3/12/1944 : ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.

''ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ'' 3/12/1944 - Το εμφυλιοπολεμικό άρθρο του Γιάννη Ζεύγου πριν την διαδήλωση.


Όσο περνούν τα χρόνια η αποκάλυψη των ιστορικών ντοκουμέντων από τα αρχεία των πρώην χωρών του ''υπαρκτού σοσιαλισμού'' δείχνουν την πραγματική φύση των Δεκεμβριανών του 1944 , ως απόπειρας της ζαχαριαδικής ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. να επιβάλει, με την δύναμη της στρατιωτικής της υπεροπλίας, την πολιτική και κοινωνική της εξουσία στην χώρα, ανατρέποντας το κλασσικό καπιταλιστικό καθεστώς της Ελλάδας, πάνω στα ερείπια, που άφησε πίσω της η τριπλή ξενική κατοχή της χώρας.


Για τα γεγονότα εκείνης της εποχής έχω αρθρογραφήσει στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' στο θέμα που άνοιξε ο Θοδωρής Αδαμόπουλος πριν από δύο χρόνια ''Λεωνίδας Κύρκος Σήμερα είμαι απόβλητος και από το κόμμα μου'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=787&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor , αλλά και κατόπιν στο θέμα που άνοιξα εγώ με τίτλο : ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ’44 ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ 46-49'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=839&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τελευταίος χρονικά ελληνικός εμφύλιος πόλεμος της περιόδου 1944 – 1949 υπήρξε καθοριστικός για την πορεία του τόπου. Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, μετά την πλήρη στρατιωτική επικράτηση της κεντροδεξιάς οδήγησε την χώρα στον δρόμο που τώρα βαδίζουμε και αυτό φυσικά σημαίνει ότι οι συνέπειές του ακόμα υφίστανται για την χώρα και για εμάς, που ζούμε σε αυτήν.

Από την άλλη πλευρά, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος υπήρξε και η (πρώιμη) πρώτη πράξη του ‘‘ψυχρού πολέμου’’ ανάμεσα στα δύο μπλοκ, που αναδείχτηκαν ως κυρίαρχα, με την λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και την συντριβή του άξονα. Σε αυτό του ανανεωμένου με τις κεϋνσιανές ιδέες καπιταλισμού και σε εκείνο του γραφειοκρατικού κομμουνισμού, που επεκτάθηκε στην ανατολική Ευρώπη (από Πολωνία έως Βουλγαρία), ως απότοκο των νικών του Κόκκινου Στρατού, κατά των Γερμανών, σε συνδιασμό με την κατάληψη της εξουσίας από αυτόχθονα παρτιζάνικα κομμουνιστικά κινήματα σε Γιουγκοσλαβία, Αλβανία.

Αυτό το γεγονός παραπέμπει στον άλλο δρόμο.

Αυτόν που η Ελλάδα δεν ακολούθησε, λόγω της ήττας της κομμουνιστικής αριστεράς.

Αυτή η ήττα υπήρξε πρωτίστως στρατιωτική, αφού ο ελληνικός εμφύλιος (όπως και κάθε εμφύλιος) κρίθηκε, σε όλες του τις φάσεις, στο πεδίο των μαχών. Μία στρατιωτική ήττα είναι πάντοτε κάτι το εξαιρετικό, μία ιστορική παρέκβαση και ως εκ τούτου, αν και η Ιστορία αποτελείται από αμέτρητες τέτοιες παρεκβάσεις, τίθεται το ερώτημα του τι θα συνέβαινε, ποια θα ήταν η πορεία του τόπου, εάν είχαν ηττηθεί οι νικητές.

Και φυσικά, τίθεται το ερώτημα γύρω από το ποιος ήταν ο ορθός για την χώρα δρόμος: Αυτός των νικητών, ή εκείνος των ηττημένων;

Η αυτοκριτική συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στην ‘‘Καθημερινή’’, πριν δύο χρόνια, που αναδημοσίευσε ο Θοδωρής ο Αδαμόπουλος στο‘‘Περιβόλι του Αθηναϊκού Τύπου’’, με θέμα : ‘‘Λεωνίδας Κύρκος σήμερα είμαι απόβλητος και από το κόμμα μου’’ http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=787&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor. , άγγιξε εκείνη την περίοδο και με το οξύ περιεχόμενό της για τα διαδραματισθέντα και για κάποιους από τους πρωταγωνιστές εκείνης της αιματηρής, αλλά και βαριάς σε γεγονότα ιστορικής εποχής, άναψε μία συζήτηση, που ξεπέρασε κατά πολύ το περιεχόμενο της συνέντευξης και το ίδιο το πρόσωπο που συνεντευξιάζετο.

Στην συζήτηση που ακολούθησε τέθηκαν εκατέρωθεν επιχειρήματα, γύρω από τα γεγονότα, που εκείνη την εποχή εκτυλίχθηκαν, άλλοτε νηφάλια, άλλοτε εν θερμώ. Οι συζητητές συνεισέφεραν τεκμήρια και ντοκουμέντα, για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους και φυσικά κατατέθηκαν άγνωστα στο ευρύ κοινό πειστήρια, που έκαναν πάταγο, όπως διαφάνηκε και από τις εκτός forum συζητήσεις

Επειδή ουδέποτε έγινε μια οργανωμένη συζήτηση στο forum, γύρω από τα ζητήματα του Δεκέμβρη του 1944 και του αντάρτικου κινήματος το 1946 – 1949, δηλαδή, γύρω από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και στις δύο του τις φάσεις, σκέφθηκα να ανοίξω ένα τέτοιο θέμα γύρω από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, συνεισφέροντας τις απόψεις που εξέφρασα στο θέμα του Λεωνίδα Κύρκου, που άνοιξε ο Θοδωρής. Οι απόψεις αυτές, φυσικά, δεν αναπτύχθηκαν στο κενό, αλλά μέσα από έναν οξύ και ορισμένες φορές τραχύ, πλην όμως γόνιμο διάλογο με τον DimP, ο οποίος, εκφράζοντας τον αντίλογο στους δικούς μου ισχυρισμούς, συνεισέφερε τα μέγιστα στην ανάπτυξη του διαλόγου.

Εδώ, εγώ δεν δικαιούμαι να μεταφέρω τις δικές του απόψεις και δεν θα το πράξω, αφού αυτό είναι αποκλειστικό δικαίωμα του ιδίου. Αυτό, που μπορώ να πράξω είναι να παραπέμψω τους ενδιαφερόμενους στην παραπάνω αναγραφόμενη ηλεκτρονική συντομογραφία, από όπου μπορούν να διαβάσουν και να μελετήσουν τις απόψεις του, αλλά και τις άλλες απόψεις – κυρίως του Λεωνίδα Κύρκου -, που εκφράστηκαν στο θέμα ‘‘Λεωνίδας Κύρκος σήμερα είμαι απόβλητος και από το κόμμα μου’’, που άνοιξε ο Θοδωρής Αδαμόπουλος στο ‘‘Περιβόλι του Αθηναϊκού Τύπου’’.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και κάποιες μικροδιορθώσεις, οι οποίες έγιναν εκ των υστέρων κατά την διάρκεια του διαλόγου και ενσωματώθηκαν στα αρχικά κείμενα, δοθείσης της ευκαιρίας, όπως και κάποιες ορθογραφικές διορθώσεις. Περιττό να πω ότι οι απόψεις μπορούν και πρέπει να εκφραστούν, για αυτό το σημαντικότατο κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας, χωρίς άγχος χρόνου και υπό το φως των νέων στοιχείων, τα οποία τώρα γίνονται σιγά – σιγά γνωστά στο κοινό, ως προϊόν της δημοσιοποίησης ιστορικών αρχείων από τις χώρες του πρώην ‘‘υπαρκτού σοσιαλισμού’’, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων τους την περίοδο 1989 – 1992. Βέβαια, πολλά χρήσιμα και κρίσιμα στοιχεία, για αυτή την περίοδο, δεν έχουν ακόμη δοθεί στην δημοσιότητα, αλλά αυτό, σε ένα βάθος χρόνου, θα παύσει ναι υφίσταται και είναι αναμενόμενο ότι πολλές αποκαλύψεις θα προκύψουν στο μέλλον. Μπορούμε να έχουμε υπομονή και όταν αυτές έλθουν, θα είμαστε σε θέση να επαναξιολογήσουμε τα γεγονότα εκείνης της εποχής…..

Και όμως ήταν πραξικόπημα. http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=4840&mforum=pfor#4840

Η όποια συζήτηση γίνεται έχει νόημα μόνον όταν γίνεται με νηφαλιότητα. Με αυτήν την προϋπόθεση μπορεί να είναι παραγωγική και να έχει αποτελέσματα. Και φυσικά όταν δεν εξάγονται αυθαίρετα συμπεράσματα για την πολιτική τοποθέτηση του συνομιλητή, προκειμένου να τον ‘‘πολεμήσεις’’, αυτόν, ή τα επιχειρήματά του.

Προφανώς, πολλοί θεωρούν τις απόψεις μου αντικομμουνιστικές και αυτό κατανοητό είναι ότι ενοχλεί. Δεν κρύβω ότι, με δεδομένη την ιστορική πραγμάτωση των μαρξιστικών – λενινιστικών ιδεών, μέσα από το κατασκεύασμα της Ε.Σ.Σ.Δ. και των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που ξεπήδησαν μέσα από την πάλαι ποτέ Κομμουνιστική Διεθνή και τον θεωρητικό και πρακτικό γραφειοκρατικό κομμουνισμό που δικαιολόγησε Γκουλάγκς, μαζικούς φόνους και εξανδραποδισμό ολόκληρων κοινωνιών, οι απόψεις αυτές είναι αντικομμουνιστικές - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο εκφραστής τους είναι αντικομμουνιστής και χωρίς να αποτελεί αμάρτημα το να είναι κάποιος αντικομμουνιστής (απλώς όλοι οι ''αντί'' είναι, εκ τοποθετήσεως, μονομερείς και αυτό αποτελεί μειονέκτημα) - όσο και αν σοκάρει μία τέτοια ανοικτή έκφραση των απόψεων αυτών.




Κορνήλιος Καστοριάδης.


Δεν είναι απαραίτητα δεξιές αυτές οι απόψεις και στην χώρα μας έχουν εκφραστεί από μη δεξιούς πολιτικούς και διανοητές – ειρήσθω εν παρόδω ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος μόλις γλύτωσε στα Δεκεμβριανά από ένα ένοπλο απόσπασμα δολοφόνων της Ο.Π.Λ.Α., οι οποίοι κατ’ εντολήν των ηγετών τους εισέβαλαν στο σπίτι του στην Αθήνα, προφανώς όχι για να τον … φιλήσουν (!) Ο Κορνήλιος, τότε, ήταν τροτσκιστής και προφανώς … εγκληματίας κατά του λαού (!) Υπάρχει αυτή η γλαφυρότατη περιγραφή του Καστοριάδη για το πώς μπήκαν στο σπίτι του, όταν αυτός έβγαινε από αυτό, γλυτώνοντας κυριολεκτικά για κλάσματα δευτερολέπτου. Και να σκεφθούμε ότι ο Κορνήλιος δεν είχε λάβει μέρος στην σύγκρουση του Δεκέμβρη.

Ακόμη, ο Άγις Στίνας (Σπύρος Πρίφτης) πρώην ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πεισμένος αρχειομαρξιστής – τροτσκιστής από την δεκαετία του ’30. Έζησε και έχει γράψει ένα δίτομο βιβλίο με τις αναμνήσεις του από το μακελλειό που έστησε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ και οι πληρωμένοι δολοφόνοι της Ο.Π.Λ.Α.

 Ακόμη ένα πλήθος οπαδών του Αρχείου του Μαρξ είχε την κατάλληλη ‘‘περιποίηση’’ από τις ένοπλες συμμορίες της Ο.Π.Λ.Α.

 Ακόμη ο αναρχικός εργάτης Σπέρας, που είχε πρωταγωνιστήσει στην απεργία των μεταλλωρύχων στα ορυχεία της Σερίφου στις αρχές του περασμένου αιώνα (!) δεν ξέφυγε από τα πλήρως ενημερωμένα ‘‘κατάστιχα’’ των δολοφόνων της Ο.Π.Λ.Α. – τόσο μακρινή μνήμη κουβαλούσαν αυτά τα τεφτέρια! Τύφλα να έχει η Ασφάλεια μπροστά στα κατάστιχα της Ο.Π.Λ.Α.

Έτσι για να μιλήσουμε για τα εγκλήματα των συμμοριών που εξαπέστειλε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ για την εξόντωση πάσης φύσεως πολιτικών της αντιπάλων, παρόντων, παρελθόντων ή μελλοντικών. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ξεκαθαριστεί μέσα από τον διάλογο ότι δεν θα είναι διάλογος κουφών. Κάθε διάλογος πρέπει να αφορά την αναζήτηση της ιστορικής πραγματικότητας και να μην είναι αντιπαράθεση δογματικών απόψεων και προσωπικών ή συλλογικών εγωϊσμών, που θολώνουν τον νου και είναι αντιπαραγωγικοί.

Αυτό που εγώ μπορώ να ξεκαθαρίσω είναι ότι :

Α) Δεν θεωρώ ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, ούτε καν την σχετική και ως εκ τούτου είμαι ανοικτός σε οποιαδήποτε αντίρρηση και επιχείρημα. Δεν πιστεύω ότι δεν κάνω λάθη και να σου πω κάτι αγαπητέ μου φίλε, ουδέποτε μου άρεσε η ‘‘ξερολική’’ αντίληψη των κομμουνιστών, που, ως παντογνώστες, θέλουν να εξηγούν τα πάντα και ‘‘καθοδηγούν’’ τις ‘‘μάζες’’, ως κάτοχοι της επιστημονικής αλήθειας – άλλη μια καταστροφική επίδραση των επιστημονικοφανών ανοησιολογιών του Μαρξ στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα όλων των εποχών. (Πολλά λόγια και πολλά φρικτά έργα).

Β) Σημασία σε μία συζήτηση έχει η ουσία και όχι οι εκατέρωθεν χαρακτηρισμοί. Το επιχείρημα και το ανοικτό μυαλό, άλλως, η συζήτηση δεν έχει περιεχόμενο, αφού μετατρέπεται σε αντιπαράθεση μονολόγων, χωρίς ουσιαστική αναζήτηση της ιστορικής πραγματικότητας. Είναι δηλαδή χάσιμο χρόνου και θυμίζει τα παλαιά μεταπολιτευτικά πολιτικά ‘‘πηγαδάκια’’. Δεν έχω σκοπό να αναλωθώ σε μια τέτοια συζήτηση.

Γ) Η κριτική πρέπει να είναι ανεμπόδιστη και ουσιαστική, ακόμα και καταγγελτική, αλλά πάντα ουσιώδης και να αφορά τα πεπραγμένα όλων μας. Ένα ακόμα στοιχείο που δεν μου άρεσε στους κομμουνιστές ήταν η παντελής έλλειψη αυτοκριτικού πνεύματος και κυρίως στην ώρα της δράσης.

Πολλές φορές τίθεται το ερώτημα που αφορά το τι ήθελαν οι Άγγλοι στην Ελλάδα.








Νίκος Ζαχαριάδης (1950 στο συνέδριο της σλαβομακεδονικής οργάνωσης ''Ίλιντεν'').


Όσοι το θέτουν, ξεχνούν, όμως, ότι η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντος, Θέος, Πορφυρογένης, Ζεύγος, Ιωαννίδης κλπ – ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν κρατούμενος των ναζί στο Νταχάου και δεν ήταν παρών στις εξελίξεις, τις οποίες εκ των υστέρων επιδοκίμασε και αργότερα κατηγόρησε τον Σιάντο, ως πράκτορα της Intelligence Service, γεγονός που φαίνεται ότι απεδέχοντο οι ηγέτες των αδελφών ΚΚ της Κομινφόρμ – πάντα ο γραφειοκρατικός κομμουνισμός συνοδευόταν από πολλές γερές δόσεις παράνοιας) έφερε τους Άγγλους στην χώρα – κάτι λέει ο Ζεύγος για την προσφορά του Σκόμπυ στην απελευθέρωση της χώρας, αναφέροντας ότι δεν τον ενδιαφέρει εδώ αυτή (δείτε το δημοσιευμένο κείμενό του). Πικρό για τους κομμουνιστές, αλλά αληθές.




















Ρόναλντ Σκόμπυ - στρατηγός.


Αυτό έγινε στα πλαίσια μιάς ευρύτερης συμφωνίας στον Λίβανο και στην Καζέρτα, όπου αναγνωρίστηκε η ηγεμονική παρουσία των Βρετανών στην Ελλάδα, με την υπαγωγή όλων των ανταρτικών δυνάμεων της χώρας στην δικαιοδοσία του Σκόμπυ.

Το αστείο είναι ότι η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ γνώριζε πολύ καλά τα τεκταινόμενα, όπως επίσης ήταν σαφές ότι η παρουσία του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος δεν ήταν απαραίτητη για την απελευθέρωση της χώρας και τούτο επειδή αυτή είχε ήδη εν πολλοίς συντελεσθεί πριν τον ερχομό αυτού του σώματος στην Ελλάδα, με κάποιες εξαιρέσεις σε μέρος της Κρήτης και σε κάποια νησιά. Οι Γερμανοί αποχώρησαν και μοναδική δύναμη στην χώρα ήταν το ΕΑΜ, που είχε την συντριπτική υπεροπλία έναντι του ΕΔΕΣ. Έτσι λοιπόν η αποδοχή του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος και η δοθείσα, με τις ευλογίες των κομμουνιστών, αρχιστρατηγία στον Ρόναλντ Σκόμπυ ήσαν άνευ αντικειμένου, αφού η απελευθέρωση είχε ήδη εν πολλοίς συντελεστεί και αρκούσαν οι ντόπιες δυνάμεις για την ολοκλήρωσή της.

Όμως, η Βρετανία είχε γίνει αποδεκτή από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ως ηγεμονεύουσα δύναμη, κάτι που η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ είχε (φανεί ότι είχε) αποδεχτεί. Πολύ περισσότερο που, επαναλαμβάνω, η στρατιωτική παρουσία των Βρετανών ήταν οφθαλμοφανές ότι δεν ήταν απαραίτητη. Δεν έφθανε όμως αυτό.

Η γηραιά Αλβιών είχε συμφωνήσει για την δημιουργία ενός αστικού καθεστώτος στην χώρα, με κοινοβουλευτικό σύστημα και στην βάση αυτή έγιναν οι προαναφερθείσες συμφωνίες με τον ελληνικό πολιτικό κόσμο στην Καζέρτα και στον Λίβανο. Με αυτές τις συμφωνίες άλλωστε το ΚΚΕ εισήλθε με υπουργούς του στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου και φυσικά το καθεστώς το οποίο συμφωνήθηκε να ισχύσει ήταν το αστικό καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το οποίο προσιδίαζε στους Βρετανούς και όχι ο γραφειοκρατικός κομμουνισμός που επιβλήθηκε αργότερα στις ανατολικοευρωπαϊκές κοινωνίες από τον σοβιετικό στρατό.










Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι Στάλιν.


Φυσικά, η Βρετανία στράφηκε και στην Ε.Σ.Σ.Δ. για την διασφάλιση των συμφερόντων της. Στις 9-10 Οκτώβρη 1944 οριστικοποίησε την συμφωνία με την ηγεσία του ΚΚΣΕ για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτό ουδέποτε η Ε.Σ.Σ.Δ. αναμείχθηκε εμφανώς στην Ελλάδα (αφανώς το έπραξε, βέβαια, μέσα από την καθοδήγηση που έκανε στην ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, μέσω του αφανούς συντονιστή της επισήμως διαλυθείσης Κομιντέρν, ήτοι του ‘‘παππού’’ Γκιόργκι Δημητρώφ, παλαιού Γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ενός μοιραίου ανθρώπου και για την Ισπανική Επανάσταση του 1936 – 1939, κύριου εκφραστή της σοβιετικής πολιτικής που κατέπνιξε την επανάσταση και οδήγησε στην νίκη του Φράνκο.

Η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ είχε ουσιαστικά αποδεχτεί την βρετανική ηγεμονία στα πράγματα της χώρας και την ένταξή της στην βρετανική στρατηγική επιρροή (τότε ακόμα δεν ήταν εμφανής η μετέπειτα προκύψασα διάλυση της βρετανικής αυτοκρατορίας), ενώ, παράλληλα, τα μηνύματα από την σοβιετική εξωτερική και στρατιωτική πολιτική ήταν εμφανή, αφού ο σοβιετικός στρατός έφθασε και σταμάτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, όπως αυτά ήσαν διαμορφωμένα πριν από τον πόλεμο (δεν εισήλθε δηλαδή σε βουλγαροκρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής Ελλάδας, αναγνωρίζοντας ότι αυτά ήσαν «ξένα χωράφια»), παρά τις εκκλήσεις του ΕΛΑΣ να εισέλθει και σε ελληνικά εδάφη.

Με αυτά τα δεδομένα, την 1/12/1944 το ΚΚΕ απέσυρε τους υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, που προέρχονταν από το ΕΑΜ και άρχισε να της καταλογίζει τα μύρια όσα, λες και δεν συμμετείχε σε αυτήν (το κείμενο του Ζεύγου, δημοσιευμένο την 3/12/1944 μιλάει μόνο του).

Ποιο ήταν το πρόβλημα;

Φυσικά, το πρόβλημα ήταν ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, πράξη συμφωνημένη από την εποχή του Λιβάνου και της Καζέρτας (άλλο πράγμα οι όροι και οι προϋποθέσεις του. Σε αυτόν τον τομέα μπορούσε να βρεθεί λύση, πολύ περισσότερο όταν οι Βρετανοί δέχτηκαν την αποστράτευση της Χωροφυλακής και την ανασυγκρότηση του στελεχικού δυναμικού του νέου στρατού από επιτροπή στην οποία βέτο θα είχε εκπρόσωπος της εαμικής πλευράς και στον οποίο στρατό θα εντάσσονταν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ σε στελεχικό επίπεδο και σε επίπεδο βάσης).

Όμως, οι μπαρουτοκαπνισμένοι – όπως τους αναφέρει ο Ζεύγος – δεν ήσαν διατεθειμένοι να παραδώσουν τα όπλα. Αλλά έτσι δεν μπορούσε να λειτουργήσει ούτε στοιχειωδώς το κράτος, στην διαμόρφωση του οποίου είχαν συμφωνήσει οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (και οι κομμουνιστές).

Η γερμανική κατοχή και η κατάρρευση του ιταλικού στρατού κατοχής το 1943, με το πέρασμα μεγάλου μέρους του ιταλικού οπλισμού στον ΕΛΑΣ είχε αναδείξει την συντριπτική υπεροπλία του ΕΛΑΣ. Από την εποχή εκείνη, που εξέπνευσε το καθεστώς του Μουσολίνι, ο ΕΛΑΣ έγινε αξιόμαχη στρατιωτική δύναμη και από τότε άρχισε την εκκαθάριση των λοιπών αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΚΚΑ – Ψαρρός), αποβλέποντας στην κατάληψη της εξουσίας στην μεταπολεμική περίοδο.

Δεν μπορείς, λοιπόν, ως πολιτική ηγεσία ενός κόμματος, να συνυπογράφεις σε όλα τα προηγούμενα και μετά να αρνείσαι την λογική συνέπεια των συμφωνιών σου. Ο Σκόμπυ ήταν αρχιστράτηγος σε καιρό πολέμου (ο πόλεμος κατά των ναζί και των Ιαπώνων μιλιταριστών συνεχιζόταν αμείωτος) και είχε το δικαίωμα να διατάξει την αποστράτευση των ανταρτικών δυνάμεων, είτε ο ίδιος, είτε με την επικουρία της κυβέρνησης, που είχε την σφραγίδα της νομιμότητας, μετά την ολέθρια αποχώρηση από αυτήν των εαμικών υπουργών.

Οι Βρετανοί ήσαν εκεί επειδή το ήθελε ο αστικός πολιτικός κόσμος, που ήταν αδύναμος απέναντι στον πάνοπλο ΕΛΑΣ και επειδή αυτή την παρουσία την είχε αποδεχτεί η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια στο ερώτημα.

Μα, ήσαν τρελοί αυτοί στην ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ; Όχι δεν ήσαν τρελοί. Στην αρχή αποπροσανατολίστηκαν από τις εξελίξεις του πολέμου, που μαινόταν σε όλα τα μέτωπα και από την ανάγκη υπεράσπισης της Ε.Σ.Σ.Δ., απέναντι στην ναζιστική εισβολή. Γι’ αυτό και ήσαν τόσο υποχωρητικοί – άλλωστε είχαν ηττηθεί, κατά το κίνημα της Μέσης Ανατολής από τους Βρετανούς και αυτό τους έκανε διαλλακτικότερους. Στην πορεία έπαιξαν το παιχνίδι της δύναμης, που βασικό του θεώρημα είχε την πεποίθηση ότι δεν επρόκειτο το ΕΑΜ να χάσει το πλεονέκτημα της υπεροπλίας έναντι των αντιπάλων του στην Ελλάδα και έναντι των Βρετανών, ό,τι και να συνέβαινε.






3/12/1944 : Συγκέντρωση και οργή μπροστά στα πτώματα διαδηλωτών του Ε.Α.Μ.


Πράγματι, το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα στην Ελλάδα, έτσι όπως αυτό ήταν πριν τον Δεκέμβρη του 1944, δεν αποτελούσε αξιόλογη δύναμη για τον ΕΛΑΣ, που μπορούσε να το αποδεκατίσει. Το δημοσιευμένο κείμενο του Ζεύγου για τον λαό και τον πάνοπλο στρατό του, για τους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές του ΕΛΑΣ, που θα έχουν πλέον τον λόγο, είναι σαφές για την απειλητικότητά του και για την αλαζονεία της δύναμης που απέπνεε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, απειλώντας με την σάρωση της κυβέρνησης του ‘‘εμφυλίου πολέμου’’, δηλαδή της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε μόλις πριν 2 ημέρες η ίδια και η οποία κυβέρνηση δεν είχε ούτε καν τον στοιχειώδη κρατικό μηχανισμό για να επιβάλει τις θελήσεις της...

Στα μέσα Νοεμβρίου 1944 στην σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ, το θέμα της πιθανής σύγκρουσης με τους Βρετανούς ετέθη επί τάπητος και ο Άρης (Βελουχιώτης) το έθεσε με ιδιαίτερη ένταση. Η όλη συζήτηση έληξε με το συμπέρασμα ότι ο ΕΛΑΣ έχει την υπεροπλία και ως εκ τούτου ο βρετανικός παράγοντας ήταν αντιμετωπίσιμος.

Αυτή ήταν και η εκτίμηση της ζαχαριαδικής ηγεσίας: Η υπεροπλία του ΕΛΑΣ, που ήταν σε χειμέρια νάρκη, εξασφάλιζε την πολιτική υπεροχή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στις μέλλουσες πολιτικές εξελίξεις της χώρας.

Όταν ετέθη το θέμα του αφοπλισμού του ΕΛΑΣ, η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ κατάλαβε ότι ετίθετο θέμα να χάσει την πολιτική παντοδυναμία που της έδιδε η υπεροπλία του ΕΛΑΣ. Πίστεψε ότι θα χάσει και την πολιτική της κυριαρχία (αυτό είναι συζητήσιμο και προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό το τελευταίο δεν ήταν απαραίτητο να συμβεί οπωσδήποτε, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Η εκτίμηση της ζαχαριαδικής ηγεσίας του ΚΚΕ σχετικά με την υπεροπλία του ΕΛΑΣ, δεν ήταν αβάσιμη. Και οι επί μέρους εκτιμήσεις που απέρρεαν από αυτήν και αφορούσαν την δυνατότητα του ΚΚΕ να επιβάλει τους όρους του και να νικήσει του Βρετανούς, αν τα πράγματα έφθαναν στην σύγκρουση, ήσαν λογικές. Πατούσαν πάνω σε στέρεο έδαφος.

Δεν μπορεί η ηγεσία αυτή, που αμφέβαλε για την δυνατότητα των Βρετανών να κάνουν πόλεμο κατά του ΕΛΑΣ, να κατηγορηθεί για παραλογισμό σε αυτήν την φάση.


3/12/1944 : Η Πλατεία Συντάγματος γεμάτη πτώματα και καπνούς.


[Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό περιστατικό κυριολεκτικά την προηγούμενη του συλλαλητηρίου της 3/12/1944: Ο Μιχάλης Κύρκος, συνάντησε τον Μήτσο Παρτσαλίδη και προφανώς μεταφέροντάς του τις κυβερνητικές απόψεις και τις διαθέσεις των Βρετανών, τον προειδοποίησε να μην πραγματοποιήσει το ΕΑΜ το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, λέγοντάς του «Μήτσο, σε όσα σχεδιάζετε πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι οι Εγγλέζοι θα χτυπήσουν». Η απάντηση του Παρτσαλίδη ήταν: «Μιχαλάκη, άσε. Έχουμε και εμείς τις πληροφορίες μας. Οι Εγγλέζοι λένε ότι θα χτυπήσουν, αλλά δεν θα χτυπήσουν». (Βέβαια, οι Εγγλέζοι χτύπησαν). Αυτό που δεν είπε στον ‘‘Μιχαλάκη’’ ο Παρτσαλίδης ήταν ότι η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ είχε προαποφασίσει να κτυπήσει, κάτι που οι Βρετανοί γνώριζαν - γι' αυτό άλλωστε αργότερα ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγόρησε τον Σιάντο ως πράκτορα των Βρετανών, κάτι που αποδέχονταν η Κομινφόρμ, όπως θα φανεί παρακάτω. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι άδικα ο Ζαχαριάδης, που ήταν εύκολος σε τέτοιου είδους κατηγορητήρια, κατηγόρησε τον Σιάντο, αλλά μένει να το δούμε όταν βγουν στην επιφάνεια όλα τα στοιχεία, που μέχρι σήμερα μένουν μυστικά και είναι πάρα πολλά αυτά].

Πράγματι, οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν μπορούσαν στις αρχές Δεκεμβρίου του 1944 να καταβάλουν τον ΕΛΑΣ. Αντίθετα, μάλιστα, θα ηττώντο σε ανοικτή αντιπαράθεση με αυτόν. Αυτό ήταν γνωστό τότε και αυτός ήταν ο λόγος που οι ζαχαριαδικοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να επιβάλουν τους όρους τους, που λίγο – πολύ ήταν μία κυβέρνηση Ζεύγου, με κάποια ανδρείκελα του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου, όπως αργότερα έπραξαν οι Σοβιετικοί στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που πέρασαν στην ζώνη κατοχής τους.

Αυτή τους η πεποίθηση αντανακλάται στο δημοσιευμένο την 3/12/1944 κείμενο του υποψήφιου πρωθυπουργού Γ. Ζεύγου, με όλη την καυχησιολογία, την κομπορρημοσύνη και την αλαζονεία και το άμεσα απειλητικό στυλ, που το διακρίνει ( «Η αριστερά με τεράστιο κύρος στον λαό και με πολυάριθμο και πάνοπλο στρατό ….», «Τώρα τον λόγο έχει ο ελληνικός λαός. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΕΛΑΣ, που τους ζητούν να παραδώσουν τα τιμημένα και κερδισμένα σε μάχες όπλα τους.», « Ο ελληνικός λαός θα σαρώσει την κυβέρνηση του εμφυλίου πολέμου και θα δημιουργήσει μια κυβέρνηση π ρ α γ μ α τ ι κ ή ς εθνικής ενότητας» - εδώ ο Ζεύγος εννοούσε την δική του κυβέρνηση ).

Δεν ήσαν παχιά λόγια όλα αυτά, μέσα στο φορτισμένο και εμφυλιοπολεμικό κλίμα εκείνης της εποχής. Η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ έθετε θέμα κυβερνητικό, το οποίο προσδιόριζε ότι θα λυνόταν μέσα από την σάρωση της τότε παρούσας κυβέρνησης από τα υπερέχοντα όπλα των μπαρουτοκαπνισμένων μαχητών του ΕΛΑΣ και την δημιουργία νέας κυβέρνησης, που θα ήταν απότοκο της νικηφόρας σύγκρουσης αυτών των μαχητών με τα ένοπλα τμήματα που θα στήριζαν την τότε υφιστάμενη κυβέρνηση, δηλαδή κατά κύριο λόγο τους Βρετανούς του Σκόμπυ και κατά (πολύ) δευτερεύοντα λόγο την Χωροφυλακή, την Ορεινή Ταξιαρχία και τους Ιερολοχίτες.

Είπαμε, η ζαχαριαδική ηγεσία δεν ήταν παράλογη στις εκτιμήσεις της. Ο πόλεμος κατά του ναζιστικού ολοκληρωτισμού συνεχιζόταν αμείωτος στην Ευρώπη. Οι κομμουνιστές είχαν αίγλη σε όλον τον κόσμο, λόγω του ηρωικού αγώνα των λαών της Σοβιετικής Ένωσης κατά των χιτλερικών. Το κατάπτυστο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ είχε ξεχαστεί και οι ανάγκες του πολέμου παρέμεναν μεγάλες σε όλα τα μέτωπα, αφού οι Ιάπωνες μιλιταριστές δεν το έβαζαν κάτω.






Ουΐνστον Τσώρτσιλλ (Αθήνα Χριστούγεννα 1944).








Παρά ταύτα, οι ζαχαριαδικοί δεν έλαβαν υπόψη τους τον προσωπικό παράγοντα, που λεγόταν Ουϊνστον Τσώρτσιλλ. Η εξέλιξη των Δεκεμβριανών δείχνει για μία ακόμη φορά τον ρόλο που μπορεί να παίξει σε καθοριστικές ιστορικές στιγμές ο προσωπικός παράγοντας. Ο Τσώρτσιλλ διεκατείχετο από αυτοκρατορική νοοτροπία, ήταν πείσμων, εμπαθής, ισχυρογνώμων και φανατικός υποστηρικτής των υποθέσεων που ανελάμβανε να υπερασπίσει, είτε αυτές ήσαν σε σωστή, είτε εσφαλμένη κατεύθυνση (π.χ. η τραγωδία του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος στην Καλλίπολη, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και από την άλλη πλευρά η αδυσώπητη και άκαμπτη αντιναζιστική του καμπάνια την εποχή που η βρετανική πολιτική ελίτ προσπαθούσε με την κατευναστική πολιτική του Νέβιλ Τσάμπερλαιν να ρίξει γέφυρες με τον Χίτλερ).

Ο Τσώρτσιλλ σαν πρωθυπουργός εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να δει το επερχόμενο θυελλώδες τέλος της πάλαι ποτε βρετανικής αυτοκρατορίας και για τον λόγο αυτό συνέχιζε την πάγια προπολεμική πολιτική της Βρετανίας που ήθελε την Ελλάδα υπό την βρετανική ηγεμονία, για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους (Ν.Α. Μεσόγειος, Αιγαίο, Μαύρη Θάλασσα και πετρέλαια της Μέσης Ανατολής). Ακόμα και μετά τον πόλεμο τόνιζε ότι δεν μπορεί να προεδρεύσει στην διάλυση της αυτοκρατορίας.

Αυτές του οι εκτιμήσεις για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Βρετανίας οδήγησαν τον Τσώρτσιλλ στην απόφαση για την ένταξη της Ελλάδας στην βρετανική επιρροή πάση θυσία και με όποιο κόστος, με το καλό ή με το άγριο. Αυτή ήταν εν πολλοίς μια προσωπική του απόφαση που την πήρε και την έφερε σε πέρας τον Δεκέμβρη του 1944. Γι’ αυτό και πήρε όλα τα ρίσκα και όλες τις αναγκαίες αποφάσεις για να επιτύχει τους στόχους του, όσο αντιδημοφιλείς και αν ήσαν. Έκανε, δηλαδή, το απίθανο. Απέσυρε στρατεύματα από τα άλλα μέτωπα και ενώ ο πόλεμος κατά των Γερμανών και των Ιαπώνων συνεχιζόταν αμείωτος, απέστειλε χιλιάδες Βρετανούς στρατιώτες στην Αθήνα για να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, τα τανκς και τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, μέχρι να τον λυγίσουν, όπως και τα κατάφεραν.

Αυτή του την απόφαση και τις επακόλουθες ενέργειές του τις πλήρωσε ακριβά, αφού η πολιτική του στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 1944 δεν έγινε κατανοητή – αποδεκτή από την απλή κοινή γνώμη της χώρας του, με αποτέλεσμα λίγους μήνες αργότερα να χάσει ανέλπιστα τις εκλογές – την δουλειά του, όμως, την είχε κάνει.



Ψάχνοντας ανάμεσα στα ξεθαμένα πτώματα ομαδικού τάφου στα Τουρκοβούνια.

Γι’ αυτό έχασε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ την μάχη των Δεκεμβριανών, αν και είχε όλες τις ευκαιρίες, έστω και στην πορεία των εξελίξεων, να απεγκλωβιστεί, κατά την διάρκεια των συγκρούσεων που κράτησαν ένα μήνα και κόστισαν πάνω από 20.000 νεκρούς – πάρα πολλοί εκ των οποίων εκτελεσμένοι αναίτια από τους στυγνούς δολοφόνους της Ο.Π.Λ.Α., που έβγαλαν τα απωθημένα τους, με μαζικές σφαγές αντιφρονούντων, βάσει προσχεδιασμένων από καιρό καταλόγων, που περιείχαν τους πάντες: αντιφρονούντες, αλλά και ανθρώπους που ήσαν αντιπαθείς, για προσωπικούς λόγους, στους απαίσιους εκτελεστές, δηλαδή αμάχους - γυναίκες, παιδιά, γέροντες, ασθενείς.

Πρώτη ευκαιρία είχε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ στα μέσα Δεκεμβρίου 1944 για να απεγκλωβιστεί με μια συμφωνία που θα έσωζε πολλά από όσα αργότερα έχασε. Την ευκαιρία αυτή την απέρριψαν οι ζαχαριαδικοί, μετά από καθοδήγηση του Δημητρώφ.

Δεύτερη ευκαιρία τους δόθηκε τα Χριστούγεννα του 1944 όταν ήλθε εδώ ο Τσώρτσιλλ, αλλά και πάλι ήσαν αδιάλλακτοι. Από εκεί και πέρα ο μισθός τους υπήρξε άξιος – όχι όμως και των οπαδών τους.

Με λίγα λόγια, ο εμφύλιος πόλεμος και στις δύο του φάσεις (Δεκέμβρης 1944 και 1946 – 1949), μπορούσε να μην γίνει, ή μπορούσε να σταματήσει, ανά πάσα στιγμή, αλλά οι ζαχαριαδικοί ουδέποτε το θέλησαν πραγματικά. Όλα τα μετριοπαθή στοιχεία στον χώρο του ΕΑΜ παραγκωνίστηκαν και επικράτησαν οι οπαδοί της σεκταριστικής αδιαλλαξίας, οι οποίοι πρώτο βιολί τους είχαν τον Νίκο Ζαχαριάδη και το σύνολο της ζαχαριαδικής ηγεσίας. Αυτοί αιματοκύλισαν την χώρα ενσυνείδητα και προμελετημένα.


Βασίλη Κόντη - Σπύρου Σφέτα : ''Εμφύλιος Πόλεμος : Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία'' σελ. 20 - ο διάλογος Στάλιν - Δημητρώφ της 10/1/1945. [Επειδή το άνοιγμα της φωτογραφίας παρουσιάζει προβήματα, δείτε το κείμενό της στο θρεντ ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ '44 ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ '46-49'', στο άρθρο μου ''Τα αμείλικτα ερωτήματα.'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=4846&mforum=pfor#4846 ].









Γκιόργκυ Δημητρώφ - ηγέτης του Κ. Κ. Βουλγαρίας και υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Κ. Κ. Σ. Ε. (Την περίοδο της μοιραίας καθοδηγητικής αλληλογραφίας με Κοστώφ - Σιάντο ήταν στην Μόσχα, σε άμεση επαφή με τον Ιωσήφ Στάλιν).



Πολλοί ξεχνούν, ή δεν γνωρίζουν τον διάλογο του Στάλιν με τον Δημητρώφ στις 10/1/1945, τον οποίο επικαλούμαι και με τα συμπεράσματα του οποίου συμφωνώ απολύτως (αν και ο κυνικός ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ. ψεύδεται, απεκδυόμενος των ευθυνών του, για την εμφύλια σύρραξη του Δεκέμβρη στην Ελλάδα, αφού όλη η αποκαλυφθείσα αλληλογραφία της εποχής δείνει ότι ο Στάλιν ήταν πίσω από όλες τις αποφάσεις για την έναρξη και την διεξαγωγή της) :

«Εγώ συμβούλευσα την Ελλάδα να μην αρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Οι άνθρωποι του ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να βγουν από την κυβ(έρνηση) του Παπανδρέου. Καταπιάστηκαν με δουλειά για την οποία δεν τους επαρκούν οι δυνάμεις. Φαίνεται υπολόγιζαν ότι ο Κόκκινος Στρατός θα κατέβει ως το Αιγαίο. Εμείς αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Εμείς δεν μπορούμε να στείλουμε και στην Ελλάδα δικά μας στρατεύματα. Οι Ελληνες έκαναν βλακεία».

Αρέσει – δεν αρέσει, αυτά δεν τα είπαν οι εθνικοσοσιαλιστές εκείνης της εποχής, ή τα θλιβερά απομεινάρια τους σήμερα. Αυτά τα είπε ο τότε ηγέτης της ΕΣΣΔ, που ως ηγέτης μιάς υπερδύναμης σε ακμή (εκείνη την εποχή) και ως εκφραστής του καθοδηγητικού κέντρου του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος της εποχής του, μιλούσε, μετά λόγου γνώσεως, για τα πεπραγμένα της ζαχαριαδικής ηγεσίας – άσχετα αν προσπαθούσε να βγάλει τον εαυτό του λάδι και να φορτώσει όλη την ήττα του Δεκέμβρη του 1944 στην πραξικοπηματική αντίληψη της ζαχαριαδικής ηγεσίας του ΚΚΕ.









Ο Γιάννης Ιωαννίδης στις ''Αναμνήσεις'' του αποκαλύπτει πως πήραν την απόφαση για σύγκρουση με τους Βρετανούς (από ''ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ'').


Το βασικό πρόβλημα εκείνης της εποχής ο τότε σοβιετικός ηγέτης το περιέγραψε με ενάργεια: Οι ζαχαριαδικοί ηγέτες του ΚΚΕ έκαναν ντου για να καταλάβουν την εξουσία, χωρίς να μελετήσουν τον συσχετισμό δυνάμεων σε βάθος χρόνου και στηριζόμενοι στις πλάτες των σοβιετικών, χωρίς αυτές να είναι διαθέσιμες. Το έπραξαν, μάλιστα, με έναν κωμικοτραγικό τρόπο, αφού έκαναν την κρίσιμη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ σε δωμάτιο νοσοκομείου (!) και έτσι, μέσα σε ένα φουτουριστικό τοπίο με κλίνες ασθενών, γάζες, ορούς, ετοιμόγενες γυναίκες και ετοιμοθάνατους γέροντες (!), αποφάσισαν στα τέλη Νοέμβρη 1944 να συγκρουστούν με τους Άγγλους και να ανασυστήσουν την Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ, δείχνοντας εμφανώς και απροκαλύπτως τις προθέσεις τους για την ένοπλη επιβολή των θελήσεών τους.

Φυσικά οι Βρετανοί το πληροφορήθηκαν και τους ανέμεναν έτοιμοι για σύγκρουση, με πρώτο βιολί τον πεισματάρη Τσώρτσιλλ. Γι' αυτό σε μία πρώτη φάση επέτρεψαν το συλλαλητήριο της 3/12/1944 και στην συνέχεια το απαγόρευσαν, προφανώς όταν σιγουρεύτηκαν ότι τα πράγματα πάνε για σύγκρουση. Με τόσο λίγη σοβαρότητα οι ζαχαριαδικοί πήραν μια τόσο σημαντική απόφαση! Να ποιοι είναι για γέλια (και πολύ περισσότερο για κλάματα, γιατί την νύφη την πλήρωσε αναίτια ο ελληνικός λαός, κάθε αποχρώσεως, με ποταμούς αίματος και διχασμού).

Όλα τα άλλα είναι άνευ ουσίας και σκέτη παραμυθία, αφού οι Βρετανοί ήταν επόμενο ότι θα αντιδρούσαν. Απλώς, οι ζαχαριαδικοί δεν ανέμεναν ότι αυτή η αντίδραση θα είχε την ένταση και την έκταση, που τελικώς έλαβε, μέσα από την πίεση των πραγμάτων, το απύθμενο πείσμα και την άφατη ισχυρογνωμοσύνη του Ουΐνστον Τσώρτσιλλ. Και εκεί έχασαν το παιχνίδι, αφού ο βρετανός πρωθυπουργός κατέβασε, μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη έναν στρατό 75.000 ανδρών, με πλήρη αεροπορική κάλυψη, που γονάτισε τον ΕΛΑΣ και τον πέταξε έξω από την Αθήνα με ταπεινωτικούς όρους.

Δεκέμβριος 1944 : Η ροή των τηλεγραφημάτων Δημητρώφ - Κοστώφ - Σιάντου (από ''ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ'' της 2/1/2000).

Ανά πάσα στιγμή, μπορούσαν να συμβιβαστούν. Οι προτάσεις για συμβιβασμό δεν έλειψαν, αλλά οι ζαχαριαδικοί παρέμειναν αδιάλλακτοι ακόμα και όταν οι πολιτικοστρατιωτικοί συσχετισμοί είχαν ανατραπεί εις βάρος τους, γιατί πάντα μέχρι το τέλος πίστευαν ότι οι Βρετανοί θα σταματούσαν, από ένα σημείο και πέρα, την μεταφορά στην Αθήνα στρατευμάτων από τα άλλα μέτωπα του πολέμου. Έπεσαν τραγικά έξω και αυτό το πλήρωσαν οι οπαδοί τους.

Βέβαια, εδώ υπάρχει και ευθύνη του αφανούς καθοδηγητικού κέντρου του κομμουνιστικού κινήματος, που, μέσω του Δημητρώφ, καθοδήγησε τους ζαχαριαδικούς στην συνέχιση των μαχών. Ας δούμε, όλη την σχετική αλληλογραφία που βρέθηκε στα αρχεία του Κ.Κ. Βουλγαρίας και που είναι αποκαλυπτική της καθοδήγησης που δέχτηκαν οι ζαχαριαδικοί για να συνεχίσουν την αιματοχυσία:

Ο Κοστώφ (μέλος της Κ.Ε. του ΚΚ Βουλγαρίας, ο οποίος διετέλεσε και πρωθυπουργός και ''εκκαθαρίστηκε'' (εκτελέστηκε) ως τιτοϊκός, στην ύστερη φάση των σταλινικής εμπνεύσεως διώξεων, που έγιναν στα ανατολικοευρωπαϊκά ΚΚ, που ήσαν στην εξουσία κατά τα τέλη της δεκαετίας ’40 - αρχές της δεκαετίας του ’50 και αποκατασταθείς κατά την περίοδο του Νικήτα Χρουστσώφ) στέλνει στον Δημητρώφ στις 13/12/1944 το εξής τηλεγράφημα:









ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΝΤΗ - ΣΠΥΡΟΥ ΣΦΕΤΑ : ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ''.


«Από την Αθήνα μας ανακοινώνουν, με ημερομηνία 12 τρέχοντος ότι ο ΕΛΑΣ συνεχίζει την προέλασή του κατά των πολιορκημένων Ελλήνων φασιστών και Άγγλων. Ο κλοιός γύρω τους σφίγγει. Σφοδρή εφόρμηση αγγλικών μηχανοκινήτων προς βοήθειά τους αποκρούστηκε με μεγάλες απώλειες γι’ αυτούς. Ο ΕΛΑΣ αιχμαλώτισε 70 Άγγλους στρατιώτες και αξιωματικούς τρία τανκς και μία μοτοσυκλέτα ».

13/12/1944: Νέο τηλεγράφημα του Κοστώφ προς τον Δημητρώφ: « Οι έλληνες ζητούν την αποκατάσταση επικοινωνίας με ασύρματο μαζί σου. Ο Ρούσσος επέστρεψε από το Βελιγράδι και αναχώρησε. Ο αγώνας στην Αθήνα συνεχίζεται όχι α ν ε π ι τ υ χ ώ ς. Οι δικοί μας δεν έχουν την πρόθεση να συνθηκολογήσουν ».

15/12/1944: Το επίμαχο τηλεγράφημα που καθοδήγησε τους ζαχαριαδικούς για συνέχιση των μαχών: «Ρούσσος αναχώρησε πριν από μερικές ημέρες. Ο Παππούς συμβουλεύει ο αγώνας να συνεχιστεί. Εμείς κάνουμε κάθε τι δυνατό».

16/12/1944 : Ο Σιάντος απάντησε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Βουλγαρίας, με τηλεγράφημα : "Τηλεγράφημά σας με συμβουλές παππού ελήφθη. Ευχαριστούμε. Συνεχίσωμεν παλλαϊκό πόλεμο δια ελευθερίαν λαού και ανεξαρτησίαν χώρας μας".

19/12/1944: Ο Κοστώφ τηλεγραφεί στον Δημητρώφ: « Ο Σιάντος σ’ ευχαριστεί για την συμβουλή. Ανακοινώνει ότι θα συνεχίσουν τον παλλαϊκό αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας».

19/12/1944: Την ίδια ημέρα ο Κοστώφ στέλνει ε π ε ί γ ο ν ραδιοτηλεγράφημα προς το ΚΚΕ, διευκρινίζοντας μέχρι που μπορούν να κάνουν κάθε τι δυνατό οι καθοδηγητές του: « Δίνοντας την συμβουλή του, ο παππούς τονίζει ότι στην παρούσα στιγμή είναι αδύνατη η εξωτερική βοήθεια. Να το έχετε υπόψη στην λήψη των αποφάσεών σας. Με τις καλύτερες ευχές».

Εδώ βρίσκεται και η βαριά ευθύνη των ξένων καθοδηγητών της ζαχαριαδικής ηγεσίας του ΚΚΕ, οι οποίοι όχι μόνο δεν την απέτρεψαν από το να κάνει τον πόλεμο (όπως αναληθώς ισχυρίστηκε στις 10/1/1945 ο Στάλιν), αλλά την καθοδήγησαν κιόλας να τον συνεχίσει (Ο Σιάντος είχε δίκιο, όταν έλεγε στον Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, αναφερόμενος στο καθοδηγητικό τηλεγράφημα του Κοστώφ, ότι : Δημητρώφ = Στάλιν), προφανώς εξυπηρετώντας άλλες γεωπολιτικές σκοπιμότητες της ΕΣΣΔ και του υπό διαμόρφωση (τότε) ‘‘σοσιαλιστικού’’ στρατόπεδου.

Εδώ βρίσκεται και η τραγωδία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, που βρέθηκε μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Από την μία πλευρά με μία σεκταριστική, δογματική και ‘‘αριστερίστικη’’ ηγεσία, η οποία ήταν μεθυσμένη από την έφοδο για την κατάληψη της εξουσίας και η οποία βρισκόταν μία ανάσα από αυτήν και από την άλλη πλευρά, με ένα διεθνές καθοδηγητικό κέντρο, το οποίο επιβράβευσε τις πραξικοπηματικές πρακτικές αυτής της ηγεσίας, χάριν άλλων ευρύτερων γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων της ΕΣΣΔ και του υπό διαμόρφωση ‘‘σοσιαλιστικού’’ στρατοπέδου, οι οποίες σκοπιμότητες δυστυχώς ευρίσκοντο στην αντιπέρα όχθη από τα συμφέροντα και τις ανάγκες της χώρας μας.

Οι σκοπιμότητες αυτές δεν έχουν ακόμη πλήρως διευκρινιστεί και ως εκ τούτου αποτελούν το ζητούμενο. Πιστεύω ότι με την σταδιακή μελέτη των αρχείων των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, αυτές οι σκοπιμότητες θα διευκρινιστούν.

Το αστείο είναι ότι η ζαχαριαδική και οι μεταζαχαριαδικές ηγεσίες του ΚΚΕ έκρυψαν όλη αυτή την προαναφερόμενη αλληλογραφία του Σιάντου με τους Δημητρώφ – Κοστώφ και από τους οπαδούς του και από τον ελληνικό λαό, που εδικαιούντο να γνωρίζουν τα παρασκηνιακά αυτά περιστατικά, που καθόρισαν με ένα τόσο καθοριστικό και αιματηρό τρόπο την μεταπολεμική ιστορία και την μετέπειτα πορεία της χώρας. Έκρυψαν την απροκάλυπτη ξένη παρέμβαση στα Δεκεμβριανά, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Ο Ρούσσος, μάλιστα, πηγαινοερχόταν σε Αθήνα – Σόφια – Βελιγράδι και ποιος ξέρει που αλλού, για εκ του σύνεγγυς και άμεσες επαφές και οδηγίες. Περιττό να πω ότι ούτε αυτός έχει πει κάτι το ουσιώδες για αυτές τις επαφές, που, προφανώς, με εντολές του ΚΚΕ, έκανε στις βαλκανικές πρωτεύουσες, ενώ ο άγριος Δεκέμβρης του ’44 εξελισσόταν με ένα τραγικό τρόπο στην Αθήνα.

Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της ξενοδουλείας, τότε η λέξη αυτή έχει χάσει κάθε έννοια.

Όμως, αυτή η επονείδιστη αλληλογραφία είναι, πλέον, δημοσιευμένη, κατά ένα μέρος και αποτελεί, πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας.

Έτσι, λοιπόν, το ερώτημα για την επέμβαση των Άγγλων στην ελληνική πολιτική ζωή έχει απάντηση: Τους Βρετανούς τους έφερε στην Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Τους έφερε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, με τις συμφωνίες Λιβάνου – Καζέρτας, πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα δημιουργίας ενός αστικού δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος – κράτους και με υπαγωγή όλων των ανταρτικών οργανώσεων υπό την αρχιστρατηγία του Σκόμπυ, στην προοπτική του αφοπλισμού τους, μετά την απελευθέρωση της χώρας.

Γι’ αυτό οι ζαχαριαδικοί και μεταζαχαριαδικοί ηγέτες του ΚΚΕ, πρέπει να μέμφωνται τον εαυτό τους και όχι τους Βρετανούς, των οποίων η εξωτερική πολιτική και τα πάγια συμφέροντα στην Ελλάδα ήσαν πασίγνωστα. Αλλά, όπως, σωστά, είπε ο Στάλιν, οι Έλληνες καταπιάστηκαν με μία δουλειά, για την οποία δεν τους επαρκούσαν οι δυνάμεις και στηρίχτηκαν σε σοβιετικές στρατιωτικές πλάτες, που δεν τους ήσαν διαθέσιμες.

Σε αυτό το τελευταίο, για τις μη διαθέσιμες στρατιωτικές πλάτες των σοβιετικών ο Στάλιν είχε δίκιο, όπως φαίνεται από την τηλεγραφική αλληλογραφία των Κοστώφ – Δημητρώφ με το ΚΚΕ. Στο τηλεγράφημα της 15/12/1944 λένε ότι θα κάνουν ότι μπορούν, αλλά προς αποφυγή παρεξηγήσεων στο τελευταίο τηλεγράφημα της 19/12/1944 ο Δημητρώφ διευκρινίζει – μέσω του Κοστώφ – ότι εξωτερική (προφανώς στρατιωτική, γιατί αυτή ανέμενε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ) βοήθεια στην παρούσα στιγμή αποκλείεται. Άφηνε, βέβαια, ανοικτό το ενδεχόμενο για εξωτερική βοήθεια σε άλλη στιγμή, αλλά τους ξεκαθάριζε ότι μέχρι τότε θα έπρεπε να στηριχτούν στις δικές τους στρατιωτικές δυνατότητες.

Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα εκείνης της ιστορικής εποχής. Και αν δεν καταπιαστούμε με αυτά, δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουμε το τι έγινε και φυσικά δεν πρόκειται να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα και για το τότε και για το σήμερα.

Τίθεται, επίμονα το ερώτημα για το τι θα έπρεπε να πράξει το ΚΚΕ τότε. Το ΚΚΕ δεν χρειάζεται συμβουλές. Τώρα πιά γνωρίζει το τι έπραξε και το τι δεν έπρεπε να πράξει – άσχετα αν δεν το λέει.

Αυτό για το οποίο μπορώ να μιλήσω είναι για τις ανάγκες της χώρας εκείνη την εποχή. Η χώρα, μετά τον πόλεμο και την ξενική κατοχή, είχε ανάγκη να μπει σε μία ομαλή πορεία ανοικοδόμησης και ομαλού δημοκρατικού βίου, πάνω στην βάση των συμφωνηθέντων στον Λίβανο και την Καζέρτα και φυσικά με αφοπλισμό των ανταρτικών οργανώσεων, ύστερα από έναν εξαντλητικό διάλογο (χωρίς μυστικές αποφάσεις για σύγκρουση και κατάληψη της εξουσίας, χωρίς τελεσίγραφα, απειλές και ανασυγκροτήσεις της ΚΕ του ΕΛΑΣ), προκειμένου να αντιμετωπιστούν και να ικανοποιηθούν οι εύλογες αντιρρήσεις της αριστεράς και για να μπορέσει να λειτουργήσει ομαλά και ειρηνικά η κοινωνία.

Δείτε τις προτάσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως αυτές εκφράστηκαν στο διάγγελμά του της 5/12/1944, μετά το ξέσπασμα των συγκρούσεων και θα ανακαλύψετε ότι αυτές κάλυπταν πλήρως τις λογικές εαμικές απαιτήσεις (πλην εκείνης της κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ) και μπορούσαν να γίνουν πλήρως αποδεκτές από μία νουνεχή ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία όφειλε να μπει αμέσως στην διαδικασία υλοποίησής τους, χωρίς να βγει από την κυβέρνηση και χωρίς φυσικά να καταφύγει στην αιματοχυσία, την οποία ασμένως και προθύμως απεδέχθησαν οι Βρετανοί, οι οποίοι προφανώς ήθελαν να θέσουν εκτός μάχης τον ΕΛΑΣ, τον οποίο δικαίως εφοβούντο.

Δυστυχώς, η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ δεν υπήρξε νουνεχής και σώφρων - δεν μπορούσε εκ συστάσεως να είναι και αυτό το πλήρωσαν οι οπαδοί της και η χώρα.

Ιδού οι προτάσεις του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, αφαιρουμένων των συναισθηματικών και πολιτικών του εξάρσεων και υπερβολών, που, εκείνη την ώρα, ήσαν εν πάση περιπτώσει δικαιολογημένες:



''Η ΕΛΛΑΣ'' (φύλλο της 6/12/1944). [Επειδή το άνοιγμα της φωτογραφίας παρουσιάζει προβλήματα, δείτε το κείμενο στο θρεντ ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ '44 ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ '46-49'' στο άρθρο μου ''Ο Στάλιν και οι ... χρυσαυγίτες!'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=4844&mforum=pfor#4844 ].

Πολύ περισσότερο ήσαν λογικοφανείς οι ισχυρισμοί του Γεωργίου Παπανδρέου, επειδή, μέσα στις συνθήκες εκείνης της εποχής, δεν υπήρχε δυνατότητα άλλης εναλλακτικής λύσης - πλην, φυσικά, της σταλινικής αντεπανάστασης, η οποία, χρησιμοποιώντας το προλεταριάτο της Αθήνας, ως παθητικό πεζικό μιας ψευδοεπαναστατικής διαδικασίας, θα έθετε στον ζυγό και αυτό και την χώρα, βαδίζοντας τον δρόμο των κοινωνιών και των χωρών του μετέπειτα ''υπαρκτού σοσιαλισμού''.

Με τα γνωστά - τώρα πια - αποτελέσματα...


































Και μια ''έκπληξη'' : Ρατσιστική εαμική αφίσσα, όπου μια φιγούρα νέγρου εμφανίζεται να ετοιμάζεται να ''ατιμάσει'' ολοφυρόμενη Αθηναία, μπροστά στο παιδί της. Περιττό να ειπωθεί ότι τέτοιο περιστατικό δεν παρουσιάστηκε εκείνη την εποχή. (Οι κοπέλλες ''ελευθερίων ηθών'', που πήγαν με Βρετανούς στρατιώτες, δεν πήγαν με το ζόρι, αλλά ασκώντας επάγγελμα, όπως και με τους κατακτητές).





ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ 11/12/2008 :



Δείτε και στο FORUM της ‘‘Πατριωτικής Αριστεράς’’ το θρεντ (θέμα), που έχω ανοίξει με τίτλο : ‘‘3-12-1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ’’ http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=115 και στο FORUM του ‘‘ΡΕΣΑΛΤΟ’’ το θέμα, που, επίσης, άνοιξα, με τον ίδιο τίτλο ''3-12-1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ'' http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2914



Τα σημαντικότερα κομμάτια των διαλόγων στα παραπάνω θέματα των FORUMS θα τα αναδημοσιεύω, εδώ, είτε υπό την μορφή σχολίων στο παρόν θέμα και κάτω από το αρχικό κείμενο, είτε με πρόσθεση στο παρόν αρχικό κείμενο των χρήσιμων κομματιών τους, όταν αυτά συνοδεύονται από φωτογραφικό υλικό.







ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ 11/12/2008 :



10/1/1945 : Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΕΛΝΕΙ ΨΕΥΔΟΜΕΝΟΣ ΑΚΛΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟΥΣ. - ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.





(Από το βιβλίο των Βασίλη Κόντη - Σπύρου Σφέτα : ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΑ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ'' (Εκδόσεις ''Παρατηρητής 1999.)



(Το εξώφυλλο του βιβλίου).

Αυτή είναι η ροή της εξέλιξης των γεγονότων, που οδήγησαν στον Δεκέμβρη του 1944 και αυτή είναι η άθλια και κυνική ρήση του Ιωσήφ Στάλιν, με την οποία ο ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ. άδειασε τους ζαχαριαδικούς, ρίχνοντάς τους όλη την ευθύνη για το επιχειρηθέν πραξικόπημα, την σύγκρουση με τους Βρετανούς και την ήττα, ενώ ο ίδιος τους είχε καθοδηγήσει στο να πράξουν όσα έπραξαν, όπως προκύπτει από την τηλεαλληλογραφία Σιάντου - Κοστώφ - Δημητρώφ.

Ο κυνικός ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ., αφού συμφώνησε με τον Τσώρτσιλλ στις 9 και 10 Οκτωβρίου 1944, κατά την επίσκεψη του Βρετανού ηγέτη στην Ε.Σ.Σ.Δ., για την μη ανάμειξη της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ελλάδα, καθοδήγησε τους ζαχαριαδικούς να έλθουν σε σύγκρουση με τους Βρετανούς, έτσι ώστε να μην φανεί ότι ο ίδιος έσπασε την συμφωνία με τον Βρετανό πρωθυπουργό.

Οι ιστορικοί ερευνητές Κόντης και Σφέτας υποστηρίζουν ότι ο Στάλιν δεν τους ενημέρωσε για την συμφωνία του με τον Τσώρτσιλλ. Αλλά αυτή η τοποθέτηση των δύο ιστορικών ερευνητών δεν προκύπτει από πουθενά.

Αντίθετα, από όσα οι ίδιοι αναφέρουν, (έκθεση Τζήμα της 16 Ιουνίου 1951 προς το Π.Γ. του Κ.Κ.Ε.)οι Σοβιετικοί τους είχαν πει ότι η ''μεγαλοθυμία του Στάλιν'' προς τον Βρετανό πρωθυπουργό απέτρεψε τους Σοβιετικούς από το να φθάσουν στην Αθήνα, πολύ πριν φθάσουν οι Βρετανοί από την Ελευσίνα, όπου είχαν αποβιβαστεί.

Πέρα από αυτό, όμως, υπάρχει και η σύσκεψη των καπεταναίων του ΕΛΑΣ, στα μέσα Νοέμβριου 1944, όπου εκεί τέθηκε το θέμα του γιατί οι Σοβιετικοί αποχώρησαν από τα ελληνικά εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, όπου είχαν εισέλθει και στην σύσκεψη αυτή ειπώθηκε ότι η αποχώρηση αυτή των Σοβιετικών ήταν το αποτέλεσμα, που έφεραν οι δεσμεύσεις της σοβιετικής ηγεσίας προς τους δυτικούς (δηλαδή τους Βρετανούς) συμμάχους της και η ανάγκη για διατήρηση της ενότητας της αντιναζιστικής συμμαχίας.

Τα ντοκουμέντα υπάρχουν και θα τα φέρω, προσεχώς, για να γίνει αντιληπτή η ορθότητα του ισχυρισμού, που προβάλλω και το εσφαλμένο της τοποθέτησης των Κόντη και Σφέτα, οι οποίοι θέλουν να πιστεύουν (λόγω των πολιτικοϊδεολογικών τους καταβολών) ότι η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. δεν γνώριζε τις δεσμεύσεις των Σοβιετικών και περίμενε την προέλαση του Κόκκινου Στρατού.

Οι Σοβιετικοί, όμως, όχι μόνον δεν δεν προέλασαν στην Ελλάδα, αλλά, αντίθετα, αναδιπλώθηκαν και εγκατέλειψαν εκείνα τα ελληνικά εδάφη, που είχαν καταλάβει και τα οποία βρίσκονταν, μέχρι τότε, υπό βουλγαρική κατοχή. Και το έπραξαν αυτό, αμέσως μετά την συμφωνία Στάλιν - Τσώρτσιλλ, η οποία έγινε, όπως είπαμε, στις 9 και 10 Οκτωβρίου 1944. Στα τέλη Νοέμβρη 1944, όταν οι ζαχαριαδικοί πήραν την απόφαση να συγκρουστούν με τους Βρετανούς και να καταλάβουν την εξουσία, ήταν, ήδη, ξεκαθαρισμένο στην ηγεσία του Κ. Κ. Ε. ότι (εκτός από μια δραματική αλλαγή στο διεθνές πεδίο) οι Σοβιετικοί δεν θα εισέρχονταν στην Ελλάδα.

Ως εκ τούτου, δεν υπήρξε θέμα επίδειξης αδυναμίας ρεαλιστικής καθοδήγησης και αδυναμίας κατανόησης των διεθνών εξελίξεων. Δεν ήταν η κρυψίνοια του Στάλιν, που αποπροσανατόλισε την ζαχαριαδική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και την οδήγησε σε εσφαλμένες αποφάσεις τον Δεκέμβρη, όπως ισχυρίζονται οι Κόντης και Σφέτας.

Ήταν η αδυναμία τους (που ήταν και αδυναμία των αφανών καθοδηγητών τους Δημητρώφ και Στάλιν) να προβλέψουν την σαρωτική, ριψοκίνδυνη και έξω από κάθε ορθολογικό στρατιωτικοπολιτικό σχεδιασμό, εν πολλοίς, προσωπική απόφαση του Ουΐνστον Τσώρτσιλλ να αποσύρει στρατεύματα από τα μέτωπα του πολέμου, κατά των ναζί και να τα φέρει στην Αθήνα, προκειμένου να ενισχύσει το μικρό βρετανικό εκστρατευτικό σώμα και να το καταστήσει αξιόμαχο, σε τέτοιο βαθμό, ώστε στις αρχές Ιανουαρίου 1945 να πετάξει έξω από την ελληνική πρωτεύουσα τον ΕΛΑΣ, με ταπεινωτικούς όρους.


Αυτή η πολύ συγκεκριμένη αδυναμία τους - να προβλέψουν την έκταση της αντίδρασης του Τσώρτσιλλ - ήταν που τους οδήγησε στην ήττα και τίποτε περισσότερο.


Πέρα από τα παραπάνω, αλλά και εξ αιτίας αυτών, αποτελεί μνημείο αθλιότητας, υποκρισίας, κυνισμού η ρήση του Ιωσήφ Στάλιν προς τον Δημητρώφ της 10/1/1945 (αυτοί οι δύο γνώριζαν το τι είχαν κάνει, αλλά κορόϊδευαν και έδιναν συγχωροχάρτι ο ένας τον άλλον, για όσα έπραξαν τον αιματηρό Δεκέμβρη), παρά τον, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ρεαλισμό της : «Εγώ συμβούλευσα την Ελλάδα να μην αρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Οι άνθρωποι του ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να βγουν από την κυβ(έρνηση) του Παπανδρέου. Καταπιάστηκαν με δουλειά για την οποία δεν τους επαρκούν οι δυνάμεις. Φαίνεται υπολόγιζαν ότι ο Κόκκινος Στρατός θα κατέβει ως το Αιγαίο. Εμείς αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Εμείς δεν μπορούμε να στείλουμε και στην Ελλάδα δικά μας στρατεύματα. Οι Ελληνες έκαναν βλακεία».

Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και τούτο απλά και μόνον επειδή έχουν συμβεί. Παλαιότερα το ΚΚΕ (όταν τα έκρυβε) μπορούσε εύκολα να μιλάει για ''αντισοβιετική και αντικομμουνιστική προπαγάνδα''. Τώρα, όμως, τα ντοκουμέντα έχουν έλθει στο φως της δημοσιότητας και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Τα συμπεράσματα είναι εύκολα. Η αλληλογραφία Δημητρώφ - Κοστώφ - ΚΚΕ αποδεικνύει την καθοδήγηση, που έγινε στον Σιάντο από την Μόσχα, ώστε να συνεχιστεί ο αιματηρός Δεκέμβρης 1944. Γιατί από την Μόσχα; Επειδή ο Δημητρώφ, εκείνη την εποχή, ήταν στην Μόσχα - γι' αυτό και όλη αυτή η αλληλογραφία. [Για την επικοινωνία με τον ασύρματο έχω, ήδη, μιλήσει].


Ο Στάλιν, όμως, έκανε το κορόϊδο στις 10/1/1945 και είπε ότι καθοδήγησε τους ζαχαριαδικούς να μην μπουν σε πόλεμο με τους Βρετανούς και να μείνουν στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, αποκαλώντας τους βλάκες, που δεν το έκαναν.

Είναι εκτός πάσης λογικής η σκέψη ότι μπορεί να μην είχε ενημερωθεί ο σοβιετικός ηγέτης από τον Δημητρώφ - που, επαναλαμβάνω, ήταν στην Μόσχα -, για την καθοδήγηση που έγινε από τον τελευταίο στον Σιάντο, για συνέχιση των μαχών τον Δεκέμβρη του 1944. Η σύγκρουση Βρετανών και ΚΚΕ ήταν πολύ σημαντική, για τις διεθνείς σχέσεις της ΕΣΣΔ, την περίοδο που ο πόλεμος κατά των Γερμανών και των Ιαπώνων συνεχιζόταν αμείωτος, ώστε ο Στάλιν να μην ενημερωθεί γι' αυτήν, ή να αδιαφορήσει.
Ο σοβιετικός ηγέτης είχε ενημερωθεί για τις εξελίξεις και ο ίδιος έδωσε τις οδηγίες στον Δημητρώφ να πει στον Σιάντο να συνεχίσει τον πόλεμο κατά των Βρετανών, προφανώς, εν όψει κάποιων γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων της συγκυρίας εκείνης της εποχής, όπως ακριβώς ο ίδιος ο Στάλιν είχε καθοδηγήσει τους ζαχαριαδικούς να αρχίσουν την σύγκρουση με τους Βρετανούς - πάντοτε μέσω των διεθνών και των τοπικών εκφραστών των θελήσεών του - παρά το γεγονός ότι, μετά την ήττα, τους κατηγόρησε για τις πραξικοπηματικές τους ενέργειες.

Έτσι, η συνειδητή καθοδήγηση, που έγινε στο ΚΚΕ, για την συνέχιση του πολέμου με τους Βρετανούς, είναι δεδομένη και παραπέμπει σε καθοδήγηση που έγινε από τον Στάλιν, μέσω του Δημητρώφ και τούτο διότι ο Σιάντος είχε δίκιο όταν έλεγε στον Δεσποτόπουλο: «Δημητρώφ = Στάλιν». Όλοι οι παλαιοί κομμουνιστές το γνωρίζουν αυτό.


[Κάτι ανάλογο, άλλωστε, έπραξε αργότερα ο Στάλιν με τον Ζαχαριάδη στην Κριμαία, όταν συναποφάσισαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα (η συνάντηση παραμένει απόρρητη και οι Ρώσοι δεν έχουν ακόμη επιτρέψει την πρόσβαση στα πρακτικά, που τηρήθηκαν. Που θα πάει; Κάποια στιγμή θα δοθεί στην δημοσιότητα)].

Αυτό ήταν το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής και αυτά ήσαν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Αθήνα, στην Σόφια και στην Μόσχα, με τους προαναφερόμενους πρωταγωνιστές (Στάλιν, Δημητρώφ, Κοστώφ, Σιάντος).

Τα συμπεράσματα είναι πανεύκολα, αφού τώρα πιά γνωρίζουμε, αυτά που το ΚΚΕ μας έκρυβε επί δεκαετίες.

Τα ωμά και απροκάλυπτα ερωτήματα, που γεννώνται, μετά τα παραπάνω, είναι:

1) Αξιζε στην χώρα μας να πληρώσει, με τόσους ποταμούς αίματος και ερειπίων, αυτά τα γεωπολιτικά παίγνια;

2)Έπρεπε το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα να αναλωθεί, χάριν των γεωπολιτικών συμφερόντων της ΕΣΣΔ και του ''σοσιαλιστικού'' στρατόπεδου και μάλιστα χωρίς να ενημερωθούν οι οπαδοί του;

3) Ήσαν βλάκες οι ηγέτες των δυτικοευρωπαϊκών Κ.Κ. (γαλλικό, ιταλικό - ακόμα και το ΑΚΕΛ, ήτοι το κυπριακό Κ.Κ.!), που δεν μπήκαν στην διαδικασία της σύγκρουσης με τους Αγγλοαμερικανούς, αλλά βρήκαν ένα modus vivendi, έναν εξισορροπιτικό συμβιβασμό με τον ξένο παράγοντα και τις άρχουσες τάξεις των χωρών τους;

4) Ήσαν έξυπνοι οι ζαχαριαδικοί, που επέλεξαν την σύγκρουση; Τι απέδωσε η πολιτική τους;

5) Υπάρχει και το λιγότερο, αλλά όχι αμελητέο ερώτημα: Μετά από όλα αυτά, πόσο έντιμοι υπήρξαν οι συνομιλητές της 10/1/1945 (Στάλιν και Δημητρώφ), που πέταξαν στα σκυλιά τους ζαχαριαδικούς, φορτώνοντάς τους όλη την ευθύνη; (Όχι, βέβαια, ότι ξεγελάστηκαν οι ζαχαριαδικοί από αυτούς τους δύο. Την ήθελαν την σύγκρουση. Μπορούσαν, όμως, να καθοδηγηθούν διαφορετικά και να μην αρχίσουν, ή, έστω, να παύσουν τον πόλεμο όταν ακόμα ήταν νωρίς).

Βέβαια, δεν είμαι εγώ αυτός που θα λυπηθεί για την ήττα των ζαχαριαδικών, η οποία ήταν επιβεβλημένη, διότι, στην αντίθετη περίπτωση, η νίκη τους θα οδηγούσε την χώρα στην εξαθλίωση, τον εξανδραποδισμό, την ολοκληρωτική διακυβέρνηση και την εθνική συρρίκνωση και με δεδομένο τον σεκταρισμό της ζαχαριαδικής ηγεσίας, είναι αμφίβολο το εάν το καθεστώς αυτό θα έπεφτε αναίμακτα, όταν θα ερχόταν η ώρα των κοσμογονικών εξελίξεων, που σάρωσαν στην Ευρώπη και στην Ε.Σ.Σ.Δ. τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του ''υπαρκτού σοσιαλισμού''.


ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ 12/12/2008.


ΠΡΟΣΟΧΗ : Το θέμα, που άνοιξα στο FORUM της ''ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ'' : ''3/12/1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ'', μετακινήθηκε και δεν βρίσκεται, πλέον, στην ηλεκτρονική διεύθυνση : http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=115 και επίσης, αντί εμού, που είμαι ο συγγραφέας του θέματος, όταν ανοιχθεί το θέμα και περάσουμε στο κείμενο, εμφανίζεται, ως συντάκτης του, ο Nikoss. Κάποιοι, προφανώς, δεν αντέχουν στον διάλογο.
Τώρα, γιατί έκαναν αυτά, που έκαναν, οι ίδιοι γνωρίζουν, αλλά και οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται. Πάντως, αν δεν ήθελαν το συγκεκριμένο θέμα - κάτι κατανοητό και θεμιτό, αφού το FORUM είναι δικό τους και δικαιούνται να επιλέγουν την θεματολογία του - μπορούσαν να το διαγράψουν εντελώς και όχι να πράξουν αυτά που έπραξαν, τα οποία είναι και ολίγον αστεία και θυμίζουν .... Παναγιώτη Βήχο.
Για τις μετακινήσεις του θέματος ''3/12/1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ'' δείτε τις παρακάτω ηλεκτρονικές διευθύνσεις : http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=128 (στην παιδική χαρά)!
Και http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=117&start=0 (στο περιθώριο), αν και όταν βρισκόμαστε στο FORUM της ''ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ'' http://www.patari.org/forum/ , έξω από την θεματική ενότητα ''Στο περιθώριο'', δεν φαίνεται ότι το υπάρχον, μέσα σε αυτήν την θεματική ενότητα, κείμενο είναι αυτό, δηλαδή το δικό μου με τον τίτλο : ''3/12/1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.'', - παρά το ότι, μέχρι τώρα το κείμενο αυτό είναι το νεότερο και θα έπρεπε να φαίνεται. Αντίθετα, φαίνεται ότι το νεότερο κείμενο ανήκει στον Nikoss.
Ακόμα, στην θεματική ενότητα ''Στο περιθώριο'' : [ http://www.patari.org/forum/viewforum.php?f=3 ] το μετακινημένο, πλέον, θέμα ''3/12/1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ'' εμφανίζεται με 17 απαντήσεις, εκ των οποίων - όταν ανοιχτεί - υπάρχουν μόνον 3 απαντήσεις στο αρχικό μου κείμενο (η απάντηση του κ. Δημήτρη Τούμπανη, η δική μου ανταπάντηση και μία ολιγόλογη τοποθέτηση του vngelis). Επίσης, το θέμα αυτό εμφανίζεται να έχει δύο σελίδες, αλλά όταν ανοιχτεί η δεύτερη σελίδα ( http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=117&start=15 ), εκεί δεν υπάρχουν γραμμένα κείμενα!
Είναι πολλά τα παράξενα, που, προφανώς, συνέβησαν στην Σ. Ο. του FORUM της ''ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ''.
Δείτε και σχετικό σχόλιό μου, παρακάτω, στα σχόλια του παρόντος θέματος, το 4ο σχόλιο, όπου γίνεται αναφορά στα όσα έγιναν από τους ιδιοκτήτες του FORUM της ''ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ'' και τις παλινωδίες και τις ανακολουθίες τους.
Υ.Γ. (1) της 14/12/2008 :
(Στις 14/12/2008 το θέμα ''3/12/1944 : ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ'' διεγράφη από την θεματική ενότητα ''Παιδική χαρά'' του FORUM της ''ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ''. Έχει μείνει στην θεματική ενότητα ''ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ'' http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=117&start=0 ).
Υ.Γ. (2) της 14/12/2008 :
Δείτε στο ''Athens Indymedia'' το θέμα που άνοιξα εκεί με τίτλο : ''3-12-1944 : ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ''. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=939495 .

Υ.Γ (3) της 11/1/2009 :

Δείτε στο ''PHORUM.GR'' το θέμα, που άνοιξε ο ''ΤΑΫΓΕΤΗΣ'' με τίτλο ''ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1944'' ( http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=140154 ), και τις δικές μου παρεμβάσεις με νέα ντοκουμέντα από το βιβλίο του Ιορντάν Μπάεφ : ''Μια ματιά απ' έξω. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα'', αλλά και άλλα στοιχεία για το σχέδιο προγραφών που κατάρτισαν οι Δημήτρης Γληνός - Γιάννης Ιωαννίδης και πως το εφάρμοσαν στην πράξη. Επίσης για τα σχέδια των Βρετανών για την Ελλάδα από τα σοβιετικά αρχεία και για την κατασυκοφάντηση που υπέστη ο Κώστας Σπέρας από τον σταλινικό karhergr. (Για την κατασυκοφάντηση, που υπέστη ο Κώστας Σπέρας δείτε και στο ''Athens Indymedia'' το άρθρο που δημοσίευσα εκεί, με τίτλο : ''ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΠΕΡΑ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ'', στην ηλεκτρονική διεύθυνση : http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=958886 , όπου υπάρχει και ο αποκαλυπτικός διάλογος, με τον k55, ή Κούλη, καθώς και άλλους συμμετέχοντες στην συζήτηση και τα ντοκουμέντα, που αποκάλυψαν τα ψεύδη του karhergr, αλλά και το εσφαλμένο , μη τεκμηριωμένο και αόριστο περιεχόμενο των ''πληροφοριών'' του Δημοσθένη Κούκουνα).