Το κουαρτέτο των δανειστών, η "διαπραγμάτευση" για τα μέτρα του 3ου Μνημονίου, η ελληνική οικονομία, η ευρωζώνη και τα προκύπτοντα αδιέξοδα. (Η μέγγενη του διαπραγματευτικού μοντέλου Hicks και η επικείμενη παράδοση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και του Δ.Ν.Τ.).

	I. Τρέχουσες τιμές	2008	2009	2010	2011*	2012*	2013*	2014*	2015*
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
	Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	386.427	375.814	354.633	323.261	306.893	288.680	282.457	275.951
	Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	172.608	163.423	154.990	141.352	137.914	128.697	125.631	120.753
	Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	213.819	212.391	199.644	181.909	168.979	159.983	156.826	155.198
	Φόροι επί των προϊόντων	28.640	25.674	26.920	25.788	23.315	22.258	22.235	22.253
	Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	468	531	532	668	1.090	1.853	1.501	1.428
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
	Τελική καταναλωτική δαπάνη	213.182	217.205	206.992	189.782	175.232	164.738	160.393	159.016
	Νοικοκυριών	159.108	157.389	152.038	139.855	128.866	122.941	120.140	118.936
	ΜΚΙΕΝ	3.931	4.449	4.765	4.823	4.801	4.944	4.880	4.831
	Γενικής Κυβέρνησης	50.143	55.367	50.188	45.104	41.564	36.854	35.372	35.249
	Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	59.315	43.559	38.534	31.271	24.480	20.708	21.707	17.307
	Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	57.627	49.387	39.698	31.607	24.140	21.686	20.615	20.519
	Μεταβολή αποθεμάτων	1.688	-5.828	-1.164	-336	340	-978	1.092	-3.213
	Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	56.533	45.089	49.958	52.866	54.845	55.179	58.038	53.009
	Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	87.039	68.319	69.452	66.889	63.353	60.236	62.579	53.309
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
	Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας	82.947	84.875	82.130	73.259	66.080	59.320	58.160	59.021
	Ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα / μικτό εισόδημα	131.822	128.365	118.529	110.117	103.539	100.369	96.149	94.366
	Φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών	30.720	28.080	28.734	28.151	26.024	25.588	27.779	26.926
	Eπιδοτήσεις	3.499	3.786	3.362	4.499	4.439	4.888	4.529	4.290
	ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	241.990	237.534	226.031	207.029	191.204	180.389	177.559	176.023

2008 - 2015  : Η εικόνα της συντριπτικής αποσάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και η κατακρημνιστική πορεία του ελληνικού ΑΕΠ, μέσα από τον πιο πρόσφατο πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ. Τα μεγέθη είναι υπολογισμένα, σε εκατομμύρια €, σε τρέχουσες τιμές.




Η παρατεταμένη - και υποτιθέμενη ως - διαπραγμάτευση, ανάμεσα στους δανειστές και την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, δεν πρέπει να μας ξενίζει καθόλου, στον βαθμό, που το μέτωπο των ξένων δανειστών, όσο και αν αυτό δεν είναι τόσο αρραγές, όσο ήταν πέρυσι, χρησιμοποιεί την ίδια διαδικαστική μεθοδολογία, όπως και στο πρώτο εξάμηνο του 2015, προκειμένου να οδηγήσει την ελληνική πλευρά, σε ένα πλαίσιο χρηματοδοτικής ασφυξίας και έτσι, να την εξαντλήσει, υποχρεώνοντάς την, μέσα από την απειλή της άμεσης χρεωκοπίας, να αποδεχθεί το σύνολο του πακέτου των μέτρων, που το μέτωπο αυτό απαιτεί, ήδη, από την εποχή της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων. Στην πορεία του χρόνου, τα μέτρα αυτά (ως μέτρα λιτότητας και ως δανειοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας) πολλαπλασιάστηκαν, γεγονός το οποίο επισημοποιήθηκε, με την υπογραφή και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, από την ασθμαίνουσα ελληνική κυβέρνηση, κατά την περίοδο Ιουλίου - Αυγούστου 2015.

Αυτή είναι η διαδικαστική μεθοδολογία, που αφορά την λογική των διαπραγματεύσεων, που ακολουθούν το Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ.Τ., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Ε.Μ.Σ., ως μέλη του κουαρτέτου των ξένων δανειστών. Το ακολουθούμενο, από αυτούς διαπραγματευτικό υπόδειγμα είναι το μοντέλο του Hicks, η λογική του οποίου εξαντλείται, στην διάζευξη , ανάμεσα, στον νικητή και στον ηττημένο και φυσικά, στην ανυπαρξία οποιασδήποτε, μέσης, ή ενδιάμεσης λύσης. Στα πλαίσια αυτά, ο νικητής τα παίρνει όλα και επιβάλει τους όρους του, ενώ ο ηττημένος χάνει τα πάντα.

Και φυσικά, ηττημένος, μέσα στα πλαίσια του υποδείγματος του Hicks, είναι εκείνος, που εξαντλεί όλα τα αποθέματα των διαθέσιμων πόρων του. Αυτός χάνει τα πάντα και παραδίδεται, άνευ όρων, στον νικητή. Αυτό, άλλωστε, είναι εκείνο, που συνέβη και πέρυσι, όταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, παραδόθηκε στους ξένους δανειστές, μετά (και παρά) το δημοψήφισμα, υψώνοντας "λευκή σημασία" και αποδεχόμενη, πλήρως, τις απαιτήσεις τους.

Αυτό θα συμβεί, κάποια στιγμή και εφέτος.

Παρά τις όποιες βραχυπρόθεσμες εκπτώσεις, που φαίνεται (;) ότι είναι διατεθειμένοι να κάνουν, κυρίως, οι Ευρωπαίοι δανειστές (οι οποίες δεν θα είναι και πολλές), εξ αιτίας του προβλήματος των αυξημένων προσφυγικών ροών, το πακέτο των μέτρων, που, τελικά, θα αποδεχθούν τα θεσμικά μέλη του κουαρτέτου των δανειστών του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατιας να συμφωνηθεί, δεν πρόκειται να είναι, καθόλου, μικρό, από όποια πλευρά και αν το κοιτάξει κανείς. Και φυσικά, οι ξένοι δανειστές - Ευρωπαίοι και μη - ουδόλως, πρόκειται να λυπηθούν τους συριζαίους και την κυβέρνησή τους, όπως, άλλωστε έχουμε και κατά το παρελθόν ,επαναλάβει [ενδεικτικά, δείτε, στο παρόν μπλογκ, το δημοσίευμά μου, με τίτλο : Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο της εφαρμοσμένης πολιτικής της. (Ο Γιάννης Βαρουφάκης, οι πιθανότητες επιτυχίας, που είχε το "Σχέδιο X" και η εγκατάλειψή του, από τα ορφανά του αναπαλαιωμένου ευρωσταλινισμού, που συγκροτούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ)]. Θα τους οδηγήσουν, στην πλήρη ασφυξία και στην πλήρη και εκθεμελιωτική απίσχναση του συνόλου των πολιτικών, των κοινωνικών και των εκλογικών τους αποθεμάτων, προκειμένου να τους ξεφορτωθούν, άπαξ, δια παντός. Και από ό,τι φαίνεται, θα το καταφέρουν.

Αυτό, που είναι σαφές, από την προκαταρκτική συμφωνία, ανάμεσα στους Ευρωπαίους και το Δ.Ν.Τ., όσον αφορά τις κοινές απαιτήσεις τους, από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τους λοιπούς διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς, είναι ότι οι ξένοι δανειστές, με προεξάρχον, φυσικά, το Δ.Ν.Τ., δεν πρόκειται να δεχθούν να συμφωνήσουν, σε ένα πακέτο μέτρων, που θα είναι μικρό και το οποίο κρίνουν, ως ανεπαρκές.

Η όλη διαπραγμάτευση, μετά το 3ο Μνημόνιο υποτίθεται ότι άρχισε, με την ελληνική κυβέρνηση να ομιλεί, για ένα πακέτο 1,5 δισ. € - ίσως και λιγότερο -, σε μέτρα, ενώ οι τρεις θεσμικοί δανειστές της ευρωζώνης μιλούσαν, για 4 δισ. € και το Δ.Ν.Τ., δια του Πόουλ Τόμσεν, ανέβασε τον πήχυ των απαραίτητων μέτρων, στα 9,5 δισ. €.

Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης, εμφανίζονται, ως "ευχαριστημένοι", με την λήψη μέτρων, ύψους 5 δισ. €, ενώ οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ομιλούν, για 6,5 δισ. € και το Δ.Ν.Τ. εμφανίζεται να παραμένει αμετακίνητο, στις θέσεις του, για μέτρα της τάξεως των 9,5 δισ. €. Βέβαια, με δεδομένο το γεγονός ότι οι ξένοι δανειστές, προφανώς, έχουν καταλήξει, σε ένα μίνιμουμ μιας κοινής γραμμής των απαιτήσεών τους, έναντι της Ελλάδας, αντιλαμβανόμαστε ότι η θέση της ελληνικής πλευράς είναι, σε κάθε περίπτωση, δυσχερέστατη, έως απελπιστική, αφού έχει επιλέξει να κινείται, μέσα στα πλαίσια των κανόνων και των κριτηρίων, που θέτουν οι δανειστές.

Η ελληνική πλευρά, προφανώς, επιθυμεί μια συμφωνία, η οποία να εξαντλείται, στην εφαρμογή ενός πακέτου μέτρων, το οποίο να είναι μικρό, έως ανεπαίσθητο και εί δυνατόν, εικονικό, αλλά δεν είναι αυτό, που θα λάβει. Είναι κατανοητή η δυσανεξία και ο τρόμος των συριζαίων και του κόμματος του Πάνου Καμμένου, μπροστά, στην πολιτική ασφυξία, στην οποία θα οδηγηθούν η κυβέρνηση και τα κόμματά τους, εάν υπογράψουν και εφαρμόσουν ένα δραστικό πακέτο μέτρων λιτότητας, στο φορολογικό, στις δημόσιες δαπάνες, στο ασφαλιστικό και στα κόκκινα δάνεια. 

Είναι σαφές και οι εντόπιοι κυβερνώντες της (ευκαιριακώς) μεγάλης αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και της θνήσκουσας λιλιπούτειας δεξιάς των Ανεξαρτήτων Ελλήνων το γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι, με την ψήφιση και την εφαρμογή του όποιου συμφωνημένου πακέτου μέτρων λιτότητας και "διαρθρωτικών μεταβολών", επί της πολύπαθης ελληνικής οικονομίας, θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, για την, εν ριπή οφθαλμού, εξαφάνιση των ΑΝΕΛ και την ταχύτατη αποδόμηση και του τελευταίου κοινωνικού και πολιτικού αναχώματος, που στηρίζει, εκλογικά, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα οδηγηθεί να κυμαίνεται, στα, πέριξ των, προ του 2012, εκλογικών και δημοσκοπικών ποσοστών του, τα οποία βρίσκονταν, κάτω από το 10%, ή, κάπου, γύρω, από αυτήν την επίδοση.

Αυτή την κοινωνική, πολιτική και εκλογική συντριβή και συμφορά είναι, που, εναγωνίως, επιθυμούν να αποτρέψουν ο Αλέξης Τσίπρας και η λοιπή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας, μια συμφωνία, η οποία να κινείται, στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα μέτρων λιτότητας και συναφούς πολιτικού κόστους. Και η αλήθεια είναι ότι έχουν κάνει όλα τα χατήρια, στους ευρωζωνίτες, σε όλα τα άλλα ζητήματα και κυρίως, στο μεταναστευτικό/προσφυγικό, υπογράφοντας, μια επαίσχυντη συμφωνία, με την Ε.Ε. και την Τουρκία, αφού, προηγουμένως, αποδέχτηκαν την μετατροπή της Ελλάδας, από χώρα διέλευσης των ροών των προσφύγων και των μεταναστών, σε χώρα παραμονής και εγκατάστασής τους.

Το, ακόμη, χειρότερο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση εγκλώβισε, επί σκοπώ και εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, όλον αυτόν τον δύστυχο κόσμο των προσφύγων και των μεταναστών, με το συμφωνημένο κλείσιμο του αποκαλούμενου "βαλκανικού διαδρόμου" διέλευσής του, προς την Γερμανία και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Και φυσικά, αυτό το έπραξε, χωρίς να ενημερώσει τον πληθυσμό της χώρας μας και χωρίς να τον ρωτήσει, την ίδια στιγμή, που τον διαβεβαίωνε ότι αγωνιζόταν, για το αντίθετο, από αυτό, που, τελικά, έπραξε.

Όμως, παρά αυτές τις πολύ σημαντικές εκδουλεύσεις, στους ευρωζωνίτες, αυτό, που θα λάβει, ως τελικό πακέτο συμφωνίας, προς άμεση εφαρμογή, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα είναι πολύ κακό - το χείριστο, στις δεδομένες συνθήκες - και θα υποχρεωθεί να συμφωνήσει, στο περιεχόμενό του και θα το εφαρμόσει, έστω και εάν οι διαπραγματεύσεις φθάσουν, μέσα στο καλοκαίρι, ή, ακόμη, περισσότερο. 

Μέσα, σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον, όλες οι αγωνιώδεις και απεγνωσμένες κυβερνητικές δηλώσεις, που θέλουν να γίνει πιστευτό, από την κοινή γνώμη, ότι δεν πρόκειται να περικοπούν οι κύριες και οι επικουρικές συντάξεις, στερούνται οποιουδήποτε ουσιαστικού περιεχομένου, πέραν, ίσως κάποιων, επουσιώδους σημασίας, περιπτώσεων, στις  οποίες οι ξένοι δανειστές, ίσως, να μην επιμείνουν - αν και οι όποιες "υποχωρήσεις" τους, εάν υπάρξουν, θα έχουν έναν προσωρινό χαρακτήρα, αφού, όπως τονίζουν, κάποια στιγμή, το πρόβλημα των προσφυγικών ροών θα παύσει να έχει την οξύτητα, που παρουσιάζει, σήμερα, ενώ οι αποκαλούμενες, ως δημοσιονομικές ανισορροπίες της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να σταματήσουν, αφού τα προβλήματα αυτά εκτείνονται, σε έναν μακροπρόθεσμο ορίζοντα. 

Η διαπίστωση αυτή δεν στερείται βάσεως. Μπορεί, ως απότοκο του εκτρωματικού κατασκευάσματος του νεοσυντηρητικού δόγματος του κεϋνσιανού φιλελευθερισμού, να στερείται επιστημονικής θεμελίωσης, όμως, ως δεδομένο λειτουργίας μιας νομισματικής ζώνης, έχει βάση. Έτσι, οι αποκλίσεις, στις συνολικές δαπάνες, για την συνταξιοδότηση, μέσα σε μια δέσμη χωρών, που συμμετέχουν, σε μια νομισματική ένωση και μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα, δεν μπορούν, επί μακρόν, να είναι τεράστιες.

Από ένα σημείο και μετά, οι συνολικές συνταξιοδοτικές δαπάνες των χωρών αυτών θα πρέπει, ως ποσοστό, να συγκλίνουν, διότι εκείνες οι χώρες, οι οποίες αποκλίνουν, υπερβαίνοντας, κατά πολύ, τον μέσο όρο της συνταξιοδοτικής δαπάνης του συνόλου των χωρών, που μετέχουν, στο κοινό νόμισμα, δεν θα μπορούν να χρηματοδοτήσουν τα - εμφανιζόμενα, ως υπερβάλλοντα - ποσά, που δαπανώνται, για την καταβολή των συντάξεων, στο βαθμό, που δεν επιτρέπεται η νομισματοποίησή τους, με την έκδοση των απαραίτητων ποσοτήτων χρήματος, οι οποίες ποσότητες θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν την εμφανιζόμενη, ως υπερβάλλουσα, συνταξιοδοτική δαπάνη των χωρών, που αποκλίνουν, από τον μέσο όρο.  

Έτσι, η συνταξιοδοτική δαπάνη, στην Ελλάδα, (όχι, όμως και οι δαπάνες για κοινωνική προστασία) φθάνει στο 16,5% του ΑΕΠ της χώρας μας, έναντι 11,5%, που είναι ο μέσος όρος στην Ε. Ε. Με αυτά τα δεδομένα και σύμφωνα, με τα κρατούντα και τα ειωθότα, σε μια νομισματική ένωση, σαν την ευρωζώνη, ό,τι και να ισχυρίζεται η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, δεν υπάρχουν άλλα ικανά ισοδύναμα, τα οποία να μπορούν να ισοφαρίσουν τις αποκλίσεις, από τους στόχους του 3ου Μνημονίου, πέραν της περικοπής των συντάξεων.

Εδώ, πρέπει να εξηγηθεί ότι, όσο μικρότερες και όσο λιγότερο επώδυνες είναι (ή θα είναι) οι περικοπές, στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα και όσο λιγότερο περικοπεί η συνταξιοδοτική δαπάνη, τόσο ασθενέστερες θα είναι και οι περικοπές, στις δημόσιες δαπάνες. Αυτό το γεγονός, στα πλαίσια της λειτουργίας της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, θα σημαίνει ότι οι ευρωζωνίτες θα κληθούν να πληρώσουν την διαφορά, που θα προκύψει. Και αυτό, φυσικά, δεν τους είναι, καθόλου, αρεστό, ούτε ευχάριστο.

Δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό το γιατί θα συμβεί αυτή η εξέλιξη, αφού, σύμφωνα, με τους κανόνες της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, το σύνολο των - οριζόμενων, ως σταθερών - δημόσιων δαπανών, στην Ελλάδα, οι οποίες περιλαμβάνουν, κυρίως (αλλά όχι, μόνο) τις δαπάνες για τις συντάξεις, τους μισθούς και την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, μπορούν να χρηματοδοτηθούν, κυρίως, από την μείωση της δαπάνης για την εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά και των συντάξεων, όπως και των μισθών.  


Η τρίτη πηγή χρηματοδότησης των ελληνικών σταθερών δημόσιων δαπανών, που προβλέπεται, από το 3ο Μνημόνιο και είναι τα υψηλά (της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ) πρωτογενή πλεονάσματα, στους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς των προσεχών ετών, είναι, εκτός πραγματικής συζητήσεως, διότι αυτά τα μεγέθη, που προβλέπονται, είναι εξωπραγματικά, ενώ ο περίφημος δανεισμός από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, για τον οποίο - υποτίθεται ότι - γίνεται όλη αυτή η μνημονιακή διαδικασία, από τον Μάϊο του 2010, έως σήμερα και για άγνωστο πόσο, ακόμη, στο μέλλον, όταν καταστεί δυνατός, με την επάνοδο του ελληνικού κράτους, στις διεθνείς αγορές κρατικών ομολόγων, δεν θα αφορά την χρηματοδότηση των τρεχουσών δημόσιων δαπανών.

Και φυσικά, αυτός ο δημόσιος δανεισμός δεν θα δημιουργεί πρόσθετο δημόσιο χρέος, πέραν, βέβαια, της, πάντοτε μεγάλης επιτοκιακής επιβάρυνσής του, από το, ήδη, υφιστάμενο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, το οποίο, ουσιαστικά, θα εξυπηρετεί η προσφυγή, του ελληνικού δημοσίου στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, όταν (και εάν) αυτή γίνει κατορθωτή.

Σε όλα αυτά, οι δανειστές έχουν βρει ένα κοινό έδαφος μεταξύ τους και έχουν συμφωνήσει. Και είναι φυσικό ότι δεν θα κάνουν ουσιώδεις εκπτώσεις, στα όσα - απούσης της ελληνικής πλευράς - έχουν καταλήξει. Και φυσικά, αυτή την συμφωνία, στην οποία έχουν καταλήξει οι ξένοι δανειστές, την έχουν ανακοινώσει οι εκπρόσωποί τους και την έχουν εξηγήσει, στην ελληνική πλευρά, η οποία, όμως, έχοντας την δική της πολιτική ατζέντα και βλέποντας ότι οδηγείται, σε μια κατάρρευση της κοινωνικής και της πολιτικής της βάσης και στην απίσχναση των εκλογικών της ποσοστών, ήδη, από τώρα, που δεν έχει συμφωνήσει και που - πολύ περισσότερο - δεν έχει εφαρμόσει τα όποια μέτρα συμφωνηθούν, κρατάει αποστάσεις, από τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών.

Έτσι και στο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα και στο μισθολογικό κόστος (για το οποίο η κυβέρνηση, δημοσίως, ουδέν λέγει) και στον ΦΠΑ και στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης και στο αφορολόγητο και στα κόκκινα δάνεια και στο υπερταμείο για τις αποκρατικοποιήσεις, εμφανίζεται να υπάρχουν πολύ σημαντικές αποκλίσεις, οι οποίες προκύπτουν, από το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι η όποια συμφωνία, για το πακέτο των μέτρων και η εφαρμογή της θα οδηγήσουν, στον πολιτικό της αφανισμό. Και αυτό είναι που θέλει και ελπίζει να αποφύγει, συντηρώντας μια παρατεταμένη διαδικασία (δήθεν) διαπραγμάτευσης, πιστεύοντας, σε ένα θαύμα.

Αυτό το θαύμα, όμως, δεν έρχεται, αφού οι ξένοι δανειστές, όπως φαίνεται, είναι διατεθειμένοι να περιμένουν, μέχρι το τέλος. Και το τέλος αυτό, θα έλθει, όταν, όπως και πέρυσι, μόλις το ελληνικό δημόσιο δεν θα μπορεί να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες του και θα υποχρεωθεί να ζητήσει δανεικά. Με αυτό το δεδομένο και με, επίσης, δεδομένη την θέση των δανειστών ότι ουδεμία εκταμίευση θα γίνει, εάν δεν υπάρξει συμφωνία, επί του πακέτου των μέτρων και δεν εξασφαλισθεί η εφαρμογή του, η ελληνική πλευρά δεν θα έχει πολλές επιλογές, παρά μόνο την αποδοχή των θέσεων των ξένων δανειστών, ή την απόρριψή τους και την επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου.

Ως εκ τούτου, το κουαρτέτο των ξένων δανειστών δεν έχει να κάνει τίποτε περισσότερο, από το να περιμένει την υποταγή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην κακή της μοίρα. Και αυτό κάνει, επισείοντας την απειλή μιας χρεωκοπίας, για την οποία, βέβαια, πιστεύει ότι δεν πρόκειται να προκύψει, αφού ο ελληνικός κυβερνητικός συνασπισμός θα υποταχθεί, στην μοίρα του, παρά τους όποιους επικοινωνιακούς χειρισμούς, στους οποίους προβαίνει και θα εξακολουθήσει να προβαίνει, μέχρι την ώρα της τελικής κρίσεως, η οποία θα είναι, τουλάχιστον, η ώρα, που θα πέσουν οι υπογραφές, στο κείμενο της συμφωνίας.

Αλλά το ζήτημα του πακέτου των μέτρων και της εφαρμογής του, δεν αφορά, μόνο, τον Αλέξη Τσίπρα, τον Πάνο Καμμένο και τα κόμματά τους, τα οποία, στο κάτω-κάτω, είναι αναλώσιμα. Αφορά το σύνολο του κατεδαφισμένου ελληνικού πολιτικού συστήματος των κομμάτων του "μνημονιακού τόξου", είτε αυτά είναι παρόντα, είτε ευρίσκονται υπό (ανα)κατασκευή και έχει να κάνει, με το πόσο μπορεί να συνεχίσει να εφαρμόζει, ουσιαστικά, επ' άπειρον, την σαρωτική  μνημονιακή πολιτική, που απαιτεί η συμμετοχή της ελληνικής οικονομίας, σε μια νομισματική ένωση, όπως αυτή της ευρωζώνης.

Ως εκ τούτου, το Grexit είναι, πάντοτε, παρόν, ως επιλογή.

Και τούτο επειδή, ακόμη και εάν ο Αλέξης Τσίπρας σηκωθεί και φύγει, ή εκδιωχθεί, ή ανατραπεί, μέσα από την αποχώρηση του κυβερνητικού του εταίρου, ο όποιος, ή οι όποιοι διάδοχοί του, δεν έχουν άλλες επιλογές, από το να πράξουν τα ίδια και χειρότερα, από αυτά, που πράττει και καλείται να πράξει ο σημερινός πρωθυπουργός, ακόμη και στην καλύτερη των περιπτώσεων, κατά την οποία υποτίθεται ότι θα σταματήσει ο κατήφορος, στον οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία, μέσα στα δεδομένα πλαίσια της ευρωζώνης, έχει πιάσει πάτο και ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσής της. Όμως, αυτά τα όποια περιθώρια έχουν θεωρητικό χαρακτήρα, αφού και αν προκύψουν, η καταστροφή, που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία, είναι τεράστια και δεν συμμαζεύεται, ενώ το μέλλον θα παραμείνει, για δεκαετίες σκοτεινό, ακόμη και αν, όπως είπαμε, κάποτε η χώρα βγει από το κλασικό καθεστώς των μνημονίων, αφού θα εισέλθει, στο, ομοίως, σκοτεινό καθεστώς του επισημοποιημένου διαρκούς μνημονιακού καθεστώτος, που έχει θεσπισθεί, με αφορμή και αιτία την ελληνική χρεωκοπία, με την μορφή του ισχύοντος, από το 2014, Δημοσιονομικού Συμφώνου.

Το γιατί θα συμβεί αυτό, προκύπτει, από την ίδια την συγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, η οποία είναι, περίπου, απολύτως, ασύμβατη, με τους κανόνες λειτουργίας μιας νομισματικής ένωσης. Αυτή η πραγματικότητα, σκοπίμως, αγνοήθηκε και εξακολουθεί να αγνοείται, με αποτέλεσμα οι, κατά καιρούς "συμφωνίες" (δηλαδή τα τρία Μνημόνια) των ελληνικών κυβερνήσεων, με τους ξένους δανειστές και οι επικαιροποιήσεις αυτών των "συμφωνιών", που στηρίχθηκαν στα ταμειακά ισοδύναμα, να οδηγήσουν, στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και στην διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, ακόμη και όταν "επιτυγχάνονταν" οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Αυτό συνέβη, επειδή οι όποιες "επιτυχίες" είχαν προσωρινό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα, κάθε φορά, να απαιτούνται διαρκώς, νέα ισοδύναμα μέτρα, τα οποία ισοπέδωναν και κατεδάφιζαν, σταδιακά και με εκθεμελιωτικό, κάθε φορά,  τρόπο, την ελληνική οικονομία, όταν αυτά τα ισοδύναμα τίθεντο, σε εφαρμογή. 

Αν υπάρχει κάτι, το οποίο να αποτελεί μια, πλήρως, αποσαφηνισμένη πραγματικότητα, αυτό είναι ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να λειτουργήσει, μόνο, ή κυρίως, με δημόσια ελλείμματα, ως μια οικονομία, η οποία στηρίζεται στην, ατομική, στην μικρή και στην μεσαία επιχείρηση. Αυτή η πραγματικότητα την προσδιορίζει, ως μια οικονομία, η οποία μπορεί να στηρίζεται, στον δημόσιο δανεισμό και στην νομισματοποίησή του.

Αλλά αυτός ο νομισματικός μηχανισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει, μέσα σε μια νομισματική ένωση, σαν την ευρωζώνη, διότι είναι αντίθετος, με τους κανόνες της, αφού οδηγεί, εντός αυτής, σε μια γενίκευση της αναδιανομής των εισοδημάτων, υπέρ της χώρας, που κάνει, ή υπέρ της οποίας γίνεται, αυτή η νομισματοποίηση, με την έκδοση χρήματος και (υποτίθεται ότι) λειτουργεί - και σε έναν βαθμό λειτουργεί -, εις βάρος των υπολοίπων (και των πλουσιότερων) χωρών.

Η ανάγκη της νομισματοποίησης των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, στην ελληνική οικονομία της ατομικής, της μικρής και της μεσαίας επιχείρησης προκύπτει επειδή, δεν αυξάνονται κυρίως, τα πραγματικά και πραγματοποιημένα φορολογικά δημόσια έσοδα, τα οποία μένουν, ως έχουν, στο ίδιο επίπεδο, ακόμη και όταν η ελληνική οικονομία βρίσκεται, σε φάση ανάπτυξης. Αυτή η πραγματικότητα οδήγησε την χώρα, σε έναν αυξημένο δανεισμό, ακόμη και όταν το ελληνικό ΑΕΠ αύξανε. Και αυτός ο νέος δημόσιος δανεισμός, με την σειρά του, φούσκωνε τις ανάγκες εξυπηρέτησής του και το ίδιο το δημόσιο χρέος, ως μέγεθος, με γεωμετρικούς ρυθμούς.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είχαν σημασία, όσο η ελληνική οικονομία λειτουργούσε, με το τοπικό της νόμισμα - την δραχμή - και ως εκ τούτου, στερούντο νοήματος και σημασίας. Αυτό συνέβαινε, επειδή, οι συναλλαγές, γίνονταν, με την δραχμή, γεγονός που επέτρεπε την κάλυψη των δημοσίων ελλειμμάτων, με την έκδοση δραχμικού χρήματος, στις, κάθε φορά, εκτιμώμενες, από την, εκάστοτε, ελληνική κυβέρνηση, ως αναγκαίες ποσότητες και στον, αενάως, ανακυκλουμενο δραχμικό δημόσιο δανεισμό.

Το όλο σύστημα, δηλαδή,  λειτουργούσε, μέσα από την νομισματοποίηση των δημόσιων ελλειμμάτων και του ίδιου του δημοσίου χρέους, με την, κατά μέσο όρο, ετήσια αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας, στα επίπεδα του 10%, με κοπή φρεσκοτυπωμένου χρήματος, με σκοπό την κάλυψη των αποκαλούμενων, ως σταθερών δημόσιων δαπανών, για τις οποίες κάναμε λόγο, παραπάνω.



Κάτω, από αυτές τις ασφαλείς νομισματικές συνθήκες, τα δημόσια ελλείμματα και το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο ήταν εκφρασμένο, σε δραχμές, στο 85% του συνολικού του μεγέθους, ήσαν παράγοντες, ευχερώς, αντιμετωπίσιμοι και δεν αποτελούσαν ουσιώδη προβλήματα, σε επίπεδο τρεχουσών διαχειρίσεων, εξαιρουμένων κάποιων σπανίων έκτακτων περιστάσεων, οι οποίες αφορούσαν την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου 15%, έως 20% του υπόλοιπου ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο ήταν εκφρασμένο, σε ξένα νομίσματα και αυτή η εξυπηρέτηση συνδεόταν, με τα επίπεδα των συναλλαγματικών διαθεσίμων της χώρας, τις επιδόσεις των εξωτερικών συναλλαγών της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού τουρισμού.

II. Σταθερές τιμές προηγούμενου έτους	2008	2009	2010	2011*	2012*	2013*	2014*	2015*
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	368.023	373.792	348.422	316.361	305.576	296.272	290.205	283.373
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	163.138	167.205	148.108	134.689	135.386	131.687	129.657	126.072
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	204.886	206.587	200.314	181.672	170.190	164.585	160.548	157.301
Φόροι επί των προϊόντων	27.543	25.539	24.731	24.387	22.731	22.243	22.460	21.353
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	514	543	524	669	1.006	1.740	1.440	1.506
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	202.904	211.474	204.347	188.183	175.468	169.399	164.409	160.750
Νοικοκυριών	152.494	155.922	146.735	136.783	128.239	125.532	123.549	120.492
ΜΚΙΕΝ	3.774	4.394	4.553	4.735	4.832	4.995	4.956	4.894
Γενικής Κυβέρνησης	46.636	51.158	53.059	46.665	42.397	38.871	35.904	35.364
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	57.315	43.369	38.867	30.124	23.764	21.836	22.758	18.854
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	56.174	49.599	39.832	31.561	24.193	21.881	21.081	20.760
Μεταβολή αποθεμάτων	1.141	-6.229	-965	-1.437	-429	-45	1.677	-1.906
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	54.223	46.063	47.281	49.972	53.486	56.035	59.298	55.835
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	82.528	69.324	65.975	62.890	60.803	62.180	64.896	58.291
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	231.915	231.583	224.521	205.389	191.915	185.089	181.569	177.148

2008 - 2015 : Η καταιγιστική αποσάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και η κατακρήμνιση του ΑΕΠ απεικονίζονται, στον παραπάνω πίνακα, μέσα, από την μέτρηση του ΑΕΠ, σε σταθερές τιμές του προηγούμενου έτους. Είναι η ίδια εικόνα της διάλυσης, όπως και στον αρχικό πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, παρουσιαζόμενη, από μια άλλη οπτική γωνία, η οποία φαίνεται να είναι λιγότερο κοντά, στην πραγματικότητα. Πάντως, είναι χρήσιμο να ληφθεί υπόψη, ότι το ελληνικό ΑΕΠ ήταν, πάντοτε, και εξακολουθεί, σταθερά, να είναι υποεκτιμημένο. Η φοροδιαφυγή είναι η εύκολη απάντηση, όταν ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες αυτής της υποεκτίμησης, η οποία, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μικρή. Είναι μεγάλη. Και είναι σκόπιμη, διότι, παρά την ύπαρξη της φοροδιαφυγής, το ελληνικό ΑΕΠ μπορεί να προσδιορισθεί, ως μέγεθος, με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια. Όμως, όλες οι προσπάθειες, που έχουν γίνει, κατά το παρελθόν, προσέκρουσαν, στην πείσμονα άρνηση της Eurostat να δεχθεί οποιαδήποτε ορθότερη μέτρηση του ελληνικού ΑΕΠ, επειδή μια τέτοια νέα μέτρηση, που θα το προσδιορίζει, πιο κοντά, στα πραγματικά του μεγέθη, θα μειώνει, αντίστοιχα, τον κρίσιμο δείκτη του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος, ως προς το ΑΕΠ, καθώς και το ποσοστό του ελληνικού δημόσιου χρέους, ως προς το ΑΕΠ. Και μια τέτοια σημαντική ανατροπή, στα ελληνικά μακροοικονομικά μεγέθη, δεν είναι επιθυμητή, από τους ευρωζωνίτες, για λόγους, που είναι ευνόητοι...


Με την ένταξη της Ελλάδας, την 1/1/2002, στην ευρωζώνη, όλα αυτά ανατράπηκαν και οδήγησαν, μέσα από την αφανή χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, που επήλθε, μόνο και μόνο, επειδή το ελληνικό δημόσιο χρέος, εκείνη την εποχή, βρισκόταν, σε επίπεδα, πάνω από το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, στην αδυναμία κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών του ελληνικού κράτους, αφού είχαν στερέψει οι μηχανισμοί κάλυψης των σταθερών δημόσιων δαπανών της χώρας, μέσα από την παλαιά διαδικασία νομισματοποίησής τους.

Με δεδομένο το γεγονός ότι οι κλάδοι της εντόπιας παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, που δεν έχουν διεθνή εμπορευσιμότητα, ως δομικό στοιχείο της ελληνικής οικονομίας, υπερισχύουν, κατά πολύ, των κλάδων των, διεθνώς, εμπορεύσιμων προϊόντων της ελληνικής παραγωγής, η εισβολή των φθηνών ξένων, διεθνώς, εμπορεύσιμων προϊόντων και η στρεβλή στροφή της εγχώριας ζήτησης, προς αυτά, ήταν επόμενο να οδηγήσει, στην καταστροφή ολόκληρων κλάδων της ελληνικής οικονομίας, στην κατάρρευση της ελληνικής παραγωγής.

Στην συνέχεια και με την βοήθεια της βαθιάς διεθνούς οικονομικής ύφεσης του Σεπτεμβρίου του 2008, ήταν επόμενο να καταρρεύσει και η ίδια η εσωτερική ζήτηση, ενώ, ήδη, πολύ πριν την έλευση της κρίσης και αμέσως, μετά την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, πολλαπλασιάστηκαν οι ροές της ελληνικής εσωτερικής αποταμίευσης, προς το εξωτερικό, ως αποτέλεσμα της ελευθερίας της κίνησης των κεφαλαίων, που αντικατέστησε τους προϋπάρχοντες συναλλαγματικούς περιορισμούς, που κρατούσαν αυτή την αποταμίευση, εντός της ελληνικής οικονομίας. Συναφές αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν και η συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής των, διεθνώς, εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών, την οποία ενέτεινε η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, λόγω των τεράστιων προβλημάτων ρευστότητας, που αντιμετώπισαν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, αλλά και οι απευθυνόμενες, στην εσωτερική αγορά, επιχειρήσεις, που, στο σύνολό τους, βρέθηκαν να είναι φορτωμένες, με πολύ υψηλά κόστη χρηματοδότησης, σε σχέση, με τους διεθνείς ανταγωνιστές τους, εντός και εκτός της ελληνικής αγοράς.

Παράλληλα, με την συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής, η ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, σήμανε και την εκτίναξη και την σταθεροποίηση της ανεργίας, στην ελληνική οικονομία, στα επίπεδα του 10% του εργατικού δυναμικού, ένα ποσοστό, το οποίο , στην συνέχεια, με την επιβολή των Μνημονίων, εκτοξεύτηκε, στα επίπεδα του 23%, με 25% του εργατικού δυναμικού και από τότε, μένει σταθερό, σε αυτά, περίπου τα ύψη και θα μείνει εκεί, για πολύ καιρό, παρά την διόγκωση της μετανάστευσης, στο εξωτερικό, των νέων εργαζομένων.

Έτσι, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το κοινό νόμισμα - το ευρώ - δεν μπορούσε να τυπωθεί, με εντολή του ελληνικού κράτους, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την σκοπούμενη επισημοποίηση αυτής της χρεωκοπίας, τον Απρίλιο του 2010 και την υπαγωγή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, και φυσικά, του ελληνικού κράτους, στο νεοκατοχικό καθεστώς των Μνημονίων, που επέβαλαν οι ξένοι δανειστές και απεδέχθη το σύνολο, σχεδόν, του αστικού (δεξιού, κεντρώου και αριστερού) πολιτικού προσωπικού της χώρας, το οποίο λειτουργεί, έκτοτε, ως μια κοινοπραξία εισπρακτικών εταιρειών, η οποία έχει υπαχθεί, στην υπηρεσία των ξένων δανειστών και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Όλα αυτά, μαζύ, ήταν φυσικό και επόμενο να  συνεχίζουν να κατακρημνίζουν την ελληνική εσωτερική ζήτηση, την ίδια στιγμή, που αυτή ήταν απαραίτητο να τονωθεί, προκειμένου να απογειωθεί, αναπτυξιακά, η ελληνική οικονομία, αφού τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας, των Μνημονίων και οι αποκαλούμενες "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" δεν έκαναν και δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το μειώνουν, δραστικότατα, αυτό το κρίσιμο μακροοικονομικό μέγεθος, με αποτέλεσμα να καταρρακώνουν το σύνολο της ελληνικής παραγωγής, από το 2008, μέχρι σήμερα, να έχει χάσει, περίπου, το 27,3% του μεγέθους του, μετρούμενο, ως ποσοστό του ΑΕΠ και σε συνολικό μέγεθος, άνω των 65,96 δισ. € (υπολογισμένο, σε τρέχουσες τιμές).

Παρ' όλ' αυτά, τα γνωστά μέλη της πινακοθήκης των (ευρωσταλινικών) ηλιθίων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν να υπηρετούν το ιδεοληπτικό συνονθύλευμα των ταγών του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", αρνούμενα να συμμορφωθούν, στην πραγματικότητα. Και φυσικά, αυτή τους την στάση θα την πληρώσουν πολύ ακριβά, αφού κανείς δεν πρόκειται να τους χαριστεί.

Και ουδείς πρόκειται να τους λυπηθεί. Ούτε οι δανειστές, ούτε οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, αλλά ούτε και η ελληνική κοινωνία την οποία οδηγούν, ως πρόβατο, επί σφαγή, αφού, προηγουμένως, την παραπλάνησαν, την κορόιδεψαν, την περιφρόνησαν και την εξαπάτησαν.

Και πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να τους λυπηθούν, ούτε οι ψηφοφόροι τους, ούτε οι οπαδοί τους, οι οποίοι υπέστησαν, πρώτοι, απ' όλους, την αισχρή και άθλια συμπεριφορά των χρεωκοπημένων ορφανών του ελληνικού σταλινισμού.

Ο καιρός, άλλωστε, που οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και ο Πάνος Καμμένος θα εισπράξουν τα επίχειρα των ενεργειών τους, δεν είναι μακριά.

Πλησιάζει...