Η 2η "αξιολόγηση" οδηγεί την κυβέρνηση σε ένα νέο πολιτικό αδιέξοδο. (Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώπιον του διλήμματος "ευρώ, ή δραχμή". Οι ευρωσταλινικοί θα επιλέξουν - και πάλι - το ευρώ και την πολιτική αυτοκτονία του χώρου τους;).

Αυτό που γίνεται - ολοένα και περισσότερο - κατανοητό, όσο περνάει ο καιρός και δεν κλείνει η περιβόητη "δεύτερη αξιολόγηση" των κυβερνητικών πεπραγμένων, στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου, που, ανοήτως, αποδέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας και υπέγραψε η κυβέρνησή του, τον Αύγουστο του 2015, είναι το απλούστατο γεγονός του πολιτικού αδιεξόδου, στο οποίο έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του.

Την έλευση αυτού του αδιεξόδου την είχαμε, εγκαίρως, επισημάνει, ήδη, από εκείνη την εποχή, κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν ότι είχε την, περίπου, απόλυτη κυριαρχία, στο κατεδαφισμένο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, την ίδια στιγμή, που τα πρόσωπα, που περιστοιχίζουν τον αρχηγό αυτού του ριζοσπαστικοφανούς κόμματος (το οποίο αποτελεί έναν καινοφανή κλάδο του κλασικού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος της ελληνικής αριστεράς, εμπλουτισμένο με στελέχη του παλαιού μπρεζνιεφοσταλινικού χώρου, τα οποία αποστάτησαν, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, από το Κ.Κ.Ε., το οποίο, μάλιστα, παρά λίγο να καταφέρουν να διαλύσουν) και τα οποία αποτελούν μια σύγχρονη "πινακοθήκη των ηλιθίων", παρουσιάζονταν, ως μάστορες και ειδήμονες ενός αριστοτεχνικού και συνάμα αποτελεσματικού πολιτικού μακιαβελισμού, τον οποίο - υποτίθεται ότι - εφάρμοζαν, επιτυχώς, πάνω στα ερείπια, που είχαν αφήσει πίσω τους τα "ευρωπαϊστικά" πολιτικά κόμματα του παλαιού ελληνικού δικομματισμού, τα οποία είχαν καταρρεύσει, εξ αιτίας της αποδοχής και της εφαρμογής των κατεδαφιστικών πολιτικών, που υπαγόρευαν οι ξένοι δανειστές.

Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη, δεν έχει καμμία σχέση, με οποιονδήποτε πολιτικό μακιαβελισμό του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του. Εκ των υστέρων, μπορεί η αλυσίδα των γεγονότων, που ακολούθησαν, να υποδεικνύει την ύπαρξη μιας τέτοιας πολιτικής τακτικής, εκ μέρους των κυβερνώντων, αλλά μια τέτοια σύνδεση των γεγονότων δεν προϋπήρξε, ως πολιτικός σχεδιασμός της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, που προϋπήρξε δεν ήταν τίποτε περισσότερο, από μια χαοτική κυβερνητική πολιτική τακτική, η οποία προέκυπτε από το πασίδηλο γεγονός, το οποίο συνίστατο, στο ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου αντιμετώπιζε δύο μεγάλες αντιθετικές και ως εκ τούτου, συνθλιπτικές πιέσεις, οι οποίες δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπισθούν.

Η μία πηγή αυτών των πιέσεων ήταν εξωτερική και την αποτελούσαν οι ξένοι δανειστές, οι "θεσμοί", όπως τους ονόμασαν οι συριζαίοι. Αυτή η πηγή των πιέσεων ήταν κολοσσιαία, στον βαθμό, που η εσώτερη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (Γιάννης Δραγασάκης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Δημήτρης Βίτσας, Νίκος Βούτσης, Νίκος Παππάς, Γιώργος Σταθάκης) παρέμενε πιστή, στην παραμονή της χώρας μας, στο ευρώ και την ζώνη του. Και όπως αποδείχτηκε, η ομάδα αυτή των παλαιών εραστών του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" (των ευρωκομμουνιστών του Λεωνίδα Κύρκου, που παρέμειναν μαθητές του, παρά την σύγκρουσή τους, μαζύ του, στα στερνά του βίου του) και των πολιτικών τέκνων του Χαρίλαου Φλωράκη, που, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου", αποστάτησαν, προβαίνοντας, σε μια πολιτική πατροκτονία και εγκατέλειψαν την μπρεζνιεφική εκδοχή του παλαιού σταλινισμού, αντικαθιστώντας την δογματική προσήλωσή τους, στον "υπαρκτό σοσιαλισμό", με την, αντίστοιχα, δογματική ένταξή τους, στο, ομοίως, σαθρό ιδεολόγημα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", τελικά, δεν άλλαξε στρατόπεδο. Παρέμεινε πιστή, στο ευρώ και στην ζώνη του. Δηλαδή, στα παλαιά και στα νέα δόγματα των μελών της.

Η δεύτερη πηγή των πιέσεων, που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν εσωτερική. Και φυσικά, δεν εντοπιζόταν, στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Τα κόμματα του παλαιού δικομματισμού ήσαν κλινικά νεκροί πολιτικοί οργανισμοί, τους οποίους ελάχιστοι ελάμβαναν, σοβαρά, υπόψη και οι οποίοι δεν ήσαν ικανοί να πραγματοποιήσουν, ούτε μία σοβαρή κινητοποίηση. Ιδιαίτερα, μάλιστα, μετά την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, τα κόμματα, αυτά είχαν περιέλθει, σε πλήρες αδιέξοδο, από το οποίο τα έβγαλε ο Αλέξης Τσίπρας, αφού ο ίδιος και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχαν προαποφασίσει να μην ακολουθήσουν την εντολή, που προέκυπτε, από την λαϊκή ψήφο και να υποταχθούν, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών.

Η δεύτερη πηγή των πιέσεων, που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ήταν ενδοκυβερνητική και προέκυπτε, από τον συσχετισμό των δυνάμεων, μέσα, στην ίδια την κυβέρνηση, μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μέσα στο ίδιο το κόμμα και τα πολιτικά όργανά του. Η ύπαρξη μιας μεγάλης ομάδας βουλευτών, αλλά και ενός πλήθους κομματικών στελεχών, όπως και πολλών και υπουργών, που στοιχίζονταν, γύρω από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την Ζωή Κωνσταντοπούλου και στρέφονταν, υπέρ της πολιτικής της εξόδου της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του, μαζύ με την ξεχωριστή και ιδιαίτερη παρουσία του Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος προέκρινε, μια υλοποιήσιμη και εφαρμόσιμη πολιτική ενός αντάρτικου, μέσα στο ευρώ και η οποία θα οδηγούσε την ευρωζώνη, σε μια σαρωτική κρίση, δεν έδινε, στην εσώτερη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνο το εύρος των πολιτικών χειρισμών, που ήταν απαραίτητο, προκειμένου να περάσει, αναίμακτα, την πολιτική της.

Κάπως έτσι η εσώτερη ηγετική ομάδα, που περιστοίχιζε τον Αλέξη Τσίπρα, όταν βρέθηκε μπροστά στην πείσμονα άρνηση των ξένων δανειστών να υποχωρήσουν, σε οποιοδήποτε αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης και κλήθηκε να υπογράψει ένα τρίτο Μνημόνιο, οδηγήθηκε, στην διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος, για την αποδοχή, ή όχι των μέτρων που ζητούσαν οι "θεσμοί", έχοντας, ως κρυφή πολιτική ατζέντα, την αποδοχή, εκ μέρους των ψηφοφόρων, των μέτρων, που ζητούσαν οι δανειστές και ως φανερή την απόρριψή τους, προκειμένου να μπορέσει να αντικρούσει την εσωκομματική της αντιπολίτευση, την οποία (μάλλον, αδίκως) φοβόταν.

Στην πραγματικότητα, οι φόβοι της εσώτερης ηγετικής ομάδας και του Αλέξη Τσίπρα ήσαν υπερβολικοί, παρά το γεγονός ότι, με κλειστές τις τράπεζες και με capital controls, το εκλογικό σώμα καταψήφισε, στις 5/7/2015, με ποσοστό 61,3% την αποδοχή των μέτρων λιτότητας, που ζητούσε, τότε, η τρόϊκα των ξένων δανειστών και παρά το γεγονός ότι αυτή η καταψήφιση σήμαινε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων κατανοούσε, ότι η χώρα οδηγούνταν, εκτός ευρωζώνης. Το εκλογικό σώμα και η ελληνική κοινωνία άφηνε, ακόμη και τότε, τεράστια περιθώρια κινήσεων, στην κυβέρνηση και στον Αλέξη Τσίπρα. Η εντολή, που είχαν, για να κυβερνήσουν την χώρα, ήταν, εντελώς, πρόσφατη, αφού, από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, είχαν περάσει λίγοι, μόνον, μήνες και ως εκ τούτου, η κοινωνία περίμενε να δει, στην συνέχειά του, το κυβερνητικό έργο και την πολιτική του Αλέξη Τσίπρα, για να την κρίνει.

Αυτή η στάση των εκλογέων μπορεί να κρίνεται, ως αφελής, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματική κατάσταση. Τα πολιτικά πράγματα της χώρας, έτσι εξελίχθηκαν και σε τελική ανάλυση, δεν είναι δυνατόν και δεν είναι σωστό να μην λαμβάνεται υπόψη και η διαπίστωση ότι η συμπεριφορά της κοινωνίας, εκείνη την εποχή, δεν ήταν αναίτια και αδικαιολόγητη. Εσφαλμένη, σίγουρα, ήταν, αλλά η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, που ακολούθησαν, μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μια πολύ σοβαρή δικαιολογητική βάση.

Οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, προφανώς, ξεκαθάρισαν το πολιτικό τοπίο και η αλήθεια είναι ότι ευνόησαν, πέραν του δέοντος, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό έγινε και εξ αιτίας των απίστευτων πολιτικών ανοησιών, που διέπραξαν οι αντίπαλοί του - ιδίως εκείνοι, που αποχώρησαν από το κυβερνητικό κόμμα, λόγω της ψήφισης του 3ου Μνημονίου. Η "Λαϊκή Ενότητα" του Παναγιώτη Λαφαζάνη, βλακωδώς, αρνήθηκε να συνεργαστεί εκλογικά, με το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη, ενώ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την σειρά της έπραξε το ίδιο, αρνούμενη να συνεργαστεί, εκλογικά, με την "Λαϊκή Ενότητα", με τελικό αποτέλεσμα όλοι τους να μείνουν έξω από την Βουλή, ενώ, εάν οποιαδήποτε, από αυτές τις εκλογικές συνεργασίες, είχε πραγματοποιηθεί (πολύ περισσότερο, εάν και οι τρεις αυτοί πολιτικοί φορείς είχαν συνεννοηθεί και είχαν πραγματοποιήσει μια απλή εκλογική συνεργασία), ο εκλογικός συνδυασμός, που θα είχε γίνει, θα είχε εισέλθει, στην Βουλή, αφού θα είχε υπερβεί το όριο του 3%. [Δείτε το δημοσίευμά, μου, εκείνη την εποχή σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 25/1/2015 - 20/9/2015 : Έγκλημα και τιμωρία, χωρίς άμεσες συνέπειες, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχασε 320.074 ψήφους. (Η άνετη εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα και ο επικείμενος πολιτικός αφανισμός του κόμματος, στο οποίο ηγείται)].

Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε δραματικές συνέπειες, στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ θα έχαναν έδρες, με αποτέλεσμα να μην ήταν δυνατόν να σχηματισθεί η παρούσα κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαζόταν και άλλους (ή, απλώς, άλλους) κυβερνητικούς εταίρους, για να σχηματίσει κυβέρνηση. Η παρούσα κυβερνητική συνεργασία δεν θα είχε την συνέχεια, που, τώρα, έχει.

Προφανώς, αυτούς τους κυβερνητικούς εταίρους, που θα χρειαζόταν, ο ΣΥΡΙΖΑ, για να συνεχίσει να κυβερνά, θα τους έβρισκε, αφού και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά (η αποκαλούμενη "Δημοκρατική Συμπαράταξη") και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, όπως και η "Ένωση Κεντρώων" του Βασίλη Λεβέντη, όλοι μαζύ, ή κάποιοι από αυτούς, θα ήσαν πρόθυμοι να συμμετάσχουν, αλλά, έτσι, θα άλλαζε, άρδην, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αφού η ύπαρξη μιας ενορχηστρωμένης και συγκροτημένης αντιμνημονιακής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον κατατρόπωνε, κοινωνικά και πολιτικά, όλον αυτόν τον καιρό και θα τον οδηγούσε σε μια σαρωτική εκλογική παρακμή.

Αυτή η δυσμενέστατη εξέλιξη, για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα προέκυπτε, επειδή αυτές οι δυνάμεις, που θα συγκροτούσαν την εκλογική συνεργασία της ΛΑΕ, του ΕΠΑΜ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα εκφράζονταν και θα αποκτούσαν ένα πανελλαδικό ακροατήριο, μέσα από την πρόσβαση, που θα αποκτούσαν, στα διάφορα πάνελς των ΜΜΕ, μέσα από την αναγκαστική ποσόστωση του χρόνου, που τους θα τους αναλογούσε, με βάση την δύναμή τους, στο κοινοβούλιο και με την κάλυψη των πολιτικών και των άλλων δραστηριοτήτων τους. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτική και εκλογική δύναμη, πιθανότατα, δεν θα υπήρχε.

Η ζωή, όμως, δεν κυλάει, με το "αλλά", ούτε λαμβάνει υπόψη της το "τί θα είχε συμβεί, αν". Η ζωή βαδίζει, σύμφωνα, με τα δεδομένα, που, κάθε φορά, υπάρχουν. Έτσι, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήθηκε, σε υπερβολικές πράξεις, οι οποίες ήσαν ανόητες και υπερέβησαν τα όρια της βλακείας (όπως έπραξε με το δημοψήφισμα, το οποίο μπορούσε να μην το διενεργήσει) και τις οποίες δεν πλήρωσε, εκλογικά, ενώ ευνοήθηκε, από τις ανοησίες των αντιπάλων του, όμως, όλα αυτά είχαν έναν πολύ στενό χρονικό ορίζοντα, αφού, σε τελική ανάλυση, η αναβαπτισμένη, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόσει, με το στανιό και με τα χίλια ζόρια, το 3ο Μνημόνιο, που υπέγραψε και ψήφισε, με την λήξη της προηγούμενης βουλής.

Κάπως έτσι, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε, στο σημερινό πολιτικό αδιέξοδο. Όπως προβλέψαμε, επίσης, έγκαιρα, πριν από την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015 - δείτε το κείμενο, που, εκείνη την εποχή, δημοσίευσα σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Εκλογές της 20/9/2015 : Δεν πρέπει να επιτραπεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να αποδράσει. Πρέπει να εφαρμόσει το νεοπινοσετικό περιεχόμενο του 3ου Μνημονίου, που υπέγραψε και ψήφισε, για να απαξιωθεί, πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά. (Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κολλήσει. Προηγείται, μεν, αλλά)... - και ενώ αυτά, που έλεγα, δέχονταν ισχυρές και επίμονες αντιρρήσεις, η διαχείριση και η εφαρμογή των προβλέψεων του 3ου Μνημονίου, που ψήφισε, με τον Ν. 4336/14-8-2015 και των εφαρμοστικών νόμων, που θα ακολουθούσαν, κατά την διάρκεια των αξιολογήσεων, που θα γίνονταν, θα οδηγούσαν, τον ΣΥΡΙΖΑ, σε πολιτικό αδιέξοδο και στην κοινωνική, πολιτική και εκλογική κατάρρευση.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε, σήμερα. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καθυστερεί, όσο μπορεί, την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, διότι, τώρα, πλέον, δεν του έχουν μείνει, ως εκλογική βάση, παρά, μόνον, οι δημόσιοι υπάλληλοι και κάποιοι "ορφανοί" πασόκοι. Και φυσικά, φοβάται, αντιλαμβάνεται και κατανοεί ότι, μετά το κλείσιμο και αυτής της αξιολόγησης, οι προβλέψεις της οποίας είναι συντριπτικές, η εκλογική του βάση θα συρρικνωθεί, ακόμη, περισσότερο.

Το ελληνικό αδιέξοδο συνεχίζει την εξουθενωτική, για τον πληθυσμό της χώρας πορεία του, αφού οι ξένοι δανειστές δεν έχουν καθόλου "καλές" προθέσεις. Στην πραγματικότητα, αυτό που ζητούν, είναι η ψήφιση μέτρων, τα οποία θα υπερβαίνουν, χρονικά, το παρόν Μνημόνιο, για να δώσουν κάπου 7 δισ. €, τα οποία η χώρα θα τους τα επιστρέψει, για να "ξεχρεώσει", μέσα στο καλοκαίρι, ένα πολύ μικρό τμήμα του συνολικού δημόσιου χρέους της, το οποίο φθάνει τα 326 δισ. €. Και φυσικά, οι "αξιολογήσεις", αυτού του τύπου, δεν πρόκειται να σταματήσουν, εδώ, αφού, στο σύνολό τους, από την αρχή του 3ου Μνημονίου, μέχρι τον επόμενο χρόνο, που λήγει το 3ο Μνημόνιο, προβλέπονται έξι, στην σειρά, "αξιολογήσεις" των κυβερνητικών πεπραγμένων.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβανόμενη το επερχόμενο πολιτικό τέλος της, έχει αρχίσει να απειλεί τους ξένους δανειστές, με την ... πτώση της. ("Θα πάμε, σε εκλογές, θα πέσουμε και θα μας βρείτε, στους δρόμους", λέγεται ότι είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, στους δανειστές). Ακόμη και η τραγελαφική Τασία Χριστοδουλοπούλου έφθασε να πει ότι δεν πρέπει να γίνουν δεκτά αυτά που επιθυμούν οι "θεσμοί".

Αστειότητες. Στην πραγματικότητα, οι συριζαίοι δεν θέλουν να πέσουν. Διότι, αν πέσουν, όχι, μόνο, θα χάσουν την εξουσία, αλλά και επειδή, όταν πέσουν, θα ακολουθήσουν οι φάπες, την ίδια στιγμή, που η πολιτική τους συντριβή είναι, απολύτως, πιθανή.

Από την άλλη πλευρά, οι ξένοι δανειστές αδιαφορούν, για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, μόνο, επειδή δεν επιθυμούν μια αριστερή κυβέρνηση, στον χώρο της ευρωζώνης. Αυτό είναι το λιγότερο και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να τους είναι και αδιάφορο, αυτό το ίδιο το γεγονός του πολιτικού προσανατολισμού της κυβέρνησης. Αδιαφορούν, για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, διότι τον Αλέξη Τσίπρα και τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, τους θεωρούν δεδομένους, όπως συνέβαινε και το πρώτο επτάμηνο του 2015 - γι' αυτό, άλλωστε, τότε, επέμεναν, με φορτικότητα, στην απομάκρυνση του Γιάννη Βαρουφάκη, από το Υπουργείο Οικονομικών.

Αυτό, που, πράγματι, πίσω από τα παρασκήνια, συμβαίνει, είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται ότι όλες οι πεποιθήσεις της, για όλα όσα επρόκειτο να συμβούν, μετά την υιοθέτηση και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, αποδείχτηκαν εσφαλμένες. Για τον λόγο αυτόν, βρίσκει, μπροστά της, το ίδιο δίλημμα (ευρώ, ή δραχμή), που είχε και τον Ιούλιο του 2015.

Σε αυτό το ερώτημα, με την ίδια διλημματική μορφή και περιεχόμενο, είναι που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καλείται να απαντήσει και αυτόν τον καιρό, που, τώρα, διανύουμε. Στην παρούσα φάση, προτιμά να αφήσει τον χρόνο να κυλίσει. Αλλά αυτή η επιλογή έχει μικρό χρονικό ορίζοντα. Το αργότερο, στις αρχές του ερχόμενου καλοκαιριού, θα πρέπει να έχει πάρει τις αποφάσεις της.

Κατ' ουσίαν, ο Αλέξης Τσίπρας, οι ευρωσταλινικοί (πάσης φύσεως, αποχρώσεως και εσοδείας) και οι νεοαριστεροί των "53", που τον περιστοιχίζουν, αυτό, που έχουν να αποφασίσουν, για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το εάν θα ακολουθήσουν την πεπατημένη οδό, που ακολούθησε ο αφελής ΓΑΠ, όταν κλήθηκε να υπογράψει, την περίοδο Απριλίου - Μαΐου 2010, το 1ο Μνημόνιο, ή όχι.

Ο, τότε, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός αποφάσισε να αποδεχθεί και να ψηφίσει το 1ο Μνημόνιο και έτσι, να διακινδυνεύσει να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ, στην πολιτική εξαφάνισή του, η οποία, τελικά, σχεδόν, πραγματοποιήθηκε. Το παλαιό και κραταιό ΠΑΣΟΚ, οδηγήθηκε (αμετάκλητα, όπως δείχνουν τα δεδομένα), στην απόλυτη συρρίκνωση, μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Σε ανάλογη θέση, με αυτήν, που βρέθηκε, τον Απρίλιο του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται, σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας, που καλείται να συνεχίσει την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, που υπέγραψε και παράλληλα, να αποδεχθεί και την ψήφιση και την εφαρμογή, από το 2019, ενός συμπληρωματικού Μνημονίου, προκειμένου να έχουν "ήσυχο το κεφάλι" τους οι ξένοι δανειστές.

Μπορεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να κατάφερε το 2015 να αποφύγει το πικρό ποτήρι, με την (αναγκαστική, ούτως, ή άλλως, αφού δεν προτίμησε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ.) προσφυγή στις δεύτερες βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς και να κερδίσει τον χρόνο, που ήθελε, χωρίς να έχει μπροστά του κάποια προγραμματισμένη εκλογική αναμέτρηση, μέχρι τον Μάϊο του 2019, οπότε διεξάγονται, οι περιφερειακές και οι δημοτικές εκλογές, αλλά το γεγονός αυτό δεν διαφοροποιεί τα δεδομένα, που σχετίζονται, με την ταχύτατη απίσχναση των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και με την γοργή πολιτική και κοινωνική του αποδυνάμωση, που επέρχονται, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων, που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αποδέχτηκε και - έστω με το στανιό - εφαρμόζει και τις οποίες καλείται, τώρα, να ολοκληρώσει, να τις διευρύνει και να τις επεκτείνει, περίπου, εις το διηνεκές.

Ο πρωθυπουργός και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν, για μία, ακόμη, φορά, να επιλέξουν, ανάμεσα, στην πολιτική τους επιβίωση και στην πολιτική τους αυτοκτονία.

Όσο και αν αυτό δεν γίνεται, άμεσα, ορατό, επειδή, σήμερα, δεν υπάρχει ένα ανερχόμενο αντιμνημονακό πολιτικό κόμμα, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την περίοδο 2010 - 2014 και αυτή η ανυπαρξία, προφανώς, βοηθάει, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και αποτελεί την μόνη πραγματική και ουσιαστική δύναμη, που κρατάει όρθιο το πολιτικό ράκος του κυβερνώντος ριζοσπαστικοφανούς και ήδη, συντηρητικοποιημένου κόμματος της ελληνικής αριστεράς, στην πραγματικότητα, αυτό είναι το διακύβευμα, που έχει να κάνει, με αυτόν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Και αυτό το διακύβευμα, σε όρους κυβερνητικής πολιτικής, προσδιορίζεται, από την διλημματική διάζευξη, ανάμεσα, στην παραμονή της χώρας, στο ευρώ και την ζώνη του, ή στην επιστροφή, στην δραχμή.

Σε αυτό το δίλημμα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015, απάντησαν, επιλέγοντας την παραμονή, στο ευρώ. Και σε αυτήν την επιλογή, εμμένουν, μέχρι τώρα. Όμως, το γεγονός ότι έδωσαν αυτή την απάντηση, δεν αλλάζει τα δεδομένα αυτής της τραγικής διλημματικής διάζευξης. Κάθε άλλο. Αυτή η διάζευξη ουδέποτε θα παύσει να τίθεται. Θα εξακολουθήσει να τίθεται και να ζητά απαντήσεις, εκ των πραγμάτων, κάθε φορά και όσο η Ελλάδα παραμένει, στην ευρωζώνη και στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", ακριβώς, επειδή, όπως, έχουμε πολλές φορές πει, η ελληνική οικονομία και η κοινωνία έχουν υποστεί σοβαρή βλάβη, από την επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να εντάξει την Ελλάδα, στην, τότε, Ε.Ο.Κ. (και νυν "Ε.Ε.") και από την άρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει την χώρα, από αυτήν. [Δείτε το δημοσίευμά μου, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : 1970 - 2008 Ελλάδα - "Ευρωπαϊκή Ένωση" - Ευρωζώνη : Η μαθηματική καταγραφή της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία, από την ένταξή της στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη, μέσα από την syntheticcounterfactual (SCM) οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Corricelli και L. Moretti].

Αυτή η σοβαρή βλάβη, που υπέστη η ελληνική οικονομία, από την ένταξή της, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", κατέστη ανήκεστη, όταν ο Κώστας Σημίτης και οι αδηφάγοι και λειτουργικά, αμόρφωτοι "εκσυγχρονιστές" του, έβαλαν, με την εγκληματική συνέργεια των γαλλογερμανικών ελίτ, την Ελλάδα, στην χαοτική ευρωπαϊκή νομισματική ένωση - την ευρωζώνη.

Βέβαια, παρά την αποβιομηχάνιση, που άρχισε από την δεκαετία του 1980, παρά τους κανονισμούς και τις ποσοστώσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, παρά όλη την κατάρρευση της δασμολογικής προστασίας και παρά την ανείπωτη οικονομική καταστροφή, από την εποχή της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, η Ελλάδα εμφανίζει κάποιες ύστατες αντοχές και έχει πολλά περιθώρια ανάπτυξης, αλλά αυτά θα μπορέσουν να λειτουργήσουν, μόνον, όταν η χώρα επιστρέψει, σε ένα εθνικό νόμισμα (θεωρητικά, ακόμη και αν αυτό είναι διπλό και συνδυάζεται με το ευρώ).

Ως εκ τούτου, το δίλημμα ευρώ, ή δραχμή, δεν θα παύσει να τίθεται και να απειλεί όλα τα πολιτικά κόμματα κα όλους τους πολιτικούς φορείς, που συνεχίζουν να υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας μας, μέσα στα ασφυκτικά δεσμά αυτού του ζουρλομανδύα.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, για όλους τους "ευρωπαϊστές", οι οποίοι συνεχίζουν να προκαλούν την τύχη τους, υπερασπιζόμενοι πολιτικές, οι οποίες είναι αδιέξοδες, επειδή είναι, πρώτα και πάνω από όλα, αφύσικες.

Με αυτά τα δεδομένα, που είναι γνωστά, στην ευρωσταλινική και νεοαριστερή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ, μέσα στο, αμέσως, προσεχές χρονικό διάστημα, που κινείται, ανάμεσα σε λίγες εβδομάδες, έως ελάχιστους μήνες, έχουν να αποφασίσουν το εάν θα διακινδυνεύσουν τον πολιτικό τους θάνατο.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προβούν και πάλι, σε μια επιλογή, ενώπιον του διλήμματος, "ευρώ ή δραχμή".

Το τί θα πράξουν, μένει να το δούμε. Αν και αυτά, που, μέχρι τώρα, έχουν επιλέξει, δεν προοιωνίζουν ένα καλό πολιτικό μέλλον, για τους ίδιους και για τον πολιτικό τους χώρο...