Η ευρωπαϊκή γεωπολιτική επιστροφή, από το 2020, στο 1940-41. Η αδυσώπητη πραγματικότητα του Άξονα Βερολίνου - Παρισιού, η σύγκρουση των γεωπολιτικών συμφερόντων, με Ρωσία, Βρετανία και Η. Π. Α. και οι θνησιφόρες προοπτικές της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", ως στρατηγικού εργαλείου του νέου Άξονα.

Παρατηρώντας αυτόν το παλαιό χάρτη, που απεικονίζει την διαμορφωθείσα γεωπολιτική κατασταση, στον ευρωπαϊκό χώρο, το 1941, δηλαδή αρκετά, πριν τα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορούμε να μην συγκρίνουμε τον χάρτη αυτόν, με την τωρινή, την παρούσα εικόνα του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Αυτή η παρατήρηση, προφανώς, μας οδηγεί, στο να δούμε την τεράστια γεωπολιτική επιτυχία της γερμανικής ελίτ, η οποία, χωρίς την χρήση της ένοπλης βίας, κατάφερε 80, σχεδόν, χρόνια, μετά, να διαμορφώσει - έστω και αν αυτή η επιτυχία είναι προσωρινή -, τον ευρωπαϊκό γεωπολιτικό χάρτη, σύμφωνα με τα διαχρονικά της συμφέροντα τα οποία, παρά την αλλαγή των τρόπων, των μεθόδων και των μέσων, σε σχέση με τη δεκαετία του 1940, παρέμειναν απαράσαλευτα.

Οι μεγάλες γεωπολιτικές ομοιότητες του ευρωπαϊκού χάρτη του 1941, με τον αντίστοιχο χάρτη του σήμερα, στον οποίο η γερμανική κυριαρχία έχει, ως όχημα, την "Ευρωπαϊκή Ένωση" και όχι την ισχύ της Wehrmact, εντοπίζεται, στα εξής καίρια σημεία.

1) Και στους δύο χάρτες, το σύνολο, σχεδόν, της Ευρώπης κυριαρχείται από την Γερμανία, με την Γαλλία, στον ρόλο μιας - περισσότερο ή λιγότερο - δευτερεύουσας συμμαχικής δύναμης.

2) Και στους δύο γεωπολιτικούς χάρτες του ευρωπαϊκού χώρου, οι δύο παραδοσιακές μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Ρωσία και η Βρετανία, έχουν τεθεί στην άκρη, ευρισκόμενες, έξω από όσα διαδραματιζονται στην καρδιά και στο σύνολο σχεδόν, της Ευρώπης.

3) Οι Η.Π.Α., που στρατιωτικά, κυριαρχούν, μέσω του ΝΑΤΟ και μεταπολεμικά, είχαν (και έχουν) έναν πολύ σημαντικό ρόλο και λόγο, στα ευρωπαϊκά πράγματα, διακεινται εχθρικά, απέναντι στο γερμανοκρατούμενο μόρφωμα της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", όχι μόνο για λόγους οικονομικού ανταγωνισμού, αλλά, κυρίως, για γεωπολιτικούς λόγους, αντιμετωπιζοντας το μετασιρακικό γαλλικό καθεστώς, ως ένα ιδιότυπο καθεστώς, το οποίο, γεωπολιτικά, προσομοιάζει, με το καθεστώς του Vichy. 

(Βέβαια, ο παραπάνω χάρτης, που απεικονίζει την γεωπολιτική κατάσταση, στην Ευρώπη, το 1941, έχει και διόλου ασήμαντες διάφορες, από την παρούσα κατάσταση, που επικρατεί, στον ευρωπαϊκό χώρο. Ο αντίστοιχος χάρτης του 1940, είναι πιο κοντά, στο σήμερα, όμως ο χάρτης του 1941 είναι, ορώμενος, μέσα από την δυναμική εξέλιξη της κατάστασης, που έχει διαμορφωθεί, στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο, περισσότερο χρήσιμος, στους αναγνώστες, παρατηρώντας την κατάσταση, στην Ουκρανία, όπου η γερμανική προσπάθεια απόσπασης, με εργαλείο την "Ευρωπαϊκή Ένωση", της χώρας αυτής, από την ρωσική σφαίρα επιρροής, τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2014, απέτυχε παταγωδώς. Κατά τα άλλα η τωρινή γερμανική επιρροή, στον ευρωπαϊκό χώρο, είναι πολύ καλύτερη, από το 1941. Η Σουηδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν είναι ουδέτερες. Έχουν εισέλθει στην γερμανική σφαίρα επιρροής. Το ίδιο έχουν πράξει και οι τρεις μικρές χώρες της Βαλτικής, επωφελουμενες, από την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης", ενώ, στα δυτικά Βαλκάνια, τα απόνερα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβιας έχουν περιπλέξει την κατασταση. Αυτές οι διαφορές, όμως, δεν αλλάζουν τον σκληρό πυρήνα της ταύτισης του ευρωπαϊκού γεωπολιτικού χάρτη του σήμερα και του αντίστοιχου ευρωπαϊκού γεωπολιτικού χάρτη του 1941. Σήμερα, όπως και τότε, οι δύο μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις, η Ρωσία και η Βρετανία, που βρίσκονται, στις άκρες της ηπείρου, φαίνεται ότι είναι, εκτός των εξελίξεων, που συντελούνται σε αυτόν).

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί, στην γεωπολιτική κατάσταση, στον ευρωπαϊκό χώρο, μετά την έξοδο της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Όμως, αυτή η νεοπαγής ισορροπία, αποτελεί μία εντελώς, νέα κατάσταση, που μα γυρίζει πίσω, στα παλιά και η οποία έχει ρευστοποιηθεί, εις το έπακρον, μετατρεπομενη, σε μια θνησιγενή και θνησιφόρα ανισορροπία, αφού, μετά από 80 χρόνια, επιχειρείται η ρυμούλκηση της ευρωπαϊκής ηπείρου και ο προσδιορισμός των τυχών της, από μια συμμαχία δύο κεντροδυτικών δυνάμεων (της Γερμανίας, ως μεγάλου εταίρου και της Γαλλίας, ως μικρότερου, που, όμως, είναι μια - μικρή, έστω - πυρηνική δύναμη), οι οποίες αποτελούν έναν νέο, έναν σύγχρονο Αξονα, με το κάλυμμα της "Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Αυτός ο νέος, ο σύγχρονος Άξονας, φυσικά δεν είναι ο παλαιός Άξονας Ρώμης - Βερολίνου (η σύγχρονη Ιταλία είναι και τώρα αδύναμη και είναι η πρώτη υποψήφια χώρα, για έξοδο από την "Ευρωπαϊκή Ένωση").

Ο σύγχρονος Άξονας, στην Ευρώπη, είναι ο Άξονας Βερολίνου - Παρισιού. 

Και έτσι, δηλαδή, ως γεωπολιτικός άξονας, αντιμετωπίζεται, από τις υπερδυνάμεις και τις άλλες δυνάμεις του πλανήτη.

Όπως και να δούμε αυτήν την καινούργια ανισορροπία, που διαμορφώθηκε, στον ευρωπαϊκό χώρο, αυτό που είναι απαραίτητο να τονίσουμε, είναι εκείνο, το οποίο έχουμε ξαναγράψει, στο πρόσφατο παρελθόν. 

Ο νέος Άξονας Βερολίνου - Παρισιού δεν έχει μέλλον. Δεν μπορεί και δεν θα αφεθεί να έχει μέλλον. 

Και τούτο, διότι, θέλοντας και μη, οδηγείται, εκ των πραγμάτων, να λειτουργήσει, ως μια οντότητα, η οποία θα διαφεντεύει και θα προσδιορίζει τις τύχες της ηπείρου μας, ερήμην της Ρωσίας και της Βρετανίας, οι οποίες, παρά τις αντιπαραθέσεις τους, θα βρουν τον τρόπο να μπλοκάρουν τον Άξονα αυτόν.

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Το χειρότερο, για τον Άξονα Βερολίνου και Παρισιού, έχει να κάνει, με την αρνητικότητα των διαθέσεων της Ουάσινγκτων τα στρατηγικά συμφέροντα της οποίας, στον ευρωπαϊκό χώρο, θίγονται, από την παρουσία οποιουδήποτε μορφώματος ισχύος, στον χώρο αυτόν, διότι, εκ των πραγμάτων, αυτό το διακρατικό θεσμικό κατασκεύασμα (η "Ευρωπαϊκή Ένωση") των δυο αυτών κεντροδυτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων λειτουργεί, σε μακροπροθεσμη βάση, ως ένα ανταγωνιστικό κέντρο ισχύος, ως προς την αμερικανική ισχύ και την, μέσω του ΝΑΤΟ, κυριαρχία των Η.Π.Α., στην περιοχή.

Στον χώρο των λεγόμενων "ευρωπαϊστών" (και όχι μόνον αυτών) επικρατεί η πεποίθηση ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" και μετά την έξοδο της Βρετανίας, τον περασμένο Ιανουάριο, δεν έχει παύσει να είναι αυτό, που ήταν και πριν από αυτή την περιπετειώδη, ομολογουμένως, έξοδο. Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί, που αποτελούν και την πλειοψηφία, θεωρούν ότι business as usual.

Σφάλλουν. Και μάλιστα, τραγικά.

Η έξοδος της Βρετανίας αναδιατάσσει, απότομα και βίαια, την ευρύτερη γεωπολιτική ισορροπία, στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Γερμανία παύει να υπομένει τον αγγλογαλλικό χαλινό και πολλούς από τους περιορισμούς, που της είχαν τεθεί, με την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ παράλληλα, μπορεί να έχει υπό την επιρροή της, το Παρίσι, την όποια στρατιωτική ισχύ και την οποία επιρροή του οποίου, στην διεθνή σκηνή, μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, ως ασπίδα, απέναντι, στους νικητές του Πολέμου αυτού.

Έτσι, η "Ευρωπαϊκή Ένωση", μετά την έξοδο της Βρετανίας, έχει αλλάξει, δραματικά και ριζικά, το γεωπολιτικό της περιεχόμενο, τον αντίστοιχο προσανατολισμό της και την ευρύτερη γεωστρατηγική, στον ευρωπαϊκό χώρο.

Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό, είναι ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" είναι, πλέον, μια ανταγωνιστική και μάλιστα, μια εχθρική δύναμη των νικητριων μεγάλων δυνάμεων των δύο παγκόσμιων πολέμων του 20ου αιώνα.

Αυτή η πραγματικότητα, που οδηγεί, σε μια νέα ταραχώδη ανισορροπία, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, καθιστά θνησιφόρες τις προοπτικές της, μετά το Brexit, νεοαξονικής "Ευρωπαϊκής Ένωσης", της οποίας η ιστορική παρουσία καθίσταται, προφανώς, παροδική, ως ένα, προς κατάργηση, γεωπολιτικό εργαλείο μιας αδύναμης μορφοποιητικής κατασκευής των παραδοσιακών κεντροδυτικών (πρώην) μεγάλων δυνάμεων, η ύπαρξη της οποίας, ιστορικά, ουδέποτε έγινε δεκτή.  

Και φυσικά, μια, τέτοιου είδους, ανάδυση μιας κεντρομόλας πηγής ισχύος, στην Ευρώπη, ουδέποτε θα γίνει αποδεκτή, από τους άλλους μεγάλους παίκτες στην γεωπολιτική σκακιέρα.

(Άλλωστε, η "Ευρωπαϊκή Ένωση",  με τις δικές της καταστροφικές ανοησίες, που εκπορευονται από την αγχωμένη, έως και έντρομη κυβέρνηση του Βερολίνου, όπως δείχνουν οι ακολουθούμενες πολιτικές για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού COVID-2019, με την επιβολή ενός αποπνικτικού ζουρλομανδύα, στις αλυσίδες της ζήτησης και της παραγωγής, τον οποίον θα ακολουθήσουν τα νέα Μνημόνια, που ετοιμάζονται να ακολουθήσουν, φροντίζει, για την εξασφάλιση της ύπαρξης των συνθηκών, για την πραγματοποίηση μιας προδιαγεγραμμένης αυτοθανάτωσης. Δικαίωμά της. Το δικαίωμα, στην αυτοκτονία, είναι, άλλωστε, απεριοριστο). 

Ως εκ τούτου, το μέλλον της ευρωπαϊκής ηπείρου προδιαγράφεται ταραχώδες και κατ' εξοχήν, ανησυχητικό. 

Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να είναι δυσάρεστη, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.