Οι Σλαβομακεδόνες ενώπιον της Ιστορίας τους και των αδυσώπητων πραγματικοτήτων της εποχής μας. (Η Βουλγαρία μπλοκάρει την είσοδο της "Βόρειας Μακεδονίας", στην "Ε. Ε.", αγνοώντας τις επιθυμίες της Angela Merkel και πράττοντας αυτό που δεν πράττει η Ελλάδα).

Ήταν δεδομένο, εδώ και δύο σχεδόν χρόνια πριν, δηλαδή από την εποχή της Συμφωνίας των Πρεσπών, ότι η σλαβομακεδονική πολιτική ελίτ των Σκοπίων, με την ένταξη της χώρας τους, στο ΝΑΤΟ, δεν είχε τελειώσει, με τις εκκρεμότητες, που είχαν προκύψει, από το ιστορικό παρελθόν, αλλά και από τις πραγματικότητες της σύγχρονης εποχής.

Μπορεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με την πλήρη στήριξη του Donald Trump και της Angela Merkel, αλλά και την αποδοχή της Βουλγαρίας του Μπόϊκο Μπορίσωφ, να ένταξε την Σλαβομακεδονία (με την ονομασία Βόρεια Μακεδονία), στο ΝΑΤΟ, αφού αυτό ήταν το κοινό συμφέρον  όλων, αλλά αυτή η εξέλιξη, ουδόλως, σήμαινε ότι οι περιπέτειες έληξαν και ότι οι σκληρές πραγματικότητες ξεπεράστηκαν.

Δεν ξεπεράστηκαν οι σκληρές πραγματικότητες και οι περιπέτειές τους δεν έχουν  λήξει, όχι, μόνον, εξ αιτίας της μεγεθυνόμενης αλβανικής μειονότητας, η οποία, στην πραγματικότητα, συνδιοικεί την χώρα, της οποίας η μέλλουσα τύχη παραμένει άγνωστη, αλλά και επειδή, μετά το ξεπέρασμα  του ελληνικού εμποδίου, ο παραπάνω εικονιζόμενος Ζόραν Ζάεφ και οι συν αυτώ, βρίσκονται  αντιμέτωποι, με το παρελθόν, αλλά και το παρόν  του σλαβομακεδονικού πληθυσμού της χώρας. Δηλαδή, με την βουλγαρική Ιστορία, της οποίας οι Σλαβομακεδόνες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έληξε αυτό το ζήτημα, διότι, τώρα, που η ηγεσία των Σκοπίων επιδιώκει την έναρξη των διαπραγματεύσεων, για την ένταξη της χώρας της, στην ‘‘Ευρωπαϊκή Ένωση’’, η  βουλγαρική ηγεσία, με την  σειρά της, βάζει βέτο, στην διαδικασία, απαιτώντας, από τους Σλαβομακεδόνες να αναγνωρίσουν το ιστορικό παρελθόν τους, αλλά, ουσιαστικά και το παρόν τους, ως Βουλγάρων, με την αποδοχή του γεγονότος ότι η αποκαλούμενη, ως ‘‘μακεδονική’’ γλώσσα, είναι, απλώς, ένα ιδίωμα της βουλγαρικής  γλώσσας.

Κάπως έτσι, ο Ζόραν Ζάεφ και η σλαβομακεδονική ελίτ βρίσκονται μπροστά, σε ένα απόλυτο αδιέξοδο. Είναι σαφές ότι η βουλγαρική ηγεσία, ευρισκόμενη, σε πλεονεκτική θέση, δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τις πιέσεις της Angela Merkel και θα επιμείνει, σε όλα όσα διεκδικεί – τα οποία, άλλωστε, συμβαδίζουν, με την πραγματικότητα -  και παρά τα όσα αναφέρει η Συμφωνία των Πρεσπών,  περί ‘‘μακεδονικής’’ γλώσσας, αλλά και εθνότητας, θα υποχρεώσει τους ηγέτες των Σκοπίων να αποτυπώσουν, σε γραπτή συμφωνία, την παραδοχή ότι η ΄‘μακεδονική’’ γλώσσα είναι μια βουλγαρική διάλεκτός και ότι, ως  εκ τούτου, οι Σλαβομακεδόνες είναι Βούλγαροι, που – όπως υποχρεώθηκε να ομολογήσει ο Ζόραν Ζάεφ - χωρίστηκαν, από το βουλγαρικό έθνος, λόγω του πυρακτωμένου καλοκαιριού του 1913, με την συντριπτική  ήττα του βουλγαρικού κράτους, στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο και την ενσωμάτωσή τους, στην παλαιά  Γιουγκοσλαβία,  μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάπως έτσι και η Αθήνα  αφήνει την Σόφια να βγάλει το φίδι, από την τρύπα και να  μην φαίνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως ο κακός της όλης υπόθεσης.

Δεν κάνει άσχημα, αλλά...