Μετά 30 χρόνια "αιχμαλωσίας", από το κράτος, μπορώ να πω ότι ανάσανα. (Αυτό το κράτος, που βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση, από το 1991, θα αργήσει πολύ να διορθωθεί).

Τριάντα χρόνια μετά την (ανοήτως, οικειοθελή) "αιχμαλωσία" μου, από το κράτος, το οποίο βρίσκεται, σε πολύ χειρότερη κατάσταση, από εκείνη την εποχή, μπορώ να πω ότι ανάσανα. 

Πάω για σύνταξη. Αν και φυσικά, αυτό σημαίνει μιαν, άλλου τύπου, εξάρτηση, από το κράτος. Αλλά αυτή η εξάρτηση είναι πολύ πιο χαλαρή. 

Δεν θα πω ότι δεν κατάλαβα το πώς πέρασε ο καιρός. Το πέρασμά του το κατάλαβα και το παρακατάλαβα, όταν, μετά τον διορισμό μου - ύστερα από αντικειμενικό διαγωνισμό -, στο Ταμείο Συντάξεων Αυτοκινητιστών και την παραμονή μου, για σχεδόν 16 χρόνια, σε αυτό το ασφαλιστικό Ταμείο, μεταφέρθηκα, με την ενοποίηση των ΤΕΒΕ-ΤΑΕ-ΤΣΑ, το 2007, στον ΟΑΕΕ και ιδίως, στα τελευταία πέντε τρικυμιώδη χρόνια, από την εποχή, δηλαδή, που, από τον ΟΑΕΕ, μεταφέρθηκα (και με δική μου ευθύνη), στα ενοποιημένα επικουρικά ταμεία, δηλαδή, στο ΕΤΕΑ/ΕΤΕΑΕΠ και από εκεί, πέρυσι, στον e-ΕΦΚΑ. 

Δεν μπορώ να πω ότι τα πρώτα 25 χρόνια δεν είχαν τις δυσκολίες τους. Τις είχαν. Ιδίως, όταν, από το 2010, η πολιτική και η οικονομική ελίτ της χώρας μας έφερε τα Μνημόνια, ως φάρμακο, στα χρεωκοπικά αδιέξοδα, που έμπλεξε η ελληνική οικονομία, ως αποτέλεσμα της κρίσης της ευρωζώνης και της ολέθριας ένταξης της Ελλάδας, σε αυτή την νομισματική ζώνη και την αντικατάσταση της δραχμής των Αθηνών, από το ευρώ της Φραγκφούρτης. 

Αλλά η, εξαιρετικά, δυσάρεστη προσωπική μου περιπέτεια, στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης, κορυφώθηκε μετά την μεταφορά μου, το 2016, από τον ΟΑΕΕ, στο ΕΤΕΑ και το 2017, στο ΕΤΕΑΕΠ, οπότε, ευρισκόμενος, μέσα σε ένα, απίστευτης έκτασης, μαύρο χάλι, αφού το 3ο Μνημόνιο, που συμφώνησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με τους ευρωθεσμούς, διέλυσε, στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης, ό,τι δεν είχαν προλάβει να διαλύσουν ο ΓΑΠ, ο Λουκάς Παπαδήμος και οι σαμαροβενιζέλοι.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οτικυριολεκτικά, υπέστην βλάβη, στην υγεία μου. Βέβαια, δεν ήταν, μόνο, η χαώδης κατάσταση, που δημιούργησε η αδυσώπητη πραγματικότητα των μνημονιακών πολιτικών, στο ΕΤΕΑ/ΕΤΕΑΕΠ και στον ΕΦΚΑ, η αιτία, για την βλάβη της υγείας μου, τα χρόνια αυτά, από το 2017 και μετά. 

Σοβαρό - και προφανώς, κρίσιμο - ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι έμπλεξα με, λειτουργικώς, αγράμματους και ανίκανους τύπους ανθρώπων, που, πέραν από την, εν τοις πράγμασι, διοικητική τους ανικανότητα, ταύτισαν και εξακολουθούν να ταυτίζουν την διοίκηση, με την ανομία και την αυθαιρεσία.

Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια, όσον αφορά την κατάσταση και την στελέχωση του ελληνικού κράτους, σύμφωνα με αυτά, που έζησα, στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης. 

Τα όσα αναφέρονται, παρακάτω, είναι ένα μικρό δείγμα αυτής της κατάστασης, που επικρατεί, στο κράτος, όπως και του επιπέδου της στελέχωσής του. 

Βέβαια, αλήθεια είναι και το γεγονός πως, παρά το κόστος, που αποκόμισα, ως προς την βλάβη της προσωπικής μου υγείας, δεν το έβαλα κάτω, δεν παρέδωσα τα όπλα και αντιστάθηκα, κατά την τελευταία τριετία (επί ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ), όσο μπορούσα, σε όλα τα υπηρεσιακά, αλλά και τα κυβερνητικά επίπεδα, ακόμη και όταν έμεινα μόνος, θεωρούμενος, ως γραφικός, επιδιδόμενος, σε ένα είδος νόμιμου "ανταρτοπολέμου", από τον οποίο πολλά έχασα, πολλά έμαθα, αλλά, σε καμμία περίπτωση, δεν μπορώ να πω ότι πήγε χαμένος. 

Οι αντίπαλοι υπέστησαν απώλειες, που δεν ήσαν λίγες. Άλλωστε, θα υποστούν και άλλες. Και αυτό είναι αρκετό. 

Δυστυχώς, όμως, το κράτος αυτό, το οποίο βρίσκεται, σε πολύ χειρότερη κατάσταση, από αυτήν, που ήταν το 1991, θα αργήσει πολύ να διορθωθεί, παρά τα όποια ισχνά μηχανογραφικά του "επιτεύγματα", αφού έχει καταστεί πολύ λιγότερο λειτουργικό (για την ακρίβεια, έχει καταστεί, εκπληκτικά και δυσάρεστα, δυσλειτουργικό), από τότε...