Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να γίνει, σαν το προ της χρεωκοπίας του 2010, ΠΑΣΟΚ; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Θεωρητικά, δεν είναι αδύνατο. Πρακτικά, όμως, είναι, όσο εξακολουθεί να υπερασπίζεται το μνημονιακό παρελθόν του.

Τα ερωτήματα  στην πολιτική  όπως και σε κάθε τομέα της ζωής, πρέπει να τίθενται και φυσικά, να απαντώνται.

Στο παρόν δημοσίευμα, που αφορά το ΚΙΝΑΛ, εν όψει των ερχόμενων εκλογών για την αρχηγία, σε αυτόν τον κομματικό χώρο, η απάντηση, στο ερώτημα, για την τύχη αυτού του κόμματος, περιέχεται, στον τίτλο του αρθρογραφήματος. 

Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ πρέπει να απαρνηθεί το μνημονιακό παρελθόν του.

Πολλά λέγονται και πολλά γράφονται, εν όψει των εκλογών, για την αρχηγία, στο ΚΙΝΑΛ, για το εάν το κόμμα αυτό μπορεί να ξαναγίνει σαν το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ και να υποσκελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που είναι κολλημένος, σε δημοσκοπικά ποσοστά, τα οποία εξασφαλίζουν την άνετη μακροημερευση της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην κυβέρνηση.

Θα το ξαναγράψω : Αυτό είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Πάρα πολύ δύσκολο, αλλά δεν είναι είναι, θεωρητικά, αδύνατο. Απλώς, η παρούσα συγκυρία, που καθορίζεται από τους υποψήφιους, για την αρχηγία  στον χώρο, δεν επιτρέπει την μετατροπή αυτής της θεωρητικής δυνατότητας, σε ενεργό και παρούσα πρακτική πιθανότητα. 

Πολλοί νομίζουν ότι το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ είναι ένα πρόβλημα προσώπων. Προφανώς, είναι και αυτό, αλλά το πραγματικό πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ έχει να κάνει, με την καταστροφική πολιτική, που άσκησε η πασοκική γραφειοκρατία, αδειάζοντας τις τσέπες των μελών της κοινωνίας και φτωχαίνοντας, ραγδαία, από το 2010 και μετά, το σύνολο του πληθυσμού της χώρας, με την εισαγωγή της ελληνικής οικονομίας, στην διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης, σύμφωνα, με τα μνημόνια, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (ΓΑΠ) και οι συγκυβερνήσεις του κόμματος υπέγραψαν και εφάρμοσαν.

Αυτή η πολυετής καταστροφική πολιτική είναι που στιγμάτισε, ανεξίτηλα, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετονόμασε τον εαυτό του, σε ΚΙΝΑΛ, προκειμένου να ξεγελάσει τους  εξαπατημένους και εξαγριωμένους ψηφοφόρους του, που μετακόμισαν, μαζικά, στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ.

Εννοείται ότι αυτή η φθηνή πολιτική λαθροχειρία δεν βρήκε ανταπόκριση, στην εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, η οποία, παρά την απογοήτευση που υπέστη, από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, δεν ξέχασε και δεν συγχώρησε την πασοκική γραφειοκρατία, για τα έργα της, που οδήγησαν, στην επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας και στην κοινωνική πτώχευση.

Για τους λόγους αυτούς και ανεξάρτητα, από τις ανεπάρκειες της Φώφης Γεννηματά (αλλά και τις υπερεπάρκειες του Βαγγέλη Βενιζέλου) το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μένει εγκλωβισμένο, σε χαμηλά ποσοστά της τάξεως του 6-8%.

Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έχει ένα τεράστιο πρόβλημα εφαρμοσμένης πολιτικής παρουσίας και πρόσφατης ιστορικής κληρονομιάς, το οποίο το ισοπεδώνει, επειδή  παρά τις επανειλημμένες εκλογικές καταστροφές, που υπέστη, εξακολουθεί να υπερασπίζεται, με φανατισμό, αυτή την καταστροφική πολιτική, που εφάρμοσε. 

Θεωρητικά, λοιπόν, μπορεί να έχει ελπίδες επαναπροσέγγισης των ψηφοφόρων, που το εγκατέλειψαν και προσέγγισης των νέων ψηφοφόρων, εάν αποκηρύξει, πειστικά και έμπρακτα, αυτήν την καταστροφική πολιτική, που εφάρμοσε, όπως και όλη την πρόσφατη ιστορική κληρονομιά, που δημιούργησε, εξ αιτίας αυτής της πολιτικής. 

Στην πράξη, όμως, δεν έχει καμία ελπίδα και καμία τύχη, επειδή δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο, στον μικρόκοσμο του ΚΙΝΑΛ, που να επιθυμεί να προβεί, σε μια τέτοιας έκτασης ριζική αυτοκριτική και να έχει την διάθεση να αλλάξει την "ευρωπαϊστική" εφαρμοσμένη πολιτική, την οποία υπερασπίζονται και τα δύο μεγάλα κόμματα του νέου μικρού ατελούς δικομματισμού, που ξεπήδησε μέσα στα ερείπια της ελληνικής χρεωκοπίας. 

Ποιός από τους επίδοξους ηγέτες του ΚΙΝΑΛ εκφράζει μια τέτοια πολιτική, που να ακυρώσει το μνημονιακό παρελθόν και παρόν του χώρου;

Κανείς.

Ως εκ τούτου, το μέλλον αυτού του κόμματος δεν αλλάζει. 

Και φυσικά, θα παραμείνει κακό, προς το ζοφερό...