Οι διέξοδοι και τα αδιέξοδα του δημόσιου δανεισμού και των πρωτογενών δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε Ελλάδα και Η.Π.Α, ο κρίσιμος ρόλος και η αναγκαιότητα του εθνικού νομίσματος. (2010 - 2015 : Ούτε ένα ευρώ, από τα 234,7 δισ. € του αισχροκερδούς τοκογλυφικού μνημονιακού δανεισμού δεν πήγε για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών).

Μιλώντας, για τα πρωτογενή πλεονάσματα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού, δεν μπορούμε, παρά να γελάσουμε (ομολογουμένως, πικρά), με τις απαιτήσεις των ξένων τοκογλύφων δανειστών και παράλληλα, δεν μπορούμε να μην ανατρέξουμε, στην ιστορική εμπειρία και στην τρέχουσα πραγματικότητα, που αφορούν την, διαχρονικά, συνεχή ροή των μεγεθών των ομοσπονδιακών προϋπολογισμών των Η.Π.Α., έτσι όπως αυτά περιγράφονται, στον μακροσκελέστατο, ως προς την χρονική του διάρκεια, πίνακα.

Αυτό, που καθίσταται βέβαιο, είναι το προφανές και πασίδηλο. Οι απαιτήσεις των ξένων τοκογλύφων, για την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, στους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς, της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ, επί σειρά ετών, μετά το 2018, είναι εξωπραγματικές και μάλιστα αγγίζουν τα επίπεδα της ψυχοπαθολογικής εμμονής και ξεπερνούν τα όρια του παραλογισμού.

Όσο και ό,τι και αν συμβεί, το Δ.Ν.Τ. (αν και καθυστέρησε, αφού, προηγουμένως, είχε βγάλει τα αντίθετα και ως εκ τούτου, απολύτως, εσφαλμένα συμπεράσματα) έχει δίκιο, προβλέποντας ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να παραγάγει τέτοιου επιπέδου θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, επί τόσο μακρύ χρονικό διάστημα. Καμμία άλλη οικονομία δεν το έχει επιτύχει, σε καμμία χρονική περίοδο, κατά την διάρκεια της γνωστής ιστορίας του καπιταλισμού και δεν είναι η Ελλάδα αυτή που θα το καταφέρει.

Από εκεί και πέρα, βέβαια, το Δ.Ν.Τ. συμμετέχει, στον συλλογικό παραλογισμό των τοκογλύφων ευρωδανειστών, αφού, αποδεχόμενο την συλλογιστική τους, παρά το γεγονός ότι την περιγράφει, ως εξωπραγματική, προτείνει μια σειρά, από σκληρά μέτρα λιτότητας, προκειμένου να επιτευχθούν οι (περιγραφόμενοι ως, εγγενώς, άπιαστοι) στόχοι των συνεχών πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5% του ΑΕΠ, στους κρατικούς προϋπολογισμούς της χώρας μας, για μια σειρά ετών, που φθάνουν, μέχρι την δεκαετία. Όσο και αυτό φαίνεται ότι αποτελεί μια - εξωπραγματικά, ανορθόλογη - παραδοξολογική θεσμική συμπεριφορά, η οποία δεν έχει καμμία θέση, στην σκέψη και στην δράση θεσμών, οι οποίοι θα έπρεπε να λειτουργούν, με βάση μια συνολική θέαση των προβλημάτων, που έρχονται να αντιμετωπίσουν, στην πραγματικότητα, αυτή η συμπεριφορά δεν είναι, ούτε μεμονωμένη, ούτε αναιτιολόγητη.  

Η συμπεριφορά αυτή αποτελεί συνέχεια της, ομοίως, εξωπραγματικής και ανορθόλογης δανειοδότησης του, ουσιαστικά, χρεωκοπημένου ελληνικού δημοσίου, από τους δανειστές του, μεταξύ των οποίων ήταν και το Δ.Ν.Τ., μαζύ με την Ε.Κ.Τ. και την Commission, στο πρώτο Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, έως και το δεύτερο Μνημόνιο του Μαρτίου του 2012, στο οποίο συμμετείχε, επίσης το Δ.Ν.Τ. 

Αλλά αυτή η συμπεριφορά, όσο ανορθόλογη και αν είναι, έχει την αιτία της. Και η αιτία της δεν είναι άλλη από αυτή, που βρίσκεται, σε αυτού του τύπου τις δανειοδοτήσεις. Δηλαδή την τοκογλυφία, η οποία προσδιορίζεται και χαρακτηρίζεται από τον επιμερισμό της δανειοδότησης, με βάση του ποσού, που επιστρέφει στους δανειστές και του ποσού, που μένει, στον δανειζόμενο.

Με αυτό το κριτήριο (που δεν είναι το μόνο και ίσως, να μην είναι και το κύριο, αλλά, που, σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό), οι δανειοδοτήσεις, των ξένων θεσμικών δανειστών, στο ελληνικό δημόσιο, μετά την ελληνική κρατική χρεωκοπία κατά την περίοδο 2010 - 2015, είναι, απολύτως και πλήρως, αισχροκερδείς και ως εκ τούτου, τοκογλυφικές. Αυτό το γεγονός καθίσταται, απολύτως, σαφές, όταν δούμε, το πού πήγαν τα 234,70 δισ. €, με τα οποία δανειοδοτήθηκε το ελληνικό κράτος, από το θανατηφόρο τρίο των ξένων θεσμικών δανειστών.

Η διαδεδομένη πεποίθηση, που έχει σχηματισθεί, με βάση τους ισχυρισμούς, που πρόβαλε η γερμανική εφημερίδα Handelsblat, είναι ότι, από το ποσόν των 234,70 δισ. €, με τα οποία Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ. και Ευρωπαϊκή Επιτροπή δανειοδότησαν το ελληνικό δημόσιο, μόλις το 5% (δηλαδή κάπου 11,74 δισ. €) πήγε για να καλυφθούν εσωτερικά ελλείμματα, ενώ το υπόλοιπο 95% των δανείων πήγε, για να πληρωθούν οι ξένες τράπεζες - κυρίως οι γαλλικές και οι γερμανικές.

Όμως, αν δούμε τα στοιχείων των απολογισμών των κρατικών προϋπολογισμών αυτής της περιόδου, θα παρατηρήσουμε ότι, κατά το διάστημα της περιόδου 2010 - 2015, το ελληνικό κράτος πλήρωσε, συνολικά, 240,50 δισ. €, εκ των οποίων τα 195,50 δισ. € πήγαν για την εξόφληση τοκοχρεωλυσίων (136,90 δισ. €, για χρεωλύσια και 58,60 δισ. €, για τόκους), ενώ κατέβαλε και 45 δισ. €, για την ανακεφαλαιοποίηση της καταρρέουσας ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας.

Το προφανές συμπέρασμα, από τα παραπάνω, είναι ότι ο μνημονιακός δανεισμός δεν επάρκεσε, για την κάλυψη των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Αλλά η αλήθεια είναι, ακόμη, περισσότερο πολύπλοκη και λαβυρινθώδης, αφού οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους ήσαν μεγαλύτερες, από το 240,50 δισ. € που, ήδη, αναφέραμε. Αυτό συμβαίνει, επειδή το συνολικό πρωτογενές έλλειμμα των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών, κατά την περίοδο 2010 - 2015, ανήλθε στα 28,15 δισ. €, διογκώνοντας τις ανάγκες του ελληνικού δημόσιου δανεισμού, στο ύψος των 268,65 δισ. €.

Το πώς εξυπηρετήθηκε αυτό το σύνολο των δημόσιων δαπανών της χώρας μας, γίνεται κατανοητό, εάν θυμηθούμε, ότι, κατά την διάρκεια του 1ου εξαμήνου του 2010, πριν ο ευήθης ΓΑΠ κηρύξει (με την καθοδήγηση των Barack Hussein Obama - Angela Merkel - Nicolas Sarkozy, οι οποίοι είχαν προσυμφωνήσει, ως προς την ακολουθητέα διαδικασία), την ημιεπίσημη, πλην, όμως, ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, από το Καστελλόριζο, ο Ο.Δ.ΔΗ.Χ. είχε προλάβει να δανειστεί, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, περίπου 20,48 δισ. €. Κάπως έτσι, υπερκαλύφθηκε το ποσόν των 240,50 δισ. €, που πλήρωσε το ελληνικό κράτος, για να καλύψει τις δανειακές του υποχρεώσεις και για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Αλλά το άθροισμα των δανείων, που πήρε το ελληνικό δημόσιο, από το τρίο των θεσμικών του δανειστών (Δ.Ν.Τ. - Ε.Κ.Τ. - Ευρωπαϊκή Επιτροπή), μαζύ με τον δανεισμό, από την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, κατά τους πρώτους μήνες του 2010, δεν επαρκούσε, για να καλύψει τις υποχρεώσεις του, όταν, σε αυτές περιλάβουμε και τα πρωτογενή δημοσιονομικά ελλείμματα των 28,15 δισ. € που προέκυψαν, κατά την περίοδο 2010 - 2015.

Αυτό συνέβη, απλούστατα, επειδή τα εμφανιζόμενα, ως διαθέσιμα χρήματα του ελληνικού δημοσίου, στην περίοδο 2010 - 2015, έφθασαν τα 255,18 δισ. € (234,70 δισ. € δάνεια, από την τρόϊκα + 20,48 δισ. €, από την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία), ενώ, όπως είπαμε, προσθέτοντας και τα πρωτογενή δημοσιονομικά ελλείμματα των 28,15 δισ. €, οι συνολικές δημόσιες δαπάνες, στην ίδια περίοδο, έφθασαν τα 268,65 δισ. €. Ως εκ τούτου, υπάρχει ένα υπόλοιπο, της τάξης των 13,47 δισ. € το οποίο εξυπηρετήθηκε, από άλλες πληγές.

Βέβαια, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, όσον αφορά την προέλευση αυτών των πηγών. Όπως προκύπτει, από τα στοιχεία του Ο.Δ.ΔΗ.Χ., το ποσόν των 13,47 δισ. € καλύφθηκε, από τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου, που έφθασαν τα 4,6 δισ. € και τα repos, που έκανε το ελληνικό κράτος, με τα διαθέσιμα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τα οποία έφθασαν τα 8,9 δισ. €.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται κατανοητό ότι ο μνημονιακός δανεισμός του ελληνικού δημοσίου, από το τρίο των ξένων θεσμικών δανειστών δεν αφορούσε, ούτε, κατ' ελάχιστον, τις ανάγκες του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού. Αφορούσε, τις τράπεζες, το Δ.Ν.Τ. και τους ίδιους τους ξένους δανειστές, οι οποίοι ανακυκλώνουν, πλέον, εδώ και κάποια χρόνια, την εξυπηρέτηση αυτού του δανεισμού, ο οποίος, εκ των πραγμάτων και εξ αυτού του λόγου, έχει καταστεί, απολύτως, αισχροκερδής και τοκογλυφικός, αφού αποσκοπεί, στην διαρπαγή του πλούτου του δανειζόμενου και σε τίποτε άλλο, που να είναι ουσιώδες.

Από όλα όσα, μέχρι τώρα, εκτέθηκαν, εμφανίζεται, σε όλο του το "μεγαλείο", το αδιέξοδο του ελληνικού δημόσιου δανεισμού των 323,709 δισ. € και της χρηματοδότησής του.

Με δεδομένη την αδυναμία του ελληνικού κράτους να ελέγξει τις συνθήκες έκδοσης του ευρώ, το οποίο αντικατέστησε το παλαιό τοπικό νόμισμα της χώρας μας, με την ένταξη της Ελλάδας, το 2002, στην ευρωζώνη, το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει καταστεί, απολύτως, ανεξέλεγκτο και εξαιρετικά αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Και για τον λόγο αυτόν, πρέπει, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, να παύσει να εξυπηρετείται.

Οι ξένοι τοκογλύφοι δανειστές των ευρωθεσμών και του Δ.Ν.Τ. πρέπει να φεσωθούν και να υποχρεωθούν να εγγράψουν τις ζημιές, που τους αναλογούν, ως αποτέλεσμα της θεμελιώδους απερισκεψίας τους να εκτεθούν, σε ένα χρέος, σαν το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, υπό τις συνθήκες εξυπηρέτησής του, με ένα σκληρό νόμισμα, σαν το ευρώ, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί.

Αλλά τα αδιέξοδα του ελληνικού δημόσιου χρέους και της χρηματοδότησής του, γίνονται ορατά και από άλλα στοιχεία, σαν αυτά των δύο πινάκων, που παρουσιάζουμε, στο παρόν κείμενο.

Όπως προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα, που περιγράφει, με πλήρη επάρκεια, την θηριώδη εκτόξευση του δημόσιου χρέους των Η.Π.Α., κατά την περίοδο 1972 - 2015, σε συνδυασμό, με τον αρχικό πίνακα, ο οποίος απεικονίζει, με ανάγλυφο τρόπο την εξέλιξη, των διαχρονικά, ελλειμματικών ομοσπονδιακών προϋπολογισμών του αμερικανικού κράτους, κατά την περίοδο 1950 - 2016, τα δημόσια ελλείμματα, προφανώς, διογκώνουν το δημόσιο χρέος και ως σχετικό και ως απόλυτο μέγεθος, αλλά, επειδή το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι εκφρασμένο, στο τοπικό νόμισμα της χώρας αυτής, το μέγεθός του και η συναφής διόγκωσή του, δεν αποτελούν κανένα κίνδυνο, επειδή η εξυπηρέτηση του χρέους αυτού μπορεί να γίνεται ομαλά, με την αντίστοιχη κοπή των εκτιμώμενων, ως απαραίτητων, κάθε φορά και κατά περίπτωση, ποσοτήτων χρήματος, που πρέπει να χρηματοδοτήσουν, απρόσκοπτα, το χρέος αυτό. Όποιο και αν είναι το απόλυτο μέγεθός του και όποια και αν είναι η ποσοστιαία σχέση του, με το ΑΕΠ των Η.Π.Α.

Αλλά, ακριβώς, επειδή οι Η.Π.Α. έχουν το δικό τους νόμισμα, του οποίου την τύχη και την ποσότητα της κυκλοφορίας του ελέγχουν, μπορούν να κάνουν αυτά, που δεν μπορεί να κάνει η Ελλάδα, η οποία δεν έχει ένα νόμισμα, το οποίο να της ανήκει. Έτσι, η κυβέρνηση των Η.Π.Α. δεν περιμένει να εισπράξει τους φόρους, ή τα χρέη των πολιτών και των επιχειρήσεων, προς το κράτους, προκειμένου να δαπανήσει.  Η αμερικανική κυβέρνηση, ακόμα και στην οριακή περίπτωση, που δεν εισπράξει, ούτε ένα δολλάριο, από φόρους, δασμούς, τέλη και χρέη των πολιτών και των επιχειρήσεων, μπορεί να δαπανήσει, ακριβώς, επειδή έχει το εκδοτικό δικαίωμα, επί του νομίσματος της χώρας, στην έκδοση και την κυκλοφορία του οποίου προβαίνει, χωρίς να έχει την ανάγκη να περιμένει, πρώτα να εισπράξει και μετά να δαπανήσει.

Βέβαια, η αμερικανική κυβέρνηση και δανείζεται, από τις τράπεζες και εισπράττει φόρους, τέλη και χρέη, από τις επιχειρήσεις και τους πολίτες. Αλλά, για όποιον έχει μια ελάχιστη γνώση, από τα οικονομικά, αυτό, που γίνεται κατανοητό, είναι ότι η κεντρική διοίκηση της Ουάσινγκτων, είτε αυτή βρίσκεται, υπό τις οδηγίες, είτε του Franklin Delano Roosevelt, ή του Richard Nixon, είτε του Barack Hussein Obama, ή του Donald John Trump, δεν φορολογεί και δεν δανείζεται, για να ικανοποιήσει τις ομοσπονδιακές κρατικές δαπάνες.

Οι λόγοι, για τους οποίους καταφεύγει, σε κρατικό δανεισμό, από τις τράπεζες και για τους οποίους φορολογεί τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, αφορά την διατήρηση της αξίας του νομίσματος, στα επιθυμητά επίπεδα και προκειμένου να μπορεί να διαμορφώνει τα επιτόκια στα, κατά περίπτωση, επιθυμητά επίπεδα και να διατηρεί τις επενδύσεις, στα μεγέθη, που κρίνονται, κάθε φορά, αναγκαία (μαζύ με το γεγονός, βέβαια, ότι η κάθε αμερικανική κυβέρνηση επιθυμεί να στηρίζει την κερδοσκοπία, στην "ιδιωτική" αμερικανική μπατιροτραπεζοκρατία, την αξία της οποίας θα μπορούσε, εάν ήθελε, ανά πάσα στιγμή, να εξαφανίσει, ή έστω, να περιορίσει, όπως είχαν πράξει, μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του 1970, οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις, που διαδέχτηκαν τον Franklin Delano Roosevelt).

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που αφορά την έκδοση και την κυκλοφορία του χρήματος της αναγκαστικής κυκλοφορίας (Fiat Money), το οποίο δημιουργείται, κυριολεκτικά, ex nihilo, στην οικονομία του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, την οποία προσπάθησαν και εξακολουθούν να προσπαθούν να ανατρέψει η συνασπισμένη τεχνοδομή της αμερικανικής και της πλανητικής μπατιροτραπεζοκρατίας, είτε αυτή η τεχνοδομή ενδύεται τον μανδύα του επίσημου, είτε του σκιώδους τραπεζικού τομέα, οδηγώντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, σε μια βαθιά κρίση, η οποία οδηγείται, σε ένα επικίνδυνο σημείο βρασμού και τήξης. Και εδώ εντοπίζεται ο κρίσιμος ρόλος και η αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός εθνικού νομίσματος.

Σε αυτή την πραγματικότητα, οφείλει να επανέλθει η ελληνική οικονομία, προκειμένου να ορθοποδήσει και να εισέλθει, σε μια γοργή και αλματώδη διαδικασία ανάπτυξης. Και για να επιτευχθεί μια αλματώδης και ταχεία επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, η επιστροφή, στο παλαιό τοπικό νόμισμα της χώρας, στην δραχμή, είναι, απολύτως, απαραίτητη.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν αφορά το εάν πρέπει να πραγματοποιηθεί η επαναφορά, στο τοπικό νόμισμα της χώρας. Το ζήτημα είναι από ποιά ομάδα εξουσίας, πότε και υπό ποίες συνθήκες θα επιχειρηθεί αυτό το εγχείρημα.

Οψόμεθα...