Οι πρώτες φωτογραφίες της Ακρόπολης, το 1842, η βυθισμένη, στον Κορινθιακό, πόλη Ελίκη, το 373 πΧ, η Αθήνα (1830-2025), η ανείπωτη κτηνωδία των Ευρωπαίων χριστιανών εποίκων, στην Αυστραλία, απέναντι, στους γηγενείς Αβορίγγινες (20ος αιώνας), η φρικτή εκτέλεση των Ρομανώφ, στο Αικατερίνμπουργκ, με εντολή του Β.Ι. Λένιν, στις 17-7-1918, η καμπάνα του Τσάρου (1733-1735), η Κυβέλη (1888-1978), ελληνικά νομίσματα της 1 δραχμής (1910-1928), μοντέλο πρώιμης τηλεόρασης, το 1936, Απρίλιος 1941 : Η Ελλάδα μάτωσε, εξ αιτίας της γερμανικής εισβολής, ο Ιωσήφ Στάλιν, το 1937, ο Παΐσιος στρατιώτης, στον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949), η Σαντορίνη, το 1950, η Ύδρα (1940-1966), τα Ιωάννινα και η θερίστρια, στην Καρδίτσα, το 1954, η “αμαρτωλή” σύμβαση με την Pechiney και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1960, η Franca Rame, το 1975, τί θα συμβεί, εἀν χρησιμοποιηθούν ατομικές βόμβες και μετέπειτα (163).
1842 Ακρόπολη. Οι πρώτες, στην Ιστορία, σωζόμενες φωτογραφίες της Ακρόπολης είναι τραβηγμένες, από τον Λόφο των Νυμφών και το Αστεροσκοπείο, από τον Josepf-Filibert Girault de Prangey. Ήταν ζωγράφος, αλλά τον κέρδισε η τέχνη της φωτογραφίας, που διδάχτηκε, από τον εφευρέτη της δαγκεροτυπίας Louis Daguerre. Οι δαγκεροτυπίες της Ακρόπολης βρέθηκαν σχεδόν 30 χρόνια μετά το θάνατο του de Prangey, την δεκαετία του 1920, ξεχασμένες, σε μια αποθήκη. (Ευτυχώς)…
1850 (σχεδόν, δεκαετία, μετά το 1842). Η Αθήνα και στο βάθος, η Ακρόπολη.
1830 (οικοδόμηση, στα μέσα της δεκαετίας). Αθήνα. Η κατοικία του Αυστριακού πρεσβευτή. Prokesch von Osten, στην σημερινή οδό Φειδίου. Το 1841 περιγράφεται, ως απομονωμένο, στην «άκρη της πόλης», με θέα, στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά». Το περιέβαλε μεγάλος κήπος, που ξεκινούσε, από την οδό Πανεπιστημίου και έφθανε, ως την
Χαριλάου Τρικούπη, την Εμμανουήλ Μπενάκη και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής.
373 πΧ. Η αρχαία πόλη Ελίκη. «Η χαμένη Ατλαντίδα του Κορινθιακού». Τότε, ένας ισχυρός σεισμός και ένα τεράστιο τσουνάμι, εξαφάνισαν την Ελίκη, μέσα σε μια νύκτα. Για αιώνες, η πόλη παρέμεινε θαμμένη, κάτω από λάσπη και νερά, τροφοδοτώντας μύθους και θρύλους. Σήμερα, τα αρχαιολογικά ευρήματα αποκαλύπτουν την πραγματική ιστορία της Ελίκης, μιας πόλης, που βυθίστηκε, αλλά δεν ξεχάστηκε, ποτέ.
20ος αιώνας. Αυστραλία. Η ανθρώπινη κτηνωδία και η ανθρώπινη δυστυχία αποτυπώνοντας, μέσα σε αυτήν την εμβληματική φωτογραφία του Ευρωπαίου χριστιανού έποικου ιδιοκτήτη και των αλυσοδεμένων γηγενών Αβορίγγινων. Και καλό είναι να μην διατηρούμε καμμία αυταπάτη, αυτή ήταν μια σκηνή της αυστραλιανής καθημερινότητας…
1733 - 25/11/1735 (κατασκευή). Μόσχα, Ρωσία. Η καμπάνα του Τσάρου. Βρίσκεται, στα εδάφη του Κρεμλίνου. Η καμπάνα του Τσάρου είναι η μεγαλύτερη καμπάνα, στον κόσμο, αλλά δεν έχει κτυπήσει, ποτέ, διότι ένα μεγάλο κομμάτι της έσπασε, κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς, το 1737, ενώ ήταν, ακόμη, στο καλούπι. Σήμερα, εκτίθεται, ως ένα, από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του Κρεμλίνου.
- Βάρος: 200 τόνοι.
- Ύψος: Περίπου 6,14 μέτρα.
- Διάμετρος: Περίπου 6,6 μέτρα.
1873 - 1935. Η πειραϊκή χερσόνησος γεωμετρήθηκε για πρώτη φορά το 1873 και αποτυπώθηκε σε επίσημα σχεδιαγράμματα. Βρέθηκε να ανέρχεται σε 640 στρέμματα. Από το 1883 και μετά κάποιες εκτάσεις της Πειραϊκής παραχωρήθηκαν για διάφορες χρήσεις όπως για την οικοδόμηση του Χατζηκυριάκειου Ορφανοτροφείου, παραχώρηση προς τον Βασιλιά Γεώργιο Α' (βασιλικό Περίπτερο), παραχώρηση για ίδρυση Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, παραχώρηση προς Δήμο Πειραιά. Όμως οι εκτάσεις που παραχωρήθηκαν ήταν μηδαμινές μπροστά στο σύνολο των εκτάσεων της πειραϊκής χερσονήσου. Το 1903 ο γεωμέτρης Κάσδαλης ύστερα από εντολή του δημοσίου διαίρεσε την πειραϊκή χερσόνησο σε οικοδομικά τετράγωνα τα οποία αριθμήθηκαν με αύξοντα αριθμό. Τα τετράγωνα αυτά ήταν διαστάσεων 80Χ80 μ. και παρέμειναν έτσι για χρόνια. Από την αρχική έκταση που διέθετε η χερσόνησος, τα 450 στρέμματα ενοικιάστηκαν το 1922 από τον εργοστασιάρχη Ν. Μοσχού για μια δεκαετία (1922 – 1932) αντί του ποσού των 355 χιλιάδων δραχμών. Απέμεναν ακόμα 190 στρέμματα αχρησιμοποίητα τα οποία το 1925 δόθηκαν από το υπουργείο Γεωργίας με σκοπό την ανέγερση του συνοικισμού της Νέας Καλλιπόλεως. Τα 450 στρέμματα που είχε ενοικιάσει ο Μοσχούς παρέμεναν ανέπαφα μέχρι τη λήξη του μισθωτηρίου συμβολαίου του το 1935. Για το λόγο αυτό και πολλές φωτογραφίες εκείνης της χρονιάς απαθανατίζουν μια πειραϊκή χερσόνησο έρημη από κατοίκηση κάνοντας πολλούς να απορούν πώς είναι δυνατόν το έτος 1935 η πειραϊκή να είναι έρημη και άδεια από ανθρώπινη παρουσία.
Σμύρνη (;) 13//7/1888 - Αθήνα 26/5/1978. Η Κυβέλη (Κυβέλη Ανδριανού) υπήρξε μια, από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς και επί σειρά ετών, κυριάρχησε, σε ρόλους κωμικούς και δραματικούς (commedienne), μαζί με την σύγχρονη και εφάμιλλή της Μαρίκα Κοτοπούλη. Καταγόταν, από την Σμύρνη, ωστόσο δεν είναι ξεκάθαρο, αν γεννήθηκε, εκεί, ή, στην Αθήνα. Σε ηλικία 2,5 ετών, την συνάντησαν, στο βρεφοκομείο Αθηνών, ο Αναστάσης και η Μαρία Αδριανού. Παρότι ήσαν φτωχοί βιοπαλαιστές, οι θετοί γονείς της φρόντισαν να την αναθρέψουν, με τον καλύτερο τρόπο. Σε αυτό, συνέδραμε και η οικογένεια γνωστού Αθηναίου δικηγόρου, που, αφότου έχασε το μονάκριβο παιδί της, έβρισκε την χαρά, στην τρισχαριτωμένη «Κυβελίτσα». Έτσι, η Κυβέλη παρακολούθησε μαθήματα, στο παρθεναγωγείο Χιλ, όπου διακρίθηκε, για την εξυπνάδα της. Παρακολούθησε, επίσης, μαθήματα απαγγελίας και μάλιστα, το 1901, βραβεύτηκε, για την επίδοσή της Εκείνη την εποχή την ανακάλυψε ο Χρηστομάνος και αρχικά, της έδωσε την ευκαιρία να παίξει τον ρόλο της Ιουλιέττας, στην σκηνή του μπαλκονιού, σε μια έκτακτη εμφάνιση της Νέας Σκηνής. Η Κυβέλη Αδριανού έγινε η αγαπημένη του πρωταγωνίστρια και μέσα, σε ελάχιστο διάστημα, κατέκτησε μια, από τις πρώτες θέσεις, μεταξύ των Ελληνίδων ηθοποιών. Η Νέα Σκηνή (1901-1906) της έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχει, στις μοναδικές παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας της καριέρας της. Ξεχώρισε, ως κορυφαία, στην «Άλκηστη» του Ευριπίδη και αργότερα, στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Παράλληλα, διακρίθηκε, σε ρόλους δραματικούς και κωμικούς, όπως, στον ρόλο της Ανιούτσκα, στο «Κράτος του Ζόφου» του Τολστόι, ή στον ρόλο της θεατρίνας, στην «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι. Μετά την διάλυση της Νέας Σκηνής, η Κυβέλη έπαιξε, πρώτα, μερικές κωμωδίες, με τον κωμικό Σαγιώρ και στην συνέχεια, το καλοκαίρι του 1907, πρωτοεμφανίσθηκε, ως θιασάρχης, με την «Νόρα» του Ίψεν, ένα έργο, που πήρε σταθερή θέση, στο ρεπερτόριο του θιάσου της. Μεσουράνησε, μέχρι και το 1934, με σταθερή θιασαρχική παρουσία, στην Αθήνα και σε περιοδείες. Το 1908 συνεργάστηκε, για πρώτη φορά, με τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Η ίδια είχε ζητήσει, από τον συγγραφέα, να διασκευάσει, για χάρη της, σε θεατρικό έργο, το διήγημα «Κόκκινος Βράχος», επειδή της άρεσε πολύ ο χαρακτήρας της ηρωίδας. Έτσι, δημιουργήθηκε η Φωτεινή Σάντρη, που είχε τεράστια επιτυχία και έμεινε, στο ρεπερτόριο του θιάσου Κυβέλης, για πολλά χρόνια, γνωρίζοντας άπειρες επαναλήψεις. Ο Ξενόπουλος συνέχισε να την τροφοδοτεί, με ένα έργο, κάθε χρόνο, έως το 1925 (Ραχήλ, Πειρασμός, Ψυχοσάββατο, Χερουβείμ, κ.ά). Συνεργάστηκε, επίσης, με τον Παντελή Χορν, από το 1910 μέχρι το 1934 (Ο Άνθρωπός μας, Κερένια κούκλα, Φιντανάκι, Νταλμανοπούλα κ.ά), όπως και με τον Σπύρο Μελά (Κόκκινο πουκάμισο, Χαλασμένο σπίτι, Το άσπρο και το μαύρο, Μια νύχτα μια ζωή). Ακόμη, παρουσίασε έργα του Θ. Συναδινού και του Αλ. Λιδωρίκη. Την περίοδο 1932-1934, αποφάσισε να «συμμαχήσει», με το αντίπαλο δέος της, την Μαρίκα Κοτοπούλη, προκειμένου να αντιμετωπίσουν, από κοινού, το νεοϊδρυθέν Εθνικό Θέατρο. Μαζί, ανέβασαν, πιο σοβαρά έργα, όπως: «Ο Γυρισμός» του Ο' Νηλ, «Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν» του Σω, «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» του Κορομηλά, «Μαρία Στιούαρτ» του Σίλερ, «Ο Αννίβας προ των πυλών» του Σέργουντ κ.ά. Μετά το 1934, σταμάτησε τις εμφανίσεις της, στο θέατρο και στην Κατοχή, ακολούθησε τον σύζυγό της, Γεώργιο Παπανδρέου, στην Μέση Ανατολή. Ως μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός, έγινε δεκτή η επανεμφάνισή της, το 1950, με έργο του βουλεβάρτου και ακολούθησαν σποραδικές συνεργασίες της, με το Εθνικό Θέατρο [Δάφνη Λορεόλα (1951), Το μυστικό της Κοντέσας Βαλέραινας (1953), Ο Γλάρος (1957), Διάλογοι Καρμηλιτισσών (1962) Κατά την δεκαετία του 1950, συνέπραξε, σε έκτακτες εμφανίσεις, με τους θιάσους της Κατερίνας, των Λαμπέτη - Παππά - Χορν, της κόρης της Αλίκης, του γαμπρού της Ιορδάνη Μαρίνου κ.ά. Το καλοκαίρι του 1951, έκανε την μοναδική της εμφάνιση, σε αρχαία κωμωδία, στην Λυσιστράτη, με τον «Θυμελικό Θίασο» του Λίνου Καρζή και μεταξύ 1962-1965, συνεργάστηκε, τακτικά, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας, Το νησί της Αφροδίτης του Πάρνη, ο Ματωμένος γάμος του Λόρκα, Αναστασία των Μωρέτ-Μπόλτον, το Ηλιόλουστο πρωινό των Κιντέρο). Στην μεγάλη οθόνη, πήρε μέρος σε τρεις ταινίες, «Κακός δρόμος» (1933), «Αστέρω» (1937), με την κόρη της, Αλίκη Θεοδωρίδου - Νορ και «Η άγνωστος» (1954). Παίζει με την κόρη της, Αλίκη Θεοδωρίδου-Νορ και την εγγονή της, Κυβέλη Θεοχάρη. Όταν πέθανε,, η Κυβέλη είχε τέσσερα παιδιά, τρία εγγόνια, έξι δισέγγονα και πέντε τρισέγγονα. Από τον πρώτο της γάμο, (1903-1906) με τον Δημήτρη Μυράτ, απέκτησε τον Αλέξανδρο και τηνγνωστή ηθοποιό Μιράντα. Ο επιχειρηματίας Κώστας Θεοδωρίδης ήταν ο δεύτερος σύζυγός της, αλλά και ο θεατρώνης της, για πάρα πολλά χρόνια. Κόρη τους, η πρωταγωνίστρια Αλίκη Θεοδωρίδη - Νορ. Τρίτος σύζυγός της ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, από τον οποίο απέκτησε τον Γιώργο, ετεροθαλή αδελφό του Ανδρέα Παπανδρέου.
1900 Αθήνα. Τα εγγόνια του Ερρίκου και της Σοφίας Σλήμαν, Michael και Alex, σε μόνιππο, έξω από το Ιλίου Μέλαθρον (σημερινό Νομισματικό Μουσείο).
1910 Αθήνα. Ελληνικό νόμισμα μιας δραχμής.
17/7/1918. (Λίγο μετά τα μεσάνυχτα), Αικατερίνμπουργκ, επαναστατική Ρωσία. Η τσαρική οικογένεια στην τελευταία φωτογραφία, πριν την εκτέλεση. Επειδή δεν υπήρχε πρόσβαση, στον έξω κόσμο, οι μοναδικές πηγές ψυχαγωγίας ήσαν οι σύντομες συζητήσεις, με τους πιο φιλικούς, εκ των φρουρών τους. Ακόμη και αυτό, όμως, είχε περιοριστεί, με την έλευση ενός νέου διοικητή, του Γιάκοβ Γιουρόβσκι, στις αρχές του Ιουλίου 1918. Μέχρι το βράδυ της 16ης Ιουλίου 1918, δεν έχουμε άλλα δείγματα γραφής από τους Ρομανώφ. Ο τσάρος είχε κάνει την τελευταία καταχώριση, στο ημερολόγιό του, τρεις μέρες, νωρίτερα, γράφοντας « Δεν έχουμε απολύτως κανένα νέο από τον έξω κόσμο». Μετά τα μεσάνυκτα ο γιατρός της βασιλικής οικογένειας Ρομανώφ, Γιεβγκένι Μπότκιν, μπήκε στα δωμάτιά τους, για να τους ξυπνήσει. Τους είπε να ετοιμαστούν, γρήγορα, γιατί θα μεταφέρονταν, σε μια πιο ασφαλή τοποθεσία. Οι Ρομανώφ ήσαν φυλακισμένοι, από τους Μπολσεβίκους, από τον Μάρτιο του 1918 και η ξαφνική εντολή δεν τους παραξένεψε. Σηκώθηκαν, ετοιμάστηκαν και κατέβηκαν, ήρεμα, τις σκάλες, συνοδευόμενοι, από τους πιο πιστούς υπηρέτες τους. Οι στρατιώτες τους οδήγησαν, σε ένα μικρό δωμάτιο, στο υπόγειο και τους ζήτησαν να ποζάρουν, για μία οικογενειακή φωτογραφία. Μη έχοντας άλλη επιλογή, από το να υπακούσουν, πήραν τις θέσεις, που τους υπέδειξαν. Ο παραιτηθείς Τσάρος Νικόλαος Β’, η σύζυγός του, Αλεξάνδρα και ο μικρός τους γιος, Αλεξέι, ήσαν καθιστοί και πίσω τους, στέκονταν οι τέσσερις κόρες τους, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία. Το 1913, η δυναστεία των Ρομανόφ γιόρτασε τα 300 χρόνια βασιλείας της στη Ρωσία. Ήταν η μακροβιότερη και τελευταία δυναστεία της Ευρώπης, αλλά είχε έλθει το τέλος της. Ο Γιεβγκένι Μπότκιν, η Άννα Ντεμίντοβα, ο Αλεξέι Τρουππ και ο Ιβάν Χαριτόνωφ, που και αυτοί ήσαν φυλακισμένοι, εκτελέστηκαν είτε μέσω πυροβολισμού, ξιφολόγχης είτε ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε, με εντολή του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ Λένιν, όπως περιγράφει ο Λέων Τρότσκυ, τότε, υπουργός Στρατιωτικών, στην σοβιετική κυβέρνηση Μπολσεβίκων, επειδή υπήρχε ο κίνδυνος της απελευθέρωσής τους, από την Τσεχοσλοβακική Λεγεώνα, που πολεμούσαν, στο πλευρό του λεγόμενου Λευκού Στρατού.
1917 (οικοδόμηση). Ζωγράφος. Η πολυκατοικία των εδελφών Πολυδωρόπουλου, επί της οδού Ιλισίων 21 και Κερασούντος. Το ισόγειο ήταν συνεργείο συναρμολόγησης των αμερικάνικων αυτοκινήτων ΡΕΟ. Μετά, έγινε κινηματογράφος «Ρέο» (120 θέσεων). Το 1972 ο γνωστός ηθοποιός Δημήτρης Ποταμίτης αγόρασε τον, πρώην, συνοικιακό κινηματογράφο «Ρέο», τον οποίο μετέτρεψε, σε θέατρο, με την ονομασία «Θέατρο Έρευνας», 120 περίπου θέσεων. Έναν χρόνο, αργότερα, τον Νοέμβριο του 1973, το Θέατρο εγκαινιάστηκε, με το έργο του Πάβελ Κόχουτ «Αύγουστε-Αύγουστε», το οποίο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μετά τον θάνατό του (το 2003) μετονομάστηκε, σε «Δημήτρης Ποταμίτης». Στο κτήριο αυτό έχουν ζήσει, από το 1934 έως το 1939, η Κατίνα Παξινού, με τον Αλέξη Μινωτή και η διάσημη χορεύτρια Λιλή Μπερδέ. Σήμερα, ανήκει, Δήμο Ζωγράφου και προορίζεται, για πολιτιστικό κέντρο.
1927-1928. Άνω Βέρμιο Ημαθίας. Στελέχη της χωροφυλακής, που επάνδρωναν τον τον τοπικό σταθμό χωροφυλακής. Επίσης, ανάμεσά τους, διακρίνεται και ο τράγος μασκότ του σταθμού, ο Έκτωρ και στα πόδια τους, ανάσκελα, διακρίνεται ο σκύλος τους, ο Κίτσος.
1943 Μασσαλία, Γαλλία. Κατοχή. Η καταστροφή. Η γειτονιά του Αη Γιάννη, κτιρίου, στην αποβάθρα του λιμανιού, κοντά, στο Δημαρχείο.
1936 Ισπανία. Ο Jose Buenaventura Durruti Dumange (14 Ιουλίου 1896 – 20 Νοεμβρίου 1936). Ήταν, πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος της δράσης, για τον οποίο οι ιδέες, για τις οποίες θυσιαζόταν, κάθε μέρα της ζωής του, ήσαν, ακόμη, πιο αγαπητές, όταν μετατρέπονταν, σε επαναστατικό μοχλό. Δεν έπαιρνε από πνευματικό συβαριτισμό, από λογοτεχνική επιτήδευση. Ήταν αναρχικός, αλλά ο αναρχισμός του ανάβλυζε περισσότερο, από την καρδιά, παρά απο το μυαλό του. Με την χοντροκοπιά της έκφρασής του, και μάλιστα εξαιτίας της, το εργατοαγροτικό πλήθος τον άκουγε, τον καταλάβαινε και τον επευφημούσε.
1936 - 1939. Ισπανία. Εμφύλιος πόλεμος. Οι γυναίκες, εν όπλοις…
1940 Αλ Κουντς, Παλαιστίνη.
Απρίλιος 1941. Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Γερμανοί στρατιώτες, μπροστά, από εξωτερικά οχυρωματικά έργα της Γραμμής Μεταξά.
Απρίλιος 1941. Λαμία. Γερμανικά οχήματα, ανάμεσα, στα ερείπια, στην πόλη.
1937. Μόσχα, “Ε.Σ.ΣΔ.” Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι Στάλιν.
Ο ίδιος, λιγότερο, από 20 χρόνια, αργότερα…
1946 -1949 Ελλάδα, εμφύλιος πόλεμος. Ο, μετέπειτα, γέροντας Παΐσιος, στρατιώτης του λεγόμενου “εθνικού στρατού”, πήρε μέρος, ενεργά και πολέμησε τον λεγόμενο “δημοκρατικό στρατό” του ΚΚΕ. (Το γεγονός αυτό δεν το παρουσιάζω, ούτε, με θετικό, ούτε με αρνητικό περιεχόμενο).
1953. Σχολή οδηγών.
4/1954 Ιωάννινα. Πέτρινο μονότοξο γεφύρι, το οποίο υπήρχε, σχεδόν, στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή των Λακκωμάτων. Το γεφύρι μπαζώθηκε, την δεκαετία του 1960. Υπήρχαν δύο γεφύρια (από την εποχή του Αλή Πασά), στην περιοχή. Το γεφύρι των Λακκωμάτων, στον χώρο, που είναι η σημερινή πλατεία και το γεφύρι της Κιάφας, λίγο παραπάνω. Στην περιοχή, υπήρχαν και παλιά πηγάδια, δύο, κοντά, στο γεφύρι των Λακκωμάτων και δύο, πιο πάνω, από το γεφύρι της Κιάφας. Τα συγκεκριμένα δύο πηγάδια ήσαν γνωστά, ως τα πηγάδια του Αλή. Όλα αυτά υπήρχαν, μέχρι την δεκαετία του 1960, όταν και έγιναν αποξηράνσεις των ρεμάτων και γενικότερη ανάπλαση της περιοχής. Υπάρχουν φήμες, μη επιβεβαιωμένες, πως το γεφύρι της Κιάφας υπάρχει, ακόμη και σήμερα, κάτω από τον σημερινό δρόμο και πώς μπορεί να το δει κανείς, αν κατέβει, στο φρεάτιο, που υπάρχει, εκεί. Προφορικές Μαρτυρίες: Γεώργιος Γάκης, Σωτήριος Στεφόπουλος.
1954 (καλοκαίρι). Καρδίτσα. Θερίστρια, στην ώρα της δουλειάς.
1955. Αθήνα. Η 23χρονη, τότε, Τζένη Καρέζη, όντας τελειόφοιτη, συνάντησε, στα παρασκήνια του θεάτρου «Κοτοπούλη», τον Γάλλο ηθοποιό Gérard Philip, τον έρωτα των παιδικών της χρόνων..Ο διάσημος ηθοποιός εμφανίστηκε, στην συγκεκριμένη σκηνή, στα πλαίσια της ευρωπαϊκής του περιοδείας, με το Εθνικό Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας, με την παράσταση "Le Cid". Θα πεθάνει, πολύ νέος, το 1957, σε ηλικία 37 ετών.
1950 (δεκαετία). Σαντορίνη. Το πρώτο λεωφορείο του νησιού επιβιβάζει επιβάτες, στην Περίσσα, για τα Φηρά.
Στις 11 Νοεμβρίου 1940 η νεαρή τραγουδίστρια Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε στην Πολεμική επιθεώρηση του θεάτρου Μοντιάλ, παρόλο που της είχαν μεταφέρει κακά μαντάτα. Την είδηση δημοσίευσε την επόμενη ημέρα η στήλη "Θεατρική ζωή" της «Καθημερινής»: «Η κ. Ρένα Βλαχοπούλου επέμεινε και έπαιξε, χθες, τα νούμερά της, αν και είχε πληροφορηθή ότι, μεταξύ των θυμάτων του πρώτου βομβαρδισμού της Κερκύρας, συγκατελέγετο και ο πατήρ της». «Η Καθημερινή», 12-11-1940.
Και όχι μόνο ο πατέρας της, δυστυχώς. Και οι δυο γονείς της Ρένας σκοτώθηκαν, στον πρώτο βομβαρδισμό του νησιού--ήταν δύο, από τα οκτώ θύματα των Ιταλών. Ο Γιάννης Βλαχόπουλος ήταν, γύρω, στα 55 και η Καλλιόπη, δέκα χρόνια νεότερή του. Η βόμβα κατέστρεψε το σπίτι του Γιάννη Βλαχόπουλου και αλλά σώθηκαν τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας, που βρίσκονταν στο νησί, η Μαρίνα (που τραυματίστηκε, σοβαρά), η Άννα, ο Σπύρος και ο Μίμης. Έτσι, πριν, καλά-καλά, ξεκινήσει την καριέρα της, η νεαρή ντιζέζ πλήρωσε τον βαρύ φόρο του "Ridi Pagliaccio". "Βγήκα κλαίγοντας να τραγουδήσω..." Και να σκεφτεί κανείς ότι ξεσήκωνε το κοινό του «Μοντιάλ» τραγουδώντας, με κέφι, το "Κορόιδο Μουσολίνι". Ο τραγικός χαμός τους, τον Νοέμβριο του 1940, καθώς και ο θάνατος της κόρης τους Μαρίνας, από φυματίωση, το 1943, σημάδεψαν την οικογένεια. Η Ρένα, με την βοήθεια της μεγαλύτερης αδελφής της Κατίνας, έγινε ο προστάτης των μικρότερων παιδιών. Δεν έπαψε, ποτέ, να σκέφτεται τους γονείς της: "Και κόλλυβα θα τους φτιάξω και τρισάγιο, στην μνήμη τους, θα ρίξω..." έλεγε. Και χαμογελούσε, με πίκρα, όταν αναλογιζόταν : "Πώς θα 'θελα να ζούνε η μάνα μου και ο πατέρας μου, για να δουν πόση αγάπη μου δείχνει ο κόσμος”.
1959. ΗΠΑ Οι Gregory Peck, Fred Astaire και Anthony Perkins, που έπαιζαν μαζί, στην ταινία του Stanley Kramer ''On The Beach'', ανακάλυψαν ότι είχαν κάτι κοινό : Είχαν συμπρωταγωνιστήσει, μαζί με την Αudrey Hepburn, σε αντίστοιχες ταινίες. Εξού και το ''Αγαπητή Audrey, εάν χρειαστείς κάποια βοήθεια, φώναξε μας!''
1959 Λύκαιο Μεγαλόπολης, Αρκαδία. Αυτοκίνητο μάρκας CHEVROLET Δ.Χ. (Ταξί), στο χωριό.
1960. Αντίπαρος. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, στην κινηματογραφική ταινία «Μανταλένα».
1940 Ύδρα.
1960. Ύδρα.
1960. Ύδρα, Λαγουδέρα.
1960. Ύδρα.
1966 Ύδρα.
10/7/1960 Παρίσι, «Parc de Princes». Η “Ε.Σ..Σ.Δ” κατέκτησε το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το «Κύπελλο Ευρωπαϊκών Εθνών», όπως λεγόταν, τότε, στον τελικό, που έγινε, μεταξύ των εθνικών ομάδων της “Σοβιετικής Ένωσης” και της Γιουγκοσλαβίας, με τελικό σκορ 2-1.
16/9/1963 Αθήνα, γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Γηπεδούχος ομάδα είναι ο Ολυμπιακός και αντίπαλος η Δόξα Δράμας. Στο πρώτο μισό της σεζόν, οι "ερυθρόλευκοι" χρησιμοποιούσαν το γήπεδο του Παναθηναϊκού, καθώς το Καραϊσκάκη ήταν ανενεργό, λόγω μεγάλων έργων, που γίνονταν, εκεί.
29/1/1965. Αθήνα. Εισάγεται, για συζήτηση, στην βουλή η πρόταση της ΕΔΑ, για παραπομπή, σε ειδικό δικαστήριο, του, πρώην, πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή και πρώην υπουργών της κυβέρνησής του, για το σκάνδαλο της "Pechiney". Το 1960, με πρωτοβουλία του Καραμανλή " και επιχείρημα την "προσέλκυση επενδύσεων", είχε υπογραφεί η σύμβαση του Ελληνικού δημοσίου, με την γαλλική "Pechiney". Ήταν η σημαντικότερη προώθηση του γαλλικού κεφαλαίου, στην Ελλάδα και προέβλεπε κατασκευή βιομηχανίας αλουμίνας, με ετήσια δυναμικότητα επεξεργασίας 200.000 τόννων. Για την εκτέλεση του έργο, συστήθηκε ανώνυμη εταιρεία, στην οποία συμμετείχαν και εντόπια κεφάλαια (Νιάρχος) και αμερικάνικα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση της ΕΡΕ επέμεινε στην επικύρωση της συμφωνίας, από την βουλή, αυθημερόν, γεγονός που προκάλεσε, αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Ένας από τους πιο σκανδαλώδεις όρους της συμφωνίας αφορούσε προμήθεια ηλεκτρικού ρεύματος, σε εξευτελιστική τιμή, από την ΔΕΗ, στην "Pechiney". Βάσει της συμφωνίας, το ελληνικό δημόσιο όφειλε να κάνει επενδύσεις ύψους 125 εκατομμυρίων δολαρίων, για την ηλεκτροδότηση της "Pechiney", ενώ η επένδυση της ίδιας της εταιρίας δεν ξεπερνούσε τα 25 εκατομμύρια δολάρια. Οριζόταν, επίσης, ότι η "Pechiney" θα πληρώνει την κιλοβατώρα, με τιμή κάτω από το κόστος παραγωγής της, από τη ΔΕΗ. Το αποτέλεσμα ήταν μια ληστεία δισεκατομμυρίων, εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου. Η "Pechiney", βιομηχανία αλουμινίου, ήταν, από τις, πλέον, ηλεκτροβόρες βιομηχανίες της χώρας. Η συμφωνία, λοιπόν, παραχωρούσε τεράστια κέρδη, στην εταιρεία και συσσώρευε τεράστιες ζημιές, στην ΔΕΗ, τις οποίες πλήρωνε και πληρώνει, ακόμη, ο ελληνικός λαός. Η συζήτηση της πρότασης της ΕΔΑ διήρκεσε, έως την 6η του Φεβρουαρίου 1965. Λίγο πριν από την ψηφοφορία, ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, ζήτησε, από τους βουλευτές της Ενωσης Κέντρου να ψηφίσουν, "κατά συνείδηση". Αξιοσημείωτη, επίσης, είναι και η απουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, από την ψηφοφορία. Τελικά, οι Καραμανλής, Παπαληγούρας και Μάρτης παραπέμπονται, με 146, 147 και 144 ψήφους, αντίστοιχα. Όταν, όμως, το πόρισμα φτάνει, στην Βουλή (λίγους μήνες μετά, καλοκαίρι 1965) ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου τάσσεται, υπέρ της παραγραφής. Η υπόθεση δεν εκδικάστηκε ποτέ. Η σύμβαση είχε διάρκεια, για δεκαετίες και τηρήθηκε, από όλες τις επόμενες κυβερνήσεις. Όταν έληξε, το 1993, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ η κυβέρνηση του ήταν υπό κατάρρευση, έτρεξε να την ανανεώσει, για άλλα 14 χρόνια. Με πρόχειρους υπολογισμούς η συσσωρευμένη ζημιά δεκαετιών, που προκάλεσε η υπόθεση αυτή, στην χώρα, μόνο, στην, προ ευρώ, εποχή, ξεπερνά τα 100 δισ. δραχμές. Το ίδιο καθεστώς - στην ουσία - συνεχίστηκε και όταν η "Pechiney" αγοράστηκε, απο τον όμιλο Μυτηλιναίου και έγινε "Αλουμίνιον Ελλάδος". Η πολιτική της "προσέλκυσης επενδύσεων" συνεχίζεται, μέχρι σήμερα.
1973 Παρίσι. Jean-Paul Belmondo και Jaqueline Bisset, "Le Magnifique".
16/7/1974 «ΦΑΝΤΑΖΙΟ». Η Έλενα Ναθαναήλ.
1975 Ρώμη. Αυτή είναι η ιστορία της Franca Rame, της Ιταλίδας ηθοποιού, ακτιβίστριας και συντρόφου, επί 65 σχεδόν χρόνια του θεατρικού συγγραφέα Dario Fo, που δυστυχώς λίγοι την γνωρίζουν . Για κάποιους ήταν "λέαινα", για άλλους ήταν "μάγισσα", για τους περισσότερους "η γυναίκα του Dario Fo" και για τους πέντε φασίστες που την βίασαν, βασάνισαν, έκοψαν το σώμα της με ξυράφι και ύστερα, το πετάξανε στο πάρκο, ήταν μια πουτάνα, που έπρεπε, επιτέλους, να σωπάσει. Γιατί αλήθεια αυτή η "όμορφη" δεν επαναπαύτηκε, στην ομορφιά της; Γιατί αυτή η "θεατρίνα" δεν καθότανε, στα αυγά της; Γιατί 2 μήνες, μετά τον τιμωρητικό της βιασμό, συνέχισε να βγάζει πύρινους αντιφασιστικούς λόγους; Γιατί δεν διεκδίκησε, ποτέ, την "πατρότητα" των κειμένων, που χάρισαν, στον άντρα της, το Νόμπελ, ενώ ο ίδιος παραδέχθηκε, στην κηδεία της, ότι τα περισσότερα τα έγραψε εκείνη και ότι το μόνο, που τον σταματούσε, από το να το ομολογήσει, ήταν η ματαιοδοξία του; Η Franca Rame, στα υπέροχα χρόνια των εργατικών αγώνων, στην Ιταλία, είχε το θράσος να τα βάλει, μέσα από τα έργα και τις πράξεις της, με την εκκλησία, το κράτος, τους φασίστες και τη χούντα των βιομηχάνων του Ιταλικού βορρά. Η Φράνκα που δυο μήνες μετά το βιασμό και τον βασανισμό της από τους παρακρατικούς φασίστες που ενεργούσαν για λογαριασμό υψηλόβαθμων στελεχών της αστυνομίας του Μιλάνου, ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει στην παράσταση “φτάνει πια με τους φασίστες”. Η Franca Rame που ομολόγησε τον βιασμό της πάνω στη σκηνή με ένα μονόλογο στη Lucca το 1975. Η Franca Rame, που είδε κάποιους, από τους φασίστες βιαστές της, να ομολογούν κοντά δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Να ομολογούν ότι λειτουργούσαν, με εντολές της αστυνομίας,(( περιγράφοντας το κλίμα -τη βραδιά που ο βιασμός της Rame έγινε γνωστός στο αστυνομικό τμήμα- ως εορταστικό. Ο διοικητής μάλιστα είχε πει “καιρός ήταν”. Αλλά είχαν περάσει χρονιά, είπε η δικαιοσύνη και τα αδικήματα είχαν παραγραφεί. Η Franca Rame, που την αφόρισε το Βατικανό, της απαγόρεψαν, την είσοδο στις ΗΠΑ, το 1984, ως “ανεπιθύμητη” και έζησε, μόνιμα, στο στόχαστρο όλων των καθαρμάτων των θεσμών. Η Franca Rame, που, ενώ είχε εκλεγεί, ως ανεξάρτητη βουλευτής επέλεξε να παραιτηθεί, δημοσιεύοντας μια επιστολή, που θα έπρεπε να διδάσκεται, στο μάθημα της Αγωγής του Πολίτη, στα σχολεία της πατρίδας της. Δεν θα την δείτε σε εξώφυλλα περιοδικών, ούτε σε αναφορές στα μίντια. Δεν θα μπορούσε να χωρέσει, στην “ημέρα της γυναίκας”. Η Franca Rame δεν πρέπει να mmmυπάρχει, πουθενά. Δεν θα βρεις και πολλά, στις μηχανές αναζήτησης. Γιατί η ζωή της θα ήταν το μέτρο, κάθε άξιας να αναφερθεί, Franca Rame, γι' αυτό η Franca Rame νίκησε. Και για αυτό στον τάφο της πιο όμορφης γυναίκας στον κόσμο είνα χαραγμένες δυο λέξεις : Bella Ciao.
1978 Θεσσαλονίκη.Λεωφορείο HINO Σφακιανάκης. Συνδρομή της Αστυνομίας Πόλεων, στην σεισμόπληκτη πόλη.
1979. Porto Alegre, Βραζιλία· Ένας διάσημος εργάτης, o ποδοσφαιριστής Falcao, βοηθά, στην ανακαίνιση του «σπιτιού» του. Και το «σπίτι» του δεν είναι άλλο από το γήπεδο της Internacional, ομάδας του Porto Alegre. του Πόρτο Αλέγκρε. Έναν χρόνο αργότερα, θα μεταγραφεί, στην ιταλική Roma.
1970 (δεκαετία). Αθήνα. Λεωφορείο των «Ελληνικών Ναυπηγείων», κατασκευασμένο, από την ΒΙΑΜΑΞ.
1973 - 1974 Αθήνα. Παναθηναϊκός.
Όρθιοι - Μήτσος Δημητρίου - Βασίλης Κωνσταντίνου - Άνθιμος Καψής - Ντίνος Καμπάς - Κώστας Αθανασόπουλος - Κώστας Ελευθεράκης
Καθιστοί -Τάκης Παπαδημητρίου - Araquem De Melo - Αντώνης Αντωνιάδης - Μίμης Δομάζος (Αρχηγός) - Juan Ramon Veron.
13/7/1978. Ο Μίμης Δομάζος υπογράφει. στην ΑΕΚ και συμφωνεί, με τον Λουκά Μπάρλο, στο ποσόν των 1.300.000 δραχμών, ενώ ακούστηκε πως, σε ανεπίσημη επαφή, με τον Ολυμπιακό, οι απαιτήσεις του έφτασαν τα 4.500.000 δραχμές και τους ερυθρόλευκους να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους. Δυο ημέρες πριν, ο Δομάζος έμεινε ελεύθερος, μετά από απόφαση της επιτροπής επιλύσεων οικονομικών διαφορών της ΕΠΟ, με τον Παναθηναϊκό, μάλιστα, να μην εκπροσωπείται, από κανέναν, στην συνεδρίαση αυτή, δείχνοντας,, στον παίκτη, πως δεν ενδιαφέρεται, πλέον, να φοράει τη φανέλα της ομάδας. Ο Δομάζος ήταν 36 ετών, είχε αγωνιστεί 19 χρόνια, με την φανέλα του Παναθηναϊκού, με τον οποίο είχε κατακτήσει εννέα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα, ένα Βαλκανικό και το 1971 είχε παίξει, στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, με προπονητή τον Φέρεντς Πούσκας τον οποίο βρήκε και στην ΑΕΚ. Δυο χρόνια πριν, ο Δομάζος βρέθηκε και πάλι, κοντά, στην ΑΕΚ, είχε μια συνάντηση, με τον Μπάρλο, χωρίς να μαθευτεί, ποτέ, τί κουβέντιασαν, ωστόσο δεν έκανε χρήση της οκταετίας του, σύμφωνα, με τους τότε κανονισμούς, παραμένοντας, στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Ο Μπάρλος, προτού υπογράψει, με τον Δομάζο, κάλεσε τον Παπαϊωάννου, στο γραφείο, για να πάρει την έγκριση, προς σεβασμό, στην κιτρινόμαυρη σημαία. Ο Παπαϊωάννου δεν το σκέφτηκε, ούτε λεπτό και μάλιστα, παραχώρησε την φανέλα, με το νούμερο 10, στον άλλο Μίμη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στην ΑΕΚ, έπαιξε 1,5 χρόνο και είχε 42 επίσημες εμφανίσεις και 5 τέρματα. Με την κιτρινόμαυρη φανέλα, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και τον χειμώνα του 1980, ζήτησε, από τον Μπάρλο, να επιστρέψει στον Παναθηναϊκό και να κλείσει την καριέρα του, κάτι, που έκανε το καλοκαίρι του 1980.
Ιούλιος 1991. Ο Μίμης Δομάζος, με την σύζυγό του Ηώ και την οικογενειακή τους φίλη Κούλα Κωνσταντουδάκη, σύζυγο του γνωστού δημοσιογράφου Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη.
1980 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη.
Σχόλια