Πού πάει η "Νέα Δημοκρατία"; (Η ακραιφνής υποστήριξη του πτωματικού ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο διαρκής μαρασμός, η εντεινόμενη αποσύνθεση και η διαλυτική ανασύνθεση του συντηρητικού χώρου).

Οι εσωκομματικές εκλογές, που θα γίνουν (αν γίνουν, δηλαδή, εάν καταφέρουν να τις κάνουν), στην "Νέα Δημοκρατία", για την ανάδειξη αρχηγού, στην μισοβυθισμένη κομματική ναυαρχίδα της συντηρητικής πολιτικής παράταξης της χώρας, μπορεί να φαίνονται και να είναι (και προφανώς, είναι) αδιάφορες, για την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν στερούνται νοήματος. Κάθε άλλο. Και νόημα έχουν και είναι σαφές ότι θα σηματοδοτήσουν την, παραπέρα, πορεία των πολιτικών εξελίξεων, στην χώρα.

Εννοείται, βέβαια, ότι δεν είναι, ούτε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ούτε ο Απόστολος Τζιτζικώστας, που (εμφανίζονται ότι) είναι οι επικρατέστεροι νικητές, στον πρώτο γύρο αυτών των εκλογών, εκείνοι, οι βασικοί παράγοντες, οι οποίοι θα προσδιορίσουν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων της χώρας. Και φυσικά, δεν θα είναι αυτοί, που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο, στην διαμόρφωση της τύχης της "Νέας Δημοκρατίας", κατά το χρονικό διάστημα, που θα ακολουθήσει, μετά την εκλογή του ενός, ή του άλλου, ή κάποιου τρίτου - και στην συγκεκριμένη περίπτωση, του Κυριάκου Μητσοτάκη, διότι ο Σπύρος - Άδωνις Γεωργιάδης δεν έχει καμμία πιθανότητα να περάσει, έστω, στον δεύτερο γύρο -, στην αρχηγία της "Νέας Δημοκρατίας", την οποία, με αφελή τρόπο, παρέδωσε ο έχων επίγνωση των μικρών προσωπικών νοητικών του διαδρομών και των χαμηλών, έως ανύπαρκτων δυνατοτήτων του, Αντώνης Σαμαράς, αμέσως, μετά την άνετη πλειοψηφική επικράτηση του "ΟΧΙ", στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015.

Το πρόβλημα της "Νέας Δημοκρατίας" έγκειται, στην, περίπου, πλήρη απαξίωσή της, στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας και στην αποδόμηση του σκληρού πυρήνα της εκλογικής της βάσης, η οποία εκλογική βάση εμφάνισε πολύ μεγαλύτερες αντοχές και δεν κατέρρευσε, όπως εκείνη του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς, επειδή η δεξαμενή των συντηρητικών ψηφοφόρων είναι, πάντοτε, ακόμη και σε περιόδους παρατεταμένων και χρονιζουσών οικονομικών κρίσεων και πολιτικών αναστατώσεων, πολύ πιο ανθεκτική, από όλες τις άλλες, οι οποίες αποδομούνται, ή διογκώνονται, με περισσότερη ευκολία.

Όμως, η πικρή αλήθεια, για την νομενκλατούρα του κόμματος, που επανίδρυσε, τον Οκτώβριο του 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και για την εντόπια πολιτικοοικονομική ελίτ, που είχε και εξακολουθεί να επιθυμεί να έχει - χωρίς, πλέον, να το μπορεί -, ως αποκούμπι την παλαιά αυτή ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης της χώρας, είναι ότι η παρατεταμένη και διογκούμενη οικονομική κρίση, στην οποία έχουν εμπλακεί η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία, έχει αποδομήσει, αυτή την ευρεία και συμπαγή κομματική δεξαμενή, κάπου, κοντά, στα όριά της.

Αυτά τα  όρια η "Νέα Δημοκρατία" υποτίθεται ότι τα έφθασε, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, υπό την αρχηγία του Αντώνη Σαμαρά, όταν η καταγεγραμμένη εκλογική επιρροή της καταβαραθρώθηκε, στα επίπεδα του 18,85%, αθροίζοντας, μόλις, 1.192.103 ψήφους και ενώ, στην αμέσως, χειρότερη, έως τότε, εκλογική της επίδοση - εκείνη των βουλευτικών εκλογών της 4/9/2009, υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή, είχε πάρει ένα ποσοστό της τάξεως του 33,49% και 2.283.562 ψήφους.

Το να ανατρέξουμε, σε άλλες, καθόλου μακρινές εποχές, κατά τις οποίες η, πολιτικά, συντηρητική μερίδα του εκλογικού σώματος αιμοδοτούσε την "Νέα Δημοκρατία", με - πολύ πάνω, από - δύο εκατομμύρια, ή και με τρία εκατομμύρια ψήφους, δεν στερείται νοήματος, αν και βέβαια, κάθε εποχή πρέπει να σταθμίζεται αυτοτελώς, πολύ περισσότερο, όταν έχει μεσολαβήσει μια τεράστια οικονομική κρίση, όπως αυτή, που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Αυτή η υπενθύμιση των παλαιών και παραδοσιακών εκλογικών μεγεθών της ευρύτερης πολιτικής δεξαμενής, που τροφοδοτούσε, εκλογικά, την "Νέα Δημοκρατία", έστω στις πλησιέστερες, χρονικά, καλές εποχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, χρησιμεύει, ως σύγκριση και για την αποτίμηση, όσων ακολούθησαν την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, αλλά και των τωρινών εξελίξεων.

Ως εκ τούτου, είναι χρήσιμο, να γνωρίζουμε και να χρησιμοποιούμε, ως τάξη συγκριτικού μεγέθους, ότι, στις βουλευτικές εκλογές της 7/3/2004, η κομματική ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης είχε πάρει, ως ποσοστό, 45,36% και 3.360.424 ψήφους, ενώ, στις, αμέσως, επόμενες βουλευτικές εκλογές της 16/9/2007, είχε λάβει ποσοστό 41,84% και 2.994.979 ψήφους - πάντοτε, βέβαια, υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή και του βαριού επωνύμου του, το οποίο, όμως, δεν μπόρεσε να σώσει το κόμμα αυτό, στις βουλευτικές εκλογές της 4/9/2009, οι οποίες απετέλεσαν την πολιτική μήτρα όλων των κακών, με την ανάδειξη του ευηθέστατου και ανίκανου ΓΑΠ, στην πρωθυπουργία της χώρας. Αυτά τα ποσοστά και αυτά τα σύνολα ψήφων αποτελούν, πλέον, ένα όνειρο, απολύτως, άπιαστο, για την "Νέα Δημοκρατία".

Έτσι, παρά τις παραδοσιακές αντοχές της, η εκλογική δεξαμενή της "Νέας Δημοκρατίας" και παρά την όποια ευάριθμη, μεν, αλλά χλωμή και ανεπαρκέστατη επανασυσπείρωσή της, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 (με ποσοστό, για την "Νέα Δημοκρατία", 29,66% και 1.825.514 ψήφους) και την, σχετικά, συγκρατημένη - αλλά όχι μικρή - αποσυσπείρωσή της, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 (ποσοστό 27,81% και 1.718.815 ψήφοι), παρουσιάζει, περαιτέρω, αποδομητικές διαρροές, οι οποίες καταγράφηκαν, στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αυτές της 20/9/2015, στις οποίες το ποσοστό του κόμματος αυτού έφθασε, μεν, λόγω της σαρωτικής αποχής των ψηφοφόρων, στα επίπεδα του 28,10%, αλλά οι ψήφοι, που έλαβε, συρρικνώθηκαν, στον αριθμό του 1.526.205, χάνοντας 192.610 ψηφοφόρους, μέσα σε ένα οκτάμηνο.

Αυτό, που συμβαίνει, στην πραγματικότητα, είναι ότι η "Νέα Δημοκρατία", παρά τις όποιες αντοχές της παραδοσιακής πολιτικής και εκλογικής βάσης της συντηρητικής παράταξης, έχει εξαντλήσει τα πολιτικά της καύσιμα και αποτελεί μια "μαύρη τρύπα", για τον πολιτικό χώρο, μέσα, στον οποίο κινείται.

Η "Νέα Δημοκρατία" θα μπορούσε, περιστασιακά, να εκφράσει και να ενσωματώσει - και σε έναν, όχι μικρό, βαθμό το έχει πράξει - μικρότερα, ή μεγαλύτερα τμήματα "ορφανών" στελεχών, αλλά και ψηφοφόρων, άλλων πολιτικών χώρων, αλλά το πρωταρχικό πρόβλημα του κόμματος βρίσκεται, στο γεγονός ότι έχει αποδομηθεί η βασική δεξαμενή των ψηφοφόρων της, χωρίς προοπτικές ανάταξης των χασματικών κενών, που έχουν δημιουργηθεί, με αποτέλεσμα τις τεράστιες διαρροές των ψηφοφόρων της, προς άλλες κατευθύνσεις, οι οποίες εκτείνονται, σε όλα τα μήκη και πλάτη του εδάφους, στο οποίο κινούνται και εξελίσσονται τα ερειπιώδη δρώμενα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και των όποιων, λιγότερο, ή περισσότερο περιστασιακών πρωταγωνιστών της.

Η αλήθεια είναι ότι η κομματική νομενκλατούρα, που κατοικοεδρεύει και προσπαθεί να επιβιώσει, πάνω, στα ερείπα της "Νέας Δημοκρατίας" και μαζύ με αυτήν και το σύνολο της ελληνικής οικονομικής ελίτ, που θέλει να ελπίζει, στην επιβίωση και στην, με όποιον πρόσφορο και δυνατό τρόπο, αναβίωση της κομματικής ναυαρχίδας των Ελλήνων συντηρητικών, αρνούνται να δουν, κατάματα, την σκληρή πραγματικότητα, όσον αφορά τις αιτίες της χρονίζουσας παρακμιακής πορείας του κόμματος.

Φυσικά, αυτό η κομματική νομενκλατούρα και η εντόπια οικονομική ελίτ το πράττουν επειδή γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι η ουσιώδης και πρωταρχική αιτία  αυτής της παρακμής, δεν είναι άλλη, από αυτήν, που έχει οδηγήσει την χώρα, στα παρόντα και ολοένα και περισσότερο χειροτερεύοντα χάλια της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας. Και βέβαια, αυτή η αιτία δεν προέκυψε, εκ του μηδενός, ούτε εμφανίστηκε, ως ένα αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο, στο οποίο ουδείς θα ήταν δυνατό να αντισταθεί και το οποίο δεν θα μπορούσε να αποτρέψει. Η αιτία, για την οποία γίνεται, εδώ, λόγος υπήρξε, είναι και σχετίζεται, άμεσα, με τις στρατηγικές επιλογές της εντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ, καθιστώντας την, απολύτως υπεύθυνη και υπόλογη, για την παρούσα και ολοένα και επιταχυνόμενη πτώση της ελληνικής κοινωνίας, στο βάραθρο.

Αυτή η αιτία, στον σκληρό της πυρήνα, είναι μία και αδιαίρετη και προφανώς, έχει και ονοματεπώνυμο. Αυτό το ονοματεπώνυμο είναι, που συστηματικά, επίμονα και ακούραστα, όλοι αυτοί παλεύουν, με νύχια και με δόντια, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης να αποφύγουν να το αναφέρουν. Αλλά όσο και να το προσπαθούν και όσο και να το έχουν, σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό, καταφέρει, η ίδια η εξέλιξη της αδυσώπητης πραγματικότητας και η, επί τα χείρω, εξέλιξη του καθημερινού βίου των ανθρώπων, καθιστούν ορατή την αιτία της ελληνικής έκπτωσης και καταβαράθρωσης.

Το έχουμε πει και το έχουμε γράψει πολλές φορές, αλλά είναι χρήσιμο να το επαναλάβουμε, για μία ακόμη φορά :

Η αιτία της ελληνικής καταβαράθρωσης έχει το όνομα "ευρωζώνη".

Αυτή είναι η αιτία όλων των κακών και όλων των δεινών, που υφίσταται και θα εξακολουθεί να υφίσταται η ελληνική κοινωνία και μαζύ με αυτήν, η οικονομία, που αρθρώνει αυτή την κοινωνία. Προφανώς, η αρχή του κακού βρίσκεται, στην ένταξη της Ελλάδας, το 1981, στην, τότε, Ε.Ο.Κ., αλλά αυτή η ένταξη, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να είναι - και μέχρις ενός σημείου, ήταν - διαχειρίσιμη, όσο και αν, μακροπρόθεσμα, έβλαψε την χώρα μας, αφού αυτό, που έκανε, ήταν το να ανακόψει την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας.  Έτσι, σε όλη την περίοδο, που μεσολάβησε, από το 1981, που η χώρα μας εντάχθηκε, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (την τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση), μέχρι την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το 2002, αλλά και έως την έλευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2008, η μεγέθυνση του ελληνικού ΑΕΠ υπήρξε, πολύ μικρότερη, από την μεγέθυνση, που θα είχε προκύψει, εάν η Ελλάδα είχε μείνει, όλο αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα εκτός της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε.

Και αν οι απώλειες της ελληνικής οικονομίας, σε όλη αυτή την περίοδο της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. είχαν έναν αποθετικό χαρακτήρα, μετρούμενες, από την διαφορά της πραγματικής μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας, σε σχέση, με την μεγέθυνση, που αυτή θα είχε, εάν η χώρα μας έμενε, έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η είσοδος της Ελλάδας, την 1/1/2002, στην ευρωζώνη, οδήγησε την ελληνική οικονομία και κοινωνία, στην παρούσα και εξελισσόμενη καταστροφή και οι απώλειες, πλέον, δεν αφορούν μια κάποια - μικρή ή μεγάλη - αποθετική διαφορά, στην εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, η οποία θα μπορούσε και να αμφισβητηθεί.

Οι απώλειες, έτσι όπως απεικονίζονται από την ζοφερή εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, αφορούν την άμεση και κατακλυσμιαία πτώση όλων των θετικών και αναπτυξιακών μακροοικονομικών μεγεθών, με πρώτη και χειρότερη την πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο καταβαραθρώθηκε, κατά την περίοδο 2008 - 2015, περίπου, στα επίπεδα του -30% και την άνοδο όλων των αρνητικών και αντιαναπτυξιακών μακροοικονομικών μεγεθών, με πρώτο και χειρότερο αυτό της ανεργίας του εργατικού δυναμικού, το οποίο έχει στογγυλοκαθίσει όλα αυτά τα χρόνια, περίπου, στο 25%, χωρίς καμμία προοπτική σοβαρής αποκλιμάκωσης.

Αυτή η πραγματικότητα, όμως, όσο θλιβερή και αν είναι, δεν αποτελεί έναν παραστάτη οδηγό, προς την επίδειξη μιας στοιχειωδώς, ορθολογικής συμπεριφοράς, για το πολιτικό προσωπικό της "Νέας Δημοκρατίας". Αντίθετα, μάλιστα, βυθίζει την νομενκλατούρα του κόμματος, σε μια, ακόμη περισσότερο ανορθόλογη συμπεριφορά, η οποία καταντά αυτοκτονική. Όμως, όσο περίεργη και παράδοξη και αν είναι αυτή η επίδειξη του αυτοκτονικού ιδεασμού, που διακατέχει το πολιτικό προσωπικό του πάλαι ποτε, ηγεμονεύοντος κόμματος της συντηρητικής παράταξης, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η συμπεριφορά αυτή της νεοδημοκρατικής νομενκλατούρας έχει τους λόγους και τις εξηγήσεις της.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η "Νέα Δημοκρατία" αποτελεί εκείνο το κόμμα, το οποίο, κατ' εξοχήν, ταυτίστηκε, μέσω του συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος του μακαρίτη Κωνσταντίνου Καραμανλή, με τον σκληρό πυρήνα του σύγχρονου ευρωπαϊσμού, έτσι όπως αυτός εκφράστηκε, στον ελλαδικό χώρο, με την μορφή του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", η οποία ταυτίστηκε, ήδη, από την δεκαετία του 1960 και εντονότερα, από την δεκαετία του 1970, με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η οποία, από την δεκαετία του 1990, συμπληρώθηκε, με την ιδέα της συγκρότησης της ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, που υλοποιήθηκε, με την συγκρότηση του ευρώ και της ζώνης του.

Από αυτό το πολιτικό πρόγραμμα δράσης του ιδρυτή της, με βάση το οποίο η Ελλάδα οδηγήθηκε, χωρίς να ερωτηθεί ο πληθυσμός της, στην ένταξή της, στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και μετέπειτα, στην ευρωζώνη, η σύγχρονη "Νέα Δημοκρατία" δεν μπορεί να απομακρυνθεί.

Αντίθετα, μάλιστα, η νεοδημοκρατική νομενκλατούρα αρνούμενη να αποδεχθεί την παταγώδη αποτυχία των στρατηγικών επιλογών της και την κατάρρευση του πυρήνα του έμπρακτου πολιτικού της προγράμματος, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο ανορθολογικός και εξωπραγματικός πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός σχεδιασμός των ευρωπαϊκών ελίτ, δηλαδή ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός", μένει, ακόμη περισσότερο, προσκολλημένη, σε μια αταβιστική συμπεριφορά, η οποία την οδηγεί, στην επιμονή και στην επανάληψη των ίδιων πολιτικών ιδεοληψιών, οι οποίες λειτουργούν, ως επιβεβαιωτική ηχώ και ως παρηγορητικό βάλσαμο, ενώπιον μιας άλλης δέσμης παραμυθολογημάτων, τα οποία στηρίζονται, στην εξωορθολογική πεποίθηση, που έχει σχηματισθεί, στους κύκλους της - και όχι, μόνο, σε αυτούς -, περί του ότι, όλα αυτά έχουν έναν προσωρινό χαρακτήρα και ένα μη μόνιμο περιεχόμενο και ότι, στην πορεία του χρόνου, ο οποίος πρέπει να κερδηθεί, όλα αυτά θα αλλάξουν και θα βελτιωθούν, με κέρδος τον "εξευρωπαϊσμό" και την ολοκλήρωση του "εκσυγχρονισμού" της χώρας, τον οποίο η εποχή του Κώστα Σημίτη άφησε, εμφανώς, ατελή και ημιτελή.

Μπορεί αυτό το πρόγραμμα δράσης να υπήρξε - και υπήρξε - μια αφανής, αρχικά, αποτυχία και στην συνέχεια, μπορεί να μετεξελίχθηκε, σε (όπως, άλλωστε, πράγματι, αποτελεί) μια τραγωδία, για τον σύγχρονο ελληνισμό, όμως, αυτή η δυσάρεστη διαπίστωση δεν χρησιμεύει, στο πολιτικό προσωπικό της "Νέας Δημοκρατίας", ως εφαλτήριο, για την ανεύρεση ορθοτομημένων λύσεων, στο βαρύτατο ελληνικό πρόβλημα.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε - δηλαδή να επαναλάβουμε - ότι αυτή η, καταφανώς, παραλογική συμπεριφορά, που επιδεικνύει το πολιτικό προσωπικό της, επί μακρόν, θνήσκουσας "Νέας Δημοκρατίας", δεν αφορά, μόνο αυτό το πολιτικό προσωπικό, δεν βρίσκει ευήκοα ώτα, μόνο, σε αυτό το ακροατήριο. Το σύνολο, σχεδόν, του εντόπιου πολιτικού προσωπικού της μεγίστης πλειοψηφίας του, διαρκώς, ανασχεδιαζόμενου κομματικού χάρτη της χώρας διακατέχεται από αυτές τις πεποιθήσεις, σε διάφορες παραλλαγές, οι οποίες δεν αλλάζουν το κεντρικό μοτίβο των στρατηγικών επιλογών του, οι οποίες, πάση θυσία, θεωρούν την Ελλάδα αναπόσπαστο τμήμα του ευρώ και της ζώνης του.





Μια από τις λίγες εξαιρέσεις, η οποία, όμως, δεν άντεξε στον χρόνο, υπήρξε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, με την βοήθεια του γνωστού alter ego του (του εξαμβλωματικού και συνάμα διασκεδαστικού χιμαιροϋβριδικού σταλινοχρύσανθου, με τις τροτσκιστικές καταβολές), κατά την περίοδο Μαΐου 2010 - Νοεμβρίου 2011, όπως μας θυμίζει και το παραπάνω βίντεο, αντιλαμβανόμενος (έστω και ενστικτωδώς και με την ελπίδα ότι οι επιπτώσεις θα είναι πολύ λιγότερο οδυνηρές, από αυτές, που ακολούθησαν) το κλίμα, που θα αναδείκνυε η εποχή, που άνοιγε η ελληνική χρεωκοπία και η υπογραφή του 1ου Μνημονίου, από την τραγελαφική κυβέρνηση του ΓΑΠ, άφησε, πολλές φορές, ανοικτή την πόρτα, στην ιδέα ότι θα ήταν δυνατόν, η "Νέα Δημοκρατία", η οποία οδήγησε την χώρα, στην καταστροφική πορεία της ένταξής της, στο έμπρακτο ανορθολογικό κατασκεύασμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έτσι, όπως αυτό εκφράστηκε, με την Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και την ευρωζώνη, να οδηγήσει την Ελλάδα, σε μια λυτρωτική έξοδο, από αυτό το ευρωτρελοκομείο.

Α-νοησίες. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ο Αντώνης Σαμαράς ουδέποτε έδωσε βάση, στις όποιες "αντιμνημονιακές" διακηρύξεις του, οι οποίες ήσαν ευκαιριακές, ψηφοθηρικές και αποτελούσαν, καθ' ολοκληρίαν, ψευδολογήματα, τα οποία, ως κλασικός πολιτικός απατεώνας, εξέμεσε και τα οποία, κακήν-κακώς, εγκατέλειψε, ευθύς, ως η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και η γερμανική κυβέρνηση του διασφάλισαν την, επίσης, κακήν-κακώς, μετάβασή του, στην πρωθυπουργία, με ενδιάμεσο σταθμό τον Λουκά Παπαδήμο και με την αγαστή βοήθεια και συναυτουργία του ΠΑΣΟΚ και του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος, τότε (τον Νοέμβριο του 2011), μπορούσε να ελπίζει ότι θα ήταν δυνατόν, κάποια στιγμή, να τον διαδεχθεί.

Η κατάληξη του ολιγόνοος Αντώνη Σαμαρά και της οπερετικής κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, που ταλαιπώρησαν, επί δυόμισυ χρόνια, τον τόπο και τον πληθυσμό του, δίνοντας την πρωτοφανή ευκαιρία, στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα, ήτοι σε ένα τυχάρπαστο σύνολο τυχοδιωκτών, που, πολιτικά, προέρχεται από την ελληνική κομμουνιστογενή αριστερά, να αρπάξουν την κυβερνητική εξουσία και να εξαπατήσουν το ελληνικό εκλογικό σώμα, με έναν τόσο χυδαίο και ωμό τρόπο, τον οποίο, για να πούμε και την απλή αλήθεια, ουδείς άλλος πολιτικός χώρος, έχει, έως τώρα, χρησιμοποιήσει, είναι γνωστή. Και φυσικά, δεν είναι, καθόλου, επαινετέα, όσο και αν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι τυχοδιωκτικές ομάδες, που τους περιστοιχίζουν, θέλουν να πιστεύουν το αντίθετο.

Αυτή η κατάληξη είναι, απολύτως, εξευτελιστική, για όλους αυτούς και ανάλογη είναι η γνώμη του πληθυσμού της χώρας. Και αυτή η γνώμη δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο και οι πρωταγωνιστές αυτής της μαύρης περιόδου και μαζύ τους, η μεγίστη πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού των αποκαλούμενων αστικών κομμάτων και η εντόπια "ευρωπαϊστική" οικονομική ελίτ, πιστεύουν και ελπίζουν, περί του αντιθέτου. Στην συνείδηση του ελληνικού πληθυσμού, όλοι αυτοί είναι, οριστικά, καταδικασμένοι, χωρίς καμμία περίπτωση ανάταξης της εικόνας τους. Τα Μνημόνια τρώνε τα παιδιά τους. Και αυτούς τους έχουν, ήδη, φάει.

Βέβαια, όπως τα προηγούμενα δύο Μνημόνια έφαγαν τους πολιτικούς πάτρωνες και τους εφαρμοστές τους, έτσι και το 3ο Μνημόνιο, που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας θα τον φάει και αυτόν, κάποια στιγμή, την οποία, τώρα, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε.

Μέχρι τότε, όμως και όσο όλοι οι προηγούμενοι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές μένουν στο προσκήνιο και όσο οι πολιτικές, τις οποίες ακολούθησαν, εξακολουθούν να υπηρετούνται, από αυτούς και τους διαδόχους τους, ο Αλέξης Τσίπρας και οι τυχοδιώκτες, που τον περιβάλλουν, θα μπορούν να κυριαρχούν, χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

Όπως προκύπτει, μάλιστα και από την παραπάνω εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου, στην οποία προέβη, η "Bridging Europe", ύστερα, από την δημοσκοπική έρευνα, που έκανε, από 1 έως 4/12/2015, η ραγδαία φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, συνοδεύεται από την, ακόμη, πιο ραγδαία, πτώση της "Νέας Δημοκρατίας", τα ποσοστά της οποίας έχουν κατρακυλήσει, στα επίπεδα του 13,2%, τα οποία είναι απαγορευτικά, για οποιοδήποτε κόμμα, που θέλει να λέγεται μεγάλο. Αυτά τα ποσοστά, μάλιστα, ενέχουν τον κίνδυνο να οδηγήσουν το ιστορικό κόμμα της συντηρητικής παράταξης, στην ανυπαρξία, μέσω μιας διαδικασίας "ξαφνικού θανάτου", ο οποίος θα μπορούσε να προκύψει, ως προϊόν απελπισίας, εάν οι επίδοξοι αρχηγοί του κόμματος, μαζύ με την οικονομική ελίτ του τόπου και τα ξένα αφεντικά τους, θεωρήσουν ότι το κόμμα αυτό έχει χάσει κάθε δυνατότητα μιας μελλοντικής ανάταξής του. 

Και όλα αυτά, μάλιστα, καθίστανται πιθανότατα, πολύ πιο πολύ, τώρα, που η ουσιαστική ανυπαρξία της "Νέας Δημοκρατίας", συνοδεύεται  και από την, περίπου, πλήρη ανυπαρξία οποιουδήποτε άλλου σοβαρού πολιτικού αντίπαλου, απέναντι στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα - πλην του εαυτού της, ο οποίος, άλλωστε, κάνει ό,τι μπορεί για να βλάψει την, ήδη, από τόσο νωρίς, αποδιοργανωμένη πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, από μόνος του, δεν αρκεί, για να φέρει, εις πέρας, το έργο αυτό, το οποίο μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο, όσο φαίνεται, αλλά, σίγουρα, απαιτεί και συνεργούς, οι οποίοι, επί του παρόντος, δεν υπάρχουν.




Έτσι, όπως έθαψαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή - με τις δέουσες τιμές, ή, καλύτερα και χωρίς αυτές - χρήσιμο είναι, για τους ίδιους τους νεοδημοκράτες, που συγκροτούν την νομενκλατούρα του κόμματος, να θάψουν και τις στρατηγικές επιλογές του (επαν)ιδρυτή του χώρου τους, αποδεχόμενοι την αποτυχία των πιο ακραίων εκδοχών αυτών των επιλογών, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν, τουλάχιστον, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη. Ο ανηψιός του ιδρυτή της "Νέας Δημοκρατίας", ο Κώστας Καραμανλής μπορεί να το πράξει και να το νομιμοποιήσει, στην συνείδηση της συντηρητικής παράταξης της χώρας μας. Δυστυχώς, δεν είναι διατεθειμένος να πράξει μια τέτοια "πατροκτονία", παρά το γεγονός ότι αυτή είναι, απολύτως, αναγκαία. Και είναι αναγκαία και λυτρωτική μια, αυτού του είδους, "πατροκτονία", επειδή ο μακαρίτης θείος του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έσφαλε, όταν έλεγε, ότι, "με την ένταξη της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., οι Έλληνες πέφτουν, στα βαθιά και έτσι θα μάθουν να κολυμπούν". Τελικά, οι Έλληνες δεν έμαθαν να κολυμπούν. Και αυτό διότι η θάλασσα δεν ήταν, απλώς, βαθιά. Αποδείχτηκε ότι είναι ένας τρικυμισμένος ωκεανός, στον οποίο ουδείς είναι δυνατόν να επιβιώσει...




Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μόνη σωτηρία οδός για την "Νέα Δημοκρατία" είναι ο άμεσος απεγκλωβισμός της, από τις ιδεοληπτικές παρακαταθήκες του ιδρυτή της.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πολιτικός ενορχηστρωτής των στρατηγικών επιλογών της χώρας έχει αποτύχει, πλήρως και παταγωδώς. Οι "ευρωπαϊστικές" επιλογές του έβλαψαν, σε καταστροφικό βαθμό, την χώρα και όσο εξακολουθούν να αποτελούν την κεντρική γραμμή της εντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ θα συνεχίζουν να την καταστρέφουν.

Η "Νέα Δημοκρατία", για να περισωθεί, οφείλει να αλλάξει πολιτική και να οδηγήσει την χώρα, εκτός της ευρωζώνης, με ασφάλεια και με οποιονδήποτε πρόσφορο τρόπο, ο οποίος, άλλωστε, της έχει και στο παρελθόν προσφερθεί, από την γερμανική κυβέρνηση και την ευρωελίτ και θα της προσφερθεί και στο μέλλον, εάν και όταν το πολιτικό προσωπικό της φανεί διατεθειμένο να στραφεί, προς αυτή την κατεύθυνση. (Όπως, άλλωστε, είχε προσφερθεί και στον Αλέξη Τσίπρα και στην προηγούμενη κυβέρνησή του, χωρίς ανταπόκριση, από αυτόν και τον Γιάννη Βαρουφάκη, στον οποίο είχε κάνει την σχετική πρόταση ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε).

Το πρόβλημα, λοιπόν, της "Νέας Δημοκρατίας", όπως έχουμε, ήδη, πει, δεν έχει να κάνει και δεν εντοπίζεται, στα πρόσωπα εκείνων, που είναι αρχηγοί της και στο στυλ τους. Και φυσικά, δεν πρόκειται, μεσοπρόθεσμα, ή έστω, βραχυπρόθεσμα, να επιλυθεί, εάν αρχηγός του κόμματος εκλεγεί ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ή ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή ο αμίμητος Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης (η υποψηφιότητα του οποίου έγινε δεκτή και προωθήθηκε, προφανώς, βάσει σχεδίου, προκειμένου να αδυνατίσει η υποστήριξη των ψηφοφόρων, προς τον Απόστολο Τζιτζικώστα). 

Οι τρεις, από αυτούς τους υποψήφιους αρχηγούς της "Νέας Δημοκρατίας", έχουν ταυτισθεί, πλήρως, με τις πολιτικές, που ακολουθήθηκαν, κατά την διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, με τις πολιτικές των Μνημονίων και της, πάση θυσία, προστασίας του ευρώ και της ζώνης του, καθώς και με αυτές τις πολιτικές, που προστάτευσαν και προστατεύουν την ελληνική και την ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατια, ενώ ο τέταρτος - ο Απόστολος Τζιτζικώστας - έχει οδηγηθεί και ο ίδιος, με την θέλησή του, στην υπεράσπιση των ίδιων πολιτικών και των ίδιων συμφερόντων.

Θέλοντας, λοιπόν και μη, η βυθιζόμενη κομματική ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης βρίσκεται και θα εξακολουθήσει να βρίσκεται, ενώπιον του πραγματικού, ουσιώδους προβλήματος επιβίωσης, που αντιμετωπίζει και το οποίο προσπαθει να αποφύγει, αρνούμενη την ύπαρξή του και προσποιούμενη ότι αυτό δεν υφίσταται. Αυτό το πρόβλημα αφορά τις κεντρικές πολιτικές της επιλογές, οι οποίες συγκροτούνται και έχουν, ως πυρήνα τους, το σύγχρονο πολιτικό πρόγραμμα του πτωματικού ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έτσι όπως αυτό δομείται και εξελίσσεται, με την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

Από αυτό το πνιγηρό και θανατηφόρο πολιτικό πρόγραμμα δράσης είναι, που πρέπει να απ εγκλωβιστεί η "Νέα Δημοκρατία", για να επιβιώσει. Εάν, φυσικά, το πολιτικό προσωπικό, που την συγκροτεί, ως κομματικό σχηματισμό, επιθυμεί αυτό το κόμμα να επιβιώσει.

Όμως, βλέποντας τις πολιτικές τάσεις, που επικρατούν, στον κομματικό μικρόκοσμο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό, με τις κομφουζιονιστικές και καταστροφικές αυταπάτες και ιδεοληψίες του στελεχιακού της δυναμικού και του πολιτικού προσωπικού του κόμματος, που διεκδικεί την αρχηγία, στις εσωκομματικές εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου και στον δεύτερο γύρο αυτών των εκλογών, που θα γίνει, στις 10 Ιανουαρίου, γίνεται σαφές ότι οποιαδήποτε προοπτική απεγκλωβισμού της "Νέας Δημοκρατίας", από το πολιτικό πρόταγμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και το τρέχον πολιτικό πρόγραμμα δράσης της ευρωζώνης, είναι, απλώς, ανύπαρκτη.

Στα πλαίσια αυτά και με δεδομένη την διαδικασία της αργόσυρτης, αλλά, συνάμα και σταθερής, αποσύνθεσης της "Νέας Δημοκρατίας", αυτό, που φαίνεται, ως πιθανότερο - τώρα, ή αργότερα - και ανάλογα, με τις εξελίξεις, είναι η επιχείρηση μιας διαλυτικής ανασύνθεσης του κομματικού αυτού χώρου, με στόχο την επανασυσπείρωση της ευρύτερης παραταξιακής δεξαμενής του συντηρητικού χώρου, πάντα, μέσα στα πλαίσια των τρεχουσών "ευρωπαϊστικών" ιδεοληπτικών κατασκευών της ανόητης εντόπιας ελίτ.

Ως εκ τούτου, η κακή πολιτική τύχη και η εξαφάνιση της "Νέας Δημοκρατίας", πέρα από οποιαδήποτε πρόσκαιρη αναλαμπή, πρέπει να θεωρείται, ως αναμενόμενη, δίκην, ούτως ειπείν, φυσικού φαινομένου...