Kicking Greece out of eurozone. (Η γερμανική "επίθεση φιλίας" και ο Νοέμβριος της φωτιάς. Ετοιμάζονται να πετάξουν την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη; Οψόμεθα)...

 Θα την δώσουν οι Γερμανοί την κλωτσιά στον "μεθυσμένο" Έλληνα, που ονειρεύεται να "πιεί" τα ευρώ τους; (Όπως δείχνει αυτή η γελοιογραφία, της οποίας το περιεχόμενο είναι άθλιο). Ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν το σκέπτονται, παρά την τελευταία μεταστροφή τους, η οποία είναι ύποπτη και φαίνεται ότι είναι υπαγορευμένη από τον Barack Obama και τις δικές του προεκλογικές σκοπιμότητες. Η χρονική αφετηρία των εξελίξεων συναρτάται με το τέλος των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, που θα γίνουν στις αρχές του ερχόμενου Νοεμβρίου. Όλα αφήνονται για τότε και παραπέμπονται στον χρόνο που θα ακολουθήσει, μετά από την διεξαγωγή αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Και αυτή η εξέλιξη, όσο και αν δείχνει ότι η γερμανική ελίτ αλλάζει πολιτική, στην πραγματικότητα αυτό που κρύβει είναι ότι, παρά την επικοινωνιακή "επίθεση φιλίας", ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός εξακολουθεί να έχει στην ατζέντα του την ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη. Και μάλιστα το θέμα αυτό και η λήψη των σχετικών αποφάσεων έχει και έχουν μια από τις πρώτες προτεραιότητες - ή, ορθότερα, αποτελούν την πρώτη προτεραιότητα -, για την γερμανική πολιτική ελίτ. Θα είναι, λοιπόν, ο ερχόμενος Νοέμβριος, ο Νοέμβριος της φωτιάς (και της κλωτσιάς); Δεν είναι εύκολο. Οψόμεθα...




Οι "διαπραγματεύσεις", με την τρόϊκα των δανειστών, συνεχίζονται ακάθεκτες, ενώ ο χρόνος (υποτίθεται ότι) τρέχει. Φυσικά, ο χρόνος ουδόλως τρέχει. Ουδείς επιθυμεί να βιασθεί. Ούτε η τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, ούτε οι δανειστές. Η υπόθεση καθυστερεί, ήδη, από την επόμενη του σχηματισμού της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία έγινε και για να επιταχύνει τις εξελίξεις, ενώ η Έκθεση της τρόϊκα, στην οποία παραπέμπουν όλοι και η οποία ήταν να βγει τον Αύγουστο, πηγαίνει, για τον Νοέμβριο. Ουσιαστικά, δηλαδή, για μετά από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.

Το περιεχόμενο της Έκθεσης αυτής δεν αποτελεί γρίφο. Ούτε αποτελεί κάποια μορφή του τετραγωνισμού του  κύκλου. Η τρόϊκα, ουσιαστικά, έχει την Έκθεση αυτή έτοιμη και οι όποιες επουσιώδεις λεπτομέρειες, που πιθανόν μένουν, δεν είναι εκείνες, που θα διαφοροποιήσουν την γενική εικόνα. Και η γενική εικόνα, για την ελληνική οικονομία, είναι καταδικαστική, σύμφωνα με τα κριτήρια των τοκογλυφικών δανειστών. Μια οικονομία σαν την ελληνική, η οποία βρίσκεται στην δίνη μιας τριπλής κρίσης, που συνίσταται από ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, μια βαθιά ύφεση και έναν χρεωκοπημένο τραπεζικό τομέα, δεν έχει καμμία ευκαιρία, για να ανακάμψει, αυτοδυνάμως και να επανέλθει στις αγορές, ούτε μπορεί να αποπληρώσει, έστω και ένα μέρος από τα χρέη της, εντός ευρωζώνης και όσο η ευρωζώνη παραμένει ως έχει.

Ούτε και η επιδιωκόμενη επιμήκυνση του προγράμματος του δεύτερου Μνημονίου αποτελεί λύση. Ή, μάλλον ορθότερα, αποτελεί την χειρότερη λύση, Η επιμήκυνση αυτή, άλλωστε, είναι δεδομένη, αφού προβλέπεται από την συμφωνία που έγινε τον περασμένο Φεβρουάριο, στην οποία εμπεριέχεται ρητά, η εν λόγω επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, εφόσον οι στόχοι δεν μπορέσουν να υλοποιηθούν, λόγω της διεύρυνσης της ύφεσης στην ελληνική οικονομία, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου. Και το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στα περισσότερα χρήματα, τα οποία θα πρέπει να δοθούν, για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιμήκυνση. Τα χρήματα μπορούν να βρεθούν, είτε μέσω του μηχανισμού E.L.A., είτε, με εμπροσθοβαρή χορήγηση των δόσεων του δανείου του δεύτερου Μνημονίου, είτε με δανεισμό με έντοκα γραμμάτια, στον οποίο προτείνει η κυβέρνηση να προσφύγει το ελληνικό δημόσιο, για όποιο ποσόν χρειασθεί, όσο και αν επιβαρυνθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος από αυτή την καθαρα ληστρική τοκογλυφική διαδικασία βραχυπρόθεσμου δανεισμού.  

Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι κοινός τόπος, μεταξύ των τοκογλύφων, ότι το ελληνικό δημόσιο κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει και πάλι το χρέος του και να βρεθεί, εκ νέου σε καθεστώς άμεσης και ενεργού χρεωκοπίας, αφού με μια οικονομία που συρρικνώνεται, με ρυθμούς της τάξης του 6%, ή του 7%, ή ακόμη και του 9% θα πρέπει να δανειοδοτείται όχι με μηδενικά επιτόκια, αλλά με υψηλά αρνητικά επιτόκια, για να μπορεί να καταβάλει έγκαιρα τις δόσεις των δανείων του ελληνικού κράτους

Τα πράγματα χειροτερεύουν από το γεγονός της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος - το οποίο είναι πλήρως χρεωκοπημένο - και συνακόλουθα της τραπεζικής πίστης, η οποία στην πράξη έχει καταργηθεί, ως ενεργός μηχανισμός καθημερινής δανειοδότησης των εν λειτουργία παραγωγικών μονάδων της οικονομίας. Μαζί με την τραπεζική πίστη, όμως, έχουν καταρρεύσει και οι διάφοροι άρρητοι μηχανισμοί, που ασχολούνται, ευρύτερα, με την ιδιωτική πίστη, είτε αυτοί οι μηχανισμοί έχουν να κάνουν με τις μεταχρονολογημένες επιταγές, είτε σχετίζονται με το καθημερινό φαινόμενο στην επιχειρηματική δραστηριότητα, σύμφωνα με το οποίο οι επιχειρήσεις ανέχονται η μία την άλλη, όσον αφορά τους αλληλόχρεους και τους μη αλληλόχρεους λογαριασμούς μεταξύ τους, είτε δρουν, ακόμη και μέσα από την ιδιωτική τοκογλυφία. Έτσι η αντικατάσταση της τραπεζικής πίστης, καθώς και των άλλων μορφών πίστης, από την απαίτηση των επιχειρηματιών να γίνονται οι πληρωμές με μετρητά, δείνει ότι η χώρα δεν τελεί, απλώς, σε καθεστώς βαθιάς ύφεσης, αλλά σε συνθήκες που απαντώνται όταν μια οικονομία βρίσκεται λίγο πριν από την κατάρρευση, όπου ακόμα και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις οδηγούνται στην χρεωκοπία και στο λουκέτο. Έτσι και με δεδομένη την αναμενόμενη νέα χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και για όσο αυτή βρίσκεται σε εκκρεμότητα, ουδεμία σοβαρή επένδυση μπορεί να γίνει, όσες μεταρρυθμίσεις και να προωθήσει η κυβέρνηση, η οποία, ούτως, ή άλλως, είναι, ουσιαστικά, αδύναμη και σπαταλά το όποιο πενιχρό απόθεμα αξιοπιστίας έχει στο εκλογικό σώμα και στον ευρύτερο ελληνικό πληθυσμό, γεγονός το οποίο την εμποδίζει να φέρει σε πέρας αυτό που θέλουν οι δανειστές. Μέσα στα πλαίσια αυτά, η επιμήκυνση του προγράμματος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι ό,τι χειρότερο, για την ελληνική οικονομία. Η χώρα είναι χρεωκοπημένη και αυτό, ή πρέπει να γίνει αποδεκτό και να προχωρήσει στην πληρη διαγραφή των χρεών της, ή (και αυτό είναι το ορθότερο) πρέπει να καταφύγει στην άσκηση του seigniorage, δηλαδή στην κοπή των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις επείγουσες ανάγκες της, την χειμαζόμενη οικονομία της και τις δανειακές της υποχρεώσεις. Αυτή είναι η κατάσταση στην ελληνική οικονομία. Και αυτή την κατάσταση την γνωρίζει πολύ καλά και η τρόϊκα.

Μάϊος 2012 : Η έκθεση των κρατών της ευρωζώνης στην Ελλάδα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η έκθεση αυτή δεν είναι μικρή. Είναι μεγάλη και μια ελληνική έξοδος από την ευρωζώνη θα οδηγήσει σε μια κρίση η οποία έχει όλα τα "προσόντα", για να καταστεί ανεξέλεγκτη. Δεν είναι, άλλωστε, μόνον, αυτά τα αριθμητικά δεδομένα, που θα παίξουν ρόλο. Οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις έχουν ένα τέτοιο βαθμό διαπλοκής και αλληλοσύνδεσης, που τα μεγέθη, που εδώ παρουσιάζονται και η χασούρα που θα προκύψει, να είναι πολύ μικρότερα από το ύψος της τελικής ζημιάς, η οποία, μεσομακροπρόθεσμα - και ίσως και νωρίτερα - θα οδηγήσει στον ενταφιασμό της ευρωζώνης.


Δεν είναι, λοιπόν, η ύπαρξη κάποιου γρίφου, σχετικά με την ελληνική οικονομία, που καθυστερεί την Έκθεση της τρόϊκας των δανειστών. Ούτε και οι "διαπραγματεύσεις" για το πακέττο των μέτρων του Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012, που καθυστερούν την ολοκλήρωσή της. Αν ήσαν οι "διαπραγματεύσεις", αιτία αυτής της καθυστέρησης, τότε η τρόϊκα των δανειστών θα επέβαλε, με διαδικασίες εξπρέςς τις επιθυμίες της, όπως το έχει κάνει στο παρελθόν. Όχι ότι και τώρα δεν θα επιβάλλει τις επιθυμίες της. Θα τις επιβάλλει. Αλλά αφήνει τα πράγματα να κυλίσουν και να τραβήξουν σε μάκρος. Όπως, άλλωστε, είπε και ο εκπρόσωπος του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, δεν υπάρχει βιασύνη.

Ουδείς λοιπόν, βιάζεται. Προφανώς, οι ευρωζωνίτες δανειστές της χώρας θέλουν χρόνο, για να αποφασίσουν το τι θα πράξουν. Γι' αυτό και παρατείνουν την εκτύλιξη των εξελίξεων, μεταθέτοντας την επέλευση των γεγονότων, για το χρονικό διάστημα, που θα ακολουθήσει τις αμερικανικές εκλογές και υπακούοντας στα κελεύσματα του προέδρου Barack Obama, ο οποίος τους έχει διαμηνύσει, ότι δεν επιθυμεί την υποτροπή μιας οξείας κρίσης στην ευρωζώνη, πριν από τις προεδρικές εκλογές, που έχει μπροστά του τον Νοέμβριο, προκειμένου να μπορέσει να τις διεξαγάγει, χωρίς να κλυδωνιστεί η αμερικανική οικονομία και χωρίς, φυσικά, να κινδυνεύσει η επανεκλογή του, η οποία φαίνεται ότι είναι βέβαιη, αλλά μια δραματική αλλαγή, επί τα χείρω, στα διεθνή οικονομικά δεδομένα, θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα στο αμερικανικό εκλογικό σώμα, η συμπεριφορά του οποίου είναι, ούτως ή άλλως, ευμετάβλητη. Και μια κρίση στην ευρωζώνη θα μπορούσε να βλάψει την προεκλογική εκστρατεία του νυν προέδρου των Η.Π.Α. 

Αυτή την πραγματικότητα δεν είναι διατεθειμένη να την αγνοήσει η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ. Και όπως φαίνεται, από την απότομη μεταστροφή της στο ελληνικό ζήτημα - και όχι μόνο σε αυτό, αφού και οι πρόσφατες εξαγγελίες του Mario Draghi, για το ομιχλώδες και προφανώς, παιδαριώδες πρόγραμμα των πρωτοβουλιών της Ε.Κ.Τ. στην δευτερογενή αγορά των κρατικών ομολόγων - δεν την αγνοεί. Όπως, επίσης, δεν αγνοούν αυτή την πραγματικότητα, ούτε η Ε.Κ.Τ., ούτε η Comission, ούτε το Δ.Ν.Τ.

Έτσι και η τρόϊκα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των αφεντικών της, φροντίζοντας να τους δώσει όσον χρόνο επιθυμούν, παρατείνοντας τις "διαπραγματεύσεις", με την αλαφιασμένη τρικομματική κυβέρνηση της Ελλάδας και τραβώντας σε μάκρος την δημοσίευση της Έκθεσής της, αν και το περιεχόμενο αυτής της Έκθεσης είναι έτοιμο και είναι γνωστό σε όλους τους ενδιαφερόμενους, αφού δεν μένουν, παρά μόνον κάποια "καλολογικά" της στοιχεία, που είναι σε εκκρεμότητα.

Είναι περιττό να επισημάνω το αυτονόητο, αλλά θα το πράξω, διότι στην εποχή μας τα αυτονόητα δεν είναι δεδομένα :

Η τρόϊκα των δανειστών γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλα όσα λέει η συγκυβέρνηση και ειδικότερα η ΔΗΜΑΡ. Και φυσικά, η κυβέρνηση των τριών καμπαλλέρος θα υποταχθεί, πλήρως, στις παραγγελίες της τρόϊκας.

Και όλα αυτά, μέχρι τον Νοέμβριο. Από εκεί και πέρα, θα έλθει η περίοδος της μεγάλης κλωτσιάς...

Το θέμα δεν είναι αν θα την αποδεχθούν αυτήν την κλωτσιά οι "δικοί" μας. Την έχουν αποδεχθεί. Και μάλλον την διαπραγματεύονται στο παρασκήνιο. (Πάντως, θα είναι έγκλημα, που θα αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας, εάν οι "λεβέντες" της συγκυβέρνησης βγάλουν την χώρα από την ευρωζώνη, στην παρούσα συγκυρία και μάλιστα, εάν αυτό το πράξουν, χωρίς πλήρη διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, αν και καλύτερο θα ήταν το να αναλάβει την εξυπηρέτηση του χρέους αυτού η Ε.Κ.Τ. Και ακόμα καλύτερο θα ήταν το να δημιουργήσει η κυβέρνηση εκείνα τα στρατηγικά αποθέματα σε συνάλλαγμα, που θα της επέτρεπαν και την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους και την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών της χώρας).

Το θέμα είναι αν θα τολμήσουν να την δώσουν οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν αναλάβει την εργολαβία του ελληνικού ζητήματος. 

Και φυσικά, το τι θα κάνουν οι Αμερικανοί, εάν οι Γερμανοί κινηθούν ανεξέλεγκτα. (Κάτι, που, όμως, είναι πολύ δύσκολο).

Για να δούμε...