Pierre Moscovici : "Εμείς σεβόμαστε την δημοκρατία. Η Ελλάδα να σεβαστεί το χρέος"! (Η ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών και η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., σε νέες περιπέτειες. Οι λόγοι και οι αιτίες, που καθιστούν παράνομο και τοκογλυφικό, πάνω, από το 70% του ελληνικού δημόσιου χρέους).

Ο παραπάνω πίνακας, που παρουσιάζει το τρέχον μέγεθος και την διασπορά του ελληνικού δημόσιου χρέους, ως προς τους κατόχους του, είναι, απολύτως, παραστατικός και περιγραφικός του τεράστιου εγκλήματος, που διαπράχθηκε, εις βάρος της ελληνικής οικονομίας και του πληθυσμού της χώρας μας, με την μετατροπή του, από ένα χρέος, το οποίο οφειλόταν, σε ιδιωτικούς οργανισμούς και διάφορα φυσικά πρόσωπα, σε ένα χρέος, το οποίο, μετά τα δύο Μνημόνια του Απριλίου του 2010 και του Φεβρουαρίου του 2012, τώρα, πλέον, βρίσκεται, στην μεγίστη πλειοψηφία του, στα χαρτοφυλάκια διάφορων κρατών και διακρατικών οργανισμών της ευρωζώνης, καθώς και στο Δ.Ν.Τ.

Η κοινοβουλευτική Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού δημόσιου χρέους, που συγκροτήθηκε, από την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και στην οποία συμμετέχει ο Eric Toussaint, ο γνωστός ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, που θεωρείται ειδικός, περί των κρατικών χρεών και περί της διαγραφής τους, αποτελεί μια ευχάριστη εξέλιξη, στην όλη υπόθεση, που αφορά το δημόσιο χρέος της χώρας μας και προφανώς θα βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα των βασικών αιτιών της κακοφόρμισής του, εάν και εφ' όσον ακολουθηθούν εκείνες οι διαδρομές, που θα είναι οι κατάλληλες, για τον προσδιορισμό εκείνου του τμήματός, του, το οποίο είναι επαχθές, απεχθές και προδήλως, παράνομο.

Προφανώς, αυτή η εργασία δεν θα είναι, καθόλου, εύκολη. Αντιθέτως, θα είναι πολύ δύσκολη και αυτό, λόγω της ομολογιακής υφής του, η οποία, με αυτόν τον τρόπο συσκοτίζει και αποπροσανατολίζει τους όρους της δημιουργίας των σύγχρονων κρατικών χρεών, αφού, με αυτόν τον τρόπο, παραγκωνίζονται οι παλαιές μορφές δανεισμού, που είχαν και έχουν να κάνουν, με τα κλασικά δάνεια και τις πληρωτέες δόσεις, οι οποίες σχετίζονταν και συνδέονταν με κάποια αγαθά και υπηρεσίες.

Βέβαια, αυτή η κατάσταση δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε και ότι αυτή η Επιτροπή δεν έχει έργο μπροστά της. Κάθε άλλο. Πολλά είναι αυτά, που μπορούν να γίνουν και σχετίζονται, με τις συνθήκες του ελληνικού δανεισμού, την τοκογλυφική συμπεριφορά των όποιων δανειστών του ελληνικού δημοσίου και τις όποιες "διευκολύνσεις" έγιναν, προκειμένου να λάβει χώρα αυτός ο δανεισμός, με τις συνθήκες και τους όρους, που αυτός έγινε.

Όταν πριν από τέσσερα, περίπου, χρόνια προσπαθούσα να κάνω μια αποτίμηση της - ούτως ειπείν - κεφαλαιακής σύνθεσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, για να εντοπίσω ποιο τμήμα του χρέους αυτού ήταν τοκογλυφικό και ποιό όχι, (δείτε το δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, στις 11 Ιουνίου 2011, με τίτλο :  Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €), ήμουν, περίπου, μόνος, με εξαίρεση τον Δημήτρη Καζάκη , ο οποίος, όμως, δεν είχε αποπειραθεί να προσδιορίσει το ύψος του πραγματικού (του μη τοκογλυφικού λογιστικού) ελληνικού δημόσιου χρέους.

Τα πράγματα, στον τομέα αυτόν, ήσαν, εντελώς, ομιχλώδη, διότι, απλούστατα, μέχρι τότε, δεν υπήρχε κάποια, έστω και πρωτόλεια διερευνητική απόπειρα, προς αυτή την κατεύθυνση, η οποία να έχει αποτυπωθεί, σε ένα κείμενο, το οποίο να έχει δει το φως της δημοσιότητας.

Έτσι, αναγκάστηκα να προχωρήσω, στην έρευνά μου, βασιζόμενος, περισσότερο σε εκτιμήσεις, οι οποίες στηρίζονταν, σε ένα αποδεικτικό υλικό, το οποίο προέκυπτε, έμμεσα, όντας, περισσότερο, ενδείξεις, παρά αποδείξεις και ως εκ τούτου, οι εκτιμήσεις αυτές ενείχαν, σε μεγάλο βαθμό, το προσωπικό στοιχείο, ως προς την αξιολόγησή τους και περιείχαν ένα μεγάλο ρίσκο, εξ αιτίας του γεγονότος ότι αυτές οι εκτιμήσεις δεν στηρίζονταν, σε ένα ευθύ και άμεσο υλικό, το οποίο να προϋπήρχε και να αποτελεί ένα κεκτημένο, μια βάση, για την διεξαγωγή αυτής της έρευνας.

Η δική μου πρωτόλεια έρευνα, την οποία παρουσίασα, στο παραπάνω αναφερόμενο δημοσίευμα, με οδήγησε, στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, στην πραγματική μη τοκογλυφική και εξωλογιστική του βάση πρέπει να ανερχόταν, εκείνη την εποχή, κατά την οποία δεν είχε πραγματοποιηθεί το PSI του Μαρτίου του 2012, κάπου ανάμεσα, στα 35, έως τα 52 δισ. €, λαμβανομένης υπόψη, μιας κρίσιμης παραμέτρου, στην όλη υπόθεση της εκθετικής διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία επισυνέβη, ως εξέλιξη της μετατροπής της νομισματικής έκφρασης του χρέους αυτού, από, κατά βάση, δραχμικό χρέος, που ήταν, πριν από την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το 2002, σε ένα χρέος, σε ευρώ.

Αυτή ήταν μία από τις ουσιώδεις αιτίες της διόγκωσης, σε πραγματική βάση, του ελληνικού δημόσιου χρέους και αυτή ήταν και εξακολουθεί να παραμένει μια από τις ουσιώδεις αιτίες της παρούσας καταστροφής.

Η δεύτερη (αλλά και πολύ σημαντικότερη) ουσιώδης αιτία της παρούσας καταστροφής, σχετίζεται και πάλι, με το ευρώ και έχει να κάνει με αυτό το ίδιο το σκληρό αυτό νόμισμα, το οποίο καταστρέφει την καταναλωτική και εν τέλει και την παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, οδηγώντας την στην αμείλικτη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα της χαμηλής ανταγωνιστικότητάς της, αφού, το ευρώ, ως σκληρό νόμισμα, που είναι και με τους αντιπληθωριστικούς νομισματικούς κανόνες, που λειτουργεί, δεν επιτρέπει την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών, με τις τεχνικές των απαραίτητων υποτιμήσεων.

Φυσικά, όλη αυτή η ομιχλώδης κατάσταση, γύρω από την κεφαλαιακή σύνθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν ήταν, καθόλου, αθώα, αφού, ούτε οι, τότε, κυβερνήτες, ούτε οποιοσδήποτε άλλος, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" πολιτική και οικονομική ελίτ, που, στο σύνολό τους, οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία και στην υποταγή της, στο καθεστώς της χρεώδουλης πεονίας, που της επέβαλαν οι ξένοι δανειστές, είχαν την θέληση, για να ανοίξουν μια τέτοια συζήτηση, η οποία, για όλους αυτούς - εντόπιους και ξένους -, δεν ήταν, απλώς και μόνον, ενοχλητική. Ήταν κάτι, πολύ περισσότερο, από αυτό. Ήταν επικίνδυνη και εάν άνοιγε μια τέτοια συζήτηση, θα οδηγούσε την χώρα, στην, εντελώς, αντίθετη κατεύθυνση, από αυτήν, που εκείνοι ήθελαν και θέλουν να οδηγηθεί.

Ως εκ τούτου, οι κυβερνήσεις του ΓΑΠ, του Λουκά Παπαδήμου και των σαμαροβενιζέλων, που πυροδότησαν και στην συνέχεια, διαχειρίστηκαν, μέχρι τώρα, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, την  χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, λειτουργώντας, ως κοινοπρακτικά σχήματα εισπρακτικών εταιρειών, οι οποίες είχαν προσληφθεί, από τους ξένους δανειστές, για να διεκπεραιώσουν αυτή την δουλειά, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των, οιονεί, ουσιαστικών αφεντικών τους, έπρεπε να αλλάξουν την ατζέντα της συζήτησης, για το ελληνικό δημόσιο χρέος, την κεφαλαιακή του σύνθεση και τις επιπτώσεις, που είχε η αλλαγή του νομίσματος της χώρας, το 2002, με την κατάργηση της δραχμής (του παλαιού εθνικού νομίσματος της χώρας) και την αντικατάστασή της από το ευρώ, ως προς την δυνατότητα να εξυπηρετηθεί το χρέος αυτό, από την ελληνική οικονομία.

Όλοι αυτοί, μαζύ με τους παρατρεχάμενους οικονομολόγους της κακιάς ώρας και στιγμής, που διαπραγματεύτηκαν, με τους εκπροσώπους των γαλλογερμανικών ελίτ και την Commission, την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη (Γιάννης Στουρνάρας, Λουκάς Παπαδήμος, Γκίκας Χαρδούβελης κλπ), γνώριζαν, πολύ καλά, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος της περιόδου 1999 - 2002, το οποίο κυμαινόταν, γύρω στο 103% του ΑΕΠ, δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθεί, ομαλά, από την ελληνική οικονομία, υπό το καθεστώς ενός σκληρού νομίσματος. Για την ακρίβεια, ήταν αδύνατο το χρέος αυτό να εξυπηρετηθεί. 

 

Ο παραπάνω πίνακας, που έχει συνταχθεί, στο Ελεγκτικό Συνέδριο, αφορά τον ελληνικό κρατικό δανεισμό, την κρίσιμη περίοδο 2000 - 2009 και είναι - πλην του έτους 2009 - απολογιστικός. Ο πίνακας αυτός, τον οποίο έχω αναρτήσει και στο δημοσίευμά μου της 11/6/2011, στο οποίο έκανα, ήδη, αναφορά, είναι, απολύτως, σαφής, ως προς την πλήρη αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να ανταποκριθεί, στην εξυπηρέτηση του χρέους του, κάτω από το καθεστώς του σκληρού νομισματικού συστήματος, υπό το οποίο δημιουργήθηκε το ευρώ και η ζώνη του. Και φυσικά, αυτή η αδυναμία δεν προέκυπτε, εκ του μη όντος. Προέκυπτε, από την αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να ανταποκριθεί, σε αυτό το τεράστιο βάρος, που προέκυπτε, από αυτή την κατάσταση. Πράγματι, αν εξετάσουμε τον ελληνικό κρατικό δανεισμό αυτής της περιόδου (με μόνη επιφύλαξη τα μη απολογιστικά αποτελέσματα του έτους 2009), θα διαπιστώσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο, σε όλη αυτή την δεκαετή περίοδο δανείστηκε, για να εξυπηρετήσει δανειακές ανάγκες παρελθόντων ετών, το ποσόν των 451,084 δισ. €. Βέβαια, το ελληνικό δημόσιο δεν αρκέστηκε, στην δανειστική ανακύκλωση της εξυπηρέτησης των δανείων του. Πέρα, από αυτήν, κάλυψε και κάποιες τρέχουσες ανάγκες του. Έτσι, ο συνολικός κρατικός δανεισμός, σε αυτή την δεκαετή περίοδο, ήταν φυσικά, κατά τι, μεγαλύτερος και ανήλθε στα 485,835 δισ. €. Με αυτά τα δεδομένα, το ελληνικό δημόσιο, κατά την δεκαετία 2000 - 2009, δανείστηκε, για την κάλυψη των διάφορων αναγκών του, ένα συνολικό ποσόν της τάξεως των  34,751 δισ. €, το οποίο, εάν το κατατμήσουμε, στην δεκαετία θα δούμε ότι οι πραγματικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, οι οποίες δεν πήγαν, για την αναχρηματοδότηση του χρέους του, υπήρξαν πολύ λίγες, παρά τα θρυλούμενα, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ και των ξένων δανειστών και δεν ξεπέρασαν το 3,9% των ετήσιων ΑΕΠ της χώρας. Έτσι, με την εξαίρεση του έτους 2004 (που ήταν εκλογικό έτος), όπου ο καθαρός μη αναδανειστικός δανεισμός του κράτους, ξεπέρασε τα 8,5 δισ. €, ο ελληνικός δημόσιος δανεισμός ήταν συγκρατημένος.  Ακόμη και κατά τα τελευταία έτη, πριν και μετά την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, το ελληνικό δημόσιο ήταν φειδωλό, στον δανεισμό του, για την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών του, παρά τα όσα λέγονται, μονότονα, εντελώς αναληθώς και με πλήρη επίγνωση του ψευδούς περιεχομένου αυτών των ισχυρισμών. Το 2005, το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 2,723 δισ. €, για την κάλυψη ενός πρωτογενούς ελλείμματος 1,543 δισ. € και τις άλλες τρέχουσες ανάγκες του. Και δανείστηκε, επίσης, άλλα 42,074 δισ. €, για να εξυπηρετήσει τοκοχρεωλύσια παρελθόντων ετών. (Συνολικός δανεισμός : 44,797 δισ. €). Το 2006, το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 1,615 δισ. €, για τις πραγματικές τρέχουσες ανάγκες του, έχοντας ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως των 1,357 δισ. € . Και δανείστηκε, επίσης, άλλα 37,133 δισ. €, για να εξυπηρετήσει τοκοχρεωλύσια παρελθόντων ετών. (Συνολικός δανεισμός : 38,748 δισ. €). Το 2007, το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 0,736 δισ. €, για την κάλυψη ενός πρωτογενούς ελλείμματος 0,718 δισ. € και τις άλλες τρέχουσες ανάγκες του. Και δανείστηκε, επίσης, άλλα 60,920 δισ. €, για να εξυπηρετήσει τοκοχρεωλύσια παρελθόντων ετών. (Συνολικός δανεισμός : 61,656 δισ. €). Το 2008 το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 2,194 δισ. €, για την κάλυψη ενός πρωτογενούς ελλείμματος 3,361 δισ. € και τις άλλες τρέχουσες ανάγκες του. Και δανείστηκε, επίσης, άλλα 67,467 δισ. €, για να εξυπηρετήσει τοκοχρεωλύσια παρελθόντων ετών. (Συνολικός δανεισμός : 69,661 δισ. €). Το 2009 το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 1,046 δισ. €, για την κάλυψη ενός πρωτογενούς ελλείμματος 17,054 δισ. € και τις άλλες τρέχουσες ανάγκες του. Και δανείστηκε, επίσης, άλλα 84,184 δισ. €, για να εξυπηρετήσει τοκοχρεωλύσια παρελθόντων ετών. (Συνολικός δανεισμός : 85,230 δισ. €). Ύστερα, από όλα αυτά, δεν χρειάζεται πολλή φιλολογία, γύρω από το ζήτημα της συγκρότησης και της διάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, ως ενός, καθαρά, τοκογλυφικού χρέους, το οποίο προέκυψε, ως τέτοιο, εξ αιτίας του απλού, αλλά και συνάμα, εγκληματικού γεγονότος, ότι το χρέος αυτό μετατράπηκε, το 2002, από ένα μαλακό νόμισμα, σαν την δραχμή, στην οποία ήταν, στην μεγίστη πλειοψηφία του, εκφρασμένο, σε ευρώ, δηλαδή, σε μια νομισματική μονάδα, η οποία, στον πυρήνα της συγκροτούσε, ήταν και λειτουργούσε ένα σκληρό νόμισμα. Αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι και το ύψιστο έγκλημα, που διαπράχθηκε, από τους εντόπιους "ευρωπαϊστές", τις γαλλογερμανικές ελίτ, την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και του πληθυσμού της χώρας μας, οδηγώντας τους, στην αφανή - εκείν την εποχή - χρεωκοπία και στην συνέχεια, τον Απρίλιο του 2010, στην παταγώδη ουσιαστική χρεωκοπία και στην χρεωδουλική πεονία των Μνημονίων. Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, όλη η πορεία του ελληνικού κρατικού δανεισμού, όπως αναδεικνύεται, χρόνο με τον χρόνο, μέσα από τα συντριπτικά και εντελώς, καταθλιπτικά στοιχεία του παραπάνω απολογιστικού πίνακα του Ελεγκτικού Συνεδρίου, της περιόδου 2000 - 2009, υπήρξε σισύφεια. Το ελληνικό δημόσιο χρέος φούσκωνε, επιτοκιακά, σαν ζυμάρι, όντας θεόρατο και διαρκώς, μεγεθυνόμενο, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα εξυπηρέτησής του, από την ελληνική οικονομία. Αυτό, που είναι προφανές και καθίσταται, άμεσα, ορατό, μέσα από όλη αυτή την διαδικασία παρατήρησης και αναστοχασμού, για το τί - και το πότε - έπρεπε να γίνει, για να αποφευχθεί όλη αυτή η καταστροφή, η αλήθεια είναι πολύ απλή και πολύ πικρή, για τους εντόπιους "ευρωπαϊστές", που οδήγησαν την χώρα, στην παρούσα καταστροφή, η έλευση της οποίας ήταν, απολύτως και ευχερώς, προβλέψιμη και θα ερχόταν, δίκην φυσικού φαινομένου. Αυτό, που ήταν προφανές, σε όλους όσους είχαμε μια στοιχειώδη γνώση της κατάστασης, που επικρατούσε, με το ελληνικό δημόσιο χρέος, την συγκρότηση, την σύνθεση και την διάρθρωσή του, καθώς και την διαχρονική διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, ως μιας κλειστής οικονομίας, στηριζόμενη, κατά βάση, στην εσωτερική αγορά και στις μικρές εταιρικές και ατομικές επιχειρήσεις, με μικρό αριθμό εξαγωγών, δηλαδή, χωρίς μεγάλες εισπράξεις και μικρή ανταγωνιστικότητα, ήταν ότι, ούτε το ελληνικό δημόσιο θα άντεχε να εξυπηρετήσει ένα θεώρατο χρέος, εκφρασμένο, σε ένα σκληρό νόμμισμα, σαν το ευρώ, αλλά, ούτε και η ελληνική οικονομία θα μπορούσε να κρατήσει τις θέσεις της, όχι μόνο στην εξωτερική, άλλά ούτε, καν, στην εσωτερική αγορά αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία θα έχανε την ίδια την δεσπόζουσα θέση της και θα οδηγείτο, σε κατάρρευση των εσωτερικών της μηχανισμών, ενώ, παράλληλα και ευθύς, ως το σκληρό ευρώ θα αντικαθιστούσε την μαλακή δραχμή, ως νόμισμα της χώρας, θα λειτουργούσε, ως ξένο συνάλλαγμα, με αποτέλεσμα την διαρκή εκροή κεφαλαίων, από την ελληνική οικονομία, προς τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης και τους άλλους παραδείσους της τοκογλυφίας, που πριμοδοτείται, υπό το καθεστώς της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, από την ίδια την θεσμική του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, που έχει ως πάγια και διακηρυγμένη αρχή του, την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κίνηση των πάσης μορφής κεφαλαίων. Έτσι, με αυτά τα δεδομένα : α) Η Ελλάδα δεν έπρεπε να εισέλθει, στην ευρωζώνη, επ' ουδενί. Δυστυχώς, η ανόητη, σε βαθμό ηλιθιότητας, "ευρωπαϊστική" ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και τη Γερμανίας, η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν άκουσαν την φωνή της λογικής και ένταξαν την ελληνική οικονομία, στην ευρωζώνη. β) Εφ' όσον, η χώρα μας, κακή τη τύχη, εισήλθε, σε αυτήν την χαοτική νομισματική ένωση, θα έπρεπε, πριν εισέλθει, το ελληνικό δημόσιο χρέος να κουρευτεί, στο σύνολό του, ή έστω, κατά 90%. όχι ότι μια τέτοια κίνηση θα την έσωζε, από τις περιπέτειες. Δεν θα την έσωζε. Απλώς, θα την καθυστερούσε, μέχρι ένα χρονικό σημείο. Δυστυχώς, αυτό το ζήτημα δεν τέθηκε, καν. Η ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία, που κινούσε (και εξακολουθεί, ακόμη, να κινεί), σαν μαριονέττα το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, δεν ήταν διατεθειμένη να ακούσει κάτι τέτοιο. Και οι υποτακτικοί της - ο αστικός πολιτικός κόσμος και όχι μόνον αυτός, φρόντισαν να μην το ακούσει. Δεν το έθεσαν καν. γ) Και φυσικά, το σύνολο του ευρωπαϊκού και του διεθνούς μπατιροτραπεζικού συστήματος δεν έπρεπε να αγοράσει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που του διοχέτευσε, αρχικά, η ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία και στην συνέχεια, το ελληνικό κράτος, μέσα από την διεθνή αγορά ομολόγων. Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή και η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία δεν έπραξαν αυτό, που έπρεπε και πυροδότησαν ένα κερδοσκοπικό/τοκογλυφικό παίγνιο, αγοράζοντας, σωρηδόν, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που τους πάσαρε η ελληνική χρηματοπιστωτική ελίτ, παρά το γεγονός ότι αυτά, ουσιαστικά, αποτελούσαν σκουπίδια και δεν αντιπροσώπευαν, ούτε καν, την αξία του χαρτιού, στα οποία ήσαν τυπωμένα. Η έλευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, τον Σεπτέμβριο του 2008, οδήγησε, έστω και καθυστερημένα, στην πλήρη αποκάλυψη της αδυσώπητης πραγματικότητας, γύρω από το ελληνικό δημόσιο χρέος, την τοκογλυφική του διάρθρωση και την αδυναμία του να εξυπηρετηθεί, ευθύς ως κατέρρευσαν οι, από το 1994, έως το 2007, προηγούμενοι αναπτυξιακοί ρυθμοί της ελληνικής οικονομίας. Η, σωρευτικά, έντονη ύφεση των ετών 2008 - 2009 κατέστησε σαφές ότι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού των παλαιών ελληνικών ομολογιακών χρεών φούσκωναν ένα δημόσιο χρέος, το οποίο δεν μπορούσε να συγκρατηθεί, ως προς τους ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς διόγκωσής του. Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με διάφορα τεχνάσματα, μπόρεσε, σε έναν βαθμό, να αποτρέψει την έλευση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό, που έκανε, δεν ήταν τίποτε άλλο, εκτός, από τον να την καθυστερήσει, ώστε αυτή  η βόμβα να μην σκάσει, στα χέρια της. Η έλευση της κυβέρνησης του, παραπάνω εικονιζόμενου (του άσχετου και διακρινόμενου, για την ευήθεια του ιδίου και των συνεργατών του) ΓΑΠ έβαλε τα πράγματα, στην θέση τους. Η ελληνική κρατική χρεωκοπία πήρε τον δρόμο της και έσκασε, στα χέρια του ΓΑΠ και των ευρωζωνιτών, συμπαρασέρνοντας - όπως ήταν φυσικό και επόμενο να συμβεί - και την ευρωζώνη, η οποία χρεωκόπησε και αυτή, μαζύ με την ελληνική οικονομία. Έτσι, κατανοώντας τις αιτιές της ελληνικής χρεωκοπίας, και την συναφή τοκογλυφική φύση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ας δούμε, λοιπόν, την τοκογλυφική διάρθρωση του χρέους αυτού, με τα τωρινά δεδομένα, από μια άλλη σκοπιά (αυτήν του πρώην υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων και νυν - δυστυχώς - διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα), έτσι, όπως αυτή απεικονίζεται, στο παρακάτω πίνακα, τον οποίον τον έχουμε ξαναδεί, πολλές φορές, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ (ενδεικτικά, δείτε, το δημοσίευμα, με τίτλο : Η ακραία τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο αποτελείται, κατά 49,15%, από τόκους, ο καμβάς των επιλογών για την αντιμετώπισή του, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και η πιθανή αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ).  Ο πίνακας αυτός είναι, απολύτως, χρήσιμος. Ας τον ξαναδούμε : Από τα παραπάνω στοιχεία, που προκύπτουν, από τον πίνακα αυτόν, συμπεραίνεται, αβίαστα, ότι και υπό την οπτική γωνία των στοιχείων, που παραθέτει ο Γιάννης Στουρνάρας, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2014 (με την οποία διαφωνώ, διότι δεν περιλαμβάνει την προϊστορία της μετατροπής του ελληνικού δημόσιου χρέους, από την δραχμική νομισματική του έκφραση, στην αντιστοίχιση αυτής του της έκφρασης, στην νομισματική μονάδα του ευρώ. Και αυτό, φυσικά, ο Γιάννης Στουρνάρας δεν το πράττει τυχαία, ούτε αθώα, αφού είναι ο ίδιος ένας από τους κύριους υπεύθυνους αυτής της καταστροφικής μετατροπής της νομισματικής έκφρασης του ελληνικού δημόσιου χρέους, αφού, μαζύ με τον Λουκά Παπαδήμο, ήταν ένας από τους κύριους διαπραγματευτές της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους άλλους παράγοντες της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, για την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη), το ελληνικό δημόσιο χρέος περιγράφεται, απροκάλυπτα, παραμένει και εξακολουθεί να είναι τοκογλυφικό. Βέβαια, όπως είπαμε, αυτή η σκληρή και πικρή αλήθεια, όσον αφορά το, εν λόγω, χρέος, δεν λέγεται. Έχει πέσει ένα πυκνό πέπλο σιωπής, στην συντήρηση του οποίου, δυστυχώς, συμμετέχει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία διακατέχεται, από αφελείς "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες, τις οποίες και θα πληρώσει, εάν δεν αποκοπεί, εγκαίρως, από αυτές. Όσο πιο γρήγορα ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του συνειδητοποιήσουν ότι η μετατροπή της νομισματικής έκφρασης του ελληνικού δημόσιου χρέους, κατά κύριο λόγο, το μετασχημάτισε, το 2002, από ένα "μαλακό" χρέος, που ήταν εκφρασμένο σε δραχμές, (κατά 80%, με 85%, του συνόλου του), μέχρι το 2001 και το διαμόρφωσε,  σε ένα σκληρό χρέος, εκφρασμένο, στο σύνολό του, σε ευρώ, δηλαδή, σε ένα, καθαρά, αυτοτροφοδοτούμενο τοκογλυφικό χρέος, το οποίο ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί.  Η χώρα, όπως λέω, μονότονα, χρεωκόπησε, αφανώς, από τότε. Η ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και η πρώτη επίσημη χρεωκοπία, με το PSI, του Μαρτίου του 2012, που διαχειρίστηκε, βλακωδώς και πάντως, σύμφωνα με τις οδηγίες και εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ξένων δανειστών και της γερμανικής κυβέρνησης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου όπως και η δεύτερη επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, με την επαναγορά ομολόγων, που διαχειρίστηκε, ομοίως, με τον Βενιζέλο, ο Γιάννης Στουρνάρας, ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, απλώς, άργησαν να έλθουν.  Και φυσικά, όταν ήλθαν αυτές οι διαδοχικές αυτές χρεωκοπίες του ελληνικού κράτους, με τον τρόπο, που σχεδιάστηκαν, κατατμήθηκαν και κατανεμήθηκαν, χρονικά, οδήγησαν, στην πλήρη καταστροφή, την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, επειδή ο σχεδιασμός αυτός, τον οποίον επέβαλαν οι ξένοι δανειστές όλοι αυτοί, που μετέτρεψαν την νομισματική σύνθεση του χρέους, με αυτόν τον τρόπο, που το έκαναν, όπως και εκείνοι, οι οποίοι αποδέχτηκαν αυτή την μετατροπή, καθώς και οι άλλοι, που αγόρασαν αυτό το χρέος, που μετατράπηκε, έτσι όπως μετατράπηκε, τα γνώριζαν όλα αυτά, πολύ καλά. Όπως γνώριζαν και τις επιπτώσεις τους. Απλώς, τοκογλύφισαν, με έναν, απόλυτα, αισχροκερδή τρόπο. Και θα πληρώσουν τις συνέπειες (εκείνοι, που ανέλαβαν να διασώσουν όλους αυτούς). Έτσι, ακόμη και με τους υπολογισμούς του Γιάννη Στουρνάρα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, έτσι, όπως αυτό εμφανιζόταν το 2014, είναι κατά 50% τοκογλυφικό (για την ακρίβεια : κατά 49,16%). Αυτή η κατάσταση, φυσικά δεν άλλαξε, όπως φαίνεται και από τον πίνακα, με την διασπορά του ελληνικού δημόσιου χρέους, που παρουσιάζω, στην αρχή του παρόντος δημοσιεύματος και ο οποίος εμφανίζει τα τωρινά (2015) στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ του κ. Ανδρέα Γεωργίου, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, βρίσκεται, υπό το βάρος της ποινικής του δίωξης, με την κατηγορία της παραποίησης των στοιχείων του ελλείμματος του ελληνικού κατικού προϋπολογισμού του 2009, με αποτέλεσμα την σκοπούμενη συνέχιση της επιβολής, στην ελληνική οικονομία, της πεονικής χρεωδουλείας του πρώτου Μνημονίου. Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον, το 56% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο, αφού το 50% του χρέους αυτού, που αποκτήθηκε, πολύ πριν, από την κρίση και κατά τα έτη 1988 - 2000, σχηματίσθηκε, εξ αιτίας των υπέρογκων επιτοκίων δανεισμού, που ήσαν προϊόν της μαλακής υφής του. Από την άλλη πλευρά, το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε να κάνει και με την υστέρηση των φορολογικών εσόδων, ως ποσοστό του ΑΕΠ, σε όλη την περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και μάλιστα, σε μια εποχή, κατά την οποία, το ελληνικό ΑΕΠ, αυξανόταν, με ρυθμούς της τάξεως, περίπου, του 4% , λόγω της φοροδιαφυγής, αλλά και της συστηματικής φορολογικής αμνηστίας προς τους πλουσίους. Στην πραγματικότητα, το νόμιμο ελληνικό δημόσιο χρέος, πιθανότατα, να φθάνει, στο 30% του ελληνικού ΑΕΠ, αφού και το υπόλοιπο κομμάτι της αύξησής του, μετά το 2007, είναι, καθαρά, τοκογλυφικό και επιβλήθηκε, σε μια στιγμή, κατά την οποία οι συνθήκες της δημιουργίας και της πληρωμής του είχαν υποστεί μια ουσιαστική μεταβολή, λόγω και της έλευσης της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα. Αυτή η εξέλιξη έπρεπε να οδηγήσει, στην μεταβολή των όρων των συμβάσεων, που διήπαν το ελληνικό δημόσιο χρέος και τον αναδρομικό μηδενισμό των επιτοκίων του. Αντί αυτού, αυτό, που έγινε, με πρώτη και πλήρη ευθύνη των ευρωζωνιτών και (κατά δεύτερο λόγο) του Δ.Ν.Τ., ήταν να οδηγηθεί το ελληνικό δημόσιο και η χώρα, στην χρεωκοπία και στον τοκογλυφικό δανεισμό και στην δραστική λιτότητα, με αποτέλεσμα την διάλυση της παραγωγικής υποδομής της ελληνικής οικονομίας και στην συρρίκνωσή της, μέσα σε μια πενταετία, σε επίπεδα, άνω του 25% του ελληνικού ΑΕΠ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο το γεγονός ότι οι θεσμοί της ευρωζώνης έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη ανθρωπιστικής κρίσης, στην χώρα, μας, ως αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών, που δημιουργήθηκαν, από τις πολιτικές των Μνημονίων, που αυτοί επέβαλαν (μια παραδοχή, η οποία στοιχειοθετεί την τέλεση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, αποτελεί ποινικό αδίκημα, που εμπίπτει, στο Διεθνές Ποινικό Δίκαιο και παρέχει την νομιμοποιητική βάση, για την προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, κατά των δανειστών του ελληνικού κράτους), απολύτως, σαφές, ότι ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο, σε ποσοστό, που αγγίζει και ξεπερνάει το 70% του τωρινού του συνόλου. Και αν ερευνηθεί, ενδελεχώς, είναι πολύ πιθανό να ξεπερνάει, κατά πολύ και αυτό το ποσοστό. Αυτός ο συντηρητικός υπολογισμός, γύρω από το πραγματικό και νόμιμο ελληνικό δημόσιο χρέος (ο οποίος δεν αγγίζει τον εξόφθαλμα, παράνομο δανεισμό, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι παράνομες συμβάσεις, με τις, επίσης, παράνομες μίζες, οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν από διάφορες συμβεβλημένες, με τις ενδιαφερόμενες εταιρείες τράπεζες), όπως συνέβη, με τις συμβάσεις και τα έργα της SIEMENS, καθώς και με τις μίζες του Άκη Τσοχατζόπουλου, με τις διάφορες γερμανικές και άλλες εταιρίες των εξοπλιστικών προγραμμάτων), κατεβάζει το επίπεδο του πραγματικού και νόμιμου ελληνικού δημόσιου χρέους, στο ποσόν των 94,5 δισ. €. Όμως, τα πράγματα, δεν σταματούν, σε αυτόν τον αριθμό. Η έρευνα, που πρέπει να γίνει, από την επιτροπή της Βουλής, θα αγγίξει και τον ανοικτό και ευθύ παράνομο δανεισμό, που έγινε, για τις παράνομες συμβάσεις και τις μίζες, που δόθηκαν και ελήφθησαν, από όλους τους αποστολείς και από όλους τους αποδέκτες. Και επειδή είναι γνωστό τοις πάσι, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα (όπως και η εντόπια οικονομική ελίτ) είναι, άκρως, διεφθαρμένο, αποτελεί, περίπου, ακράδαντη βεβαιότητα, δίκην φυσικού φαινομένου, ότι το πραγματικό και νόμιμο ελληνικό δημόσιο χρέος, δια του οποίου εξυπηρετήθηκαν πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού και της ελληνικής οικονομίας, είναι πολύ μικρότερο των 94,5 δισ. €. Με αυτά τα δεδομένα, μπορούμε, άνετα και χωρίς να φοβόμαστε ότι θα είμαστε μακριά, από την αλήθεια, να συμπερασματολογήσουμε ότι ο αρχικός υπολογισμός, τον οποίο έκανα, στις 11 Ιουνίου του 2011, στο δημοσίευμα μου, με τίτλο, Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €,  είναι βάσιμος. Η συγκρότηση της κοινοβουλευτικής Επιτροπής, για τον έλεγχο του ελληνικού δημόσιου χρέους, στον οποίο προχώρησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι, λοιπόν, απολύτως, χρήσιμη. Η συγκρότηση αυτής της επιτροπής προξένησε πανικό και εκνευρισμό στις Βρυξέλλες - και όχι μόνο. Αυτή η επιτροπή, άλλωστε, είναι και ο λόγος, που ο πρώην τροτσκιστής και μέλος της ηγεσίας του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που υπήρξε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και τώρα, είναι μέλος της Commission, ως Επίτροπος, επί των Οικονομικών, ο Pierre Moscovici, εκφώνησε, πριν από λίγες ημέρες, αναφερόμενος στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, την αμίμητη ρήση - η οποία είναι, προφανώς, προϊόν σύγχυσης, ενόχλησης και εκνευρισμού - ότι : "εμείς σεβόμαστε την δημοκρατία, η Ελλάδα να σεβαστεί το χρέος"! Εννοείται, βέβαια, ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αγνοήσει την προτροπή του κ. Μοσκοβισί. Πρέπει να την γράψει, στα παλαιότερα των υποδημάτων της και να διερευνήσει, πλήρως, τις συνθήκες της δημιουργίας και της θεόρατης διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και φυσικά, να το περιστείλει, στις νόμιμες και τις πραγματικές του διαστάσεις. Η ελληνική κυβέρνηση έχει όλες τις δυνατότητες και με την εθνική και με την κοινοτική νομοθεσία να προβεί, στον ενδελεχή έλεγχο του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και έχει την νομιμοποίηση από τον πληθυσμό της χώρας μας για να προβεί, σε αυτή την ενέργεια, αφού έχει την αμέριστη υποστήριξή του, στις ενέργειές της, ενώ, παράλληλα, κυριαρχεί, πλήρως, στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, όπως δείχνει και η παραπάνω δημοσκόπηση, η οποία είναι, απλώς, ενδεικτική και απεικονίζει το σύνολο των δημοσκοπήσεων, που έχουν γίνει, μέσα σε αυτή την περίοδο, δύο, περίπου μήνες, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η, μόλις, συγκροτηθείσα Επιτροπή της βουλής, για τον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού δημόσιου χρέους έχει πολλή δουλειά να κάνει. Αρκεί να αφεθεί να την κάνει...