Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου 2015; Καλοδεχούμενο, αν και απροετοίμαστο, αφού η διεξαγωγή του θα πλήξει, καίρια, τον σκληρό πυρήνα του ελιτιστικού κατασκευάσματος της ευρωζώνης. (Σε παράλληλο τοπικό νόμισμα, θα οδηγήσει η καταψήφιση των προτάσεων των δανειστών);

Δημοψήφισμα, λοιπόν; Και μάλιστα, δημοψήφισμα - express, στις 5 Ιουλίου, χωρίς πολλά λόγια και πολλή φασαρία. Κυριολεκτικά, μιλώντας, χωρίς ανάσα!

Όπως έχουμε πει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξελέγη, για να εφαρμόσει όσα εφάρμοζαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα νέο Μνημόνιο, όποιο όνομα και αν του δώσει, όπως και αν το βαπτίσει.

Και δεν μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει τις πολιτικές εκείνες, που εκπορεύονται, από την ολοκλήρωση του λήγοντος 2ου Μνημονίου, ούτε αυτές τις πολιτικές, που θα περιέχονται, σε ένα 3ο Μνημόνιο, επειδή, εάν εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές, γρήγορα και κυριολεκτικά, θα εξαφανισθεί πολιτικά, κοινωνικά, εκλογικά και κομματικά.

Κάτι τέτοιο ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν, δεν είναι διατεθειμένοι να το δεχτούν και φυσικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από τα χέρια τους, για να το αποτρέψουν. (Το εάν θα τα καταφέρουν, αυτό είναι άλλο ζήτημα, το οποίο αποτελεί αντικείμενο διερεύνησης).

Έτσι, την στιγμή, κατά την οποία, περίπου όλοι (με πρώτους τους ευρωζωνίτες) πίστευαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η λοιπή διαπραγματευτική ομάδα θα έκαναν πίσω και θα αποδέχονταν το τελεσίγραφο των ενωμένων δανειστών, έτσι όπως αυτό τους επιδόθηκε, στις 25/6/2015, αργά το βράδυ και κοντά στα μεσάνυκτα της επόμενης ημέρας, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την προσφυγή, σε δημοψήφισμα, μέσα σε εννέα ημέρες, με το ερώτημα, εάν το εκλογικό σώμα αποδέχεται, ή απορρίπτει τις προτάσεις των δανειστών.

Ότι οι επιπτώσεις αυτού του δημοψηφίσματος, η διεξαγωγή του οποίου εγκρίθηκε, από την βουλή, θα είναι καταλυτικές και στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη, δεν χρειάζεται να το πούμε.

Εάν το δημοψήφισμα διεξαχθεί - και αυτό το λέω επειδή η πιθανότητα να μην διεξαχθεί, δεν είναι, εκτός συζητήσεως - και μάλιστα, ανεξαρτήτως του όποιου αποτελέσματός του, αυτό θα σημάνει ότι, τελικά και στο βάθος του χρόνου, όλα όσα αποτελούν τα κρίσιμα και κεφαλαιώδη ζητήματα, που αφορούν, πρωτίστως, την ευρωζώνη, δεν αποφασίζονται και δεν πρόκειται να αποφασιστούν, από τις κλειστές και λίγο-πολύ, ομονοούσες ευρωπαϊκές ελίτ και τις γραφειοκρατικές δομές, που έχουν εγκαθιδρύσει οι ευρωσυνθήκες.

Το ελληνικό δημοψήφισμα θα κτυπήσει, καίρια και ουσιαστικά, στον πυρήνα της, την κλειστή ελιτιστική αντίληψη, που θέλει να καταστήσει δεδομένη και χωρίς αντιλογία, την αντίληψη, ότι δεν υπάρχουν δημοκρατικές επιλογές, οι οποίες να μπορούν να είναι αντίθετες, με τις διατάξεις των Συνθηκών, που εγκαθίδρυσαν την ευρωζώνη. Αυτή η αντίληψη, την οποία οι ευρωγραφειοκρατικές ελίτ θέλουν να αναγάγουν, σε κυρίαρχο πιστεύω και να την καταστήσουν ένα δόγμα, το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, θα καταρρεύσει.

Η διεξαγωγή του ελληνικού δημοψηφίσματος της 5/7/2015, θα αποδείξει, στην πράξη, ότι το δόγμα αυτό δεν ισχύει, καθιστώντας τις Συνθήκες, που δημιούργησαν και συγκροτούν την ευρωζώνη, οιονεί, κουρελόχαρτα, στον βαθμό, που και η ευρωζώνη - όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση - αποτελείται, από κράτη, τα οποία, όσο και αν έχει, σε έναν μεγαλύτερο, ή μικρότερο βαθμό, πληγεί η κυριαρχία τους, παραμένουν, ως προς τον πυρήνα της συγκρότησής τους, κυρίαρχα και οι πολίτες τους, δηλαδή τα εκλογικά τους σώματα, μπορούν, κάτω από διάφορες συνθήκες και περιστάσεις, να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες θα έλθουν σε έμμεση, ή άμεση, σε μερική, ή πλήρη ρήξη, με το περιεχόμενο του σκληρού πυρήνα των ευρωπαϊκών συνθηκών, που συγκρότησαν την ευρωζώνη (αλλά και την Ε.Ε., όπως μας δείχνει, η περίπτωση της Βρετανίας, η οποία είναι ο μεγάλος μπελάς της γερμανικής και της γαλλικής κυβέρνησης, αλλά και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών).

Για τους λόγους αυτούς, οι ευρωζωνίτες και το εντόπιο δωσιλογικό πολιτικό προσωπικό, που υπόκειται, στις εντολές των ξένων δανειστών, καθώς και η ψοφοδεής "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου μας, δεν επιθυμούν την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, που προγραμματίζεται, για την επόμενη Κυριακή, χωρίς να ενδιαφέρονται, για το όποιο αποτέλεσμα της κάλπης.

Και για τους ίδιους λόγους, όλοι αυτοί - με επιτόπια όργανα τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος, όπως φαίνεται, από το παραπάνω video, λίγο πριν, επιχειρηματολογούσε, με πάθος, υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος και τον Αντώνη Σαμαρά, που, μέχρι τότε, εμφανιζόταν, ως αντιμνημονιακός - ανέτρεψαν τον ΓΑΠ και απέτρεψαν την διεξαγωγή του ανάλογου, με το τωρινό, δημοψηφίσματος, που είχε ανακοινώσει πανικόβλητος ο, τότε, πρωθυπουργός, στα τέλη του Οκτωβρίου του 2011, αμέσως, μετά τον κατεξευτελιστικό, για τον ίδιο και την ετοιμόρροπη κυβέρνησή του, εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, με την άγρια αποδοκιμασία όλων των κυβερνητικών αξιωματούχων, στις, ανά την επικράτεια, παρελάσεις.

Η ευρωζώνη, ως ένας πολύπλοκος, αντιφατικός και ευάλωτος θεσμικός μηχανισμός μιας νομισματικής ένωσης, δεν μπορεί να δεχτεί και να λειτουργήσει, υπό την δαμόκλειο σπάθη του θεσμού των δημοψηφισμάτων και των ερωτημάτων, που, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, αργά, ή γρήγορα, θα τεθούν, ενώπιον των πολιτών και των εκλογικών σωμάτων των κρατών, που είναι μέλη της και θα αφορούν τον σκληρό πυρήνα των κανόνων, που την διέπουν, ως νομισματική ένωση.

Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι αποδεκτά, από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και τις ευρωπαϊκές ελίτ, ακόμη και αν η απάντηση των εκλογικών σωμάτων είναι θετική. Και τούτο, διότι η ίδια η τοποθέτηση των ερωτημάτων, που αφορούν τον σκληρό πυρήνα των Συνθηκών της ευρωζώνης, ενώπιον των πολιτών, αμφισβητεί και θέτει, υπό αίρεση, την ίδια την θεσμική συγκρότηση και την ύπαρξη της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, προσδιορίζοντας ότι ο τελικός κριτής της ύπαρξης και της συγκρότησής της δεν είναι οι ανεξέλεγκτες (χρηματοπιστωτικές, βιομηχανικές, πολιτικές και άλλες) ελίτ, αλλά τα εκλογικά σώματα - δηλαδή οι πολίτες.

Η αποκάλυψη αυτής της πραγματικότητας, που θέτει, υπό αίρεση, την ύπαρξη της ίδιας της ευρωζώνης, αφού πλήττει τον σκληρό πυρήνα των κανόνων της, οι οποίοι υποτίθεται ότι θεωρούνται ανεπίστρεπτοι, αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο πλήγμα, για την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο, αφού όλοι, από εδώ και πέρα, θα γνωρίζουν ότι όλα όσα αφορούν την ευρωζώνη, το ευρώ, ως κοινό νόμισμα και τις όποιες δεσμεύσεις των θεσμών, που συγκροτούν αυτή την ένωση, μπορούν, στην πράξη και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και περιστάσεις και κάτω από όποια συγκυρία, να αμφισβητηθούν, να αναιρεθούν και να γίνουν καπνός.

Έτσι, όλα αυτά τα δεδομένα, που αφορούν την ευρωζώνη, ακριβώς, επειδή μπορούν να αναιρεθούν και να εξαφανισθούν, χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς προειδοποίηση, για τον λόγο αυτόν είναι και αναξιόπιστα, για τους όποιους τρίτους συναλλάσσονται, με τα θεσμικά όργανα, που την συγκροτούν.

Μεγαλύτερο πλήγμα, για την ευρωζώνη, δεν θα μπορούσε να υπάρξει, εάν αυτή η σκληρή διαπίστωση, που αποτελεί και την οδυνηρή πραγματικότητα, κυριαρχήσει, ως πεποίθηση. Και αυτή η δυσάρεστη κατάσταση είναι εκείνη, που οδηγεί τους πάντες, στην ευρωζώνη, να μην επιθυμούν την διεξαγωγή δημοψηφισμάτων. Και για τον ίδιο λόγο, δεν είναι επιθυμητό το ελληνικό δημοψήφισμα - πλην εκείνων, οι οποίοι έχουν μια διαρκή κρυφή ατζέντα, όσον αφορά την συγκρότησή της.

Το ελληνικό δημοψήφισμα, λοιπόν, εάν διεξαχθεί,  είναι καλοδεχούμενο, αν και είναι, απολύτως, απροετοίμαστο (καμμιά σοβαρή χώρα δεν κάνει δημοψηφίσματα, χωρίς μια κάποια στοιχειώδη προετοιμασία), διότι, πέρα από έναν άμεσο κίνδυνο, αποτελεί και μια βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα, για την ευρωζώνη, ακόμη και αν ελεγχθεί το αποτέλεσμα του.

Αυτοί που υποτίθεται ότι "μένουν Ευρώπη", δεν θέλουν, ούτε να ακούν, για οποιαδήποτε διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Αν αφήσουμε, στην άκρη, τον ιδεοληπτικό δογματισμό των καλοπερασάκηδων, από τον οποίο διακατέχονται, στην πραγματικότητα, πρέπει να αναρωτηθούμε, ως προς το τί είναι αυτό που τους κάνει και φοβούνται το δημοψήφισμα, καθώς και υπέρ ποίου πράγματος κόπτονται. Προφανώς, έχουν ("κακο"/"καλο")μάθει, στην μέχρι σήμερα πρακτική του να παίρνουν τέτοιες σημαντικές,(καθώς και όλες τις άλλες) αποφάσεις οι παρεούλες του Κολωνακίου και της Εκάλης και όχι ο "βάρβαρος" και "αμαθής" πληθυσμός της χώρας, που "δεν ξέρει τί του γίνεται" (ενώ υποτίθεται ότι οι παρεούλες ξέρουν, αν και βέβαια, όπως, πανηγυρικά, αποδείχτηκε, δεν ξέρουν τί τους γίνεται, αλλά αυτό δεν έχει - για τους αφελείς και αμαθείς "ευρωπαϊστές" μας - σημασία). Κατανοώ τους φόβους της ελίτ, στην οποία όλοι αυτοί είναι ενταγμένοι, ή την οποία, σε διάφορες εκφάνσεις της, υποστηρίζουν και οι οποίοι βλέπουν τις κινητοποιήσεις, ως ένα happeninig, πλην όμως, ήλθε η ώρα να τρέξουν - δηλαδή να βγάλουν φτερά στα πόδια τους - και να ιδρωκοπήσουν προκειμένου να πείσουν τον απλό κόσμο, περί του όποιου υποτιθέμενου (και εδώ που τα λέμε, ανύπαρκτου) δίκιου τους. Καλόν είναι, πολλοί εξ αυτών, να θυμηθούν και ολίγον τα νειάτα τους (έστω και αν πλείστοι, εξ αυτών, κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση, από τότε). Πού ξέρουν; Μπορεί η τύχη να είναι με το μέρος τους...




Το πώς θα μπορούσε, βραχυπρόθεσμα, να ελεγχθεί το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Εάν το εκλογικό σώμα την ερχόμενη Κυριακή ψηφίσει υπέρ των προτάσεων των ξένων δανειστών, βραχυπρόθεσμα, το οξύ πρόβλημα, που αυτοί και τα εντόπια όργανά τους, αντιμετωπίζουν, προσωρινά, επιλύεται, με έναν τρόπο, που θα τους καθιστά ευτυχείς.

Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε μια σωρεία σφαλμάτων, τα οποία είναι σοβαρά και δεν αποκλείεται να επηρεάσουν, αρνητικά, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, την επόμενη Κυριακή, λόγω της συγκεκριμένης συγκυρίας, μέσα, στην οποία κατέφυγε, στην λύση της προσφυγής, στην λαϊκή ψήφο, με την λήξη της παράτασης του 2ου Μνημονίου και με προβληματική την, περαιτέρω, χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών και τον εφοδιασμό της οικονομίας και των νοικοκυριών, με ρευστό. Ο όλος σχεδιασμός των κινήσεων του ελληνικού κυβερνητικού επιτελείου υποδεικνύει προχειρότητα και ως εκ τούτου δείχνει να βρίσκεται στον αέρα. Εκτός, εάν υπάρχουν πράγματα, τα οποία δεν γνωρίζουμε και τα οποία θα φανούν στην συνέχεια.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι είναι πιθανό, μέσα στην κρίσιμη εβδομάδα, που έρχεται, το έντονο κλίμα αβεβαιότητας, που καλλιεργείται, στον πληθυσμό, όπως, επίσης και διάφορα "ατυχήματα", στον χώρο των τραπεζών, να δημιουργήσουν μια τέτοιου είδους ανασφάλεια, την οποία θα χρεωθεί η κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η έκβαση της ψηφοφορίας να εμφανίσει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη, για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Και η έκπληξη αυτή - διότι περί εκπλήξεως, θα πρόκειται, αφού σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι προτάσεις των δανειστών δεν θα είχαν καμμία τύχη - δεν θα είναι άλλη, από την υπερψήφιση του ΝΑΙ, στις προτάσεις των ξένων δανειστών.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα υποχρεωθεί, εκ των πραγμάτων, αργά, ή γρήγορα, να παραιτηθεί και επειδή η παρούσα βουλή δεν θα μπορέσει, κατά πάσα πιθανότητα, να δώσει μια νέα κυβέρνηση, η προσφυγή στην κάλπη, για την ανάδειξη νέας βουλής, που να αντανακλά, κάπως, την λαϊκή ψήφο, έτσι όπως αυτή θα έχει προκύψει, από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, θα καταστεί αναπόφευκτη.

(Το τι έπρεπε να κάνει, καθώς και πότε έπρεπε να το κάνει, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το έχω περιγράψει, την επόμενη ημέρα της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ. Δείτε το δημοσίευμά μου, με τίτλο :

Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές . Δυστυχώς, ο δρόμος, που ακολούθησε ο πρωθυπουργός ήταν άλλος. Και αυτό θα το βρει μπροστά του, τώρα, ή αργότερα)...

Όμως, όσο και αν η υπερψήφιση των προτάσεων της Commission, της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ. δεν μπορεί να αποκλεισθεί, η αλήθεια είναι ότι, στην παρούσα φάση, σήμερα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το προβάδισμα, σε επίπεδο κοινής γνώμης και εκλογικού σώματος. Αυτό το γεγονός της δίνει αρκετά περιθώρια να διαχειρισθεί τα σφάλματά της, στην διαδικασία των διαπραγματεύσεων, με τους ξένους δανειστές, με δεδομένη την ανικανότητα της αντιπολίτευσης να αντιπαρατεθεί, στοιχειωδώς, μαζύ της. Και αυτή η κατάσταση είναι που σώζει την κυβέρνηση, από τον κακό εαυτό της.

Όλα αυτά οδηγούν, στο συμπέρασμα ότι η θέση της κυβέρνησης, υπέρ της απόρριψης των προτάσεων των ξένων δανειστών, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να ψηφιστεί, από το εκλογικό σώμα. Οι θέσεις των δανειστών είναι τόσο καταθλιπτικές, που, το περιεχόμενο τους δεν τις κάνει, καθόλου, ελκυστικές,  στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων, που θα πάνε, στις κάλπες την επόμενη Κυριακή. Όπως είπαμε, αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, αλλά, αυτή την στιγμή, το ΟΧΙ, στις προτάσεις των ξένων δανειστών έχει το προβάδισμα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η ψήφος, υπέρ του ΟΧΙ, στις προτάσεις των δανειστών, δεν οδηγεί, σε κάποια απεμπλοκή της όλης κατάστασης, εάν η κυβέρνηση μείνει σε όσα λέει ότι θα πράξει.

Ο Αλέξης Τσίπρας λέει ότι, με όπλο την απόρριψη των προτάσεων των ξένων δανειστών, από το ελληνικό εκλογικό σώμα, θα προχωρήσει, στην συνέχιση των διαπραγματεύσεων, αλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το αρνηθούν οι δανειστές, οι οποίοι, απλούστατα, θα μείνουν, στις βασικές θέσεις τους, αλλάζοντας κάποιες λεπτομέρειες, στο περιεχόμενό τους. Και αυτό θα το πράξουν, ακριβώς, επειδή η ελληνική κυβέρνηση, παρά την νέα λαϊκή ετυμηγορία, έχει σκοπό να προσέλθει και πάλι, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ως εκ τούτου, οι ξένοι δανειστές θα αναμείνουν και θα επιδιώξουν κάποιες νέες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς.

Έτσι, θα προκύψει και πάλι, ένα νέο τεράστιο δίλημμα, στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα κληθεί, εκ νέου, να πάρει τις αποφάσεις της και να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, καταστρατηγώντας την λαϊκή ψήφο, έτσι, όπως αυτή θα έχει εκφραστεί, στο δημοψήφισμα.

Αλλά και πάλι, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως, επίσης ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, δεν έχουν λάβει τέτοια εντολή από το εκλογικό σώμα, που τους ψήφισε, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, αλλά και στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, εάν οι ψηφοφόροι, που θα συμμετάσχουν, σε αυτό, ψηφίσουν, κατά των προτάσεων των δανειστών.

Ως εκ τούτου, η μόνη ρεαλιστική λύση, στα πλαίσια της κατάστασης, που θα έχει διαμορφωθεί, εάν το εκλογικό σώμα ψηφίσει ΟΧΙ, στις προτάσεις των ξένων δανειστών και με δεδομένες τις "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες της πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η δημιουργία ενός παράλληλου, με το ευρώ, ελληνικού τοπικού νομίσματος, μιας νέας δραχμής, η οποία θα κυκλοφορεί, παράλληλα, με το ευρώ και το οποίο, με μια αρχική ισοτιμία της τάξεως, του 1/1,5, ή του 1 / 2, σε σχέση με την νέα δραχμή, γρήγορα, θα εξαφανισθεί, από τις καθημερινές συναλλαγές, καθιστάμενο, ουσιαστικά, ένα μέσο αποθησαυρισμού, λειτουργώντας, παράλληλα και ως ξένο συνάλλαγμα.

Σε αυτή την λύση, ενός παράλληλου, με το ευρώ, τοπικού νομίσματος - και η οποία λύση  θα χαρακτηρισθεί, ως "προσωρινή" - θα οδηγήσει την χώρα, η καταψήφιση των προτάσεων των ξένων δανειστών, την επόμενη Κυριακή.

Αλλά, μέχρι την επόμενη Κυριακή, έχουμε καιρό μπροστά μας...