Απρίλιος - Ιούνιος 1941 : Από το σχέδιο "Marita", στο σχέδιο "Ερμής" και από εκεί, στο σχέδιο "Barbarossa". Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η Μάχη της Κρήτης και η κατάρευση της επίθεσης στην "Σοβιετική Ένωση", μέσα από την προσωπική μαρτυρία του Adolf Hitler.

Απρίλιος 1941 : Κάπου, στην ηπειρωτική Ελλάδα. Το μέτωπο του πολέμου έχει καταρρεύσει και μια νεαρή Ελληνίδα μητέρα παίρνει το παιδί της και φεύγει, στο άγνωστο - εκείνη ξέρει για πού -, μπροστά στον κίνδυνο των νικητών εισβολέων...



Με αφορμή την επέτειο της μάχης της Κρήτης, ο ελληνογερμανικός πόλεμος, η μάχη αυτή, οι επιπτώσεις τους, στην εκστρατεία και στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, στην "Σοβιετική Ένωση" και γενικότερα, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελούν τα θέματα, με τα οποία θα επιχειρήσω να διαπραγματευθώ, στο παρόν πόνημα.

Η περίφημη "πολιτική διαθήκη" του Adolf Hitler, που γράφτηκε τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ενώ περίμενε, στα υπόγεια της καγγελαρίας του Βερολίνου, έχοντας την ψυχολογία του αποκλεισμένου, την έλευση της ήττας  και το μοιραίο τέλος του οικοδομήματός του - της ναζιστικής Γερμανίας - και του ιδίου, θα είναι ένα πολύτιμο βοήθημα, στο σημερινό ιστορικό οδοιπορικό. Βέβαια, τα κείμενα, που παρουσιάζονται, δεν συνιστούν, ακριβώς, κάποια "πολιτική διαθήκη" του μελαγχολικού Γερμανού δικτάτορα, ο οποίος, ανάμεσα, στα άλλα, είχε κτυπηθεί και από τα εξελισσόμενα συμπτώματα της νόσου του Πάρκινσον. Ουσιαστικά, είναι κάποιες σκόρπιες, αλλά και συνάμα, συστηματικές σκέψεις του, οι οποίες στροβιλίζονται και επικεντρώνονται, στην καταγραφή των αιτιών της επερχόμενης ήττας. Δηλαδή στο τί - και γιατί - πήγε στραβά. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα φόντο, στο οποίο εκτυλίσσεται η φυσιολογική και απόλυτα, κατανοητή προσπάθεια του ηττημένου ηγέτη του γερμανικού ναζισμού να απενοχοποιηθεί, για όλη την προσωπική πολιτική διαδρομή του και ιδιαίτερα, για την επιλογή του να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου και να ακολουθήσει την οδό του πολέμου, ο οποίος ήταν δεδομένος, από την στιγμή, που αγνοώντας τις γαλλοβρετανικές προειδοποιήσεις, εισέβαλε, στην Πολωνία, γνωρίζοντας ότι οι δύο μεγάλοι ευρωπαϊκοί του αντίπαλοι θα κήρυσσαν τον πόλεμο, στην Γερμανία, όπως και έπραξαν, όταν τα στρατεύματά του εισέβαλαν στα πολωνικά εδάφη.

Ο εφιάλτης της Ελλάδας, η μοιραία - κατά τον ίδιο τον Χίτλερ - ελληνική περιπέτεια, η εκστρατεία κατά της Ελλάδας, την περίοδο της παντοδυναμίας της Γερμανίας και της, περίπου, πλήρους κυριαρχίας της στην ευρωπαϊκή ήπειρο, έρχεται και επανέρχεται, στο μυαλό, στις σκέψεις και στα κείμενα του Γερμανού δικτάτορα, εκείνες τις δύσκολες και τις καταθλιπτικές ημέρες, κατά τις οποίες είχε καταστεί το εύκολο θήραμα των αντιπάλων του, οι οποίοι έσφιγγαν, ολοένα και πιο πολύ, τον κλοιό γύρω του. Η Ελλάδα, την αρχαία εκδοχή της οποίας, πάντοτε, θαύμαζε, χωρίς αυτό να τον αποτρέπει, από το να συμπεριφερθεί, με απίστευτη σκληρότητα, στην σύγχρονη εκδοχή της, είναι για τον Adolf Hitler, η βασική αιτία της προσωπικής του ήττας και των δεινών της Γερμανίας. 

Και επειδή δεν μπορούσε να βρει κάποια αξιόλογη αφορμή, στην ελληνική στάση, για το ρίσκο, το οποίο ο ίδιος αποφάσισε και ανέλαβε, πραγματοποιώντας την εισβολή, στον ελληνικό χώρο, μια εισβολή που του κόστισε (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του), με την κατασπατάληση, περίπου δυόμισυ μηνών, απέδωσε την ευθύνη, για τις εξελίξεις, που έλαβαν χώρα και οι οποίες συγκεκριμενοποιούνται, στην καθυστέρηση της επίθεσης, στην Ρωσία και στην επακόλουθη γερμανική ήττα, στον Benito Mussolini, που ανέλαβε το εγχείρημα της επίθεσης, κατά της Ελλάδας. Ένα εγχείρημα, το οποίο ο ηγέτης του ιταλικού φασισμού δεν μπόρεσε να φέρει σε πέρας, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί (;) να παρέμβει ο ίδιος ο Χίτλερ, προκειμένου να πράξει εκείνο, το οποίο δεν μπορούσαν οι Ιταλοί.

Το πόσο δίκιο και το πόσο άδικο έχει ο Adolf Hitler, σε όσα ισχυρίζεται είναι κάτι  που θα το δούμε και θα το εξετάσουμε.


Αλλά, εκτός από τα κείμενα και τους, εκ των υστέρων, ισχυρισμούς του Adolf Hitler, στην πορεία της διαπραγμάτευσης του θέματος του παρόντος δημοσιεύματος, θα δούμε την κυριαρχία των γερμανικών δυνάμεων, στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά, κυρίως, την εξέλιξη της μάχης της Κρήτης και την κατάληψή της, από τον γερμανικό στρατό, μέσα από τις καταγραφές του ημερολογίου του Paul Joseph Goebbels, τις οποίες ο επιφανής ναζιστής κρατούσε τις ημέρες εκείνες, που η μάχη αυτή διεξαγόταν.

Στο τέλος του παρόντος κειμένου θα δούμε, καρέ - καρέ, όλο το φρικτό σκηνικό των ωμοτήτων, έτσι όπως αυτές έλαβαν χώρα, στο Κοντομαρί των Χανίων, από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, στις 2 Ιουνίου 1941, όταν Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, υπό την ηγεσία του υπολοχαγού Horst Trebes, με αφορμή την εύρεση πτωμάτων Γερμανών στρατιωτών, έξω από το χωριό, προέβησαν, στην σύλληψη και εκτέλεση, εν ψυχρώ, 25 ανδρών, ηλικίας, από 18 έως 50 ετών. Και φυσικά, το φωτογραφικό υλικό, που παρουσιάζεται, εδώ, είναι ένα καθαρό γερμανικό προϊόν, αφού οι, πάντοτε, σχολαστικοί Γερμανοί φωτογράφησαν, με κάθε λεπτομέρεια το έργο τους αυτό. Φωτογράφος ήταν ο Franz Peter Weixler.

Η εκτέλεση στο Κοντομαρί δεν έγινε τυχαία, ούτε, υπήρξε αποτέλεσμα κάποιας έξαψης της στιγμής. Την εντολή την έδωσε ο αρχηγός της στρατιωτικής επιχείρησης, κατά της Κρήτης ο στρατηγός Kurt Student, ο οποίος διατάχθηκε, από τον Hermann Goering.

Το ελληνικό μέτωπο, μετά την επίθεση των Γερμανών, κατά της Ελλάδας, στις 6/4/1941 κατέρρευσε, γρήγορα, ανάμεσα στα άλλα και εξ αιτίας της αστραπιαίας κατάρρευσης της Γιουγκοσλαβίας, στην οποία ο γερμανικός στρατός επιτέθηκε την ίδια ημέρα. Η άμεση κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας έδωσε την δυνατότητα, στις γερμανικές δυνάμεις, να παρακάμψουν την σθεναρή αντίσταση του ελληνικού στρατού, στα οχυρά Μεταξά, που κάλυπταν ολόκληρη την ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Τα οχυρά Μεταξά ανέκοψαν και καθήλωσαν, πλήρως, τις γερμανικές δυνάμεις, που βρέθηκαν, απέναντί τους, αλλά αυτή η εξέλιξη αποδείχτηκε αναποτελεσματική, αφού οι Γερμανοί μπόρεσαν να τα παρακάμψουν, όπως είχαν κάνει, τον Ιούνιο του 1940 και με την γραμμή Μαζινώ, στην Γαλλία. 

Όλες οι άλλες παράμετροι της στρατιωτικής αντιπαράθεσης, στον ελλαδικό χώρο, μετά την γερμανική εισβολή, το μόνο, που θα μπορούσαν να κάνουν, ήταν να καθυστερήσουν την έλευση της γερμανικής επικράτησης. Και με δεδομένη την σφοδρή ανατροπή, στο γιουγκοσλαβικό μέτωπο και την πτώση της Γιουγκοσλαβίας, μέσα σε μια ημέρα, στα χέρια των Γερμανών, η κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, ήταν φυσιολογική και αναμενόμενη, αφού οι δυνάμεις του στρατηγού von List, παρέκαμψαν την αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων, στα οχυρά Μεταξά, εισβάλοντας στην Ελλάδα και μέσα από την ελληνογιουγκοσλαβική μεθόριο, η οποία ήταν ανοχύρωτη και έφθασαν στην Θεσσαλονίκη, μέσω της κοιλάδας του Αξιού. Ο ελληνικός στρατιωτικός σχεδιασμός ήταν φτιαγμένος και άρτιος, για να αντιμετωπίσει έναν βαλκανικό πόλεμο, βασισμένος, στην συμμαχία, με την Γιουγκοσλαβία. Δεν είχε φτιαχτεί, για να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κλίμακας.

Η ήττα του ελληνικού στρατού, η οποία ήταν δεδομένη, όταν έγινε η γερμανική εισβολή, παρά τις όποιες ελπίδες έτρεφαν οι Βρετανοί, για αντίσταση, κατά των Γερμανών, επί ελληνικού εδάφους και οι οποίες ήσαν ελπίδες περισσότερο του Βρετανού πρωθυπουργού Winston Churchill και όχι του στρατιωτικού του επιτελείου, δεν μπορούσε να αποφευχθεί, λόγω της συντριπτικής στρατιωτικής ισχύος και της υπεροχής του γερμανικού στρατού, στο πεδίο των μαχών.

Όσο και αν εξετάσουμε, τις, επί μέρους, παραμέτρους και τις - όχι, πάντα, ασήμαντες - λεπτομέρειες, η αλήθεια είναι ότι οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να αντιμετωπισθούν, ούτε από τον ελληνικό στρατό, ούτε από τις βρετανικές δυνάμεις, που είχαν σταλεί, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, στην Ελλάδα, προκειμένου να αποκρουσθεί η διαφαινόμενη γερμανική επίθεση. Απλά, η δύναμη πυρός των Γερμανών εισβολέων ήταν τέτοια, που, στο πεδίο των αντιπαρατιθέμενων δυνάμεων, έτσι όπως αυτό είχε διαμορφωθεί, στον χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, την άνοιξη του 1941, η ήττα των αντιπάλων τους ήταν αναπόφευκτη.

Όμως, η ελληνική στρατιωτική αντίσταση και οι απώλειες, που είχαν οι Γερμανοί ναζιστές εισβολείς, μπορεί να μην έφεραν την νίκη, από βραχυχρόνια άποψη, αλλά η αλήθεια είναι ότι συνέβαλαν, σημαντικά, στην γερμανική ήττα, μακροπρόθεσμα. Και αυτό έγινε, μέσα από την σημαντική καθυστέρηση της υλοποίησης του σχεδιασμού του γερμανικού επιτελείου, για την επίθεση στην "Σοβιετική Ένωση".

Η μεταγενέστερη ιστοριογραφία έχει απαξιώσει την συμβολή της ελληνικής αντίστασης, κατά των Γερμανών, στα πεδία των μαχών, κατά την περίοδο Απρίλίου - Ιουνίου 1941, δηλαδή από την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, κατά της Ελλάδας, μέχρι το τέλος της μάχης της Κρήτης, το οποίο ανακοίνωσαν, θριαμβευτικά, οι Γερμανοί ναζιστές, στις 3/6/1941. Αλλά, η αλήθεια είναι, αρκετά, διαφορετική, αφού η γερμανική εισβολή στην "Σοβιετική Ένωση", τελικά, πραγματοποιήθηκε, στις 22/6/1941, εμφανώς, καθυστερημένα, σε σχέση, με τον σχεδιασμό του γερμανικού στρατιωτικού επιτελείου, ο οποίος προέβλεπε την διενέργεια της επίθεσης, κάπου μέσα στον Μάϊο του 1941, ίσως και νωρίτερα, εάν δεν μεσολαβούσε η ελληνική περιπέτεια.

Παρά τα όσα θέλουν να ισχυρίζονται οι σύγχρονοι ιστοριογράφοι, η πραγματικότητα είναι, αρκετά διαφορετική. Για το πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα, σχετικά, με την καταστροφική επιρροή του ελληνοϊταλικού και ιδιαίτερα, του ελληνογερμανικού πολέμου, από τον Απρίλιο του 1941, μέχρι τις αρχές Ιουνίου του ίδιου έτους, στις πολεμικές επιδιώξεις των Γερμανών ναζιστών και στην συμβολή του πολέμου αυτού, στην τελική ήττα της Γερμανίας, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καλόν είναι να ανατρέξουμε, στην μαρτυρία του παθόντος, δηλαδή του Adolf Hitler, ο οποίος, στους τελευταίους μήνες της ζωής του και ενώ ο κλοιός των συμμαχικών στρατών έσφιγγε, γύρω του, μίλησε, ανασκοπώντας την εμπλοκή του, στον πόλεμο και τις αιτίες της επερχόμενης ήττας του, η οποία ήταν βέβαιη και πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Ο Adolf Hitler, κλεισμένος στα υπόγεια της καγγελαρίας, άφησε πίσω την προσωπική του μαρτυρία και την γνώμη του, για τον πόλεμο και την καταστροφική, για τον ίδιο και την Γερμανία, τροπή, που αυτός πήρε, αναφερόμενος και στον πόλεμο, με την Ελλάδα και τις επιπτώσεις του, στην πολεμική προσπάθεια και στην ήττα της χώρας του.

"HITLER DEAD" γράφει η αμερικανική εφημερίδα "Seattle Post Intelligencer", στις 2/5/1941. Πριν πεθάνει, όμως, ο Adolf Hitler εξέφρασε τις απόψεις του, για τον πόλεμο και για τα αίτια της γερμανικής ήττας. Οι απόψεις του, όσο και αν διακατέχονται, από την παρηγορητική μεροληψία του ηττημένου, δεν είναι χωρίς αξία. Κάθε άλλο...




Ας δούμε τα σχετικά αποσπάσματα, από την μαρτυρία του ηγέτη της ναζιστικής Γερμανίας :

 Στις 17/2/1945, λέει τα ακόλουθα, για την ιταλική επίθεση, κατά της Ελλάδας, για την αναγκαιότητα της πολεμικής εμπλοκής της Γερμανίας, λόγω των ιταλικών ηττών και την καταστροφική (κατά τον ίδιο) καθυστέρηση της γερμανικής επίθεσης, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης" :


"Η ανάμειξη της Ιταλίας, στον πόλεμο, προσέφερε, αμέσως, στους εχθρούς μας, τις πρώτες νίκες τους, γεγονός το οποίο επέτρεψε στον Τσώρτσιλ να αναζωογονήσει το θάρρος των συμπατριωτών του, παρέχοντας ελπίδες, σε όλους τους αγγλόφιλους, ανά την υφήλιο. Ακόμα και όταν αποδεικνύονταν ανίκανοι να διατηρήσουν τις θέσεις τους, στην Αβησσυνία και την Κυρηναϊκή, οι Ιταλοί είχαν το θράσος να εμπλακούν, χωρίς να ζητήσουν την συμβουλή μας και χωρίς να υπάρξει προηγούμενη ειδοποίηση, σε μια άσκοπη εκστρατεία, στην Ελλάδα. Οι εξευτελιστικές ήττες που υπέστησαν, ώθησαν ορισμένα βαλκανικά κράτη να μας αντιμετωπίζουν, με οργή, αλλά και περιφρόνηση. Σε αυτή τη διαπίστωση έγκειται η σκλήρυνση της στάσης της Γιουγκοσλαβίας και της μεταστροφής της, κατά την άνοιξη του 1941. Αυτό το γεγονός μας υποχρέωσε, σε αντίθεση, με όλα τα σχέδια μας, να επέμβουμε στην βαλκανική χερσόνησο και αυτή μας η επέμβαση, με την σειρά της, οδήγησε, σε μια καταστροφική καθυστέρηση, ως προς την εκδήλωση της επίθεσής μας, εναντίον της Ρωσίας. Υποχρεωθήκαμε να στείλουμε, στο βαλκανικό μέτωπο, μερικές, από τις καλύτερες μεραρχίες μας. Και συνεπεία, αυτού του γεγονότος υποχρεωθήκαμε να καταλάβουμε μεγάλες περιοχές όπου, αν δεν είχε υπάρξει η ανόητη αυτή επίδειξη, εκ μέρους των Ιταλών, η παρουσία των στρατευμάτων μας θα ήταν, απόλυτα, περιττή. Τα βαλκανικά κράτη θα ήταν, απόλυτα, ικανοποιημένα, αν τους επιτρεπόταν να διατηρήσουν στάση ευνοϊκής ουδετερότητας, απέναντι μας. Όσο, για τους αλεξιπτωτιστές μας, θα προτιμούσα να τους είχα εξαπολύσει, εναντίον του Γιβραλτάρ, παρά εναντίον της Κορίνθου, ή της Κρήτης! "


Στις 20/2/1941, ο Χίτλερ επανέρχεται, στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και λέει τα παρακάτω :


"Οι μόνες διαφωνίες, οι οποίες ανέκυψαν, μεταξύ εμού και του Ντούτσε, προέκυψαν, από τα μέτρα, τα οποία αισθάνθηκα αναγκαίο να λάβω, από καιρό, σε καιρό. Παρά την πλήρη εμπιστοσύνη, την οποία απελάμβανε, σε προσωπικό επίπεδο, έκρινα πως είχα υποχρέωση να μην του γνωστοποιήσω τα σχέδιά μου, στην περίπτωση εκείνη, κατά την οποία η, τυχόν, αδιακρισία του ήταν δυνατόν να επιφέρει πλήγμα, στις επιδιώξεις μας. Ωστόσο, όπως εγώ είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, στον Μουσσολίνι, με τη σειρά του αυτός διατηρούσε εμπιστοσύνη, στον Τσιάνο. Κι' εκείνος, με τη σειρά του, δεν διατηρούσε μυστικά, από τις όμορφες κυρίες, που τον περιτριγύριζαν, σαν πεταλούδες. Το γεγονός αυτό το πληρώσαμε, ακριβά. Και καθώς ο εχθρός επιθυμούσε πολύ να λάβει πληροφορίες, μη φειδόμενος εξόδων, περιήλθε, σε γνώση του, μεγάλος αριθμών μυστικών αποφάσεων, με αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτό, είχα σοβαρούς λόγους να μην ενημερώνω, για όλα τον Ντούτσε. Εκφράζω, μόνο, την λύπη μου, για το ότι δεν εξετίμησε και δεν κατενόησε αυτό το γεγονός, αντίθετα, παρερμήνευσε την στάση μου και επεδίωξε να μου το ανταποδώσει. Ουδεμία αμφιβολία υφίσταται ότι είμαστε άτυχοι, με τις λατινικές φυλές! Ενώ ήμουν απασχολημένος, πρώτα, στο Μοντουάρ, επιδιώκοντας μία μάταιη πολιτική συνεργασίας, με την Γαλλία, έπειτα στο Ενταί, όπου αναγκάστηκα να δεχθώ αηδείς τιμές, από έναν, δήθεν, φίλο, ένας τρίτος, Λατίνος, που ήταν αυτή την φορά, δυστυχώς, πραγματικός φίλος, επωφελήθηκε, από την ενασχόληση μου, θέτοντας, σε εφαρμογή την καταστροφική εκστρατεία του, εναντίον της Ελλάδας".


Στις 26/2/1945, ο Χίτλερ, αφού περιγράφει την στάση του Στάλιν, πριν την γερμανική επίθεση, ανασκοπεί και πάλι την εκστρατεία του, στα Βαλκάνια και τις ιταλικές ήττες, στην Αλβανία, που τον απομάκρυναν, από την επίθεση, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης" :



"Από την άλλη πλευρά, διαρκούντος του θέρους του 1940, η στάση την οποία τηρούσαν οι Ρώσοι και το ότι είχαν απορροφήσει τις βαλτικές χώρες και την Βεσσαραβία, καθώς εμείς ήμασταν απασχολημένοι, στην Δύση, δεν μπορούσε να δημιουργήσει καμία ψευδαίσθηση, αναφορικά, με τους απώτερους σκοπούς τους. Αρκούσε η επίσκεψη του Μολότοφ τον Νοέμβριο, για να διαλύσει και την τελευταία αυταπάτη. Πράγματι, οι προτάσεις, τις οποίες μου υπέβαλε ο Στάλιν, μετά την επιστροφή του υπουργού του, στην Ρωσία, δεν με παραπλάνησαν. Ο Στάλιν, διαδραματίζοντας τον ρόλο ενός ασύγκριτου εκβιαστή, επιχειρούσε να εξασφαλίσει χρόνο, προκειμένου να σταθεροποιήσει τις προκεχωρημένες βάσεις του, στην Φιλλανδία, αλλά και στα Βαλκάνια. Χωρίς περιστροφές, μπορώ να πω ότι κατέβαλε συνεχείς προσπάθειες να παίξει την γάτα και το ποντίκι, με εμάς. Η τραγωδία, από την άποψη μου, εντοπίζεται, ακριβώς, στο γεγονός ότι δεν είχα την δυνατότητα να επιτεθώ, πριν από τις 15 Μαΐου και πως αν επιθυμούσα να επιτύχω, κατά την πρώτη επίθεση μου, ήταν ζωτικής σημασίας να μην επιτεθώ αργότερα, από αυτή την ημερομηνία. Καθ' όλη την διάρκεια του χειμώνα του 1940 και ακόμη περισσότερο, κατά την άνοιξη του 1941, διακατεχόμουν, βασανιστικά, από τον εφιάλτη, πως οι Ρώσοι θα μπορούσαν να μας επιτεθούν. Η έκβαση μίας σειράς γεγονότων, όπως ήταν οι ήττες, που υπέστησαν οι Ιταλοί, στην Αλβανία και στην Κυρηναϊκή, είχαν, ως συνέπεια, να εγερθεί ένας μικρός αναβρασμός εξεγέρσεων, στα Βαλκάνια. Έμμεσα, οι ήττες αυτές των Ιταλών, απετέλεσαν ένα κτύπημα, στην πίστη, περί της αήττητης στρατιωτικής μηχανής μας, αίσθηση, την οποία είχαν, όμοια, φίλοι και εχθροί. Το γεγονός και μόνο αυτό, επέφερε, ως αίτιο, την γιουγκοσλαβική μεταβολή, ένα γεγονός, το οποίο μας υποχρέωσε να κλιμακώσουμε τον πόλεμο, στην περιοχή των Βαλκανίων, εμπλέκοντας, σε αυτόν, τις βαλκανικές χώρες, εξέλιξη, την οποία επιθυμούσα να αποφύγω και να αποτρέψω, με κάθε δυνατό τρόπο. Διότι, έχοντας εμπλακεί σε πολεμική σύρραξη, προς αυτή την κατεύθυνση, ήταν πιθανό να ενδώσουμε, στο δέλεαρ και να προελάσουμε, ακόμη παραπέρα".

Ο Adolf Hitler, σε ένα προπαγανδιστικό φίλμ, με στιγμιότυπα, από την ζωή του, στο αναπαυτήριο του Berghof, στα βουνά της Βαυαρίας. Αργότερα, θα έλθουν τα δύσκολα...



Ο Adolf Hitler είναι, άκρως, περιγραφικός, στους ισχυρισμούς του, για την καθοριστική επίδραση της γερμανικής επίθεσης, κατά της Ελλάδας, στην καταστροφική καθυστέρηση της γερμανικής εισβολής στην "Σοβιετική Ένωση" και στην ήττα της Γερμανίας, στον πόλεμο. Περισσότερο καθαρά, δεν θα ήταν δυνατόν να περιγραφούν οι καταστροφικές επιπτώσεις της γερμανικής εμπλοκής, στην Ελλάδα, στον γενικότερο πολεμικό σχεδιασμό του γερμανικού στρατού και στην ήττα, που ακολούθησε.

Θα μπορούσε ο Χίτλερ να κάνει λάθος;

Είναι όλος αυτός ο συνδυασμός των ισχυρισμών του, για τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολεμικής εκστρατείας, κατά της Ελλάδας, στον γενικότερο στρατιωτικό σχεδιασμό της Γερμανίας, προϊόν του πανικού, της απογοήτευσης και της διάθεσής του,για μια λογικοφανή αυτοπαρηγορία, μπροστά στην επερχόμενη βέβαιη ήττα;

Αποτελεί αυτή η μονότονη επίρριψη των ευθυνών, για την τελική ήττα της Γερμανίας και του Άξονα, στην αχρείαστη και στρατηγικά, εσφαλμένη ιταλική επίθεση, κατά της Ελλάδας, που οδήγησε, στην λήψη της απόφασης, για την κατάστρωση και την υλοποίηση του σχέδιου "Μαρίτα", δηλαδή της γερμανικής επίθεσης, κατά της Ελλάδας, μια προσπάθεια να επιρρίψει τις ευθύνες, για την ήττα, σε άλλους - και στην συγκεκριμένη περίπτωση, στον Benito Mussolini και στην Ιταλία, μια προσπάθεια ενός απελπισμένου και ηττημένου ηγέτη να επιρρίψει τις προσωπικές του ευθύνες, σε άλλους;

Ναι, σε έναν βαθμό - το μέγεθος του οποίου είναι, υπό συζήτηση, ο ηγέτης του γερμανικού ναζισμού σφάλλει.

Ναι, σε έναν βαθμό, το μέγεθος του οποίου μπορεί να αποτελέσει - και αποτελεί - αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων - οι ισχυρισμοί του Γερμανού ηγέτη είναι προϊόν του πανικού του και της απογοήτευσής του, μπροστά, στην επερχόμενη ήττα και αποτελούν, προφανώς, μια μορφή αυτοπαρηγορίας, της οποίας ο βαθμός επαφής, με τα αντικειμενικά δεδομένα, είναι ερευνητέος.

Ναι, σε έναν βαθμό, αρκετά σημαντικό, η επίρριψη των ευθυνών, στον Μουσσολίνι, για την εμπλοκή της Γερμανίας, στον πόλεμο, κατά της Ελλάδας, δηλαδή, για μια απόφαση, που πήρε ο ίδιος ο Χίτλερ, είναι, προφανώς, σε σημαντικό βαθμό, μια προσπάθεια του ηγέτη της ναζιστικής Γερμανίας να μεταθέσει τις δικές του ευθύνες, στον ηγέτη του ιταλικού φασισμού και στην Ιταλία ολόκληρη.


Όλα αυτά, μέχρι σε ένα σημείο ισχύουν. Και οι μεταγενέστεροι ιστοριογράφοι και ιστορικοί, που εξιστορούν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχουν άδικο, που αναφέρονται, στα κίνητρα του ηττημένου ηγέτη του γερμανικού κράτους, που τον οδήγησαν, σε αυτούς τους ισχυρισμούς. Επίσης, δεν έχουν άδικο, όταν σχετικοποιούν τις επιπτώσεις του ελληνικού πολέμου, στην ήττα της Γερμανίας. Προφανώς, η ήττα της Γερμανίας ήταν προϊόν πολλών άλλων, πέρα του ελληνικού πολέμου, παραγόντων, γεγονότων και εξελίξεων.

Όμως, η αλήθεια, επίσης, είναι ότι, σε έναν βαθμό, ο οποίος δεν είναι αμελητέος, αλλά είναι, αξιοσημείωτα, σύμφωνος με τα πραγματικά περιστατικά και τις εξελίξεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο, μετέπειτα, ρωσικό μέτωπο, οι ισχυρισμοί του Χίτλερ, έχουν βάση.

Πράγματι, εάν ο γερμανικός στρατός είχε αποφύγει την εμπλοκή, στο ελληνικό μέτωπο, την άνοιξη του 1941, θα μπορούσε να ξεκινήσει την εκστρατεία, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης", πολύ πριν τις 22/6/1941, με πολύ περισσότερες δυνάμεις και είναι, σφοδρότατα, πιθανό να είχε βρεθεί, στην Μόσχα, ακόμη και στα Ουράλια και πέρα από αυτά, πολύ πριν τον χειμώνα του 1941 - 1942. Και φυσικά, θα μπορούσε να είχε κάμψει την αντίσταση του Κόκκινου Στρατού, οδηγώντας, στην κατάρρευση της "Ε.Σ.Σ.Δ.".

Αυτό ήταν και το πιο πιθανό σενάριο, που ελάμβαναν υπόψη τους, όλα τα σοβαρά στρατιωτικά επιτελεία εκείνη την εποχή. Το αμερικανικό στρατιωτικό επιτελείο, μάλιστα, θεωρούσε, ακόμη και μετά την καθυστερημένη (κατά την σχηματισμένη, μεταγενέστερα, άποψη του Χίτλερ) γερμανική επίθεση, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης", στις 22/6/1941, θα έληγε, αίσια, για τους Γερμανούς, μέσα σε τρεις μήνες, αν και το γερμανικό σχέδιο "Barbarossa" προέβλεπε κατάληψη της "Σοβιετικής Ένωσης", μέσα σε 4 εβδομάδες.

8/12/1941 : Στην συνεδρίαση του Κογκρέσσου, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Franklin Delano Roosevelt κηρύσσει τον πόλεμο, κατά της Ιαπωνίας, μετά την επίθεση των Ιαπώνων, στο Πέρλ Χάρμπορ. Το Κογκρέσσο δεν επιτρέπει την κήρυξη του πολέμου, στην Γερμανία, διότι κάτι τέτοιο δεν επιθυμούσε η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο είχε την πλειοψηφία, στα νομοθετικά σώματα. Τον πόλεμο, όμως, θα τον κηρύξει ο Χίτλερ, λόγω της συμμαχίας του, με την Ιαπωνία, χωρίς να έχει διασφαλίσει ότι οι Ιάπωνες θα επιτεθούν, στην "Σοβιετική Ένωση", στα εδάφη της Άπω Ανατολής...




Αλλά η εκτέλεση του σχεδίου "Barbarossa" καθυστέρησε. Και μάλιστα, καθυστέρησε όχι, εξ αιτίας των Αμερικανών, οι οποίοι εκείνη την εποχή δεν είχαν εισέλθει, στον πόλεμο. Στον πόλεμο εισήλθαν πολύ αργότερα - στις 7/12/1941, μετά την επίθεση των Ιαπώνων, στο Περλ Χάρμπορ και χωρίς, αρχικά, ο Franklin Delano Roosevelt να κηρύξει τον πόλεμο, κατά της Γερμανίας. Όχι, γιατί δεν το ήθελε, αλλά επειδή δεν το μπορούσε, αφού το Κογκρέσσο, υπό την κυριαρχία των συντηρητικών Ρεπουμπλικανών, δεχόταν την κήρυξη του πολέμου, κατά της Ιαπωνίας και όχι, κατά της Γερμανίας.

Ο Χίτλερ έβγαλε τον Ρούσβελτ, από την δύσκολη θέση, αφού κήρυξε αυτός τον πόλεμο, κατά των Η.Π.Α.

Δεν καθυστέρησαν, οι Γερμανοί, λοιπόν, το σχέδιο "Μπαρμπαρόσα", κάτω από την πίεση των Αμερικανών. Το σχέδιο αυτό το καθυστέρησε  η ανάγκη για την κατάληψη της Ελλάδας, αρχικά και της Κρήτης, στην  συνέχεια, για την προστασία των πετρελαίων της Ρουμανίας, αλλά και της Ιταλίας, από τις βρετανικές αεροπορικές επιδρομές. 

Αποτέλεσμα ήταν η μεταφορά των τεθωρακισμένων μεραρχιών και του 8ου Αεροπορικού Σώματος, τα οποία ενεπλάκησαν, πολεμικά, στην Ελλάδα, προκειμένου να εκκαθαρισθεί ο ελληνικός ηπειρωτικός και νησιωτικός χώρος από την παρουσία του βρετανικού στρατού και της αεροπορίας, αφού, με την τεχνολογία των αεροπλάνων της εποχής εκείνης, ο ελληνικός χώρος και ειδικά η Κρήτη, ήταν το απώτατο σημείο, από όπου τα βρετανικά αεροπλάνα, μπορούσαν να προβούν, σε βομβαρδιστικές επιχειρήσεις. Συνεπώς, η κατάληψη του ελληνικού χώρου αποτελούσε προϋπόθεση για την υλοποίηση του σχεδίου "Μπαρμπαρόσα".

Το πρόβλημα του ανεφοδιασμού και των επικοινωνιών ήταν κυρίαρχο, για τον Χίτλερ. Γι' αυτό και η 22η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία, που ήταν εμπειροπόλεμη, από την κατάληψη της Ολλανδίας, είχε μεταφερθεί στο Πλοέστι της Ρουμανίας, για να προστατεύσει τις πετρελαιοπηγές, γιατί ο ηγέτης της Γερμανίας φοβόταν σαμποτάζ και παρέμεινε, εκεί, χωρίς να σταλεί στην επίθεση, κατά της Κρήτης. Αυτό σημαίνει ότι ο Χίτλερ ουδέποτε θα τολμούσε την επίθεση κατά της "Ε.Σ.Σ.Δ.", αν δεν είχε ασφαλίσει τα πετρέλαια της Ρουμανίας. Έτσι, ο γερμανικός στρατός ήταν υποχρεωμένος να περιμένει και την κατάληψη της Κρήτης, προκειμένου να προχωρήσει, στην επίθεση, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης". Όπως και έκανε.

Εκείνη την εποχή ο γερμανικός στρατός διέθετε 19 θωρακισμένες μεραρχίες, εκ των οποίων, τις 6 (δηλαδή, σχεδόν το 1/3) τις χρησιμοποίησε, κατά της Ελλάδος. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν 1.200 άρματα, ενώ, κατά της "Ε.Σ.Σ.Δ.", χρησιμοποιήθηκαν, την ημέρα της επίθεσης, 3.200 τανκς. Προφανώς, λοιπόν, χωρίς τις τεθωρακισμένες δυνάμεις του γερμανικού στρατού, που απασχολήθηκαν, στην εκτέλεση του σχεδίου "Marita", κατά της Ελλάδας, δεν μπορούσε να εκτελεστεί το σχέδιο Μπαρμπαρόσα.

Αλλά, στον πόλεμο, στην ηπειρωτική Ελλάδα, και πολύ περισσότερο, στην μάχη της Κρήτης, έλαβε μέρος το 8ο Αεροπορικό Σώμα της Luftwaffe, το οποίο ήταν ζωτικής σημασίας, για την υλοποίηση του σχεδίου "Μπαρμπαρόσα". Αυτό το σώμα ήταν σημαντικό διότι αντιπροσώπευε το 35% του συνόλου της αεροπορικής δυνάμης του σχεδίου "Μπαρμπαρόσα" και φυσικά, μια τέτοια δύναμη δεν μπορούσε να λείπει από την έναρξη της επιθέσης, κατά της "Ε.Σ.Σ.Δ.". Και η εμπλοκή της στην Κρήτη, μοιραία καθυστέρησε το σχέδιο "Μπαρμπαρόσα". Το σώμα αυτό μπόρεσε να βρεθεί, όλοκληρωμένα, στην θέση του, στην Πολωνία, για να χρησιμοποιηθεί, στην επίθεση, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης", στις 20 Ιουνίου.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι, προφανώς, αβίαστο και συνίσταται, στο ότι το αποκλειστικό αίτιο της καθυστέρησης της εκτέλεσης του σχεδίου "Μπαρμπαρόσα" υπήρξε η αντίσταση της Ελλάδος, κατά της ιταλικής και ιδίως, κατά της γερμανικής εισβολής.

Ο Χίτλερ, εκ των υστέρων, θεώρησε ότι αυτό ήταν το μοιραίο γεγονός, που έστρεψε τις τύχες του πολέμου εναντίον του ιδίου, της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και του Άξονα και οδήγησε στην τελική του ήττα.

Ήταν υπερβολικός; Σε έναν βαθμό, ναι. Αλλά, από ένα σημείο και πέρα, οι απόψεις του δεν είναι αβάσιμες.

Ο Ιωσήφ Στάλιν απευθύνει το διάγγελμα της νίκης και της συντιβής των Γερμανών εισβολέων. Η αλήθεια είναι ότι, χωρίς την βοήθεια, που του έδωσε η ελληνική αντίσταση, στην γερμανική εισβολή, την περίοδο Απριλίου - Ιουνίου 1941, η γεωργιανή αλεπού θα τα είχε βρει πολύ δύσκολα, δεδομένων και των τραγικών σφαλμάτων του, κατά την πρώτη περίοδο της γερμανικής εισβολής, που έγινε, στις 22/6/1941. Και η αλήθεια είναι ότι ο άρχοντας του Κρεμλίνου αναγνώρισε αυτή την σημαντική ελληνική συμβολή, στην τελική νίκη του Κόκκινου Στρατού.




Η ιταλική επίθεση, κατά της Ελλάδας, που ακολουθήθηκε, έξι μήνες αργότερα, από την επίθεση και των Γερμανών, έπαιξαν τον ρόλο τους, στην ήττα των Γερμανών, στην "Σοβιετική Ένωση". Και ο ρόλος αυτός ήταν σημαντικότατος. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι η ελληνική αντίσταση, στην γερμανική εισβολή και η απασχόληση σημαντικών και καίριων δυνάμεων του εχθρού, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, στην καθυστέρηση της επίθεσης των Γερμανών, κατά της "Σοβιετικής Ένωσης" και υπό προϋποθέσεις, ο ρόλος της ελληνικής αντίστασης, στην γερμανική εισβολή, υπήρξε καθοριστικός και για την ήττα των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, από τον Κόκκινο Στρατό.

Αλλά, ως προς το, εάν και κατά πόσο, η αντίσταση των Ελλήνων, κατά των Γερμανών εισβολέων, καθόρισε και την τύχη και την κατάληξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είναι κάτι, που θέλει πολλή συζήτηση. Και θέλει πολλή συζήτηση, επειδή προϋποθέτει και λαμβάνει, ως δεδομένο, το ότι μια νίκη των Γερμανών, στην "Σοβιετική Ένωση" θα σήμαινε και νίκη τους, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αλλά, κάτι τέτοιο δεν είναι δεδομένο. Είναι το ζητούμενο.

Για την Ελλάδα, πάντως, η ιταλική και η γερμανική επίθεση υπήρξε η αρχή τεράστιων καταστροφών, οι οποίες προξενήθηκαν, χωρίς ουσιώδη λόγο, όπως περιγράφουν οι ίδιοι οι επί κεφαλής των εισβολέων, αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι, πήραν τις σχετικές αποφάσεις.

Ο Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο υπουργός προπαγάνδας (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) του Άντολφ Χίτλερ έχει αφήσει, πίσω του το ημερολόγιό του, από το οποίο είναι χρήσιμο να παρακολουθήσουμε, τις καταγραφές του ηγετικού στελέχους του ναζιστικού καθεστώτος, που αφορούν την περίοδο της κατάρρευσης του πολεμικού μετώπου, στην ηπειρωτική Ελλάδα, μέχρι την λήξη της μάχης της Κρήτης :

9/3/1945 : Ο Γκαίμπελς, σε ομιλία του, ενώπιον ναζιστών, στο Γκέρλιτς, προσπαθεί να ανυψώσει το ηθικό των ακροατών του, οι οποίοι είναι, εμφανώς, καταβεβλημένοι. Εξακολουθεί να μιλάει, για την νίκη που έρχεται. Όμως, αυτό που ερχόταν, σε λιγότερο από 2 μήνες, από την όμιλία αυτή, ήταν η αυτοκτονία του και η συντριβή...




"24 Απριλίου 1941 (Πέμπτη) Χθες: Οι Έλληνες και οι Άγγλοι βρίσκονται, σε ραγδαία υποχώρηση. Ο Βασιλιάς Γεώργιος κατέφυγε, στην Κρήτη. Λέει ότι προτίθεται να συνεχίσει τον ηρωικό αγώνα, από εκεί. Σύντομα θα τον  τακτοποιήσουμε.

25 Απριλίου 1941 (Παρασκευή) Χθες: Διασχίσαμε, τώρα, τις Θερμοπύλες. Οι Άγγλοι, σε πλήρη φυγή. Οι νίκες μας προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση. Η βαλκανική περιπέτεια μας έδωσε μεγάλο ψυχολογικό πλεονέκτημα. Ελληνικές μεγαλοστομίες, από την ασφάλεια της Κρήτης. Περί τιμής και τα τοιαύτα. Αρκετές, για να προκαλέσουν εμετό! Αναφορά, από την Ιταλία : Επιχειρούν να υπεξαιρέσουν τις επιτυχίες μας και να μετατρέψουν τις νίκες μας, σε ιταλικές νίκες. Ήταν αναμενόμενο. Αλλά ο κόσμος δεν έχει, παρά περιφρόνηση, για την Ιταλία. Αυτό, ούτε ο Μουσσολίνι δεν μπορεί να το αλλάξει.

30 Απριλίου 1941 (Τετάρτη) Χθες: Συζήτηση, με τον Φύρερ, επί της καταστάσεως. Λυπάται, που αναγκάστηκε να επιτεθεί, κατά της Ελλάδας. Οι Έλληνες δεν έκαναν κάτι, που να τους άξιζε να το υποστούν. Σκοπεύει να τους φερθεί, όσο πιο ανθρώπινα είναι δυνατόν. Οι Ιταλοί κάνουν το αντίθετο. Με την συμπεριφορά τους, δεν κερδίζουν, παρά μίσος και αυξάνουν τη δημοτικότητά μας. Η είσοδός μας, στην Αθήνα, καλωσορίστηκε, από μια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Αν μας αντικαταστήσουν οι Ιταλοί, θα υπάρξει σοβαρή δυσαρέσκεια. Παρακολουθούμε την ταινία των επικαίρων, με την είσοδό μας στην Αθήνα. Ο Φύρερ δυσκολεύεται να το χαρεί, τόσο τον έχει επηρεάσει η μοίρα της Ελλάδας. Όλα αυτά, χάρις στα σφάλματα των Κύριων Συμμάχων μας.

3 Μαΐου 1941 (Σάββατο) Χθες: Οι μάχες, στην Ελλάδα, έφθασαν, στο τέλος τους. Η Κρήτη πρόκειται να καταληφθεί, με δυνάμεις αλεξιπτωτιστών. Κατά τα λοιπά, το ζήτημα τακτοποιήθηκε.

21 Μαΐου 1941 (Τετάρτη) Χθες: Πραγματοποιούμε επίθεση, κατά της Κρήτης, με αερομεταφερόμενα τμήματα. Ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Έχει, όμως, προετοιμαστεί, ως την τελευταία λεπτομέρεια.

22 Μαΐου 1941 (Πέμπτη) Χθες: Η αγγλική προπαγάνδα διατείνεται ότι κρατούν την Κρήτη, στέρεα, στα χέρια τους. Αλλά αυτά τα λέει η προπαγάνδα. Η πραγματικότητα είναι ότι προσγειώσαμε, εκεί, τέσσερα συντάγματα, που απέδωσαν περίφημα, ως τα τώρα, και δεν τίθεται ζήτημα αποτυχίας να εδραιωθούμε. Η υπόθεση έχει μετεξελιχθεί, σε ζήτημα γοήτρου, για αμφότερες τις πλευρές. Ο τύπος των Ηνωμένων Πολιτειών υποστηρίζει ότι, εάν η εισβολή στην Κρήτη επιτύχει, τότε, μια ανάλογη, κατά της Βρετανίας θα είναι δυνατή. Δεν έχουμε, ακόμη, ανακοινώσει τίποτα. Ο Φύρερ αποφάσισε να περιμένει, καθώς η επιτυχία δεν έχει ακόμη εξασφαλιστεί. Αντιδρούμε, μόνο, στις εξωτερικές επιθέσεις, ιδιαίτερα εναντίον της ψευδούς δήλωσης του Τσώρτσιλ ότι οι άνθρωποί μας ενδύθηκαν νεοζηλανδικές στολές.

23 Μαΐου 1941 (Παρασκευή) Χθες: Σκληρός αγώνας, για την Κρήτη. Φαίνεται ότι έχουμε κερδίσει ένα στέρεο προγεφύρωμα. Παρ' όλες τις αγγλικές αντεπιθέσεις, κρατάμε το έδαφός μας και προοδεύουμε, συνεχώς. Δεν σταθήκαμε τυχεροί, στην θάλασσα. Εξακολουθούμε να μην λέμε κουβέντα, για την υπόθεση της Κρήτης. Δεν έχουμε την πρόθεση να την μετατρέψουμε, σε ζήτημα κύρους, σε καμία περίπτωση. Η Κρήτη είναι το αντικείμενο συζήτησης όλου του κόσμου. Αλλά αδυνατούμε να δημοσιοποιήσουμε οτιδήποτε, ακόμη. Ο Τσώρτσιλ το μετατρέπει, σε ζήτημα κύρους. Αυτό είναι βλακώδες και μη συνετό, ως έναν βαθμό. Εν τω μεταξύ, οι λονδρέζικες εφημερίδες κραυγάζουν: "Θα υπερασπίσουμε την Κρήτη ως την τελευταία πνοή". Καλά, θα δούμε τι βρίσκεται πίσω από αυτό. Ένα εξαιρετικό μαγιάτικο απόγευμα. Τι όμορφος κόσμος! Αλλά οι άνθρωποι, τι αχρείοι που είναι! Εν τούτοις πρέπει να βρεις κάποιον τρόπο να τους διευθετήσεις κι αυτούς.

24 Μαΐου 1941 (Σάββατο) Χθες: Η κατάσταση στην Κρήτη έχει, ήδη, βελτιωθεί κατά πολύ. Οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να αποσύρουν τις μοίρες των καταδιωκτικών τους. Βομβαρδίζουμε τα αεροδρόμιά τους, ακατάπαυστα. Έχουμε τώρα 15.000 άνδρες, εκεί κάτω, ορισμένους, με βαρύ οπλισμό. Σκληρός αγώνας. Μια από τις νηοπομπές μας κτυπήθηκε άσχημα. Η Λουφτβάφφε βύθισε τέσσερα, από τα καταδρομικά τους. Η υπόθεση εξελίσσεται, σε ένα ναυτικό νεκροταφείο, για τους Άγγλους, ακριβώς, όπως στο Νάρβικ. Πιστεύω, για τον λόγο αυτό, ότι σύντομα, θα αποσυρθούν.

Η μάχη της Κρήτης, μέσα από ένα έγχρωμο βίντεο, το οποίο τράβηξαν οι γερμανικές δυνάμεις, που εισέβαλαν, στο νησί.



25 Μαΐου 1941 (Κυριακή) Χθες: Η προσοχή του κοινού βρίσκεται εστιασμένη, στην Κρήτη. Οι ειδήσεις βγαίνουν, με το σταγονόμετρο, τόσο από την πλευρά μας, όσο και από τους Άγγλους. Σε ό,τι μας αφορά, τα πράγματα εξελίσσονται, σύμφωνα, με το σχέδιο. Αλλά δεν μπορούμε να δημοσιοποιήσουμε τίποτα, καθώς η επιτυχία δεν έχει εξασφαλιστεί, ακόμη, εκατό τοις εκατό. Από την πλευρά του Λονδίνου, βαθύτατη απαισιοδοξία. Αφ' ης στιγμής, αποσύρθηκε η βρετανική αεροπορία, απώλεσαν κάθε ελπίδα. Η χορωδία άρχισε να ψέλνει και στις ΗΠΑ. Η Μόσχα εκφράζει τον θαυμασμό της, για την αποκοτιά της εφόδου. ­ Φίλη στ' αλήθεια! Τώρα, επιτέλους, θέτουμε τον μηχανισμό της προπαγάνδας μας, σε κίνηση. Ο Harald και ο Heiduschke είναι ανακατεμένοι εκεί κάτω (στην Κρήτη), όπως με πληροφορούν, από την Αθήνα.

27 Μαΐου 1941 (Τρίτη) Χθες: Η μάχη, για την Κρήτη συνεχίζεται. Προσγειώσαμε κι άλλες ενισχύσεις. Ο Έλληνας Βασιλιάς πέταξε, στο Κάιρο, αφήνοντας, πίσω του, μια πομπώδη διακήρυξη, που την κάνουμε κομματάκια, μεθοδικά. Η συμπεριφορά των Άγγλων, απέναντι στους αλεξιπτωτιστές μας, στην Κρήτη είναι σκανδαλώδης. Αλλά δεν επιτρέπω να δημοσιοποιηθεί, φοβούμενος μήπως ταραχθεί η κοινή μας γνώμη. Γενικός κανόνας: Οι Άγγλοι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως δειλοί, γιατί, με αυτόν τον τρόπο, καθιστούμε αφερέγγυα την γενναιότητα των δικών μας ανθρώπων.

29 Μαΐου 1941 (Πέμπτη) Χθες: Τα πράγματα εξελίσσονται ευνοϊκά, στην Κρήτη. Τα Χανιά έπεσαν, στα χέρια μας. Οι βρετανικές αναφορές είναι σκέτη μαυρίλα.

30 Μαΐου 1941 (Παρασκευή) Χθες: Η προέλαση προχωρεί, στην Κρήτη. Οι Εγγλέζοι αποσύρθηκαν, περαιτέρω, σε ενδότερες θέσεις. Ουδείς σοβαρός κίνδυνος, επί του παρόντος. Παρακολουθώ νέο κινηματογραφικό υλικό, από την Κρήτη: Πολύ καλό και σε ορισμένες περιπτώσεις, ασυνήθιστα, δραματικό. Μόνο μέρος του μπορεί να χρησιμοποιηθεί, σε δημόσια προβολή, γιατί περιέχει πολλά στρατιωτικά μυστικά.

31 Μαΐου 1941 (Σάββατο) Χθες: Η θέση της Αγγλίας στην Κρήτη, είναι απελπιστική. Η αντίστασή τους κατέρρευσε. Φυγή! Οι υπόλοιπες δυνάμεις μας ήρθαν, σε επαφή με τους αλεξιπτωτιστές, στο Ρέθυμνο. Το Ηράκλειο βρίσκεται, πλέον, τελείως, στα χέρια μας. Η πτώση της νήσου δεν πρέπει να αργήσει. Η προπαγάνδα μας λειτουργεί, στο φουλ. Επικεντρωνόμαστε, στον Τσώρτσιλ, που είχε πει ότι θα υπερασπίσει το νησί, μέχρι της τελευταίας ρανίδας. Δεν του χαριζόμαστε, πουθενά. Οι Άγγλοι είναι ένοχοι φρικτών ωμοτήτων, εις βάρος των αιχμαλωτισμένων ανδρών μας. Ανακοινώνουμε την δριμύτερη δυνατή αντεκδίκηση.

3 Ιουνίου 1941 (Τρίτη) Χθες: Τι όμορφη ημέρα : Η Κρήτη εκκαθαρίστηκε, τελείως από τον εχθρό. Ένδοξα νέα. Τα ανακοινώνουμε, τελετουργικά, από το ραδιόφωνο. Προκαλούν βαθιά εντύπωση. Οι Άγγλοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, εκτός από το να λένε ηλίθιες αερολογίες. Χίλιες υπεκφυγές και δικαιολογίες. Δεν τους λυπόμαστε. Ο Τύπος και το ραδιόφωνο τους σφυροκοπούν, χωρίς οίκτο. Γράφω ένα κοφτερό κύριο άρθρο, "Ο δοξασμός της υποχώρησης", πρώτο πράγμα! Τι ωραία ημέρα! Τι μεγαλειώδεις νίκες! Είναι κανείς, απόλυτα, ευτυχισμένος και χαίρεται, που ζει.

4 Ιουνίου 1941 (Τετάρτη) Χθες: Το τέλος έφθασε, στην Κρήτη. Οι αριθμοί των απωλειών μας φυσιολογικοί. Η επιχείρηση ικανοποίησε τις προσδοκίες μας. Δεν θα χρειαστεί να αλλάξουμε κάτι, όταν ανάλογα εγχειρήματα ανακύψουν στο μέλλον. Θεωρία και πρακτική ταίριαξαν, απολύτως. Η Κρήτη είχε καταθλιπτικές επιπτώσεις στο Λονδίνο. Προβάλλουν τις πιο ασυνάρτητες δικαιολογίες. Τους κτυπάμε, δυναμικά, μέσω του Τύπου, αλλά, στις ξενόγλωσσες εκπομπές μας, προς την Αγγλία, ο τόνος μας είναι μετριοπαθής και παραινετικός, για να αποφύγουμε, τυχόν, σκλήρυνση της στάσης του βρετανικού κοινού. Κατά τα άλλα, υπάρχει γενική κατάπληξη, στο Λονδίνο, απέναντι στην επανάσταση της στρατιωτικής τέχνης, τεκμήρια της οποίας επιδείξαμε, στην Κρήτη.

7 Ιουνίου 1941 (Σάββατο) Χθες: Η Κρήτη παραμένει, στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ο αγγλικός Τύπος εξανάγκασε τον Τσώρτσιλ να παραδεχθεί πως οι ισχυρισμοί του ότι τα στρατεύματά μας έφεραν ψεύτικες στολές ήταν ανακριβείς. Και κάποιες, από τις ωμότητες, κατά των τμημάτων μας διεπράχθησαν, από Άγγλους και Νεοζηλανδούς στρατιώτες. Προκαλούμε μεγάλο θόρυβο, γύρω από αυτό, καθώς οι Άγγλοι προσπαθούν να το παίξουν χαμηλά. Ο Harald μας έγραψε μια χαρούμενη, εύθυμη επιστολή, από την Κρήτη. Τα πήγε καλά.

8 Ιουνίου 1941 (Κυριακή) Χθες: Η Κρήτη εξακολουθεί να βρίσκεται, στο επίκεντρο των συζητήσεων, σε ό,τι αφορά τη διεθνή κοινή γνώμη. Κυκλοφόρησε μια ανεπιβεβαίωτη φήμη ότι ο Heiduschke σκοτώθηκε εκεί. Αυτό θα ήταν τρομερό! Είμαι συντετριμμένος και δεν μπορώ να το πιστέψω. Ούτε και κατάφερα να το επιβεβαιώσω. Έτσι, μου απομένει, μόνο, να ελπίζω.

10 Ιουνίου 1941 (Τρίτη) Χθες: Συγκέντρωσα, πλέον, πληροφορίες, από αρκετές πηγές ότι ο  Heiduschke σκοτώθηκε, με μια σφαίρα, στο κεφάλι, κοντά στα Χανιά. Δεν μπορώ να το πιστέψω και δεν θα το πιστέψω. Η αβεβαιότητα, με αρρωσταίνει. Αν οι αναφορές είναι ακριβείς, θα είναι ένα φοβερό κτύπημα, και για μένα, προσωπικά. Είναι ο, πλέον, αφοσιωμένος και αξιόπιστος συνεργάτης μου. Εργάζομαι, σαν (να ζω), μέσα, σε ένα όνειρο. Όλη την ημέρα σκέπτομαι τον Heiduschke. Τι απώλεια, τι απώλεια! Οι καλοί φεύγουν, οι κακοί μένουν! Τι σκληρός και άδικος, που είναι ο πόλεμος!

16 Ιουνίου 1941 (Δευτέρα) Χθες: Ο Φύρερ μου κάνει έναν απολογισμό της επιχείρησης, στην Κρήτη. Η Κρήτη έπρεπε να κατακτηθεί, για να μη διαθέτουν οι Βρετανοί μια αεροπορική βάση, κατά της Ιταλίας, καθώς οι Ιταλοί δεν είναι τόσο υπομονετικοί, όσο ο δικός μας λαός. Και ίσως, στριμώξουμε, τελικά και την Τουρκία, για να αποκτήσουμε καλύτερη πρόσβαση, στην Αίγυπτο. Όπως και να έχει, τώρα, κατέχουμε την νήσο Κρήτη, και οι βαριές θυσίες μας δικαιώνονται. Αλλά, φυσικά, δεν μπορούμε να επαναλάβουμε αυτό το επώδυνο πείραμα, σε ό,τι αφορά την Αγγλία. Έξω, από το παράθυρο, η βροχή δέρνει τα τζάμια. Τι φοβερός Ιούνιος ο φετινός!"

Κατεστραμένο γερμανικό αεροπλάνο Bf 109, μετά από αερομαχία, στον Πλατανιά.

Στο τέλος Απριλίου του 1941, την Διοίκηση των βρετανικών και των ελληνικών δυνάμεων, στην Κρήτη ανέλαβε ο διοικητής της 2ης Μεραρχίας των Νεοζηλανδών, ο υποστράτηγος Μπέρναρντ Σύριλ Φράϊμπεργκ. Η δύναμη αυτή έφθανε, κάπου, στους 11.500 Έλληνες και 31.500 Βρετανούς και είχε σημαντικά προβλήματα, διότι ο οπλισμός, τα πυρομαχικά και τα άλλα εφόδια ήσαν, απολύτως, ελλιπή.

Οι γερμανικές δυνάμεις που πήραν μέρος, στην επίθεση, κατά της Κρήτης ανερχόταν, στους 22.750 άνδρες, 1.370 αεροπλάνα και 70 πλοία. Η γερμανική επίθεση, κατ' εφαρμογήν του σχεδίου "Ερμής", ήταν αεροπορική και άρχισε, στις 20 Μαΐου 1941, το πρωΐ, με σφοδρούς βομβαρδισμούς, με ρίψεις αλεξιπτωτιστών, στην περιοχή των Χανίων και του Μάλεμε, καθώς και με προσγείωση ανεμοπλάνων με αερομεταφερόμενα τμήματα.

Στην μάχη, η οποία ήταν λυσσώδης, πήρε μέρος και ο απλός Κρητικός λαός, ανεξαρτήτως, φύλου και ηλικίας με τον όποιο οπλισμό διέθετε, ο οποίος ήταν, προφανώς, ανεπαρκής. Κατά την διάρκεια της  μάχης, οι Γερμανοί κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα μικρό προγεφύρωμα, στα ανατολικά του Ταυρωνίτη ποταμού και να θέσουν, κάτω από τα πυρά τους, το αεροδρόμιο του Μάλεμε και ένα κοντινό ύψωμα, από το οποίο είχαν, υπό επιτήρηση ,την περιοχή του αεροδρομίου.

Στις περιοχές Ρέθυμνου και Ηρακλείου, οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές υπέστησαν τεράστιες απώλειες και απέτυχαν, πλήρως.

Γερμανικό αεροπλάνο Ju 52 συντριμένο στο Μάλεμε.

Στο Μάλεμε, όμως, το αεροδρόμιο έπεσε και η αντεπίθεση που εκτοξεύτηκε για την ανακατάληψη του αεροδρομίου, καθυστέρησε, με αποτέλεσμα να αποτύχει. Οι ευθύνες του στρατηγού Φράϊμπεργκ είναι βαρύτατες, διότι ο σχεδιασμός του, για την άμυνα του νησιού, στηρίχθηκε, στην υπόθεση ότι η κύρια επίθεση των γερμανικών δυνάμεων θα γινόταν,  δια θαλάσσης και όχι από αέρος. Έτσι, οι στρατιωτικές δυνάμεις είχαν δώσει βάρος στην φύλαξη των ακτογραμμών και όχι, στα αεροδρόμια. Αυτή η διάταξη της άμυνας των επίγειων δυνάμεων, στο νησί, υπήρξε μοιραία, διότι εμπόδισε την απαραίτητη υποστήριξη του αεροδρομίου του Μάλεμε, το οποίο αποδείχτηκε ότι ήταν ο κρίσιμος παράγοντας, για την ελληνική και βρετανική ήττα, στην Κρήτη.

Οι Γερμανοί, βέβαια, δεν στηρίχτηκαν, στην θάλασσα, για την επίθεσή τους στην Κρήτη. Είχαν σκοπό να διδάξουν τις νέες τεχνικές του πολέμου, όπως λέει ο Γκαίμπελς, στο ημερολόγιό του. Γνώριζαν, πολύ καλά, ότι οι Βρετανοί κυριαρχούσαν, στην θάλασσα και για τον λόγο αυτόν, στηρίχτηκαν, στην αεροπορία, προκειμένου να εισβάλουν, στο νησί. Και πέτυχαν τον σκοπό τους, παρά τις βαριές απώλειες.

Με την κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, από τους Γερμανούς, εποτεύχθηκε η προώθηση των δυνάμεών τους, που, διαρκώς, ενισχύονταν, σταδιακά, σε όλο το νησί. Η Κρήτη, βέβαια, υπήρξε ο τάφος των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να μην προχωρήσουν, σε άλλη ανάλογη επιχείρηση, κατά της Κύπρου, ή κατά της Αγγλίας, ή οπουδήποτε αλλού, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το νησί έπεσε, στα χέρια των ναζιστών εισβολέων.

Οι απώλειές τους δεν ήσαν λίγες. Κάθε άλλο. Ήσαν τεράστιες. Είχαν 1.990 νεκρούς και 1995 αγνοούμενους και έναν μεγάλο αριθμό τραυματιών, ενώ, ειδικά, οι αλεξιπτωτιστές τους είχαν απώλειες που ξεπέρασαν τους 8.000 άνδρες. Αλλά και σε αεροπλάνα δεν είχαν λίγες απώλειες, αφού έχασαν 220 αεροπλάνα, ενά άλλα 150 είχαν σοβαρές ζημιές.

Οι τεράστιες απώλειες  των Γερμανών και η αντίσταση, που βρήκαν, τους οδήγησαν, σε ωμότητες. Ας δούμε μία από αυτές.
   

Ο χάρτης, με την τοποθεσία, που βρίσκεται το Κοντομαρί. Εκείνον τον ταραγμένο καιρό, οι Γερμανοί δεν έμειναν, μόνο, στις εκτελέσεις, σε αυτό το χωριό της Κρήτης. Ο Κάνδανος, την ίδια ημέρα και αργότερα, ο Αλικιανός υπέστησαν τα όμοια.
 

Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές εισέρχονται, στο Κοντομαρί, στις 2 Ιουνίου 1941, το μεσημέρι...

Και ψάχνουν, παντού, για Βρετανούς.

Μαζεύουν τους κατοίκους, κάτω από τους πλάτανους.

Και συνεχίζουν τις συλλήψεις, όσων δεν βρήκαν, με την πρώτη έφοδο, στο χωριό.

Όπως, επίσης, συνεχίζουν τις συλλήψεις όσων βρίσκουν μεταγενέστερα.

Οι Γερμανοί έχουν, ήδη, επιλέξει ποιούς θα εκτελέσουν και ποιούς όχι. Γι' αυτό ζητούν, από τους γέρους και τα γυναικόπαιδα, να φύγουν. Αυτοί θα γλυτώσουν την εκτέλεση.

Οι γέροντες και οι νέοι, κάτω των 18 ετών αρνούνται να φύγουν. Έχουν αντιληφθεί, το τί πρόκειται να συμβεί.

Αλλά, τελικά, μετά από συζητήσεις, οι γέροντες και τα γυναικόπαιδα πείθονται και φεύγουν, από τον τόπο του δράματος, που πρόκειται να ακολουθήσει.

Σιγά - σιγά, όσοι έχουν γλυτώσει, αποχωρούν...

... ενώ ο Horst Trebes και οι λοιποί Γερμανοί βαθμοφόροι ετοιμάζονται, για τό έργο τους, μέσα στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο της Κρήτης.

Μετά τις τελευταίες αποχωρήσεις, οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές αρχίζουν να ετοιμάζονται, για την συγκρότηση του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Περιφρουρούν τους συλληφθέντες χωρικούς, τους οποίους, έχουν μαζέψει κάτω από τα δέντρα. Και τους οποίους πρόκειται να εκτελέσουν.

Το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών είναι έτοιμο, για την "επιτέλεση του καθήκοντος"...

... του οποίου την πραγματοποίηση αρχίζει.

Πυροβολισμοί, ετοιμοθάνατοι, πτώματα και καπνοί...

Προβολισμοί, πτώματα και καπνοί...

Πυροβολισμοί, πτώματα και καπνοί...

Και η χαριστική βολή...

Το εκτελεστικό απόσπασμα έχει τελειώσει το έργο του. Στα μέλη του αποσπάσματος των αλεξιπτωτιστών δεν μένει τίποτε άλλο, εκτός από το να βλέπουν και να περιφρουρούν τα πτώματα.

Πτώματα...

Πτώματα...

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι απαραίτητο να θυμόμαστε, είναι ότι η λήθη δεν είναι καλός σύμβουλος. Ουδέποτε ήταν, ουδέποτε είναι και ουδέποτε θα είναι.

Και φυσικά αυτό ισχύει καί σήμερα. Πολύ περισσότερο, σήμερα...