλης υπήρξε ικανότατος δάσκαλος.


Δυστυχώς, δεν είναι ικανός πολιτικός. Είναι και συμπεριφέρεται ως κλασσικός πολιτικάντης. Και επίσης, δυστυχώς, ουδέν εδιδάχθη δίπλα στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου.


Και αυτό αφορά και τα ζητήματα διαπραγμάτευσης (ο τραγέλαφος του Σεπτεμβρίου του 2011 με την τρόϊκα - την οποία έδιωξε, για να ζητάει, μετά, γονυπετής, να γυρίσει πίσω - είναι χαρακτηριστικός), αλλά και στα ζητήματα ουσίας, που αφορούν το περιεχόμενο της ασκητέας πολιτικής.


Και εδώ βρίσκεται το βαθύτερο και ουσιαστικότερο πρόβλημα με τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Ο Βαγγέλης είναι από τα νειάτα του πιστός και αφοσιωμένος στον λεγόμενο "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" της χώρας. Ήταν, πάντοτε και παραμένει σοσιαλδημοκράτης. Γι' αυτό και δεν ακολούθησε, μεταπολιτευτικά, τον Ανδρέα Παπανδρέου και ξοδεύτηκε σε αδιέξοδες απόπειρες συγκρότησης ενός σοσιαλδημοκρατικού χωρου, σαν αυτή των "Νέων Δυνάμεων" της Ένωσης Κέντρου του αείμνηστου Γεωργίου Μαύρου, ή εκείνη της "Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας" και της "Συμμαχίας των 5" των βουλευτικών εκλογών της 20/11/1977. Γι' αυτό και αυτάρεσκα, έχει δηλώσει, μετά την προσχώρησή του στο ΠΑΣΟΚ και ενώ ήταν μέλος της ύστερης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι δεν είναι ο ίδιος, που άλλαξε θέσεις, αφού πάντα ήταν σοσιαλδημοκράτης, αλλά το ΠΑΣΟΚ. Και σε αυτό είχε δίκιο. Και γι' αυτό μισήθηκε και πολεμήθηκε τόσο πολύ και με τέτοια ένταση στην προσπάθειά του να αναδειχθεί στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, από την παλαιά φρουρά του ΠΑΣΟΚ και ιδίως από την γενιά του ΠΑΣΟΚ, που πολέμησε τον Βαγγέλη, ως "δεξιό" και σοσιαλδημοκράτη, στα αμφιθέατρα και στην πολιτική ζωή, μέχρι την προσχώρησή του στο ΠΑΣΟΚ (Χρήστο Παπουτσή, Χάρη Καστανίδη, Στέφανο Τζουμάκα κλπ). Και αυτή την αρχηγία δεν θα την έπαιρνε, εάν δεν κατέρρεε το Σύμπαν (και η χώρα μαζύ του), λόγω της ανικανότητας του ευήθους ΓΑΠ, που διέλυσε τον πυρήνα των στελεχών των παλαιοπασόκων και το ίδιο το κόμμα, το οποίο παρεδόθη, ουσιαστικά, αμαχητί στον "εχθρό".


Όμως, μαζύ με το ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα της χώρας καταρρέει και η "ευρωπαϊστική" ιδεολογία της ελίτ του τόπου, η οποία "ευρωπαϊστική" ιδεολογία είναι και η ιδεολογία του ίδιου του Βαγγέλη Βενιζέλου. Αυτή την ωμή, μεν, αλλά και τραγικά απλή, δε, πραγματικότητα ο Βαγγέλης Βενιζέλος αρνείται να την δει.

Και αντί να επιδιώξει, μέσα από τον χειρισμό μιας σειράς σεναρίων και εναλλακτικών δυνατοτήτων, την καλύτερη λύση για την χώρα και τον πληθυσμό της, η οποία λύση περνάει και μέσα από την διαπραγμάτευση ενός "συναινετικού διαζυγίου" με το ευρώ και την ζώνη του, προκειμένου να αποφευχθούν οι κραδασμοί, αυτός, ως αυθεντικός νεοφιλελεύθερος, ή ως νεοκλασσικός της εποχής του Andrew Mellon, του Friedrich von Hayek και της εποχής της κρίσης της δεκαετίας του 1930, οδήγησε την ελληνική οικονομία σε μια, απίστευτης έκτασης, οικονομική κρίση, η οποία θα αφανίσει το 30% (και άνω) του ελληνικού ΑΕΠ και θα καταστήσει την χώρα εφάμιλλη των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, με μια μαζική φτωχοποίηση του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού και με την παράδοση του πλούτου της χώρας στις ορέξεις των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου. Και όλα αυτά, διότι παραμένει δογματικός, σε ανεδαφικές και εξωπραγματικές θέσεις, που σχετίζονται με το "ευρωπαϊστικό" ιδεολόγημα που έχει στο κεφάλι του και το οποίο θέλει να επιβάλει πάνω στην ελληνική κοινωνία, σε πείσμα των διδαγμάτων της εμπειρίας και της ζώσας πραγματικότητας, που δείχνει ότι, το 2002, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (το βλακώδες και ανίκανο να σκεφθεί, με όρους μεσομακροπρόθεσμης ανάλυσης, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό και μειωμένου πατριωτισμού τμήμα της, υπό την καθοδήγηση της ολέθριας παρέας του Κώστα Σημίτη, μέλος της οποίας υπήρξε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος) οδήγησε την Ελλάδα στην μεγαλύτερη στρατηγική της ήττα, κατά την σύγχρονη εποχή, εντάσσοντας την Ελλάδα στην χαοτική ευρωζώνη και δι' αυτής στην παρούσα και ταχύτατα εξελισσόμενη καταστροφή.


Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παραμένει προσκολλημένος σε αυτά τα διαλυτικά για την χώρα και τον πληθυσμό της ιδεολογήματα και όσο μένει ταυτισμένος με αυτά και ενεργεί, ως δογματικός και πρακτικός υποστηρικτής τους, απομακρύνεται και αποκόπτεται από τις ορθολογικές λύσεις, που είναι απαραίτητες για να ορθοποδήσει ο τόπος και οι οποίες οδηγούν την χώρα εκτός ευρωζώνης, καθιστώντας αναγκαία την λεπτομερειακή και συντεταγμένη διαπραγμάτευση για την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, με την σύμφωνη - κατά το δυνατόν - γνώμη των "εταίρων", αλλά και ως διαπραγματευτικό όπλο, για την αλλαγή των χαοτικών θεσμών της ευρωζώνης, εάν συμφωνηθεί η παραμονή της Ελλάδας σε αυτήν.


Κατά τα άλλα, το γεγονός ότι ήταν από τότε μέλος της θεσσαλονικιώτικης ελίτ και γαμπρός του Αλέξανδρου Μπακατσέλου, μαζύ με τα αναμφισβήτητα προσόντα του και τον ασυγκράτητο ναρκισσισμό του, συνεπικουρούντων και των λοιπών στοιχείων της χαρακτηροδομής του, όλα αυτά τον οδήγησαν σε μια επιδερμική αντίληψη, για την ζωή, γενικώς και για την ζωή των άλλων.


Τον Βαγγέλη τον συμπαθούσα. Και τον στήριξα στην εκλογική διαδικασία του Νοεμβρίου του 2007, απέναντι στον ΓΑΠ και στους χαχόλους του.


Γι' αυτό και είμαι απίστευτα θυμωμένος μαζύ του. Έχει βγάλει στην επιφάνεια, ως πολιτικός, τα χειρότερα στοιχεία του χαρακτήρα του και του εαυτού του. Αυτά τα στοιχεία, μάλιστα, τα καλλιεργεί και τα αναπτύσσει στο έπακρο.


Και φυσικά, δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω και για τα απίστευτα ψέμματα που λέει και για όσα έχει πράξει και εξακολουθεί να πράττει, εις βάρος του πληθυσμού και της χώρας, αφού, ως πολιτικός, δεν έχει αφήσει απαραβίαστο ούτε ένα, έστω και ελάχιστο, ίχνος, εξ όσων έχει διδάξει και έχει καταφέρει να παραβιάζει με τις πράξεις του όλες - μα όλες - τις διατάξεις του Συντάγματος της χώρας, το οποίο μας δίδασκε να φυλάσσουμε και να προστατεύουμε και ενώ γνωρίζει πολύ καλά τα ανοσιουργήματα, που έχει διαπράξει, καμώνεται όχι μόνον ότι ουδέν έχει συμβεί, αλλά επιχειρεί, με την γνωστή του ρητορική δεινότητα, να πείσει ότι προστατεύει την συνταγματική τάξη της χώρας, αποδεικνύοντας ότι είναι ένας φανατισμένος δογματικός, που αρνείται, πεισματικά, να διδαχθεί από την εμπειρία και την ρέουσα πραγματικότητα...


Ήταν να το ζήσω και αυτό...


Ο Βαγγέλης δογματικός!!!"




(Σχόλιά μου, που δημοσιεύτηκαν, από τις 4/4/2012 έως τις 6/4/2012, στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τίτλο : "Φρόνηση, ευφυία και ο κ. Βενιζέλος"  http://htsoukas.blogspot.com/2012/04/blog-post.html , στο μπλογκ "Έναρθρη Κραυγή").