Πού πάει η Λευκορωσία; (Με, ή χωρίς, τον Λουκασένκο, η Μόσχα είναι αυτή, που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να αφήσει το Μινσκ να πέσει, στα χέρια του NATO και των Δυτικών).

Δεν είναι η πρώτη φορά, που ξεσπάει πολιτική κρίση, στην Λευκορωσία.  Πάντοτε, μετά το 1994 και την εκλογή του Αλεκσάντρ Λουκασένκο, στην προερρία της χώρας, η εκλογική διαδικασία και η, άλλοτε μικρότερης και άλλοτε μεγαλύτερης έκτασης, νοθεία της λαϊκής ψήφου, υπέρ του, περίπου, μόνιμου προέδρου, οδηγούσε την Λευκορωσία, σε πολιτική κρίση, που ήταν αποτέλεσμα της διαμαρτυρίας των φιλοδυτικών (και όχι, μόνον, αυτών) αντιπολιτευόμενων.

Όμως, ανάμεσα, στο σήμερα και στο παρελθόν, υπάρχει μια πολύ μεγάλη διαφορά, ως προς την ποιότητα, αλλά και την κοινωνική έκταση της πολιτικής κρίσης. Στο παρελθόν, οι πολιτικές κρίσεις, εξ αιτείας της νόθευσης των εκλογικών διαδικασιών ήσαν, σχετικά, περιορισμένες και ελέγχθηκαν, πολύ σύντομα, με την δύναμη της καταστολής, από τα σώματα ασφαλείας του κράτους, το οποίο, στην Λευκορωσία, παρέμεινε, ως κατάλοιπο της "σοβιετικής" περιόδου, αφού, στην πραγματικότητα η ελίτ της χώρας, αλλά και ο πληθυσμός, στην μεγάλη του πλειοψηφία, απλώς, βρέθηκαν, εκ των πραγμάτων και χωρίς να ερωτηθούν, εκτός της "Σοβιετικής Ένωσης", όταν αυτή κατάρρευσε, με την πρωτοβουλία του Μπορίς Γέλτσιν.

Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η εκτεταμένη νόθευση των αποτελεσμάτων της προεδρικής εκλογής, στις 9 Αυγούστου, που έδωσε την "νίκη" στον Αλεκσάντρ Λουκασένκο, με το παραδοσιακό ποσοστό της "σοβιετικής" εποχής της τάξεως του 80%, έναντι του 10%, που υποτίθεται ότι έλαβε η κύρια αντίπαλός του Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια, δεν έγινε, έμπρακτα, αποδεκτή, από ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, το οποίο, αμέσως, από την ημέρα των εκλογών, μέχρι και σήμερα, βρίσκεται, μαζικά, στους δρόμους, με επί κεφαλής, την νεολαία, διαμαρτυρόμενο, για την νόθευση των εκλογικών αποτελεσμάτων και απαιτώντας την παράδοση της εξουσίας, από τον Λουκασένκο, με δεδομένη την συμφωνημένη, με την κυβέρνηση, αυτοεξορία της - ολίγιστης να αντιμετωπίσει τις πολιτικές προκλήσεις, που είχε ενώπιόν της - Τιχανόφσκαγια, στην Λιθουανία.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει ο Λουκασένκο, δεν βρίσκεται, στους φιλοδυτικούς και στους άλλους διαδηλωτές, που θέλουν να τον ανατρέψουν. 

Το ένα πρόβλημά του εντοπίζεται, στο, κατά πόσον, ο κρατικός μηχανισμός και κυρίως οι δυνάμεις καταστολής (περισσότερο, η αστυνομία και η KGB) θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται, σταθερά, στο πλευρό του, ή θα επιλέξουν μια "βελούδινη" αντικατάστασή του. Προς το παρόν, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί τον στηρίζουν. Το, για πόσον καιρό θα τον στηρίζουν, αυτό είναι συνάρτηση και άλλων, πέραν, από τον Λουκασένκο, παραγόντων.

Το δεύτερο πρόβλημά του έχει να κάνει, με τον βαθμό οργάνωσης και κοινωνικής επιρροής των πολιτικών του αντιπάλων. Εδώ, ο Λουκασένκο φαίνεται ότι έχει το πάνω χέρι, αφού, παρά τον πρόσφατο μετεκλογικό σχηματισμό της επιτροπής των αντιπολιτευόμενων, για την ανάληψη της εξουσίας, οψέποτε αυτό καταστεί δυνατό, οι πολιτικοί αντίπαλοί του δεν προκύπτει να έχουν μιαν σοβαρή οργάνωση, η οποία να μπορεί να αντιπαρατεθεί, σχεδιασμένα, στις βουλήσεις του Λευκορώσου προέδρου.

Το τρίτο, το μεγαλύτερο και απείρως, σημαντικότερο πρόβλημα του Λουκασένκο είναι η στάση της εργατικής τάξης της χώρας, η δύναμη της οποίας είναι τεράστια, εξ αιτίας του γεγονότος ότι, περίπου το 70% του ΑΕΠ της χώρας, παράγεγται, σε "σοβιετικού" τύπου σχέσεις παραγωγής, αφού, στην μεγίστη πλειοψηφία της η οικονομία της χώρας είναι κρατικοποιημένη και λειτουργεί, όπως στην περίοδο, που η Λευκορωσία ήταν ενταγμένη, στην "Ε.Σ.Σ.Δ.".

Δυστυχώς, για τον Λουκασένκο, το λευκορωσικό προλεταριάτο δεν κάθεται ήσυχο. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, που έχουν ξεσπάσει, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν, όπως οι διαδηλώσεις. Όταν σταματάει η παραγωγή, η καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν είναι επαρκής, για να λειτουργήσουν τα εργοστάσια. Ούτε και είναι εύκολη η εύρεση - όπως, συνήθως, συμβαίνει, στις χώρες της Δύσης - εκείνου του αναγκαίου εφεδρικού εργατικού δυναμικού των ανέργων, είτε αυτοί είναι εντόπιοι, είτε εισαγόμενοι, που θα μπορούσε να υποκαταστήσει τους εργάτες, που απεργούν.

Πιθανότατα, ο Λουκασένκο να ποντάρει, στον φόβο των εργατών, από την πικρή εμπειρία των αντίστοιχων εργατικών τάξεων, στην μετασοβιετική Ρωσία και στις άλλες χώρες του καταρρεύσαντος "υπαρκτού σοσιαλισμού". Αυτός ο φόβος, για το κακό της μέλλον, που μεσομακροπρόθεσμα της επιφυλάσσει μια μεταπήδηση της λευκορωσικής οικονομίας, σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, το οποίο να θυμίζει την τραγική εποχή του Μπορίς Γέλτσιν, στην Ρωσία, μπορεί να συγκρατήσει την εργατική τάξη, αλλά αυτό, επί του παρόντος, είναι κάτι το οποίο είναι ανοικτό, αφού ένα μεγάλο μέρος των εργατών σημαντικών εργοστασίων απεργεί και λαμβάνει μέρος, στις κινητοποιήσεις.

Ουσιαστικά, λοιπόν, είναι το προλεταριάτο της χώρας, που θα κρίνει τις εσωτερικές εξελίξεις, στην Λευκορωσία και θα κρίνει την τύχη του Λουκασένκο.

Αλλά, πέραν από το προλεταριάτο, ο εξωτερικός παράγοντας - η Μόσχα - είναι αυτός, που θα παίξει τον καθοριστικό ρόλο, για το τί θα γίνει και το τί δεν γίνει, στην Λευκορωσία. 

Και εδώ είναι, που ελπίζει ο Λουκασένκο. Οι ελπίδες του, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, που εξαρτώνται, κυρίως, από τις εσωτερικές εξελίξεις, στην χώρα του, μπορεί να αποβούν άκαρπες και μάταιες.

Προφανώς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ελίτ, που κάνει κουμάντο, στην Μόσχα, δεν επιθυμεί την αλλαγή του καθεστώτος, στο Μινσκ και ο φιλοδυτικός προσανατολισμός της μεγάλης πλειοψηφίας των αντιπολιτευόμενων τον Λουκασένκο πολιτικών ομάδων, οι οποίοι θέλουν να αποσπάσουν από το Σύμφωνο της Σαγκάης και από την συμφωνία, με την Ρωσία, για την δημιουργία ενός ενωσιακού κράτους, προσβλέποντας, στο πέρασμα της χώρας, στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, δεν επιτρέπει, στον Ρώσο πρόεδρο, να αποδεχθεί το πέρασμα της εξουσίας στην παρούσα λευκορωσική αντιπολίτευση, η οποία αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Και αυτό είναι, που την φοβίζει και την συγκρατεί, ως προς το μέγεθος των αντιδράσεών της.

Άλλωστε, η αντιπολίτευση, στο Μινσκ, δεν μπορεί να ελπίζει, ούτε, στην εξωτερική παρέμβαση. Το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται, σε καμμία περίπτωση, να τολμήσει να επέμβει, στρατιωτικά, στην Λευκορωσία και να βρεθεί αντιμέτωπη, με τα ρωσικά στρατεύματα, που σταθμεύουν εκεί. Ούτε, φυσικά, είναι διατεθειμένο να δεχτεί απανωτά και χειρουργικά πλήγματα, στις χώρες της Βαλτικής και στην Πολωνία, τα οποία πλήγματα θα έλθουν, πιθανότατα, ως μια απάντηση της Μόσχας.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, βέβαια, βρίσκεται, σε δύσκολη θέση, όσον αφορά το λευκορωσικό πρόβλημα, αλλά δεν πρόκειται να αποδεχθεί την έξοδο του Μινσκ, από το Σύμφωνο της Σαγκάης και την διάλυση της συμφωνίας, για την δημιουργία ενωσιακού κράτους Ρωσίας - Λευκορωσίας. 

Οι Δυτικοί, άδικα, ορέγονται μια επέκταση της επιρροής τους ανατολικότερα. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και εάν επιχειρηθεί, από αυτούς, θα είναι αιτία πολέμου.

Με δεδομένη την εμπειρία της δεκαετίας του 1990 και όσα συνέβησαν, με τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και εκείνες της Βαλτικής, είναι σαφές ότι η ρωσική ελίτ έχει μπροστά της και την επιλογή της ανοικτής στρατιωτικής επέμβασης - τύπου Τσεχοσλοβακίας 1968 -, εάν χρειασθεί, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό κόστος, στο εξωτερικό (αλλά και στην λευκορωσική κοινωνία, η οποία, είναι φιλορωσική, αφού το λεγόμενο λευκορωσικό έθνος είναι μια κατασκευή των Μπολσεβίκων, που επεδίωκαν, την μείωση της επιρροής του μεγαλορωσικού έθνους στην "Σοβιετική Ένωση"), για την Ρωσία, θα είναι μεγάλο.

Αλλά όσο μεγάλο και αν είναι το πολιτικό κόστος, για την ρωσική ελίτ, η απώλεια της Λευκορωσίας θα αποτελέσει ένα συντριπτικό πλήγμα, για την Μόσχα. Και αυτό δεν πρόκειται ο Βλαντιμίρ Πούτιν να το δεχθεί.

Σε αυτά τα στρατηγικά δεδομένα είναι που στηρίζεται ο Αλεκσάντρ Λουκασένκο και εκλιπαρεί, για την βοήθεια της Μόσχας. Αυτή την βοήθεια μπορεί να την λάβει, παρά το γεγονός ότι η μπογιά του δεν έχει πέραση πλέον. Αλλά αυτή η βοήθεια δεν είναι, καθόλου δεδομένη, αφού θα πρέπει να παλέψει, για να την κερδίσει.

Ως εκ τούτου, η τύχη του Λευκορώσου προέδρου είναι, στα χέρια του. Αν καταφέρει να καταπνίξει το κοινωνικό κίνημα, που έχει ξεσπάσει εναντίον του, όλα θα πάνε καλά, γι' αυτόν. Αν δεν τα καταφέρει, ή εάν θεωρηθεί βαρύδι, που πρέπει να πεταχθεί, θα εκπαραθυρωθεί.

Η Μόσχα, με την βοήθεια του βαθέος κράτους της Λευκορωσίας, θα βρει αντικαταστάτη του Λουκασένκο. Ακόμη και με στρατιωτικό πραξικόπημα.

Ίδωμεν...