1949 - 2019 : Η "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας, 70 χρόνια μετά : Πώς και γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα κρατάει, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα, το πηδάλιο της εξουσίας. (Τα διδάγματα του λενινισμού και η κινεζική ανάλυση για την εμπειρία της κατάρρευσης της "Ε.Σ.Σ.Δ.", ως εργαλεία κομματικής και εθνικής στρατηγικής).

Καθώς, εφέτος, συμπληρώνονται 70 χρόνια, από τότε, που το κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, υπό την σιδηρά ηγεσία του Μάο Τσετουνγκ, εγκαθίδρυσε το καθεστώς της αποκαλούμενης, ως "Λαϊκής Δημοκρατίας", στην Κίνα, είναι απαραίτητος ένας αναστοχασμός, γύρω από το καθεστώς αυτό και την μέλλουσα πορεία του, συγκρινόμενο, με το "σοβιετικό" καθεστώς, που κατέρρευσε το 1991 και  του οποίου είναι γέννημα, ως γνήσιο τέκνο του, ανωτέρω, εικονιζόμενου ιδρυτή της "Σοβιετικής Ένωσης" και της Γ' (της Κομμουνιστικής) Διεθνούς, Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ Λένιν.

Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, η Ιστορία παίζει απίστευτα παιχνίδια, σε εκείνους, που νομίζουν ότι την κατευθύνουν. Κάπως έτσι και οι ελίτ της Δύσης εκεί, που, με την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", πίστευσαν ότι, έστω και 74 χρόνια, μετά το πραξικόπημα και την εξέγερση του Οκτώβρη του 1917, γλύτωσαν από τις "μολυσματικές" ιδέες και τα υποτιθέμενα, ως παραφυσικά, έργα του Β. Ι. Λένιν, βρίσκουν, στο πρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και πάλι, μπροστά τους, τον Ρώσο επαναστάτη (αλλά και γραφειοκράτη) πολιτικό, με τις μετασχηματισμένες, στην πράξη, ιδέες και θεωρίες του, υπό την μορφή του λενινιστικού πολιτικοκοινωνικού μοντέλου διοίκησης, έτσι όπως αυτό έχει, σήμερα, εξελιχθεί, στην αχανή Κίνα, υπό την ονομασία του σοσιαλισμού, ο οποίος συγκεκριμενοποιείται, σε οικονομικό επίπεδο, ως "σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς" (έτσι όπως, την προσδιόρισε ο Ντένγκ Ξιαοπινγκ και όπως επισήμως, αποκαλείται) και την σιδηρά πολιτική διοίκηση της κομματικής γραφειοκρατίας του κυβερνώντος Κ. Κ., το οποίο έχει ταυτιστεί, με το κινεζικό κράτος και ιδιαίτερα, με τον αποκαλούμενο, ως κινεζικό "Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό". 

Ειλικρινά, με πιάνουν τα γέλια, όταν ασχολούμαι, με την απίστευτη ακρισία και ηλιθιότητα των αμερικανικών ελίτ, οι οποίες, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αμέσως, μετά την αυτοδιάλυση της "Ε.Σ.Σ.Δ.", ενέταξαν την πτωχή τριτοκοσμική Κίνα, με μια κοινωνία και μια οικονομία κεντρικού σχεδιασμού, στις οποίες έχει επιβληθεί το κλασικό λενινιστικό μοντέλο οικονομικής και κρατικής διοίκησης, στον ευρύτερο αμερικανικό σχεδιασμό της παγκοσμιοποίησης, για να εξυπηρετήσουν τα στενά συμφέροντα της γραφειοκρατίας των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, με την αστεία αυταπάτη ότι η αλληλεπίδρασή τους, με την κινεζική οικονομία, θα μετασχημάτιζε την κινεζική κοινωνία και θα εκτόπιζε το λενινιστικό μοντέλο διοίκησης, το οποίο, επισήμως, εγκαθιδρύθηκε, στην Κίνα, τον Οκτώβριο του 1949, ενώ πολλά χρόνια προηγουμένως, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε ιδρύσει τα "σου ουέϊ άϊ" (τα σοβιέτ, δηλαδή τα συμβούλια, που το ίδιο έλεγχε) και διοικούσε εκτεταμένες περιοχές της χώρας.





Σαγκάη : Ο Karl Marx και ο Friedrich Engels είναι, πάντα, παρόντες...





Οι εξελίξεις, που ακολούθησαν, με την, εκπληκτικών ρυθμών και επί δεκαετίες, ανάπτυξη της Κίνας, που την έφεραν, στο να γίνει, από το 2014, η χώρα, με το μεγαλύτερο ΑΕΠ, στον πλανήτη και στο να ανταγωνίζεται, ως ανερχόμενη υπερδύναμη, τις Η.Π.Α., τις οποίες, πολύ σύντομα, εάν δεν αναχαιτισθεί, θα τις αφήσει μακριά, πίσω της, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, διέψευσαν, παταγωδώς, τις βολικές αυταπάτες των Δυτικών, οι οποίοι έχουν μείνει εμβρόντητοι, από όλα αυτά.

Το γιατί προέκυψαν αυτές οι υποτιθέμενες, ως αναπάντεχες εξελίξεις, οι οποίες θυμίζουν το πρώιμο λενινιστικό μοντέλο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ), που εφαρμόστηκε, για λίγο, στην "Σοβιετική Ένωση", δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε. 

Οι λόγοι είναι δύο :


1) Η ταχεία βιομηχανική ανάπτυξη και η ραγδαία ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων δεν οδηγούν, στην κατάρρευση των αυταρχικών και των ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως, αφελώς, θέλουν να πιστεύουν οι Δυτικοί. Κάθε άλλο. Τα ενισχύουν.

2) Η εισαγωγή της σύγχρονης τεχνολογίας και της αντίστοιχης τεχνογνωσίας, σε μια οικονομία συγκεντρωτικού κεντρικού σχεδιασμού, προφανώς, ενισχύει, ακόμη περισσότερο και στον ύψιστο βαθμό, αυτά τα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.


Όλα τα άλλα είναι απλώς βλακείες και αποτελούν αφελείς δικαιολογίες, για την υποστήριξη της πολιτικής, που απαιτεί η τεχνοδομή των πολυεθνικών εταιρειών. Αυτό και τίποτε λιγότερο.

Βέβαια, το 1989, την ίδια εποχή, που κατέρρεαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα, στην ανατολική Ευρώπη και ενώ και η "Σοβιετική Ένωση" του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ είχε άρχίσει να βαδίζει τον ίδιο δρόμο, το κινεζικό καθεστώς αντιμετώπισε τον ίδιο κίνδυνο της αυτοδιάλυσης, τον οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα, υπό την ηγεσία του Ντένγκ Ξιαοπινγκ και των γερόντων της "Μεγάλης Πορείας" της δεκαετίας του 1940, απέτρεψε πολύ πιο εύκολα, από ό,τι φαίνεται, λέγεται και διαδίδεται.

Όμως, το πρόβλημα, που οι γραφειοκράτες του Πεκίνου αντιμετώπισαν εκείνη την εποχή, δεν ήταν οικονομικό. Δεν προέρχονταν, από την οικονομία και τις εμπορικές δωσοληψίες της χώρας. Ήταν ένα πρόβλημα πολιτικό, το οποίο εντοπιζόταν, στην εσωτερική διάσπαση της κομματικής γραφειοκρατίας, ένα μέρος της οποίας, υπό τον γενικό γραμματέα του κόμματος Ζάο Ζιγιανγκ, είχε ταχθεί, υπέρ της κατάργησης της μονοκομματικής εξουσίας του Κ. Κ. και είχε στραφεί, υπέρ της υιοθέτησης της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

Η τάση αυτή, η οποία υπήρξε μειοψηφική και στο Κομμουνιστικό Κόμμα και πολύ περισσότερο, στην κινεζική κοινωνία, πολιτικά και κοινωνικά, ηττήθηκε, αλλά μια συγκεντρωτική εκδοχή του οικονομικού της προγράμματος, υιοθετήθηκε, με την απαραίτητη προσοχή, από την κομματική ηγεσία, που έκτοτε διοικεί, με σιδηρά πυγμή, την χώρα, την οποία ανέδειξε, σε πραγματική υπερδύναμη, την οποία οδηγεί, στην διεκδίκηση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας.


Όμως, πώς και γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας κρατάει, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα, το πηδάλιο της εξουσίας;


Μαθημένοι και από την δική τους εμπειρία, οι διάδοχοι κομματικοί γραφειοκράτες της μεταμαοϊκής και της μεταντενγκικής Κίνας είναι πολύ προσεκτικοί μελετητές της μητρικής "σοβιετικής" εμπειρίας, με αποτέλεσμα ο Λένιν, το Μπολσεβίκικο Κόμμα (το Κ.Κ.Σ.Ε.) και η κακή ιστορική τύχη του "σοβιετικού" κράτους, να αποτελούν μια καίρια προειδοποίηση, για την τύχη του δικού τους καθεστώτος.

Οι μελέτες αυτές, στις οποίες πρωταγωνίστησε, ως διεθυντής της Κεντρικής Σχολής του Κ. Κ., ο Σί Τζινπινγκ, ο σημερινός γενικός γραμματέας του  Κομμουνιστικού Κόμματος και πρόεδρος του κινεζικού κράτους, δεν έμειναν χωρίς να καταλήξουν, στο σωστό συμπέρασμα.

Το Κ.Κ.Σ.Ε. απέτυχε, επειδή έπαυσε να ελέγχει τον Κόκκινο Στρατό. 

Αυτό ήταν το κυρίαρχο συμπέρασμα του Σί Τζινπινγκ. Απευθύνοντας, ρητορικά, το ερώτημα, στα ενδιαφερόμενα κομματικά και κρατικά στελέχη, που συμμετείχαν, στις κλειστές κομματικές συνεδριάσεις, για την αιτία της κατάρρευσης της "Ε.Σ.Σ.Δ.", είχε έτοιμη και την απαραίτητη απάντηση :

"Αυτό είναι το μάθημα, που διδάσκει η σοβιετική κατάρρευση. Ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός αποπολιτικοποιήθηκε και αποκομματικοποιήθηκε, έγινε εθνικός θεσμός και έτσι το Κ.Κ.Σ.Ε. παρέδωσε τα όπλα του. Όταν εκείνοι, που ήθελαν να σώσουν την Σοβιετική Ένωση, έκαναν βήματα, προς τα εμπρός, το όργανο της δικτατορίας είχε, ήδη, γλιστρήσει, από το χέρι τους".

Κάπως έτσι, ο λενινισμός ως μια πρωτοπορεία νεομπλανκιστών επαγγελματιών επαναστατών, που άλλαξε την πορεία της Ιστορίας, ασκώντας την κρατική εξουσία για να ωθήσει την κοινωνία στην εξέλιξή της προς την κομμουνιστική κοινωνία (αν και ο ιδεολογικός αυτός στόχος αποτελεί πλέον, μια ουτοπία, που υπόκειται, στον έλεγχο της διαψευσιμότητάς της), επιβίωσε, στην "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας, ως αυτό, που, στην πράξη, μπορούσε και μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή, ως μια κομματική ελίτ, που νέμεται, ανεμπόδιστα, την κρατική εξουσία, αλλά και την ατομική ιδιοκτησία, αφού, πλέον, το κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι ένα "προλεταριακό" και "αγροτικό" κόμμα, αλλά και ένα κόμμα της ανερχόμενης κινεζικής αστικής τάξης και της γραφειοκρατίας των μεγάλων κινεζικών (κρατικών, κομματικών, "ιδιωτικών", κοινωνικών και λοιπών) πολυεθνικών και μη, επιχειρήσεων, κάτω από την πλήρη κεντρική εξουσία και την τήρηση της κομματικής γραμμής.

Μπορεί κάποιος να αρνηθεί ότι η σημερινή κινεζική κομματική γραφειοκρατία συμπυκνώνει την, περισσότερο, επιτυχημένη και την μεγαλύτερη λενινιστική (αλλά και μη λενινιστική) οργάνωση, στον πλανήτη, έχοντας την καταλληλότερη κομματική στρατηγική, για την επιβίωσή της;

Δεν νομίζω ότι μπορεί.

 Και δεν το μπορεί, αφού, με αυτήν την οργάνωση, ως εργαλείο εθνικής στρατηγικής, η αχανής Κίνα έχει καταφέρει να διεκδικεί την πλανητική πρωτοκαθεδρία, από τις Η.Π.Α. και την Δύση. Των οποίων η μέλλουσα τύχη πρόκειται να είναι πολύ κακή, εάν δεν φροντίσουν να αναχαιτίσουν, έγκαιρα και με την βοήθεια της μετασοβιετικής Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν (και των διαδόχων του), την καλπάζουσα κινεζική ορμητικότητα.