Από την 5-5-2010, στο σήμερα, 15 χρόνια, μετά : Το 1ο Μνημόνιο, ο εμπρησμός, στην Marfin και η ανακοπή της κοινωνικής εξέγερσης, στην Ελλάδα. (Το παρεάκι της ολιγαρχίας, στο Κολωνάκι, τρόμαξε, τότε. Και δικαίως)…

 

Έχουν περάσει 15 χρόνια, από τα γεγονότα της 5ης Μαΐου 2010 μια ημέρα γενικής απεργίας, κατά των μέτρων, που ήταν να ψηφίσει, στην βουλή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, δηλαδή το πρώτο Μνημόνιο και τα σαρωτικά μέτρα λιτότητας, που συνόδευαν το Μνημόνιο αυτό, που είχε υπογράψει η κυβέρνηση, με τους ξένους δανειστές και συγκεκριμένα, με τους ευρωθεσμούς δηλαδή και Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. 

Εκείνη την ημέρα πραγματοποιήθηκε μια τεράστια συγκέντρωση, στην Αθήνα που έφτασε τους 200.000 - 250.000 διαδηλωτές και το κλίμα, που επικρατούσε, ήταν εκρηκτικό, καθώς η χώρα εισερχόταν, απότομα, σε μια, κοινωνικά, προεπαναστατική περίοδο· ένα γεγονός, το οποίο είχε συνταράξει και κυριολεκτικά, τρομάξει τον συστημικό πολιτικό κόσμο της χώρας, όπως και την εντόπια ολιγαρχία.

Στο, παραπάνω, αρχικό βίντεο, το οποίο οι αναγνώστες είναι απαραίτητο να παρακολουθήσουν, κάνω μια εκτεταμένη αναφορά, στα γεγονότα εκείνης της εποχής και στο κλίμα, που επικρατούσε, με επικέντρο τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της τράπεζας Marfin του Ανδρέα Βγενόπουλου, ο οποίος εμπρησμός πήρε έκταση και είχε, ως αποτέλεσμα, τον θάνατο τριών υπαλλήλων της τράπεζας, δύο γυναικών και ενός άνδρα, εκ των οποίων η μία γυναίκα ήταν έγκυος. 

Ο εμπρησμός πραγματοποιήθηκε, στην οδό Σταδίου 23, εκεί, που βρισκόταν το υποκατάστημα της τραπεζας, από μια ομάδα κουκουλοφόρων που βρίσκονταν μέσα, στην διαδήλωση, οι οποίοι έριξαν μία βόμβα μολότωφ, εντός του κτηρίου, με αποτέλεσμα την πρόκληση πυρκαγιάς, που πήρε μεγάλες διαστάσεις και είχε, σαν αποτέλεσμα, τον θάνατο των τριών υπαλλήλων της τράπεζας, ενώ οι περισσότεροι κατάφεραν να γλιτώσουν, πηδώντας από ταράτσα, σε ταράτσα, διότι η έξοδος κινδύνου ήταν κλειδωμένη και δεν υπήρχε δυνατότητα διαφυγής, με άλλον τρόπο, από τον χώρο του εμπρησμού. 

Οι ευθύνες, όσον αφορά την εργοδοσία, καταλογίστηκαν, με πολυετείς ποινές, από το ελληνικό δικαστικό σύστημα, το οποίο περιέγραψε και το περιεχόμενο των ευθυνών αυτών, που συνοψίζεται, στο γεγονός ότι η διοίκηση της τράπεζας δεν είχε τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, στο ότι η έξοδος κινδύνου ήταν αμπαρωμένη και στο γεγονός ότι οι υπάλληλοι προσήλθαν στην εργασία τους, υπό το κράτος της απειλής της απόλυσης τους εάν δεν προσέρχονταν να εργασθούν, παρά το γεγονός ότι, λόγω του κλίματος, που επικρατούσε, υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος να συμβεί, αυτό που συνέβη, εξαιτίας της διαδήλωσης, που επρόκειτο να υπάρξει. 

Αυτά, γενικώς, είναι τα γεγονότα εκείνης της ημέρας, με δεδομένο ότι αυτοί, που πραγματοποίησαν τον εμπρησμό, δεν έχουν εντοπισθεί, μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκαν δύο άτομα· ένα, για τον εμπρησμό, στην Marfin και άλλο ένα, για τις καταστροφές, που έγιναν, στο βιβλιοπωλείο “Ιανός”. 

Οι άνθρωποι αυτοί αθωώθηκαν. Όπως αποφάνθηκαν τα δικαστήρια, δεν υπήρξαν ικανές ενδείξεις, που να μπορούν να στηρίξουν την καταδίκη τους, για όσα κατηγορούνταν.

Από εκεί και πέρα, αυτό, που έχει σημασία, είναι να καταγραφεί, μια άλλη δεδομένη πραγματικότητα, η οποία, γενικώς, δεν συζητείται, επειδή ο κατεστημένος πολιτικός κόσμος της χώρας και η εντόπια ολιγαρχία προσπαθούν να επικεντρώσουν την προσοχή της κοινωνίας, στο συναισθηματικό κομμάτι, που αφορά τους νεκρούς της Marfin, θέλοντας να προπαγανδίσουν την γενική καταδίκη της χρήσης της βίας και το λεγόμενο “τοξικό κλίμα του διχασμού και του μίσους”, ενώ, στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκουν, είναι να καταδικάσουν και φυσικά, να αποτρέψουν μια μελλοντική κοινωνική εξέγερση, που θα στραφεί εναντίον τους, κάτι που πήγε να γίνει, με τις διαδηλώσεις, που έλαβαν χώρα, σε όλη την Ελλάδα, εκείνη την ημέρα, αλλά αποφεύχθηκε, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο εμπρησμός, στην Marfin και οι θάνατοι των τριών υπαλλήλων, λειτούργησαν, ανασταλτικά και αποτρεπτικά, στην κοινωνία και τους διαδηλωτές, ενώ το κλίμα, που επικρατούσε, στις διαδηλώσεις, ήταν ότι οι διαδηλωτές ήσαν αποφασισμένοι να παραμείνουν και να επιμείνουν να παραμείνουν, στον χώρο των διαδηλώσεων, έως ότου η κυβέρνηση υποχρεωνόταν να μην ψηφίσει και να μην εφαρμόσει το πρώτο Μνημόνιο και τα σαρωτικά μέτρα λιτότητας, που το συνόδευαν.

Ο εμπρησμός, στην Marfin και ο θάνατος των τριών υπαλλήλων κατάφεραν να γλιτώσουν τον τρομοκρατημένο καθεστωτικό πολιτικό κόσμο, όπως και την ολιγαρχία της χώρας. Αυτό είναι, που έχει σημασία να καταγραφεί και να υπογραμμιστεί. 

Κάπου, εδώ, σταματώ την ιστορική αυτή αναφορά και επαναλαμβάνω την προτροπή μου, προς το αναγνωστικό κοινό, να παρακολουθήσει το αρχικό βίντεο, το οποίο συνοδεύει το κείμενο της παρούσας δημοσίευσης. 

Είναι χρήσιμο, επειδή ανατρέχει, στα γεγονότα εκείνης της εποχής, όσο το δυνατόν περισσότερο ψύχραιμα γίνεται και πραγματικά, αποδίδει το κλίμα, που επικρατούσε, καθώς και τα γεγονότα, έτσι όπως έγιναν.

Το “παρεάκι του Κολωνακίου”, δηλαδή η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία του τόπου, τρόμαξε εκείνη τη μέρα. Και δικαίως…