Ιανουάριος - Αύγουστος 2015 : Από τα IOU's του Γιάννη Βαρουφάκη, στην πλήρη υποταγή και στο 3ο Μνημόνιο του Αλέξη Τσίπρα. (Ρίχνοντας φως, στην καθοδήγηση της ελληνικής κυβέρνησης, από την αμερικανική διοίκηση, μέσα από την ανασκόπηση των προσχεδιασμένων διαπραγματευτικών ανοησιών του στενού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα).



Τώρα, που πραγματοποιήθηκαν οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 και έκλεισε ο πρώτος κύκλος της νέας διακυβέρνησης της χώρας, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ήλθε η ώρα ενός αναστοχασμού και μιας αποτίμησης των γεγονότων, που έφεραν, στην εξουσία, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία διαδέχτηκε τους σαμαροβενιζέλους και του όποιου παρασκηνίου προσδιόρισε την διαπραγματευτική της στάση.

Προφανώς, η νέα κυβέρνηση, που σχηματίστηκε, μετά τις εκλογές της 20/9/2015, έχει μια νέα εντολή, η οποία διαφέρει, σε πολύ σημαντικό βαθμό, ως προς το περιεχόμενό της, σε σχέση, με την εντολή, που είχε λάβει η προηγούμενη κυβέρνηση, που προέκυψε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. Αλλά αυτή η εξέλιξη και η διαφοροποίηση του περιεχομένου της εντολής, από την μερίδα του εκλογικού σώματος, που την ψήφισε, δεν απαλλάσσει τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και για τα πεπραγμένα τους, που αφορούν την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο και τα οποία έλαβαν χώρα, στην επτάμηνη κυβερνητική τους θητεία. Κάθε άλλο.

Βέβαια, η προηγούμενη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, αφού είχε χάσει την δεδηλωμένη, καλώς προσέφυγε, σε εκλογές. Η εκκαθάριση του τοπίου ήταν απαραίτητη. Όμως, η κυβέρνηση αυτή δεν έπρεπε να εισηγηθεί στην βουλή, που είχε προκύψει από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν έπρεπε να ψηφίσει, με την βοήθεια της φιλομνημονιακής αντιπολίτευσης, το 3ο Μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα, διότι είχε σαφέστατη εντολή, η οποία ήταν αντίθετη, σε αυτό, που έπραξε.

Και φυσικά, αυτό που έπραξε, αποτελεί καθαρή παραβίαση του συντάγματος, γεγονός, για το οποίο πρέπει ο πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησής του να δώσουν λόγο, στο ελληνικό δικαστικό σύστημα.


Το τί κάνει το δικαστικό σύστημα είναι ένα άλλο πράγμα, από αυτό, που λέω εγώ. Και αυτό, που λέω, είναι αυτό, που θα έπρεπε να γίνει, εάν το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα λειτουργούσε, κανονικά και ομαλά. Και αυτό είναι περισσότερο από προφανές ότι δεν συμβαίνει.

Μια εβδομάδα, πριν ο Αλέξης Τσίπρας συμφωνήσει, με τους ευρωζωνίτες, για την σύναψη του 3ου Μνημονίου, είχε ο ίδιος προκαλέσει και διεξάγει, στις 5 Ιουλίου 2015, ένα δημοψήφισμα. Από το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, προέκυψε ότι η εντολή του εκλογικού σώματος ήταν σαφέστατη. Το 61,3% των ψηφοφόρων, απέρριψε τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Αλλά αυτή την σαφέστατη και κατηγορηματική εντολή, η οποία ήταν, ουσιαστικά, δεσμευτική, για την κυβέρνησή του, ο Αλέξης Τσίπρας την παραβίασε, ασύστολα και την πέταξε, το ίδιο βράδυ της ανακοίνωσης του αποτελέσματος της ψηφοφορίας, στον κάλαθο των αχρήστων. 

Γι' αυτόν το λόγο, εάν το σύνταγμα της χώρας ίσχυε, ο πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησής του, όπως και τα μέλη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που σχηματίστηκε και η οποία ψήφισε τον Ν. 4336/14-8-2015, που ενέκρινε και κύρωσε το 3ο Μνημόνιο, θα έπρεπε - και πρέπει - να δώσουν λόγο, στα αρμόδια δικαστικά όργανα. Πλην όμως το σύνταγμα δεν ισχύει, αφού το καθεστώς της χώρας, από τον Μάιο του 2010 έχει μετατραπεί, σε μια νομιζόμενη δημοκρατία μιας νεοαποικιοκρατίας χρέους, στην οποία κάνουν κουμάντο οι δανειστές.

Αυτήν την πολιτειακή μεταβολή και την κατάσταση χρεωδουλείας, που έχουν εγκαταστήσει, επί του πληθυσμού της χώρας, οι ξένοι δανειστές και τα εντόπια και επιτόπια όργανά τους, ελάχιστοι συνταγματολόγοι την έχουν ονομάσει, με το όνομά της. Ο γηραιός Γιώργος Κασιμάτης κρατάει τα σκήπτρα, περιγράφοντας, με έναν οξύ, αμείλικτο και στερεά τεκμηριωμένο, από νομική άποψη, τρόπο, αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Και αυτό δεν είναι το κυριότερο. Το κυριότερο είναι η ίδια η πραγματική κατάσταση, στην οποία έχει περιπέσει η χώρα και όχι ο όποιος νομικός φορμαλισμός.


Έτσι έχουν τα πράγματα, ακόμη και εάν ο Γιώργος Κασιμάτης δεν έλεγε τίποτε, περί αυτού, ή εάν έλεγε το αντίθετο. Αυτή είναι η πραγματικότητα, που βιώνει ο τόπος και οι άνθρωποι, που ζουν, σε αυτόν.

 Ότι η κυβέρνηση αυτή ακολούθησε μια φιλοαμερικανική πολιτική και είχε μιαν ορατή αμερικανική στήριξη, είναι ένα γεγονός, το οποίο έχουμε περιγράψει, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ. Οι έσχατες αποκαλύψεις, που περιλαμβάνονται, στο παραπάνω έγγραφο, το οποίο είναι τμήμα του, από 16/7/2015, απόρρητου τηλεγραφήματος του πρεσβευτή της Ελλάδας, στην Ουάσινγκτων Χρήστου Παναγόπουλου, προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, αποδεικνύουν ότι η στήριξη αυτή υπερέβαινε τα εσκαμμένα.

Η ελληνική κυβέρνηση, έχει μετατραπεί, σε ένα πιστό όργανο της αμερικανικής διοίκησης και από ένα σημείο και μετά, ιδίως, μετά την 13/7/2015 και την επονείδιστη υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, οι κινήσεις της ελληνικής πλευράς, έναντι της Γερμανίας, προσδιορίζονταν και καθοδηγούνταν, ακόμη και στην πιο μικρή τους λεπτομέρεια, από την αμερικανική διοίκηση και συγκεκριμένα, από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, το οποίο, προφανώς, εκφράζεται, κυρίως, από εκείνο το τμήμα της αμερικανικής ελίτ, που, είχε επιλέξει, ως τακτικό ελιγμό, την πλήρη υποταγή της Ελλάδας, στις γερμανικές αξιώσεις.

Αυτό το τμήμα της αμερικανικής ελίτ, βέβαια, βρέθηκε, σε αντίθεση - αλλά όπως φαίνεται, όχι σε αντιπαράθεση -, με ένα άλλο τμήμα της, που προέρχονταν από την πανεπιστημιακή ελίτ της υπερδύναμης (Γιάννης Βαρουφάκης, James Galbraith, Joseph Stiglitz, Jeff Sachs κλπ) και το οποίο προέκρινε την άσκηση μιας δυναμικής και ουσιαστικά, επιθετικής τακτικής, έναντι της γερμανικής κυβέρνησης και των ευρωζωνιτών, στο σύνολό τους, ως αντίδραση, στις αντίστοιχες επιθετικές κινήσεις της γερμανικής πλευράς και της Ε.Κ.Τ., οι οποίες αποσκοπούσαν, στην κάμψη της αντίστασης της ελληνικής πλευράς, με όπλο τον στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας, μέσα από την στέρηση της ρευστότητας, σε ευρώ και το αναγκαστικό κλείσιμο των τραπεζών.

Σε αυτή την καταλυτική γερμανική και ευρωζωνική επιθετικότητα, το αμερικανικό πανεπιστημιακό think tank, που εξέφραζε ο, τότε, Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, σχεδίαζε να απαντήσει, με μια, ακόμη, πιο επιθετική και απόλυτα, καταλυτική δέσμη ενεργειών, η οποία, ως συνεκτικό σύνολο, θα επέτρεπε, στην ελληνική κυβέρνηση να κρατήσει τις τράπεζες ανοικτές, αφού η δέσμη αυτή θα συνδύαζε :

1) Την έκδοση ενός προσωρινού παράλληλου νομίσματος, σε μορφή IOU,  προκειμένου η ελληνική οικονομία να αντιμετωπίσει, εύκολα, τα άμεσα και μεσοπρόθεσμα προβλήματα ρευστότητας, που αντιμετώπιζε.

2) Την δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, σε ευρώ, το οποίο θα παρέκαμπτε το επίσημο, το οποίο ελεγχόταν, από την ευρωζώνη και με τον τρόπο αυτόν θα διευκόλυνε τις εσωτερικές (αλλά και τις εξωτερικές) συναλλαγές της ελληνικής οικονομίας.

3) Την επίσημη αναγγελία ότι η Τράπεζα της Ελλάδος θα εκτύπωνε μια απροσδιόριστη ποσότητα νομίσματος, σε ευρώ, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ., αφού, προηγουμένως, η ελληνική κυβέρνηση, θα απομάκρυνε τον Γιάννη Στουρνάρα, από την θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, με προφανή σκοπό την εκκίνηση μιας έμπρακτης και συνάμα, σταδιακά και διαδοχικά, υλοποιήσιμης απειλής μιας πλήρους απαξίωσης του ευρώ και της ζώνης του και με σαφέστατο στόχο την συνέχιση των διαπραγματεύσεων, με την γερμανική κυβέρνηση, με την Ε.Κ.Τ. και τους λοιπούς ευρωζωνίτες, οι οποίες διαπραγματεύσεις, όμως, θα διεξάγονταν, σε ένα, εντελώς, διαφορετικό περιβάλλον, στο οποίο η ελληνική πλευρά θα βρισκόταν, σε μια θέση ισχύος.







Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας, όταν, ως πρωθυπουργός, το βράδυ του δημοψηφίσματος της 5/7/2015 και ενώ οι υποστηρικτές του ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, πανηγύριζαν, για την μεγάλη τους νίκη, κλήθηκε να κάνει την δική του επιλογή και να πάρει την απόφαση, που θα οδηγούσε την χώρα, στην μία, ή στην άλλη κατεύθυνση, όταν, δηλαδή, κλήθηκε να αποφάσισει, ανάμεσα, στην σχεδιασμένη και οργανωμένη αντίσταση, η οποία, κατά τους σχεδιαστές  της, βρισκόταν, μέσα στα πλαίσια της παραμονής της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, αλλά, παράλληλα, άφηνε τον δρόμο ανοικτό και για μια έξοδο της Ελλάδας, ακόμη και με το ρίσκο της διαχείρισης της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης και στην υποταγή, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, είχε, ήδη, πάρει τις αποφάσεις του, απορρίπτοντας το σχέδιο, που του παρουσίασε ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Ο πρωθυπουργός, όπως λέει ο Γιάννης Βαρουφάκης, είχε, ήδη, αποθαρρυνθεί, από την επικρατούσα κατάσταση, η οποία είχε καταστεί ακόμη πιο δύσκολη, για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, από την μεγάλη νίκη του ΟΧΙ, την οποία δεν μπορούσε να διαχειρισθεί. Αυτό συνέβη, επειδή το στενότερο επιτελείο του, από το οποίο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, απόλυτα, εξαρτημένος και το οποίο αποτελούσαν, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης, ως προς τα οικονομικά θέματα, αλλά και ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Νίκος Βούτσης και ο Νίκος Παππάς, για τα ζητήματα γενικής πολιτικής, τον είχε πιέσει και πείσει, πολλές ημέρες νωρίτερα, να αποδεχθεί (αφού όλοι αυτοί, προφανώς, είχαν πολλούς μήνες νωρίτερα και κατά πάσα βεβαιότητα, εξ αρχής και οι ίδιοι δεχθεί) τις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο θα περιλάμβανε όλα όσα είχε απορρίψει το ελληνικό εκλογικό σώμα και στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και στο δημοψήφισμα της 5/7/2015.

Από εκεί και πέρα, το μόνο, που μπορούσε να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το να κρατήσει τα όποια προσχήματα, μπορούσε να κρατήσει, προκειμένου να δικαιολογήσει την απόφαση, που είχε, ήδη, πάρει, ζητώντας, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, να εγγυηθεί την επιτυχία της λύσης του παράλληλου νομίσματος και όλων όσων πρότεινε ο υπουργός Οικονομικών, ως αντίδραση, στον επιθετικό σχεδιασμό των ευρωζωνιτών. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ακόμη και εάν μια τέτοια προφορική εγγύηση του δινόταν, ο πρωθυπουργός είχε πάρει την απόφασή του.

Και αυτή η απόφαση δεν ήταν άλλη, από την υποταγή, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, παρά την προτροπή του Γιάννη Βαρουφάκη, στον συνομιλητή του, να στηριχθεί στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι δυσκολίες της διαχείρισης της διάλυσης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, έστω και αν ένα τέτοιο έργο απαιτούσε την ύπαρξη μιας εξωτερικής βοήθειας, την οποία ο, μέχρι τότε, υπουργός Οικονομικών θεωρούσε εφικτή - και κατά πάσα πιθανότητα, δεδομένη, στον βαθμό, που ο ίδιος ήταν μέλος και είχε την στήριξη ενός τμήματος της αμερικανικής ελίτ.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν τολμούσε, καν, να σκεφθεί την ευθεία αντιπαράθεση, με τους θεσμούς της ευρωζώνης και την γερμανική κυβέρνηση. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί να γίνει η κυβέρνησή του ένα εργαλείο αποδόμησης και αποσύνθεσης του ευρώ και της ζώνης του. Ταυτίζοντας, ο Αλέξης Τσίπρας την όλη διαδικασία, που του πρότειναν ο Γιάννης Βαρουφάκης και το επιτελείο του, με μια επιθετική πολιτική ρήξης, με την ευρωζώνη και όχι, έτσι όπως του παρουσιαζόταν, δηλαδή ως μια μαχητική πολιτική, που αποσκοπούσε, στην αναμόρφωσή της, επέλεξε την γραμμή της συνθηκολόγησης, που του πρότειναν οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης και Αλέκος Φλαμπουράρης, οδηγούμενος, στην υποταγή.

Σε αυτή την απόφαση της υποταγής, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, ο Αλέξης Τσίπρας είχε καταλήξει, πολύ πριν, από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, γεγονός το οποίο προκύπτει και από το ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος είχε ταχθεί, κατά του κλεισίματος των ελληνικών τραπεζών, όταν, με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, η Ε.Κ.Τ. αποφάσισε να κλείσει την στρόφιγγα της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, μέσω του E.L.A., μειοψήφισε, στο υπουργικό συμβούλιο, ζητώντας να μείνουν οι τράπεζες ανοικτές και υποχρεώθηκε, ως αρμόδιος υπουργός Οικονομικών να τις κλείσει. Οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης και οι άλλοι είχαν αποφασίσει διαφορετικά. Και αυτό, που αποφάσισαν, ουσιαστικά, προδίκαζε και την άδοξη και πλήρως, ατιμωτική κατάληξη του ελληνικού δράματος.

Από εκεί και πέρα, όπως έχουμε πολλές φορές γράψει, η αμερικανική διοίκηση ουδέποτε ήταν διατεθειμένη να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να πράξει αυτά που δεν επιθυμεί, ή να πράξει περισσότερα από όσα επιθυμεί. Και αυτό έπραξε και σε αυτή την περίπτωση.

Έτσι, αφού ο Έλληνας πρωθυπουργός έδωσε το σήμα της παράδοσης, στις απαιτήσεις της γερμανικής κυβέρνησης, ήταν το επιτελείο του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Jack Lew, που ανέλαβε τα ηνία της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης και την πλήρη καθοδήγηση της ελληνικής πλευράς, στις επαφές της με τους ευρωζωνίτες, όπως προκύπτει από το έγγραφο του Έλληνα πρεσβευτή, στην Ουάσινγκτων.

Κατόπιν τούτων, με την παραίτηση του Γιάννη Βαρουφάκη, από την θέση του υπουργού Οικονομικών, το πρωΐ της επόμενης ημέρας του δημοψηφίσματος, οι Αμερικανοί ριζοσπάστες πανεπιστημιακοί τέθηκαν, στο περιθώριο.

Στην θέση τους ήλθαν να αναλάβουν την διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης οι ρεαλιστές του αμερικανικού θησαυροφυλακίου και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α., οι οποίοι, όπως έχουμε πει πολλές φορές, στο παρελθόν, έχουν μια, εντελώς, διαφορετική στρατηγική αντίληψη, για το μέλλον της ευρωζώνης, από τις γερμανικές ελίτ, οι οποίες έχουν ενσωματώσει, μέσα στην λογική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, την συρρίκνωση, ή, ακόμη και την εξάλειψη της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

Αυτή η λογική, όμως, δεν είναι η λογική των συμφερόντων της αμερικανικής υπερδύναμης. Η κατάρρευση της ευρωζώνης δεν βρίσκεται εντός των αμερικανικών γεωστρατηγικών συμφερόντων. Η ευρωζώνη είναι χρήσιμη, ως φυλακή των γερμανικών συμφερόντων και ως μηχανισμός ελέγχου και ποδηγέτησης του γερμανικού δυναμισμού, ο οποίος θα κορυφωθεί, εάν η ευρωζώνη καταρρεύσει, αφού θα καταστεί ανεξέλεγκτος. Το ίδιο, περίπου, άλλωστε, θα συμβεί, εάν η ευρωζώνη συρρικνωθεί, αφού η νέα αυτή νομισματική ένωση θα γίνει υποχείρια της Γερμανίας, στην οποία θα χρησιμεύσσει, ως μια σύγχρονη Mitteleuropa

Το παιχνίδι, από εκεί και πέρα, είχε κριθεί. Οι Αμερικανοί δεν ήσαν διατεθειμένοι να αφήσουν την Ελλάδα και την ευρωζώνη να οδηγηθούν, σε μια ανεξέλεγκτη πορεία εσωτερικής κατάρρευσης. Η κυβέρνηση του Βερολίνου υποχρεώθηκε να οπισθοχωρήσει, από τις ανοικτές θέσεις της, οι οποίες, μέσω της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, αποσκοπούσαν, στην συρρίκνωση και στην διάλυση της νομισματικής αυτής ένωσης, η οποία αποδεικνύεται κοστοβόρα και αλυσιτελής, για τα γερμανικά συμφέροντα, αφού τα όποια κέρδη των γερμανικών ελίτ φαίνονται ότι είναι ανύπαρκτα, αφού θα εξανεμισθούν και θα καταγραφούν, ως καθαρές ζημιές, από την επιζητούμενη ανάληψη, από την Γερμανία και τις άλλες πλεονασματικές χώρες, του κόστους εξυπηρέτησης, ή διαγραφής των δημόσιων (αλλά και των ιδιωτικών) χρεών, μέσα στην ευρωζώνη.

Η γερμανική κυβέρνηση όταν ακούει τις διακηρύξεις, για την ανάδειξη και την ανάληψη του ηγετικού της ρόλου, εντός των πλαισίων της ένωσης αυτής, αντιλαμβάνεται ότι καλείται να πληρώσει το βαρύτατο κόστος της αναδιανομής του πλούτου των γερμανικών ελίτ και της χώρας της, μέσα στα όρια της ευρωγεωγραφίας, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, ιδίως, στην ευρωζώνη, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός, το οποίο, ως μια εξαγωγική υπερδύναμη, που είναι, διαθέτοντας, προς εξαγωγή το 50% του ΑΕΠ της και έχοντας ετήσια κέρδη της τάξεως των 217 δισ. €, θεωρεί ότι είναι αδύνατο να αποδεχθεί.





Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι και κατά την διάρκεια όλης της προηγούμενης περιόδου, που ξεκίνησε, με την ορκωμοσία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, η ελληνική διαπραγματευτική τακτική, η οποία παρέμενε εγκλωβισμένη, στην παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, δεν ήταν καθοδηγημένη, από την αμερικανική διοίκηση. Κάθε άλλο. Ήταν καθοδηγημένη. Και μάλιστα, ήταν προσδιορισμένη από τον παραδοσιακό αγγλοσαξωνικό άξονα, υπό την στενή του έννοια, που περιλαμβάνει την αμερικανική και την βρετανική ελίτ, όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, πριν από τον Ιούνιο του 2015, όπως έχει πει ο Γιάννης Βαρουφάκης, ένα επιτελείο ειδικών, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν ο ίδιος, καθώς και ο Jeff Sachs, ο Larry Summers, ο οποίος είναι μέλος του βαθύτατου κατεστημένου του Δημοκρατικού κόμματος των Η.Π.Α. και έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών της χώρας αυτής και μέλος της Επιτροπής Οικονομικών Συμβούλων του Αμερικανού Προέδρου, ο Norman Lamont, που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, μαζύ με άλλους ειδικούς, άρχισαν, από τον περασμένο Μάρτιο, να συντάσσουν ένα πρόγραμμα, το οποίο θα επανέφερε την ελληνική οικονομία, στην αναπτυξιακή διαδικασία, βασισμένο, σε μια στρατηγική, για την μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, είχε, ως βάση της, την ανταλλαγή χρέους, προκειμένου να δημιουργηθούν, το 2018, πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία, σύμφωνα με τον σχεδιασμό, δεν θα ήσαν μεγαλύτερα, από το 2% του ελληνικού ΑΕΠ. Η υλοποίηση του σχεδίου αυτού (υποτίθεται ότι) θα ελαχιστοποιούσε την υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να προβεί, σε μείωση των δημόσιων δαπανών και θα αύξανε τις επενδύσεις, με την προσέλκυση ιδιωτών επενδυτών.

Ο σχεδιασμός αυτού του επιτελείου συμπληρωνόταν, από την δημιουργία μιας αναπτυξιακής τράπεζας, που θα αφορούσε την αξιοποίηση του ελληνικού δημόσιου πλούτου και μιας κακής τράπεζας, μέσω της οποίας θα τακτοποιούνταν τα κόκκινα δάνεια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ενώ η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ε.Κ.Τ. θα λειτουργούσε ενισχυτικά.

Αυτό το σχέδιο, το οποίο, όπως λέει ο Γιάννης Βαρουφάκης ήταν έτοιμο, τον Μάΐο του 2015, απορρίφθηκε, από την τρόϊκα, και την γερμανική κυβέρνηση, οι οποίες αρνήθηκαν, στον Αλέξη Τσίπρα, οποιαδήποτε συζήτησή του, θεωρώντας ότι αποτελεί "αιτία πολέμου", αφού, σύμφωνα, με τις δικές τους απόψεις, βρισκόταν, σε αντίθεση, με τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας - και τις προηγούμενες, που είχαν αναλάβει οι σαμαροβενιζέλοι και εκείνες τις οποίες ετοίμαζαν οι ξένοι δανειστές και οι οποίες, φυσικά, δεν έκαναν λόγο, για αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και προέβλεπαν την δημιουργία μεγαλύτερων πλεονασμάτων.

Έτσι, λοιπόν, το στενότερο οικονομικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα (Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης) και το ευρύτερο πολιτικό του επιτελείο (Αλέκος Φλαμπουράρης, Νίκος Βούτσης, Δημήτρης Βίτσας κλπ) αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να συγκρουστούν, με την τρόϊκα και τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και παρουσίασαν τον σχεδιασμό του επιτελείου του Γιάννη Βαρουφάκη, ως ένα απλό προσχέδιο, άνευ σημασίας, με αποτέλεσμα το σχέδιο αυτό να αγνοηθεί και να ριφθεί, στον κάλαθο των αχρήστων.




Κάπου εκεί, στις αρχές του περασμένου Ιουνίου, τα μέλη της αμερικανικής πανεπιστημιακής ελίτ, που συμμετείχαν, στον σχεδιασμό και εκείνα, που βοηθούσαν, στην συγκρότηση της διαπραγματευτικής πολιτικής του Γιάννη Βαρουφάκη, πήραν την κατάσταση, στα χέρια τους και προώθησαν την πολιτική της επιθετικής διαπραγμάτευσης, με τους ευρωζωνίτες, με την χρήση των IOU's και την απειλή εκτύπωσης κάποιων ποσοτήτων ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, με σκοπό την πλήρη αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης των ξένων δανειστών, μέσα από την αστραπιαία απαξίωση του ευρώ, ως νομίσματος.

Όμως, αυτή η επιθετική διαπραγματευτική γραμμή, όπως είπαμε, δεν βρήκε υποστήριξη από τον πρωθυπουργό, ο οποίος δείλιασε και τάχθηκε, με την πολιτική της υποταγής, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, την οποία εισηγήθηκαν οι στενοί οικονομικοί και οι πολιτικοί του σύμβουλοι και πατέρες.

Αυτή η πολιτική της συνθηκολόγησης δεν αποτελούσε κεραυνό, εν αιθρία. Στην πραγματικότητα, η συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης και η υποταγή της, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και των ξένων δανειστών, ήσαν, ευθύς, εξ αρχής, από τον Ιανουάριο του 2015, οι πυξίδες του στενού οικονομικού και του ευρύτερου πολιτικού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα.

Την υποταγή, σε ό,τι ζητούσαν οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., την είχαν προαποφασίσει οι στενοί σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα, εάν οι όποιοι διαπραγματευτικοί ελιγμοί, οι προτάσεις, οι αντιπαραθέσεις και οι διαξιφισμοί του Γιάννη Βαρουφάκη, προς και με τους ξένους δανειστές, δεν εύρισκαν ανταπόκριση και εφ' όσον οι διαπραγματευτές της άλλης πλευράς έμεναν αμετακίνητοι, στις θέσεις τους, μέχρι το τέλος.

Από εκεί και πέρα, ήδη, από τον Φεβρουάριο του 2015, ξεκίνησαν οι ενέργειες, με τις οποίες το στενό οικονομικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα υπονόμευσε όλη την διαδικασία των διαπραγματεύσεων, με τους ξένους δανειστές, οι οποίοι, πολύ γρήγορα, αντελήφθησαν την ύπαρξη δύο κέντρων, στην ελληνική κυβέρνηση, τα οποία είχαν, εντελώς, διαφορετικές εκτιμήσεις και τακτικές προθέσεις.

Εκτιμώντας την ισχύ, που είχαν κέντρα αυτά και την επιρροή, που ασκούσαν, στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, οι ξένοι δανειστές κατάλαβαν ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης και το επιτελείο του, ήσαν πολύ πιο επικίνδυνοι, διότι είχαν σχέδιο, το οποίο ήταν, σαφέστατα, επιθετικό, αφού αυτοί είχαν την σαφή υποστήριξη ενός τμήματος του αμερικανικού πολιτικού και τεχνοκρατικού κατεστημένου, το οποίο δεν μπορούσε, ως προς τις προθέσεις του, να αγνοηθεί και πολύ περισσότερο, επειδή αυτό το σχέδιο, που φιλοδοξούσε να κρατήσει το πεδίο της αντιπαράθεσης, εντός της ευρωζώνης, την συνδύαζε, με διαδικασίες ρήξης, οι οποίες, εάν υλοποιούνταν, κατά τον τρόπο, που εκθέσαμε, θα έθεταν την ίδια την ευρωζώνη, σε μια διαδικασία ταχείας αποδόμησης, με την συνεπικουρία την άρνηση (προσωρινή, μεν, αλλά και καταστροφική) εξόφλησης των δανείων του Δ.Ν.Τ. και των πληρωμών των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, που κατείχε η Ε.Κ.Τ.

Αυτός ήταν και ο λόγος της επίμονης απαίτησης των ξένων δανειστών, για την απομάκρυνση του Γιάννη Βαρουφάκη, από την κυβέρνηση.

Αυτός ο λόγος, μάλιστα, καθίστατο περισσότερο ισχυρός, αφού οι ξένοι δανειστές είχαν αντιληφθεί ότι το άλλο κυβερνητικό κέντρο, το οποίο ήταν και το ισχυρότερο, δηλαδή το στενό οικονομικό και το ευρύτερο πολιτικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, με επί κεφαλής, τους Γιάννη Δραγασάκη, Γιώργο Σταθάκη και Αλέκο Φλαμπουράρη, δεν είχε καμμία διάθεση ουσιαστικής σύγκρουσης, με την ευρωζώνη και τους θεσμούς της και ήταν διατεθειμένο να κάνει οποιαδήποτε υποχώρηση, προκειμένου να μην διακινδυνεύσει, την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης και την θέση της Ελλάδας, μέσα σε αυτήν.

Από εκεί και πέρα, όλα όσα αφορούσαν τους ευρωζωνίτες, ήσαν ζητήματα χειρισμού και τίποτε περισσότερο. Έτσι, με αυτά τα δεδομένα, κάθε σχέδιο της ελληνικής πλευράς, είτε αυτό ήταν ήπιο, είτε σκληρό, για την ευρωζώνη, καθίστατο ένα σχέδιο, άνευ αξίας και μηδενικού περιεχομένου. Ούτε η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ούτε τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, της τάξεως του 2% του ΑΕΠ, στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό, ούτε οι όποιες υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις, όσο βαθειές και αν ήσαν αυτές, ιδίως όταν κτυπούσαν την κερδοφορία και την προσοδοφορία, είχαν κάποια σημασία, για τους αντιπάλους της ελληνικής πλευράς.

Στα πλαίσια αυτά, η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015, για την παράταση του 2ου Μνημονίου, μέχρι την 30η Ιουνίου 2015, ήταν, όπως έχουμε, ήδη, πει, από εκείνη την εποχή, απολύτως, εσφαλμένη και καταστροφική.

Αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα, την έχει αποδεχθεί και ο ίδιος ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος, όπως έχει πει, χωρίς να διαψευσθεί, από κανέναν, διαφώνησε, αλλά υποχρεώθηκε, από το επιτελείο του πρωθυπουργού να την υπογράψει και να αποδεχθεί την παράταση του 2ου Μνημονίου.

Αυτό, που έγινε, είναι ότι, από τις 24/2/2015, οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., παραβίασαν την συμφωνία αυτή, αρνούμενοι ότι αυτή υποκαθιστούσε τις δεσμεύσεις του 2ου Μνημονίου, του οποίου η ισχύς παρατάθηκε, με την υπογραφή του Γιάννη Βαρουφάκη, μετά από αυτή την υπαναχώρηση.

Από εκεί και πέρα, οι υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς υπήρξαν συνεχείς, οδηγήθηκαν να είναι ασύντακτες και στο τέλος, κατέληξαν, στην άτακτη συνθηκολόγηση και στην υποταγή, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών.

Στα πλαίσια αυτά, η Ε.Κ.Τ., παρά τα όσα, προφορικά, συμφωνήθηκαν, συνέχισε και μετά τον Φεβρουάριο του 2015, τον στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας, μειώνοντας τις πηγές ρευστότητας, ενώ οι "θεσμοί" δεν αποδέχονταν καμμία σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, ακριβώς, επειδή, είχαν αντιληφθεί την ενεργό διχοστασία, μέσα στην ελληνική κυβέρνηση και είχαν πλήρη γνώση του γεγονότος ότι ο ημιμαθής και άπειρος, στα ζητήματα κρίσεων, σε επίπεδο διακυβέρνησης, Αλέξης Τσίπρας ήταν, πλήρως, εξαρτημένος, από την ευρωκομμουνιστική λογική του επιτελείου του, το οποίο όμνυε στα δόγματα του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", επειδή ήταν, βαθύτατα, επηρεασμένο, από τις ευρωσταλινικές αντιλήψεις του γκουρού του ελληνικού ευρωκομμουνισμού, του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου.

Τον Απρίλιο του 2015, τα πράγματα έγιναν χειρότερα, για την ελληνική πλευρά, η οποία έχασε οποιαδήποτε, έστω και στοιχειώδη, αξιοπιστία, έναντι των ευρωζωνιτών, αφού, δύο φορές το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα ανακάλεσε την εξουσιοδότηση, που είχε παρασχεθεί, στον Γιάννη Βαρουφάκη να ανακοινώσει, στο Δ.Ν.Τ., την αναστολή της καταβολής των δόσεων του δανείου, που είχε χορηγήσει, στο ελληνικό κράτος, στα πλαίσια του 1ου Μνημονίου.

Παράλληλα, μάλιστα, το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, με την αναδιάταξη των αρμοδιοτήτων, στους μετέχοντες, στην διαπραγμάτευση, με τους δανειστές, αποδέχτηκε την λήψη μέτρων, τα οποία οδηγούσαν, σε μεγαλύτερη λιτότητα, με την δικαιολογία ότι θα ελάμβαναν, ως αντάλλαγμα, την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Ο ίδιος ο Γιάννης Βαρουφάκης λέει ότι διαφώνησε και ως προς την απόφαση, για την καταβολή, στο Δ.Ν.Τ., των δόσεων του δανείου και ως προς την συμφωνία, για μεγαλύτερη λιτότητα, επειδή, έτσι οι δανειστές δεν θα πιέζονταν, ενώ η αποδοχή του στόχου των μεσοπρόθεσμων πρωτογενών πλεονασμάτων, στους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς, της τάξεως του 3% του ελληνικού ΑΕΠ, θα οδηγούσε, στην αποδοχή της εξυπηρετισιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους και στην απόρριψη της αναγκαιότητας, για την αναδιάρθρωσή του. Όμως, η γνώμη του δεν ελήφθη υπόψη. Και φυσικά, οι ξένοι δανειστές άρχισαν την καζούρα, αντιλαμβανόμενοι ότι, παρά τους όποιους φόβους τους, δεν είχαν, απέναντί τους, κάποιους σοβαρούς αντιπάλους.

Από εκεί και πέρα, όλη αυτή η διαρκής διαδικασία των ελληνικών υποχωρήσεων, δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να εκθρέψει την απαίτηση και να θεμελιώσει την πεποίθηση των ευρωζωνιτών, για την επικείμενη παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης. Το σύνολο των ελληνικών υποχωρήσεων δεν άφηνε καμμία αμφιβολία, στους ξένους δανειστές. Το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν διατεθειμένο και δεν επρόκειτο να προχωρήσει, στην λήψη των μέτρων, που είχαν συμφωνηθεί.

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις καθημερινές διαβεβαιώσεις του και παρά τις επανειλημμένες συμφωνίες του, με τον Γιάννη Βαρουφάκη, ότι δεν επρόκειτο να αποδεχθεί ένα νέο φονικό δάνειο και ότι, εαν πιεζόταν να πράξει κάτι τέτοιο, θα υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του και θα έδινε τα κλειδιά, στην μνημονιακή αντιπολίτευση, δεν ήταν διατεθειμένος να πράξει κάτι τέτοιο. Ούτε αυτός, ούτε το επιτελείο των πολιτικών του πατέρων, στο οποίο στηριζόταν και εξακολουθεί να στηρίζεται.

Η κυβερνητική εξουσία είναι πολύ γλυκειά, για να αφεθεί, στα χέρια των αντιπάλων. Και φυσικά, όλοι αυτοί δεν ήσαν διατεθειμένοι να την παραδώσουν.

Το αστείο και συνάμα το τραγικό, στην όλη υπόθεση είναι ότι προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης είχε, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, δίκιο. Ο σχεδιασμός του είναι σαφές ότι, εάν υποστηριζόταν, από το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, θα απέδιδε καρπούς.

Η χρήση των IOU's, το παράλληλο τραπεζικό σύστημα πληρωμών, σε ευρώ και η απειλή της εκτύπωσης ποσοτήτων χαρτονομίσματος, σε ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, θα γονάτιζαν την ευρωγραφειοκρατία της Commission, της Ε.Κ.Τ. και την γερμανική κυβέρνηση. Οι ευρωζωνίτες θα υποχρεώνονταν, μέσα σε ένα πολύ βαρύ κλίμα αντεγκλήσεων, να προσέλθουν, σε ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων και θα υποχρεώνονταν, σε ουσιαστικές παραχωρήσεις, με την βοήθεια της αμερικανικής διοίκησης.



Larry Summers : Ο "άρχοντας του σκότους", πρώην υπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α. και μέλος των βαθύτατων κυβερνητικών και κρατικών ελίτ της αμερικανικής υπερδύναμης. Συμμετείχε στον σχεδιασμό της ομάδας του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη. Το σχέδιο αυτό απερρίφθη, από τους ευρωζωνίτες, οι οποίοι το θεώρησαν, ως casus belli, διότι βοηθούσε, στην απαλλαγή της ελληνικής οικονομίας, από την χρεωδουλεία. Είναι δεδομένο ότι, εάν ο Αλέξης Τσίπρας επέλεγε την οδό της, εντός του ευρώ, σύγκρουσης, με τους ευρωζωνίτες, οι τελευταίοι θα εύρισκαν μπροστά τους τον Larry Summers και με δεδομένη την επιρροή, που ασκεί, στο Δημοκρατικό Κόμμα και στην αμερικανική κυβέρνηση, δεν θα περνούσαν καθόλου καλά...



Βέβαια, οι προτάσεις των Jeff SachsLarry Summers, Norman Lamont, Γιάννη Βαρουφάκη, κατά την γνώμη μου, θα έδιναν μια προσωρινή λύση, εάν υιοθετούντο και εν τέλει, η όλη διαδικασία θα επανέφερε κάποια στιγμή, στο τραπέζι, το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, το οποίο, βλακωδώς και για λόγους ενός καθαρού δογματισμού, η ελληνική πλευρά αρνήθηκε να συζητήσει, παρά το γεγονός ότι ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε το έθεσε, καθαρά και χωρίς περιστροφές, στον Γιάννη Βαρουφάκη και του ζήτησε να μεταφέρει, στον πρωθυπουργό, μια, όπως φαίνεται, συμφέρουσα πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης.

Όπως έχει γίνει γνωστό, η κυβέρνηση της Angela Merkel πρότεινε τον περασμένο Απρίλιο, μια "προσωρινή" έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, η οποία θα συνδυαζόταν, με την παροχή χρηματικής βοήθειας και μια, μερικώς, αλλά και ικανοποιητική πληθωριστική αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο θα κλείδωνε, σε μια συγκεκριμένη ισοτιμία ευρώ και δραχμής, την ίδια στιγμή, που η νέα δραχμή θα μπορούσε να υποτιμηθεί, όσο η ελληνική κυβέρνηση έκρινε ότι θα έπρεπε να υποτιμηθεί.

Αυτή η πρόταση, τότε, απορρίφθηκε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος απάντησε, στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ότι δεν είναι αυτή η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία παραμένει προσηλωμένη, στο ευρώ και την ζώνη του.

Δυστυχώς, και ο Γιάννης Βαρουφάκης και η υπόλοιπη ελληνική κυβέρνηση δεν άλλαξαν γνώμη. Τα αποτελέσματα της δογματικής ξεροκεφαλιάς τους είναι, πλέον, γνωστά, ως προς το φιάσκο του περασμένου καλοκαιριού και ως προς την τεράστια ζημιά, που έχουν προκαλέσει και θα εξακολουθήσουν να προκαλούν, στην ελληνική οικονομία και στην κοινωνία μας.

Παρ' όλ' αυτά, ποτέ δεν είναι αργά. Η έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, είναι, πάντοτε, παρούσα, αφού το ίδιο το 3ο Μνημόνιο (το περίφημο "πρόγραμμα" των ευρωζωνιτών) είναι σχεδιασμένο να αποτύχει και θα αποτύχει, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, σε έναν διάλογό του, με τον Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος διάλογος έγινε, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, όπως αποκάλυψε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.

Ως εκ τούτου, η έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, το αποκαλούμενο Grexit, θα βρεθεί και πάλι, μπροστά μας.

Μπορεί να αργήσει, λιγότερο, ή περισσότερο, αλλά η ελληνική κοινωνία θα το αντιμετωπίσει, όσο δύσκολη και αν φαίνεται, τώρα, μια τέτοια εξέλιξη, ύστερα από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015.

Στην πραγματικότητα, αυτή η εξέλιξη δεν είναι καθόλου δύσκολη. Αντιθέτως, είναι η μόνη φυσιολογική εξέλιξη, που μπορεί να υπάρξει...


Σχόλια

Ο χρήστης GEORGE είπε…
Για γελια ειναι το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ και είναι πολύ επικίνδυνοι για τη χώρα. Ο τσαρλατάνος Τσίπρας εκτός απο δοσίλογος απέδειξε οτι ειναι και ενα άτομο με αρκετά χαμηλή νοημοσύνη και μηδενικές ηγετικές ικανοτητες. Γελοιοποιει τη χωρα με τη παρουσία του οπως με τη συνομιλία παρωδία που ειχε με το Μπιλ Κλιντον που παρακαλούσε σα ζητιάνος με αθλια αγγλικά για ελεειμοσύνη απο τους επενδυτές και τις πολυεθνικές.

Αναδείχθηκε στη πρωθυπουργία λογω των συγκυριών που εφερε η κρίση. Πούλησε ενα ενα ωραίο παραμύθι επι 5 χρόνια και ο κόσμος τον εμπιστεύτηκε επειδη ειναι σχετικά νέος και χαμογελάει. Οι (αμερικανοι?) επικοινωνιολογοι του αντεγραψαν τα συνθήματα Ομπαμα ("Ελπιδα" , "change" ) και τη μπαρούφα περι "πρωτης φορας αριστεράς".

Και έχει μαζέψει ολη τη σαβούρα, διαφορους φιλους, γνωστους και αλλους παρατρεχάμενους που τους εχει τοποθετήσει συμβούλους. Ο Παππας ειναι κολλητός φιλος του και πέρασαν μαζι ατελείωτες ώρες με τάβλι, φραπεδιές και μπιρίμπα. Ο γελοιος Φλαμπουράρης με τις λαμογιές με τις εργολαβίες ηταν συνεργάτης του πατέρα Τσίπρα. Ο Βουτσης (με γιο ληστή τραπεζών) απλα ανεκδιηγητος. Ο Δραγασάκης (με κορή που μπαινό-βγαινε στη φυλακή για χρήση ναρκωτικων και κατοχη οπλων) ειναι γνωστός διαπλεκόμενος. Ο Σταθάκης γονος εφοπλιστικης οικογενειας με εκατομμύρια στη BLACK ROCK.

Απο κοντά ο γραφικός Πάνος Καμμένος (που υπεγραψε τη SOFA με το Ισραηλ και διαλυει τις ενοπλες δυναμεις), ο Γιανης Μπαρουφάκης που κάνει δημόσιες σχέσεις και αυτο-διαφήμιση και αμολάει μπαρούφες για να αποπροσανατολίζει το κόσμο. Για να μην πούμε για τη ΤαCIA, και άλλους επικίνδυνα ασχετους και ηλιθιους που τοποθέτησε υπουργούς.

Ολοι αυτοι λοιπόν ηταν ηλιου φαεινοτερον οτι δεν προκειται ποτε να ερχονταν σε σύγκρουση με το εγχώριο και διεθνές οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο. Τα είχαν συμφωνήσει με τους δανειστές και τις ξενες ελιτ οπως φάνηκε απο τις εμφανίσεις Τσιπρα σε Brookings/Levy Institute, και τις προεκλογικές συναντήσεις Δραγασάκη/Σταθάκη με επενδυτές και τραπεζίτες του CITY. Παραμύθιασαν το κοσμο ολο αυτο το καιρο, πεταξαν στα σκουπιδια το ΟΧΙ του ψευτο-δημοψηφισματος, και τελικα εφεραν το τριτο και χειροτερο μνημόνιο.....

Και ο κόσμος τους ξανα ψήφισε.......!!!
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Ήταν πολύ νωρίς, για να τους καταψηφίσει το εκλογικό σώμα, Βασίλη. Δεν ήταν δυνατόν να καταψηφιστούν τώρα.

Παρ' όλ' αυτά, έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους, μέσα σε οκτώ, μόνο, μήνες, μετά τον προηγούμενο εκλογικό τους θρίαμβο. Και αυτό συνέβη, για πρώτη φορά, στα εκλογικά χρονικά.

Και φυσικά, το μέλλον του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καθόλου ρόδινο. Είναι, απολύτως, σκοτεινό, αφού έχει μπροστά του, την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, που η κυβέρνησή του υπέγραψε, ψήφισε και τώρα, καλείται να εφαρμόσει.

Έτσι, η βαριά απώλεια των 320.074 ψήφων, που είχε στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, είναι, μόνο, η αρχή. Τα χειρότερα, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά του. Και αυτά τα χειρότερα θα τα γευθεί, μέχρι το τέλος...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εφόσον πρόκειται για εθνικό θέμα ειναι δεσμευτικό..Τάσο νομικά μπορείς να το επιβεβαιώσεις ? Νομίζω ισχύει..Συνεπως η υπογραφή συμφωνίας αντίθετης με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ειναι πράξη αντισυνταγματική και πρέπει να τιμωρείται...Επρεπε να υπήρχε αυτεπάγγλετη παρέμβαση δικαστικών αρχών..
Το λαθος για μένα του Βαρουφάκη ήταν η υιοθέτηση συστηματος IOU..Εφόσον αυτό δεν σου παρέχει κανένα πλεονέκτημα στην μεταβατική περίοδο επιστροφής στο Εθνικό νόμισμα και εφόσον δεν ειναι δυνατόν να έχεις μονιμο παράλληλο νόμισμα -οσο διάστημα σου εκλειεβε την ρευστοτητα η ΕΚΤ-έπρεπε εξαρχης το σχέδιο να ειναι επιστροφη στη Δραχμή..Ομως ο Βαρουφάκης δεν ήταν ποτέ υπερ της επιστροφης στο Εθνικό Νόμισμα...ηταν πάντα υπερ του Ευρώ...Εκει νομίζω εστιάζονται οι ατέλειες του σχέδιου Β μολονότι το σχέδιο εξυγίανσης που πρότεινε στην ΕΕ ηταν εφικτό και υλοποιήσιμο...
Επίσης έχω την εντύπωση οτι για το κλεισιμο των τραπεζών συνήλθε το λεγομενο συμβούλιο οικονομικης πολιτικής την Κυριακή απογευμα 28/6 με προεδρεύων τον Βαρουφάκη και προ του κινδύνου αστάθειας αποδέχθηκε την εισηγηση Στουρνάρα Δραγασάκη Σταθάκη να κλείσουν οι τράπεζες...Νομίζω οτι συμφώνησε σε εκεινο το συμβούλιο...δεν ήταν ομως το Υπουργικό όπως γράφεις ..ήταν το οικονομικης πολιτικής εκεινη την Κυριακή...Και κακώς εβγαινε και ελεγε μετα οτι "τις τραπεζες μας τις εκλεισε ο Ντράγκι"..Οχι βέβαια...με δικη μας εισήγηση εκλεισαν...Ο Ντραγκι απλα εκλεισε την ρευστότητα αν και ειχε δωσει 89 δις μεχρι τοτε ενω ειχαν φυγει ως καταθέσεις 40 δις..Επίσης δεν κλεισαν μονο οι τράπεζες εκλεισε και το Target II που ήθελε ειδική διαδικασία για να κλεισει :2/3 ψηφοφορία στο ΔΣ της ΕΚΤ και κύρωση απο Συνοδο Κορυφής Ευρωζώνης.Εγινε κάτι τέτοιο...???Αρα πως μας εκλεισε η ΕΚΤ τις τράπεζες?? Και τι περίεργο στις συνεντευξεις που εδωσε προεκλογικά ουδέποτε ρωτήθηκε για ολα αυτά....
Σε αυτο έχει μεγάλη ευθύνη ο Βαρουφάκης...
Και τέλος απο την στιγμή που αποδέχεσαι η διαπραγματευτική τακτική σου να γίνει εντός πλαισίου Ευρωζώνης χωρις μονομερείς ενέργειες και χωρις απειλή εφαρμογής Grexit (μεγαλειώδης εμπνευση του πανμέγιστου Δραγασάκη)αυτομάτως έχεις απολέσεις ολα τα διαπραγματευτικά σου χαρτιά και μπαίνεις στο πεδίο της μάχης με σφεντόνες όταν οι άλλοι στρεφουν εναντίον σου πυρηνικές κεφαλές....Ε..έτσι δεν ήταν δυνατό να επιτύχεις οτιδήποτε...Δηλωνες και συνεχώς οτι θα αποπληρωνουμε το χρεος μας στο διηνεκές (και σε συνεντευξεις αλλά και στο ΔΝΤ οταν πηγε την περίοδο του Πάσχα)..και παράλληλα αδειάζαμε οτι αποθεματικά έιχαμε για να αποπληρωνουμε δόσεις του ΔΝΤ..Μονο οταν στερεψαν ολα, ανακοινώσαμε οτι την δοση του Ιουνιου δεν θα την πληρώσουμε....Ε..Αυτο δεν λέγεται διαπραγμάτευση και έπρεπε ο Βαρουφάκης να το ειχε αντιληφθει εγκαιρως και να ειχε πααριτηθεί..Εντούτοις πιστεύω οτι έχει πολλά ακομα να πει σχετικά με την εξευτελιστική υποταγή και την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης καθως και απόρρητους διαλόγους στις συσκέψεις που γινονταν στο Μαξίμου και στις διαπραγματέυσεις και δεν θα επιτρεψει να του χρεώσουν ευθύνες που δεν του αναλογούν...Και καλά θα κάνει...
ΝΙΚΟΣ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Από ό,τι έχει πει ο ίδιος ο Βαρουφάκης - χωρίς να διαψευσθεί, από κανένα και αυτό έχει την σημασία του, διότι ο πρωθυπουργός του έδωσε πλήρη κάλυψη, στην βουλή, για το λεγόμενο plan b, ενώ ο πρώην υπουργός Οικονομικών είχε κάνει αυτή την δήλωση -, η απόφαση, για το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών λήφθηκε, πριν από την συνεδρίαση της επιτροπής, στο υπουργικό συμβούλιο, στην συνεδρίαση του οποίου μειοψήφισε και υπουχρεώθηκε, όπως είπε, να ακολουθήσει την απόφαση της πλειοψηφίας και να κλείσει τις τράπεζες, ως αρμόδιος υπουργός, επειδή έχει μάθει να είναι συλλογικός παίκτης.

Στην πραγματικότητα, αυτό, που, πιθανώς, θα έγινε, είναι ότι, μάλλον, θα πρέπει να συνεδρίασε κάποιο ευρύτερο, ή στενότερο σχήμα του υπουργικού συμβουλίου, για τα οικονομικά ζητήματα και να πήρε αυτή την απόφαση. Αυτό δεν έχει διευκρινισθεί, μέχρι τώρα, αλλά δεν είναι ουσιώδες. Και εν πάση περιπτώσει, θα διευκρινισθεί. Ότι κάτι έγινε και ότι έγινε φασαρία, είναι προφανές και μπορεί να διασταυρωθεί, πέρα από τα όσα λέει ο ίδιος ο Βαρουφάκης - δες το άρθρο του Γιώργου Παπαχρήστου, στα ΝΕΑ της 30/6/2015 : Ποιοι υπουργοί ζητούν την αποπομπή Βαρουφάκη - Ο άγνωστος καυγάς στο Μαξίμου
, αλλά και το άρθρο της "Αυγής" της 29/6/2015 : Στο Υπουργικό Συμβούλιο οι αποφάσεις για το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο επιβεβαιώνεται ότι το υπουργικό συμβούλιο πήρε τις αποφάσεις, για το τραπεζικό σύστημα και το κλείσιμο των τραπεζών).

Προφανώς, λοιπόν, οι "δικοί μας" πήραν την απόφαση να κλείσουν τις τράπεζες. Και τό έκαναν, υπό την πίεση της Ε.Κ.Τ., που στέρησε την ρευστότητα, από την ελληνική οικονομία.

Εννοείται, βέβαια, ότι θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά και να μην κλείσουν τις τράπεζες, όπως τους πρότεινε ο Βαρουφάκης. Όμως, το δικό τους σχέδιο ήταν άλλο, από αυτό του Βαρουφάκη, ο οποίος είχε την αυταπάτη ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα επηρέαζε τον Αλέξη Τσίπρα και το επιτελείο του (Δραγασάκης, Σταθάκης κλπ) και θα τους υποχρέωνε να έλθουν, σε σύγκρουση με τους δανειστές, εφαρμόζοντας το δικό του σχέδιο, για την λειτουργία παράλληλου νομίσματος, εκτύπωσης ευρώ κλπ. (Αυτό το σχέδιο, μπορεί, τελικά, να οδηγούσε, στην επιστροφή στην δραχμή, αλλά, ως σχέδιο, ήταν πολύ καλό και θα αποδιοργάνωνε την διαπραγματευτική στρατηγική των δανειστών. Δυστυχώς, όμως, με αποκλειστική ευθύνη του πρωθυπουργού και του επιτελείου του, δεν εφαρμόστηκε).

Ο Βαρουφάκης έκανε λάθος. Αυτοί δεν είχαν σκοπό να προχωρήσουν, σε μια σκληρή αντιπαράθεση, με τους δανειστές. Είχαν επιλέξει να υποταχθούν. Και αυτό έπραξαν...

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
To απόλυτα παράδοξο είναι αυτό που επικαλέστηκε ο Τσίπρας οτι αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί δεν υπήρχε εναλλακτική!!! Και σε τόσες συνεντεύξεις που έδωσε δεν βρέθηκε ΕΝΑΣ να τον ρωτήσει το ΠΡΟΦΑΝΕΣ: "Oταν ψήφιζες ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ποιά εναλλακτική πρόταση είχες στο μυαλό σου???" Η μήπως δεν ψήφισε ΟΧΙ...?? Διότι απο την εν γένει στάση του το βραδυ της 05 Ιουλίου μονο κατάθλιψη δεν έπαθε, οπως λεει ο Βαρουφάκης...
Ειναι πάρα πολλά τα λάθη και απαράδεκτοι οι χειρισμοί κατα την διαπραγμάτευση και κυρίως βαρυνουν τον ιδιο τον Τσίπρα αλλά πρωτίστως τον Δραγασάκη που πραγματικά όλο αυτο το προεκλογικό διάστημα αντι να απολογηθεί για την υποτακτική στάση της κυβέρνησης εμφανίστηκε ελάχιστα σε συνεντεύξεις με προαποφασισμένες ερωτήσεις και υπερμανύνθηκε των ενεργειών και των αποφάσεων και επιβραβεύθηκε με την εκ νεου τοποθέτησή του ως πρωθυπουργικός συμβουλος. Ο Τσίπρας όπως δήλωσε -στην συνέντευξη στην ΕΡΤ νομίζω- οτι δεν υπηρχε εναλλκατική λύση και θα υποτιμούνταν το νεο νόμισμα με αποτέλεσμα να μην έχουν αξια οι συντάξεις,επικαλούμενος μια ακομα αγνωστη σε εμας μελέτη πολύ απλά θα μπορουσε να ειχε καλέσει επιφανεις οικονομολόγους που υποστηριζουν την επιστροφη στο Εθνικό νόμισμα και εναντι αδρας αμοιβης
(ετσι κι αλλιως δωσαμε απίστευτες αμοιβες σε συμβούλους ολο αυτο το διάστημα) να ζητήσει να του συντάξουν ενα εναλλακτικό σχέδιο ενεργειών σε περιπτωση εκβιασμού απο την ΕΕ..
Αλλωστε υπάρχει βραβευμένη μελέτη (wolfson 2012) για την δυνατότητα επιστροφης μια χωρας σε εθνικό νόμισμα από τον Roger Bootle
https://www.capitaleconomics.com/data/pdf/wolfson-prize-submission.pdf
Αλλά προφανώς στην κυβέρνηση δεν είχαν σκοπό να συγκρουστούν με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και αναγκαστικά υποτάχθηκαν...Δεν τους φταίει κανένας...Και πιστεύω δεν τους λυπάται πλέον και κανένας...
ΝΙΚΟΣ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Νίκο, δεν σου απάντησα, για την υποχρεωτικότητα, ή μη του δημοψηφίσματος, το οποίο είναι δύο ειδών. Το ένα, για "εθνικό θέμα", όπως αυτό της ψηφοφορίας της 5/7/2015 και το άλλο, για ένα ψηφισμένο, από την βουλή νόμο.

Το άρθρο 44 παραγρ. 2, του συντάγματος προβλέπει :

"O Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου.
Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Kανονισμός της Bουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Bουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο.
Aν νομοσχέδιο υπερψηφιστεί, η προθεσμία του άρθρου 42 παράγραφος 1 αρχίζει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος".


Το άρθρο 42, παραγρ. 1 (στο οποίο αναφέρεται το άρθρο 44), δεν αφορά το προκύψαν εθνικό θέμα, δηλαδή, στην περίπτωση του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, την έγκριση, από το εκλογικό σώμα, του κειμένου των απαιτήσεων των ξένων δανειστών. Αφορά, δημοψήφισμα, για έναν ψηφισμένο, από την βουλή νόμο και συγκεκριμένα, το, από πότε αρχίζει η προθεσμία του ενός μηνός, που έχει ο ΠτΔ, για να εκδώσει και να δημοσιεύσει τον ψηφισμένο νόμο, ο οποίος έχει τεθεί, στην κρίση του εκλογικού σώματος, με την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και έχει υπερψηφισθεί, από αυτό. Το άρθρο 42, παραγρ 1, αναφέρει, σχετικά με το δημοψήφισμα και την έναρξη της προθεσμίας :

"O Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκδίδει και δημοσιεύει τους νόμους που έχουν ψηφιστεί από τη Bουλή μέσα σε ένα μήνα από την ψήφισή τους..."

Όπως προκύπτει, από όσα λένε οι σχετικές διατάξεις, δεν υπάρχει ρητή υποχρεωτικότητα τήρησης της απόφασης, που λαμβάνεται, για ένα "εθνικό θέμα", με την ψηφοφορία στο δημοψήφισμα. Η υποχρεωτικότητα, όμως, των αποφάσεων, που λαμβάνονται, ως αποτέλεσμα της ψηψοψορίας, στα δημοψηφίσματα συνάγεται, από τον νόμο και επικουρικώς και εμμέσως, από το σύνταγμα (αν και το τελευταίο αμφισβητείται).

Συγκεκριμένα, το άρθρο 16 του Ν. 4023/2011, ρυθμίζει ότι και τα δύο είδη του δημοψηφίσματος οδηγούν σε δεσμευτικό αποτέλεσμα, εάν, στην πρώτη περίπτωση, η συμμετοχή του εκλογικού σώματος φθάσει, τουλάχιστον, στο 40% και, εάν, στην δεύτερη περίπτωση, η συμμετοχή φθάσει, τουλάχιστον, στο 50% του εκλογικού σώματος.

Από την άλλη πλευρά, το σύνταγμα ορίζει ότι η προθεσμία του ενός μηνός, που έχει ο ΠτΔ, για την έκδοση και την δημοσίευση ενός νόμου, που έχει ψηφιστεί, από την βουλή και τέθηκε, σε δημοψήφισμα, αρχίζει από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Ως εκ τούτου, προκύπτει ότι ο ΠτΔ πρέπει να περιμένει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και εφ' όσον ο νόμος ψηφισθεί, από το εκλογικό σώμα, τότε μπορεί να τον εκδώσει και να τον δημοσιεύσει. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι εάν ο νόμος καταψηφιστεί (και εάν η συμμετοχή, στο δημοψήφισμα, φθάσει, στο 50% του εκλογικού σώματος), τότε, ο ΠτΔ υποχρεούται να μην τον δημοσιεύσει.

Ως εκ τούτου, εμμέσως (και κατά την γνώμη μου, σαφώς) προκύπτει ότι, κατά το σύνταγμα, αναλόγως, υποχρεωτικό είναι και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, για τα εθνικά θέματα - αν και γι' αυτό υπάρχει και δεύτερη εκδοχή, που λέει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, για τα εθνικά θέματα, κατά το σύνταγμα, δεν είναι υποχρεωτικό.

Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Αυτή η διχογνωμία, όμως, σε κάθε περίπτωση, ξεπερνιέται, διότι, κατά τον Ν. 4023/2011, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας του δημοψηφίσματος, που αφορά ένα "εθνικό θέμα" (όπως αυτό της 5/7/2015) είναι υποχρεωτικό, για την κυβέρνηση και την διοίκηση, όταν η συμμετοχή του εκλογικού σώματος φθάσει, τουλάχιστον, στο 40% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

Στις 5 Ιουλίου 2015, η συμμετοχή των ψηφοφόρων ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ως εκ τούτου, όσα έπραξαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, μετά την μεγάλη επικράτηση του ΟΧΙ, έπρεπε (και πρέπει) να αποτελούν αντικείμενο ποινικής διερεύνησης...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ευχαριστώ Τάσο
Για να ειμαι ειλικρινής το ειχα ακούσει σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη απο τον Δημ Κλούρα πρωην Γενικο Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας του Υπουργείου Οικονομικών επι Βαρουφάκη ο οποίος ειχε την ευθιξία να παραιτηθεί μετά την υποταγή της κυβέρνησης. Το γράφει και στο Blog του
ΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΤΣΙΠΡΑ – ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ (ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΛΟΥΡΑ)
https://klouras.wordpress.com/2015/08/21/%CF%84%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF/
ΝΙΚΟΣ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…