Προϋπολογισμός 2013 : Οι αιτίες της προδιαγεγραμμένης αποτυχίας των προβλέψεων Στουρνάρα και η μέγγενη του δημόσιου χρέους. (Από τον Γιάννη Στουρνάρα στον Παναγιώτη Ιωακειμίδη : Η Ελλάδα ενώπιον οικονομικής καταστροφής)!
Το γεγονός ότι η χώρα οδηγείται στην καταστροφή δεν αποτελεί πλέον είδηση. Σιγά-σιγά, το ομολογούν, ένας-ένας και οι ίδιοι οι υπαίτιοι αυτής της καταστροφής. Είτε αυτοί βρίσκονται στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό. Αλλά, παρ' όλ' αυτά, όλοι τους συνεχίζουν στο ίδιο και χειρότερο μοτίβο. Το γεγονός ότι, τώρα, γίνονται λίγο περισσότερο ρεαλιστές στις προβολές που κάνουν, για να περιγράψουν το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, δεν αλλάζει την φορά των πραγμάτων. Αντίθετα, μάλιστα, οι αριθμοί που δίνουν, αν και καταθλιπτικοί, παραμένουν πολύ εξιδανικευμένοι, ως προβλέψεις και ως εκ τούτου θα διαψευσθούν, για μία ακόμη φορά.
Ας δούμε, τις προβλέψεις του Γιάννη Στουρνάρα στον προϋπολογισμό, για το 2013, όσον αφορά το δημόσιο χρέος της χώρας. Ο αχαρακτήριστος αυτός τύπος, που έγινε υπουργός Οικονομικών, με παραγγελία της τρόϊκας των τοκογλυφικών δανειστών, προβλέπει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος το 2013 θα φθάσει στα επίπεδα του 189,1% του ΑΕΠ, δηλαδή στα 346,200 δισ. €, από τα 340,600 δισ. €, που υποτίθεται ότι θα φθάσει εφέτος, επειδή το ΑΕΠ θα κατρακυλήσει (από τα 194,003 δισ. €, το 2012), στα 183,049 δισ. €, το 2013, καθώς και ότι θα αρχίσει μια μικρή αποκλιμάκωση του δημόσιου χρέους, από το 2015-2016, που θα φθάσει, σύμφωνα με τις προβλέψεις Στουρνάρα, στο 190,5% του ΑΕΠ και στο 184,9% του ΑΕΠ, αντίστοιχα, κατά τα έτη αυτά, λόγω της σταθεροποίησης του ΑΕΠ από το 2014 (με μια μικρή πτώση του στα 182,682 δισ. €) και της ανάπτυξης, που θα ακολουθήσει από το 2015, οπότε το ΑΕΠ προβλέπεται ότι θα φθάσει στα 187,810 δισ. €, παρουσιάζοντας μια αύξηση της τάξης του 2,74% και το 2016, οπότε το ΑΕΠ προβλέπεται ότι θα φθάσει στα 196,522 δισ. €, παρουσιάζοντας αύξηση της τάξης του 4,4%, με ενδιάμεση διακύμανση του δημόσιου χρέους, το 2014 στα 350,100 δισ. € (191,60% του ΑΕΠ), το 2015 στα 357,700 δισ. € και το 2016 στα 363,400 δισ. €.
Βλακείες!
Κατ' αρχήν το ελληνικό δημόσιο χρέος, συμπεριλαμβανομένου και του χρέους των ΝΠΔΔ, υπολογίζεται ότι θα φθάσει στα 377,800 δισ. € και σαν ποσοστό θα διαμορφωθεί στο 175,7% του ΑΕΠ. Αυτό, από μόνο του, ανατρέπει και αναπροσαρμόζει όλους τους υπολογισμούς, τους οποίους αναφέρω παραπάνω και οι οποίοι προκύπτουν, από τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2013. Πέρα από αυτό, όμως, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα επιβαρυνθεί και από μια σειρά εξελίξεων, οι οποίες δεν μπορούν να προβλεφθούν, αλλά και από το επιτοκιακό του βάρος, το οποίο δεν το υπολογίζει σε όλο του το μέγεθος το Υπουργείο Οικονομικών. Κάτι που είναι σύνηθες, άλλωστε.
Ακόμη, το ΑΕΠ της χώρας θα πέσει, πολύ πιο κάτω, από τα επίπεδα των 183,049 δισ. € το 2013, λόγω της επενέργειας του αρνητικού πολλαπλασιαστή, ο οποίος είναι πολύ μεγαλύτερος από την μονάδα. Έτσι η αφαίρεση των 11 δισ. €, που προβλέπουν τα μέτρα, τα οποία εκκρεμούν προς ψήφιση, από το ΑΕΠ της χώρας, δεν θα το μειώσουν στα επίπεδα των 183 δισ. €, αλλά πολύ περισσότερο από αυτά (με δεδομένη και ως βάση συζήτησης, την παραδοχή ότι το ελληνικό ΑΕΠ εφέτος θα κλείσει στα επίπεδα των 183 δισ. €, κάτι το οποίο, όμως, μένει να το δούμε, αν θα επαληθευθεί (και δεν θα επαληθευθεί, διότι η πτώση του ΑΕΠ θα είναι μεγαλύτερη, από το 4,5% του ΑΕΠ, που προβλέπει ο Στουρνάρας). Ακόμα χειρότερη θα είναι η εξέλιξη των προβλεπόμενων μεγεθών του ΑΕΠ, μετά το 2013, αφού η προβλεπόμενη πτώση του ΑΕΠ το 2013, της τάξης του 4,5%, θα είναι πολύ πιο μεγαλύτερη και θα φθάσει στα επίπεδα του 8% του ΑΕΠ της χώρας (και υπό προϋποθέσεις, ακόμα και στο 10%).
Παρόμοια χειρότερη, από την προβλεπόμενη, θα είναι και η εξέλιξη των μεγεθών του ΑΕΠ από το 2014 και μετά, διότι το βασικό σενάριο, που έχει να κάνει με την ελληνική οικονομία, δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού, παρά την συνεχώς διατυμπανιζόμενη άποψη του ίδιου του Στουρνάρα ότι η χώρα ανέκτησε, ήδη, τα 2/3 της ανταγωνιστικότητάς της, αυτό (ακόμα και αν συμβεί, που δεν θα συμβεί) δεν πρόκειται να έχει οποιαδήποτε θετική επίδραση στην μεσομακροπρόθεσμη εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, διότι και οι άλλες χώρες, με τα δικά τους προγράμματα λιτότητας, έχουν (και θα έχουν) αναπληρώσει ανάλογες απώλειες της ανταγωνιστικότητάς τους. Οπότε το όποιο αποτέλεσμα θα είναι μηδενικού αθροίσματος για την ελληνική οικονομία. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, διότι στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ αρνητικό, για την χώρα μας, λόγω της διαρκούς πτώσης της εσωτερικής ζήτησης, η αναπλήρωση της οποίας δεν προβλέπεται, από μια αντίστοιχη αύξηση της εξωτερικής ζήτησης, αφού είναι δεδομένη η πτώση της συναθροιστικής ζήτησης, σε ολόκληρη την ευρωζώνη, η οποία χάνει διαρκώς τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα και στις διεθνείς αγορές.
Παρά τις ανοησιολογούσες προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου του Γιάννη Στουρνάρα (ο οποίος, δυστυχώς, κυκλοφορεί, ακόμη, ελεύθερος) η ανάπτυξη θα κάνει πολλά χρόνια να έλθει, όσο η χώρα παραμένει στο ευρώ.
Και όσο η χώρα παραμένει σε αυτό το σκληρό ευρώ και δεν έχει (ή δεν επιδιώκει να βρει και να δημιουργήσει, πρωτοβουλιακά) περιθώρια άσκησης αυτόνομης νομισματικής πολιτικής (και δεν θα έχει, όσο η κυβέρνηση αρνείται να προχωρήσει σε εκτύπωση χρήματος στα νομισματοκοπεία της χώρας, μένοντας πειθήνια στα κελεύσματα της Ε.Κ.Τ.), η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έλθει. Η καταβαράθρωση του ΑΕΠ θα συνεχίζεται, μαζύ με την διαδικασία προλεταριοποίησης του πληθυσμού και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η μεγάλη μάζα της οποίας θα ριφθεί, βίαια, στις τάξεις του νέου υποπρολεταριάτου, που έχει εμφανισθεί στην ελληνική κοινωνία, η οποία έκπληκτη παρακολουθεί τα δρώμενα και δεν μπορεί να πιστέψει στα μάτια της, γι' αυτό που της συμβαίνει και το οποίο διαμορφώνεται, μέσα στις τάξεις της, με ρυθμούς ολοένα και ταχύτερους, οι οποίοι οδηγούνται στο να γίνουν καταιγιστικοί.
Ο στόχος της ανάπτυξης, συνεχώς, αναβάλλεται και απομακρύνεται, παρά την αγχώδη προσπάθεια του οικονομικού επιτελείου να δει μια ακτίδα φωτός στο βαθύ σκοτάδι του βαράθρου, μέσα στο οποίο έχει πέσει η ελληνική οικονομία. Και το μέλλον δεν είναι καθόλου ρόδινο, αφ' ενός μεν, λόγω της κατάρρευσης του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων, ο οποίος διαρκώς συρρικνώνεται, αλλά και λόγω των αντίστοιχων μειώσεων του κοινοτικού προϋπολογισμού, αφού η Ε.Ε. περνάει και αυτή σε περικοπές, που περιορίζουν τις πιστώσεις στα πργράμματα στήριξης. Έτσι, το ΕΣΠΑ θα περιορίσει τις εκροές του προς την Ελλάδα, κατά 8 δισ. €, μέσα στα προσεχή 3 χρόνια, ενώ παράλληλα και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων παρουσιάζει προβλήματα ρευστότητας. Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα στο μέλλον, αφού, για τους όποιους περιορισμένους πόρους των κοινοτικών προύπολογισμών, είναι πολλοί εκείνοι, οι οποίοι θα μάχονται, για να τους μοιραστούν. Και αυτοί δεν θα είναι, μόνον, οι χώρες της ευρωζώνης και οι παλαιοί εταίροι της ΕΕ. Είναι και θα είναι και οι χώρες, από τον πρώην ανατολικό συνασπισμό, οι οποίες θα έχουν προτεραιότητα, λόγω του χαμηλού επιπέδου της διαβίωσης των πληθυσμών τους, το οποίο επίπεδο διαβίωσης είναι πολύ χειρότερο, από αυτό του ελληνικού πληθυσμού.
Με αυτά τα δεδομένα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, το 2013, θα ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ, στην συνέχεια, θα εκτοξευθεί σε μυθικά ύψη και θα αγγίξει και θα ξεπεράσει το 300% του ΑΕΠ, μόνο και μόνο, από την επιτοκιακή του επιβάρυνση. Και όλα αυτά, παρά το PSI του Μαρτίου του 2012 και παρά την μείωση του χρέους κατά 105 δισ. €.
Αυτό δεν είναι κάτι, που δεν μπορούσε να προβλεφθεί. Ήταν προβλέψιμο, από την αρχή της κρίσης, τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 και έχει προβλεφθεί και από εμένα και από πολλούς άλλους. Αυτό το γεγονός, όμως, ουδόλως εμπόδισε όλους τους εμπλεκόμενους να πάρουν τις αποφάσεις, που πήραν και που οδήγησαν τα πράγματα στο τωρινό αδιέξοδο.
Το γιατί έπεσαν έξω δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό.
Κατ' αρχήν, έπεσαν έξω, διότι δεν τους ενδιέφερε το να πέσουν μέσα. Έκαναν μια προχειροδουλειά, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο, για να σώσουν τις μπατιριμένες τράπεζές τους και για δουν τι θα κάνουν με τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης και με την φρούδα ελπίδα ότι μέσα σε ένα χρόνο, πριν καν οι αγορές προλάβουν να αντιληφθούν, περί τίνος πρόκειται, η Ελλάδα θα επεστρεφε σε αυτές για δανεισμό. Μάταιος κόπος. Όπως έχω γράψει από την αρχή της κρίσης, η ευρωζώνη είναι ήδη νεκρή. Ήταν θνησιγενής, από την αρχή της δημιουργίας της, αλλά η οικονομική ύφεση του 2008 έφερε τον θάνατό της, ο οποίος εκδηλώθηκε, με το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης στα τέλη του 2009.
Αλλά έπεσαν έξω και επειδή ξεκίνησαν με την πεποίθηση ότι ο πολλαπλασιαστής της ελληνικής οικονομίας ήταν μικρότερος της μονάδας και μάλιστα, περίπου, στο μηδέν. Η πεποίθηση αυτή οδήγησε την τρόικα και την κυβέρνηση των υποτακτικών της, στην πρόβλεψη ότι οι μαζικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες θα είχαν μικρή επίδραση στην μείωση του ΑΕΠ. Φυσικά ο πολλαπλασιαστής, σε μια οικονομία, που στηρίζεται στην εσωτερική ζήτηση (όπως είναι η ελληνική), βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο 1,5 και το 2, με αυξητικές τάσεις, στον βαθμό, που η κρίση φούντωνε. Το αποτέλεσμα, από εκεί και πέρα, ήταν, πλήρως, αναμενόμενο και μαθηματικά βέβαιο.
Από την γέννησή της, η ευρωζώνη βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα δόκανο, του οποίου η ύπαρξη έγινε άμεσα ορατή, με την ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.
Αφ' ενός, η χρεωκοπία κάποιου κράτους, ή κάποιου εθνικού τραπεζικού συστήματος, θα ξεκινούσε μια αλυσιδωτή αντίδραση η οποία δεν επρόκειτο να σταματήσει, πριν καταστρέψει το κοινό νόμισμα της νομισματικής ζώνης του ευρώ. Δεν θα σταματούσε, δηλαδή χωρίς δηλαδή να αποδομήσει την ευρωζώνη την ίδια.
Και αφ' ετέρου, από την ίδια την δόμηση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί μία τέτοια χρεωκοπία, δεδομένης της δυναμικής του χρέους των χωρών της ευρωζώνης και της ευρωζώνης της ίδιας, ως συνόλου, καθώς και της κρίσης στο τραπεζικό σύστημα - και της περιφέρειας και της ευρωζώνης, ως συνόλου. Με απλά λόγια, η χρεωκοπία, όποια μορφή και αν πάρει αυτή, όπως και αν αποκληθεί, θα είναι καταστροφική και θα προκύψει, εκ των πραγμάτων.
Αυτό έχει, ήδη, συμβεί, με την περίπτωση της Ελλάδας και της ανεξέλεγκτης δυναμικής του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η επέκταση της κρίσης στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, από τις οποίες άλλες χρεωκόπησαν, επίσημα και εντάχθηκαν σε προγράμματα ανάλογα με το ελληνικό και άλλες το έχουν αποφύγει, παρατείνοντας την παραμονή τους, σε μια κατάσταση άτυπης, αλλά και διαρκούς χρεωκοπίας, προκειμένου να μην υπαχθούν στον έλεγχο της τρόϊκας των δανειστών, αλλά και η ουσιαστική χρεωκοπία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, μαζί με την απομάκρυνση των επενδυτών των αγορών ομολόγων, καθώς και κάθε άλλου σοβαρού επενδυτή από τις χώρες της ευρωζώνης, πιστοποιεί το γεγονός το οποίο οι ελίτ της ευρωζώνης αρνούνται να αποδεχθούν και το οποίο συνίσταται στο ότι η ίδια η ευρωζώνη έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει. Αυτή η χρεωκοπία σήμανε και τον θάνατο της ευρωζώνης, η οποία, όμως, συντηρείται σε μια κατάσταση νεκροζώντανη, χάρη στις ενέργειες της γερμανικής ελίτ, η οποία δεν θέλει, δεν τολμά και δεν της επιτρέπεται να διαλύσει την ευρωζώνη, αλλά, επίσης, δεν θέλει να αντικαταστήσει την ευρωζώνη, με μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, που να στηρίζεται στην κλασσική αστικοδημοκρατική αρχή διακυβέρνησης, με μια κεντρική κυβέρνηση και προτιμάει να διατηρεί το τοξικό πτώμα της ευρωζώνης, ως έχει, επειδή δεν μπορεί και δεν της επιτρέπεται να την οδηγήσει στην ταφή και στις δέλτους της νομισματικής Ιστορίας.
Σε αυτό το τοξικό πτώμα της ευρωζώνης η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ ένταξε την ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα να την οδηγεί στον θάνατο. Ένας από τους βασικούς υπαίτιους αυτής της στρατηγικής ηλιθιότητας και βασικός πρωταγωνιστής της υλοποίησής της είναι ο Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος υπήρξε, επιφανές μέλος της συμμορίας του Κώστα Σημίτη και ήταν ο κεντρικός διαπραγματευτής της ελληνικής πλευράς στις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη. Ένας δεύτερος εκ των διαπραγματευτών, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνης ήταν και ο ευήθης πεισματάρης γέροντας Παναγιώτης Ιωακειμίδης, εκ των εξαπτερύγων της παρέας του Κώστα Σημίτη, που οδήγησε τον τόπο και τον πληθυσμό του στην παρούσα και εξελισσόμενη καταστροφή. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός παραμένει αμετανόητος, αν και έχει πλήρη συνείδηση των εγκλημάτων, που διαπράχθηκαν από την κοσμοπολιτική και μειωμένου πατριωτισμού ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και στην διάπραξη των οποίων εγκλημάτων συμμετείχε και ο ίδιος, έχοντας, όπως προανέφερα, έναν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι καταιγιστικές εξελίξεις που ζούμε, μου θύμησαν μια παλαιά σχολιαστική μου παρέμβαση, πριν από 17 μήνες, σε ένα άρθρο του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, που δημοσιεύτηκε στο Protagon.gr, με τίτλο : «Καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια…» http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kinhma-10&id=7142 και η οποία σχολιαστική παρέμβαση περιέγραφε πλήρως και εναργώς την εξέλιξη που ακολούθησε στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, από τότε, έως σήμερα. Τα κύρια σημεία αυτής της παρέμβασης τα αναδημοσιεύω, εδώ, σε ένα ενιαίο και επικαιροποιημένο κείμενο, αφού αυτή αποτελεί μια κατάθεση γνώμης, η οποία διατηρεί ακέραια την διαχρονική της αξία και καταδεικνύει, μέσα από τις αναφορές, που γίνονται στην επικαιρότητα εκείνης της εποχής και την, ουσιαστικά, προδοτική μεταστροφή του, τότε, αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, ως πρωθυπουργός, τώρα, ακολουθεί μια, εκ διαμέτρου, αντίθετη πολιτική από εκείνη που ακολουθούσε τον Ιούνιο του 2011, μετασταφείς από σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού αγώνα, σε μπράβο των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας.
Παναγιώτης.Κ. Ιωακειμίδης. Καθηγητής ευρωπαϊκής ενοποίησης και πολιτικής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε σύμβουλος για Ευρωπαϊκά θέματα του Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη (1996-2004). Ως πρεσβευτής/εμπειρογνώμων του Υπουργείου Εξωτερικών (1978-2004) έχει συμμετάσχει σε όλες τις σημαντικές διαπραγματεύσεις της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ελλάδας στη ΕΕ, των Διακυβερνητικών Διασκέψεων για την επεξεργασία της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης, της Συνθήκης του Maastricht για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης του Amsterdam καθώς και των διαπραγματεύσεων για τη διεύρυνση και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και των διαδοχικών διαπραγματεύσεων για τη διαρθρωτική πολιτική , δημοσιονομικές προοπτικές και προϋπολογισμό της ΕΕ. Υπήρξε ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση (Διακυβερνητική Διάσκεψη) για τη σύνταξη της Συνθήκης της Νίκαιας και αναπλ. μέλος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης (Convention) για την επεξεργασία του Ευρωπαϊκού Συντάγματος και της Συνθήκης της Λισσαβώνας.
Ο άνθρωπος αυτός έχει όλα τα "προσόντα" και όλες τις "περγαμηνές", ως ένας από τους πρωταγωνιστές των γςγονότων, που οδήγησαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία στην καταστροφική ένταξή της στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη...
Ο κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης, εξακολουθεί να βρίσκεται στον κόσμο του και να αρνείται, όπως, συνήθως, πράττει ένας πείσμων γέροντας, να αποδεχθεί τις βαρύτατες προσωπικές του ευθύνες, για την τωρινή κατάντια της χώρας και τον πόνο που έχει προκληθεί στον ελληνικό πληθυσμό, εξ αιτίας της κατάντιας αυτής.
Μπορεί αυτός να αρνείται πεισματικά, αυτές τις βαρύτατες προσωπικές ευθύνες, για την κατάντια του τόπου. Δικαίωμά του. Δεν τις ξεχνούν, όμως, οι αναγνώστες του, που παρακολουθούν την συνεχή του αρθρογραφία, από την εποχή που ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του επιτελείου του Κώστα Σημίτη, που οδήγησε την πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας στην καταστροφική στρατηγική επιλογή της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κατακεραυνώνοντας κάθε αντίθετη φωνή.
Τώρα, όμως, ήλθε η ώρα της νεμέσεως. Και η ύπαρξη αυτής της τωρινής σκληρής πραγματικότητας, η οποία θα καταστεί αφόρητη, όσο κυλάει ο χρόνος και όσο το σκληρό ευρώ θα περιτυλίγεται, ως πνιγηρή και συνάμα θανατηφόρα κάλτσα, γύρω από τον λαιμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας αποτελεί την δική του προσωπική νέμεση, για την ευήθη επιχειρηματολογία του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, υπέρ της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, την εποχή που η Ελλάδα εγκατέλειπε την δραχμή, προκειμένου να φορέσει στον λαιμό της αυτήν την πνιγηρή κάλτσα του ευρώ και να ακολουθήσει την αθόρυβη και σιωπηλή πορεία προς την καταστροφή,.
Μπορεί οι αναγνώστες του Παναγιώτη Ιωακειμίδη να υποφέρουν από τις εξελίξεις, που αναπόδραστα, θα οδηγήσουν την χώρα και τον πληθυσμό της στην εξαθλίωση, εξ αιτίας των στρατηγικών επιλογών, που εκείνη την εποχή υποστήριξε και τις οποίες βοήθησε, ασμένως και προθύμως, να υλοποιηθούν, αλλά, από την άλλη πλευρά, πρέπει να είναι σίγουρος ότι διασκεδάζουν αφάνταστα διαβάζοντας τα όσα, τώρα, γράφει και τα οποία είναι, όχι μόνον άσχετα, με την παρούσα κρίση και την υπέρβασή της, αλλά και λειτουργούν συμπληρωματικά, στο καταστροφικό έργο, που έχει ξεκινήσει, ουσιαστικά, με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και την κρίση χρέους, που έλαβε σάρκα και οστά επιφανειακά, με αφορμή τους εντελώς ερασιτεχνικούς χειρισμούς, που ακολούθησαν την ελληνική δημοσιονομική κρίση του 2009 και η οποία κρίση χρέους, φυσικά, οφείλεται στην ίδια την θεσμική οργάνωση της ευρωζώνης και στο ίδιο το ευρώ, που συγκροτήθηκε, ως ένα εικονικό αβαθές νόμισμα, το οποίο περισσότερο λειτουργεί, ως ομόλογο, παρά, ως πραγματικό νόμισμα.
Αλλά, για τον ίδιο τον άτυπτο Παναγιώτη Ιωακειμίδη, αυτά είναι ψιλά γράμματα...
(Και το γεγονός ότι συμμετείχε στην επεξεργασία της χιλιομπαλωμένης κουρελούς, που λέγεται Συνθήκη του Μάαστριχτ λέει πολλά, για όσα, τώρα, εξακολουθεί να υποστηρίζει...)
Πάντως, απαραίτητο είναι να του υπενθυμίσω ότι, παρά την ύπαρξη όποιου προσωπικού πείσματος, ολίγη αυτοκριτική ουδέποτε βλάπτει.
Ίδου, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν.
Από εκεί και πέρα, οι τεράστιες προσωπικές ευθύνες του κ. Παναγιώτη Ιωακειμίδη, για τα χάλια που έχει φθάσει ο τόπος και για τον επερχόμενο όλεθρο, στον οποίο εξωθείται, είναι αυταπόδεικτες και γνωστές τοις πάσι.
Απλώς, η παρούσα ορμητική πορεία της χώρας προς την εξαθλίωση, εξ αιτίας της πνιγηρής και συνάμα θανάσιμης περιτύλιξης του σκληρού ευρώ στον λαιμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, μια κατάσταση για την οποία ο κ. Ιωακειμίδης έχει σημαντικότατες προσωπικές ευθύνες, λόγω της συμμετοχής του στο καταστροφικό, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, επιτελείο του Κώστα Σημίτη, αποτελεί και θα εξακολουθεί να αποτελεί την αμείλικτη προσωπική νέμεση του αμετανόητου κ. Ιωακειμίδη, ο οποίος καμώνεται τον ανήξερο.
Όμως, όσο και να καμώνεται τον ανήξερο, υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν την συμμετοχή του στην αθόρυβη και σιωπηλή πορεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, προς την καταστροφή, που, τώρα, οι πολίτες και οι μέτοικοι αυτής της χώρας ζούν και η οποία ήταν προδιαγεγραμμένη, ευθύς ως θα ξεσπούσε μια, μετρίας εντάσεως, ύφεση στην ευρωζώνη. Μια ύφεση την οποία, μέσα από το φαιδρό ιδεολόγημα της "αειφόρας ανάπτυξης" (το οποίο μας λάνσαρε εκείνη την εποχή ο κ. Κώστας Σημίτης και το επιτελείο του, στο οποίο σημαίνον στέλεχος υπήρξε ο κ. Ιωακειμίδης), ουδείς από το σημιτικό επιτελείο - και όχι μόνον αυτό - ανέμενε και η οποία, όμως, ήλθε, για να μετασχηματισθεί σε μια βαθιά κρίση χρέους, που οδηγεί τους πολίτες στην εξαθλίωση, οφειλόμενες αυτή η βαθιά κρίση και η επερχόμενη εξαθλίωση, στα ινδάλματα του κ. Ιωακειμίδη : Στο ευρώ και την ζώνη του.
Και μπορεί εμείς οι αναγνώστες των επιστημονικοφανών παραδοξολογικών και συνάμα ανοησιολογικών εφευρημάτων του κ. Ιωακειμίδη να υποφέρουμε από την έλευση αυτής της κρίσης, αλλά μπορούμε, παράλληλα, να διασκεδάζουμε, με την ποιότητα και το περιεχόμενο της τωρινής του επιχειρηματολογίας, την οποία προβάλλει, μόνο και μόνο, για να μην προβεί στην απαραίτητη και καθαρτήρια αυτοκριτική, την οποία οφείλει στον ελληνικό πληθυσμό στο σύνολό του και όχι μόνον στο εγγράμματο τμήμα του, το οποίο παρακολουθεί, εδώ και χρόνια, την αρθρογραφία του.
Η έννοια της αυτοκριτικής φαίνεται ότι είναι άγνωστη στον πείσμονα κ. Ιωακειμίδη. Δεν πειράζει. Αρκεί που η παρούσα οδυνηρή πραγματικότητα και η εξαθλίωση του πληθυσμού, που, ταχέως, αυτή φέρει, λειτουργεί, ανάμεσα στα άλλα και ως προσωπική νέμεσις, για τον κ. Ιωακειμίδη.
Μέσα στον όλεθρο που επέρχεται και τον οποίον ακόμα δεν έχουμε δει, ούτε ζήσει, κάτι είναι και αυτό...
Θα επαναλάβω, για μία ακόμη φορά, μήπως και το καταλάβει και ο ίδιος ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης και οι οπαδοί του - και αν δεν το καταλάβουν κακό θα κάνουν στους εαυτούς τους, οι οποίοι θα βρεθούν απροετοίμαστοι, μπροστά σε όσα συμβούν από εδώ και πέρα, εφ' όσον ο ΓΑΠ και οι τροϊκανοί κατακτητές του τόπου, δεν αποτύχουν να περάσουν το νέο αποικιοκρατικό Μνημόνιο, που έχουν ετοιμάσει, αν και μετά από όσα τώρα γράφω, δεν νομίζω ότι θα παραμείνουν ανυποψίαστοι και αυτός και οι λοιποί αγαπητοί αναγνώστες :
Η χώρα και ο πληθυσμός της, με την θανατηφόρα περιτύλιξη της πνιγηρής κάλτσας του σκληρού ευρώ, γύρω από τον λαιμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, οδεύουν προς μια προλεταριοποιητική εξαθλίωση (για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Καρλ Μαρξ) και την πείνα. Θα ξεπουληθούν μισοτιμής, ενώ, ειδικά, ο εντόπιος πληθυσμός της χώρας θα υποστεί ένα καθεστώς μιας σύγχρονης πεονίας. Και η χώρα και ο πληθυσμός της - γηγενής και ξένος - θα εισέλθουν σε μια μακροχρόνια βαθιά οικονομική κρίση, η οποία θα καταλήξει, σε μια διαρκή και μόνιμη ύφεση, εξελίξεις, για τις οποίες οι ευθύνες του κ. Ιωακειμίδη είναι βαρύτατες, ως μέλους του ολέθριου επιτελείου του κ. Κώστα Σημίτη και για τις οποίες βαρύτατες προσωπικές του ευθύνες ο κ. Ιωακειμίδης ποιεί την νήσσαν.
Δικαίωμά του να ποιεί ό,τι θέλει και επιθυμεί. Δικαίωμά του να συμπεριφέρεται, σαν να ευρίσκεται σε άλλον πλανήτη. Δικαίωμά του να θεωρεί πως όλοι οι άλλοι είναι αμνήμονες και κορόϊδα. Αυτό, όμως, δεν τον απαλλάσσει από αυτές τις βαρύτατες προσωπικές του ευθύνες, τις οποίες η ίδια η εξελισσόμενη τραχύτατη πραγματικότητα, ως προσωπική του νέμεσις, αναδεικνύει και θα συνεχίσει να αναδεικύνει αμείλικτα.
Οι επιλογές του, τις οποίες μπόρεσε, λόγω της ειδικής του σχέσης με τον εξουσιαστικό κύκλο του Κώστα Σημίτη, να συνεπιβάλει, οδήγησαν, με μαθηματική ακρίβεια - και συνεχίζουν να οδηγούν -, τον τόπο στον όλεθρο και στην εξαθλίωση.
Αυτή την διαδικασία θα την υποστούμε όλοι μας (μαζύ με εμάς και ένα μέγιστο κομμάτι της ανόητης βλαχομπαρόκ πολιτικοοικονομικής, "πνευματικής" και κοινωνικής ελίτ του τόπου. η οποία θα πληγεί και ένα μέρος της θα εξαφανισθεί, μέσα στην ορμητική προλεταριοποίηση ευρέων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, την οποία προβλέπουν και το παρόν και το επερχόμενο Μνημόνιο). Προφανώς, θα είναι οδυνηρή και άκρως βασανιστική και θα επιπέσει "επί των πτωχών κεφαλών" όλων μας.
Αλλά ειδικά, για τον κ. Ιωακειμίδη και τους ομοίους του, αυτή η διαδικασία θα έχει και το στοιχείο της προσωπικής νεμέσεως. Δεν θα τους αρέσει αυτό. Αλλά θα το υποστούν...
Dixi et salvavi animam meam (για να θυμηθώ, για μία ακόμα φορά, τον Karl Marx). Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όποιος δεν κατάλαβε, να είναι σίγουρος ότι θα καταλάβει συντόμως.
Το έργο έχει πολύ μέλλον μπροστά του, αφού, τώρα, ζούμε, μόλις, τον πρόλογό του. Γι' αυτό και απαιτείται πολλή και άφθονη υπομονή. Η ανυπομονησία δεν είναι καλός οιωνός.
Δεν χρειάζονται ούτε ο εκνευρισμός, ούτε η απώλεια της ψυχραιμίας και της νηφαλιότητας.
Φυσικά, το παρόν κείμενο δεν είναι ένα κείμενο απειλών. Η διαδικασία του ολέθρου και της εξαθλίωσης, που θέτει σε εξέλιξη η θανατηφόρα και πνιγηρή περιτύλιξη του σκληρού ευρώ, γύρω από τον λαιμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, προφανέστατα, αποτελεί και θα αποτελεί την προσωπική νέμεση του κ. Ιωακειμίδη και των ομοίων του, καθώς αποδομεί (και θα συνεχίσει να αποδομεί) την ελληνική κοινωνία, μετατρέπει (και θα συνεχίσει να μετατρέπει) την κοινωνία αυτή, σε μια κοινωνία - παρία, και διαψεύδει (και θα συνεχίσει να διαψεύδει), "πανηγυρικά", την παλαιότερη και την πρόσφατη επιχειρηματολογία του ιδίου και των λοιπών καταστροφέων του τόπου, που στήριξαν και πρωταγωνίστησαν στην ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, χωρίς η Ελλάδα να πληροί, ούτε ένα, από τα κριτήρια του ζουρλομανδύα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στην διαμόρφωση της οποίας Συνθήκης ο κ. Ιωακειμίδης επαίρεται ότι συμμετείχε.
Και φυσικά, αυτού του είδους η προσωπική νέμεσις του κ. Ιωακειμίδη, που εκφράζεται, με την παταγώδη διάψευση από την εξέλιξη της ωμής πραγματικότητας, του συνόλου των θέσεών του και των επιχειρημάτων του, καθώς και των υποσχέσεων, στις οποίες οι θέσεις αυτές και τα επιχειρήματα αυτά παρέπεμπαν και παραπέμπουν, είναι αρκετή. Ουδέν περισσότερο χρειάζεται και κάθε τι, πέραν αυτού, δεν είναι επιθυμητό. Και μόνη η διάψευση των ιωακειμίδειων ισχυρισμών είναι αρκετή, ως νέμεσή του εν λόγω κυρίου.
Όλα τα υπόλοιπα είναι, προφανώς, αποκυήματα ενός αχρείαστου εκνευρισμού, που έχει θολώσει την κρίση, άνευ λόγου και αιτίας.
Από εκεί και πέρα, ουδέποτε ισχυρίσθηκα ότι είμαι "ουδέτερος τρίτος". Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αυθαίρετο και ως εκ τούτου δεν με αντιπροσωπεύει, όπως και δεν με αντιπροσωπεύει και η, όποιας μορφής, άσκηση βίας (σωματική, λεκτική, ή έντυπη). Στην παρούσα καταθλιπτική και κοινωνικοαποδομητική συγκυρία δεν υπάρχουν "ουδέτεροι τρίτοι". Και όσοι ισχυρίζονται ότι είναι τέτοιοι, είτε ψεύδονται, είτε αυταπατώνται.
Όσον αφορά την συντηρητική παράταξη, το τι θα κάνει, ή δεν θα κάνει, η παράταξη αυτή είναι δικό της πρόβλημα. Δεν με αφορά, ως κομματικό της μέλος, ακριβώς επειδή δεν είμαι κομματικό της μέλος. Με την ιδιότητα του πολίτη, όμως, προφανώς και με αφορά (όπως αφορά και σας, άλλωστε, καθώς και κάθε άλλον πολίτη αυτής της χώρας, όπως, επίσης, αφορά και τους πολυπληθείς μετοίκους, που κατοικούν στην Ελλάδα), αν και ουδεμία ελπίδα έχω, όπως, επίσης, ουδέν περιμένω από αυτήν, ακριβώς επειδή και αυτή συμμερίζεται τα (και συμμετέχει στα) εγκληματικά στρατηγικά σφάλματα, που διέπραξε η πολιτικοικονομική και "πνευματική" ελίτ του τόπου μας, κατά την τελευταία δεκαπενταετία, τα οποία η συντηρητική παράταξη στήριξε και συνδιαμόρφωσε, με τελικό αποτέλεσμα την εξελισσόμενη παρούσα καταστροφή, η οποία λαμβάνει διαστάσεις οι οποίες τείνουν να την καταστήσουν μη ανατάξιμη, οδηγώντας τον ελληνικό πληθυσμό στην εξαθλίωση.
Γι' αυτό, λοιπόν, απαραίτητη είναι πολλή περισυλλογή, ολύμπια ψυχραιμία, άφθονη καρτερία, από όλους μας και επί πλέον, μια (μικρή έστω) στάλα αυτοκριτικής, από εκείνους που συνέτειναν, με τις πράξεις και τα λόγια τους, σε αυτήν την εξελισσόμενη διαδικασία εξαθλίωσης του τόπου και του πληθυσμού του...
Και φυσικά, του Παναγιώτη Ιωακειμίδη όλα του φταίνε, εδώ που έχει φθάσει, μετά την ηχηρότατη αποτυχία του συνόλου των στρατηγικών του επιλογών και των πεπραγμένων του.
Ο μόνος που δεν φταίει είναι ο ίδιος. Έτσι θέλει να πιστεύει, τουλάχιστον, προφανώς, διότι έτσι τον βολεύει..."
(Όταν γράφτηκε αυτό το κείμενο - 5 και 6 Ιουνίου 2011 -, ο Αντώνης Σαμαράς κρατούσε, ακόμα, μια αντιμνημονιακή στάση. Στο παρασκήνιο, όμως, του έγινε πρόταση να δεχθεί το αξίωμα του αναπληρωτή πρωθυπουργού και τα οικονομικά υπουργεία, σε μια διευρυμένη κυβέρνηση του ΓΑΠ. Σε αυτήν την πρόταση έκανε ευθεία αναφορά ο αχαρακτήριστος Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος διεκδίκησε, σε αυτήν την κυβέρνηση, το πόστο του Υπουργού Δικαιοσύνης, προκειμένου να ... βάλει τους κλέφτες στην φυλακή, όπως είπε μέσα στην Βουλή - και εκτός αυτής - και φυσικά δεν διεψεύσθη. Άλλωστε, στήθηκε και ένα ολοκληρο σκηνικό "έκτακτης ανάγκης", γύρω από την μη χορήγηση της 5ης δόσης, από την τρόϊκα και το κατέβασμα των ρολών του ελληνικού δημοσίου, που θα ακολουθούσε, στα τέλη του ερχόμενου Ιουλίου, αν δεν εκταμιευόταν αυτή η δόση, ενώ, παράλληλα, ο μοντέρνος gauleiter Oli Rehn ξιφουλκούσε, για τον σχηματισμό μιας ευρείας κυβέρνησης συνασπισμού και ο πολύς μεταναζιστής Γερμανός κεντροτραπεζίτης Jurgen Stark δήλωνε ότι αυτοί που χρωστούν δεν μπορούν να επικαλούνται την εθνική κυριαρχία. Ο Αντώνης Σαμαράς, προς το παρόν, τους έστειλε από εκεί που ήλθαν. Το τι έκανε στην συνέχεια είναι γνωστό : Τα ξεπούλησε όλα! Φυσικά, δεν ήμουν ανυποψίστος, όσον αφορά την στάση του, αφού στον σχολιασμό μου για την στάση του Αντώνη Σαμαρά στο μέλλον έγραψα "Το τι θα κάνει στην συνέχεια είναι κάτι άλλο. Και για να μιλήσουμε, με καθαρές κουβέντες, πρέπει να ειπωθεί ότι, αν και όταν αναλάβει τα ηνία της εξουσίας, αυτό, που είναι πιθανό να πράξει, είναι το να συνεχίσει να πράττει αυτό, που πράττει και η παρούσα κυβέρνηση και το οποίο έχει εξασφαλίσει την συνέχιση της ορμητικής πορείας της χώρας και του πληθυσμού της προς την εξαθλίωση. Βέβαια, η ανάγκη πολλές φορές οδηγεί σε άλλους δρόμους, από εκείνους που έχουν προσχεδιαστεί από τις εξουσιαστικές ελίτ και γι' αυτό, καλόν είναι να κρατάμε και κάποιες επιφυλάξεις, με δεδομένο το εθνικιστικό/πατριωτικό παρελθόν του Αντώνη Σαμαρά και του στενού του επιτελείου - Χρύσανθος Λαζαρίδης, Φαήλος Κρανιδιώτης").
Σχόλια