"Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού". (Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού χρέους, πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με πραγματικό χρήμα 6,05 δισ. $, δάνεισε την Ελλάδα, με 302,6 δισ. $ και η ανοησιολογία του κ. Γιαννουλόπουλου).

Οι χρεωστικές απαιτήσεις του εξωτερικού απέναντι στον ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κατά το τρίτο τρίμηνο του 2010. Από το συνολικό χρέος των 277,9 δισ. $, το οποίο ήταν απαιτητό στο εξωτερικό, αυτό το χρονικό διάστημα, η Γερμανία και η Γαλλία έχουν ένα μερίδιο της τάξης του 60%. Ειδικώτερα, η Γαλλία έχει το 49% του συνολικού ιδιωτικού μη τραπεζικού ελληνικού χρέους στο εξωτερικό, ενώ Γαλλία και Γερμανία έχουν το 64% του ελληνικού δημόσιου χρέους αυτής της περιόδου. Παράλληλα δεν είναι καθόλου λίγα τα ποσά που αφορούν υποχρεώσεις της Ελλάδας σε χώρες οι οποίες βρίσκονται εκτός ευρωζώνης. Και από αυτά τα στοιχεία προκύπτει ο λόγος, για τον οποίο κατασκευάστηκε, πρόχειρα και σε συνθήκες πανικού, ο επονομασθείς "Μηχανισμός διάσωσης της Ελλάδας" των Δ.Ν.Τ. - Ε.Ε. - Ε.Κ.Τ., με την "προίκα" των 110 δισ. € και ο οποίος είναι και λειτουργεί στην πραγματικότητα, ως Μηχανισμός διάσωσης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για τους ίδιους λόγους και επειδή τα μέτρα του Μνημονίου επιδεινώνουν το ελληνικό δημόσιου χρέος, καθιστώντας αδύνατη, έστω και την απλή εξυπηρέτησή του, με την επιμήκυνση αποπληρωμής των 80 δισ. € του ευρωπαϊκού τμήματος του δανείου του Μηχανισμού, οι δανειστές της χώρας μας επιτυγχάνουν να θέσουν την ελληνική οικονομία υπό καθεστώς μνημονίου, τουλάχιστον, για τρία χρόνια επιπλέον, προκειμένου να δουν το τι θα κάνουν, προσανατολιζόμενοι σε ένα μελλοντικό καθεστώς αποκαλούμενης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία θα είναι περισσότερο μια συγκαλυμένη διαδικασία πτώχευσης, παρά ουσιαστική αναδιάρθρωση - γι' αυτό και η απαίτηση της Μέρκελ για την "πρόβα" πώλησης κρατικής περιουσίας της τάξης των 50 δισ. €, η οποία, όμως, αποτελεί μια απλή ασπιρίνη για τον καρκίνο του ελληνικού χρέους. Όσον αφορά την  "οικονομική ελάφρυνση" από την επιμήκυνση του δανείου των 80 δισ. στα 7,5 έτη, με επιτόκιο μειωμένο κατά 1%, σε σχέση με το ισχύον (και το μειωμένο επιτόκιο, κινούμενο πάνω από το 4%, παραμένει άκρως τοκογλυφικό), αυτή είναι ανύπαρκτη. Η χώρα δεν θα πληρώσει 6 δισ. € λιγότερα, όπως διαφημίζει ο ΓΑΠ, αλλά 6 δισ. € περισσότερα. Αυτό διότι, με τις παρούσες ρυθμίσεις, πριν την επιμήκυνση, η χώρα θα πλήρωνε, για τα 80 δισ. € του ευρωπαϊκού τμήματος του δανείου, 97 δισ. €, ενώ τώρα, με την επιμήκυνση, θα πληρώσει 103 δισ. €, παρά το μειωμένο επιτόκιο, λόγω του γεγονότος ότι αυτό το μειωμένο επιτόκιο θα τρέξει επί 7,5 χρόνια και όχι για 3 + 2, όπως το αρχικό. Στο ποσόν των επιπλέον 6 δισ. €, θα πρέπει να προστεθούν και άλλα 2 δισ. €, από την επιμήκυνση του τμήματος του δανείου, που λαμβάνει η χώρα από το Δ.Ν.Τ., οπότε η συνολική επιβάρυνση της επιμήκυνσης ανέρχεται στα 8 δισ. € και το μόνο που κερδίζει το ελληνικό δημόσιο είναι η μείωση του ποσού των δόσεων, που θα πρέπει να πληρώσει, για το σύνολο των χρεών του από το 2013 και μετά. Και αυτό, φυσικά, θα κρατήσει τα spreads στα ύψη και το ελληνικό δημόσιο σταθερά αναξιόχρεο. Κατά τα άλλα, για τον Γιαννουλόπουλο, που κόπτεται για να μην λερωθεί το χαλί των δανειστών, φταίει ο ... δημαγωγός (Τσίπρας)!!!



"Γιάννη, μπορεί όσα γράφω να φαίνονται σκληρά, αλλά η πραγματικότητα είναι, δυστυχώς, πολύ πιο σκληρή και αμείλικτη, απειλώντας να θάψει στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας του θανατηφόρου προβλήματος, που αντιμετωπίζει, δηλαδή του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο είναι το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας (επαναλαμβάνω ότι τα 345 δισ. € του τωρινού ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο πολλαπλασιάζεται, λόγω της ανυπαρξίας της υποτιθέμενης Κεντρικής Τράπεζας της χώρας - της Ε.Κ.Τ.- και εξ αιτίας της τοκογλυφικής λειτουργίας του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν μπορούν να αποπληρωθούν).


Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος ο κ. Γιαννουλόπουλος κάνει το κορόϊδο - είτε γιατί οι λύσεις που απαιτούνται, όντας αντισυμβατικές, κινούνται έξω από το πολιτικοϊδεολογικό πλαίσιο, στο οποίο αυτός βρίσκεται, είτε επειδή αγνοεί το μέγεθος και την έκταση του προβλήματος. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο : Οι προτάσεις του είναι άσχετες με αυτό και το επιδεινώνουν, διότι με τις δραστικές περικοπές εισοδημάτων από διάφορες κατηγορίες του πληθυσμού, τις οποίες αυτός υπερασπίζεται και με την μείωση της συνολικής αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού, η πτώση του ΑΕΠ, που ακολουθεί, μεγαλώνει το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, μειώνει τα κρατικά έσοδα και δεν πληθωρίζει το χρέος αυτό, καθιστώντας το ακόμα περισσότερο δύσκολο να αποπληρωθεί.


Έτσι, με αυτόν τον τρόπο η "επιχειρηματολογία" του κ. Γιαννουλόπουλου, αυτού του σύγχρονου ταλιμπάν του - ντροπαλού είναι η αλήθεια - νεοευρωκομμουνιστικού νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται από την "Δημοκρατική Αριστερά" του κ. Φώτη Κουβέλη, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ενισχύει την, εν τοις πράγμασι, τοκογλυφική λειτουργία των ευρωπαϊκών τραπεζών, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, αφού, όσο το ελληνικό δημόσιο αφήνεται να μένει στην μέγγενή τους και να αποδέχεται την πληρωμή αυτού του χρέους, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να πολλαπλασιάζει το χρέος αυτό, μέσα από την συνεχή επιτοκιακή του επιβάρυνση (γι' αυτό και πρέπει να σταματήσει η δανειοδότηση της χώρας από το Μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση του περυσινού Μαΐου, αφού αυτά πολλαπλασιάζουν το χρέος, με το ποσόν των 110 δισ. € και το επιτόκιο του ποσού αυτού, που φθάνει, περίπου, στο 5%).


Ας δούμε την τοκογλυφική λειτουργία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα, σε σχέση με το ελληνικό δημόσιο χρέος για να καταλάβουμε για πιο πράγμα μιλάμε (και το πόσο άσχετος είναι ο κ. Γιαννουλόπουλος και όσα αυτός γράφει):


Η τοκογλυφική λειτουργία των τραπεζών δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα διαθέτει καταθέσεις 1.000.000 € στην Ε.Κ.Τ. μπορεί να δανείζει 50.000.000 €, δηλαδή, 49.000.000 € περισσότερα από αυτά που διαθέτει, ως καταθέσεις. Χρεώνοντας επιτόκιο 5%, κερδίζει ετήσια 2.500.000 €, διαθέτοντας καταθέσεις ύψους, μόλις, 1.000.000 €. Αυτό σημαίνει ότι κερδίζει 250% ετησίως στο ποσόν του 1.000.000 € που πραγματικά επενδύει - ένα εξόφθαλμα τοκογλυφικό επιτόκιο, άνω του 20% μηνιαίως. Περιττό να αναφέρω ότι οι τοκογλύφοι κερδίζουν λιγότερα (για την ακρίβεια, πολύ λιγότερα) χρήματα. Για τον λόγο αυτόν το πρόβλημα, που θα δημιουργούταν στις τράπεζες των χωρών που έχουν δανείσει την Ελλάδα (κάτι τέτοιο έγινε με την πτώχευση της Lehman Brothers), στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της, θα ήταν τεράστιο.


Π.χ. οι γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είχαν δανείσει στην Ελλάδα 75,452 δις $, είχαν καταθέσεις στην Ε.Κ.Τ. (για τα συγκεκριμένο σύνολο των δανείων, το πολύ 1,5 δις $ - με έναν υποθετικό πολλαπλασιαστή που ξεπερνάει συχνά το 100πλάσιο - μόλις 50πλάσιο), ύψους 1,509 δισ. $.
Οι γερμανικές τράπεζες, που δάνεισαν στην Ελλάδα 43,236 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,864 δισ. $.
Οι ολλανδικές τράπεζες, που δάνεισαν στην Ελλάδα 11,849 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,237 δισ. $.
Οι πορτογαλικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 10,317 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,206 δισ. $.
Οι ιταλικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 8,381 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,168 δισ. $.
Οι ιρλανδικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 8,506 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,170 δισ. $.


(Μπορώ, ακόμα, να αναφερθώ σε τράπεζες εκτός ευρωζώνης π.χ. Οι ιαπωνικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 8,447 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,169 δισ. $. Επίσης, οι τράπεζες, των Η.Π.Α., που δάνεισαν την Ελλάδα 16,411 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,328 δισ. $. Ακόμα, οι βρετανικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 12,342 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,247 δισ. $).


Τέλος, με την υπόθεση ότι όλες οι ξένες τράπεζες δάνεισαν τη χώρα μας, μόνο με το 50πλάσιο των καταθέσεων τους στις κεντρικές τους τράπεζες, γίνεται αντιληπτό ότι διέθεσαν μόλις 6,052 δις $, έναντι συνολικών δανείων 302,6 δισ. $.


Εάν όμως η Ελλάδα προχωρούσε σε στάση πληρωμών, θα ήταν υποχρεωμένες να καταθέσουν τα υπόλοιπα 296,548 δισ. $ στις κεντρικές τους τράπεζες. Το ποσόν αυτό, που αντιστοιχεί στο 50πλάσιο είναι πραγματικά τεράστιο και θα οδηγούσε κάποιες από αυτές (πιθανότατα, όλες) στην χρεοκοπία - ένα σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο, το οποίο δεν χρησιμοποίησε η κυβέρνηση του μοιραίου υπηρέτη του ευρωπαϊκού και το διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος ΓΑΠ, προκειμένου να εξυπηρετήσει την χρηματοπιστωτική ελίτ, σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού πληθυσμού.


Μας δάνεισαν 6,052 δισ. $ πραγματικά χρήματα, εισπράττοντας τοκογλυφικούς τόκους για 302,6 δισ. $ λογιστικό χρήμα - το ίδιο συμβαίνει προφανώς και με τις ελληνικές τράπεζες, όσον αφορά τα δάνεια τους στο δημόσιο. Και τα θέλουν πίσω, όλα!!!


Αυτά, βέβαια, ο κ. Γιαννουλόπουλος (και οι "ανανεωτές") καμώνονται πως τα αγνοούν και απαιτούν (όχι φωναχτά, αλλά με τον τρόπο τους, διότι εκεί οδηγεί η "επιχειρηματολογία" τους, που είναι ίδια με αυτήν του ΓΑΠ) να πληρώσει ο ελληνικός λαός τα σπασμένα.


Όμως, όλη αυτή η "φιλολογία" και η "επιχειρηματολογία" των κουραφέξαλων, Γιάννη μου, που κρύβει και δεν αντιμετωπίζει το πραγματικό και άμεσα θανατηφόρο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας (το δημόσιο χρέος της χώρας, που έχει τυλιχθεί στον λαιμό της και την απειλεί με ασφυκτικό θάνατο) δεν μπορεί να μένει αναπάντητη. Γι' αυτό και η απάντηση περιέχει την ανάλογη σκληρότητα, που επιβάλλει η ποιότητα και η στόχευση των "επιχειρημάτων" του κ. Γιαννουλόπουλου και των ομοίων του...


Αναλογιζόμενος, σήμερα 8/3/2011, για μια ακόμη φορά, τις βλακείες που γράφει ο Γιαννουλόπουλος, αγαπητέ φίλε Γιάννη, εν όψει των εξελίξεων, που μιλούν για "ελεγχόμενη χρεωκοπία" της Ελλάδας και κινητοποιούν για μια ακόμη φορά τον αμερικανικό παράγοντα, με τον υπουργό Οικονομικών των Η.Π.Α. Τίμοθυ Γκάϊτνερ να έρχεται, εκτάκτως, στην Ευρώπη, προκειμένου να πιέσει τους Γερμανούς και τον Τρισέ να αλλάξουν στάση και να αποφύγουν ένα νέο οικονομικό κράχ ανάλογο με αυτό του 2008 (όπως έκανε πέρυσι τον Απρίλιο - Μάϊο ο πρόεδρος Ομπάμα, που υποχρέωσε την Μέρκελ να στήσει τους δύο μηχανισμούς στήριξης για να αποφύγει την κατάρρευση των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών), βλέπω το πόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκονται όλοι αυτοί - οι "ανανεωτές" της αριστεράς, αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι της δεξιάς -, που φιλολογούν, γύρω από τα ζητήματα, που έχουν να κάνουν την Ελλάδα και το "διαρθρωτικό" σκέλος των προβλημάτων της, τα οποία προτάσσουν, ενώ το καράβι βουλιάζει, εξ αιτίας των οξύτατων προβλημάτων του ευρωπαϊκού και του χρηματοπιστωτικού τομέα και της χαοτικής θεσμικής οργάνωσης της ευρωζώνης, η οποία, στην παρούσα φάση, βρίσκεται πίσω από τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κάποιο θεσμικό όργανο (δηλαδή η Ε.Κ.Τ.) για να εγγυηθεί, ως εγγυητής της τελευταίας καταφυγής, για τα πραγματικά και πλασματικά χρέη των χωρών - μελών της ευρωζώνης προς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, που απειλούνται με αφανισμό.


Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως και των λοιπών χωρών της ευρωζώνης, θέτει επί τάπητος μια διαδικασία επίσημης χρεωκοπίας (δηλαδή πτώχευσης) της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας και στην συνέχεια των λοιπών χωρών, που είναι υποψήφιες (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ), γεγονός το οποίο δεν μπορεί να επιτρέψει η ευρωζώνη, όσο και αν αυτό δυσαρεστεί τους Γερμανούς πολιτικούς. Και το γεγονός της πτώχευσης της χώρας μας δεν είναι ανεκτό από τους ευρωζωνίτες, υπό οποιαδήποτε μορφή του - ακόμα και αυτήν της "ελεγχόμενης πτώχευσης" -, διότι μια τέτοια εξέλιξη (ελεγχόμενη ή μη) οδηγεί σε κούρεμα των απαιτήσεων των δανειστών, κάτι που είναι πρωτοφανές, για έναν οικονομικό κολοσσό της τάξης της ευρωζώνης. Η πτώχευση της Ελλάδας δεν είναι μικρό πράγμα. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν σηκώνουν πολιτικές πρακτικές που πηγάζουν από την γερμανική προτεσταντική ηθική (ή από οποιουδήποτε άλλου τύπου ηθική) και θα οδηγηθούν σε κατάρρευση, η οποία στο τέλος θα κοστίσει πολύ ακριβά, όχι μόνο στους Γερμανούς πολιτικούς και τραπεζίτες, αλλά και στους Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν καταφέρει να βάλουν σε τάξη το μαγαζί τους, μετά την ύφεση του 2008, ύστερα από την κρίση στην αμερικανική κτηματαγορά και την κατάρρευση της Lehman Bros.


Η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο, λόγω της πλήρους αποτυχίας των στόχων του Μνημονίου, που βλακωδώς υπέγραψε ο ΓΑΠ πέρυσι (και οι οποίοι στόχοι θυμίζω ότι, σύμφωνα με τις προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου των Μέρκελ και Σόϋμπλε, που σχεδίασε τα μέτρα του Μνημονίου και στην τελευταία τους λεπτομέρεια, συνοψίζονταν στην μη εκταμίευση όλου του πακέτου των 110 δισ. €, που προβλέπονταν για την τετραετία 2010 - 2013 και στην επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές, για δανεισμό, τον Απρίλιο του 2011) και ο Γιαννουλόπουλος ασχολείται με τον ... δημαγωγό (Τσίπρα) και όχι με αυτούς που οδήγησαν την χώρα στο χείλος της καταστροφής, παραδίδοντάς την στα χέρια των εκπροσώπων των δανειστών, οι οποίοι, από εκφραστές των συμφερόντων τους και από εγγυητές της διασφάλισής τους, παρουσιάστηκαν, ως ... "μεταρρυθμιστές".


(Πως το είπε η κ. Μέρκελ, εμφανιζόμενη ως σπόνσορας των συμφερόντων των δανειστών; "Όποιος δανείζεται, αναλαμβάνει υποχρεώσεις"! Αυτό το είπε στον Ιρλανδό εντολοδόχο πρωθυπουργό, όταν αυτός μίλησε για μείωση των επιτοκίων, αλλά επειδή, η κ. Μέρκελ είναι νέα στην δουλειά, δεν έχει τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις - ή επειδή καμώνεται ότι δεν τις έχει - και δεν γνωρίζει ότι την δεκαετία του 1950 - 1960 το παλαιό γερμανικό χρέος αναδιαρθρώθηκε, κατά 63%, κάτι που ήταν αναγκαίο και ωφέλησε και την Γερμανία, αλλά και τους πάντες, αφού βοήθησε στην φρενήρη οικονομική ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος. Η τωρινή οικονομική ύφεση και η κρίση χρέους της ευρωζώνης δείχνει ότι έχουμε φθάσει στο ίδιο σημείο, αφού η αναδιάρθρωση του χρέους στην ευρωζώνη είναι η μόνη λύση, για να ξανατεθεί σε λειτουργία η οικονομική μηχανή, αφού έχει μπλοκάρει ο μηχανισμός μετατροπής των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις, λόγω της διαστρεβλωτικής λειτουργίας των επιτοκίων, που είναι υπερβολικά μεγάλα και εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του συστήματος. Οι Αμερικανοί κάτι ξέρουν, που τρέχουν για να υποχρεώσουν την Μέρκελ και την παρέα της να συνέλθουν και να βάλουν μυαλό - είναι βέβαια και αυτά τα 16,411 δισ. $, που έχουν δανείσει οι τράπεζές τους στην Ελλάδα, αλλά αυτό που πραγματικά τους ανησυχεί είναι οι αλυσιδωτές επιπτώσεις από την κρίση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα, στον δικό τους χρηματοπιστωτικό τομέα και από εκεί στην πραγματική τους οικονομία).


Και αν αυτή η διαπίστωση είναι μια απλή αλήθεια για την ευρωζώνη, για την Ελλάδα είναι κεφαλαιώδους σημασίας και ένας όρος επιβίωσης για την χώρα και τον λαό της...


Γι' αυτό, άσε τον Γιαννουλόπουλο να ανοησιολογεί και να κουρεύεται..."



(Σχόλιά μου http://p-tk.blogspot.com/2011/02/o.html?showComment=1299191235765#c1953869497907650970 και http://p-tk.blogspot.com/2011/02/o.html?showComment=1299191918761#c8360947439013105476 της 4/3/2011 και http://p-tk.blogspot.com/2011/02/o.html?showComment=1299615205413#c1734457408377636177 και http://p-tk.blogspot.com/2011/02/o.html?showComment=1299615629922#c856440153499680511 της 8/3/2011, στο άρθρο του Γιώργου Γιαννουλόπουλου - που αναδημοσίευσε στα ''Νέα της Πετρούπολης" ο Γιάννης Μιχαλόπουλος -, με τίτλο : "Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού" http://p-tk.blogspot.com/2011/02/o.html ).