Greece vs Germany : Ένας άνισος αγώνας, που καλά κρατεί. Η Γερμανία πρέπει να ηττηθεί - και για την ακρίβεια, πρέπει να συντριβεί, αλλά... (Πώς και γιατί οι γερμανικές ελίτ και η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία οδηγούν την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην διαδικασία της διαλυτικής αποσύνθεσης και οι αντιστάσεις της αμερικανικής υπερδύναμης).

Η πολιτική της Γερμανίας πρέπει να ηττηθεί. Και για να είμαι ακριβής, η αλήθεια είναι ότι η ευρωπαϊκή πολιτική της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ πρέπει να συντριβεί. Άνευ τούτου, ουδέν γενέσθαι των δεόντων.

Η πολιτική, την οποία έχουν επιβάλει οι γερμανικές ελίτ και η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, σε ολόκληρη την ευρωζώνη, οδηγεί, σε αδιέξοδα, είναι καταστροφική και φυσικά, κατευθύνεται, μόνο, στην εξυπηρέτηση των ειδικών και βραχυπρόθεσμων συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού τομέα και των γερμανικών εξαγωγών. Είναι βέβαιο ότι αυτή η πολιτική δεν εξυπηρετεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ίδιων των γερμανικών ελίτ - όπως, επίσης, δεν εξυπηρετεί και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ευρωπαϊκών ελίτ, που ακολουθούν, πιστά, την γερμανική πολιτική και τις επιθυμίες της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας -, αλλά αυτό το γεγονός δεν έχει ουσιώδη σημασία, ούτε βαρύτητα, αφού δεν αναγνωρίζεται, ως τέτοιο, από αυτές.

Ως εκ τούτου και για όσο χρονικό διάστημα η κατάσταση αυτή και οι ισορροπίες, που αυτή δημιουργεί, επικρατούν στα μυαλά των ανθρώπων, που λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στην Φραγκφούρτη, είναι, άνευ αντικειμένου και οδηγεί σε έναν αχρείαστο αποπροσανατολισμό, το να επικεντρώνουμε την όποια επιχειρηματολογία επιθυμούμε να αναπτύξουμε, στην κατεύθυνση του εντοπισμού των όποιων πραγματικών συμφερόντων αυτών των ελίτ, τα οποία τα μέλη τους αδυνατούν, ή αρνούνται να προσδιορίσουν. Αυτό μπορεί να συμβαίνει - και όντως, συμβαίνει -, λόγω των ιδεοληψιών, από τις οποίες κατέχονται και οι οποίες τροφοδοτούν την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων συμφερόντων των, επί μέρους, συσσωματώσεων αυτών των ελίτ, αλλά, αυτό το υποστατό γεγονός, επί της ουσίας, είναι αδιάφορο και ο προσδιορισμός του αλυσιτελής, αφού οι ενδιαφερόμενοι δεν το αναγνωρίζουν, ως υπαρκτό.

Ως προς τον αγώνα, που δίνει η νέα ελληνική κυβέρνηση, που προέκυψε από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, με κύριο και πρωτεύοντα αντίπαλο τον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό και ο οποίος αγώνας είναι άνισος, αφού η συντριπτική υπεροχή του γερμανικού παράγοντα και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας είναι εμφανής, πρέπει να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα, τα οποία είναι, απολύτως, σημαντικά, για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το πλαίσιο, εντός του οποίου κινούνται οι αντίπαλοι και τις δυνατότητες, που αυτό τους παρέχει, ή, από τις οποίες τους αποκλείει.

Ο αγώνας αυτός, στον οποίο έχει επιδοθεί η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να είναι καταδικασμένος, εξ αρχής. Αυτό συμβαίνει, επειδή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει προκρίνει να χρησιμοποιήσει μια μη ριζοσπαστική λύση, στο βαρύτατο ελληνικό πρόβλημα, το οποίο κλήθηκε και επέλεξε να διαχειριστεί. Όμως, αυτή η οδός καθίσταται αδιέξοδη, διότι οδηγεί την κυβέρνηση, να κινείται, μέσα στο συμβατικό πλαίσιο των κανόνων εκείνων, που έχουν δημιουργήσει αυτό το πρόβλημα και το οποίο συντηρούν και επιδεινώνουν, όσο αυτοί οι κανόνες εξακολουθούν να ισχύουν και να αποτελούν το πλαίσιο αναφοράς και συμπεριφοράς της.

Αυτοί οι κανόνες και το πλαίσιο, μέσα στο οποίο κινείται η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, πρέπει να αλλάξουν, προς μια, εντελώς, διαφορετική κατεύθυνση, η οποία θα ξεπερνάει την ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όσο η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τους κανόνες αυτούς.

Ως εκ τούτου, το ελληνικό οικονομικό επιτελείο και ο πρωθυπουργός, όσο και να προσπαθούν να ελιχθούν, όσο και να επιθυμούν να αλλάξουν την συμπεριφορά των βασικών παικτών του ευρωζωνικού συστήματος (Ε.Κ.Τ., Commission, κυβερνήσεις Γερμανίας και Γαλλίας), με την επίδειξη μιας ανοχής και με την άρρητη παραβίαση των κανόνων της ευρωζώνης, μέσω μιας διασταλτικής ερμηνείας, που περιγράφει και θέτει στην άκρη αυτούς τους κανόνες, αργά, ή γρήγορα, θα βρεθούν ενώπιον ενός τελικού αδιεξόδου, το οποίο θα τους οδηγήσει, στην υποταγή, στις θελήσεις των ισχυρών παικτών του ευρωσυστήματος, όπως και αν αυτή η υποταγή ωραιοποιηθεί, προκειμένου να γίνει, λιγότερο, ή περισσότερο, εύπεπτη, στο ελληνικό κοινό.

Οι επιδιώξεις των αντιπαρατιθέμενων πλευρών έχουν καταστεί φανερές. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να ανιχνευθούν.

Η ελληνική πλευρά επιδιώκει να μην υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο και είναι σαφές ότι δεν επιθυμεί να πάρει το υπόλοιπο του δανείου, από το 2ο Μνημόνιο, που έχει λήξει. Αυτό, που επιθυμεί ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι να επιτύχει την συνέχιση της παροχής ρευστότητας, στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσω του E.L.A. και της αγοράς κρατικών ομολόγων, από την Ε.Κ.Τ., από τις ελληνικές τράπεζες, δηλαδή, μέσω της δευτερογενούς αγοράς ομολόγων. Και φυσικά, η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να φθάσει στον Ιούλιο και τότε, να ενταχθεί η Ελλάδα, στο πρόγραμμα της αγοράς κρατικών ομολόγων, του ύψους του 1 τρισ. €, περίπου, που έχει προγραμματίσει η Ε.Κ.Τ. και το οποίο προβλέπει την διενέργεια των σχετικών πράξεων, οι οποίες θα φθάσουν τα 60 δισ. €, ανά μήνα.

Οι επιδιώξεις του Βερολίνου και της Φραγκφούρτης είναι, εντελώς, διαφορετικές και τελείως, αντίθετες. Ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και ο Μάριο Ντράγκι αυτό, που επιθυμούν και προς την κατεύθυνση του οποίου πιέζουν, είναι να υποχρεώσουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να παραδοθεί και να υποχρεωθεί, αν όχι να υπογράψει, τώρα, ένα νέο Μνημόνιο, τουλάχιστον, να εφαρμόσει, έστω, άτυπα, δια μιας, ή, σταδιακά, μεν, αλλά, πάντως, εξαιρετικά, σύντομα, όλες τις προβλέψεις, που υπάρχουν, στο αλήστου μνήμης e-mail του Γκίκα Χαρδούβελη, αλλά και όσα μέτρα, στα οποία επέμενε η τρόϊκα των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο και τα οποία δεν έγιναν δεκτά, από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και φυσικά, όλα αυτά να γίνουν μέσα από την λεπτομερή και κοστολογημένη εξειδίκευση της αοριστόλογης λίστας του Γιάννη Βαρουφάκη, προς αυτή την κατεύθυνση, την οποία επιθυμούν οι ξένοι δανειστές.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μέχρι τώρα, αντιστέκεται και κρατάει άμυνα, αλλά οι ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών στενεύουν - ή φαίνεται να στενεύουν - τα χρονικά περιθώρια, που έχει, όσο και αν αυτή η διελκυστίνδα των επαπειλούμενων ασφυξιών δεν είναι μονόδρομος, αφού αφορά και εκείνους, που πιέζουν, οι οποίοι θα πρέπει και αυτοί να λάβουν οδυνηρές αποφάσεις, εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν ενδώσει, στις πιέσεις αυτές (και με την προϋπόθεση ότι θα τους επιτραπεί να πάρουν αυτές τις αποφάσεις, που θέλουν να ισχυρίζονται ότι είναι διατεθειμένοι να πάρουν).

Ούτως, ή άλλως, η νέα κυβέρνηση της χώρας μας θα βρεθεί - αν δεν βρίσκεται, ήδη - ενώπιον των αδιεξόδων, που είναι αποτέλεσμα των διαχειριστικών επιλογών, για την υποτιθέμενη επίλυση του ελληνικού προβλήματος, τις οποίες έχει προκρίνει και στις οποίες φαίνεται να έχει εγκλωβισθεί.

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα υποχρεωθεί, σύντομα, να πάρει τις απαραίτητες αποφάσεις, οι οποίες, ή θα αποκαθιστούν την παλαιά μνημονιακή τάξη πραγμάτων στην Αθήνα, ή θα οδηγούν, σε άλλες λύσεις, οι οποίες θα είναι ριζοσπαστικές και θα ξεφεύγουν, από το πλαίσιο των κανόνων της ευρωζώνης.

Ως προς το τι πρέπει να γίνει, στα πλαίσια κάποιων μη ριζοσπαστικών λύσεων του ελληνικού προβλήματος, μέσα στην ευρωζώνη, κατά το παρελθόν, έχουμε πει πολλά. (Ενδεικτικά, παραπέμπω, στο δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η έμπρακτη και επιλεκτική απειλή στάσης εξωτερικών πληρωμών και η μερική επαναφορά της δραχμής). Εννοείται, βέβαια, ότι οι παράμετροι αυτής της λύσης και οι παραλλαγές, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, είναι πολλές, όσο και αν είναι - ή φαίνονται ότι είναι - μη αποδεκτές, από την ελληνική κυβέρνηση.

 Επί της ουσίας, όμως, η λύση του βαρύτατου προβλήματος, που αντιμετωπίζει η χώρα μας δεν μπορεί να είναι, απλώς, διαχειριστική, όσο πρωτότυπη και αν είναι. Η λύση αυτή μπορεί να είναι ριζοσπαστική και τούτο, όχι επειδή πρέπει να είμαστε, εξ ορισμού, ριζοσπάστες, αλλά επειδή, οι ίδιες οι περιστάσεις, που αντιμετωπίζουμε, είναι, τόσο πολύπλοκες, που η ριζοσπαστική αντιμετώπισή τους αποτελεί την ενδεδειγμένη ορθολογική οδό, για την υπέρβαση του προβλήματος. (Ενδεικτικά, παραπέμπω, για μία, ακόμη, φορά, στο πρόσφατο κείμενο, που δημοσίευσα, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές).

Δυστυχώς, επί του παρόντος, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αρνείται να κινηθεί, στην κατεύθυνση της επιλογής μιας ριζοσπαστικής αντιμετώπισης της κρίσης, ή, έστω, έχει επιλέξει να κινείται, στα πλαίσια συμβατικών λύσεων, μήπως και μπορέσει να πείσει την γερμανική κυβέρνηση, την Ε.Κ.Τ. και τους λοιπούς ευρωζωνίτες να συναινέσουν, σε μια συμβιβαστική λύση.

Ο κόπος αυτός είναι μάταιος. Οποιαδήποτε μη ριζοσπαστική λύση, που δεν θα αντιμετωπίζει το πρόβλημα του σκληρού ευρώ θα είναι μη λύση και θα διαιωνίσει την παρούσα κατάσταση, ακόμη και εάν την καταστήσει, περισσότερο ανεκτή.

Όπως έχω γράψει, οι "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θα παγιδεύσουν, σε ένα τελικό αδιέξοδο την νέα κυβέρνηση, η οποία όταν βρεθεί ενώπιόν του, θα υποχρεωθεί να κάνει τις τελικές επιλογές της. Και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα ριζοσπαστικό, αλλά ένα ριζοσπαστικοφανές κόμμα, που αποτελεί μια, λιγότερο, ή περισσότερο καλή (κατά την γνώμη μου κακή) αναπαλαίωση της ελληνικής παραδοσιακής αριστεράς, με όλες τις ιστορικές παθογένειές της, δεν αφήνει πολλά περιθώρια, για αισιοδοξία.




Αυτό το αμερικανικό φιλμ της 29/11/1944, με σκηνές από την απελευθέρωση της χώρας μας, από την γερμανική κατοχή, μου φέρνει στον νου και μια άλλη εκδοχή, για την ισοφάριση και τον υπερκερασμό των σύγχρονων ελληνικών κρατικών χρεών, μέσα από τον μερικό συμψηφισμό τους, με τα γερμανικά χρέη, προς την Ελλάδα, τα οποία χρέη προέρχονται, από τις πολεμικές επανορθώσεις και το ληστρικό κατοχικό "δάνειο", τα οποία οι Γερμανοί κατακτητές ουδέποτε πλήρωσαν.

Το ύψος των χρεών, από τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο, λέγεται ότι ανέρχονται στα 310 δισ. €, αλλά η δική μου εκτίμηση είναι ότι αυτά τα χρέη, τα οποία το γερμανικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει και για τον λόγο αυτόν, έχει αποφύγει και συνεχίζει να αποφεύγει, συστηματικά, να υπογράψει συνθήκη ειρήνης, με την χώρα μας, φθάνουν, στο ύψος των 575 δισ. €. Αυτή η εκτίμηση, βέβαια, δεν είναι, μόνον, δική μου, αφού ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της τράπεζας PNB Paribas, ο γνωστός Jacques Delpla έχει εκτιμήσει, με συνέντευξή του, στην γαλλική εφημερίδα ”LesEchos” της 23/6/2011, ότι το ύψος των γερμανικών χρεών της κατοχικής περιόδου 1941 - 1944 ανέρχονται, στα επίπεδα αυτά. 

Ως εκ τούτου, η νέα ελληνική κυβέρνηση αυτό, που έχει να κάνει, εφ' όσον επιθυμεί να κινείται, μέσα στα πλαίσια των κανόνων της ευρωζώνης, είναι το να εγγράψει τα χρέη αυτά, στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό και να τα αντικρύσει, μέσω του διατραπεζικού συστήματος Target 2, με τις αντίστοιχες γερμανικές απαιτήσεις, όπως, επίσης και με τις απαιτήσεις των άλλων δανειστών του ελληνικού δημοσίου. 

Έτσι, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να εκδώσει και ένα ομόλογο για τα χρέη του γερμανικού κράτους, που προέρχονται, από αυτές τις αιτίες και να το διαθέσει, προς πώληση. Παρά τα όσα μπορεί πολλοί να πιστεύουν, αυτό, που είναι σίγουρο, είναι ότι το ομόλογο αυτό θα βρει αγοραστές. Και είναι δεδομένο ότι θα ενοχληθεί πολύ και η Γερμανία και το ευρωσύστημα.

Όλοι αυτοί, βέβαια, θα αντιδράσουν, στηριζόμενοι, στην ρύθμιση, που πέρασε, στις διατάξεις των Μνημονίων η γερμανική κυβέρνηση, με την οποία απαγορεύεται ο συμψηφισμός των ελληνικών δημοσίων χρεών, που προκύπτουν, από τις δανειστικές συμβάσεις, στις οποίες στηρίζονται τα Μνημόνια, με τις αντίστοιχες απαιτήσεις του ελληνικού κράτους, από τους δανειστές του. Όμως, οι διατάξεις αυτές είναι ανίσχυρες, επειδή είναι καταχρηστικές και οποιαδήποτε δικαστική προσφυγή των δανειστών θα καταπέσει.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου, παρά το γεγονός ότι, σχετικά, πρόσφατα, πριν τις εκλογές, έλεγαν ότι θα εγγράψουν, στα κονδύλια του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού, τις ελληνικές απαιτήσεις, έναντι του γερμανικού κράτους από τις πολεμικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο, μέχρι τώρα, δεν έχει προβεί, σε μια τέτοια κίνηση. Μάλιστα, δεν έχει θέσει, καν, το ζήτημα αυτό, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που κάνει, με την Γερμανία, ως δανείστρια χώρα, παρά το γεγονός ότι, σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών ο Έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς, το έθεσε, στον Γερμανό ΥΠΕΞ Frank-Walter Steinmeier.

Βέβαια, πρέπει να είμαστε, σε αναμονή, για όλα τα ενδεχόμενα, αλλά χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε όλα τα όπλα, που υπάρχουν στην ελληνική φαρέτρα των επιχειρημάτων και των μονομερών ενεργειών, που μπορούν και που πρέπει να γίνουν. 

7/1/1956 : Τότε, που το ελληνικό κράτος κύρωσε την Συμφωνία του Λονδίνου, της 27/2/1953 και χάρισε, με τον νόμο 3480/1956, ένα μεγάλο μέρος, από τα προπολεμικά χρέη της Γερμανίας. Εννοείται, βέβαια, ότι αυτή η νομοθετική ρύθμιση πρέπει να ανακληθεί και η Συμφωνία, που κυρώθηκε, με αυτόν τον νόμο, να καταγγελθεί...


Αλλά, πέρα από όλα αυτά, αυτό, που πρέπει να επισημανθεί, είναι ότι η γερμανική ελίτ, στηρίζεται, υποκριτικά, στις διαβόητες αρχές των Συνθηκών της ευρωζώνης, τις οποίες έχει, πολλαπλώς, παραβιάσει, προκειμένου να επιβάλει την θέλησή της. Έτσι, στην κεντρική θέση της επιχειρηματολογίας της, βρίσκεται ο ισχυρισμός ότι οι Γερμανοί πολίτες, όπως και οι λοιποί Ευρωπαίοι, θα χάσουν και θα επωμισθούν το ανάλογο τεράστιο κόστος, εάν η Ελλάδα επιτύχει μια γενναία διαγραφή του δημόσιου χρέους της, προκειμένου να ανακάμψει. Ο ισχυρισμός αυτός, βέβαια, επεκτείνεται και ως προς την διαγραφή των δημοσίων χρεών των άλλων χωρών της ευρωζώνης και εμφανίζει, ως απαγορευτική, οποιαδήποτε σημαντική διαγραφή των ελληνικών δημοσίων χρεών.

Προφανώς, ο γερμανικός ισχυρισμός είναι υποκριτικός και αποσκοπεί στην παραπλάνηση των Γερμανών πολιτών, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να επωμισθούν, εντελώς, άδικα, μέρος των ελληνικών δημοσίων χρεών, μέσα από τον διακρατικό δανεισμό, που επινόησε η γερμανική κυβέρνηση των Μέρκελ - Βεστερβέλλε - Σόϋμπλε, στα πλαίσια του πρώτου Μνημονίου, που επιβλήθηκε, στην Ελλάδα, τον Μάϊο του 2010, όταν η χώρα μας, δια του ευήθους ΓΑΠ, ζητούσε ένα δάνειο, το οποίο, με δυπορεία,, θα έφθανε τα 30 δισ. € και κατέληξε να φθάσει, στα 110 δισ. €, προκειμένου να υποδουλωθεί, στις επιταγές της τρόικας των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, οι οποίοι χρησιμοποίησαν αυτόν τον δανεισμό, προκειμένου να επιβάλουν εκείνες τις πολιτικές, τις οποίες αποκάλεσαν "μεταρρυθμιστική ατζέντα" και οι οποίες, στην πλειοψηφία τους, ήσαν αντιμεταρρυθμίσεις και στηρίζονταν, σε μια πειραματική λιτότητα, με εξοντωτικό περιεχόμενο, το οποίο οδήγησε την ελληνική κοινωνία, στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.

Ο δανεισμός αυτός, ο οποίος, στην πορεία, αντικαταστάθηκε, από εγγυήσεις των κρατών της, είναι και ο μόνος, για τον οποίον δαπανήθηκαν πραγματικά χρήματα των Γερμανών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Όμως, εξ αιτίας του γεγονότος ότι, τον Φεβρουάριο του 2012, το πρώτο Μνημόνιο αντικαταστάθηκε, από το δεύτερο και η δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου, η οποία διογκώθηκε, στα 252 δισ. €, συνεχίστηκε, από τον, κατ' ευφημισμόν, ονομαζόμενο ευρωπαϊκό "μηχανισμό στήριξης", τον EFSF, ο οποίος, για να πραγματοποιήσει αυτόν τον δανεισμό, δανείστηκε, με την σειρά του, τα ποσά, που απαιτήθηκαν, από την διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά, με την εγγύηση των κρατών της ευρωζώνης.

Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, τελικά, μόνον, ένα κομμάτι του ποσού των 252 δισ. €, το οποίο, μόλις, ξεπερνάει τα 55 δισ. € (εκ των οποίων, τα 16 δισ. € τα έδωσε η Γερμανία), αφορά δανεισμό του ελληνικού κράτους, από τα κράτη της ευρωζώνης.

Στο παραπάνω γράφημα περιγράφονται τα "κατορθώματα" της γερμανικής κυβέρνησης και της μπατιροτραπεζοκρατίας, οι οποίες μετέτρεψαν, επί σκοπώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος, από ένα χρέος οφειλόμενο, προς ιδιώτες, σε ένα χρέος, που, πλέον, στην μεγίστη πλειοψηφία του, οφείλεται, σε κράτη, σε ευρωζωνικούς θεσμούς και στο Δ.Ν.Τ.

Ως εκ τούτου και όπως προκύπτει, από τα γεγονότα, η γερμανική ελίτ λέει ανοησίες. Μόνο, που λέει, εκείνες τις ανοησίες, που την συμφέρουν. Το γιατί συμβαίνει αυτό και η γερμανική ελίτ ψευδολογεί είναι, εύκολα, κατανοητό :

Η γερμανική κυβέρνηση παραβίασε - και υποχρέωσε όλες τις άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης να παραβιάσουν -, δια της διαδικασίας της περιγραφής, τους κανόνες των Συνθηκών αυτής της νομισματικής ζώνης , που απαγόρευαν την "διάσωση", από την χρεωκοπία, των κρατών της ευρωζώνης, προκειμένου να σώσει τις γερμανικές και τις γαλλικές, τις ολλανδικές και μια σειρά από άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, που είχαν εκτεθεί, στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, τα οποία είχαν καταστεί σκουπίδια, λόγω της βλακώδους πολιτικής όλων των ευρωζωνιτών, με πρωτεργάτες τους ηγέτες της γερμανικής κυβέρνησης.

Πράττοντας αυτή την καραμπινάτη παρανομία, η κυβέρνηση Μέρκελ έβλαψε, με τα ίδια της τα χέρια, τα συμφέροντα των Γερμανών φορολογουμένων, όπως και των φορολογουμένων όλης της ευρωζώνης, θέτοντας, πάνω από όλα, τα συμφέροντα της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, ψευδόμενη, ασυστόλως, ενώπιον του γερμανικού εκλογικού σώματος, το οποίο, φυσικά και εξαπάτησε.

Μια πρώτη λύση, την οποία, στην οποία θα μπορούσε να καταφύγει η ελληνική κυβέρνηση είναι η έκδοση ενός παράλληλου νομίσματος, σε συνδυασμό, με μια επιλεκτική στάση πληρωμών των ελληνικών κρατικών ομολόγων - ή και χωρίς αυτόν τον συνδυασμό. Η τετράμηνη προθεσμία, που πήρε, στις 20 Φεβρουαρίου, της δίνει την ευχέρεια να προετοιμασθεί, προς αυτή την κατεύθυνση. Αρκεί να το κάνει. Και αρκεί το να καταλάβουν και οι άλλοι ότι είναι, στα σοβαρά, πιθανό να το κάνει.

Τα κτυπήματα, που μπορούν να δοθούν, στην ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, στην γερμανική ελίτ και στο σχεδιαζόμενο imperium των ανεξέλεγκτων χρηματοπιστωτικών ελίτ, μέσα στα πλαίσια μιας νέας "Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας", δεν σταματούν, εδώ.

Η Ε.Κ.Τ. πρέπει και μπορεί να υποταχθεί, στις κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, όσο και αν αυτό φαίνεται ακατόρθωτο. Η Ε.Κ.Τ., πρέπει να απωλέσει την αναχρονιστική και βαμπιρική ανεξαρτησία της, ούτως ώστε να δοθεί, πίσω στις κυβερνήσεις, ο σχεδιασμός της οικονομικής και της δημοσιονομικής τους πολιτικής, μέσα από τον έλεγχο της έκδοσης του κοινού νομίσματος, ούτως ώστε αυτές να έχουν την απαιτούμενη ελευθερία κινήσεων, προκειμένου να αντιμετωπίζουν τις μεταβαλλόμενες εξελίξεις.

Όπως έχω γράψει, από την εποχή της έναρξης του ελληνικού δράματος [δείτε, ενδεικτικά, σε αυτό, εδώ το μπλογκ : Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος (το οποίο, παρά τα όσα λέγονται, είναι αντιμετωπίσιμο) και θα εξυπηρετείται από την Ε.Κ.Τ., καθώς και το : Η ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους - και όλων των δημόσιων χρεών στην Ευρωζώνη - από την Ε.Κ.Τ., θα καταστήσει ανεπίκαιρη την συζήτηση για την αναδιάρθρωσή του. (Μια απάντηση στον Κώστα Καλλωνιάτη)], η σωστή και η, απολύτως, ορθολογική επιλογή, προς αυτή την κατεύθυνση, είναι η μετατροπή της Ε.Κ.Τ., σε έναν δανειστή της τελευταίας καταφυγής, για τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα δανεισμού και ρευστότητας, όπως συμβαίνει, με όλες τις Κεντρικές Τράπεζες όλων των χωρών του κόσμου (πλην ευρωζώνης).

Πάντοτε, ήμουν και εξακολουθώ να είμαι, υπέρ της άποψης ότι τα ελληνικά δημόσια χρέη, όπως και τα δημόσια χρέη των άλλων χωρών της ευρωζώνης, πρέπει να πληρωθούν, εις ολόκληρον. Βέβαια, δεν αποκλείω την λύση της διαγραφής των κρατικών χρεών, αφού και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να κινούμεθα, με προκαθορισμένες αντιληψεις και δογματισμούς. Η διαγραφή των κρατικών χρεών είναι ένα εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Και φυσικά, αυτό το εργαλείο πρέπει να χρησιμοποιείται, στην πραγματική ζωή, όταν περιορίζονται οι διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις, για την υπέρβαση των προβλημάτων, που κάθε φορά, είναι ενώπιόν μας και πρέπει να επιλυθούν.

Όταν, όμως, υπάρχει μια πλούσια γκάμα, από εναλλακτικές λύσεις, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, που σχετίζονται, με την υπερχρέωση των κρατών και μπορεί να γίνει μια ουσιαστική διαβούλευση, που να οδηγήσει, σε άλλες κατευθύνσεις, οι οποίες μπορεί να είναι παραγωγικές και αποτελεσματικές, τότε, τα πράγματα είναι διαφορετικά και τα προβλήματα, που σχετίζονται, με τα δημόσια χρέη, πρέπει να αντιμετωπισθούν, με την χρήση άλλων εναλλακτικών τρόπων και εργαλείων, για την επίλυσή τους.

Έτσι, η λύση της διαγραφής του ελληνικού δημόσιου χρέους καθίσταται αλυσιτελής και αχρείαστη, ενώ, παράλληλα, είναι δύσπεπτη και οδυνηρή, επειδή οδηγεί, σε μεγάλες αναστατώσεις, οι οποίες είναι αντιπαραγωγικές και αναποτελεσματικές και φυσικά, μπορούν να αποφευχθούν, όταν υφίστανται μέθοδοι, διαδικασίες και εργαλεία, μέσω των οποίων τα κρατικά χρέη μπορούν να εξυπηρετούνται, απρόσκοπτα, χωρίς να βλάπτεται η αναπτυξιακή διαδικασία των οικονομιών τους.

Και φυσικά, επειδή η εξυπηρέτηση των δημοσίων χρεών δεν μπορεί να γίνει, από τους προϋπολογισμούς των υπόχρεων κρατών, τα χρέη αυτά πρέπει να εξυπηρετούνται, μέσα από την διαδικασία της αναχρηματοδότησής τους, από την Ε.Κ.Τ, η οποία, πρέπει να μετεξελιχθεί, σε μια πραγματική και φυσιολογικώς, λειτουργούσα κεντρική τράπεζα, όπως συμβαίνει με όλες τις κεντρικές τράπεζες, μετασχηματιζόμενη σε έναν θεσμικό και αέναο δανειστή των κρατών της σημερινής ευρωζώνης και να γίνει η ίδια ο δανειστής της τελευταίας καταφυγής των κρατών αυτών, ή να στηρίξει εκείνους τους μηχανισμούς, οι οποίοι θα αναλάβουν αυτόν τον ρόλο. Και φυσικά ο, ήδη, υπάρχων ESM είναι αυτός ο μηχανισμός, που θα έπρεπε να αναλάβει αυτόν τον ρόλο του δανειστή της τελευταίας καταφυγής, αφού, φυσικά, αναμορφωθεί, πλήρως.

Εννοείται, βέβαια, ότι στην  διαδικασία της αναχρηματοδότησης των κρατικών χρεών των χωρών, που συναπαρτίζουν την ευρωζώνη, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η μερική νομισματοποίηση των χρεών αυτών, μέσα από την ανοικτή άσκηση, από την Ε.Κ.Τ., του δικαιώματος της έκδοσης νέου χρήματος, υπέρ των κρατών αυτών.

Μέσα από αυτή την διαδικασία, στην πράξη θα εκμηδενισθεί ο ρόλος του δανειστή της τελευταίας καταφυγής. Αυτό θα συμβεί, επειδή δεν θα χρειασθεί να χρησιμοποιηθεί, στην πράξη, αφού τα δημόσια χρέη θα μπορούν να αναχρηματοδοτούνται, άνετα και τα επιτόκια δανεισμού των κρατών της ευρωζώνης θα πέσουν, δραματικά, για να ανοιχτεί, έτσι, ο δρόμος για την επαναφορά της αναπτυξιακής διαδικασίας, στον ευρωπαϊκό χώρο.

Βέβαια, αυτή η μετατροπή της Ε.Κ.Τ., σε τακτικό θεσμικό δανειστή των κρατών της ευρωζώνης και ο μετασχηματισμός της, άμεσα, ή έμμεσα, σε έναν δανειστή της τελευταίας καταφυγής των κρατών αυτών, δεν πρόκειται να αυτοματοποιήσει την διαδικασία της επαναφοράς της αναπτυξιακής διαδικασίας, στις οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης. Κάθε άλλο.

Όπως μας έχουν διδάξει η αμερικανική εμπειρία της δεκαετούς περιόδου της GREAT DEPRESSION, στην δεκαετία του 1930, όπως, επίσης και πολλές άλλες ανάλογες περιπτώσεις, με κυριότερη, ως προς την χρονική έκταση και την επιμονή της, την στασιμότητα της ιαπωνικής οικονομίας, κατά την δεκαετία του 1990, η οποία, ακόμη, δεν έχει, καθ' ολοκληρίαν, ξεπερασθεί, η κατάργηση της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών, η καθιέρωση ενός θεσμικού δανειστή της τελευταίας καταφυγής και η νομισματοποίηση των κρατικών χρεών, δεν επανέφεραν, αυτόματα, την αναπτυξιακή διαδικασία, στις οικονομίες των χωρών αυτών.

Όμως, αυτό, που κατάφεραν, ήταν το να ανακόψουν την κατακρήμνιση των μακροοικονομικών μεγεθών τους. Επίσης, κατάφεραν να σταθεροποιήσουν τις οικονομίες αυτές, οι οποίες, στην συνέχεια, ανέκαμψαν, πλήρως (κυρίως, η αμερικανική), μέσα από την διόγκωση των κρατικών δαπανών τους, τις εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις και την μεγάλη ελλειμματική διαχείριση των δημοσιονομικών μεγεθών τους.

Δυστυχώς, αυτή η εξέλιξη δεν είναι επιθυμητή, από την γερμανική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία. Είναι, μάλιστα, απολύτως, ανεπιθύμητη.

Αυτή η στάση των Γερμανών κυβερνητικών εταίρων δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού, πίσω από αυτή, βρίσκεται η προστασία του κοινωνικού προϊόντος, το οποίο παράγεται στην Γερμανία και των τεράστιων κερδών, που αυτό αποφέρει, μέσα από τις μεγάλες δοσοληψίες του εξαγωγικού τομέα της γερμανικής οικονομίας. Έτσι το σταθερό εμπορικό πλεόνασμα, το οποίο τώρα, ανέρχεται στα 217 δισ. €, αποτελεί ένα από τα βασικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη και ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο παραπάνω πίνακας, που απεικονίζει τις γερμανικές εξαγωγές, πριν και μετά την δημιουργία του ευρώ και της ζώνης του, αποδεικνύει την αλήθεια της επιχειρηματολογίας, που παραθέτω.

Η Γερμανία (όπως και η Κίνα) λειτουργεί, απολύτως, αποσταθεροποιητικά, στην  ευρωπαϊκή, όπως και στην παγκόσμια οικονομία, αφού χρησιμοποιεί το, επαρκώς, υποτιμημένο, για την ίδια και ασφυκτικά, ανατιμημένο, για τις περισσότερες άλλες χώρες της ευρωζώνης, κοινό νόμισμα και έτσι, όχι μόνο κερδίζει τεράστια μερίδια, στην εσωτερική τους αγορά, χωρίς, αντίστοιχα, να εισάγει ανάλογες ποσότητες δικών τους προϊόντων, αλλά και επενδύει τα όποια κέρδη της, στην τοκογλυφία και σε δραστηριότητες, που βρίσκονται, εκτός ευρωζώνης, με αποτέλεσμα την δημιουργία τεράστιων οπών, στην εσωτερική ζήτηση αυτών των χωρών, οι οποίες, στην συνέχεια, υποχρεώνονται να καταφύγουν, σε έναν αλυσιτελή και καταβαραθρωτικό συνδυασμό δανεισμού και λιτότητας, προκειμένου να καλύψουν τις τεράστιες αυτές τρύπες, γεγονός, το οποίο τροφοδοτεί και ανατροφοδοτεί την κρίση, καθιστώντας την γερμανική ελίτ αρνητική, σε οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση, για την ελάφρυνση των δημοσίων χρεών, στην ευρωζώνη, αφού αντιλαμβάνεται ότι αυτή θα κληθεί να αναλάβει το μεγαλύτερο κόστος αυτής της ελάφρυνσης, ενώ η γερμανική ελίτ δεν έχει κανένα κίνητρο και κανέναν ουσιαστικό λόγο, για να προσανατολίσει τα τεράστια κέρδη της, από την εξαγωγική δραστηριότητα των βιομηχανιών της, η οποία ξεπερνά το 1,2 τρισ. € και επεκτείνεται, σε όλον τον πλανήτη , σε επενδύσεις προς και σε εισαγωγές προϊόντων από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Έτσι η ύπαρξη αυτού του τεράστιου και σταθερού εμπορικού πλεονάσματος, στο γερμανικό ισοζύγιο και η διακαής επιθυμία των διαδοχικών γερμανικών κυβερνήσεων και των εξαγωγικών και των χρηματοπιστωτικών ελίτ, που αυτές εκφράζουν, για την διαιώνισή του, οδηγεί στην απλή και σκληρή πραγματικότητα, που λέει ότι το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα μεταφράζεται, σε εμπορικά ελλείμματα των άλλων χωρών της ευρωζώνης, τα οποία χρηματοδοτούνται από το αυτό το γερμανικό πλεόνασμα (όπως και από εκείνα των άλλων χωρών της ευρωζώνης), μέσα από την διαδικασία του δανεισμού, με την οποία οι ελλειμματικές χώρες του νότου της ευρωζώνης - και όχι μόνον αυτές - αγοράζουν ένα μέρος από το παραγωγικό πλεόνασμα της γερμανικής οικονομίας. Ό εστί μεθερμηνευόμενον, ότι το εμπορικό πλεόνασμα της γερμανικής οικονομίας, και το διογκωμένο (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος των χωρών της ευρωζώνης, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
 
Με δεδομένο ότι, υπό το καθεστώς του νέου ενιαίου νομίσματος, στην ευρωζώνη, η Γερμανία δεν υποχρεώθηκε να αποταμιεύσει και να επενδύσει λιγότερα ποσά, στο εσωτερικό της χώρας, ή στο, εκτός ευρωζώνης, εξωτερικό και να επενδύσει περισσότερα, στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, βοηθώντας, στην επέκταση των παραγωγικών δυναμικοτήτων τους, η γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία προσέφυγε, στην πολιτική του δημόσιου και του ιδιωτικού δανεισμού των άλλων χωρών, προκειμένου αυτές να αγοράζουν,  στην συνέχεια,  τα προϊόντα της γερμανικής βιομηχανίας, με αποτέλεσμα, τώρα, να προκύψουν τεράστια ποσά χρεωστικών τίτλων των χωρών αυτών, στα χέρια του γερμανικού χρηματοπιστωτικού τομέα, οι οποίοι, προφανώς, είναι σκέτα χαρτιά, χωρίς πραγματικό περιεχόμενο.

Επί της ουσίας, όλα αυτά οδηγούν, στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία   πρέπει παύσει να δανείζει άλλα  κεφάλαια στις άλλες χώρες και ότι πρέπει να δανείζει, μόνο, εντός των πλαισίων της οικονομίας της και να προβεί, σε μια μεγάλη αύξηση των μισθών, προκειμένου να αυξήσει την εσωτερική της ζήτηση και έτσι, μέσα από αυτή την αύξηση, να σταθεί δυνατό να βρουν αγοραστές τα προϊόντα των άλλων χωρών της ευρωζώνης και της λοιπής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή η πολιτική, η οποία, προφανώς, θα πρέπει να επεκταθεί, σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου, μαζύ με μια πολιτική στοχευμένου προστατευτισμού, εντός των πλαισίων της Ε.Ε., απέναντι, στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, θα μπορούσε να βοηθήσει για μια ταχύτατη έξοδο της ευρωζώνης και της Ε.Ε., από την κρίση.

Όμως, οι γερμανικές ελίτ και η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, αρνούνται, πεισματικά, την εφαρμογή μιας τέτοιας αναπτυξιακής πολιτικής, αφού, από κοινού, με την γαλλική ελίτ σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν ένα νεοαποικιακής μορφής και χρεωδουλικού περιεχομένου εξοντωτικό οικονομικό σχέδιο των κρατών της ευρωζώνης, το οποίο απειλεί, πλέον και την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε. και έχει, ως στόχο, την κυριαρχία όλων αυτών, σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο.

Το γεγονός ότι οι γαλλικές ελίτ δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν, στις απαιτήσεις αυτού του πολιτικοοικονομικού σχεδιασμού είναι αδιάφορο, για τις γερμανικές ελίτ, οι οποίες σύρθηκαν, στον σχεδιασμό και την δημιουργία της ευρωζώνης και οι οποίες εξαφάλισαν τους μηχανισμούς της υλοποίησης της κυριαρχίας τους, επιτυγχάνοντας, εν μέρει, αυτό, που δεν μπόρεσαν να επιτύχουν, με τους δύο παγκοσμίους πολέμους.

Αλλά, τώρα, πλέον, ο γερμανικός σχεδιασμός οδεύει, προς μια πλήρη εκτροπή, αφού, ουσιαστικά, τα αδιέξοδα, στα οποία έχει οδηγηθεί η ευρωζώνη και η ζοφερή κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί, απαιτούν την ανάληψη, από μέρους των γερμανικών ελίτ, των ηγετικών ευθυνών τους, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα σημαίνει ότι αυτές πρέπει να συμμετάσχουν, καθοριστικά, στο κόστος, που έχει προκύψει και να βάλουν, βαθειά, το χέρι στην τσέπη, όπως έκαναν, αντίστοιχα, οι αμερικανικές ελίτ, αμέσως, μετά την λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, με το σχέδιο Μάρσαλ και την πολυέξοδη και ταχεία ανασυγκρότηση της Ευρώπης, πάνω στα ερείπια, που άφησε ο πόλεμος αυτός, πίσω του, τα έξοδα του οποίου κατέβαλαν, χωρίς δεύτερες σκέψεις και πλουσιοπάροχα, χωρίς τσιγκουνιές οι Η.Π.Α.

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο είναι που διαφωνούν οι αμερικανικές ελίτ, με τις γερμανικές, αφού η αμερικανική κυβέρνηση απαιτεί, από την γερμανική να αναλάβει τις ηγετικές της ευθύνες, στον ευρωπαϊκό χώρο και να πληρώσει το απαιτούμενο κόστος, το οποίο, αν και βραχυπρόθεσμα, είναι βαρύ, μεσομακροπρόθεσμα, είναι επωφελές, για αυτό, που αποκαλούμε Δύση, όπως και για την ίδια την Γερμανία, όσο και αν κάτι τέτοιο απαιτεί μια πτώση των τρεχουσών και μεσοπρόθεσμων κερδών, καθώς και μια πτωτική ανακατανομή των ποσοστών των κερδών.

Οι απαιτήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία, εκφράζοντας τα πλανητικά γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα της χώρας της, ως υπερδύναμης, δεν γίνονται αποδεκτές, από τις γερμανικές ελίτ, οι οποίες διακατέχονται, από μια στενή επαρχιωτική νοοτροπία και έχουν τον αντίστοιχο προσανατολισμό ενός στενόμυαλου εθνικισμού, ο οποίος έχει περιορισμένες γεωπολιτικές ενατενίσεις, οι όποιες μένουν προσηλωμένες, στα μπακαλίστικα οικονομικά μεγέθη, έτσι όπως αυτά εκφράζονται, από το εκτρωματικό σύμφυρμα του κλασικού φιλελευθερισμού και του απηρχαιωμένου κεϋνσιανισμού, έτσι, όπως αυτό εκφράζεται, από τον σύγχρονο νεοσυντηρητισμό, ο οποίος κυριαρχεί, σήμερα στα μυλά της μεγάλης πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών ελίτ.

Η Γερμανία στερείται εθνικής κυριαρχίας και παραμένει να είναι μια χώρα, υπό αμερικανική κατοχή, υπό το ιδιόμορφο καθεστώς της 9/5/1945 και με δεδομένο ότι δεν έχει, καν, Σύνταγμα (αντ' αυτού, έχει τον λεγόμενο προσωρινό θεμελιώδη νόμο), που της επέβαλαν οι Αμερικανοί και τον οποίο υιοθέτησαν σας Σύνταγμα, μετά την ενοποίηση του 1990).

Βέβαια, ο καταμερισμός της εργασίας, ανάμεσα στις δυτικές χώρες, που έχουν θεσπίσει οι Η.Π.Α. έχει δώσει μεγάλη αυτονομία στην γερμανική ελίτ, στα οικονομικά ζητήματα, που αφορούν την Ευρώπη. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι η Γερμανία δεν επιτηρείται, από την αμερικανική διοίκηση, η οποία διαπιστώνει ότι η γερμανική ελίτ αρνείται να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο, που επιθυμούν οι ΗΠΑ να έχει, στα ευρωπαϊκά πράγματα και ο οποίος σημαίνει σημαντικές υποχρεώσεις, για την Γερμανία, η οποία αρνείται να πληρώσει το σχετικό κόστος, που απαιτεί ένας τέτοιος ρόλος. 

Οι Αμερικανοί επιτηρούν, πλέον, στενά τους Γερμανούς, οι οποίοι, εάν αφεθούν να πράξουν αυτό, που επιθυμούν, θα πετάξουν την Ελλάδα, έξω από την ευρωζώνη, την οποία και θα διαλύσουν, επειδή αντιλαμβάνονται ότι καλούνται να πληρώσουν το κόστος της συντήρησής της, το οποίο είναι βαρύτατο και στο τέλος της διαδρομής. οδηγεί την Γερμανία, στην συγχώνευσή της, σε ένα ευρύτερο ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα, εντός του οποίου ο γερμανικός πληθυσμός θα καταστεί μια μειοψηφία - ισχυρή, μεν, αλλά μειοψηφία -, αφού θα αποτελεί τα 82/410 του συνολικού πληθυσμού του ενιαίου αυτού κρατικού σχήματος, του οποίου η ελίτ δεν θα είναι προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων - και ιδιαίτερα της κρατικής και της καπιταλιστικής ελίτ της χώρας αυτής.

Κάπου, εδώ, είναι που, συμπλέκονται τα συμφέροντα της νέας ελληνικής κυβέρνησης, με τα αμερικανικά, όπως έχουμε, ήδη, διαπιστώσει, αφού η αμερικανική κυβέρνηση επιθυμεί και επιδιώκει να υποχρεώσει τις γερμανικές ελίτ να αναλάβουν, στον ευρωπαϊκό χώρο, τον ηγετικό ρόλο, που απαιτούν οι συνθήκες, που έχουν προκύψει από την κατάρρευση του νεοσυντηρητικού μοντέλου ανάπτυξης, που υιοθετήθηκε, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και να πληρώσουν το σχετικό κόστος, το οποίο, προφανώς, είναι μεγάλο και ουδόλως, αρεστό, στην γερμανική κυβέρνηση και στα συμφέροντα, που αυτή εκφράζει. 

Η Γερμανία, όπως είπαμε, εξακολουθεί, πάντοτε, να είναι μια αποικία των Η.Π.Α. Και αυτό δεν θα παύσει. Όμως, στα ευρωπαϊκά ζητήματα της έχει δοθεί μια ευρεία αυτονομία, την οποία η γερμανική ελίτ την ασκεί, στον βαθμό, που δεν βλάπτει τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα, έτσι όπως τα βλέπει η εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η γερμανική πολιτική, η οποία προσδιορίζεται από την άρνηση των γερμανικών ελίτ να αναλάβουν το (όντως, βαρύ) κόστος της άσκησης ηγεσίας, στην Ευρώπη, βλάπτει τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και ως εκ τούτου, η νέα ελληνική κυβέρνηση στηρίζεται, στην ομπρέλλα των Αμερικανών.

Οπως φαίνεται, από την άμεση ακύρωση της τουρκικής notam, στον χώρο του Αιγαίου, η οποία, προφανώς, ήταν αποτέλεσμα της δραστικής και χωρίς πολλές και περιττές ευγένειες, παρέμβασης της αμερικανικής υπερδύναμης, η οποία δεν ανέχεται ανεπιθύμητους αντιπερισπασμούς, είτε αυτοί επιχειρούνται, αυτοδύναμα, από την Άγκυρα, είτε, με παρότρυνση, από το Βερολίνο, σε μια περίοδο, κατά την οποία κρίνεται η επισφαλής θέση της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και οι γεωπολιτικές ισορροπίες, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην Μαύρη Θάλασσα, η κυβέρνηση του Barack Obama δεν πρόκειται να μείνει αδρανής και δεν θα επιτρέψει, στην γερμανική κυβέρνηση, να πράξει, όπως εκείνη θέλει. 

Έτσι, για ό,τι γίνει, στο ελληνικό ζήτημα, η αμερικανική διοίκηση δεν θα έχει, μόνο, τον τελικό λόγο. Φαίνεται - και είναι - διατεθειμένη να εμπλακεί και στις λεπτομέρειες, κάτι, που δεν είχε πράξει, τον Απρίλιο του 2010, όποτε είχε προτιμήσει να εμπλακεί, μόνο, στην τελική φάση της ελληνικής χρεωκοπίας, αφήνοντας τον βασικό σχεδιασμό και τις λεπτομέρειες, στην γερμανική κυβέρνηση και τους λοιπούς ευρωζωνιτες, οι οποίοι τα έκαναν σκατά.

Όμως, εδώ, χρειάζεται προσοχή, ως προς τις ισορροπίες, διότι οι Η.Π.Α. δεν πρόκειται να ωθήσουν την ελληνική κυβέρνηση να κάνει περισσότερα, από όσα εκείνη θέλει να κάνει. Αυτό σημαίνει ότι, εάν ο Αλέξης Τσίπρας κάποια στιγμή υποχωρήσει, στις γερμανικές πιέσεις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν θα τον ωθήσει να κάνει κάτι διαφορετικό.

Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεώσει την κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα να πράξει περισσότερα, από όσα η αμερικανική διοίκηση είναι διατεθειμένη να πράξει. Προφανώς, μπορεί να εξωθήσει την κυβέρνηση των Η.Π.Α. να φθάσει στο ακρότατο δυνατό σημείο των όσων είναι διατεθειμένη - κατά την εκτίμηση αυτών που προσδιορίζουν, επί του πρακτέου, την αμερικανική πολιτική - να πράξει, αλλά, πέραν αυτού, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν έχει να περιμένει κάτι περισσότερο.

Επίσης, πρέπει να πω ότι, μπορεί η τωρινή σύνθεση της ελληνικής κυβέρνησης να είναι δεμένη, στο αμερικανικό άρμα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει - προφανώς και μπορεί να αλλάξει, με έναν ανασχηματισμό, ή με μια ανασύνθεσή της), αλλά η ατζέντα της αμερικανικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι κοινή.

Οι δύο κυβερνήσεις έχουν δύο διαφορετικές ατζέντες, οι οποίες, ναι μεν, κάπου, συμπίπτουν, αλλά, από εκεί και πέρα, έχουν άλλο περιεχόμενο και επικεντρώνονται, σε άλλες επιδιώξεις. Η συνειδητοποίηση αυτής της αντικειμενικής πραγματικότητας είναι απαραίτητη, ανά πάσα στιγμή,  κατά την χάραξη των όποιων κινήσεων και των ελιγμών της ελληνικής πλευράς. Και αυτή η κατάσταση ουδέποτε πρέπει να λησμονηθεί. Διότι, εάν λησμονηθεί, αυτή η αμεριμνησία θα κοστίσει. Και πιθανόν είναι να κοστίσει πολύ ακριβά.

Ως εκ τούτου, απαιτείται προσοχή, στους χειρισμούς, διότι οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και επισφαλείς. Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήταν λάθος να δει και όλες τις άλλες εναλλακτικές, που της παρουσιάζονται, στο τραπέζι.

Έτσι, δεν θα ήταν καθόλου λάθος, για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, να εξετάσει την γερμανική πρόταση, για μια "φιλική έξοδο" της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, εάν αυτή είναι συμφέρουσα, ή εάν καταστεί συμφέρουσα, μέσα στην πορεία των συζητήσεων. Και θα είναι συμφέρουσα, μια τέτοια μια έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, εάν επιλύει, παράλληλα, το ζήτημα του ελληνικού δημόσιου χρέους και την ομαλή διαδικασία της μετάβασης από το ευρώ, στο νέο εθνικό νόμισμα της χώρας μας.

Οι εξελίξεις, που είναι μπροστά μας, θα είναι, ούτως, ή άλλως, ραγδαίες και μέσα από την εκτύλιξή τους, θα φανεί, πού πάει το πράγμα και πού θα καταλήξει...