Ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, για την ανατροπή του Bashar al Assad και η σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων Η.Π.Α. - Ρωσίας - Κίνας, για το Ιράν και τα πετρέλαια. (Ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων).

Οι δυτικοί, με προεξάρχουσες τις Η.Π.Α., προκαλούν και κλιμακώνουν τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία, αλλά, αυτή την φορά, η νίκη τους δεν είναι δεδομένη. Το αντίθετο, μάλιστα, η στρατιωτική τους ήττα, αποτελεί ένα σοβαρό ενδεχόμενο...

Η εμφύλια σύγκρουση στην Συρία καλά κρατεί, εδώ και αρκετό καιρό, αλλά δεν  πρέπει να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, γύρω από τις εξελίξεις στην χώρα αυτή.

Το καθεστώς Ασσάντ, όσο κακό και να είναι (και προφανώς είναι ένα καταπιεστικό καθεστώς μιας αλεβιτικής μειοψηφίας, μέσα στην Συρία) δεν θα πέσει, τόσο εύκολα. Και δεν θα πέσει εύκολα, διότι δεν είναι μόνο του. Δεν έχει απομονωθεί, διεθνώς, όπως είχε απομονωθεί το καθεστώς Καντάφι στην Λιβύη, το οποίο έπεσε, όχι από την στρατιωτική δύναμη των αντιπάλων του, αλλά από τους συνεχείς και ανηλεείς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ.

Στην περίπτωση του καθεστώτος Ασσάντ, η κατάσταση είναι, εντελώς, διαφορετική από αυτήν του καθεστώτος Καντάφι. Ο Ασσάντ έχει πλάτες και οι δυτικοί, που βρίσκονται, πίσω από τους Σαουδάραβες, τους Καταρινούς, τους Τούρκους και τους άλλους, δεν θα περάσουν καλά. Όχι μόνον δεν θα νικήσουν εύκολα, αλλά είναι άκρως αμφισβητούμενο το εάν καταφέρουν να νικήσουν. Και ο μεν Άσσαντ μπορεί να φύγει, αλλά αυτό μπορεί να συνοδευτεί από την ήττα των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους στην περιοχή.

Bashar al Assad : Ο κληρονομικώ δικαίω πρόεδρος της Συρίας και ηγέτης της συριακής πτέρυγας του κόμματος Μπάαθ, ως υιός του Χαφέζ αλ Ασσάντ, προηγουμένου προέδρου της χώρας.

Οι διεθνείς πλάτες που έχει ο Μπασάρ αλ Ασσάντ δεν είναι καθόλου μικρές. Το αντίθετο, μάλιστα. Από την μία είναι η Ρωσία και η Κίνα και από την άλλη το Ιράν, που δεν έχουν καμμία διάθεση να αφήσουν την Συρία να πέσει στα χέρια των Αμερικανών και των φίλων τους. Δηλαδή, με λίγα λόγια, δεν σκοπεύουν να αφήσουν τα πετρελαϊκά αποθέματα της περιοχής να περάσουν στον πλήρη έλεγχο των Δυτικών. Και απ' ό,τι φαίνεται, δεν θα τα αφήσουν.

Αποτέλεσμα αυτής της λυσσαλέας σύγκρουσης συμφερόντων είναι ο εμφύλιος πόλεμος, που οργάνωσαν τα συντηρητικά αραβικά καθεστώτα της περιοχής, εκμεταλλευόμενα και την παγία λαϊκή δυσαρέσκεια, απέναντι στο αντίπαλο της σουνιτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού καθεστώς, υπό τις διαταγές και την καθοδήγηση των Η.Π.Α., οι οποίες, όμως, δεν τολμούν να πράξουν αυτό που έπραξαν στην Λιβύη. Δεν τολμούν, δηλαδή, την άμεση και ωμή στρατιωτική επέμβασή τους στην Συρία.

Η σύγχρονη ελίτ των Η.Π.Α. αποτελείται, άραγε, από δειλούς; Είναι η δειλία, που την οδηγεί σε αυτή την στάση; Κάποιος θα μπορούσε να προβάλει έναν τέτοιον ισχυρισμό, αλλά, από μόνος του, αυτός ο ισχυρισμός - παρά τα όποια στοιχεία αλήθειας, που έχει - είναι μονομερής και δεν περιγράφει την πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι οι Η.Π.Α. στοχεύοντας στον πλήρη έλεγχο των πετρελαϊκών αποθεμάτων της περιοχής και επιδιώκοντας την πλήρη απομόνωση και την πτώση του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν, δείχνουν αυτοσυγκράτηση, διότι οι κίνδυνοι, που αντιμετωπίζουν, ξεπερνούν τους κινδύνους, που αναφύονται από τις συγκρούσεις των παραδοσιακών τοπικών παικτών της περιοχής - του Ισραήλ συμπεριλαμβανομένου και το οποίο, ενώ δεν έχει πολλούς λόγους, για να θέλει την πτώση του καθεστώτος Άσσαντ, έχει πλείστους και ζωτικούς λόγους, για να εύχεται και να επιδιώκει την πτώση του καθεστώτος στο Ιράν, το οποίο αποτελεί διαρκή απειλή, για το εβραϊκό κράτος.

Οι κίνδυνοι αυτοί, που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του προέδρου Barack Obama, έχουν να κάνουν με δύο μεγάλες δυνάμεις, εκ των οποίων η μία (η Ρωσία) παραμένει στρατιωτική υπερδύναμη, ικανή, με το πυρηνικό της οπλοστάσιο, να εξαφανίσει τις Η.Π.Α. από προσώπου γης, παρά την υποβάθμισή της στο status μιας μεγάλης, μεν, αλλά περιφερειακής δύναμης δε, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και η άλλη (η Κίνα) είναι μία, ταχύτατα, ανερχόμενη δύναμη, η οποία, εάν αφεθεί, χωρίς ανάσχεση, θα εξελιχθεί, μέσα σε λίγες δεκαετίες, σε μια υπερδύναμη, άκρως, ανταγωνιστική, για τα συμφέροντα των Η.Π.Α.

Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν (και κακώς δεν το γνωρίζουν), ενώ ουκ ολίγοι, από όσους το γνωρίζουν, το απωθούν από την μνήμη τους, είναι το γεγονός ότι, πριν από μερικούς μήνες και μάλιστα, πριν η κρίση στη Συρία οδηγηθεί στην σημερινή αιματηρή εμφύλια σύρραξη, με την συμμετοχή μισθοφόρων από το εξωτερικό, η κινεζική ηγεσία, με δηλώσεις μέλους της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, υπήρξε σαφής και ωμότατη, ως προς τις προειδοποιήσεις, που εξέπεμψε, προς τις Η.Π.Α. και την Δύση, σχετικά με οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση των Η.Π.Α. στο Ιράν (αλλά και την Συρία, όπου η τωρινή επέμβαση αποτελεί προοίμιο μιας επίθεσης στο Ιράν). Ο Κινέζος στρατηγός Zhang Zhaozhong και μέλος της ηγεσίας του Κ. Κ. Κίνας, απείλησε, με την έναρξη παγκοσμίου πολέμου, τις Η.Π.Α., εάν υπάρξει οποιαδήποτε επέμβαση των δυτικών στον άξονα Ιράν - Συρίας.

Το μήνυμα αυτό δεν μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Δόθηκε, με όλη την μέγιστη σαφήνεια και καθαρότητα, που μπορούσε να δοθεί, προς τους παραλήπτες, οι οποίοι το έλαβαν και προφανώς, τώρα, προσπαθούν, εμπράκτως, να διακριβώσουν το, εάν και κατά πόσο, αυτό το μήνυμα είναι ειλικρινές, ως προς το περιεχόμενό του.

 Οι σκηνές από την δολοφονία του ημιπαράφρονα ναρκισσιστή Μουαμάρ Καντάφι είναι αποκρουστικές. Η θανατική ποινή, ίσως, να του άξιζε, αλλά δεν έπρεπε να έχει ένα τέτοιο τέλος. Και γι' αυτό η χαρά, τα χαμόγελα και τα γέλια της "πολιτισμένης" Hillary Clinton αποτελούν μια συμπεριφορά, που είναι, απολύτως, απαράδεκτη. Οι Κινέζοι, πάντως, που εκδιώχθηκαν από την Λιβύη, το μετάνοιωσαν, που τον εγκατέλειψαν στην τύχη του. Και φαίνεται ότι δεν θα πράξουν το ίδιο και με τον Μπασάρ αλ Ασσάντ...

Ελπίζω, μόνο, να μην χρειασθεί να φθάσουμε, μέχρι το τέλος, προκειμένου οι Η.Π.Α. να διαπιστώσουν τον βαθμό ειλικρίνειας του μηνύματος της κινεζικής ηγεσίας και τούτο διότι, μετά την εκδίωξη των Κινέζων από την Λιβύη, ύστερα από την ανατροπή του καθεστώτος και την δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι, υπό τις επευφημίες της Αμερικανίδας ΥΠΕΞ Hillary Clinton, αυτοί δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν ανεξέλεγκτους τους Αμερικανούς στην περιοχή, αφού η εξάρτησή τους από το ιρανικό πετρέλαιο είναι μεγάλη και ενώ η εμπιστοσύνη, που έχουν στις διαθέσεις των Η.Π.Α. είναι μηδενική. Ως εκ τούτου, δεν αποκλείεται και να εννοούν, όσα λένε. Πολύ περισσότερο, εάν οι δυτικοί έχουν αποφασίσει να αποκλείσουν την Κίνα από (έστω και δευτερεύοντα) συνδιαχειριστή της κατάστασης στον χώρο της Μέσης Ανατολής και των αραβοπερσικών πετρελαίων.

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία, επίσης, δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει την Συρία στα χέρια των Δυτικών και έχει την απαραίτητη νομική βάση, για την στήριξη της χώρας αυτής και του καθεστώτος, απέναντι σε κάθε ξένη στρατιωτική επέμβαση, με δεδομένη την ύπαρξη αμυντικού συμφώνου, ανάμεσα στην Συρία και την Ρωσία.

Έτσι, οι υπάρχουσες ισορροπίες στην περιοχή καθιστούν την επικρατούσα κατάσταση, άκρως πολύπλοκη και έχουν οδηγήσει τους αντίπαλους διεθνείς παίκτες να διεξάγουν στην Συρία έναν αιματηρό πόλεμο, δι' αντιπροσώπων, τον οποίο πόλεμο πληρώνουν, με βαρύ φόρο αίματος και καταστροφών, οι ατυχείς πολίτες αυτής της χώρας. Ένας πόλεμος, ο οποίος, όπως φαίνεται, θα τραβήξει σε μάκρος και είναι, εντελώς, αβέβαιος, ως προς το τελικό αποτέλεσμα, αφού η ήττα των δυτικών δεν είναι καθόλου απίθανη. Αντιθέτως, μάλιστα είναι πολύ πιθανή, με δεδομένο το γεγονός ότι η ενδοχώρα και τα στηρίγματα του συριακού καθεστώτος δεν βρίσκονται στο συριακό έδαφος (στο οποίο αποτελεί μειοψηφία, έναντι της σουνιτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, που, πιθανότατα, στηρίζει τον μισθοφορικό στρατό, που προσέλαβαν, χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν οι Η.Π.Α., η Σαουδική Αραβία και τα άλλα συντηρητικά αραβικά καθεστώτα), αλλά στο γειτνιάζον Ιράν των 70.000.000 ανθρώπων και δευτερευόντως, στον Λίβανο και στην Χεζμπολλάχ, που εξοπλίζουν τους δικούς τους ενόπλους και στηρίζουν στο πεδίο των μαχών το καθεστώς Ασσάντ.

Στην παρούσα φάση, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να περιμένουμε, για να δούμε, που και πως θα κάτσει η μπίλια στο σκοτεινό, δολοπλόκο και αιματηρό αυτό παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων, καθώς και για να παρατηρήσουμε (και ίσως, να υποστούμε) τις επιπτώσεις, που θα έχει στην περιοχή μας, η οποία ευρίσκεται πολύ κοντά στο επίκεντρο των εξελίξεων, με την γείτονα Τουρκία (η οποία, μάλιστα, υπέστη και ένα σημαντικό πλήγμα γοήτρου - ενώ η Δύση πήρε ένα ακόμα προειδοποιητικό σήμα -, με την κατάρριψη, άμεσα, ή έμμεσα, από Ρώσους στρατιωτικούς, του τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους, που παραβίασε τον συριακό εναέριο χώρο) να έχει έναν σημαντικό ρόλο στην όλη διαμάχη και να συμμετέχει, ενεργά και απροσχημάτιστα, στην σύγκρουση, ως πεδίο καθοδήγησης και ανεφοδιασμού του λεγόμενου "Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού", που καθοδηγείται από τις Η.Π.Α. 

Αρκεί, όλα αυτά να μην αποτελέσουν ό,τι απετέλεσε, σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής, ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος της περιόδου 1936 - 1939...