Φεβρουάριος 2010 - Απρίλιος 2010 : Η πορεία της Ελλάδας προς την χρεωκοπία και η ενορχηστρωμένα κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση του ελληνικού πληθυσμού από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια των ΜΜΕ και την "πνευματική" ελίτ του τόπου.
Το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι προφανές ότι έπαιξε τον ρόλο του στην ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, όχι γιατί δεν ήταν διατηρήσιμο και εξυπηρετίσιμο, εντός των πλαισίων της ευρωζώνης. Το χρέος αυτό, μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης ήταν, κυριολεκτικά, αμελητέο. Το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους έπαιξε έναν δραματικό ρόλο στην έλευση της ουσιαστικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους το 2010, επειδή δεν ήταν διατηρήσιμο και εξυπηρετίσιμο, αυτοδύναμα, από το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία, όσο η χώρα εισήρχετο σε μια εντεινόμενη ύφεση, χωρίς τοπικό νόμισμα και χωρίς την δυνατότητα να ασκήσει εθνική νομισματική πολιτική, με τον εκπληθωρισμό του χρέους, με την εκτύπωση νομίσματος, για την αποπληρωμή του. Ακριβώς επειδή η ανόητη εντόπια "ευρωπαϊστική" (και ουσιαστικά κοσμοπολιτική και μειωμένου πατριωτισμού) ελίτ, με την άφρονα στρατηγική της επιλογή να εντάξει την ελληνική οικονομία στην ευρωζώνη, με ένα τέτοιο δημόσιο χρέος το οποίο δεν ήταν διατηρίσιμο, εντός ευρωζώνης και με το θεσμικό πλαίσιο που αυτή έχει διαμορφώσει, ως νομισματική ένωση, αφαίρεσε την δυνατότητα άσκησης αυτόνομης νομισματικής πολιτικής από την χώρα, την οδήγησε σε πλήρη αδυναμία αντίδρασης, στην έλευση της διεθνούς ύφεσης του 2008 και στην παρούσα καταστροφή. Για τον λόγο αυτόν, χρησιμοποίησε τον τεράστιο όγκο του δημόσιου χρέους, το οποίο έγινε μη διατηρίσιμο και μη εξυπηρετίσιμο, αποκλειστικά, λόγω των δικών της βλακωδών χειρισμών, ως μπαμπούλα και ως όργανο και μέσο οικονομικής κατατρομοκράτησης του πληθυσμού, προκειμένου να τον πείσει για την δική του ευθύνη για την μη διατηρησιμότητα του χρέους αυτού και για την αναγκαιότητα της αποπληρωμής του, παντί τρόπω και κυρίως, μέσω των δραστικών περικοπών των εισοδημάτων του πληθυσμού της χώρας. Σε αυτήν την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα της άθλιας εντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ τα ΜΜΕ και τα ελεεινά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της, που αναπαρήγαγαν αυτήν την εξαθλιωτική προπαγάνδα, έπαιξαν καίριο και αποφασιστικό ρόλο...
Η ανάμνηση της περιόδου πριν από την σχεδιασμένη υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο και την μετατροπή της, σε μια αποικία χρέους, μέσω της επιβολής στον ελληνικό πληθυσμό ενός σύγχρονου καθεστώτος πεονίας, δεν μπορεί να προξενήσει τίποτε περισσότερο από αισθήματα μελαγχολίας ανάμεικτα με οργή. Μελαγχολία, για ό,τι συνέβη και οργή, για όσους οδήγησαν, προσχεδιασμένα και εν ψυχρώ, σε αυτό το αποτέλεσμα, που κατέστησε την χώρα και τον πληθυσμό της ανδράποδα των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού κράτους, έστω και αν αυτοί που σχεδίασαν αυτή την πορεία, δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την έκταση της καταστροφής, στην οποία οδηγούσαν τον τόπο.
Αυτά τα αισθήματα της μελαγχολίας και της οργής, σε ό,τι με αφορά, συνοδεύονται και από αισθήματα δικαίωσης των θέσεων που εκείνη την εποχή εξέφρασα, τις πλείστες φορές, κόντρα στο ρεύμα και με οδηγό έναν άξονα προς εφαρμογή πολιτικών στον οικονομικό τομέα, τον οποίο πρότεινα τότε και ο οποίος υπήρξε ορθότατος, παρά τις καταιγιστικές κραυγές των παπαγαλακίων της έντρομης εντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ, που ήθελαν να εμφανίσουν την προσφυγή στο Μνημόνιο και στις εξοντωτικά περιοριστικές πολιτικές του, ως πολιτικές οι οποίες ήσαν μονόδρομες και χωρίς εναλλακτική λύση.
Τώρα, που έχουν παρέλθει 3 χρόνια από την καταστροφική πολιτική των Μνημονίων και τα ισοπεδωτικά τους αποτελέσματα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, τα οποία αποτελέσματα ισούνται με τα αποτελέσματα που είχε στην αμερικανική κοινωνία η οικονομική κρίση της πρώτης περιόδου της δεκαετίας του 1930 και συγκεκριμένα στην τετραετία 1929 - 1933, η ελεεινή δημοσιογραφική ελίτ του τόπου, η οποία υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί, σαν πιστό σκυλί και με έναν ακραίο προπαγανδιστικό τρόπο, που θυμίζει τις εποχές του Paul Joseph Goebbels και του Лавре́нтий Па́влович Бе́рия (Λαβρέντι Παύλοβιτς Μπέρια), τα άθλια και εντελώς διαπλεκόμενα αφεντικά της, αυτά των εργολάβων και των άλλων τυχάρπαστων και ωμών τυχοδιωκτών, οι οποίοι στο σύνολό τους είναι ώριμοι για εγκλεισμό στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας με πολυετείς καθείρξεις, έχει αρχίσει να ανοίγει το στόμα της και να ομολογεί τον διατεταγμένο προπαγανδιστικό της ρόλο, κατά την διάρκεια εκείνης της σκοτεινής περιόδου, αλλά και στην συνέχεια.
Η επίσημη εκδοχή, που κυκλοφορεί στην χώρα μας, γύρω από την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που δεν έγινε τον Απρίλιο του 2010, υποστηρίζει ότι αυτή δεν έγινε, λόγω της πεισματικής; άρνησης των Γερμανών και των τραπεζιτών της Ε.Κ.Τ. Προφανώς, η εκδοχή αυτή έχει την βάση της. αλλά ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, έναν χρόνο, μετά, λέει ότι το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους της χώρας μας είχε συζητηθεί και η ελληνική κυβέρνηση το είχε απορρίψει. Λογικό είναι η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στην μέση. Δεν ήσαν μόνο οι φρίτσηδες, που αντιδρούσαν την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ήταν και η κυβέρνηση του ΓΑΠ, που συμφώνησε σε αυτή την άρνηση για άμεση μείωση του χρέους, όπως έχει καταγγείλει τον ΓΑΠ ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.
Ο γνωστός προπαγανδιστής και υπηρέτης του πιο διεφθαρμένου τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, ο Γιάννης Πρετεντέρης μίλησε, ήδη, για το μαύρο δίκτυο παραπληροφόρησης, προπαγάνδας και ωμής ψευδολογίας, που στήθηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ, σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού, με σκοπό να τον παραπλανήσει, προκειμένου να αποδεχθεί, ως αναπόφευκτο, το Μνημόνιο και τις πολιτικές που εκπορεύονταν από αυτό και από τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας, στους οποίους, ως πρόθυμοι υπηρέτες και δούλοι, υποτάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου, είτε εξ αρχής, είτε στην συνέχεια.
Τι μας είπε ο ανάξιος υιός ενός αξίου πατρός; Αυτό που είπε και κατέδειξε, με την γνωστή του ωμότητα είναι ο εργαλειακός προπαγανδιστικός ρόλος των ελληνικών ΜΜΕ εκείνη την εποχή, αλλά και μετά από αυτήν, όσον αφορά την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, η οποία έπρεπε, πάση θυσία, να υποστηριχθεί και να αποκρυβεί ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος - εφ' όσον η εξυπηρέτησή του δεν αναλαμβανόταν από την Ε.Κ.Τ. και όσο παρέμενε υπόθεση του ελληνικού κράτους - δεν ήταν βιώσιμο. Βέβαια, ο Γιάννης Πρετεντέρης, ως λειτουργικά αγράμματος που είναι, δεν γνωρίζει ότι ένα χρέος είναι - ή δεν είναι - διατηρήσιμο και όχι βιώσιμο, αλλά, ας το προσπεράσουμε αυτό και ας μείνουμε στην ουσία της υπόθεσης.
Ιδού τι είπε ο Πρετεντέρης για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο γνωστός παρουσιαστής των ειδήσεων του MEGA, δηλαδή των ειδήσεων, όπως ήθελε και θέλει να σερβίρονται στον ατυχή ελληνικό πληθυσμό, ο διευθυντής των ειδήσεων του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού Χρήστος Παναγιωτόπουλος :
25/4/2010 : Ο Γιάννης Πρετεντέρης, αμέσως μετά την ανακοίνωση του ΓΑΠ, από το Καστελλόριζο, για την υπαγωγή της Ελλάδας στον "Μηχανισμό Στήριξης" αρλουμπολογεί, για τις αιτίες αυτής της υπαγωγής, παρουσιάζοντας, μάλιστα, τον πιο αποτυχημένο πρόεδρο των Η.Π.Α. Herbert Hoover - τον πρόεδρο που βύθισε την αμερικανική οικονομία στην χειρότερη οικονομική κρίση της ιστορίας της και την αμερικανική κοινωνία σε μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή - σαν ... προοδευτικό ρεπουμπλικάνο, που ... ατύχησε! Αυτά του επέβαλε η τρέχουσα προπαγάνδα της εποχής να πει, αυτά είπε...
"Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν, μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι έλεγαν, μέχρι το 2010 ότι το χρέος είναι βιώσιμο και δεν τους λέγαμε : "Όχι δεν είναι!" Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό είναι μια αυτοσυγκράτηση".
Φυσικά, ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι για σφαλιάρες και για ροχάλες, όχι για αυτά που λέει, αλλά για αυτά που αποκαλύπτει ότι έκανε, μέσα από αυτά που λέει. Και αυτά που λέει είναι ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι έλεγαν ψέματα και μάλιστα εν πλήρει συνειδήσει, με σκοπό να παραπλανήσουν τον πληθυσμό, υποστηρίζοντας, μια άλλη θέση, η οποία, εν γώσει τους, ήταν ψευδής, από αυτήν που γνώριζαν και η οποία αφορούσε την πραγματική κατάσταση που επικρατούσε τότε. Και όλα αυτά επειδή κάποιοι τους το είχαν ζητήσει. Ποιοί είναι αυτοί, ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν λέει. Δεν τους κατονομάζει στην ηλεκτρονική εφημερίδα www.iefimerida.gr , στην οποία έδωσε συνέντευξη και αποκαλύπτει τον άθλιο ρόλο του ελληνικού τύπου, αλλά και του ιδίου. Όμως, το ποιοί είναι αυτοί, είναι κάτι που είναι γνωστό στο πανελλήνιο. Είναι οι διαπλεκόμενοι εργολάβοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τα διευθυντικά τους στελέχη, η κυβέρνηση και η πολιτική ελίτ του τόπου, στην μεγίστη πλειοψηφία της.
25/4/2010 : Ο Γιάννης Πρετεντέρης συνεχίζει την μεθοδευμένη μπουρδολογία του, η οποία αποτελεί την επιτομή της συνολικής τρέχουσας προπαγάνδας της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, προκειμένου να δικαιολογήσει την πλήρη διαχειριστική της αποτυχία. Η προπαγάνδα αυτή έχει ως άξονά της, την καταιγιστική επίθεση στις δημόσιες δαπάνες, ως αιτίας της χρεωκοπίας της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο, επιδιώχθηκε η δικαιολόγηση της καταστροφής του κοινωνικού κράτους και του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, ως συνόλου και ως δημοσιονομικού εργαλείου και ως μηχανισμού κρατικής παρέβασης στην οικονομία και την κοινωνία, για την εξισορρόπιση των επιπτώσεων της ολοένα και αυξανόμενης ύφεσης. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, εκείνη την εποχή, γινόταν μια συστηματική εκπαίδευση στο στελεχικό δυναμικό, αλλά και στο ευρύτερο δυναμικό του δημοσιογραφικού κόσμου, από μια εταιρία, που είχε αναλάβει την μεθόδευση της στήριξης των θέσεων των δανειστών και της κυβέρνησης, η οποία είχε πλήρως και αυτοβούλως, υποταχθεί στις θελήσεις τους, με την πλήρη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της εντόπιας ελίτ. Ο άξονας αυτής της άθλιας προπαγάνδας, που εξαπολύθηκε από την ελίτ και τα δημοσιογραφικά της παπαγαλάκια, όπως και όλα τα άλλα φερέφωνά της στον αποκαλούμενο πνευματικό κόσμο της χώρας, εξακολουθεί να παραμένει ενεργός και στην τωρινή εποχή, αλλά τότε συμπληρωνόταν και από την πλήρη απόκρυψη του γεγονότος ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν ήταν διαχειρίσιμο (όπως εξακολουθεί να μην είναι διαχειρίσιμο και σήμερα). Αυτό το έργο στο σύνολό του υπερασπίζεται και "εκλαϊκεύει" ο Γιάννης Πρετεντέρης, με αυτήν την ομιλία του, η οποία, προφανέστατα, είναι μέρος του συνολικού έργου παραπληροφόρησης και αποπληροφόρησης που ααναλήφθηκε τότε και το οποίο συνεχίζεται, μέχρι τις ημέρες μας.
Αλλά ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν λέει μόνον αυτά. Στο βιβλίο του "Ο ψυχρός εμφύλιος. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα που διέλυσαν μια χώρα" λέει και άλλα, ως προς το ποιός χάραξε αυτή την γραμμή και ενορχήστρωσε την προπαγανδιστική παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού, δείχνοντας την κυβέρνηση του ΓΑΠ και των υποτακτικών, στους τοκογλύφους δανειστές, ανθυποεπιστατών :
"Με μεγάλη ευκολία και ακόμα μεγαλύτερη προχειρότητα τα Μέσα Ενημέρωσης επικαλούνταν συνεχώς τον κίνδυνο της χρεωκοπίας και της στάσης πληρωμών, πράγμα που λειτουργούσε όμως και ως επιχείρημα της κυβερνητικής πλευράς". "Εκ των υστέρων όμως είμαι βέβαιος ότι φωνάξαμε "Λύκος!" περισσότερες φορές απ' όσο χρειαζόταν". "Σχεδόν για ένα χρόνο αναπαρήχθηκε μάλλον αβασάνιστα το επίσημο παραμύθι ότι "το χρέος είναι βιώσιμο", ενώ πολλοί από εμάς ξέραμε ότι δεν είναι".
Στο βιβλίο του ο Γιάννης Πρετεντέρης αναφέρει ότι σε μια συνάντησή του με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στις 11/4/2011, του είπε ότι :
"Νομίζω, του είπα, ότι σπανίως κυβέρνηση έτυχε καλύτερης μεταχείρισης από τον Τύπο... Αλλά ως ένα σημείο! Δεν γίνεται να τσακωνόμαστε εμείς με τους τηλεθεατές, ή τους αναγνώστες, για λογαριασμό σας".
15/6/2013 : Ο Γιάννης Πρετεντέρης ρωτάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια : "Να κάνω των ηλίθιο, ε, τον απλό τηλεθεατή";
Φυσικά, η καταιγιστική προπαγάνδα που εξαπολύθηκε, τότε, εις βάρος του πληθυσμού της χώρας, δεν περιορίστηκε μόνο στο ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, ούτε μόνο στην επίκληση του μπαμπούλα της χρεωκοπίας. Όλα αυτά ήσαν ενορχηστρωμένα από τους εντόπιους υποτακτικούς στους τοκογλύφους κυβερνητικούς παράγοντες, από τους ίδιους τους ξένους δανειστές και τους φρίτσηδες, αφού, από τον Απρίλιο του 2010, υπήρχε στην χώρα εταιρία η οποία έκανε μαθήματα στους διευθυντές των ειδήσεων και στα μεγαλοστελέχη των ΜΜΕ, για την υποστήριξη του Μνημονίου, δίνοντας γραμμή και τον τόνο της υπεράσπισης, χωρίς, μέχρι τώρα, να έχει γίνει καμμία έρευνα για την, εν χορώ, καταιγιστική προπαγάνδιση του Μνημονίου από τα ΜΜΕ και την συστηματική παραπληροφόρηση και αποπληροφόρηση, που υπέστη και εξακολουθεί να υφίσταται, ο πληθυσμός της χώρας.
Κάποια στιγμή τα στόματα θα ανοίξουν και θα έλθει, ελπίζω, η ώρα της ενδελεχούς έρευνας, για να οδηγηθούν όλοι αυτοί στο εδώλιο του κατηγορουμένου και στην φυλακή, ξεκινώντας από τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, τους ιδιοκτήτες και το λοιπό υπηρετικό προσωπικό του MEGA, για να φθάσει η τσιμπίδα του νόμου και στους υπόλοιπους.
Τα κείμενα που ακολουθούν τα έγραψα στην θυελλώδη συζήτηση που διεξήχθη στα πλαίσια των σχολίων στο άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που δημοσιεύτηκε στο e-rooster, με τίτλο : "Καθαρές κουβέντες για την οικονομία" http://e-rooster.gr/01/2010/2106 , από τις 10/2/2010, έως τις 13/2/2010. Σε προηγούμενα δημοσιεύματά μου έχω παρουσιάσει τα περισσότερα κομμάτια των τοποθετήσεών μου, που έγιναν στα πλαίσια αυτής της συζήτησης.
Οι πεποιθήσεις μου εκείνη την εποχή ήσαν οι εξής :
1) Η ευρωζώνη, η οποία, εκ κατασκευής, ήταν ένα θνησιγενές οικοδόμημα, είχε εξαντλήσει τα όριά της, ως ζώνη κοινού νομίσματος, ήταν ουσιαστικά νεκρή, γεγονός το οποίο κατέστη φανερό, με την έλευση της διεθνούς ύφεσης του 2008 και την εσωτερίκευσή της στην Ευρώπη το 2009.
2) Η ευρωζώνη, εξ αυτού του λόγου, όφειλε να εγκαταλειφθεί και να αντικατασταθεί από μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, με την υπαγωγή της Ε.Κ.Τ. σε μια ομοσπονδιακή ευρωπαϊκή κυβέρνηση και να ασκήσει επεκτατική νομισματική πολιτική, συνοδευμένη από μια τεράστια αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, προς στήριξη της καταρρέουσας επενδυτικής και καταναλωτικής δαπάνης, με σκοπό την ταχεία επαναφορά των οικονομιών των χωρών του κοινού νομίσματος σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, με όπλο την μαζική εκτύπωση νομίσματος, δηλαδή με τον εκπληθωρισμό και την απαξίωση του ευρώ.
3) Η Ελλάδα, στα πλαίσια αυτά, έπρεπε να ακολουθήσει ανάλογη πολιτική αύξησης των δαπανών, του δημόσιου δανεισμού και κυρίως την εκτύπωση ευρώ, ακόμα και με την άσκηση του seigniorage, εάν συναντούσε δυσκολίες στην συνεννόησή της με την τραπεζιτική γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. Η χώρα είχε την δυνατότητα και τα αποτελεσματικά όπλα να πιέσει σε αυτή την κατεύθυνση και με ένα οργανωμένο και μελετημένο σχέδιο, το οποίο θα διαχειριζόταν το κατάλληλο επιτελείο, μπορούσε να κάμψει τις αντιδράσεις της συντηρητικής γερμανικής κυβέρνησης και της Ε.Κ.Τ. και να επιφέρει τα κατάλληλα αποτελέσματα, που θα έβγαζαν την ελληνική οικονομία από το τέλμα της ύφεσης και θα καθιστούσαν αδύνατη την περιέλευσή της σε μια κατάσταση ενεργού χρεωκοπίας. Στα πλαίσια εκείνης της συζήτησης στην οποία αναφέρομαι εκείνη την εποχή, η κυβέρνηση του ΓΑΠ στις 11/2/2010 κατάφερε να σπάσει την αμετακίνητη, έως τότε, γερμανική θέση, που πήγαζε από την Συνθήκη της Λισαβώνας και απαγόρευε κάθε μορφή διάσωσης χώρας της ευρωζώνης από τον κίνδυνο της χρεωκοπίας. Αυτή η σημαντική επιτυχία, η οποία μπορούσε να γίνει αρχή μιας πραγματικής σωτηρίας της χώρας, όπως επίσης και έναρξη μας ταχείας ανακατασκευής της ευρωζώνης, με την εγκατάλειψή της, ως νομισματικής ένωσης και την μετατροπή της σε μια ομοσπονδία, όμως, στα χέρια του ευήθους και ανίκανου ΓΑΠ και του άθλιου επιτελείου του μετατράπηκε σε εθνική και σε ευρωπαϊκή καταστροφή...
4) Η Ελλάδα δεν μπορούσε να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη. Πραγματικό ζήτημα υποχρεωτικής, ή εξαναγκαστικής εξόδου της Ελλάδας δεν υπήρξε και δεν υπάρχει. Όχι επειδή δεν υπάρχουν μηχανισμοί εκδίωξης μιας χώρας από την ευρωζώνη, ούτε διότι η χώρα μας είναι τόσο ισχυρή, ώστε να επιβάλει την παρουσία της. Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη (ή οποιασδήποτε άλλης χώρας από αυτήν), ουσιαστικά, θα σημάνει και τον θάνατο της ίδιας της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης και του ευρώ, ως κοινού νομίσματος. Οι φρίτσηδες και οι άλλες πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης θα μας διώξουν από το ευρώ μόνο αν και όταν εκείνοι θελήσουν να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα και να επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα. Και φυσικά, αν θέλουν κάτι τέτοιο, θα το κάνουν ανεξάρτητα από το τι θα κάνουμε εμείς, ως χώρα και ως λαός, εάν δηλαδή συμφωνήσουμε, μαζύ τους, ή όχι, σε ένα οποιοδήποτε πρόγραμμα λιτότητας.
5) Η Ελλάδα, εάν, παρ' ελπίδα, δεν κατάφερνε να περάσει τις θέσεις της, θα έπρεπε, μετά, ή πριν από έναν προσωρινό συμβιβασμό, να εξετάσει, να απειλήσει και να πραγματοποιήσει την έξοδό της από την ευρωζώνη και την επιστροφή της στην δραχμή, ως αναγκαίο τρόπο επανόδου της σε αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Οι πεποιθήσεις μου αυτές ουδόλως άλλαξαν, έκτοτε.
Αντιθέτως, οι εξελίξεις που ακολούθησαν ενίσχυσαν, ακόμη περισσότερο τις πεποιθήσεις μου αυτές και μπορώ να πω ότι τις επιβεβαίωσαν, με μόνον παράγοντα αοριστίας - ο οποίος όμως υπήρξε και είναι άκρως σημαντικός - τις επιδιώξεις της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία κρατάει, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μια επαμφοτερίζουσα στάση, η οποία έχει ως κεντρικό πυλώνα την παραμονή της Γερμανίας στο κοινό νόμισμα, αλλά αφήνει ανοικτή την πόρτα και στην δυνατότητα μελλοντικού απεγκλωβισμού της μεγάλης αυτής χώρας από την ευρωζώνη και το ευρώ, εάν και εφ' όσον κρίνει ότι μια τέτοια κίνηση καταστεί επιβεβλημένη και σύμφωνη με τα συμφέροντα της, όπως αυτά τα ορίζει η εκεί ελίτ. Και εφ' όσον, βέβαια, ως ηττημένη και κατακτημένη χώρα, μπορέσει να πείσει τους νικητές της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή κυρίως το μπλοκ των Αγγλοσαξώνων (Η.Π.Α. - Βρετανία), να αποδεχθεί μια τέτοια γεωστρατηγική μεταβολή, η οποία θα είναι υψίστης στρατηγικής σημασίας.
Μόνον μια τέτοια μεταστροφή της γερμανικής πολιτικής θα μπορούσε να καταστήσει πραγματοποιήσιμες τις όποιες απειλές περί αναγκαστικής, ή μη, εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και θα ήταν δυνατόν να αποδεχθεί, μια αυτοδύναμη ελληνική απειλή εξόδου της χώρας μας από την ζώνη του ευρώ. Και κάποιες στιγμές μια τέτοια απειλή φάνηκε ότι ήταν στο τραπέζι. Αλλά όσες φορές, πραγματικά, ετέθη και τον Μάϊο του 2010 και αργότερα το 2011 και κυρίως το 2012, ήσαν οι Η.Π.Α., είτε, άμεσα, με τον ίδιο τον πρόεδρο Barack Obama, είτε, μέσω του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Timothy Geithner, που έκοψαν την όποια σχετική συζήτηση άνοιξαν οι φρίτσηδες, καθιστώντας σαφές ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και η διάλυση, ή η διάσπαση της τελευταίας δεν αποτελούν λύσεις αποδεκτές για τις Η.Π.Α., οι οποίες ξεκαθάρισαν, στην περίφημη συνάντηση Σόϋμπλε - Γκάϊτνερ το 2012 ότι ούτε καν η σκέτη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι επιθυμητή, στην πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη.
Ιούνιος 2012 : Ο Αλέξης Τσίπρας εκφράζει τις θέσεις του, λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012. Ο συνασπισμός των φρίτσηδων (η επαμφοτερίζουσα στάση των οποίων αφήνει την πόρτα ανοικτή και σε άλλες ερμηνείες), της λοιπής ελίτ της ευρωζώνης των εντόπιων μνημονιακών κομμάτων και της ψοφοδεούς ελληνικής ελίτ καταφέρνει να αποτρέψει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και κυριολεκτικά, σώζει την ευρωζώνη από το αδιέξοδο και την διάλυση, την οποία θα συνεπαγόταν μια πρωθυπουργία Τσίπρα και η εφαρμογή των προεκλογικών επαγγελιών του, οι οποίες ήσαν σε ευθεία σύγκρουση με τις πολιτικές της Ε.Κ.Τ. και της γερμανικής ελίτ. Αλλά το όλο έργο, παρά τις αξιοσημείωτες αλλαγές που ακολούθησαν στην πολιτική της Ε.Κ.Τ., ως προς τα ζητήματα διάσωσης των χωρών της ευρωζώνης και την στήριξη των ομολόγων τους, έχει μείνει ανοικτό, αφού αυτά που συνέβησαν, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα διάλειμμα, το οποίο, προφανώς, έχει μεγάλη διάρκεια, αλλά δεν θα διαρκέσει εσαεί.
Η όλη υπόθεση, για την απομονωμένη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2012, όταν οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης μαζύ με μια ισχυρή μερίδα γερμανών πολιτικών που ζητούσαν την αποπομπή της Ελλάδας και της Πορτογαλίας από το ευρώ ως αντίτιμο για την διάσωση της Ιταλίας και της Ισπανίας, την οποία διάσωση την ονόμασαν, κατ' ευφημισμόν, ως διάσωση του ευρώ. Η νίκη του Francois Hollande τον Μάϊο του 2012 στην Γαλλία και η ήττα του Αλέξη Τσίπρα στις δεύτερες ελληνικές εκλογές της 17/6/2012 τους ανάγκασε να υποχωρήσουν.
Αλλά αυτό που έπαιξε τον σημαντικό ρόλο, πέρα από την στάση των Η.Π.Α., ήταν η στάση της τραπεζιτικής γραφειοκρατίας της Ε.Κ.Τ. και κυρίως του Mario Draghi, ο οποίος κατέστησε σαφές στους φρίτσηδες, χωρίς υπεκφυγές ότι η Κεντρική Τράπεζα δεν θα μπορέσει τιθασεύσει τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και δεν θα σταθεί δυνατό να διασώσει την ευρωζώνη, αν υπάρξει έστω και μία αποχώρηση από την αυτήν. Ο Ντράγκι είχε και την βοήθεια του Jörg Asmussen, κόντρα στον διοικητή της Bundesbank Jens Weidmann. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Μέρκελ, μη μπορώντας να πράξει διαφορετικά, αποφάσισε να παύει να στηρίζει (προς το παρόν και μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου στην Γερμανία) το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Αυτός ο προσωρινός συμβιβασμός και η αποδοχή από την γερμανική κυβερνώσα ελίτ, ότι η εκδίωξη της Ελλάδας θα οδηγούσε στην σίγουρη διάλυση της ευρωζώνης, έφερε την ηρεμία στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, η οποία είναι και αυτή προσωρινή και βαστάει μέχρι και σήμερα. Αλλά δεν θα βαστάει για πάντα. Κάθε άλλο.
Νικολά Σαρκοζύ - ΓΑΠ. Η αλήθεια είναι ότι ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας στήριξε τον ΓΑΠ στην δημιουργία του προχειροφτιαγμένου "Μηχανισμού Στήριξης" της ελληνικής οικονομίας και πειθανάγκασε την κυβέρνηση Μέρκελ να αποδεχθεί την δημιουργία του, κόντρα στα προβλεπόμενα στην Συνθήκη της Λισαβώνας, που απέκλειε την διάσωση χώρας της ευρωζώνης από την χρεωκοπία, απειλώντας τους Γερμανούς, με την διάλυση του γαλλογερμανικού άξονα. Φυσικό και επόμενο ήταν οι φρίτσηδες να απομονωθούν και να αποδεχθούν τις επιθυμίες του Σαρκοζύ και της γραφειοκρατίας της ευρωζώνης, αφού, ουσιαστικά, δεν γινόταν αποδεκτό το δικό τους Plan B, για την διάλυση - ή ορθότερα - την διάσπαση της ευρωζώνης. Βέβαια, ο Γάλλος πρόεδρος δεν έκανε τίποτε περισσότερο, από το να πρστατεύσει από την χρεωκοπία το γαλλικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο ήταν ανεπανόρθωτα, εκτεθειμένο στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Και μαζύ με αυτό και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, γεγονός, το οποίο είναι προφανές ότι μέτρησε και στους υπολογισμούς της γερμανικής κυβέρνησης.
Θα
αντισταθούν, αγαπητοί μου συνομιλητές, όσο μπορούν, οι Γερμανοί της
Μέρκελ και του Σόϊμπλε στο σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας. (Τα εισαγωγικά
τα βάζω διότι δεν υπάρχει ανάγκη διάσωσης της Ελλάδας, υπό κανονικές
συνθήκες, αν, δηλαδή, οι χρηματοπιστωτικές αγορές λειτουργούσαν λογικά
και αν οι ανόητοι της ΕΚΤ δεν έδιναν οδηγίες στις εμπορικές τράπεζες να
είναι φειδωλές με τα ελληνικά ομόλογα τον Νοέμβριο του 2009, τις οποίες
οδηγίες δεν ανασκέυασαν μέχρι τώρα).
Δεν
θα το αποφύγουν αυτό το σχέδιο, όμως, διότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι
για το γεγονός ότι προξένησαν – με την βοήθεια των Οίκων Αξιολόγησης,
που αυτοί και οι ευρωτραπεζίτες κάλεσαν – την αλυσίδα των γεγονότων, που
έκαναν τις γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές να συμπεριφέρονται
με αυτήν την μεγάλη νευρικότητα.
Μπορεί
να το καθυστερήσουν, μπορεί να το κάνουν με το στανιό. Θα το κάνουν,
όμως, διότι δεν υπάρχει άλλη λύση γι’ αυτούς. Οι διεθνείς αγορές θα
στραφούν και εναντίον τους και θα περάσουν και αυτοί δύσκολες ημέρες.
Μπορεί να στηρίζουν την εξουσία τους στο ίδιο υπόβαθρο, με τους ναζί
(και για να μην παρεξηγούμαι, εννοώ την διαχρονική υπακοή και πειθαρχία
του γερμανικού λαού στην όποια εξουσία υπάρχει στην χώρα), αλλά η ένταση
της κρίσης και η επιμήκυνσή της μπορεί να διαρρήξει τα σημεία στήριξης
αυτού του υπόβαθρου.
Αλλά
και αυτό να μην γίνει στην έκταση που υπολογίζω, το σίγουρο είναι ότι ο
έτερος εταίρος της Γερμανίας δεν θα μείνει υπάκουος στις γερμανικές
ντιρεκτίβες της Deutsche Bank, της ΕΚΤ και της τραπεζοπιστωτικής ελίτ, που τώρα έχει το επάνω χέρι στο κέντρο λήψης των αποφάσεων για την ευρωζώνη.
Φυσικά, ομιλώ για την Γαλλία, η οποία θα ανατρέψει – αργά ή γρήγορα – (το προτιμώ αργά) την γερμανικής εμπνεύσεως πολιτική.
Θα είμαστε εδώ και θα το δούμε, όπως έχω, άλλωστε, ξαναγράψει.
Η ουσία της υπόθεσης, με την αναταραχή στις χρηματοπιστωτικές αγορές, για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, έχει να κάνει :
1)
Με το γεγονός ότι από την έλευση της ύφεσης τον Σεπτέμβριο του 2008, οι
επενδυτές και οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που προβαίνουν στον
χειρισμό των χρημάτων αυτών των επενδυτών, έχουν κάψει τα χέρια τους και
είναι πολύ επιφυλακτικοί και ανήσυχοι για όποιες εστίες αστάθειας, που
μπορεί να εξανεμίσουν (βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα) ολόκληρες
περιουσίες ή και την ίδια την ύπαρξη αυτών των γραφειοκρατικών
χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
2) Με το γεγονός ότι – μέχρι πρόσφατα – οι αγορές αντιμετώπιζαν στην πράξη τα ομόλογα των κρατών – μελών της ευρωζώνης, σαν οιονεί κρατικά ομόλογα της Ε.Ε., αφού πίστευαν ότι έχουν την κάλυψη της ευρωζώνης, δηλαδή της ΕΚΤ. Δεν υπήρχε, βέβαια, γραπτή θεσμική εγγύηση για κάτι τέτοιο, αλλά υπήρχε η, περίπου, ατράνταχτη πεποίθηση ότι αυτό συμβαίνει και ότι τα ομόλογα των κρατών της ευρωζώνης δεν θα μείνουν ακάλυπτα. Αυτή η πεποίθηση, διαβρώθηκε από τον Τρισέ και τους λοιπούς ευρωτραπεζίτες, με τους εκβιασμούς που έκαναν στον Καραμανλή και στον ΓΑΠ στην συνέχεια, για την λήψη μέτρων περαιτέρω ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, με σκοπό την μείωση του ελλείμματος και με την υπόγεια διάδοση – στην αρχή ότι τα ελληνικά ομόλογα δεν πρόκειται, επί μακρόν να βρίσκουν κάλυψη από την ΕΚΤ. Στην συνέχεια, η απειλή έγινε απροκάλυπτη και προσδιορίστηκε ότι τα ελληνικά ομόλογα θα γίνονταν δεκτά μέχρι το τέλος του 2010, βάζοντας, δηλαδή, οι Τρισέ και σια deadline! Οι αγορές, μετά την νίλα των αμερικανικών «δραστηριοτήτων» τους, δεν ήσαν ανόητες να αγνοήσουν μια τέτοια προειδοποίηση και αντέδρασαν φυσιολογικότατα, θεωρώντας ότι βρίσκονται σε ένα νέο επικίνδυνο παιχνίδι.
3) Με το γεγονός ότι διαβρώθηκε η αξιοπιστία του ευρώ. Και τούτο διότι η επαναξιολόγηση των τοποθετήσεων, που έχουν κάνει οι διεθνείς αγορές στην ευρωζώνη, με τα νέα δεδομένα, που καθιστά αναξιόπιστα τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης, αφού η ΕΚΤ δεν εγγυάται την αξία τους και την ύπαρξή τους, ως αποδεκτών μέσων πληρωμών, οδηγεί, αναπόφευκτα, τις αγορές να βλέπουν τις αδυναμίες του ευρώ, έτσι όπως αυτές υπήρχαν – και οι οποίες αγνοήθηκαν – από την θέσπισή του. Είδαν και βλέπουν, δηλαδή, το ευρώ, ως αναξιόπιστο μέσο πληρωμών, αφού η Κεντρική Τράπεζα που το εκδίδει δεν εγγυάται τα ομόλογά του!
4) Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να απλωθεί η καχυποψία για τον ασθενή ευρωπαϊκό νότο και θα επεκταθεί και προς βορράν, αν η ΕΚΤ και η συλλογική πολιτική ηγεσία της ευρωζώνης δεν επαναφέρουν με πράξεις την εμπιστοσύνη στο νόμισμα. Η έκδοση ευρωομολόγου είναι ένα μέτρο, αλλά δεν αρκεί. Ή το ευρωομόλογο θα υποκαταστήσει τις ομολογιακές εκδόσεις των κρατών – μελών της ευρωζώνης, ή θα αναγνωρισθούν, ως ευρωομόλογα, όλες ομολογιακές εκδόσεις των κρατών της ευρωζώνης. Βέβαια, μπορεί το ευρωομόλογο να συνυπάρχει με τις ομολογιακές εκδόσεις των κρατών της ευρωζώνης, αλλά αυτό θα περιπλέξει τα πράγματα, αν εξακολουθεί να υπάρχει η αμφιβολία για το αν τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης είναι αποδεκτά μέσα πληρωμής από την ΕΚΤ.
Αυτά τα θεσμικά πρέπει να λύσουν οι ευρωζωνίτες. Διότι, αν δεν τα λύσουν, η νόσος της αναξιοπιστίας του ευρώ θα τους κτυπήσει όλους. Γι’ αυτό και δεν έχουν πολλές επιλογές – εκτός αν θέλουν να διαλύσουν την ευρωζώνη. Και δεν νομίζω ότι θέλουν κάτι τέτοιο, διότι έχουν προχωρήσει αρκετά μακρυά στην οδό της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να κάνουν πίσω τώρα. Αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς…
Και το κυριότερο, όπως έχω ξαναγράψει, πρέπει να κόψουν νόμισμα και να δώσουν και την δυνατότητα στα κράτη της ευρωζώνης να δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ, η οποία, επιτέλους, πρέπει να καταστεί Κεντρική Τράπεζα, με όλες τις σχτικές αρμοδιότητες και με την υποταγή της στην πολιτική εξουσία της ευρωζώνης (θα μου πείτε : Ποιά πολιτική εξουσία; Αυτήν που πρέπει να δημιουργηθεί και να ενισχυθεί – και ο κ. Ρομπάϊ δεν είναι αρκετός – όχι σαν άνθρωπος, αλλά ως πρόεδρος της Ε.Ε., αφού δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες), προκειμένου να ανακάμψει ταχέως η ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία έχει τα χάλια της, εξ αιτίας των τραπεζιτών και της κοντόφθαλμης πολιτικής της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ – η οποία χρειάζεται έναν κεντροτραπεζίτη τύπου Όρας Γκρήλυ Γιάλμαρ Σαχτ (χωρίς τους απεχθείς ναζί, φυσικά).
Έχουμε, λοιπόν, να δούμε, αγαπητοί μου συνομιλητές, πολλά επεισόδια του «ευρωδράματος» και της ύφεσης να παρακολουθήσουμε ακόμα. Και γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Τον καμβά, πάντως, που θα ακολουθήσουν τα γεγονότα – στην μία τους ή στην άλλη τους εκδοχή – τον γνωρίζουμε.
(Τον Ρόναλντ Ρήγκαν, αγαπητέ Κώστα, τον αδικείς. Τον έχω σε πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση. Και δεν ήταν βλάκας. Ήταν μέλος της νομενκλατούρας του Κ. Κ. Η.Π.Α. και αποστάτησε στην δεκαετία του ‘50. Γνώριζε πολύ καλά τα θέματα, με τα οποία απασχολήθηκε και δεν ήταν τυχαίος. Άσε που ήταν ένας παρεξηγημένος – συντηρητικός είναι η αλήθεια, αλλά μην ξεχνάμε ότι συντηρητικός ήταν και ο Κέϋνς – νεοκεϋνσιανός. Δεν είναι τυχαίο ότι η πολιτική του, μαζύ με τις απίθανες βλακείες της ύστερης μπρεζνιεφικής εποχής, οδήγησε την ψευδο-Ε.Σ.Σ.Δ. στην αυτοδιάλυση. Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούσε να το κάνει ένας βλάκας).
(Για τα υπόλοιπα, που γράφεις, αγαπητέ Κώστα, επιφυλάσσομαι. Διότι σε κάποια συμφωνώ και σε κάποια άλλα διαφωνώ – περισσότερο, ίσως, επειδή τα χρωματίζεις με πολύ έντονα χρώματα και κάπου υπερβάλλεις – αν και αυτό είναι που κάνει συναρπαστικό τον γραπτό σου λόγο.
http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-128620 (10/2/2010) :
Έχει δίκιο ο Pelerin.
Και αυτό είναι ένα από τα διαρκή και μεγαλύτερα εγκλήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που επέτρεψε ένα τέτοιας έκτασης άνοιγμα της ψαλίδας των μισθών, που δεν στηρίζεται, σε καμμία περίπτωση, σε κάποια αυξημένη παραγωγικότητα, ή κάποια άλλη εργασιακή προσφορά, αλλά στην δύναμη επιβολής που έχουν, που έχουν αυτές οι συγκεκριμένες ομάδες των δημοσίων υπαλλήλων, ως δημόσιοι φοροεισπράκτορες, ή ως ρυθμιστές της εναέριας κυκλοφορίας στην χώρα, ή ως διακινητές των εμπορευμάτων στις πύλες εισόδου της χώρας κλπ.
Και εκεί [δηλαδή στο γεγονός ότι οι ομάδες αυτές αποσπούν ένα μεγάλο κομμάτι από την υπεραξία (ο όρος χρησιμοποιείται με την ρικαρδιανή - μαρξική του έννοια), που παράγεται στην χώρα, με έναν εντελώς παρασιτικό τρόπο, αφού αυτές οι αμοιβές δεν αποτελούν, με κανέναν τρόπο στοιχείο του μεταβλητού κεφαλαίου] βρίσκεται η αθλιότητα της εξουσιαστικής κοινωνικής ομάδας της εργατικής αριστοκρατίας, εκπρόσωποι και τμήμα της οποίας είναι οι συνδικαλιστές, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το αναπαραγάγουν, εντός της τάξης των μισθωτών εργαζομένων – προς ίδιον όφελος της εργατικής αριστοκρατίας και των συνδικαλιστών – την έντονα διαφοροποιημένη κοινωνική και εισοδηματική διαστρωμάτωση, που επιβάλει στην ευρύτερη κοινωνία ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, τον οποίον – υποτίθεται ότι – οι περισσότεροι από αυτούς αντιμάχονται.
Γι’ αυτό και έχουν καταστεί, εντελώς, αναξιόπιστοι…
Δεκτό το πείραγμα, αγαπητέ Κώστα.
Πάντως,
πρέπει να το επανιδρύσουμε (στην πράξη και όχι στα κούφια λόγια, όπως
έκανε ο απελθών – μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης περιφρόνησης και
καταισχύνης και ουσιαστικά ρίχνοντας «λευκή πετσέτα», λόγω της
εκπληκτικής ανικανότητας του οικονομικού του επιτελείου – πρωθυπουργός
Κώστας Καραμανλής) αυτό το διεφθαρμένο κράτος. Και αυτό κοστίζει. Αν και
δεν υπάρχει αυτή η μεταρρυθμιστική κοινωνική και πολιτική δύναμη, που
θα στηρίξει αυτήν την αναγκαία μεταρρύθμιση. Αυτή η χρονική συγκυρία θα
μπορούσε να ήταν μια ευκαιρία για κάτι τέτοιο (και οι Γερμανοί έχουν
δίκιο, που λένε ότι η έκδοση ευρωομόλογου θα ανέστελε τις μεταρρυθμίσεις
στην Ελλάδα), αν δεν υπήρχε η έντονη ύφεση στην ευρωζώνη. Να σου πω την
αλήθεια, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος, για την διαρθρωτική μεταβολή
στην ελληνική οικονομία και στο ελληνικό κράτος – πολύ περισσότερο, αν
αυτή ανατεθεί στον … Παπαδήμο, όπως ακούγεται – είναι σαν να φωνάξουμε
τον μπάρμπα μου τον ψεύτη να μας πει την … αλήθεια!
Βελτίωση,
λίγο ή πολύ συγκυριακής φύσεως, των δημοσιονομικών ανισορροπιών μπορεί
να υπάρξει, αφού σίγουρα θα αυξηθούν τα δημόσια έσοδα και θα περικοπούν
κάποιες δημόσιες δαπάνες. Αλλά η ελληνική οικονομία θα συνεχίσει να
είναι μέσα σε ένα τούνελ μακράς ύφεσης και παρ’ όλ’ αυτά, παραμένει πολύ
πιθανό το σενάριο του να μην αποδώσουν όλες αυτές οι θυσίες, που θα
γίνουν, αν η ευρωζώνη δεν αλλάξει οικονομική πολιτική (αν δηλαδή η
Γερμανία δεν περάσει σε επεκτατική οικονομική πολιτική) και αν δεν
αποκτήσει την απαραίτητη πολιτική βαθύτητα, που θα μπορέσει να στηρίξει
το ευρώ.
Μακάρι να κάνω λάθος.
Και εγώ συμφωνώ με αυτό που λες, φίλε rebel, αλλά υπερβάλλεις όταν λες ότι στην Ελλάδα παράγονται μικρά μεγέθη αξίας και υπεραξίας.
Παράγονται
ικανά μεγέθη αξίας και υπεραξίας (αν έχει νόημα σε μια οικονομία του
σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού να μιλάμε με όρους αξίας και
υπεραξίας, αφού και οι δύο έννοιες έχουν έντονα γραφειοκρατικοποιηθεί
και έχουν απωλέσει το νόημά τους) και στην Ελλάδα.
Απλώς,
έχουν γραφειοκρατικοποιηθεί οι παραγωγικές διαδικασίες και λόγω του
ώριμου μεγέθους των σύγχρονων μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά και – κυρίως
στην Ελλάδα – έχει διευρυνθεί ο τομέας των υπηρεσιών, συνδυασμένος με
την οικονομική δραστηριότητα των μικρών και μεσαίων ελευθέρων
επαγγελματιών, μαζύ με την επέκταση της τουριστικής «βαριάς βιομηχανίας»
της χώρας, παράγοντες που έχουν περιπλέξει τις εξελίξεις, οι οποίες δεν
μπορούν να περιγραφούν με τους κλασσικούς οικονομολογικούς και
παραγωγικούς όρους, κάτι που (πολύ φυσιολογικά) δεν μπορούσαν να
προβλέψουν οι κλασσικοί οικονομολόγοι, σαν τον Άνταμ Σμιθ, τον Νταίηβιντ
Ρικάρντο, τον Τζων Στιούαρτ Μιλλ, ή τους κλασσικούς σοσιαλιστές, σαν
τον Καρλ Μαρξ, τον Φρήντριχ Ένγκελς, ή τον Μιχαήλ Μπακούνιν.
Όλα
αυτά, κάνουν την παραγόμενη στην Ελλάδα προστιθέμενη αξία να είναι
πολυδιασπασμένη σε μια θάλασσα μικρών επιχειρήσεων και το πραγματικό της
μέγεθος ( ο συνολικός της όγκος) να μην απεικονονίζεται, εξ αιτίας του
γεγονότος ότι δεν εμφανίζεται μέσα στους λογαριασμούς της οικονομίας,
αφού ο ΦΠΑ δεν αποδίδεται σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό (φοροαποφυγή) και
αφού ολόκληρα κομμάτια δραστηριοτήτων δεν έχουν καταγραφεί, ως υπαγόμενα
στον «μαύρο» τομέα της ελληνικής οικονομίας (φοροδιαφυγή –
παραοικονομία).
Μιλάμε
για ένα κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας που φθάνει στο 30% ή το
40% της «επίσημης» οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή για περίπου 100
δισ. ευρώ. Κάτι καθόλου λίγο…
11/2/2010 : Άγκελα Μέρκελ, ΓΑΠ, Νικολά Σαρκοζύ, Ζαν-Κλωντ Τρισέ, Μανουέλ Μπαρόζο, Χέρμαν Βαν Ρομπάϊ, έχουν καταλήξει στην δημιουργία του "Μηχανισμού Στήριξης" της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν μηχανισμός σωτηρίας της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και του ευρώ, παρά και ένάντι στις απαγορευτικές προβλέψεις της Συνθήκης της Λισαβώνας. Η απόφαση αυτή ήταν καταστροφική για την Ελλάδα και τον πληθυσμό της, αφού οδήγησε το ελληνικό δημόσιο στην ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και ήταν προϊόν της διαπραγματευτικής παράδοσης του ΓΑΠ στους εκπροσώπους των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου. Όμως, έδειξε ότι η ελίτ της ευρωζώνης θα έδινε την μάχη για την επιβίωση αυτής της νομισματικής ένωσης, έστω και ως ενός άταφου ζόμπυ...
Σήμερα ήταν μια πολύ σημαντική ημέρα για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ήταν μια δύσκολη ημέρα. Μια ημέρα που ήλθε ως απότοκο της παρατεινόμενης οικονομικής ύφεσης, των εξακολουθητικών αστοχιών οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη και των απίθανων βλακειών της γραφειοκρατίας της ΕΚΤ και της γερμανικής ελίτ, που με τον εκβιασμό που επιχείρησαν κατά της Ελλάδας, άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου, κατά του ευρώ, με την πλήρη ανάδειξη των αδυναμιών του νομίσματος αυτού, το οποίο αποκαλύφθηκε, παιδαριωδώς, ότι είναι ένα θεσμικά ασθενές νόμισμα, στο μέτρο που δεν καλύπτει τα ομόλογα των χωρών, που συναπαρτίζουν την ζώνη του, τα οποία η αγορά αντιμετώπιζε ως οιονεί ευρωομόλογα!
Παρά τα διαρθρωτικά της προβλήματα και μάλιστα, εξ αιτίας αυτών των προβλημάτων η Ελλάδα, τελικά, υπήρξε, ως «κακός μαθητής» της ευρωζώνης, πολλαπλά χρήσιμη, αφού υποχρέωσε τα μέλη της ευρωζώνης – και κυρίως τον γαλλογερμανικό άξονα – να προχωρήσουν ένα ακόμα βήμα (φαίνεται μικρό, αλλά στην ουσία είναι τεράστιο) προς την πολιτική εμβάθυνση της Ε.Ε. και ουσιαστικά να διακηρύξουν – με έναν κλασσικά μίζερο γερμανικό τρόπο είναι η αλήθεια – ότι τα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης είναι ευρωπαϊκά ομόλογα και έχουν την κάλυψη της ΕΚΤ. Δεν το είπαν ακριβώς έτσι, αλλά αυτό στην ουσία εννοούν.
Όπως και να ονομαστεί αυτή η τεράστια θεσμική εξέλιξη, ό,τι και σχήμα να πάρει, όπως και να καμουφλαριστεί, η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει και αυτό από μόνο του αποτελεί μια απόφαση – σταθμό για την πορεία του ευρώ και της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε.
Φυσικά, η πορεία του δράματος στην όλη υπόθεση δεν τελείωσε. Έχουμε πολλά στάδιά του να παρακολουθήσουμε ακόμη. Και θα τα παρακολουθήσουμε, όσο και αν γερμανική χρηματοπιστωτική ελίτ και οι ευρωτραπεζίτες δυσφορούν και αγανακτούν, για τον κίνδυνο «πληθωριστικής απαξίωσης» του «ευρώ τους» από τα 53 δισ. ευρώ που λένε ότι θα «σπαταλήσουν», τώρα, για την «διάσωση» της Ελλάδας – και ποιός ξέρει πόσα άλλα στο μέλλον σε ποιές άλλες χώρες.
Οι οιμωγές τους δεν έχουν ουσιώδη βάση. Ούτε ζήτημα «πληθωριστικής απαξίωσης» του ευρώ υπάρχει, ούτε τέοιος κίνδυνος ελλοχεύει. Δεν είναι η πληθώρα του ευρώ που απασχολεί τον κόσμο, τους πολίτες της ευρωζώνης. Αντίθετα, είναι η ολοένα και αυξανόμενη έλλειψή του, που απασχολεί την ευρωζωνική κοινή γνώμη και αυτήν την έλλειψη είναι που πρέπει να αντιμετωπίσει η πολιτική ηγεσία των χωρών της.
Το πρώτο βήμα που έγινε σήμερα ήταν σημαντικό – ανεξαρτήτως από την όποια εξειδίκευσή του, που μένει να την δούμε στις προσεχείς ημέρες. Δεν είναι, όμως, αρκετό.
Και δεν είναι αρκετό, διότι πρέπει να συνοδευτεί από αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης, παρά τις αντιστάσεις της γερμανικής πολιτικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ, οι οποίες υπέστησαν – κυρίως η δεύτερη – μια σημαντικότατη ήττα.
Η ήττα αυτή πρέπει, προσεχώς, να συνοδευτεί και από ριζική στροφή της οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης, δηλαδή πρέπει να εγκαταλειφθεί η τρέχουσα αντιαναπτυξιακή και έντονα υφεσιακή μονεταριστική πολιτική στην ευρωζώνη και να αντικατασταθεί από επεκτατική νομισματική πολιτική, με κοπή άφθονου νομίσματος και με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, που θα τονώνει τις δημόσιες επενδύσεις στην ευρωζώνη, προκειμένου να αποκατασταθούν έντονα αναπτυξιακοί ρυθμοί σε όλες τις χώρες της και να αναστραφεί η μεγάλη και συνεχής πτώση, όχι μόνον της οριακής ροπής για κατανάλωση, αλλά και η ομοίως μεγάλη και συνεχής πτώση της ίδιας της ολικής κατανάλωσης, ως μεγέθους, στην ευρωζώνη, που συμπαρασύρει και όλα τα άλλα μακροοικονομικά της μεγέθη, (όπως δείχνουν οι οικονομικές εξελίξεις το 2009, όπως φαίνεται και από τους πρόσφατους πίνακες της CIA).
Με λίγα λόγια, πρέπει τα λάθη της τελευταίας δεκαετίας του Μεσοπολέμου να πάψουν να επαναλαμβάνονται και να γίνουν μαθήματα και παραδείγματα προς αποφυγήν, διότι όσα πράττουν όλον αυτόν τον καιρό οι Μέρκελ – Σαρκοζύ κλπ δείχνουν ότι τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα….
Θέλω να πιστεύω ότι τα παθήματα θα γίνουν μαθήματα. Και ότι αυτό είναι ζήτημα χρόνου.
Διότι, αν δεν γίνουν, τότε, θα έχει περαστεί μια θηλειά στον λαιμό της ελληνικής οικονομίας (όπως και των άλλων οικονομιών της ευρωζώνης) – δηλαδή ο ζουρλομανδύας του Μάαστριχτ του 3% των δημοσιονομικών ελλεμμάτων, ως ποσοστό του ΑΕΠ -, κάτι που θα είναι πλήρως καταστροφικό για την Ελλάδα (και όχι μόνον) και θα την οδηγήσει, μεσομακροπρόθεσμα, στην απαξίωση της οικονομίας της, με πτώση του ΑΕΠ, γύρω στο 30% της σημερινής του αξίας, χωρίς παράλληλα να έχει επιτύχει τους στόχους, για τους οποίους θα έχει γίνει όλη αυτή η θυσία.
Τότε, πολύ πριν από αυτή την οδυνηρή εξέλιξη, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα είναι μια αναγκαία, μια αναπόφευκτη και μόνη διέξοδος…
Ίδωμεν.
http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-128699 και http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-128705 (13/2/2010) :
Δεν είναι τόσο εύκολο, πια, να κοροϊδέψει η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ τους Ευρωπαίους, αγαπητέ Pelerin. Στην ουσία, μάλιστα, οι Ευρωπαίοι ουδέποτε είχαν άγνοια για το τι συνέβαινε στην Ελλάδα και ήξεραν ότι τα στατιστικά στοιχεία της ΕΣΥΕ και της Διεύθυνσης Δημοσιονομικής Πολιτικής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ήσαν στοιχεία – μαϊμού. Απλώς, αδιαφορούσαν, λόγω του γεγονότος ότι η ευρωζώνη βρισκόταν σε ρυθμούς ανάπτυξης και η Ελλάδα αποτελούσε μηδαμινό μέγεθος εντός αυτής (άσε το γεγονός ότι η διεύρυνση της κατανάλωσης στην Ελλάδα ωφελούσε και τις επιχειρήσεις της Γερμανίας και των άλλων βιομηχανικών ευρωπαϊκών χωρών, αφού ένα κομμάτι της κατευθυνόταν σε προϊόντα αυτών των επιχειρήσεων).
Τώρα, που τα πράγματα στριμώχτηκαν, οι Ευρωπαίοι δεν θα κάνουν τόσο εύκολα τα «στραβά μάτια». Αυτό είναι το μήνυμα των Βρυξελλών και φαίνεται ότι η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ το έχει πάρει αυτό το μήνυμα και γι’ αυτό στηρίζει και θα στηρίζει τον (διψασμένο για εξουσία και με όποιο κόστος) ΓΑΠ. Πολύ περισσότερο, που δεν υπάρχει βιώσιμη κυβερνητική εναλλακτική λύση στον ορίζοντα. Και δεν θα υπάρχει, για πολύν καιρό, αφού η συντηρητική παράταξη εγκατέλειψε μόνη της το κυβερνητικό σκάφος και παραδόθηκε αμαχητί. Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε μια περίεργη και πρωτοφανή κατάσταση, κατά την οποία το περίφημο γέρας της κυβερνητικής εξουσίας δεν το θέλει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού και ως εκ τούτου, αφού βρέθηκε ο ΓΑΠ να το ζητήσει, του δόθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα – κυριολεκτικά εν λευκώ.
Ούτε και η απόφαση της 11/2/2010 στις Βρυξέλλες ήταν τόσο εύκολη. Αντίθετα, μάλιστα, οι Γερμανοί «κλωτσούσαν» μέχρι την τελευταία στιγμή, αρνούμενοι να στηρίξουν το πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας (και κατ’ ουσίαν του ευρώ). Οι εταίροι της Μέρκελ στον κυβερνητικό συνασπισμό οι Βαυαροί της CDU (οι πολιτικοί απόγονοι του Φραντς Γιόζεφ Στράους) και οι Φιλελεύθεροι του Γερμανού ΥΠΕΞ Γκουϊντο Βεστεβέλλε αρνήθηκαν την στήριξη στην Ελλάδα, λέγοντας ότι «οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν μόνοι τους τα λάθη τους», αλλά τελικά υπερίσχυσε η απόφαση του άλλου (του αφανούς, αλλά ουσιαστικού και κυρίαρχου) εταίρου της – όποιας – γερμανικής κυβέρνησης, δηλαδή του Νικολά Σαρκοζύ, ο οποίος στήριξε το σχέδιο «στήριξης» της Ελλάδας, ξεκαθαρίζοντας ότι πρόκειται για στήριξη του ευρώ και ότι πρέπει να συγκροτηθούν θεσμικοί οικονομικοί μηχανισμοί στην ευρωζώνη, για την αντιμετώπιση της κατάστασης, που έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή άμυνα στις επιθέσεις που δέχονται τα χρεώγραφα των οικονομιών της ευρωζώνης, αλλιώς, αν αυτό δεν γίνει, τότε η εναλλακτική λύση είναι η διάλυση της ευρωζώνης.
Φυσικά, η κουβέντα, γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι καινούργια στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα εντός του γαλλογερμανικού άξονα, που είναι κυρίαρχος, μέσα σε αυτήν. Η όλη συζήτηση γίνεται εδώ και μήνες, είχε πολύ ενδιαφέρουσες φάσεις (π.χ. όταν πριν λίγες εβδομάδες ακούστηκε ξαφνικά ότι η Άγκελα Μέρκελ παραιτείται, κάτι που στην συνέχεια αποφεύχθηκε) και προς το παρόν, κατέληξε – ως αρχή σε μια μακρυά αλυσίδα αποφάσεων που θα ακολουθήσουν – στην παρούσα (μίζερη είναι η αλήθεια) απόφαση, η οποία, ως αρχή, είναι σημαντική και η οποία συνοδεύτηκε, με τα μέτρα επιτήρησης της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, για χάρη των Γερμανών πολιτικών, οι οποίοι πρέπει να κάνουν εύπεπτη την απόφαση αυτή στην χρηματοπιστωτική ελίτ της χώρας και στους ψήφοφόρους τους, που στενάζουν, λόγω της ύφεσης και στους οποίους, κάθε απόφαση στήριξης άλλων – και πολύ περισσόερο των «σπάταλων» Ελλήνων – είναι αντιδημοφιλής.
Το αστείο είναι, αγαπητοί μου συνομιλητές, ότι ο ΓΑΠ μπορούσε «να τα πάρει», όπως ακριβώς φοβάται ότι θα συμβεί ο καλός φίλος Pelerin, αν είχε τα κότσια να κάνει μια (όχι βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα) υψηλού κινδύνου πολιτικοοικονομική κίνηση. Δεν το έκανε, όμως, διότι δεν είναι ο αείμνηστος πατέρας του και δεν είχε τα κότσια, για να την κάνει. (Ο Ανδρέας, πολύ πιθανόν, θα την έκανε, αν ήταν στην θέση του υιού του).
Ομιλώ για την πιστωτική συνεργασία της Ελλάδας με την Κίνα, με την προοπτική της οποίας ο ΓΑΠ επιχείρησε να εκβιάσει την στήριξη των Γερμανών. Η αλήθεια, σχετικά με αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο αδελφός του πρωθυπουργού ο Ανδρέας Ανδρέα Παπανδρέου είχε την σκέψη ότι η Ελλάδα έπρεπε να αναζητήσει φθηνό χρήμα από την Κίνα, για να σπάσει το «μπλόκο», που είχε κάνει ο συνασπισμός των ευρωτραπεζιτών και της γερμανικής πολιτικής και χρηματοπιστωτκής ελίτ, σε οποιοδήποτε σχέδιο στήριξης της Ελλάδας έναντι αυτής της ιστορίας με το άνοιγμα των επιτοκίων δανεισμού της χώρας (μια ιστορία, που ξεκίνησαν η ΕΚΤ και η Bundesbank – για να μην ξεχνιόμαστε). Σκοπός, ήταν το να μεταβιβαστεί στο Πεκίνο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, κάτι που ανέλαβαν να διαπραγματευτούν αμερικανικοί οίκοι (Γκόλντμαν Σακς). Η κυβερνώσα νομενκλατούρα των Κινέζων κομμουνιστών δεν ήταν αρνητική. Το αντίθετο, μάλιστα, ήταν πολύ θετική απέναντι σε μια τέτοια αγορά, αφού αναζητεί μια βάση στην Ε.Ε. και η Ελλάδα, ως χώρα της ευρωζώνης, ήταν μια πολύ σημαντική ευκαιρία. Στον ΓΑΠ έδιναν 100 δισ. €, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο.
Η ιστορία διέρρευσε και ο ΓΑΠ έγινε ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ευρωζώνη. Πλακώσαν όλοι τα τηλέφωνα (Μέρκελ, Σαρκοζύ, Τρισέ, Αλμούνια κλπ), για να τον αποτρέψουν να τα πάρει από τους Κινέζους (Φαντάζομαι την Μέρκελ να του λέει ότι «δεν θα του επιτρέψει να ανοίξει στους Κινέζους την κερκόπορτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης»).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο ΓΑΠ ανέκρουσε πρύμνα και δέχτηκε την ευρωκηδεμονία. Πιθανόν, αυτή του η κίνηση να «ξεκλείδωσε» και την συλλογική απόφαση της 11/2/2010, για την στήριξη της Ελλάδας, την εξειδίκευση της οποίας περιμένουμε να δούμε και στην οποία οι γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές αντιδρούν νευρικά και με δυσπιστία.
Πιθανόν, αυτή του η απόφαση (να ανακρούσει πρύμνα και να μην προχωρήσει με τους Κινέζους) να ήταν εσφαλμένη. Ίσως, αντί για τα 100 δισ. €, να έπρεπε να πάρει ένα μικρότερο ποσόν, για να κάνει αυτό που επιδίωκε.
Και κάτι ακόμα :
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω, γιατί ο αξιότιμος κ. Στάϊκος αντιδρά στην παρέμβαση των Βρυξελλών.
Εγώ, προσωπικά, αντιδρώ, όχι ως προς την αναγκαιότητα μιας παρέμβασης (είναι τέτοια τα χάλια της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ της χώρας, που μόνο με παρεμβάσεις μπορεί να γίνει κάποια διόρθωση των πραγμάτων στην χώρα), αλλά διότι πιστεύω ότι οι Βρυξέλλες, η Φραγκφούρτη, το Βερολίνο και το Παρίσι ασκούν εσφαλμένη οικονομική πολιτική, που καθηλώνει την ευρωζώνη στην οικονομική καχεξία και την βυθίζει σε μια παρατεταμένη ύφεση.
Από ό,τι καταλαβαίνω, από όσα γράφει, εκείνος δεν διαφωνεί με την λογική των ευρωτραπεζιτών, της Μέρκελ, του Βεστερβέλλε κλπ, που ασκούν αυτήν την αντιαναπτυξιακή πολιτική, με την πεποίθηση ότι αυτή η πολιτική έχει έναν εξυγειαντικό και διορθωτικό χαρακτήρα, όσον αφορά τις «υπερβολές» της προηγούμενης περιόδου της ανάπτυξης και φυσικά προστατεύει το ευρώ από τον πληθωρισμό.
Ως εκ τούτου, η παρέμβαση των ευρωζωνιτών στην ελληνική οικονομία και η επιτήρηση της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ (που απέτυχε παταγωδώς στην διαχείριση της ύφεσης – και σε αυτό είμαι και εγώ σύμφωνος, στο ότι δηλαδή οι δικοί μας απέτυχαν διαχειριστικά, επειδή δεν ήθελαν να επιτύχουν) θα έπρεπε να ευχαριστεί τον κ. Στάϊκο, αφού μπορεί να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά πράγματα στην χώρα.
Και θα τα βάλουν σε μια τάξη (άσχετως από το ότι θα αποδιοργανώσουν – πιστεύω εγώ -, λόγω της εσφαλμένης μακροοικονομικής τους πολιτικής, την ελληνική οικονομία). Το πόσο θα κρατήσει αυτό, είναι κάτι που μένει να το δούμε.
Τώρα, ως προς το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, πρέπει να πω ότι η εκχώρηση του σημαντικού, πράγματι, τμήματος της ελληνικής κυριαρχίας, που έχει γίνει, είναι προϊόν της προσχώρησης της Ελλάδας στην Ε.Ε. το 1981 και στην ευρωζώνη το 2002. Οι Συνθήκες προσχώρησης, που υπέγραψαν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1979 και οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1992 και Κώστας Σημίτης το 2000, αφαιρούσαν αυτό το σημαντικό κομμάτι της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και το παραχωρούσαν στις Βρυξέλλες και στην Φραγκφούρτη.
Με αυτές (και ιδιαίτερα με τις δύο τελευταίες) η χώρα έμεινε χωρίς δικό της νόμισμα και χωρίς Κεντρική Τράπεζα. Ουσιαστικά, δηλαδή παραδινόταν στους κυρίαρχους της ευρωζώνης και στους ευρωτραπεζίτες, πιστεύοντας ότι έτσι αποκτούσε προστασία (και φθηνά επιτόκια δανεισμού).
Σε αυτήν την εξέλιξη δεν νομίζω ότι ο κ. Στάϊκος ήταν αντίθετος (αν κάνω λάθος ΟΚ, το παίρνω πίσω).
Αλλά, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, θεώρησε ότι αυτή η εξέλιξη μπορούσε να χρησιμοποιηθεί a la carte, για την εξυπηρέτηση του δικού της συμφέροντος και λόγω της οικονομικής ανάπτυξης εκείνης της εποχής, αλλά και λόγω της σιωπηρής αποδοχής των Ευρωπαίων εταίρων της, δεν τίμησε τις υπογραφές που έβαλε στις συμφωνίες αυτές.
Τώρα, σε εποχές παρατεταμένης ύφεσης, οι Ευρωπαίοι, συγκεκριμενοποιούν τις διαδικασίες και τους τρόπους υποχρέωσης της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να τιμήσει αυτές τις υπογραφές, που έβαλε και ουδέποτε τίμησε.
Και θα βάλουν μια τάξη στα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας (για πόσο καιρό θα γίνει αυτό, θα το δούμε), ασχέτως από το ότι ο ασθενής εν τω μεταξύ μπορεί να … πεθάνει από … υπερθεραπεία!
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περί προδοσίας και ας δούμε το τι πρέπει να γίνει. Και τούτο διότι η προδοσία έχει προ πολλού συντελεστεί.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ευρωζωνίτες οδηγούν εσφαλμένα το καράβι και ο γιαλός στον οποίον κατευθύνονται είναι στραβός. Καλόν είναι να αλλάξουν οικονομική πολιτική, για να ξαναεισέλθει η ευρωζώνη σε ρυθμούς ταχείας ανάπτυξης. Αλλιώς, θα πρέπει να δούμε το πως θα απεμπλακούμε από αυτήν την πολύ περίπλοκη και πολύ δύσκολη κατάσταση, στην οποία έχουμε εμπλακεί.
Και αν πρέπει να ανακτήσουμε, ουσιαστικά, την εθνική μας ανεξαρτησία, αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνον με λόγια. Πρέπει να κατατεθούν και συγκεκριμένες προτάσεις.
Τις δικές μου απόψεις τις έχω καταθέσει.
Δεν έπρεπε η χώρα να εισέλθει στην ευρωζώνη, διότι, απλούστατα, δεν είχε τα προσόντα, για κάτι τέτοιο και δεν είχε μια διαχειριστικά ικανή πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία να μπορούσε να διευθετήσει ένα τέτοιο εγχείρημα – και τούτο επειδή δεν ήθελε καμμία διευθέτησή του, αφού το μόνον που την ενδιέφερε, ήταν τα φθηνά επιτόκια δανεισμού και όχι ο εκσυγχρονισμός της χώρας (αυτό το μαϊμού σύνθημα του κ. καθηγητή και της παρέας του (Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκης, Παπαδήμος, Γκαργκάνας, Στουρνάρας, Χαρδούβελης κλπ).
Τώρα, που η Ελλάδα έχει εισέλθει στην ευρωζώνη, είναι πολύ δύσκολο να βγει από αυτήν – πολύ περισσότερο αυτήν την εποχή της παρατεταμένης ύφεσης και με δεδομένη την ανικανότητα (και την συμφεροντολογική εμμονή στην υπεράσπιση των άθλιων συνηθειών της, δηλαδή την φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και τις επιδόσεις της στις «μαύρες» οικονομικές δραστηριότητες) της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Πρέπει να περιμένει να δει που θα πάει το πράγμα στην ευρωζώνη, η οποία θα περάσει δύσκολες στιγμές.
Αλλά, αν συνεχιστεί αυτή η αποδιαρθρωτική της παραγωγικής βάσης της χώρας οικονομική πολιτική των Βρυξελλών (η εμμονή στον ζουρλομανδύα του 3% των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ως ποσοστό του ΑΕΠ κλπ) πρέπει η χώρα να εξετάσει την διαδικασία εξόδου από την ευρωζώνη.
(Και να βρει έναν πιστωτή που να μπορεί να την δανείζει, αφού, βέβαια, προηγουμένως αποκτήσει μια μακροπρόθεσμη σχέση εμπιστοσύνης με την χώρα, γνωρίζοντας το καλό πιστοληπτικό της προφίλ, κάτι που θα τον κάνει να την δανείζει με το κατάλληλο επιτόκιο. Αυτό μπορεί τώρα να φαίνεται δύσκολο, λόγω της συγκυρίας. Δεν είναι τόσο δύσκολο (αφού, βέβαια, γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στην ελληνική οικονομία), διότι – αν αφεθούν στην άκρη οι τωρινές υπερβολές των χρηματοπιστωτικών αγορών – ο πραγματικός κίνδυνος πτώχευσης της χώρας είναι ελάχιστος, έως ανύπαρκτος, αφού οι ευρωτραπεζίτες οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση, με την καταστροφική τους οδηγία τον Νοέμβριο του 2009 προς τις εμπορικές τράπεζες να είναι επιφυλακτικές ως προς τα ελληνικά ομόλογα, τα οποία απείλησαν ότι μπορεί να μην γίνουν δεκτά στο τέλος του 2010).
Αλλιώς, η χώρα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη – αν αυτή επιβιώσει…
Σχόλια