Λεωνίδας Κύρκος και "ανανεωτές" : Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας. (Η μετεξέλιξη του πολιτικού ρεφορμισμού στον κοινωνικό και οικονομικό συντηρητισμό).

Ο Λεωνίδας Κύρκος και η Καλή στις ηρωϊκές τους στιγμές, ενώπιον του στρατοδικείου.

Ο θάνατος του ηγέτη της ελληνικής "ανανεωτικής" αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου, στις 28/8/2011 - ένα γεγονός, κατ' εξοχήν, λυπηρό -, μου έφερε στην μνήμη ένα παλαιό κείμενό μου, που δημοσίευσα στις 17/12/2006 (δείτε το στο : http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=4514&mforum=pfor#4514 ), στο θέμα που είχε ανοίξει ο Θοδωρής Αδαμόπουλος στο "PETROUPOLIS FORUMS", με τίτλο : "Λεωνίδας Κύρκος : Σήμερα είμαι απόβλητος και από το κόμμα μου" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=787&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor ).

Το κείμενο εκείνο ήταν άκρως επικριτικό για την πολιτική παρουσία και την προσφορά του Λεωνίδα Κύρκου στην ελληνική αριστερά και στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, επιδεικνύοντας τα τεκμήρια εκείνα που αποδεικνύουν το υποκριτικό στοιχείο στον λόγο του παλαιού ηγέτη του Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού) και γκουρού της ελληνικής ευρωκομμουνιστικής αριστεράς, η οποία γέρασε, επιμένοντας, παρ' όλ' αυτά, 43 χρόνια μετά από την διάσπαση του Κ.Κ.Ε., να προσπαθεί να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι εκφράζει τις ανανεωτικές ιδέες στον χώρο της ελληνικής αριστεράς, θέλοντας να κρύψει, μέσα από αυτήν την (αυτ)απάτη, το απλό γεγονός ότι αυτό που, κατ' ουσίαν, εκφράζει, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την βαθιά συντηρητικοποίησή της, μια συντηρητικοποίηση, η οποία, σε πολλά από τα στελέχη του χώρου, που πλαισιώνουν αυτές τις "ανανεωτικές" ιδέες, συμβαδίζει με ένα ακραίο αριστερό νεοφιλελευθερισμό, όπως άλλωστε, έχει αποκαλυφθεί, μέσα από την σκληρή αντιπαράθεση, που έφερε στο φως η ενσκήψασα από το 2008 παγκόσμια οικονομική ύφεση και η μακροχρόνια αστάθεια, που αυτή έφερε στον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό, μια αστάθεια, η οποία οδήγησε στην παρούσα κρίση στην ευρωζώνη, η οποία κρίση μπορεί να εκφράζεται, ως κρίση χρέους, πλην όμως δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια θεμελειακή θεσμική κρίση αυτής της χαώδους νομισματικής ένωσης, που απειλεί να την εξαφανίσει από προσώπου γης. 

Αυτή η παρούσα και άμεση απειλή κατάρρευσης της ευρωζώνης, δηλαδή του πραγματωμένου ευρωπαϊκού πυλώνα του ιδεολογικού οπλοστασίου των ευρωκομμουνιστών "ανανεωτών" και των πολιτικών διαδόχων τους, είναι, που οδήγησε τον ίδιο τον Λεωνίδα Κύρκο και τους κληρονόμους της "ανανεωτικής" ιδεολογικοπολιτικής του παρακαταθήκης, στην ακραία απελπισία και δι' αυτής, στην συντηρητικοποίηση και στον ιδεολογικό εναγκαλισμό, με την σύγχρονη εκδοχή του κοσμοπολιτικού νεοφιλελευθερισμού, κάνοντας πολλούς από αυτούς να λειτουργούν, ως εκφραστές και υπερασπιστές των πιο αντιδραστικών (πολιτικά και κοινωνικά) τμημάτων της ευρωπαϊκής και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, δηλαδή των, εν τοις πράγμασι, εκφραστών της δημοκρατικοφανούς δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, που έχει υπαλληλοποιήσει, την μεγίστη πλειοψηφία της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, αναμειγνύοντας τον νεοφιλελευθερισμό, με ένα κράμα κεϋνσιανού συντηρητισμού - όταν πρόκειται να σωθούν τα, κάθε μορφής και συστάσεως. επίσημα και σκιώδη χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και να μην θιχτούν τα συμφέροντα των ραντιέρηδων "εισοδηματιών", που συναπαρτίζουν την σύγχρονη έκφανση του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.  

Σε αυτό τον ακραίο συντηρητισμό κατέληξαν οι "ανανεωτικές" ιδέες του Λεωνίδα Κύρκου και των ευρωκομμουνιστών, μέσα στο διάβα του χρόνου, που κύλισε από το μακρυνό 1968. Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια ρεφορμιστική πρόταση καταλήγει στο να μετατραπεί σε μια συντηρητική κατασκευή. Ούτε είναι η πρώτη φορά, που αυτή η συντηρητική κατασκευή οδηγείται στο να μετεξελιχθεί σε μια αντιδραστική de profundis υπεράσπιση του συστήματος και σε μια οπισθοδρομική κοινωνική και οικονομική πρόταση, για την υπέρβαση μιας κρίσης - όσο αδιέξοδη και αν είναι αυτή η πρόταση.

Αυτή η οβιδιακή μεταμόρφωση, που πολλές φορές είναι ασυναίσθητη, δεν γίνεται, πάντα, εκ προθέσεως, αλλά προκύπτει από την φορά των πραγμάτων, ως αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας των ιδεών και των προσώπων, που μέσα από την εκάστοτε συγκυρία κλήθηκαν να εφαρμόσουν αυτές τις ιδέες.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πολύπειρος παλαιός συντηρητικός πρωθυπουργός, που διετέλεσε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είχε προειδοποιήσει τον Λεωνίδα Κύρκο, για την αποτυχία του, όπως έχει πει και ο ίδιος ο εκλιπών ηγέτης του ελληνικού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος.  

Κωνσταντίνος Καραμανλής.

"Με τον Καραμανλή είχα μερικές συναντήσεις - έχει πει ο Λεωνίδας Κύρκος - όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και σε μια από τις συναντήσεις αυτές μου είπε το αμίμητο, κ. Κύρκο εσύ εμμένεις στην άποψή σου; Του λέω, εμμένω. Ε, κι εγώ σου λέω ότι θα αποτύχεις, και θα αποτύχεις γιατί είσαι σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο και σε λάθος κόμμα. (γελάει). Ετσι κ. Πρόεδρε, κατηγορηματικά, χωρίς να αφήνετε ένα παραθυράκι; Κανένα -λέει- δεν αφήνω, σου προσβλέπω ότι αυτό θα είναι το τέλος σου. Την θυμάμαι την κουβέντα σαν τώρα."

Φυσικά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δικαιώθηκε. Και δικαιώθηκε επειδή είχε πλήρη γνώση του χώρου, μέσα στον οποίον εκινείτο. Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε πλήρη άγνοια. Και γι' αυτό απέτυχε...

Ας δούμε, όμως, τώρα αυτό το παλαιό κείμενό μου, για το οποίο έκανα λόγο :

"Μετά από πολύν καιρό ο Λεωνίδας Κύρκος αποφάσισε να μιλήσει για το παρελθόν του και να εκστομίσει το αυτονόητο: Ότι δηλαδή, ήταν ευτύχημα, που δεν επικράτησε η επανάστασή τους (προφανώς, εννοεί το πραξικόπημα του Δεκέμβρη του 1944 και το αιματοκύλισμα που ξεκίνησε σκόπιμα η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ την περίοδο του εμφυλίου πολέμου).

Το γνώριζε χρόνια, αλλά προτίμησε να το πει στα βαθιά του γεράματα, έτσι, ίσως σαν λύτρωση, ίσως σαν μιά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, για όσα τότε έπραξε ο ίδιος και η ηγεσία της κομμουνιστικής αριστεράς σε βάρος του - αλλά και σε βάρος των οπαδών τους - εκείνη την αιματοβαμμένη περίοδο.

Αυτή η ''εξομολόγηση'' δεν τον σώζει, γιατί δεν φθάνει να τα λέει τώρα, αυτά που χρόνια γνώριζε και στα οποία συμμετείχε ενεργά, όταν πιά του ήσαν πλήρως γνωστά.

Αναφέρομαι στην απαίσια σχέση του Λεωνίδα Κύρκου και των Ελλήνων ανανεωτών[;] με τον Νικολάε Τσαουσέσκου και το απαισίας μνήμης Κ.Κ. Ρουμανίας. Η σχέση αυτή εμφανιζόταν τότε ως ιδεολογικοπολιτική και διατηρήθηκε μέχρι το τέλος, μέχρι την κατάρρευση αυτού του φαραωνικής φύσεως απολυταρχικού - ολοκληρωτικού καθεστώτος, αφού πρώτα αυτό το καθεστώς καταταλαιπώρησε τον ρουμανικό λαό, κατασπαταλώντας την περιουσία του. Δεν ήταν αθώα αυτή η εμμονή, αφού μία από τις πηγές χρηματοδότησης του ''ανανεωτικού'' εγχειρήματος στην Ελλάδα, ήταν και το απαίσιο καθεστώς του Νικολάε Τσαουσέσκου, για το οποίο ο Κύρκος ουδέν είπε στην εποχή που το καθεστώς αυτό ήταν παντοδύναμο. Κάποια πράγματα ψέλλισε, μετά την πτώση του Τσαουσέσκου, περισσότερο ως δικαιολόγηση των όσων έπραξε και λιγότερο ως γνήσια αυτοκριτική.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο παλαιός) είχε δίκιο! Οι ανανεωτικές ιδέες του Λεωνίδα Κύρκου ήσαν εκτός τόπου και χρόνου. Και τούτο επειδή ο γραφειοκρατικός κομμουνισμός που γεννήθηκε μέσα από την μπολσεβίκικη ιδεολογικοπολιτική μήτρα και από το εβδομηντάχρονο πείραμα της Ε.Σ.Σ.Δ., δεν μπορούσε να ανανεωθεί. Μπορούσε μόνο να επικρατήσει διεθνώς, ή να καταστραφεί, μέσα από έναν παγκόσμιο πόλεμο, ή μέσα από την εσωτερική κατάρρευση του καθεστώτος. Ευτυχώς, συνέβη το δεύτερο.

Ανδρέας Παπανδρέου.

                              

Και ο Ανδρέας είχε δίκιο και ας μην θέλει ο Κύρκος να το παραδεχτεί. Ο Ανδρέας δεν είχε τις παρωπίδες του Κύρκου και είχε αντιληφθεί το αδιέξοδο του μαρξιστικού - λενινιστικού γραφειοκρατικού κομμουνισμού των κομμουνιστικών κομμάτων της πάλαι ποτέ Κομμουνιστικής Διεθνούς. Γι' αυτό και συνειδητά επεδίωξε την ανασυγκρότηση του ασθενικού σοσιαλιστικού σκέλους της ελληνικής αριστεράς, ενώ ο Κύρκος επιχειρούσε την ανανέωση του κομμουνιστικού σκέλους της - κάτι άτοπο και αδύνατο στις ελληνικές συνθήκες και λόγω της κυριαρχίας του ΚΚΕ και εξ αιτίας του γεγονότος ότι η διαχείρηση που έκανε η ζαχαριαδική ηγεσία της εαμικής αντίστασης κατά την περίοδο 1944 - 1949, οδήγησε την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε αρνητική στάση απέναντι στις κομμουνιστικές πρακτικές και στην πολιτική έκφραση αυτού του πολιτικού χώρου - μαζί με την (όχι αδικαιολόγητη) αντικομμουνιστική προπαγάνδα της κεντροδεξιάς (η κομμουνιστική αριστερά δεν νικήθηκε μόνον από την δεξιά, αλλά και από το κέντρο, σε τέτοια απομόνωση οδήγησε η ηγεσία του ΚΚΕ τον χώρο της).

Δείτε τι έγραφε ο Γ. Ζεύγος, για τους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές του ΕΛΑΣ, την ημέρα που ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά, την αποφράδα 3η Δεκέμβρη 1944 πρωτοσέλιδα στον ''Ριζοσπάστη'', πριν ακόμα ξεκινήσει το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και θα καταλάβετε - τουλάχιστον όσοι γνωρίζουν τις πρακτικές και την νοοτροπία του χώρου, που τότε είχε και την κυριαρχία στα όπλα:

Από εκεί και πέρα, όλα όσα έκανε ο Κύρκος ήσαν μάταια και καταδικασμένα, αφού το σφάλμα βρισκόταν στις πρωταρχικές ορίζουσες του εγχειρήματός του.

Δεν μπορείς να ανανεώσεις κάτι που δεν είναι ανανεώσιμο. Και σε αυτή την αντιπαράθεση το ΚΚΕ είχε δίκιο, όσο και αν αυτό είναι πικρό για τον Λεωνίδα Κύρκο και τους ''ανανεωτές'' αυτού που δεν ήταν ανανεώσιμο..."

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει...