1970 - 2008 Ελλάδα - "Ευρωπαϊκή Ένωση" - Ευρωζώνη : Η μαθηματική καταγραφή της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία, από την ένταξή της στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη, μέσα από την syntheticcounterfactual (SCM) οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Corricelli και L. Moretti.
1970 - 2008 : Ο πίνακας, που περιέχεται, στην οικονομετρική μελέτη των Ευρωπαίων πανεπιστημιακών καθηγητών N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti και η οποία έχει στηριχθεί στην επιστημονική μεθοδολογία, που αποκαλείται syntheticcounterfactual (SCM) και αποκαλύπτει, σε όλο το αρνητικό και συνάμα, καταθλιπτικό μέγεθός της, την απεικονιστική καταγραφή της υποβάθμισης της ελληνικής παραγωγής και της συστηματικής και επίμονης μείωσης των επιπέδων του ελληνικού ΑΕΠ και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας, που ήλθε, ως αποτέλεσμα της ένταξης, την 1/1/1981, της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., σε σχέση με την εξέλιξή της, πριν την καταστροφική είσοδο της χώρας, στην Κοινή Αγορά και την πορεία, που η εγχώρια οικονομία θα είχε, εάν ο γηραιός Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν την είχε εντάξει, στην Ε.Ο.Κ., ή εάν, μετέπειτα, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εφαρμόσει τις ορθότατες ιστορικές πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ και είχε βγάλει την Ελλάδα, από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Με την συνεχόμενη γραμμή του πίνακα, εμφανίζεται η εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε, κατά την χρονική περίοδο, από το 1970, έως το 2008, ενώ με την διακεκομμένη γραμμή παρουσιάζεται, η υπολογιζόμενη - σύμφωνα με την syntheticcounterfactual (SCM) μεθοδολογική ανάλυση -, διαμόρφωση του ελληνικού ΑΕΠ, εάν η Ελλάδα, κατά την ίδια χρονική περίοδο, δεν είχε ενταχθεί στην ΕΟΚ/"Ε.Ε.". Η διαφορά, που υπάρχει, είναι σαφής και πολύ μεγάλη. Και φυσικά, το συμπέρασμα, που εξάγεται, είναι καταλυτικό. "Θα μπορούσε να είναι αυτό, που λένε : "Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα". Πλην, όμως, στην περίπτωσή της Ελλάδας, δεν ισχύει μια τέτοια επίκληση άγνοιας. Αυτοί, που έπρεπε να γνωρίζουν, γνώριζαν, ή, έστω, υποψιάζονταν, βάσιμα, το τί θα ακολουθούσε. Δυστυχώς, όμως, αυτή τους την γνώση και την βάσιμη υποψία, τις άφησαν, στην άκρη. Τις αγνόησαν. Ως εκ τούτου, η καταστροφή, που ακολούθησε, ήταν δεδομένο ότι θα ερχόταν. Πολύ περισσότερο, όταν ο, λειτουργικά, αγράμματος και μοιραίος, για την χώρα και τους κατοίκους της, Κώστας Σημίτης, μαζύ με την αδηφάγα "ευρωπαϊστική" και "εκσυγχρονιστική" παρέα του (Λουκάς Παπαδήμος, Γιάννης Στουρνάρας, Νίκος Θέμελης και διάφορα άλλα "μπουμπούκια"), αποφάσισαν και κατάφεραν, με την ένοχη συνέργεια της ευρωγραφειοκρατίας και των κυβερνήσεων του Παρισιού και του Βερολίνου και την χρήση κάθε νόμιμου - και κυρίως παράνομου - μέσου και τρόπου, να εντάξουν, την 1/1/2002, την Ελλάδα, στην ευρωζώνη...
Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 36 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.), η οποία, από το 1993, έχει, ψευδεπιγράφως, μετονομασθεί, σε Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), στα πλαίσια της οποίας, μάλιστα, από το 2002, έχει σχηματισθεί και η ευρωζώνη, ως μια νομισματική ένωση, που αποτελεί έναν (θανατηφόρα, τοξικό) σκληρό πυρήνα, στον οποίο, βλακωδώς, εντάχθηκε και η χώρα μας και παρά το ότι η άρχουσα πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας, με την αγαστή συνεργασία της ευρωελίτ, έχει διαδώσει, με έναν σαφή προπαγανδιστικό τρόπο, την άποψη - την οποία έχει καταστήσει, ως αξίωμα και ευρεία πεποίθηση, στην κοινή γνώμη, αν και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια της κρίσης αυτή η πεποίθηση έχει αρχίσει να κλονίζεται - ότι η Ελλάδα έχει ευνοηθεί και έχει χρηματοδοτηθεί, αφειδώς (μιλούν για ένα ποσόν το οποίο υπερβαίνει το 1 τρισ. €), από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις, όπως προκύπτει και από τον παραπάνω πίνακα, είναι πολύ διαφορετικές και αρκούντως, καταθλιπτικές, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Η ελληνική οικονομία, κατά την καταγεγραμμένη και καταμετρημένη μακροχρόνια περίοδο, της ένταξής της, στην Ε.Ο.Κ/"Ε.Ε.", από το 1981, έως το 2008, υπέστη μια σταδιακή, μεν, αλλά συστηματική και επίμονη μείωση και επιδεινούμενη κατάπτωση των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων, η οποία μεταφράζεται, σε αναπτυξιακή υστέρηση και οικονομική υποβάθμισή της, έναντι όλων των άλλων οικονομιών, εντός και εκτός Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και ευρωζώνης.
Η κατακλυσμιαία καταστροφή, που ακολούθησε, από το 2009 και μετά, με δεδομένη την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ήδη, από το 2002 και αφού τελείωσε η ανοχή των ευρωθεσμών και της γερμανικής κυβέρνησης, στις παραβιάσεις των προβλέψεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τις οποίες, όμως, είχαν υιοθετήσει, μέχρι τότε, οι κυβερνήσεις του Βερολίνου και του Παρισιού, υπήρξε, απολύτως, αναμενόμενη.
Η διαλυτική εσωτερίκευση της βαθιάς και επίμονης διεθνούς οικονομικής ύφεσης, εντός της ευρωζώνης (μια ύφεση, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της μεθοδευμένης αμερικανικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008) οδήγησε, με την βοήθεια του αφελούς ΓΑΠ και της οπερετικής κυβέρνησής του, στην ταχεία έλευση, τον Απρίλιο του 2010, της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας, η οποία μεθοδεύτηκε, από την Ε.Κ.Τ. του Jean-Claude Trisset, την γερμανική κυβέρνηση της Angela Merkel, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή του Manuel Barroso και το άτυπο και συνάμα, σκοτεινό Eurogroup του Jean-Claude Juncker.
Ο "βασιλιάς" αποδείχτηκε ότι ήταν γυμνός, με αποτέλεσμα την εξελισσόμενη και ήδη, συνεχιζόμενη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως έχουμε, πολλές φορές γράψει, έχει χάσει, όλα αυτά τα χρόνια, πάνω από το 26% του ΑΕΠ της.
Παρά ταύτα, το ιδεολογικό παραμυθολόγημα, που αποτελεί κρατούσα θεωρία, στις τάξεις της ψοφοδεούς ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και το οποίο έχει επιβληθεί, στην ελληνική κοινωνία, είναι, εντελώς, διαφορετικό και απολύτως, αντιτιθέμενο, στα πραγματικά δεδομένα και στην σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια, που πολύ παραστατικά, περιγράφει, ο παραπάνω, εκτιθέμενος πίνακας.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτό συμβαίνει, επειδή τα γεγονότα και η περιγραφή της πραγματικότητας, ουδόλως, ενδιαφέρουν την άρχουσα πολιτικοοικονομική, κοινωνική και πνευματική ελίτ των ανόητων "ευρωπαϊστών" μας. Αντιθέτως, μάλιστα, αυτό, που ενδιαφέρει όλο αυτό το εξουσιαστικό κύκλωμα είναι η πλήρης απόκρυψη και η απόλυτη συσκότιση αυτής της πραγματικότητας, με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε μέσον και ανεξαρτήτως, κόστους.
Ως εκ τούτου, αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι όλοι οι ισχυρισμοί, που αφορούν την υποτιθέμενη, ως ευνοϊκή, οικονομική μεταχείριση και τις, ομοίως, υποτιθέμενες ως θετικές, αναπτυξιακές επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα/Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν συνοδεύονται από καμμία, επιστημονικά, τεκμηριωμένη ποσοτικοποίηση αυτών των υποτιθέμενων ωφελειών και οφελών. Οι οικονομέτρες της χώρας μας, περί άλλων τυρβάζουν και φροντίζουν οι ίδιοι, όπως και οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους, ευρισκόμενοι, σαφέστατα, υπό την καθοδήγηση των πατρώνων τους, να μην ασχολούνται, με το ζήτημα αυτό, αν και αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο επιστημονικό καθήκον τους.
Στον ευρύτερο χώρο της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Και εκεί οι οικονομέτρες, όλα αυτά τα 60 και πλέον χρόνια, από τον σχηματισμό της, έχουν αποφύγει την καταμέτρηση των ζημιών και των κερδών, που έχουν υπάρξει, για τις χώρες και τις οικονομίες τους, που συμμετέχουν, σε αυτό το εγχείρημα. Οι σχετικές μελέτες είναι ελάχιστες, αφού τα δάκτυλα του ενός χεριού είναι υπεραρκετά, όσον αφορά την καταμέτρηση σχετικών οικονομετρικών μελετών.
Αλλά και αυτές οι απειροελάχιστες μελέτες, που υπάρχουν, δεν είναι, απολύτως, αθώες, ως προς τους σκοπούς, που υπηρετούν και τους στόχους, που έχουν οι όποιοι χρηματοδότες τους, όπως και εκείνοι, οι οποίοι έχουν ενδιαφερθεί, για την πραγματοποίησή τους και τις έχουν παραγγείλει. Και αυτό, φυσικά, δεν είναι, καθόλου, τυχαίο, αφού είναι σαφές ότι, μέσα στο ευρύτερο παιχνίδι της υπεράσπισης των ευρωθεσμών και της υποτιθέμενης ως "ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης", το ιδεολόγημα της οποίας, με συστηματική επιμονή, προπαγανδίζεται, από την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, την ευρωγραφειοκρατία, τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τις διάφορες οικονομικές ελίτ, αυτού του είδους τα επιστημονικοφανή παίγνια είναι, απολύτως, αναμενόμενα και καθιερωμένα.
Μέσα στα πλαίσια αυτά, τα ενδιαφέροντα των εντόπιων οικονομετρών είναι, εντελώς, άλλα και μπορεί κάποιος, που γνωρίζει το τί συμβαίνει και το ποιά είναι η πραγματικότητα των, δραματικά, αρνητικών, έως και καταστροφικών επιπτώσεων των δύο αυτών διαδοχικών εντάξεων της ελληνικής οικονομίας, κατά πρώτον, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και κατά δεύτερον, στην ευρωζώνη, να προβάλει, βασίμως, τον ισχυρισμό ότι αυτό, που ενδιαφέρει όλους αυτούς, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από την αύξηση των περιουσιών τους, από τα, πάντοτε, πλούσια κονδύλια των διάφορων ευρωπαϊκών ταμείων και του (ψευδο)επιστημονικού κύρους τους, από τους ευρωθεσμούς, τους οποίους υπηρετούν.
Μπορεί αυτή η διαπίστωση να αποτελεί έκπληξη, αλλά η αλήθεια είναι ότι, όλα αυτά τα χρόνια, η οικονομική / οικονομετρική έρευνα εξακολουθεί να υστερεί, ως προς την απεικονιστική και μετρήσιμη καταγραφή των κερδών και των ζημιών της ελληνικής οικονομίας, από την ένταξή της στην "Ε.Ε." και πολύ περισσότερο, από την είσοδό της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Ειδικά, μάλιστα, ως προς την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, έχει αποφευχθεί, συστηματικά, η καταγραφή του συνολικού ισοζυγίου, που αφορά το δούναι και το λαβείν, ανάμεσα στην Ελλάδα και την "Ε.Ε.", αλλά και των ευρύτερων επιπτώσεων της εισόδου της Ελλάδας, στην αποκαλούμενη, ως ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, στις οικονομικές δοσοληψίες της οικονομίας της χώρας μας, με τις χώρες που βρίσκονται, έξω από την "Ε.Ε." και την ευρωζώνη.
Αυτή η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι άγνωστη, στην Ελλάδα. Η μελέτη των ξένων πανεπιστημιακών καθηγητών N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti, όχι μόνο, δεν είναι γνωστή, αλλά και συστηματικά, αποκρύβεται και αγνοείται, από την τρομαγμένη, από το μέγεθος των εγκληματικών και στρατηγικού χαρακτήρα, ανοησιών και πεπραγμένων της, "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας, που οδήγησε την χώρα, στα βράχια και η οποία προσπαθεί να αποκρύψει κάθε τι, που μπορεί να οδηγήσει τον πληθυσμό της χώρας, στην εύρεση και τον εντοπισμό της λογικής σειράς των γεγονότων και την πικρή και σκληρή αλήθεια. Και για τον λόγο αυτόν, συνεχίζει να παραμυθολογεί την ελληνική κοινωνία, όσον αφορά το ζήτημα της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και την ευρωζώνη, επικαλούμενη, με όλα τα ιδεολογικοπολιτικά μέσα και εργαλεία προπαγάνδας, που έχει, το ανύπαρκτο και απολύτως, ψευδές θετικό ισοζύγιο της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ. και στην ευρωζώνη, κάνοντας και παρουσιάζοντας την νύκτα, ως ημέρα και το φεγγάρι, ως ήλιο.
Αυτό είναι κάτι, που ζω και διαπιστώνω, ακόμη και σήμερα, από τότε, που, πριν, από δύο χρόνια και περισσότερο, δημοσίευσα, σε αυτό εδώ το μπλογκ - στις 18 Φεβρουαρίου του 2015 - την επιστημονική οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti, που κατακρημνίζει και γελοιοποιεί αυτό το παραμυθολογικό ιδεολόγημα των Ελλήνων εραστών του καταρρέοντος "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" [δείτε το δημοσίευμά μου εκείνης της εποχής, με τίτλο : Η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο, οι δυσχέρειες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην διαπραγμάτευση και οι φόβοι των ευρωζωνιτών, για μια ελληνική στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. (Η ανολοκλήρωτη ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μοιραίο λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/ΕΕ, σύμφωνα με την επιστημονική μελέτη των Ν. Campos, F. Coricelli και L. Moretti)].
Λίγο, ή πολύ, όλοι μένουν έκπληκτοι και δεν μπορούν να πιστέψουν, στα μάτια τους, όταν αναφέρομαι, σε αυτή την μελέτη και στον πίνακα, που την συνοδεύει και ο οποίος αποδεικνύει, το τεράστιο μέγεθος της ζημιάς, που υπέστη η ελληνική οικονομία, με την ένταξή της, στην Ε.Ο.Κ. και καταδεικνύει την φαιδρότητα των "επιχειρημάτων", που συγκροτούν την κρατούσα παραμυθολογική ιδεολογία της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και αν η αλήθεια αυτή δεν εντοπισθεί και δεν γίνει κτήμα του πληθυσμού της χώρας, τίποτε καλό δεν πρόκειται να προκύψει.
Όπως έχω ξαναγράψει, η μελέτη αυτή πραγματοποιήθηκε, με πρωτοβουλία του συντηρητικού "Economist", στα πλαίσια της αντιπαράθεσης της διχασμένης βρετανικής ελίτ, γύρω από το δημοψήφισμα, για την παραμονή, ή την έξοδο της Βρετανίας, από την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και ξεκινώντας, από το ερώτημα, εάν η ένταξη της Βρετανίας, το 1973, στην Ε.Ο.Κ., τελικά, ωφέλησε, ή έβλαψε την βρετανική οικονομία, στην πορεία το ερώτημα αυτό επεκτάθηκε, σε όλες της χώρες, που εντάχθηκαν, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και έτσι η μελέτη αυτή συμπεριέλαβε, πέρα από την Βρετανία και τις άλλες χώρες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", από τότε, που εντάχθηκαν και μέχρι το 2008 - δηλαδή, πριν από την έλευση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας και της ευρωκρίσης, που ακολούθησε, ως αποτέλεσμα αυτής της μεθοδευμένης χρεωκοπίας.
Βέβαια, η μελέτη κατέγραψε ότι η Βρετανία ωφελήθηκε, με μια ανάπτυξη, η οποία μεγέθυνε το ΑΕΠ της, κατά 25%, σε σχέση με το μέγεθος, που αυτό θα είχε, εάν η χώρα αυτή έμενε, το 1973, εκτός της Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", όπως, επίσης, κατέδειξε ότι και σχεδόν, όλες οι οικονομίες των άλλων χωρών ευνοήθηκαν, λιγότερο, ή περισσότερο, από την είσοδό τους, στην "Ένωση".
Αλλά υπάρχει μία εξαίρεση. Και αυτή η εξαίρεση ήταν η Ελλάδα και η οικονομία της, η οποία βλάφτηκε, από την είσοδο της χώρας μας, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", επειδή το ΑΕΠ της, όλη αυτή την περίοδο, από το 1981 έως το 2008, αυξήθηκε, πολύ λιγότερο, από όσο θα αυξανόταν, εάν η ελληνική οικονομία είχε μείνει, κατά την ίδια χρονική περίοδο, εκτός της Κοινής Αγοράς.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, την οποία αφορά, ο πίνακας, που παρουσιάζω στην αρχή του παρόντος κειμένου και όπως, εκεί αναφέρω, η συνεχόμενη γραμμή απεικονίζει την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε, κατά την περίοδο 1970 - 2008, ενώ η διακεκομμένη γραμμή αντιστοιχεί, στην υπολογιζόμενη διαμόρφωσή του, με την μεθοδολογία της syntheticcounterfactual οικονομετρικής ανάλυσης, που χρησιμοποιήσαν οι 3 πανεπιστημιακοί καθηγητές N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti.
Και φυσικά, με δεδομένο το γεγονός ότι η μελέτη αυτή δεν έχει συμπεριλάβει και δεν έχει καταμετρήσει την συμπεριφορά των οικονομιών της "Ε.Ε.", μετά το 2008, γίνεται, άμεσα, κατανοητό το μέγεθος της καταβαράθρωσης, που υπέστη η μεγίστη πλειοψηφία των χωρών, που εντάχθηκαν, στην ευρωζώνη, αλλά, επίσης, καθίσταται βάσιμη και η πεποίθηση ότι βλάβη υπέστησαν και εκείνες οι χώρες της "Ε.Ε.", οι οποίες δεν εντάχθηκαν, στην ευρωζώνη, αλλά ακολούθησαν τους κανόνες της.
Αλλά, πέρα από το τί συνέβη και το τί συμβαίνει, με τις άλλες χώρες της "Ε.Ε." και της ευρωζώνης, αυτό, που συνάγεται, από τα αδυσώπητα πραγματικά και επιστημονικά δεδομένα, που έχουμε, ενώπιόν μας, είναι ότι η ένταξη της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., ήταν ένα τέραστιο οικονομικό σφάλμα. Μπορεί, η ζημιά που υπέστη η χώρα μας, να μην ήταν, άμεσα, εμφανής. Η ζημιά αυτή είχε έναν - αν μπορούμε να τον περιγράψουμε, έτσι - αποθετικό χαρακτήρα, γι' αυτό και δεν ήταν αισθητή.
Τώρα, πια, ξέρουμε, από αυτή την, σχετικά, πρόσφατη επιστημονική μελέτη των Campos – Coricelli - Moretti , ότι η αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ, μέσα στην ΕΟΚ, υπήρξε, κατά πολύ, μικρότερη από την αύξηση, που θα είχε αυτό το ίδιο μακροοικονομικό μέγεθος, εάν η Ελλάδα είχε μείνει, το 1981, εκτός Ε.Ο.Κ.
Το μέγεθος της ζημίας (και μόνο, αυτής, χωρίς να συνυπολογίζουμε το μέγεθος της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία από την ένταξή της στην ευρωζώνη, η οποία καταστροφή υπερβάνει, κατά πολύ και είναι, υπερμεγέθως, υπέρτερη του 26% του ελληνικού ΑΕΠ, που χάθηκε, μετά την ελληνική χρεωκοπία του 2010, αφού δεν συμπεριλαμβάνει, αυτή, μόνο, την απώλεια), ξεπερνάει το 15% του ελληνικού ΑΕΠ και συμπεριλαμβάνει την σταδιακή και ετησίως, συμποσούμενη κατάρρευση της ελληνικής παραγωγής και των αντίστοιχων επενδύσεων, μια κατάρρευση, η οποία επιταχύνθηκε, με αστραπιαίους ρυθμούς, μετά την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση.
Σε αρκετούς, η ζημιά αυτή, επιφανειακά, εμφανίζεται να έχει έναν θεωρητικό χαρακτήρα, αφού το ελληνικό ΑΕΠ, όλα αυτά τα χρόνια αυξανόταν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι η ελληνική οικονομία, εάν είχε μείνει, εκτός Ε.Ο.Κ., θα είχε πολύ μεγαλύτερους αναπτυξιακούς ρυθμούς και έναν τεράστιο πλούτο, αλλά και θα είχε την απαραίτητη ευελιξία, για να ανταποκριθεί, στα κτυπήματα της βαθιάς παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 2008 και, ήδη, από το 2010, θα είχε προχωρήσει, σε υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Αντί αυτού και λόγω της βλακώδους στρατηγικής επιλογής, για την ένταξη της Ελλάδας, το 2002, στο ευρώ και την ζώνη του, η ελληνική οικονομία βυθίστηκε σε μια κρίση, ανάλογη αυτής της αμερικανικής GREAT DEPRESSION, της δεκαετίας του 1930.
Σε ό,τι αφορά την ένταξη της χώρας μας, στην Ε.Ο.Κ. χρήσιμο είναι να αναφέρουμε κάποια πράγματα, τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά, ή έχουν ξεχαστεί.
Η Ελλάδα θα έπρεπε, με την ένταξή της, το 1981, να άρει κάθε μέτρο, που προστάτευε την ελληνική παραγωγή. Και αυτό θα έπρεπε να το πράξει, άμεσα. Αν, όμως, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, που ανέλαβε την εξουσία, μετά την μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις βουλευτικές εκλογές της 18/10/1981, έπραττε κάτι τέτοιο, η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε.
Με αυτή την προοπτική δεδομένη, ο Ανδρέας Παπανδρέου διαπραγματεύτηκε, σκληρά και επίμονα, το 1983, για την εφαρμογή του ρυθμιστικού φόρου στα εισαγόμενα προϊόντα που αποτελούσε παρέκκλιση των άρθρων 95 και 96 της συνθήκης της Ρώμης. Βέβαια, κατάφερε να πετύχει την βελτίωση των δυσμενέστατων όρων της λεόντιας Πράξης Προσχώρησης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., που είχε υπογράψει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την σύναψη μιας 5ετούς συμφωνίας, που επιβράδυνε την κατάρρευση του δευτερογενούς τομέα της ελληνικής οικονομίας και ειδικώτερα, της ελληνικής βιομηχανίας, όπως επίσης, επιβράδυνε και την αύξηση της ανεργίας, ενώ ανέστειλε την εφαρμογή του ΦΠΑ, για δύο χρόνια.
Επίσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε και την θέσπιση των Ολοκληρωμένων Μεσογειακών Προγραμμάτων, που στην πορεία του χρόνου, μετατράπηκαν, σε πακέτα στήριξης των ασθενέστερων χωρών και περιφερειών της Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", δίνοντας ένα κάποιο μέγεθος, στον, αμελητέων διαστάσεων κοινοτικό προϋπολογισμό.
Αλλά όλα αυτά δεν είχαν ευρείς ορίζοντες. Και δεν ήσαν εκείνα τα εργαλεία, που απαιτούνταν, για την προστασία της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας του τόπου μας. Η χώρα έπρεπε να αποδεσμευθεί, από την Ε.Ο.Κ. Και σε κάθε περίπτωση, δεν έπρεπε να εισέλθει στην ευρωζώνη.
Δυστυχώς, η εξέλιξη υπήρξε διαφορετική. Ο Ανδρέας Παπανδρέου προτίμησε άλλον δρόμο. Και δυστυχώς, όταν, το 1999, λήφθηκαν οι κρίσιμες αποφάσεις, για την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, δεν ήταν παρών, αφού αυτός, μόνο, ως εξαίρετος οικονομέτρης, που ήταν και βαθύς γνώστης της πραγματικότητας και των δεδομένων, θα μπορούσε να αποτρέψει αυτή την, καταστροφικά, δυσμενή εξέλιξη, για την ελληνική οικονομία.
Πολύ περισσότερο, που, πέρα, από την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, που επέφερε η ένταξη της Ελλάδας, το 1981, στην Ε.Ο.Κ., η μεταγενέστερη είσοδος της χώρας μας (το 2002) στην ευρωζώνη, ουσιαστικά, την χρεωκοπούσε, αφού το τεράστιο δημόσιο χρέος της, δεν θα μπορούσε, πλέον, να εξυπηρετηθεί, από την ελληνική οικονομία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, το καλοκαίρι του 1995, λίγους μήνες, πριν εισέλθει, στο Ωνάσειο και πριν παραδώσει την πρωθυπουργία, στους ανίκανους διαδόχους του, είχε προειδοποιήσει, για την ακραία και θανάσιμη επικινδυνότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, όταν και εάν η χώρα εντασσόταν, στην ευρωζώνη, λέγοντας την περίφημη φράση : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος". Ήξερε, πολύ καλά, τί έλεγε.
Όπως έχουμε, επανειλημμένως, γράψει, περίπου, το 85% του ελληνικού δημοσίου χρέους ήταν δραχμικό, γεγονός, που σημαίνει ότι δηλαδή το χρωστούσαμε στον εαυτό μας και ως εκ τούτου, μπορούσε, αυτό το χρέος, ανεξάρτητα, από το μέγεθός του, να χρηματοδοτηθεί, άνετα και ακίνδυνα. Γι' αυτό και το εσωτερικό ελληνικό δημόσιο χρέος είχε αξιολογηθεί, το 1996, απο την Moody's, ως Α2, ενώ το εξωτερικό ελληνικό δημόσιο χρέος (αυτό δηλαδή, που έπρεπε να εξυπηρετηθεί, όχι με δραχμές, αλλά με ξένα νομίσματα), ελάμβανε αξιολογήσεις, οι οποίες είχαν μια διακύμανση, ανάμεσα, στο ΒΑΑ3 και στο ΒΑΑ1.
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δημόσιο χρέος, επί δραχμής, ήταν διαχειρίσιμο. Από το 2002 και μετά, με το ευρώ, έπαυσε να είναι. Η ελληνική οικονομία, ήδη, από τότε, είχε υποστεί μια αφανή χρεωκοπία, η οποία κατέστη εμφανής, 8 χρόνια μετά.
Άργησε να έλθει, αλλά, τελικά, ήλθε.
Όμως, εάν η Ελλάδα δεν είχε εισέλθει, στην Ε.Ο.Κ., το 1981, ή εάν, όπως, ήδη, είπαμε, στην συνέχεια, ο Ανδρέας Παπανδρέου την είχε βγάλει, από την Κοινή Αγορά, η χώρα μας, σήμερα, δεν θα ήταν, μέσα στην ευρωζώνη. Η χώρα θα ήταν, έξω και από τους δύο αυτούς δύσκαμπτους, αρτηριοσκληρωτικούς, αναχρονιστικούς και παραπαίοντες οργανισμούς, η ελληνική οικονομία δεν θα είχε υποστεί τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής ύφεσης, που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2008, θα είχε ανακάμψει πολύ γρήγορα και ήδη, από το 2010, όλοι μας θα γελούσαμε, με τα παθήματα των ευρωζωνιτών.
Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος...
Η ελληνική οικονομία, κατά την καταγεγραμμένη και καταμετρημένη μακροχρόνια περίοδο, της ένταξής της, στην Ε.Ο.Κ/"Ε.Ε.", από το 1981, έως το 2008, υπέστη μια σταδιακή, μεν, αλλά συστηματική και επίμονη μείωση και επιδεινούμενη κατάπτωση των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων, η οποία μεταφράζεται, σε αναπτυξιακή υστέρηση και οικονομική υποβάθμισή της, έναντι όλων των άλλων οικονομιών, εντός και εκτός Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και ευρωζώνης.
Η κατακλυσμιαία καταστροφή, που ακολούθησε, από το 2009 και μετά, με δεδομένη την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ήδη, από το 2002 και αφού τελείωσε η ανοχή των ευρωθεσμών και της γερμανικής κυβέρνησης, στις παραβιάσεις των προβλέψεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τις οποίες, όμως, είχαν υιοθετήσει, μέχρι τότε, οι κυβερνήσεις του Βερολίνου και του Παρισιού, υπήρξε, απολύτως, αναμενόμενη.
Η διαλυτική εσωτερίκευση της βαθιάς και επίμονης διεθνούς οικονομικής ύφεσης, εντός της ευρωζώνης (μια ύφεση, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της μεθοδευμένης αμερικανικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008) οδήγησε, με την βοήθεια του αφελούς ΓΑΠ και της οπερετικής κυβέρνησής του, στην ταχεία έλευση, τον Απρίλιο του 2010, της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας, η οποία μεθοδεύτηκε, από την Ε.Κ.Τ. του Jean-Claude Trisset, την γερμανική κυβέρνηση της Angela Merkel, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή του Manuel Barroso και το άτυπο και συνάμα, σκοτεινό Eurogroup του Jean-Claude Juncker.
Ο "βασιλιάς" αποδείχτηκε ότι ήταν γυμνός, με αποτέλεσμα την εξελισσόμενη και ήδη, συνεχιζόμενη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως έχουμε, πολλές φορές γράψει, έχει χάσει, όλα αυτά τα χρόνια, πάνω από το 26% του ΑΕΠ της.
Παρά ταύτα, το ιδεολογικό παραμυθολόγημα, που αποτελεί κρατούσα θεωρία, στις τάξεις της ψοφοδεούς ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και το οποίο έχει επιβληθεί, στην ελληνική κοινωνία, είναι, εντελώς, διαφορετικό και απολύτως, αντιτιθέμενο, στα πραγματικά δεδομένα και στην σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια, που πολύ παραστατικά, περιγράφει, ο παραπάνω, εκτιθέμενος πίνακας.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτό συμβαίνει, επειδή τα γεγονότα και η περιγραφή της πραγματικότητας, ουδόλως, ενδιαφέρουν την άρχουσα πολιτικοοικονομική, κοινωνική και πνευματική ελίτ των ανόητων "ευρωπαϊστών" μας. Αντιθέτως, μάλιστα, αυτό, που ενδιαφέρει όλο αυτό το εξουσιαστικό κύκλωμα είναι η πλήρης απόκρυψη και η απόλυτη συσκότιση αυτής της πραγματικότητας, με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε μέσον και ανεξαρτήτως, κόστους.
Ως εκ τούτου, αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι όλοι οι ισχυρισμοί, που αφορούν την υποτιθέμενη, ως ευνοϊκή, οικονομική μεταχείριση και τις, ομοίως, υποτιθέμενες ως θετικές, αναπτυξιακές επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα/Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν συνοδεύονται από καμμία, επιστημονικά, τεκμηριωμένη ποσοτικοποίηση αυτών των υποτιθέμενων ωφελειών και οφελών. Οι οικονομέτρες της χώρας μας, περί άλλων τυρβάζουν και φροντίζουν οι ίδιοι, όπως και οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους, ευρισκόμενοι, σαφέστατα, υπό την καθοδήγηση των πατρώνων τους, να μην ασχολούνται, με το ζήτημα αυτό, αν και αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο επιστημονικό καθήκον τους.
Στον ευρύτερο χώρο της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Και εκεί οι οικονομέτρες, όλα αυτά τα 60 και πλέον χρόνια, από τον σχηματισμό της, έχουν αποφύγει την καταμέτρηση των ζημιών και των κερδών, που έχουν υπάρξει, για τις χώρες και τις οικονομίες τους, που συμμετέχουν, σε αυτό το εγχείρημα. Οι σχετικές μελέτες είναι ελάχιστες, αφού τα δάκτυλα του ενός χεριού είναι υπεραρκετά, όσον αφορά την καταμέτρηση σχετικών οικονομετρικών μελετών.
Αλλά και αυτές οι απειροελάχιστες μελέτες, που υπάρχουν, δεν είναι, απολύτως, αθώες, ως προς τους σκοπούς, που υπηρετούν και τους στόχους, που έχουν οι όποιοι χρηματοδότες τους, όπως και εκείνοι, οι οποίοι έχουν ενδιαφερθεί, για την πραγματοποίησή τους και τις έχουν παραγγείλει. Και αυτό, φυσικά, δεν είναι, καθόλου, τυχαίο, αφού είναι σαφές ότι, μέσα στο ευρύτερο παιχνίδι της υπεράσπισης των ευρωθεσμών και της υποτιθέμενης ως "ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης", το ιδεολόγημα της οποίας, με συστηματική επιμονή, προπαγανδίζεται, από την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, την ευρωγραφειοκρατία, τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τις διάφορες οικονομικές ελίτ, αυτού του είδους τα επιστημονικοφανή παίγνια είναι, απολύτως, αναμενόμενα και καθιερωμένα.
Μέσα στα πλαίσια αυτά, τα ενδιαφέροντα των εντόπιων οικονομετρών είναι, εντελώς, άλλα και μπορεί κάποιος, που γνωρίζει το τί συμβαίνει και το ποιά είναι η πραγματικότητα των, δραματικά, αρνητικών, έως και καταστροφικών επιπτώσεων των δύο αυτών διαδοχικών εντάξεων της ελληνικής οικονομίας, κατά πρώτον, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και κατά δεύτερον, στην ευρωζώνη, να προβάλει, βασίμως, τον ισχυρισμό ότι αυτό, που ενδιαφέρει όλους αυτούς, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από την αύξηση των περιουσιών τους, από τα, πάντοτε, πλούσια κονδύλια των διάφορων ευρωπαϊκών ταμείων και του (ψευδο)επιστημονικού κύρους τους, από τους ευρωθεσμούς, τους οποίους υπηρετούν.
Μπορεί αυτή η διαπίστωση να αποτελεί έκπληξη, αλλά η αλήθεια είναι ότι, όλα αυτά τα χρόνια, η οικονομική / οικονομετρική έρευνα εξακολουθεί να υστερεί, ως προς την απεικονιστική και μετρήσιμη καταγραφή των κερδών και των ζημιών της ελληνικής οικονομίας, από την ένταξή της στην "Ε.Ε." και πολύ περισσότερο, από την είσοδό της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Ειδικά, μάλιστα, ως προς την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, έχει αποφευχθεί, συστηματικά, η καταγραφή του συνολικού ισοζυγίου, που αφορά το δούναι και το λαβείν, ανάμεσα στην Ελλάδα και την "Ε.Ε.", αλλά και των ευρύτερων επιπτώσεων της εισόδου της Ελλάδας, στην αποκαλούμενη, ως ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, στις οικονομικές δοσοληψίες της οικονομίας της χώρας μας, με τις χώρες που βρίσκονται, έξω από την "Ε.Ε." και την ευρωζώνη.
Αυτή η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι άγνωστη, στην Ελλάδα. Η μελέτη των ξένων πανεπιστημιακών καθηγητών N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti, όχι μόνο, δεν είναι γνωστή, αλλά και συστηματικά, αποκρύβεται και αγνοείται, από την τρομαγμένη, από το μέγεθος των εγκληματικών και στρατηγικού χαρακτήρα, ανοησιών και πεπραγμένων της, "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας, που οδήγησε την χώρα, στα βράχια και η οποία προσπαθεί να αποκρύψει κάθε τι, που μπορεί να οδηγήσει τον πληθυσμό της χώρας, στην εύρεση και τον εντοπισμό της λογικής σειράς των γεγονότων και την πικρή και σκληρή αλήθεια. Και για τον λόγο αυτόν, συνεχίζει να παραμυθολογεί την ελληνική κοινωνία, όσον αφορά το ζήτημα της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και την ευρωζώνη, επικαλούμενη, με όλα τα ιδεολογικοπολιτικά μέσα και εργαλεία προπαγάνδας, που έχει, το ανύπαρκτο και απολύτως, ψευδές θετικό ισοζύγιο της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ. και στην ευρωζώνη, κάνοντας και παρουσιάζοντας την νύκτα, ως ημέρα και το φεγγάρι, ως ήλιο.
Αυτό είναι κάτι, που ζω και διαπιστώνω, ακόμη και σήμερα, από τότε, που, πριν, από δύο χρόνια και περισσότερο, δημοσίευσα, σε αυτό εδώ το μπλογκ - στις 18 Φεβρουαρίου του 2015 - την επιστημονική οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti, που κατακρημνίζει και γελοιοποιεί αυτό το παραμυθολογικό ιδεολόγημα των Ελλήνων εραστών του καταρρέοντος "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" [δείτε το δημοσίευμά μου εκείνης της εποχής, με τίτλο : Η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο, οι δυσχέρειες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην διαπραγμάτευση και οι φόβοι των ευρωζωνιτών, για μια ελληνική στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. (Η ανολοκλήρωτη ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μοιραίο λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/ΕΕ, σύμφωνα με την επιστημονική μελέτη των Ν. Campos, F. Coricelli και L. Moretti)].
Λίγο, ή πολύ, όλοι μένουν έκπληκτοι και δεν μπορούν να πιστέψουν, στα μάτια τους, όταν αναφέρομαι, σε αυτή την μελέτη και στον πίνακα, που την συνοδεύει και ο οποίος αποδεικνύει, το τεράστιο μέγεθος της ζημιάς, που υπέστη η ελληνική οικονομία, με την ένταξή της, στην Ε.Ο.Κ. και καταδεικνύει την φαιδρότητα των "επιχειρημάτων", που συγκροτούν την κρατούσα παραμυθολογική ιδεολογία της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και αν η αλήθεια αυτή δεν εντοπισθεί και δεν γίνει κτήμα του πληθυσμού της χώρας, τίποτε καλό δεν πρόκειται να προκύψει.
Όπως έχω ξαναγράψει, η μελέτη αυτή πραγματοποιήθηκε, με πρωτοβουλία του συντηρητικού "Economist", στα πλαίσια της αντιπαράθεσης της διχασμένης βρετανικής ελίτ, γύρω από το δημοψήφισμα, για την παραμονή, ή την έξοδο της Βρετανίας, από την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και ξεκινώντας, από το ερώτημα, εάν η ένταξη της Βρετανίας, το 1973, στην Ε.Ο.Κ., τελικά, ωφέλησε, ή έβλαψε την βρετανική οικονομία, στην πορεία το ερώτημα αυτό επεκτάθηκε, σε όλες της χώρες, που εντάχθηκαν, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." και έτσι η μελέτη αυτή συμπεριέλαβε, πέρα από την Βρετανία και τις άλλες χώρες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", από τότε, που εντάχθηκαν και μέχρι το 2008 - δηλαδή, πριν από την έλευση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας και της ευρωκρίσης, που ακολούθησε, ως αποτέλεσμα αυτής της μεθοδευμένης χρεωκοπίας.
Βέβαια, η μελέτη κατέγραψε ότι η Βρετανία ωφελήθηκε, με μια ανάπτυξη, η οποία μεγέθυνε το ΑΕΠ της, κατά 25%, σε σχέση με το μέγεθος, που αυτό θα είχε, εάν η χώρα αυτή έμενε, το 1973, εκτός της Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", όπως, επίσης, κατέδειξε ότι και σχεδόν, όλες οι οικονομίες των άλλων χωρών ευνοήθηκαν, λιγότερο, ή περισσότερο, από την είσοδό τους, στην "Ένωση".
Αλλά υπάρχει μία εξαίρεση. Και αυτή η εξαίρεση ήταν η Ελλάδα και η οικονομία της, η οποία βλάφτηκε, από την είσοδο της χώρας μας, στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", επειδή το ΑΕΠ της, όλη αυτή την περίοδο, από το 1981 έως το 2008, αυξήθηκε, πολύ λιγότερο, από όσο θα αυξανόταν, εάν η ελληνική οικονομία είχε μείνει, κατά την ίδια χρονική περίοδο, εκτός της Κοινής Αγοράς.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, την οποία αφορά, ο πίνακας, που παρουσιάζω στην αρχή του παρόντος κειμένου και όπως, εκεί αναφέρω, η συνεχόμενη γραμμή απεικονίζει την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε, κατά την περίοδο 1970 - 2008, ενώ η διακεκομμένη γραμμή αντιστοιχεί, στην υπολογιζόμενη διαμόρφωσή του, με την μεθοδολογία της syntheticcounterfactual οικονομετρικής ανάλυσης, που χρησιμοποιήσαν οι 3 πανεπιστημιακοί καθηγητές N. Campos, F. Coricelli και L. Moretti.
Και φυσικά, με δεδομένο το γεγονός ότι η μελέτη αυτή δεν έχει συμπεριλάβει και δεν έχει καταμετρήσει την συμπεριφορά των οικονομιών της "Ε.Ε.", μετά το 2008, γίνεται, άμεσα, κατανοητό το μέγεθος της καταβαράθρωσης, που υπέστη η μεγίστη πλειοψηφία των χωρών, που εντάχθηκαν, στην ευρωζώνη, αλλά, επίσης, καθίσταται βάσιμη και η πεποίθηση ότι βλάβη υπέστησαν και εκείνες οι χώρες της "Ε.Ε.", οι οποίες δεν εντάχθηκαν, στην ευρωζώνη, αλλά ακολούθησαν τους κανόνες της.
Αλλά, πέρα από το τί συνέβη και το τί συμβαίνει, με τις άλλες χώρες της "Ε.Ε." και της ευρωζώνης, αυτό, που συνάγεται, από τα αδυσώπητα πραγματικά και επιστημονικά δεδομένα, που έχουμε, ενώπιόν μας, είναι ότι η ένταξη της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., ήταν ένα τέραστιο οικονομικό σφάλμα. Μπορεί, η ζημιά που υπέστη η χώρα μας, να μην ήταν, άμεσα, εμφανής. Η ζημιά αυτή είχε έναν - αν μπορούμε να τον περιγράψουμε, έτσι - αποθετικό χαρακτήρα, γι' αυτό και δεν ήταν αισθητή.
Τώρα, πια, ξέρουμε, από αυτή την, σχετικά, πρόσφατη επιστημονική μελέτη των Campos – Coricelli - Moretti , ότι η αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ, μέσα στην ΕΟΚ, υπήρξε, κατά πολύ, μικρότερη από την αύξηση, που θα είχε αυτό το ίδιο μακροοικονομικό μέγεθος, εάν η Ελλάδα είχε μείνει, το 1981, εκτός Ε.Ο.Κ.
Το μέγεθος της ζημίας (και μόνο, αυτής, χωρίς να συνυπολογίζουμε το μέγεθος της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία από την ένταξή της στην ευρωζώνη, η οποία καταστροφή υπερβάνει, κατά πολύ και είναι, υπερμεγέθως, υπέρτερη του 26% του ελληνικού ΑΕΠ, που χάθηκε, μετά την ελληνική χρεωκοπία του 2010, αφού δεν συμπεριλαμβάνει, αυτή, μόνο, την απώλεια), ξεπερνάει το 15% του ελληνικού ΑΕΠ και συμπεριλαμβάνει την σταδιακή και ετησίως, συμποσούμενη κατάρρευση της ελληνικής παραγωγής και των αντίστοιχων επενδύσεων, μια κατάρρευση, η οποία επιταχύνθηκε, με αστραπιαίους ρυθμούς, μετά την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση.
Σε αρκετούς, η ζημιά αυτή, επιφανειακά, εμφανίζεται να έχει έναν θεωρητικό χαρακτήρα, αφού το ελληνικό ΑΕΠ, όλα αυτά τα χρόνια αυξανόταν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι η ελληνική οικονομία, εάν είχε μείνει, εκτός Ε.Ο.Κ., θα είχε πολύ μεγαλύτερους αναπτυξιακούς ρυθμούς και έναν τεράστιο πλούτο, αλλά και θα είχε την απαραίτητη ευελιξία, για να ανταποκριθεί, στα κτυπήματα της βαθιάς παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 2008 και, ήδη, από το 2010, θα είχε προχωρήσει, σε υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Αντί αυτού και λόγω της βλακώδους στρατηγικής επιλογής, για την ένταξη της Ελλάδας, το 2002, στο ευρώ και την ζώνη του, η ελληνική οικονομία βυθίστηκε σε μια κρίση, ανάλογη αυτής της αμερικανικής GREAT DEPRESSION, της δεκαετίας του 1930.
Σε ό,τι αφορά την ένταξη της χώρας μας, στην Ε.Ο.Κ. χρήσιμο είναι να αναφέρουμε κάποια πράγματα, τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά, ή έχουν ξεχαστεί.
Η Ελλάδα θα έπρεπε, με την ένταξή της, το 1981, να άρει κάθε μέτρο, που προστάτευε την ελληνική παραγωγή. Και αυτό θα έπρεπε να το πράξει, άμεσα. Αν, όμως, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, που ανέλαβε την εξουσία, μετά την μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις βουλευτικές εκλογές της 18/10/1981, έπραττε κάτι τέτοιο, η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε.
Με αυτή την προοπτική δεδομένη, ο Ανδρέας Παπανδρέου διαπραγματεύτηκε, σκληρά και επίμονα, το 1983, για την εφαρμογή του ρυθμιστικού φόρου στα εισαγόμενα προϊόντα που αποτελούσε παρέκκλιση των άρθρων 95 και 96 της συνθήκης της Ρώμης. Βέβαια, κατάφερε να πετύχει την βελτίωση των δυσμενέστατων όρων της λεόντιας Πράξης Προσχώρησης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., που είχε υπογράψει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την σύναψη μιας 5ετούς συμφωνίας, που επιβράδυνε την κατάρρευση του δευτερογενούς τομέα της ελληνικής οικονομίας και ειδικώτερα, της ελληνικής βιομηχανίας, όπως επίσης, επιβράδυνε και την αύξηση της ανεργίας, ενώ ανέστειλε την εφαρμογή του ΦΠΑ, για δύο χρόνια.
Επίσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε και την θέσπιση των Ολοκληρωμένων Μεσογειακών Προγραμμάτων, που στην πορεία του χρόνου, μετατράπηκαν, σε πακέτα στήριξης των ασθενέστερων χωρών και περιφερειών της Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε.", δίνοντας ένα κάποιο μέγεθος, στον, αμελητέων διαστάσεων κοινοτικό προϋπολογισμό.
Αλλά όλα αυτά δεν είχαν ευρείς ορίζοντες. Και δεν ήσαν εκείνα τα εργαλεία, που απαιτούνταν, για την προστασία της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας του τόπου μας. Η χώρα έπρεπε να αποδεσμευθεί, από την Ε.Ο.Κ. Και σε κάθε περίπτωση, δεν έπρεπε να εισέλθει στην ευρωζώνη.
Δυστυχώς, η εξέλιξη υπήρξε διαφορετική. Ο Ανδρέας Παπανδρέου προτίμησε άλλον δρόμο. Και δυστυχώς, όταν, το 1999, λήφθηκαν οι κρίσιμες αποφάσεις, για την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, δεν ήταν παρών, αφού αυτός, μόνο, ως εξαίρετος οικονομέτρης, που ήταν και βαθύς γνώστης της πραγματικότητας και των δεδομένων, θα μπορούσε να αποτρέψει αυτή την, καταστροφικά, δυσμενή εξέλιξη, για την ελληνική οικονομία.
Πολύ περισσότερο, που, πέρα, από την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, που επέφερε η ένταξη της Ελλάδας, το 1981, στην Ε.Ο.Κ., η μεταγενέστερη είσοδος της χώρας μας (το 2002) στην ευρωζώνη, ουσιαστικά, την χρεωκοπούσε, αφού το τεράστιο δημόσιο χρέος της, δεν θα μπορούσε, πλέον, να εξυπηρετηθεί, από την ελληνική οικονομία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, το καλοκαίρι του 1995, λίγους μήνες, πριν εισέλθει, στο Ωνάσειο και πριν παραδώσει την πρωθυπουργία, στους ανίκανους διαδόχους του, είχε προειδοποιήσει, για την ακραία και θανάσιμη επικινδυνότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, όταν και εάν η χώρα εντασσόταν, στην ευρωζώνη, λέγοντας την περίφημη φράση : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος". Ήξερε, πολύ καλά, τί έλεγε.
Όπως έχουμε, επανειλημμένως, γράψει, περίπου, το 85% του ελληνικού δημοσίου χρέους ήταν δραχμικό, γεγονός, που σημαίνει ότι δηλαδή το χρωστούσαμε στον εαυτό μας και ως εκ τούτου, μπορούσε, αυτό το χρέος, ανεξάρτητα, από το μέγεθός του, να χρηματοδοτηθεί, άνετα και ακίνδυνα. Γι' αυτό και το εσωτερικό ελληνικό δημόσιο χρέος είχε αξιολογηθεί, το 1996, απο την Moody's, ως Α2, ενώ το εξωτερικό ελληνικό δημόσιο χρέος (αυτό δηλαδή, που έπρεπε να εξυπηρετηθεί, όχι με δραχμές, αλλά με ξένα νομίσματα), ελάμβανε αξιολογήσεις, οι οποίες είχαν μια διακύμανση, ανάμεσα, στο ΒΑΑ3 και στο ΒΑΑ1.
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δημόσιο χρέος, επί δραχμής, ήταν διαχειρίσιμο. Από το 2002 και μετά, με το ευρώ, έπαυσε να είναι. Η ελληνική οικονομία, ήδη, από τότε, είχε υποστεί μια αφανή χρεωκοπία, η οποία κατέστη εμφανής, 8 χρόνια μετά.
Άργησε να έλθει, αλλά, τελικά, ήλθε.
Όμως, εάν η Ελλάδα δεν είχε εισέλθει, στην Ε.Ο.Κ., το 1981, ή εάν, όπως, ήδη, είπαμε, στην συνέχεια, ο Ανδρέας Παπανδρέου την είχε βγάλει, από την Κοινή Αγορά, η χώρα μας, σήμερα, δεν θα ήταν, μέσα στην ευρωζώνη. Η χώρα θα ήταν, έξω και από τους δύο αυτούς δύσκαμπτους, αρτηριοσκληρωτικούς, αναχρονιστικούς και παραπαίοντες οργανισμούς, η ελληνική οικονομία δεν θα είχε υποστεί τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής ύφεσης, που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2008, θα είχε ανακάμψει πολύ γρήγορα και ήδη, από το 2010, όλοι μας θα γελούσαμε, με τα παθήματα των ευρωζωνιτών.
Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος...
Σχόλια