Νίκος Θέμελης : Οι βαριές προσωπικές ευθύνες του, για την υπαγωγή της Ελλάδας στην άμεση δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. (Γιατί ο εκλιπών δεν δεδικαίωται).
Νίκος Θέμελης : Ο εξ απορρήτων άνθρωπος του πνευματικά οκνηρού Κώστα Σημίτη...
"Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι διδάσκονται από την Ιστορία. Δυστυχώς, όμως, έχουν την τάση να ξεχνούν. Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Πολλές φορές, μάλιστα, δεν γνωρίζουν την Ιστορία. Όχι μόνον την αρχαία, ή την παλαιότερη, αλλά και την πρόσφατη Ιστορία. Και αυτό καθιστά τα πράγματα, ακόμα πιο δύσκολα, απ' ό,τι εκ φύσεως είναι.
Κλασσικό παράδειγμα της τάσης των ανθρώπων να ξεχνούν τα ιστορικά διδάγματα, ή/και της άγνοιας των δεδομένων της πρόσφατης Ιστορίας του τόπου, αποτελεί η περίπτωση του εκλιπόντος Νίκου Θέμελη, ενός εκ των επιφανών μελών της παρέας του Κώστα Σημίτη (να θυμίσω μερικούς από αυτήν την ολέθρια, για τον τόπο, παρέα : Νίκος Μουζέλης, Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Νίκος Χριστοδουλάκης, Γιάννος Παπαντωνίου, Γκίκας Χαρδούβελης, Λουκάς Παπαδήμος, Γιάννης Στουρνάρας και αρκετοί άλλοι), η οποία οδήγησε τον τόπο και τον πληθυσμό του στην καταστροφή και στην προϊούσα εξαθλίωση, μέσα από την φανατική υλοποίηση της μεγαλύτερης στρατηγικής ήττας του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και του ελληνικού κράτους, η οποία στρατηγική ήττα ισοδυναμεί, ως προς τα αποτελέσματά της, με μια ταπεινωτική πολεμική ήττα, η οποία κατέστησε την χώρα μας όμηρο και αιχμάλωτη της απόλυτης δικτατορίας του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου.
Η καταστροφική στρατηγική ήττα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, δεν είναι άλλη από την επιλογή, την οποία έκανε και υλοποίησε το επιτελείο του Κώστα Σημίτη και η οποία συνοψίζεται στην κατάργηση της δραχμής, ως νομίσματος της χώρας και στην πάση θυσία ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, με την υιοθέτηση του ευρώ, ως νέας νομισματικής μονάδας του ελληνικού κράτους. Σε αυτό το επιτελείο, περίοπτη θέση κατείχε ο εκλιπών Νίκος Θέμελης, ο οποίος υπήρξε ο πιστός υπηρέτης του πνευματικά οκνηρού και λειτουργικά ανίκανου να σκεφθεί, με όρους μακροπρόθεσμης θεώρησης των εξελίξεων, Κώστα Σημίτη. Και φυσικά, αυτό που υπερασπίστηκε ο Νίκος Θέμελης ήταν η κεντρική στρατηγική επιλογή του αυθέντη του, η οποία δεν ήταν άλλη από αυτήν που περιέγραψα. Την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και την ζώνη του, κακήν - κακώς, χωρίς η χώρα να πληροί ούτε ένα από τα κριτήρια, που έθετε ο ζουρλομανδύας της Συνθήκης του Μάαστριχτ και χωρίς να έχει διασφαλισθεί το παραμικρό προστατευτικό αντιστάθμισμα, για το γεγονός ότι η χώρα απεξενούτο, αφ' ενός, μεν, από το νόμισμά της, αφού το ευρώ, το οποίο αντικατέστησε την δραχμή, λειτουργεί και είναι ένα ξένο νόμισμα, επί του οποίου η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, ουδένα έλεγχο, ή επιρροή, ασκεί, στο μέτρο που αυτό εκδίδεται από την χρηματοπιστωτική γραφειοκρατία της Φραγκφούρτης, υπό την εποπτεία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της πολιτικής ελίτ του Βερολίνου και του Παρισιού και αφ' ετέρου, δε, από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας, η οποία έγινε παράρτημα της Ε.Κ.Τ., της οποίας η ανεξαρτησία, από κάθε πολιτική εξουσία, καθιερώθηκε από τις Συνθήκες της ευρωζώνης, με φυσικό αποτέλεσμα, η Ελλάδα να απωλέσει κάθε δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής και στην συνέχεια, τώρα και δημοσιονομικής πολιτικής.
Από εκεί και πέρα, η υπόκωφη, αθόρυβη και σιωπηλή πορεία του τόπου και του πληθυσμού του στην παρούσα καταστροφή και στην πλήρη καταβαράθρωση ήταν δεδομένη και απλώς ζήτημα χρόνου, αφού δεδομένα ήσαν και όλα τα στοιχεία εκείνα, που υπεδείκνυαν αυτή την ολέθρια εξέλιξη, με την έλευση μιας μέτριας ύφεσης στην διεθνή οικονομία, ή/και στην ευρωζώνη. Αυτή την εξέλιξη, την οποία, ανοήτως, σε βαθμό αμετροεπούς βλακείας, ο πνευματικά οκνηρός Κώστας Σημίτης και το πλήρως ανίκανο επιτελείο του, λόγω των εγγενών ιδεοληψιών, που διακατείχαν τα μέλη του, αρνήθηκαν να προβλέψουν και να λάβουν υπόψη τους, όχι γιατί δεν την γνώριζαν, ως ενδεχόμενο, αλλά επειδή προτίμησαν να την αγνοήσουν, όταν υλοποιούσαν την εγκληματική στρατηγική τους επιλογή της ένταξης της Ελλάδας στην θεσμικά χαώδη ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να πέσει η χώρα μας στην δολοφονική παγίδα του ευρώ, με δόλωμα την (παραμυθολογική) "ευημερία", την (μυθώδη) "αειφόρα ανάπτυξη" και την (ανύπαρκτη) "προστασία από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων", ένα τρίπτυχο ιδεών, πάνω στο οποίο η εγκληματική επιτελική ομάδα του τότε πρωθυπουργού έπλεξε την οργιαστικά ψευδή και απατεωνίστικη προπαγάνδα της, προκειμένου να εξαπατήσει και να πείσει τον ελληνικό πληθυσμό, για την υπεράσπιση και την υλοποίηση της στρατηγικής της επιλογής να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωζώνη, εξυπηρετώντας την προσωπική ιδεοληψία των μελών της και του συνόλου σχεδόν της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ και ειδικότερα του κοσμοπολίτικου/"ευρωπαϊστικού" τμήματός της, το οποίο, όντας πλήρως υπεύθυνο για την παρούσα καταστροφή, η οποία, επαναλαμβάνω, ισοδυναμεί με μια πολεμική ήττα, σαν εκείνη του 1922, οδήγησε και εξακολουθεί να οδηγεί την χώρα στον όλεθρο και τον πληθυσμό της στην υπαγωγή του σε ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας, συνοδευόμενο από την εξαθλίωση και την πείνα.
Η καταστροφική εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου δανεισμού ήταν πασίδηλη και πασιφανής. Και όμως ο πνευματικά οκνηρός Κώστας Σημίτης και το ελλειμματικό, σε φιλοπατρία, κοσμοπολιτικό/‘‘φιλοευρωπαϊκό’’ επιτελείο του αρνήθηκαν να την λάβουν υπόψη τους. Τα αποτελέσματα, με την έλευση της πρώτης, μετρίας εντάσεως, διεθνούς ύφεσης, υπήρξαν μοιραία και αναπόδραστα, βοηθούσης και της παιδαριώδους διακυβερνήσεως από το ερασιτεχνικό και εντελώς ανίκανο να διαχειριστεί μια δημοσιονομική κρίση επιτελείο του ευήθους ΓΑΠ. Και φυσικά τα αποτελέσματα αυτά ήσαν ολέθρια, για τον τόπο και τον πληθυσμό του.
Συνέπεια όλων αυτών των εγκληματικών ατοπημάτων, που αγγίζουν τα όρια της εθελούσιας υποδούλωσης της χώρας μας στα όργανα του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου, το οποίο φιλοτέχνησε τους χαοτικούς θεσμούς της ευρωζώνης, μιάς υποδούλωσης την οποία ενεπνεύσθη και υλοποίησε η επαρχιωτικής νοοτροπίας βλαχομπαρόκ κοσμοπολίτικη/"ευρωπαϊστική" μερίδα της ελληνικής ελίτ, δια της μετατροπής του ελληνικού δημόσιου χρέους από, κατά βάσιν, δραχμικό, δηλαδή από ένα εξυπηρετούμενο και βιώσιμο χρέος, εκφρασμένο σε ένα απολύτως ελεγχόμενο από την χώρα μαλακό νόμισμα, σε ένα χρέος αδύνατο να υπηρετηθεί, το οποίο κατέστη μη βιώσιμο, εκφρασμένο σε ένα απολύτως μη ελεγχόμενο, απο την χώρα, σκληρό νόμισμα, με φυσικό επακόλουθο την παρούσα εξέλιξη, δηλαδή την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, δια της αδυναμίας εξυπηρέτησης των δανειακών της υποχρεώσεων, οι οποίες κατέστησαν, προϊόντος του χρόνου, τοκογλυφικές, με τελικό αποτέλεσμα την παραπέρα υπερχρέωσή της και την επικείμενη εκποίηση των κρατικών περιουσιακών της στοιχείων, αντί πινακίου φακής.
Η δανειακή ανάγκη οδηγεί τον δανειζόμενο να παραδοθεί στα χέρια του δανειστή, με τελικό αποτέλεσμα την, περίπου, πλήρη απαλλοτρίωση του πρώτου. Υπ' αυτήν την ωμή και πλήρως δικτατορική εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ελίτ, που το διαχειρίζονται, έχει τεθεί σήμερα και για απροσδιόριστο - αλλά σε κάθε περίπτωση μακρύ, τουλαχιστον για όσο ο ελληνικός πληθυσμός μένει υποταγμένος και δεν αντιστέκεται - χρονικό διάστημα. Κάτω από αυτό το νεοκατοχικό, μοντέρνο μεταναζιστικό καθεστώς, στο οποίο η Ελλάδα έχει υπαχθεί, από τον Απρίλιο του 2010, οι αποφάσεις, που αφορούν το παρόν της και το μέλλον της, λαμβάνονται από τους εκπροσώπους αυτής της χρηματοπιστωτικής ελίτ - τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα η χώρα μας παραμένει στην ευρωζώνη.
Αουγκούστο Πινοσέτ. Την οικονομική πολιτική των Chicago Boys, που ακολούθησε ο χιλιανός δικτάτορας, ο οποίος είναι ο ουσιαστικός μέντορας των ευρωζωνιτών ηγετών και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ΓΑΠ, συνοδευόμενη με μια δημοκρατικοφανή διακυβέρνηση – το εύρος της οποίας είναι αντικείμενο προβληματισμού και αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για την αστική δημοκρατία, όπως την γνωρίσαμε, σε Ελλάδα και Ευρώπη, μας άφησε πίσω του το δεξί χέρι του Κώστα Σημίτη, σαν κληρονομιά, ο εκλιπών Νίκος Θέμελης.
Γι' αυτές τις εξελίξεις, οι οποίες οδεύουν, πλέον, προς την αλλοίωση και του ίδιου του πυρήνα του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας, μετατρέποντάς το σε ένα καθεστώς δημοκρατικού πινοσετισμού, η ευθύνη του επιτελείου του Κώστα Σημίτη και του ίδιου του τότε πρωθυπουργού είναι αυταπόδεικτες.
Όπως αυταπόδεικτες είναι και οι βαρύτατες και ασήκωτες προσωπικές ευθύνες του εκλιπόντος Νίκου Θέμελη, που στήριξε, με φανατισμό ιεραπόστολου, αυτές τις καταστροφικές στρατηγικές επιλογές του πνευματικά οκνηρού αφεντικού του, οι οποίες ήσαν και δικές του προσωπικές στρατηγικές επιλογές.
Αυτές τις ευθύνες του εκλιπόντος πρέπει να τις θυμίσουμε και να τις επισημάνουμε, τώρα που ο Νίκος Θέμελης διέβη τον Αχέροντα. Διότι, μπορεί ο εξ απορρήτων του Κώστα Σημίτη να είναι νεκρός, γεγονός το οποίο από μόνο του είναι ένα λυπηρό γεγονός. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας.
Το μέγεθος των ευθυνών του εκλιπόντος είναι τόσο μεγάλο και τέτοιας έκτασης, που καθιστά και τον ίδιο μη άξιο συγγνώμης - την οποία, άλλωστε, ουδέποτε επεζήτησε, αφού ουδέποτε αναγνώρισε τα σφάλματά του.
Γι' αυτό και στην περίπτωσή του, ο νεκρός δεν δεδικαίωται...."
[Σημερινό (21/8/2011) σχόλιό μου http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1056185668&postcount=36506 στο θέμα, που έχει ανοιχθεί στο μπλογκ "AVClub", με τίτλο : "Που πάει η χώρα;" http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=53256&page=3651 ].
Σχόλια
Ο θάνατος του Νίκου Θέμελη δεν αλλάζει τα ιστορικά δεδομένα. Και όσο και αν ο θάνατος αυτός - όπως και ο θάνατος κάθε ανθρώπου - αποτελεί ένα λυπηρό γεγονός, ο εκλιπών έχει βαρύτατες προσωπικές ευθύνες για την παρούσα καταστροφική εξέλιξη, η οποία έχει πολύν δρόμο μπορστά της να διανύσει και θα οδηγήσει την χώρα σε μια τόσο πνιγηρή και ζοφερή κατάσταση, το μέγεθος και την έκταση της οποίας δεν μπορεί - ακόμα - να αντιληφθεί η μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού.
Το γεγονός, όμως, αυτό (το ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος και την έκταση αυτής της πνιγηρής και ζοφερής κατάστασης) δεν σημαίνει ότι δεν θα την ζήσει. Θα την ζήσει - εκτός και αν αντισταθεί - ακριβώς επειδή η χώρα μας υπέστη, σε περίοδο ειρήνης, μια τεράστια ήττα, η οποία αντιστοιχεί, όπως έχω γράψει, σε πολεμική ήττα. Αυτήν την ήττα ο ελληνικός πληθυσμός δεν την έχει συνειδητοποιήσει. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι την υπέστη.
Ούτε και οι ευθύνες εκείνων που μας κυβέρνησαν από το 2004, έως το 2009, αναιρούν τις πρωταρχικές και θεμελειακές ευθύνες των προκάτοχων τους, καθώς και των διαδόχων τους, για την ήττα αυτή και για όσα συμβαίνουν σήμερα.
Η παρέα του Κώστα Σημίτη διέλυσε τον τόπο. Και ο ελληνικός πληθυσμός θα κάνει πολύν καιρό να συμμαζέψει τα συντρίμια, που αφήνει πίσω της αυτή η παρέα και το σύνολο της ανόητης κοσμοπολίτικης/"ευρωπαϊστικής" ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ, που στήριξε τις επιλογές αυτής της παρέας.
Αυτή είναι η απλή αλήθεια. Κάθε αντίλογος είναι καλοδεχούμενος...
Π.χ. τον Τάσο Μαντέλη και τον Θεόδωρο Τσουκάτο;
Όχι γιατί δεν ήσαν μέλη αυτής της παρέας. Ήσαν μέλη της και μάλιστα, μαζύ με τον εκλιπόντα Νίκο Θέμελη, ήσαν η ψυχή της παρέας. Χωρίς αυτούς, η παρέα δεν θα έφθανε στην άσκηση της ύπατης εξουσίας στην χώρα μας. Ο Κώστας Σημίτης δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από ένας από τους πολλούς υπουργούς που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τίποτε περισσότερο.
(Πάντως, το γεγονός ότι δεν αναφέρομαι σε αυτούς, ονομαστικά, δεν σημαίνει ότι δεν το κάνω περιφραστικά. Όταν, αναφέρω, μετά από την παράθεση κάποιων ονομάτων της παρέας Σημίτη, ότι υπάρχουν και άλλοι, που ήσαν μέλη αυτής της παρέας, σε αυτούς τους άλλους, συμπεριλαμβάνονται και οι Μαντέλης και Τσουκάτος).
Δεν αναφέρομαι, ονομαστικά, στους Μαντέλη και Τσουκάτο και αρκούμαι στην περιφραστική έμμεση αναφορά, που τους περιλαμβάνει στα άλλα μέλη της παρέας Σημίτη, για να μην μου πουν ότι κάνω ... λαϊκισμό. (Ναι το έχω ακούσει και αυτό στις διάφορες, δια ζώσης, συζητήσεις, που έχω κάνει με κάποιους φίλους και γνωστούς!!!). Αυτός είναι ο λόγος και κανείς άλλος.
Αλλά πέρα, από αυτά, θέλω να αναφερθώ σε μια σοβαροφανή νεκρολογία στον Νίκο Θέμελη, την οποία έκανε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μητρόπουλος στην χθεσινή (26/8/2011) εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", όπου, παρά το μελό ύφος του (το οποίο δικαιολογείται, μέχρι ενός ορίου), λέει και κάποιες αλήθειες, σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο του τεθνεώτος - και μη δικαιωμένου - Νίκου Θέμελη, στην δρομολόγηση της Ελλάδας προς αθόρυβη, υπόκωφη και σιωπηλή πορεία προς την καταστροφή, δηλαδή στην υλοποίηση της μεγαλύτερης σύγχρονης στρατηγικής ήττας της χώρας μας, που ολοκληρώθηκε με την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη.
Ας δούμε το αποκαλυπτικό κείμενο του τεθλιμένου Δημήτρη Μητρόπουλου, για τον ρόλο του Νίκου Θέμελη στην υλοποίηση της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και δι' αυτής, την εισαγωγή της στην τωρινή Κόλαση, που εκφράζεται με την σύγχρονη υποδούλωση του ελληνικού πληθυσμού στην απόλυτη δικτατορία της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ :
Μια τέτοια καμπαρντίνα φορούσε ο Νίκος Θέμελης στα τέλη Δεκεμβρίου του 1997 όταν ο υπογράφων, έχοντας μόλις μία εβδομάδα στο πολιτικό ρεπορτάζ του «Βήματος», του συστήθηκε, όχι χωρίς κάποιο άγχος, ένα βράδυ στο περιστύλιο της Βουλής.
ΕΥΓΕΝΗΣ και με ένα μόνιμα αφοπλιστικό χαμόγελο, ο Νίκος Θέμελης βρισκόταν στην καρδιά του εκσυγχρονιστικού κρεμμυδιού μαζί με τον Κώστα Σημίτη.
Οπως όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι, ήταν χαρακτήρας γενναιόδωρος. Κάτι που είναι, βεβαίως, σπάνιο στην πολιτική. Και αυτό εξηγεί γιατί, δεκατέσσερα χρόνια, μετά στο κοιμητήριο του Παπάγου υπήρχε αίσθημα μελαγχολίας σε τόσα πρόσωπα. Για τους μεγάλους, τους μεσαίους και τους αφανείς της προοδευτικής παράταξης, ο αποχαιρετισμός ήταν προσωπικός. Ανθρωπος της διπλανής πόρτας του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου, δεν έκανε εχθρούς. Όχι γιατί δεν είχε τις απόψεις του ή γιατί του έλειπε η σκληρότητα που απαιτεί ο ρόλος.
ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΠΙΣΩ στο παρελθόν, δεν είναι δύσκολο να φθάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι η περίοδος 1996-2000 είναι η πιο γόνιμη της μεταπολίτευσης. Συνοψίζεται σε τρία γράμματα: ΟΝΕ. Αγχώδης και αποτελεσματικός, ο Θέμελης μετείχε στο σημαντικότερο εγχείρημα στην Ιστορία της χώρας. Στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια της εποχής, ήταν η εμπροσθοφυλακή του πρωθυπουργού. Αυτός που κρατούσε τις επαφές με την Ντάουνινγκ Στριτ, την Καγκελαρία ή το Μέγαρο των Ηλυσίων. Τότε που η Ελλάδα κέρδιζε μία - μία τις διπλωματικές μάχες, πετύχαινε τους στόχους και έμπαινε στην πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης. Συμπτωματικά, ήταν η περίοδος όπου το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε εκλογές ακόμη και στον πόντο, όπως το 2000.
Ο ΘΕΜΕΛΗΣ ήταν ιδεαλιστής - έντονα συναισθηματικός - κάτι που ζωντάνεψε τα μυθιστορήματά του και τα έκανε best sellers. Ηταν όμως και ρεαλιστής. Το καλοκαίρι του 2004 δεν του διέφυγε η σημασία της επέλασης της Δεξιάς του Κώστα Καραμανλή που είχε αιχμή της πολιτικής της τη δημοσιονομική απογραφή, πρώτη ραγισματιά στην ΟΝΕ. Οπως δεν του διέφυγαν οι κίνδυνοι του εναγκαλισμού του Γιώργου Παπανδρέου από δυνάμεις που ανήκαν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι η εκλογική ήττα του 2004 αποσταθεροποίησε για πάντα τη σχέση Γιώργου - Σημίτη, κρίσιμο στοιχείο για τις επιτυχίες της προηγούμενης περιόδου.
«ΕΥΧΟΜΑΙ από την οκταετία Σημίτη να μη μείνουν μόνον τα μπετά…», είχε πει στον υπογράφοντα ο Θέμελης ένα καλοκαιρινό πρωί στην Ακαδημίας. Ηταν τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή. Το φως έπεφτε στο κάπως ασκητικό πρόσωπό του. Η πολυετής μάχη με την αρρώστια είχε αρχίσει. Εύχεται κανείς η ευχή του Νίκου να πιάσει…"
Βέβαια, ο Δημήτρης Μητρόπουλος βρίσκεται στον κόσμο του (ή ακολουθεί σαν πιστό σκυλί, τις διαταγές των αφεντικών του) και εξακολουθεί να θεωρεί (ή να προπαγανδίζει) ότι η καταστροφική ένταξη της Ελλάδας στην χαοτική ΟΝΕ, ήταν ... επίτευγμα!
Όμως, η επισήμανση του καθοριστικού ρόλου, που έπαιξε ο νεκρός πλέον Νίκος Θέμελης στην υλοποίηση αυτής της ολέθριας στρατηγικής επιλογής της παρέας του πνευματικά οκνηρού Κώστα Σημίτη και της βλαχομπαρόκ κοσμοπολίτικης/"ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου μας, είναι πολύ σημαντική και αποτελεί σημαντική συμβολή στην καταγραφή της πρόσφατης Ιστορίας του τόπου, η οποία καταγραφή στην πορεία ελπίζω ότι θα εμπλουτιστεί και με άλλες περισσότερο αναλυτικές αναφορές στον ρόλο του εκλιπόντος, αλλά και των υπολοίπων μελών αυτής της διαλυτικής για τον τόπο παρέας.
(Για να μην μου λένε κάποιοι φίλοι μου ότι αδικώ τον νεκρό, ή ότι του φορτώνω περισσότερες ευθύνες από αυτές, που πράγματι έχει. Ουδόλως τον αδικώ. Αντίθετα, αυτός με τις επιλογές του και τις πράξεις του αδίκησε την ελληνική κοινωνία...)
Ο Νίκος Θέμελης είπε στον Δημήτρη Μητρόπουλο ότι ευχόταν από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη να "μην μείνουν μόνον τα μπετά".
Δυστυχώς, για τον εκλιπόντα, από όσα έκανε η κυβέρνηση του πνευματικά οκνηρού αφεντικού του και από όσα έπραξε η καταστροφική παρέα στην οποία συμμετείχε, δεν θα μείνουν ούτε τα μπετά.
(Ανάμεσα στα άλλα και επειδή τα μπετά αυτά θα τα πάρουν οι δανειστές της χώρας, στους οποίους ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του πούλησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος, μετατρέποντάς το, από χρέος σε τοπικό, μαλακό και πλήρως ελεγχόμενο - από το ελληνικό δημόσιο - νόμισμα, σε χρέος σε ξένο σκληρό και πλήρως ανεξέλεγκτο νόμισμα, καθιστώντας το, δι' αυτού του τρόπου, αδύνατο να αποπληρωθεί).
Τόσο αφελής, ανίκανη και καταστροφική, για τον τόπο και τον ελληνικό πληθυσμό, υπήρξε αυτή η παρέα...