28/12/1926 - 1/8/1973 : Ο Νίκος Ζαχαριάδης έδωσε μάχαιρα και έλαβε κρεμάλα. (Από την δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου στην υποβοηθημένη αυτοκτονία).

Οι τελευταίες ημέρες του Νίκου Ζαχαριάδη, στον τόπο της εξορίας του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας και ο θάνατός του την 1η Αυγούστου 1973 (ημέρα κατά την οποία ο Νίκος Ζαχαριάδης ακολούθησε τον δρόμο, στον οποίο ο ίδιος οδήγησε τον Ηλία Γεωργοπαπαδάκο και πολλούς άλλους), όπως περιγράφονται, μέσα από ένα καλό ντοκυμανταίρ του Κώστα Βαξεβάνη, στο οποίο, όμως, δεν ξεκαθαρίζονται, πλήρως, οι συνθήκες της υποβοηθημένης αυτοκτονίας, ή (γιατί όχι;) της ανοικτής δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη - όσον και αν η δεύτερη εκδοχή φαίνεται λιγότερο πιθανή από την πρώτη.


Συμπληρώθηκαν, ήδη 40 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη, του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε., από τότε, δηλαδή, που βρέθηκε κρεμασμένος στο δωμάτιο του σπιτιού, που του είχε παραχωρήσει η σοβιετική ηγεσία, στον τόπο της εξορίας του, στο παγωμένο Σουργκούτ της Σιβηρίας και ακόμη, δεν έχουν διευκρινισθεί, πλήρως, οι συνθήκες του θανάτου του. 40 χρόνια μετά το τραγικό τέλος του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε. και 22 χρόνια, μετά το άδοξο τέλος της "Ε.Σ.Σ.Δ.", η μετεξελιχθείσα, σε κλασσική καπιταλιστική τάξη, σοβιετική γραφειοκρατία και μάλιστα η κυρίαρχη ρωσική εκδοχή της, αρνείται να δώσει στην δημοσιότητα το πλήρες και αληθές περιεχόμενο των όσων συνέβησαν, την 1/8/1973 και τα οποία οδήγησαν τον Νίκο Ζαχαριάδη στην αυτοσχέδια (;) κρεμάλα στο παγωμένο Σουργκούτ. 

Ο λόγος που έχει κάνει την σύγχρονη ρωσική ελίτ να μην έχει φέρει και να εξακολουθεί να μην θέλει να φέρει, στο φως της ημέρας τις ακριβείς συνθήκες και τα πλήρη περιστατικά που οδήγησαν στον θάνατο τον γέρο και άρρωστο, πια, Νίκο Ζαχαριάδη είναι ομολογημένος ρητά και χωρίς περιστροφές από την Ναταλία Τομίλινα, η οποία, ως επικεφαλής των σοβιετικών αρχείων, που βρίσκονται στην κατοχή του μετασοβιετικού ρωσικού κράτους, εδώ και 10 χρόνια, έχει πει ότι η δημοσιοποίηση των συνθηκών του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη θα βλάψει τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας και για τον λόγο αυτό ο φάκελλος, που αφορά τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε. και τον θάνατό του, παραμένει με τον χαρακτηρισμό του "άκρως απόρρητου". Και φυσικά, αυτή η ρητή ομολογία σημαίνει ότι οι διάδοχοι της παλαιάς σοβιετικής γραφειοκρατίας, η οποία παραμένει, ακόμη, στο πηδάλιο της μεγάλης αυτής χώρας, έχουν πολλά να κρύψουν.

Δεν ήταν τυχαίος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Από μικρό παιδί, στα 16 του χρόνια, μπήκε στο εργατικό κίνημα, παρατώντας το Γυμνάσιο. Στην Κωνσταντινούπολη, σχετίστηκε με μια αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση, που είχε εκεί σημαντική επιρροή, την "Πανεργατική", στην οποία είχε συγκροτηθεί και ένας κομμουνιστικός μηχανισμός, προσανατολισμένος στην νεότευκτη, τότε, "Σοβιετική Ένωση", στην οποία ο νεαρός Ζαχαριάδης ταξίδεψε, σαν μέλος πληρώματος εμπορικού πλοίου, δύο φορές (1922 - 1923) και εκεί εντάχθηκε στην σοβιετική Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών, εντασσόμενος, παράλληλα και στο Κ. Κ. Τουρκίας. Ο Νίκος Ζαχαριάδης εντάχθηκε, λοιπόν, στην, ήδη, τότε συγκροτηθείσα σοβιετική γραφειοκρατία και στάλθηκε, για κομματικές σπουδές στην Μόσχα, στο διαβόητο ΚΟΥΤΒ, στο οποίο σπούδασε ο ανθός της σοβιετικής γραφειοκρατίας, στις διεθνείς της διαστάσεις και το 1924 ήλθε στην Ελλάδα, για να ανασυγκροτήσει την Ο.Κ.Ν.Ε.

Με λίγα λόγια, ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν μέλος της σοβιετικής γραφειοκρατίας, πολύ πριν ενταχθεί στις οργανώσεις του Κ.Κ.Ε. και αποτελούσε σάρκα, από την σάρκα του σοβιετικού μηχανισμού, στον οποίο και υπάκουε, τυφλά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αφού, από ενωρίς και σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό - ο οποίος μεγάλωνε, όσο περνούσαν τα χρόνια - συνδιαμόρφωνε την τρέχουσα πολιτική γραμμή της σοβιετικής γραφειοκρατίας, όπως αυτή, συγκεκριμενοποιείτο σε κάθε συγκυρία. Και αυτό συνέβαινε, σε όλη την περίοδο, από την δεκαετία του 1920, μέχρι την δεκαετία του 1950, οπότε και καθαιρέθηκε, λόγω της πολιτικής της αποσταλινοποίησης, που επέβαλε το Κ.Κ.Σ.Ε. και η ηγεσία του Νικήτα Χρουστσώφ.

Ως εκ τούτου, η σοβιετική γραφειοκρατία, ακόμη και στην μετασοβιετική καπιταλιστική εκδοχή της δεν μπορεί, εύκολα, να μιλήσει, για τον Νίκο Ζαχαριάδη, για τα πεπραγμένα του και για όσα έπραξε εκείνη, γι' αυτόν και σε αυτόν. Όχι μόνο για τον θάνατό του, αλλά και γενικότερα. Προφανώς, η περίπτωσή του δεν αποτελεί πεδίο, πάνω στο οποίο μπορεί να αρχίσει ένα debate, το οποίο θα βγάλει ένα κάρο σκελετούς από τα ντουλάπια της πρόσφατης ρωσικής και ελληνικής ιστορίας, οι οποίοι θα καταστήσουν υπόλογη την μετασοβιετική Ρωσία, για όσα διαπράχθηκαν, στην περίοδο 1924 - 1956, τότε, δηλαδή που ο Νίκος Ζαχαριάδης συνδιαμόρφωνε, ως μέλος των ανωτάτων κλιμακίων του Κ.Κ.Σ.Ε. και ως μέλος της Κα Γκε Μπε (υπό όλες της τις μεταμορφώσεις) και κατέβαζε, προς εφαρμογή, την, εκάστοτε, επίσημη σοβιετική γραμμή, στο Κ.Κ.Ε.

Πέρα από όλα αυτά, όμως, όσον αφορά τον θάνατο του ηγέτη του Κ.Κ.Ε., είτε πρόκειται για ανοικτή δολοφονία, είτε για υποβοηθημένη αυτοκτονία και στις δύο περιπτώσεις, που, σε τελική ανάλυση, δεν διαφέρουν και πολύ, ως προς τον τελικό χαρακτηρισμό του εγκλήματος, που διέπραξαν οι ηγεσίες του Κ.Κ.Σ.Ε. και του Κ.Κ.Ε. (γι' αυτό και ο Νίκανδρος Κεπέσης έχει καταγγείλει τον Χαρίλαο Φλωράκη, ως τον ηθικό αυτουργό του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, μιλώντας, για δολοφονία του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε.), ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε ένα τέλος, ανάλογο με αυτό, που επιφύλαξε ο ίδιος, σε πολλούς άλλους, κατά την διάρκεια του πολιτικού του βίου.

Αυτή την συμπεριφορά, η αλήθεια είναι ότι την επέδειξε, όσο και αν αυτό κρύβεται από τους οπαδούς του - όχι μόνον αυτούς, αλλά και από πολλούς άλλους, οι οποίοι, μάλιστα, αποτελούν ένα μεγάλο μέρος όσων ασχολούνται μαζύ του - και πριν αναλάβει την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και μετά, αφού την ανέλαβε, ως εκπαιδευμένος Κούτβης, με κοοπτάτσια, από το Κ.Κ.Σ.Ε., στην νεολαία του οποίου ήταν μέλος, πολύ πριν ακόμη, ενταχθεί, οργανωτικά στην νεολαία του Κ.Κ.Ε. 

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, από τότε που εντάχθηκε στην Ο.Κ.Ν.Ε., δηλαδή στην νεολαία του Κ.Κ.Ε., είχε αναλάβει τα καθήκοντα του μέλους μιας πρώιμης Ο.Π.Λ.Α., μιας ιδιότυπης πολιτοφυλακής, μιας κομματικής ένοπλης δύναμης, που δρούσε, έξω από τα όρια οποιασδήποτε "αστικής", ή "προλεταριακής" νομιμότητας και τα οποία καθήκοντα συμπεριλάμβαναν και αυτά του ένοπλου τραμπούκου και δολοφόνου. 

Τα καθήκοντα αυτά ο νεαρός Νίκος Ζαχαριάδης τα άσκησε, μέχρι τα απώτατα όριά τους, δολοφονώντας, στις 28/12/1926, προφανώς, κατά συναυτουργία και όχι ως άμεσος συνεργός, μαζύ με τους Σακαρέλο και Θαμαξό (ή Φαμαξό, ή Θωμάζο), τον αρχειομαρξιστή πρόεδρο του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιά Ηλία Γεωργοπαπαδάκο, στον οποίο επιτέθηκαν, στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων στην Αθήνα, εφαρμόζοντας μια κυκλωτική κίνηση, με την οποία εγκλώβισαν και έσφαξαν το θύμα τους, με φυσικό αυτουργό τον Σακαρέλο, ο οποίος ήταν εκείνος που έμπηξε το μαχαίρι στον προλετάριο πολιτικό και συνδικαλιστικό τους αντίπαλο, ενώ οι άλλοι δύο οδήγησαν, με τις ενέργειές τους το θύμα να σφαγεί από τον προαναφερόμενο μαχαιροβγάλτη, ο οποίος είχε προμηθευτεί το σκουριασμένο μαχαίρι από τον Ρουμελιώτη, που ήταν μέλος της παρααστυνομίας του Κ.Κ.Ε.

8/8/1973 : Σε ένα μικρό δημοσίευμα στην 1η σελίδα της εφημερίδας "Μακεδονία", δημοσιεύεται, ως πληροφορία προερχόμενη από το B.B.C, η είδηση του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, "συνεπεία καρδιακής προσβολής". Φυσικά, η αλήθεια υπήρξε διαφορετική...



Ας δούμε, μέσα από την αφήγηση ενός παλαιού αρχειομαρξιστή, που διέσωσε τα γεγονότα, με την δική του προφανή υποκειμενικότητα (όσο και να θέλει να εμφανίζει ότι γνώριζε τα εσωτερικά της Ο.Κ.Ν.Ε. και την θέση του Νίκου Ζαχαριάδη, μέσα σε αυτήν, ο ισχυρισμός του αυτός δεν είναι ορθός και δεν αντέχει, ως συγκροτημένη επιχειρηματολογία, αφού η φασαριόζικη συμπεριφορά του νεαρού Ζαχαριάδη και η ανοχή, που έδειχναν ο Κολοζώφ και τα άλλα στελέχη της νεολαίας και του κόμματος, απέναντι στις επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς του ευέξαπτου κούτβη, ήσαν προϊόν της δύναμης, που είχε, ως απεσταλμένος και εγκάθετος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του Κ.Κ.Σ.Ε. και όχι αποτελέσματα ενός απλού φόβου, μήπως ξυλοκοπηθούν, από αυτόν), τα πριν και τα μετά της δολοφονίας του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, από την ελληνική έκδοση της Τσε Κα, στην οποία η συμμετοχή του Νίκου Ζαχαριάδη υπήρξε έντονη και εργώδης, για να αντιληφθούμε, ανάμεσα στα πολλά άλλα, το νοσηρότατο και βαθύτατα, αντιδημοκρατικό κλίμα, που είχε διαμορφωθεί, στο νεαρό ελληνικό προλεταριακό κίνημα της δεκαετίας του 1920, ευθύς εξ αρχής, από τα πρώτα του στάδια, κατά τα οποία κυριάρχησε ο νεομπλανκικός μπολσεβικισμός, όλων των αποχρώσεων, αλλά με πρώτιστη και πρωταρχική ευθύνη του Κ.Κ.Ε., το οποίο όχι μόνο ήταν το μεγαλύτερο κόμμα, αλλά, κυρίως, επειδή αποτελούσε τμήμα ενός τεράστιου διεθνούς μηχανισμού, με αστείρευτα μέσα και οικονομικές πηγές, αφού ήταν και λειτουργούσε, ως παράρτημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς :
 

"Eδώ οφείλω να πω ότι ο Τάσος με τα κλοπιμαία βιβλία, εξασφάλισε και πάλι τη θέση του επαγγελματία επαναστάτη στην Αρχειομαρξιστική Οργάνωση. Τέλος το κόμμα ενώ επί εβδομάδες αποσιωπούσε την κλοπήν των βιβλίων του και άλλων πραγμάτων, αποφάσισε να καταγγείλει την κλοπή και την πράξιν του Τάσου Γιαννόπουλου εμπρός στην εργατική τάξη και τότε η θύελλα επικρατεί μέσα στο κόμμα. Αγανάκτησαν οι άνθρωποι και με το δίκοιο τους, γιατί ενώ τα βιβλία αυτά διεσώθησαν κατά το δεκαεξάμηνον της Παγκαλικής Δικτατορίας, εχάθησαν έπειτα απ΄ αυτήν. Ο Νίκος Ζαχαριάδης οπού μέχρι αυτή την ημέρα ήτον ένας θαμώνας και μόνιμος καυγατζής στα γραφεία της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας δεν εσυμφωνούσε με κανέναν και με όλους εξυλίζονταν, τον απόφευγαν όλοι μα σε όλους αυτός επιτίθονταν, τον απόφευγαν όλοι μα αυτός δεν άφηνε κανέναν ήσυχο. Θυμάμαι μια μέρα όπου εζητούσε από τον Κολοζώφ να κάνουμε Αντιφασιστικούς Φρουρούς. Ο Κολοζώφ ήτον Γραμματέας της ΟΚΝΕ και του είπε ότι εδώ δεν έχουμε τώρα Φασισμό και τον άρχισε στο ξύλο. Ο Χαϊτάς επενέβη να τους χωρίσει, μα ο Ζαχαριάδης με χυδαίες βρισιές που δεν δημοσιεύονται έλουσε τον Κολοζώφ εμπρός σε εμέ και άλλους συντρόφους μας.

Οποιος άνθρωπος έχει χυδαίο στόμα και χειροδικεί μέσα στας πολιτικάς οργανώσεις, τον αναμένει η περιφρόνηση και καθολική απομόνωση. Ο Νίκος Ζαχαριάδης εζούσε αυτή τη ζωή του ασήμαντου για χρόνια μέσα στη νεολαία, ήθελε όμως να βγει από την περιφρόνηση και να γίνει σημαντικός. Και για να βγει από την περιφρόνηση και να γίνει σημαντικός, δεν τον ενδιέφερε τα μέσα οπού θα εχρησιμοποιούσε, και ένα απόγευμα, με δύο κάρα οπού τα ετραβούσαν άλογα, με μια ομάδα νεολαίων οπού κανείς από αυτούς δεν έμεινε για πολύ καιρό μέσα στο εργατικό κίνημα έφτασε στη Βάθη, σε μια αποθήκη βιβλίων των Αρχειομαρξιστών. Πηδά από το κάρο, πλησιάζει ένα κοντούλη Αρχειομαρξιστή οπού ήτον και ο μόνος αυτή τη στιγμή μέσα στην ημιυπόγειο αποθήκη, ήτον ο Θεοδόσης, ελαιοχρωματιστής.

- Κομμουνιστικά βιβλία! Φωνάζει ο Ζαχαριάδης.

- Εδώ αστυνομία! Κατάσχονται.

Και διατάσει τους υποτιθέμενους υπαλλήλους του, να τα μεταφέρουν στα κάρα οπού επερίμεναν απέξω. Η φόρτωσις συντελείται πολύ εύκολα μα και πολύ γρήγορα γιατί και ο πρώτος τόμος του περιοδικού και ο δεύτερος ήτον σε σακκιά δεμένα και ραμένα από πάνω με χοντρό σπάγγο και είχαν περάσει σταυρωτά σακοράφα, δηλαδή ναυτικό ράψιμο, οπού νομίζω τα είχε τσουβαλιάσει ο Βαβής ο Τσέλιος, ένας λοστρόμος και καλός ναυτικός. Τα κάρα φεύγουν και ο Ζαχαριάδης κρατά ακόμη τον εξαιρετικά μικρόσωμο Θεοδόση που μένει ακίνητος και τρομαγμένος. Επειτα φεύγει και ο Ζαχαριάδης και λέει του Θεοδόση να έρθει αύριο στην αστυνομία. Χάθηκε τότε ο Ζαχαριάδης μέσα στους μικρούς δρομίσκους της πλατείας Βάθης. Επειτα από μέρες έμαθαν οι Αρχειομαρξιστές ότι τα βιβλία τους βρίσκονται οδός Αγίου Μάρκου και Αιόλου, στα γραφεία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, της ΟΚΝΕ, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, αργότερα του Ενιαίου Μετώπου Εργατών Αγροτών και Προσφύγων.

Οπως η Αρχειομαρξιστική διοίκηση αποτελούμενη από τον αφανή και πάντοτε τιτλοφορούμενον ασθενή Γιωτόπουλον, τον μεσανατολίτη στην νοοτροπία και Αλεξαντρινής προελεύσεως Χαϊτόπουλο και τον Παναγιώτη τον Κουτσό, όπως τον λέγαμε τότε, όχι μόνο αποδέχτη την κλοπή του Τάσου Γιαννόπουλου μα και τον εσυμπεριέλαβε στους εξ επαγγέλματος. Ετσι και η διοίκησης του ΚΚΕ αποτελούμενη εκείνη την εποχή από τον ΧΑΪΤΑ, τον ΜΑΞΙΜΟ, τον Σκλάβο, τον Χαϊνόγλου, εδέκτησαν τα κλοπιμαία του Νίκου Ζαχαριάδη και τον έθεσαν σε ανώτερη μοίρα από τους άλλους συντρόφους του. Βρισκόμαστε τώρα εμπρός σε μια ΑΛΛΗΛΟΚΛΟΠΗ! Σε αυτές τις στιγμές χρειάζονται οι άνθρωποι του επαναστατικού δυναμισμού, οπού εκδηλώνονται με ευστροφία πνεύματος και για τους κομμουνιστάς να βάλουν πιο πάνω από το άτομό τους, πιο πάνω από την προσωπική αξιοπρέπειά τους, πιο πάνω από τα συμφέροντά τους το καθολικό συμφέρον της Εργατικής τάξης. Μα για μεγάλη μας ντροπή, παρά τους τίτλους και τα σύμβολα, στη χώρα μας, εκείνη τη στιγμή, ακόμα αυτό δεν είχε δημιουργηθεί, αυτές οι οικονομικές προστριβές ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστούν με έναν ίσιο επαναστατικό τρόπο: η διοίκηση του ΚΚΕ να καλέσει τους Αρχείους να επιστρέψουν τα βιβλία οπού ο Τάσος Γιαννόπουλος έκλεψε από το κόμμα και να πάρουν τα δικά τους βιβλία οπού ευρίσκοντο στα γραφεία του κόμματος. Να καταδικαστούν τόσο ο Τάσος Γιαννόπουλος οπού άρχισε την κλοπή περιουσιών πολιτικής οργανώσεως, όσο και ο Ζαχαριάδης που τον εμιμήθη. Τότε η επαναστατική τάξη θα ανεγνώριζε ότι την κατευθύνουν άνθρωποι οπού έχουν ευθύνες, μα αντί του καλού τέλους μιας κακιάς αρχής, η διοίκηση του κόμματος εδιέταξε την φρούρηση των κλοπιμαίων βιβλίων.

Νεολαία και μέλη του Κόμματος ταμπουρώνουνται στις σκάλες, στα γραφεία, στους διαδρόμους, στα παράθυρα, για ν΄ αντιμετωπίσουν πιθανή επίθεση των Αρχειομαρξιστών, όπου κατά ομάδες βρίσκονται κάθε μέρα έξω από τα γραφεία του "Ριζοσπάστη" και στην πόρτα κάνουν σωματική έρευνα στους εισερχόμενους. Από τους αγίους Θεοδώρους, τον κήπο του Κλαθμώνος, έως την οδό Αθηνάς και από την οδός Αιόλου κυκλώνουν την Καπνικαρέα και μέχρι την οδό Αγίου Μάρκου όπου ήταν η είσοδος των γραφείων του "Ριζοσπάστη" ο αριθμός των ανθρώπων οπού απειλούσαν με εισβολή για να ξαναπάρουν τους τόμους πρώτον και δεύτερον και μερικά μικρά βιβλιαράκια οπού είχαν τον τίτλο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΙΣ, μου είναι αδύνατον να καθορίσω ακριβώς. Mα ήταν όλο το τμήμα του Πειραιώς, των Αθηνών, ολίγοι από την Ελευσίνα και ολίγοι από το Λαύριο. Μα όλοι μαζί θα έφθαναν τους 200 ή έστω και ολίγοι περισσότεροι από διακόσιους, αλλά όχι περισσότερο από 35 και όχι λιγότερο από 17 σε ηλικία, τόλμη και ζωντάνια, όλοι προετοιμασμένοι κι αποφασισμένοι και έτοιμοι, γεμάτοι ήτον προκατειλημμένοι ενάντια στην διοίκηση του Κόμματος και των ανθρώπων του "Ριζοσπάστη", οπού τους εθεωρούσαν εμπόδιο για την ανάπτυξη και δράση του Εργατικού Επαναστατικού Κινήματος της χώρας μας.

Αυτήν την εποχή οπού σας ομιλώ, δεν είμουν ακόμα δεκαπέντε ετών. Ημουν όμως προσεκτικός και είχα την αγάπη από όλους. Οι Αρχείοι με αγαπούσαν όλοι και ειλικρινά και χωρίς να ανήκω στην οργάνωσή τους, αλλά και στην νεολαία με αγαπούσαν και αυτοί. Με την αμοιβαία αυτή αγάπη των συντρόφων του κόμματος καθώς και των συντρόφων Αρχειομαρξιστών, κατάφερνα να περνώ τας ημέρας και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Από την Καπνικαρέα οπού εμίλαγα με τον Λιάπη, τον Πέτρο Ανδρόνη επέρναγα στην πόρτα οπού οι Αρχειομαρξιστές έψαχναν όλους εκτός από μένα. Γιατί ήξερα τον Βαλαδιάδη, τον Φλωργιά ή κάποιον άλλο, πολλοί θα με ρωτήσουν, πώς εσύ ένα μικρό παιδί ήξερες όλον αυτόν τον κόσμο πολύ μεγαλύτερο από τη δική σου ηλικία;

Μα εγώ δεν είχα αφήσει συνέλευση εργατικού σωματείου που να μην την επαρακολούθησα εκείνη την εποχή, από την αρχή ως το τέλος. Δεν είχα αφήσει Συνέδρια, Εκτελεστικές Επιτροπές, Συγκεντρώσεις, διαλογικές συζητήσεις στους δρόμους, στα καφενεία, στους διαδρόμους του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, Πειραιώς, γραφεία εφημερίδων, και όπου εσυζητούσαν για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, έμπαινα με ευκολία και στα δύο στρατόπεδα, θαύμαζα και τους μεν, θαύμαζα και τους άλλους. Πέρναγα χωρίς δυσκολία τον έλεγχο των Αρχείων στην πόρτα, ανέβαινα την στενή και απότομη σκάλα οπού κάθε σκαλοπάτι ήταν κι από ένας νεολαίος, έφτανα στον Γιώργη Γρηγοράτο οπού στέκονταν πάντα πάνω στα σκαλοπάτια, εύρισκα τον Γλαύκο, τον Παπαδάτο και όλοι εμιλούσαν για την άμυνα. Πιο μέσα στα γραφεία, ήτον ο Μάξιμος, ο Χαϊνόγλου, ο Χαϊτάς, ο Αποστόλου, οπού εσυνεδρίαζαν, πότε με ανοικτές και άλλοτε με κλειστές πόρτες. Τα σακιά ήταν στοιβαγμένα στους διαδρόμους, το ένα πάνω στο άλλο αλλά τα πολλά ήτον στο δωμάτιο οπού είχε προς την οδό Αιόλου.

Για μέρες παρατηρούσα ότι και οι μεν και οι δε, οπού γι΄ αυτούς ομιλούμε, αντάλλασαν φράσεις όχι προσβλητικές και ακόμη έκαναν μεταξύ τους συζητήσεις οφέλιμες και πολύ εποικοδομητικές, μ΄ όλη τη φανατικότητα στας πεποιθήσεις τους και στας αρχάς των οπού ο κάθε ένας διατηρούσε για τον εαυτό του, κανείς δεν ήτον αποφασισμένος να προχωρήσει πιο πέρα. Θυμάμαι ο Γιώργης Γρηγοράτος οπού μου είπε στην σκάλα: "εδώ εμείς ερχόμαστε να κάνουμε δουλειά και οι Αρχείοι μαζεύονται από κάτω και μας εμποδίζουν. Γιατί δεν πάνε κι αυτοί να κάνουν τη δική τους δουλειά τι ενοχλούν εμάς;".

Πάνω στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" έμενα για πολλές ώρες και όπως εγώ καταλάβαινα, δεν ήτον ευχαριστημένοι από την κατάσταση οπού είχε δημιουργηθεί. Δεν είχε πάρει συγκεκριμένη μορφή, η αντίθεση των μελών του Κόμματος και της Κομμουνιστικής Νεολαίας μα εύκολα έβλεπε κανείς τη δυσαρέσκεια των εργατών των διανοούμενων για μια τόσο θλιβερά εργασία να φυλάνε μέρα και νύχτα κλεψιμέϊκα του Ν. Ζαχαριάδη. Κατέβαινα κάτω και σε ολίγα λεπτά της ώρας είχα ανακατευτεί με τους ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΑΣ όπου επερπατούσαν κατά μικρές ομάδες, ή στέκονταν και εσυζητούσαν με μέλη του Κόμματος και της νεολαίας. Ακουσα με τα αυτιά μου τους Γιάννη Μακρή, τον Γιώργη Καράγιωργα, τον Κώστα Ζάκα να λένε: "αυτή η δουλειά οπού άρχισαν εδώ πρέπει να τελειώνει. Τι πρέπει να γίνει, να ξεκοιλιαστούμε εδώ για μερικά σακκιά βιβλία;". 

Οι εργάτες τόσο στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" όσο και στους δρόμους οπού αναφέραμε, ομιλούν και κινούνται εξ ενστίκτου για την ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ. Περισσότερους από πεντακόσιους εργάτες Αθηνών και Πειραιώς είχαν μπερδευτεί από τυχοδιώκτες πρώτου μεγέθους σε έναν αλληλομισούμενον και εξοντωτικόν αγώνα. Οι δυο τυχοδιώκτες οπού ενέργησαν για ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ σκοπούς, Ο ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, και ευρήκαν και οι δυο τους ανόητους υποστηρικτάς. Ο Τάσος Γιαννόπουλος ευρήκε την διοίκηση των ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ οπού εκείνη την εποχή ήταν ο Μήτσος Γιωτόπουλος, ο Σάββας Χαϊτόπουλος, ο Παναγιώτης Σφυρής και ο Ζαχαριάδης την διοίκηση του Κόμματος οπού εκείνη την εποχή ήταν ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΜΑΞΙΜΟΣ, ο Κώστας Σκλάβος, ο ΧΑΪΤΑΣ ή Τριαστέρης, ο ΧΑΪΝΟΓΛΟΥ και άλλοι υπεύθυνοι, μα εγώ νομίζω ότι δεν ωφελεί η καταγραφή των ονομάτων αυτών εφόσον κανένα ρόλο θετικό δεν διαδραμάτισαν στην συγκεκριμένη περίπτωση οπού ομιλούμε. Αλλοι έμεναν υποστηρικτές ή παρατηρητές ή και αδιάφοροι στα γεγονότα για τα οποία σας ομιλώ.

Για εμένα μα και για κάθεν τίμιον και συνειδητό εργάτη οπού έχει καταλάβει τα συμφέροντα της τάξης του και που για σκοπό του έχει βάλει την βίαια κατάλυση του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, την εκ θεμελίων αλλαγή των οικονομικών σχέσεων των ανθρώπων, το καθολικό καθήκον της τάξης πιο πάνου από τα συμφέροντα ατόμων, ατόμου, φατριών, οργανώσεων και κομμάτων, βλέπω τον ανθό της εργατικής τάξης της Αθήνας, του Πειραιώς και άλλων τμημάτων της χώρας, τους έχουν ρίξει σε αλληλοεξόντωση δυο κλέφτες και δύο κλεπταποδοχικές διοικήσεις. Τις οποίες και τα ονόματά τους καθώς και τις οργανώσεις πιο πάνου σας ανέφερα. Πέντε έως εφτά εκατοντάδες εργάτες και διανοούμενοι έτοιμοι να κινηθούν σε κάθε στιγμή του εικοσιτετράωρου για τον ίδιον σκοπόν και το ταξικό συμφέρον ευρίσκονται έτοιμοι προς αλληλοεξόντωση για μερικά σακκιά βιβλία, οπού στην τελευταία ανάλυση ανήκουν μόνο στην εργατική τάξη, όπως ανήκουν όλα τα επί γης και επί του ουρανού κατά την δική μου γνώμη. Είχε αρχίσει μέσα και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα να μεργιάζει το αίστημα, ν΄ απομακρύνεται το πάθος και να αναδύει η λογική οπού απορρέει από το μυαλό και όχι την καρδιά.

Α! μα τότε ακούστηκε κάτι το φρικτό, κάτι το πολύ απάνθρωπον, κάτι οπού δεν περίμεναν ακόμη και οι πλέον αδιάλακτοι και οι πλέον εκδικητικοί. Είχε νυκτώσει. Τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά, οι ομάδες των Αρχειομαρξιστών εξακολουθούσαν ν΄ αργοπερπατούν και άλλες να στέκονται και να συζητούν. Είμαστε εμπρός στην αίθουσα των Φίλων του Λαού όταν ο Μανώλης Μπελεχρίνης, ζαχαροπλάστης, μας επλησίασε και είπε ότι ο Ηλίας ΓΕΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΣ μαχαιρώθηκε από τους Ζαχαριάδη, Σακαρέλο και έναν άλλο με το όνομα Φαμαξός. Τον κύκλωσαν και οι τρεις και τον κτύπησαν με μαχαίρι στην κοιλιά.

Οταν έφτασα στους Αγιους Θεοδώρους, οπού μόνο λίγα βήματα ήταν από εκεί οπού μάθαμε την απάνθρωπη αυτή πράξη, είχε κι όλας μεταφερθεί ο Ηλίας στο Δημοτικό νοσοκομείο Αθηνών. Ο Ηλίας Γεωργοπαπαδάκος, πρόεδρος του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιώς χαροπάλεψε για εννέα ημέρες και την εννάτη υπέκυψε. Σε αυτές τις εννέα ημέρες έτρεξα προς όλους μα όλοι είχαν χαθεί. Κάτω από τα γραφεία του "Ριζοσπάστη" δεν υπάρχει παρά μόνον η εμπορική κίνηση. Στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" δεν υπάρχει παρά μόνο ο καφεντζής και κάπου κάπου κάποιος οπού έρχεται εν αγνοία των γεγονότων οπού είχαν τις προηγούμενες μέρες συμβεί. Εστω και στην πένθιμη αυτή στιγμή υπήρχε μια τίμια διέξοδος για την αποκατάσταση της ΗΘΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και των δύο διοικήσεων, μα η παντελής έλλειψης ευθύνης και μαρξιστικού δυναμισμού και από τας δύο διοικήσεις, γιατί αμφότερες, και η διοίκηση του ΚΚΕ και η διοίκηση των ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ ήτον απλώς κλεπταποδόχοι, προσπάθησαν οι πρώτοι να κρύψουν τον κλέφτη και τους φονιάδες και οι Αρχειομαρξισταί να θάψουν κρυφά ΕΝΑΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ Αρχηγό, τον ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΝ. Εάν έστω και ένας και από τας δύο αυτάς σαθράς διοικήσεις είχε έστω και δέκα δράμια ταξικής συνείδησης έπρεπε να μεταφερθεί το φέρετρο του νεκρού στα γραφεία του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιώς και κατόπι στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" και να απαιτηθεί η επιβολή της ηθικής τάξεως: η καταδίκη των αλητανθρώπων οπού μαζεύονται και ενεργούν κατά την ιδική τους εκλογή μεσ΄ στας πολιτικάς οργανώσεις.

Η απονομή φόρου τιμής στον ΝΕΚΡΟ και με την ΙΕΡΑ ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΚΚΕ ότι ο πρόεδρος του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιώς έπεσε θύμα ΚΑΚΟΠΟΙΩΝ οπού κατά λάθος είχαν διεθσδύσει μέσα στις γραμμές της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αθηνών. ΜΑ ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΤΡΕΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟΥ ΔΡΟΜΟΥ, Η ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΧΗΡΑ ΓΙΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΥ οπού εκείνη την εποχή εργαζόταν στο ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΒΙΟ, οδός Λένορμαν και Κωνσταντινουπόλεως, στο διαμέρισμα παραγωγής μαγιάς για τα αρτοποιεία, και την έπεισαν να υποβάλει μήνυση στον Ζαχαριάδη, στον Σακαρέλο και Θαμαξό ως αυτουργούς του φόνου του αντρός της και πατέρα των δύο ή τριών παιδιών της. Και την γνώρισα τη χήρα και είχα δυο φορές συνομιλήσει μαζί της. Δεν θυμάμαι εάν είχε δύο ή τρία παιδιά, ανήλικα. Ενώ ουσιαστικά η διοίκησις των Αρχειομαρξιστών κατέφυγε στην αστική δικαιοσύνη η διοίκηση του ΚΚΕ την αποφεύγει. Ο Σακαρέλος και ο Θαμαξός συνελήφθησαν από την πρώτη στιγμή. Ο Ζαχαριάδης, ο κύριος υπεύθυνος της όλης ασχημίας ετυλίχθη το μανδύα της παρανομίας, περιθάλπεται από το ταμείο της Κ.Ε. του ΚΚΕ ακολούθως γίνεται μέλος του κόμματος, οπού χωρίς τον φόνο του Γιωργοπαπαδάκου όπως εγώ τον εγνώρισα δεν θα εγινόταν ποτέ.

Εάν ο Ζαχαριάδης ο Νίκος δεν εκατηγορούνταν για το φόνο του Γιωργοπαπαδάκου παρά την κλοπή των βιβλίων των Αρχειομαρξιστών από αυτόν δεν θα εισέρχονταν στο κόμμα για μέλος του, γιατί ήταν μισητός και περιφρονημένος από όλους μέσα στη νεολαία και τους τότε ηγέτες του κόμματος, άνθρωπος χωρίς επάγγελμα, χωρίς συνδικαλιστική δράση, χωρίς τέχνη, χωρίς κανένα δίπλωμα. Μα ο άλλοτε αλητάκος και μόνιμος καυγαντζής των γραφείων της νεολαίας και του κόμματος, όπως ο Κολοζώφ, ο Αποστόλου, ο Ηλιάδης, ο Γρηγοράτος, ο Παπαδάτος, τώρα μετά τον φόνο του Γιωργοπαπαδάκου περιοδεύει στο Βόλο, στην Καβάλα και πετυχαίνει, ο άνευ επαγγέλματος, όπως τον λέγαμε τότε, να γίνει εξ επαγγέλματος επαγγελματίας. Ακολούθως εισέρχεται στην σχολή του Κούτβι για να αποσταλεί έπειτα από μερικά χρόνια για αρχηγός του κόμματος, για αρχηγός του Λαού, για συνεχιστής της Επαναστάσεως του 1821, δηλαδή φορτωμένος από τίτλους και από βραβεία οπού μόνον το βραβείον της αφανιάς του άξιζε.

Αλλά εδώ δεν βάλαμε για σκοπό μας να διηγηθούμε την αδιήγητη ζωή κάθε τυχοδιώκτη οπού καλυμμένος με το τίμιο κομμουνιστικό όνομα λυμαίνεται τους κομμουνιστάς και την εργατική τάξη γενικότερα. Επειτα από το φόνο του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου οι σχέσεις των Αρχειομαρξιστών και των ανθρώπων του "Ριζοσπάστη" όπως εκείνη την εποχή τους λέγαμε οξύνεται πιο πολύ. Ο "Ριζοσπάστης" ανοίγει στις στήλες του μια διαφωτιστική καμπάνια για να πείσει τους εργάτες οπού παρασύρουν οι Αρχειομαρξιστές, να τους εγκαταλείψουν και να εισέρθουν στο κόμμα. Προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Αρχειομαρξιστές έχουν μια μασονική οργάνωση, ότι πληρώνουνται από τους Μασόνους για να διαλύσουν το ΚΚΕ, ότι στας μεταφράσεις οπού κάνουν ευνουχούν τον επαναστατικό μαρξισμό και για πρώτη φορά ο "Ριζοσπάστης" συνιστά να μην διαβάζει κανείς εργάτης τις Αρχειομαρξιστικές μεταφράσεις...

Τον ίδιο καιρό θυμάμαι, και το γράφω αυτό με όρκο τιμής, τον Σεραφείμ Μάξιμο στο θέατρο Απόλλων στη συγκέντρωση που έκανε το τμήμα Αθηνών για την επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού να διαβάζει μέσα από τον δεύτερον τόμον του Αρχείου αποσπάσματα του Μαρξ από τον Εμφύλιο Πόλεμο της Γαλλίας. Ε! Τότε καίτι μικρός ήμουν ακόμη το 1927-1928 και είπα: μα είσαι μεγάλος τεμπέλης Σεραφείμ. Τουλάχιστο, δεν τα αντέγραψες σε ένα χαρτί και να έρθεις να μας τα διαβάσεις εδώ, παρά επήρες τον δεύτερο τόμο του Αρχείου, που πιθανόν να είναι από τους κλεμένους και ήρθες εδώ; Μα το αληθές είναι ότι οι Αρχειομαρξιστές, ούτε Μασόνοι, ούτε και ευνουχιστές ήτον του επαναστατικού μαρξισμού, και για τον λόγον αυτόν η καμπάνια του "Ριζοσπάστη" όχι μόνον απέτυχε και δεν κατόρθωσε ούτε και αυτούς του συντάκτες του να πείσει μα άνοιξε και ένα νέο κενό αβεβαιότητας και κάποιας δυσπιστίας μέσα σε αυτή τη βάση του κόμματος. Η καμπάνια αυτή ωφέλησε κατά την προσωπική μου γνώμη τους Αρχειομαρξιστάς. Νέες ομάδες εργατών και διανοούμενων συσπειρώνονται γύρω στους Αρχειομαρξιστικούς πυρήνες και στο σύνολο, πιο τολμηροί, πιο αποφασιστικοί, πιο επιθετικοί απ΄ όσο ήτον προ του φόνου του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου και προ της καμπάνιας ενάντια στον Αρχειομαρξισμό οπού άνοιξε ο "Ριζοσπάστης" με την εποπτεία του Χαϊτά και του Σεραφείμ Μάξιμου!" ( http://www.politikokafeneio.com/tr/tr11.htm ).

Νίκος Ζαχαριάδης (27/4/1903 - 1/8/1973). Στην photo αυτή, που τραβήχτηκε το 1971, στο Σουργκούτ, από την κόρη του Όλγα, είναι εμφανής η καταβολή των δυνάμεων του καθαιρεμένου ηγέτη του Κ.Κ.Ε. Σε δύο χρόνια θα έλθει και το τέλος, που αποφάσισε να δώσει στην ζωή του και στο οποίο τέλος, με μεγάλη προθυμία (και όχι μόνο με μεγάλη προθυμία) βοήθησαν οι σοβιετικοί...




Αυτή η δολοφονία ακολούθησε τον Νίκο Ζαχαριάδη, σε όλο του τον βίο, στην διάρκεια του Μεσοπολέμου, υποχρεώνοντάς τον να ζει στην παρανομία, με ψεύτικα ονόματα, με πλαστά αποδεικτικά της ταυτότητάς του έγγραφα και όλα αυτά, φυσικά, έγιναν, με την πλήρη οργάνωσή τους και την ανοικτή κάλυψή τους από το Κ.Κ.Ε., το  Κ.Κ.Σ.Ε. και την Κομμουνιστική Διεθνή, που τον έκρυβαν, του χορηγούσαν τα έγγραφα αυτά και τον φυγάδευαν, χωρίς, φυσικά, να παύσει την κομματική του δραστηριότητα. Έτσι, ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε, διαρκώς, κρυπτόμενος, αφού είχε ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του, ύστερα από την μήνυση, που κατέθεσε εναντίον του η χήρα του δολοφονημένου Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, αν και αυτό, σπάνια, αναφέρεται, από όσους ασχολούνται με την ζωή του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε. 


Ο Νίκος Ζαχαριάδης συνελήφθη, λοιπόν, με το όνομα Ζάδης, για την δολοφονία του Γεωργοπαπαδάκου, αλλά ξέφυγε, με μια καταδίκη 15 ημερών, για παράνομη οπλοφορία, αφού κατείχε πιστόλι, το οποίο βρέθηκε πάνω του, την ώρα της σύλληψής του και έμεινε στη φυλακή, για 12 ημέρες. Θα αφήσουμε, όμως, τώρα, τον ίδιο τον Νίκο Ζαχαριάδη να αφηγηθεί τα καθέκαστα, μέσα από το αυτοβιογραφικό του σημείωμα, προς την Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., το οποίο συνέταξε, πολύ αργότερα, στις 15/8/1946, όταν πια ήταν ο αναμφισβήτητος ηγέτης του κόμματος και με το οποίο δεν αρνείται, ούτε την παρουσία του στο γεγονός, ούτε το ουσιαστικό περιεχόμενο της κατηγορίας, για την δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου. 

Καθόλου περίεργο. Η άρνηση αμφισβήτησης και η ουσιαστική αποδοχή της κατηγορίας, για την αυτουργία στην δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου δεν ξενίζει καθόλου όσους γνωρίζουν την νοοτροπία του ηγέτη του Κ.Κ.Ε., ο οποίος ουδόλως θεωρούσε ότι η πράξη του αυτή ήταν μεμπτή, ή κατακριτέα και για την οποία, προφανώς, ήταν περήφανος, που την έφερε εις πέρας, βγάζοντας από την μέση έναν μισητό "ταξικό εχθρό". Οπως, φυσικά και η ηγετική κομματική γραφειοκρατία του Κ.Κ.Ε. ήταν και αυτή πεπεισμένη, για το θεμιτό και δίκαιο της πράξης της ομάδας του Νίκου Ζαχαριάδη, που απάλλαξε το κόμμα από έναν ενοχλητικό αντίπαλο. Και αυτός που έγραφε το αυτοβιογραφικό σημείωμα και εκείνοι στους οποίους απευθυνόταν, γνώριζαν, πολύ καλά, το τί είχε συμβεί, λίγο πριν την εκπνοή του 1926 και την κομματική αποστολή, που εκτελούσαν ο μετέπειτα ηγέτης του κόμματος και το απόσπασμα της πρώιμης Ο.Π.Λ.Α., της ελληνικής έκδοσης της Τσε Κα, στο οποίο συμμετείχε, ο νεαρός Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος δεν είχε ακόμη κλείσει τα 24 χρόνια της ηλικίας του.

Ας δούμε, λοιπόν, το τι λέει ο ίδιος ο ιστορικός ηγέτης του Κ.Κ.Ε. :

 "Στην ΚΟΠ έμεινα μέχρι το Δ/βρη του 1926, οπότε αντικαταστάθηκα απ’ το Χεϊνόγλου [Χαΐνογλου], γιατί στο μεταξύ είχα πιαστεί για την υπόθεση του αρχείου Γεωργοπαπαδάτου. Με την ανατροπή του Παγκάλου πήρα ενεργό μέρος στα γεγονότα της 9 του Σ/βρη. Δικό μου ήταν το σύνθημα και η αρθρογραφία του «Ρ» απ’ την πρώτη μέρα, που ξαναβγήκε ύστερα απ’ την ανατροπή του Πάγκαλου, για την αριστερή και την πραγματική Δημοκρατία. Το σύνθημα αυτό το καταδίκασε κατοπινά η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στη σύσκεψη του Σ/βρη του 1926 και πιο αργά. 

Τέλη του 1926 πιάστηκα στο μέρος όπου γίνηκαν τα γεγονότα με τους αρχείους, στην πλατεία Αγ. Θεοδώρων, κοντά στα γραφεία του «Ρ». Απ’ το χωροφύλακα που μ’ έπιασε έφυγα στραμπουλίζοντάς του το χέρι. Μετά δυο μέρες με κυνήγησε μια ομάδα αρχείων, και με τη βοήθεια χωροφυλάκων μ’ έπιασαν σαν αυτουργό στο φόνο του Γεωργοπαπαδάτου. Με πήγαν στην Παληά Στρατώνα, απ’ όπου βγήκα ύστερα από 10-12 μέρες. 

Η υπόθεση έχει έτσι. Οι αρχείοι στο αστυνομικό τμήμα Θησείου είπαν ότι είμαι ο Ζαχαριάδης. Εγώ όμως είχα κανονικώτατα χαρτιά στο όνομα Ζάδης. Την άλλη μέρα που με πιάσαν, ο Διοικητής του τμήματος με παρέπεμψε στο αυτόφωρο για παράνομη οπλοφορία γιατί μου βρήκαν πιστόλι. Δικάστηκα 15 μέρες. Αμέσως μετά με πήγαν στον ανακριτή για την υπόθεση Γεωργοπαπαδάτου. Είταν όμως παραμονές πρωτοχρονιάς και ο ανακριτής έλειπε. Τότε οι χωροφύλακες με πήγαν στην Παληά Στρατώνα, μια και είχα καταδίκη για 15 μέρες. Εκεί με κατάγραψαν με το όνομα Ζάδης και με βάλαν στα κατάδικα. Είχες τότε δικαίωμα να πληρώσεις και να εξαγοράσεις το μισό της ποινής. Λεφτά δεν είχα και ειδοποίη­σα την οργάνωση, που πλήρωσε μόνο στη 12η μέρα. Στο μεταξύ ο ανακριτής είχε ζητήσει το Ζαχαριάδη απτά υπόδικα, μα τέτοιος στα χαρτιά της Χωροφυλακής δεν υπήρχε. Ώσπου να ξεκαθαριστεί το ζήτημα, πρόλαβα με την εξαγορά και βγήκα. Έμενα παράνομος".


Αλλά και μετά την αποφυλάκισή του, η δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου ουδέποτε έπαυσε να κυνηγάει τον Νίκο Ζαχαριάδη, λόγω της αυτουργίας του στην διάπραξη του εγκλήματος, αφού υπήρξε μέλος μιας συμμορίας από μαχαιροβγάλτες, που σκότωσαν, εν ψυχρώ, έναν επιφανή, στον κομματικό και συνδικαλιστικό του χώρο, πολιτικό αντίπαλο του Κ.Κ.Ε., το οποίο είναι, πέραν από προφανές, ότι είχε αναθέσει, στην ομάδα Ζαχαριάδη - Σακαρέλου - Θαμαξού (ή Φαμαξού,ή Θωμάζου), συγκεκριμένη κομματική αποστολή, την οποία οι συμμετέχοντες έφεραν εις πέρας, με τον τρόπο που την έφεραν και ο οποίος υπήρξε, πλήρως, αποδεκτός από το κόμμα.

Ας δούμε και την συνέχεια της ιστορίας, σε ένα, ακόμη, απόσπασμα του ίδιου αυτοβιογραφικού σημειώματος του Νίκου Ζαχαριάδη, προς την Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. :


"Στα μέσα του 1927 η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. με έστειλε γραμματέα της Θεσσαλίας στο Βόλο. Μετά τρεις μήνες ένα βράδυ, από κατάδοση ενός προβοκάτορα, με πιάσαν, τους ξέφυγα όμως, χάρη στα ψεύτικα χαρτιά, όταν με στείλαν με συνοδεία να τους δείξω το σπίτι που καθόμουνα. Στο Βόλο έμεινα και παραπέρα, ως τις αρχές του 1928, οπότε με ξαναπιάσανε μ’ όλον τον πυρήνα μου στη συνεδρίασή του από προδοσία ενός μέλους του πυρήνα χαφιέ, χωρίς να διευκρινίσουν πάλι ποιος είμαι. Έμεινα τρεις σχεδόν μήνες φυλακή στο Βόλο. Μετά το τρίμηνο ετοιμαζόμουνα για εξορία. Λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί το 3μηνο, κάποιος καταδότης ειδοποίησε τον αρχιχαφιέ της Λάρισας Τέγο. Αυτός ήρθε, με ανεγνώρισε, και τότε με στείλαν στην Αθήνα για την υπόθεση του Γεωργοπαπαδάτου. Με κλείσαν στην Παληά Στρατώνα. Με στείλαν στη Λειβαδιά, με ξαναφέραν στην Παληά. Η δίκη στο κακουργοδικείο αναβλήθηκε 6 φορές. Στο Βόλο είχα πριονίσει ένα σίδερο και άνοιξα μια τρύπα στον τοίχο μα δεν τα κατάφερα κυρίως γιατί τα πρόσωπα απ’ τους κοινούς κατάδικους που αναγκαστικά παίρναν χαμπάρι για τη δουλειά τη στραπάτσερναν. Για τους ίδιους λόγους απότυχα και στη Λειβαδιά, όπου άνοιξα τρύπα στον τοίχο, μα με κατάδωσε ένας κοινός κατάδικος. Ύστερα όμως απ’ την 5η αναβολή στο κακουργοδικείο του Πειραιά, ανεβαίνοντας με τον ηλεχτρικό, πήδηξα απ’ το τραίνο και έφυγα. Τότε με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., και παρά τις αντιρρήσεις μου (μου βάλαν ζήτημα πειθαρχίας), στάλθηκα στα μέσα του 1929 στην ΕΣΣΔ για σπουδές."

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 26/1/1936, έτσι όπως απεικονίζονται στον πίνακα, κατέστησαν ισοδύναμες τις δύο αστικές πολιτικές παρατάξεις του Μεσοπολέμου και έδωσαν, συγκυριακά, λόγω του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής, βαρύνουσα πολιτική θέση στο μικρό κοινοβουλευτικά Κ.Κ.Ε., το οποίο, εκείνη την εποχή ακολουθούσε την πρόσφατη πολιτική γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ευνοούσε την συγκρότηση Λαϊκών Μετώπων, προσπαθώντας να κερδίσει την συμμαχία της Αγγλίας και της Γαλλίας, απέναντι στην Γερμανία του Χίτλερ, η οποία το 1935 - 1936, κατά την εκτίμηση των ιθυνόντων της Κομιντέρν, αποτελούσε έναν άμεσο κίνδυνο, για την ίδια την ύπαρξη της "Ε.Σ.Σ.Δ.". Για τον λόγο αυτόν, το Κ.Κ.Ε. συγκρότησε, στην Ελλάδα, το "Παλλαϊκό Μέτωπο" και ήταν διατεθειμένο να συμμαχήσει, με οποιαδήποτε αστική πολιτική παράταξη, η οποία θα διευκόλυνε τις θέσεις της Κομιντέρν και του ίδιου του Κ.Κ.Ε. Έτσι, αφού πρώτα, διαπραγματεύθηκε, με την βασιλική παράταξη, για την συγκρότηση κυβερνητικής συμμαχίας, χωρίς δική του συμμετοχή στην κυβέρνηση, στην συνέχεια, όταν αυτή η προσπάθεια απέβη άκαρπη, στράφηκε στους βενιζελικούς, οι οποίοι, αφού πρώτα, υπέγραψαν το σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα και εξέλεξαν, με τις ψήφους του Κ.Κ.Ε., τον Σοφούλη, ως πρόεδρο της Βουλής, κατόπιν, αρνήθηκαν να υλοποιήσουν τους υπόλοιπους όρους της συμφωνίας.

 

Φυσικά, η καταδίωξη, σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, για την δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, δεν σταμάτησε, μετά την νέα μετάβαση του, μετέπειτα, ηγέτη του Κ.Κ.Ε., στην "Ε.Σ.Σ.Δ.", προκειμένου να χαθούν τα ίχνη του και για τις "μεταπτυχιακές" του σπουδές, στο ΚΟΥΤΒ. Η καταδίωξή του συνεχίστηκε και μετά, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και αφού διορίστηκε, στα τέλη 1931 - αρχές του 1932, ως γραμματέας του Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., σε όλη την περίοδο του Μεσοπολέμου και μέχρι την σύλληψή του, από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936, όσο και αν αυτό δεν λέγεται.

Ας δούμε τα γεγονότα :


Μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 26/1/1936 και μετά από αυτές, ο γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Νίκος Ζαχαριάδης βρίσκεται στην παρανομία. Δεν μπορεί να εμφανισθεί πουθενά, διότι η δημόσια εμφάνισή του θα οδηγούσε και στην σύλληψή του. Το Κ.Κ.Ε. μπορεί, σε όλη αυτή την περίοδο, να είναι νόμιμο ή παράνομο, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία της εποχής, αλλά ο Ζαχαριάδης παραμένει σταθερά παράνομος. Τελικά, μετά την αιματηρή καταστολή του κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935, των Ελευθερίου Βενιζέλου και Νικόλαου Πλαστήρα και την επαναφορά της βασιλείας, ο βασιλιάς Γεώργιος Β', παρά τις επικρατούσες τότε προσδοκίες, για εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας της δεξιάς, υπό τον Γεώργιο Κονδύλη, αποκαθιστά το δημοκρατικό πολίτευμα, στα πλαίσια του οποίου το Κ.Κ.Ε. είναι νόμιμο.

Στις βουλευτικές εκλογές της 26/1/1936, το σταλινικό, πλέον, Κ.Κ.Ε. συμμετέχει, μέσα στο σχήμα του Παλλαϊκού Μετώπου, στο οποίο κυριαρχεί και παρά τις ευνοϊκές για το Κ.Κ.Ε., πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, οι οποίες είχαν διαμορφωθεί από την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, που συνέβη, επί διακυβερνήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1931-1932, για λόγους ανάλογους με την ελληνική χρεωκοπία του 2010 και συγκεκριμένα, λόγω της, τότε, πρόσδεσης της δραχμής, με την αγγλική λίρα, η οποία, ως σκληρό νόμισμα, παρέσυρε την λεγόμενη "χρυσή δραχμή" και μαζί της την μη ανταγωνιστική ελληνική οικονομία στην δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης της περιόδου 1929 - 1932, που ξέσπασε στις Η.Π.Α. με την κατάρρευση της Wall Street, το Κ.Κ.Ε. δεν πηγαίνει καλά, παρά το γεγονός ότι αύξησε τις δυνάμεις του.

Στην Βουλή, που προέκυψε από τις εκλογές του 1936, οι οποίες διεξήχθησαν, με σύστημα της απλής αναλογικής, το μετωπικό σχήμα  του Παλλαϊκού Μετώπου, υπό την ηγεσία του Νίκου Πλουμπίδη και όχι του Νίκου Ζαχαριάδη, συμμετέχει, με 15 έδρες, ενώ η εκλογική του επίδοση φθάνει, όπως φαίνεται στον παραπάνω πίνακα στο 5,76%, ένα ποσοστό που είναι μικρό, αν ληφθούν υπόψη οι επικρατούσες συνθήκες εκείνη την εποχή και αντιστοιχεί σε 73.411 ψήφους (τότε το εκλογικό δικαίωμα δεν ήταν καθολικό, αφού οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου). Βέβαια η εκλογική επίδοση του Κ.Κ.Ε. είναι καλύτερη από τις άλλες του παρελθόντος, αλλά, παρά τους πανηγυρισμούς και το κλίμα ανάτασης, που προσπάθησε να εμπεδώσει, στους οπαδούς του κόμματος για το εκλογικό αποτέλεσμα, η ηγεσία του Κ.Κ.Ε., η αλήθεια είναι ότι ο παραταξιακός δικομματισμός του αστικού πολιτικού κόσμου θριάμβευσε (κάτι που δεν συνέβη στις ημέρες μας, ύστερα από την χρεωκοπία του 2010 και τις δίδυμες βουλευτικές εκλογές του 2012).

 

 

29/1/1936 "Ριζοσπάστης" : Πρωτοσέλιδη έκκληση για αμνήστευση, του εκλεγέντος, με το ψηφοδέλτιο του "Παλλαϊκού Μετώπου", βουλευτή Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος είχε παραπεμφθεί σε δίκη, για κακούργημα, για την, κατά συναυτουργία, δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου. Το κωμικοτραγικό στοιχείο της έκκλησης αυτής βρίσκεται στο γεγονός ότι, ενώ, σε αυτήν, αναφέρεται ότι ο Ζαχαριάδης είναι υπόδικος και ενώ ζητείται η αμνήστευσή του, δεν υπάρχει καμμία αναφορά στο περιεχόμενο της κατηγορίας, που ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε. αντιμετώπιζε και εξ αιτίας της οποίας φυγοδικούσε, δηλαδή στην διάπραξη ανθρωποκτονίας, εκ προθέσεως, κατά συναυτουργία. Ούτε, φυσικά, αναφέρεται το όνομα του θύματος. Σταλινικά ήθη και έθιμα...



Στις βουλευτικές εκλογές της 26/1/1936, ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν αρχηγός του "Παλλαϊκού Μετώπου" και παρά την καταδίωξή του, για την δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, κατέβηκε ως υποψήφιος βουλευτής του εκλογικού αυτού σχήματος και φυσικά εξελέγη. Μάλιστα, πρέπει να ειπωθεί ότι η υποψηφιότητά του είχε σκοπό να απαλλάξει από τα δεσμά της παρανομίας τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε. και εκεί αποσκοπούσε η υποβολή της. Άλλωστε ένας από τους λόγους, που υπεγράφη το σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα, με το οποίο οι κομμουνιστές βουλευτές ψήφισαν τον υποψήφιο της βενιζελικής παράταξης Θεμιστοκλή Σοφούλη, ως πρόεδρο της Βουλής, ο οποίος και εξελέγη, ήταν η αμνήστευση του Νίκου Ζαχαριάδη, όπως φαίνεται από το κείμενο του εν λόγω συμφώνου, που παρατίθεται πιο κάτω και το οποίο υπέγραψε, από την πλευρά του Κ.Κ.Ε., ο Στέλιος Σκλάβαινας, ο οποίος ήταν ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του Κ.Κ.Ε., αφού ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν μπορούσε να εμφανισθεί, διότι, τότε, δεν τον κάλυπτε η βουλευτική ασυλία.

Ας δούμε το κείμενο της συμφωνίας :

Συμφωνητικόν του Κόμματος των Φιλελευθέρων και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Παλλαϊκού Μετώπου:

"Υπό τον όρον και την προϋπόθεσιν ότι το Κόμμα των Φιλελευθέρων αναλαμβάνει την υποχρέωσιν διά του παρόντος συμφωνητικού να πραγματοποιήσει, όταν σχηματίσει κυβέρνησιν, εντός των καθοριζομένων προθεσμιών, τα κατωτέρω μέτρα, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Παλλαϊκού Μετώπου θα ψηφίσει το ψηφοδέλτιον το οποίον θα εκθέσει το Κόμμα των Φιλελευθέρων κατά τας εκλογάς προς ανάδειξιν προεδρείου της Βουλής και θα παράσχει ψήφον ανοχής εις την σχηματισθησομένην με την συμμετοχήν του Κόμματος των Φιλελευθέρων κυβέρνησιν.

Τα μέτρα αυτά είναι τα εξής:

1) Πλήρης αποκατάστασις και κατοχύρωσις των λαϊκών ελευθεριών εντός μηνός από τον σχηματισμό της κυβερνήσεως, ήτοι:

α) Ακύρωσις της διατάξεως του εκλογικού Νόμου δυνάμει της οποίας αφαιρούνται τα εκλογικά δικαιώματα από τους καταδικασθέντες επί παραβάσει του Ιδιώνυμου. Η ακύρωσις αύτη θα έχει αναδρομική ισχύ.

β) Κατάργησις του νόμου 4229 και πασών των τροποποιήσεων αυτού ως και των Επιτροπών Ασφαλείας.

γ) Παροχή Αμνηστίας εις τους βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου Β. Νεφελούδην, Β. Βερβέρην και Ν. Ζαχαριάδην.

δ) Παροχή Γενικής Αμνηστίας εις άπαντας τους πολιτικούς καταδίκους, εξορίστους και καταδιωκομένους.

ε) Κατάργησις της υπηρεσίας αμύνης του Κράτους (αντικομμουνιστική υπηρεσία που υπαγόταν στο ΓΕΣ και επικεφαλής είχε τον Φεσόπουλο).

στ) Καταπολέμησις των δικτατορικών φασιστικών τάσεων και διάλυσης όλων των οργανώσεων αι οποίαι αποβλέπουν εις τοιούτους σκοπούς.

2) Καθιέρωσις ως μονίμου εκλογικού συστήματος της αναλογικής.

3) Ελάττωσις εντός διμήνου της τιμής του άρτου κατά δύο τουλάχιστον δραχμάς.

4) Κατάργησις της προσωποκρατήσεως διά χρέη προς το Δημόσιον, ετήσιον χρεοστάσιον εις τους οφειλέτας του Δημοσίου διά ποσόν μέχρι 3.000 δραχμών.

5) Πενταετές χρεοστάσιον άνευ όρων διά τα χρέη των αγροτών προς τους ιδιώτας και Τραπέζας και

6) Εφαρμογή των Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Η Κοινοβουλευτική Ομάς του Παλλαϊκού Μετώπου δεν δεσμεύεται υπό του παρόντος Συμφωνητικού, όπως μή επικρίνει τας πράξεις και νομοθετήματα της κυβερνήσεως τα οποία δεν θα ευρίσκει σύμφωνα προς τας αρχάς και το πρόγραμμά της. Η Κοινοβουλευτική Ομάς του Παλλαϊκού Μετώπου δικαιούται να κάμει χρήσιν της παρούσης συμφωνίας κατά την εκλογήν του Προεδρείου της Βουλής.

Ο Αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων προ της εκλογής του Προεδρείου της Βουλής θα προβεί εις δηλώσεις διά των οποίων θα επιβεβαιοί το περιεχόμενον του παρόντος Συμφωνητικού.

Το παρόν Συμφωνητικόν συνταχθέν εις διπλούν υπεγράφη παρά των Αρχηγών του Κόμματος των Φιλελευθέρων και της Κοινοβουλευτικής Ομάδος του Παλλαϊκού Μετώπου.

Εν Αθήναις τη 19 Φεβρουαρίου 1936

Δια το Κόμμα των Φιλελευθέρων

Θ. ΣΟΦΟΥΛΗΣ



Βέβαια, το σύμφωνο αυτό ο Σοφούλης και το Κόμμα των Φιλελευθέρων το παραβίασαν και δεν το εφάρμοσαν, παρά το γεγονός ότι το Κ.Κ.Ε. τήρησε τα συμφωνηθέντα και ψήφισε τον Σοφούλη, ο οποίος και εξελέγη, ως πρόεδρος της Βουλής. Όμως, το Κ.Κ.Ε., λόγω της, περίπου, ισοψηφίας των δύο μεγάλων αστικών παρατάξεων (143 έδρες είχαν οι αντιβενιζελικοί και 141 έδρες είχαν οι βενιζελικοί), αποτελούσε ρυθμιστικό παράγοντα στον σχηματισμό κυβέρνησης, όσο οι δύο αυτές παρατάξεις δεν ομονοούσαν, για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Το Κ.Κ.Ε., γνωρίζοντας την δύναμη που του έδινε η εκλογική και η κοινοβουλευτική αριθμητική, δεν στράφηκε μόνο προς τους βενιζελικούς. Πριν κάνει την συμφωνία, με τον Σοφούλη, είχε στραφεί, προς τον Παναγή Τσαλδάρη και την αντιβενιζελική παράταξη, αλλά η επαφή απέβη άκαρπη. Ένα από τα βασικά σημεία στα οποία επέμενε το Κ.Κ.Ε. ήταν η αμνήστευση του Νίκου Ζαχαριάδη. Σε αυτό το σημείο, όπως και στην στήριξη μιας κυβέρνησης της βασιλικής παράταξης, από το Κ.Κ.Ε. (το οποίο δεν επεδίωκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση), ήταν που δεν συμφώνησαν οι συντηρητικοί.

Όπως είπαμε, η κατηγορία που βάραινε τον Νίκο Ζαχαριάδη αφορούσε την συμμετοχή του στην δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου. Αυτό, όπως, επίσης, είπαμε, δεν λέγεται. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια, όπως προκύπτει, άλλωστε και από το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του "Ριζοσπάστη" της 29/1/1936, όπου το κόμμα, μέσω του "Παλλαϊκού Μετώπου", κάνει έκκληση στην κυβέρνηση για την αμνήστευση του Νίκου Ζαχαριάδη, προκειμένου να μπορέσει να επικυρωθεί η εκλογή του και να ανακηρυχθεί βουλευτής Πειραιά. Στην έκκληση αυτή γίνεται αναφορά στην κατηγορία της συναυτουργίας, χωρίς να αναφέρεται καν ότι η κατηγορία αυτή που αντιμετώπιζε ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε., ήταν η κακουργηματική πράξη της ανθρωποκτονίας, εκ προμελέτης και χωρίς να αναφέρεται το όνομα του θύματος, δηλαδή του αρχειομαρξιστή συνδικαλιστή Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, τον οποίον έσφαξαν οι Σακαρέλος - Ζαχαριάδης - Θωμάζος.

Βέβαια, από τό 1927, μέχρι τις εκλογές του 1936 και καθ' όλο το χρονικό διάστημα, που ο Ζαχαριάδης βρισκόταν στην παρανομία, η υπόθεση της δολοφονίας του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου είχε προχωρήσει. Η ανάκριση είχε περατωθεί και είχαν δικαστεί, για τον φόνο του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, οι άλλοι δύο συναυτουργοί (Σακαρέλος και Θωμάζος) σε 15 χρόνια κάθειρξη. Η υπόθεση της δολοφονίας του αρχειομαρξιστή συνδικαλιστή εκκρεμούσε, ως προς τον Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος φυγοδικούσε, διαρκώς κρυπτόμενος και όπως φαίνεται από την παραπάνω έκκληση, ο Ζαχαριάδης είχε παραπεμφθεί σε δίκη, με δύο βουλεύματα (το υπ' αριθμ. 2606/1927, βούλευμα του Συμβουλίου Πλημελειοδικών Πειραιά και το, υπ' αριθμ. 869/1927, βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών), τα οποία ήσαν, υπό εκτέλεση, περιμένοντας την σύλληψη του ηγέτη του Κ.Κ.Ε.

Αυτό ήταν που ήθελε να αποφύγει το Κ.Κ.Ε. και αυτό διαπραγματεύθηκε σε όλες τις επαφές που είχε με τον αστικό πολιτικό κόσμο. Ο στόχος του κόμματος ήταν να αποφευχθεί η μη ανακήρυξη του Νίκου Ζαχαριάδη, ως βουλευτή, από το εκλογοδικείο. Προσπάθησε, με όλες του τις δυνάμεις να ξεπλύνει τον ηγέτη του, από αυτή την ατιμωτική κατηγορία και να τον απελευθερώσει πολιτικά, έτσι ώστε να μπορέσει να εμφανισθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου, ως ισότιμος συνομιλητής, απέναντι στον αστικό πολιτικό κόσμο. 

Το Κ.Κ.Ε. δεν τα κατάφερε. Η εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη ακυρώθηκε και στην θέση του αναδείχθηκε, ως εκλεγμένος βουλευτής ο Μανώλης Μανωλέας. Ο Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε στην παρανομία, μέχρι την έλευση της δικτατορίας της 4/8/1936, οπότε οι δυνάμεις ασφαλείας του Μανιαδάκη τον συνέλαβαν, πολύ νωρίς (στις 17/9/1936), προφανώς, μετά από κατάδοση κάποιου από τα ηγετικά κλιμάκια του Κ.Κ.Ε., ο οποίος είχε περάσει στην υπηρεσία του δικτατορικού καθεστώτος.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν δικάστηκε ποτέ για την δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου, ούτε πριν, ούτε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Προφανώς, οι προτεραιότητες του Ιωάννη Μεταξά ήσαν άλλες και δεν παρέπεμψε τον Ζαχαριάδη σε δίκη, ενώ μεταπολεμικά, η χώρα είχε να αντιμετωπίσει, άλλες, πολύ σοβαρότερες και απειρως περισσότερο ολέθριες πράξεις και επιλογές του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε.

Ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αμετανόητος και για τον φόνο του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου και για πολλούς άλλους φόνους, στους οποίους, με πολλούς και διάφορους τρόπους συμμετείχε, πάντοτε, με την κάλυψη του ιδεολογικού και πολιτικού του πατέρα - του Ιωσήφ Στάλιν και του μηχανισμού, τον οποίον εκείνος διηύθυνε. Έως ότου, μετά την επικράτηση των "αντισταλινικών" του Νικήτα Χρουστσώφ, βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτόν τον αδυσώπητο μηχανισμό, τον οποίο και ο ίδιος ο Νικος Ζαχαριάδης είχε υπηρετήσει, πιστά και χωρίς δεύτερη κουβέντα.


Η αλήθεια είναι ότι, ακριβώς επειδή ήταν πείσμων και αλύγιστος, σε όσα πίστευε και έπραττε, ο Νίκος Ζαχαριάδης πάλεψε, με όλες του τις δυνάμεις, αυτόν τον μηχανισμό, χωρίς ταλαντεύσεις, με αποφασιστικότητα, με ακαταμάχητο θάρρος και με περισσή παλικαριά, μέχρι το άδοξο τέλος του, σαν σήμερα, πριν 40 χρόνια, στο μακρυνό και παγερό Σουργκούτ της Σιβηρίας, στις 1/8/1973.

Αλλά αυτό το τέλος, που, για όποιον παρακολούθησε την ζωή του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε., ήταν ένα συγκινητικό τέλος, αφού, με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, ο Νίκος Ζαχαριάδης, γέρος και άρρωστος, πια, λύγισε, κάτω από το βάρος της αφόρητης πίεσης, που είχε δεχθεί από τους σοβιετικούς και Έλληνες διώκτες του, δεν σώζει τον αείμνηστο ηγέτη του Κ.Κ.Ε., από όσα εγκληματικά ο ίδιος έπραξε και για τα οποία υπήρξε αμετανόητος.

Διότι, σε τελική ανάλυση έλαβε όσα αναλογούσαν στις πράξεις του : 

Έδωσε μάχαιρα και έλαβε κρεμάλα...