Περνώντας από το ευρώ, στην νέα δραχμή. (Από τον Απρίλιο του 2010, έως σήμερα, το μόνο πρόβλημα είναι ότι το αναγκαίο και εύκολα, πραγματοποιήσιμο πρόγραμμα, για την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, δεν έχει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της εντόπιας ελίτ, ενώ ο ελληνικός πολιτικός κόσμος αρνείται να αναλάβει την υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος).
Η συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του, καθώς και για τα απαραίτητα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν, δεν αποτελεί μια νέα, ή μια πρόσφατη αναζήτηση, σε αυτό εδώ το μπλογκ. Από τον πρώτο καιρό της ελληνικής κρίσης και πριν ακόμη επισημοποιηθεί η ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, αντιμετώπισα αυτην την αναγκαιότητα και έγραψα, για τα μέτρα αυτά, με πλήρη σαφήνεια και ως προς το περιεχόμενό τους και ως προς τις επιπτώσεις, που αυτά τα μέτρα θα έχουν, στην ελληνική κοινωνία.
Όταν, στις 3 Απριλίου του 2010, δημοσίευσα το άρθρο, με τίτλο : Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και οι επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη), λίγοι - ελάχιστοι - ήσαν εκείνοι, που είχαν ασχοληθεί, με την λεπτομερειακή έκθεση των μέτρων, που θα ήσαν απαραίτητα, για να μπορέσει η χώρα να αποφύγει την διαδικασία της πτωχευτικής χρεωκοπίας, στην οποία, τελικά, μας έβαλε η κυβέρνηση του απίθανου ΓΑΠ, κάπου τρεις εβδομάδες αργότερα, με το επίσημο διάγγελμα του, τότε, πρωθυπουργού από την παραλία του μαγευτικού ανοιξιάτικου Καστελλόριζου, εγκαθιδρύοντας το καθεστώς της σύγχονης χρεωδουλείας, που η κυβέρνησή του, οι ευρωθεσμικοί δανειστές και το ΔΝΤ επέβαλαν, στην ελληνική κοινωνία.
Από τότε, πάνω από 9 χρόνια μετά, κύλισε πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες, πολλά πράγματα άλλαξαν, αλλά το πεντάπτυχο των απαραίτητων μέτρων, που πρέπει να ληφθούν, για την απαλλαγή του πληθυσμού της χώρας μας, από το νεοαποικιακό καθεστώς των Μνημονίων, δεν έχει αλλάξει. Παραμένει το ίδιο.
Όπως το ίδιο παραμένει και το πρόβλημα, που αφορά την υλοποίηση αυτών των απαραίτητων μέτρων, για την ανασυγκρότηση και των αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Όποιος διαβάσει το κείμενο του, παραπάνω, αναφερόμενου δημοσιεύματός μου, του Απριλίου του 2010, διαπιστώνει, αμέσως, την ύπαρξη του, εν λόγω, προβλήματος, στο οποίο γίνειται ρητή αναφορά. Και το πρόβλημα αυτό δεν είναι άλλο από το πικρό γεγονός ότι ουδείς από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, είναι διατεθειμένος - τουλάχιστον, μέχρι τώρα - να επωμισθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης, που θα βγάζει την ελληνική οικονομία, από το ευρώ και την ζώνη του, αν και αυτό το πρόγραμμα δράσης είναι απαραίτητο.
Η Ελλάδα χρειάζεται, χωρίς πολλές συζητήσεις :
1) Την έξοδο από την ευρωζώνη και την αντικατάσταση του ευρώ από την νέα δραχμή, η οποία πρέπει να γίνει το νέο τοπικό νόμισμα της χώρας.
2) Την επιλεκτική στάση πληρωμών. Δηλαδή την παύση εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
3) Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, για να αποκτηθεί πλήρης έλεγχος, στην νομισματική κυκλοφορία.
4) Την επιβολή πλήρους ελέγχου, στην κίνηση κεφαλαίων προς το εξωτερικό, για να αποφευχθεί η μαζική έξοδος των κεφαλαίων, αλλά και για να κτισθούν στερεά συναλλαγματικά αποθέματα.
5) Την δραστική αύξηση των εισοδημάτων του πληθυσμού και ειδικότερα, των εργατικών αμοιβών, με στόχο την αντίστοιχη άνοδο των επιπέδων του συνολικού τζίρου της αγοράς και την δημιουργία της αναγκαίας ροπής προς αποταμίευση, η οποία, τώρα, είναι απούσα και κινείται, εκτός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Με αυτόν τον τρόπο είναι, που θα τεθούν οι βάσεις, για την, περίπου, άμεση είσοδο της ελληνικής οικονομίας, στην αναπτυξιακή διαδικασία, με ετήσιους ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ της χώρας, σε επίπεδα της τάξεως του 5% (και άνω), την μείωση της ανεργίας, από το 18% (και περισσότερο), που είναι σήμερα, σε επίπεδα, κάτω του 3% και την δημιουργία ενός καθεστώτος πλήρους απασχόλησης, που θα συνδυάζεται, με τους ελέγχους και εν ανάγκη, τον διοικητικό προσδιορισμό των μισθών, των κερδών, των τιμών και των εισοδημάτων, προκειμένου ο πληθωρισμός να παραμείνει μηδενικός, ή σε, επίπεδα χαμηλά και απολύτως, ελεγχόμενα.
Εννέα χρόνια μετά την ελληνική κρατική χρεωκοπία και μετά την εμπειρία της υπουργίας του Γιάννη Βαρουφάκη, στο υπουργείο Οικονομικών, κατά το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με το μη πραγματοποιημένο σχέδιο, για την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος (κάτι που, τώρα, απειλεί, με την έκδοση του παραπάνω χρηματόγραφου, έναντι του χρέους των πολιτών και των επιχειρήσεων, προς το κράτος, ότι θα πράξει η Ιταλία, με πρωταγωνιστές τον Matteo Salvini και τον Luigi Di Maio, παρά το γεγονός ότι αυτοί καθυστερούν και είναι πιθανόν, αν συνεχίσουν να καθυστερούν, να ξεπερασθούν, από τις εξελίξεις), τα πράγματα είναι πολύ καθαρά.
Με πρωταγωνίστρια την γερμανική κυβέρνηση, είχε προταθεί, στις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, που προέκυψαν, μετά την ελληνική χρεωκοπία, από την εποχή του ΓΑΠ και μετά, να βγει (υποτίθεται, προσωρινά) η Ελλάδα, από την ευρωζώνη και παράλληλα, η νέα δραχμή να αποκτήσει μια ισοτιμία, με το ευρώ, της τάξεως του 1 ευρώ, προς 80 νέες δραχμές, ενώ, ειδικά, για το χρέος να υπάρξει μια διαφορετική ισοτιμία της τάξεως του 1 ευρώ, προς 1 νέα δραχμή, για την ευκολότερη αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, στην μεγάλη πλειοψηφία του, κατέχεται, από τον ESM.
Εννοείται, βέβαια, ότι αυτή η λύση, που οδηγεί, σε μια διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, κατά 80% (εάν όσα, παρασκηνιακά, λέγονται, είναι αληθή) δεν είναι καθόλου κακή, αφού, επαναφέρει τις ισορροπίες, που επικρατούσαν, στην νομισματική βάση του χρέους αυτού, πριν από την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, όταν το ελληνικό δραχμικό χρέος αντιστοιχούσε, στο 80%, με 85% του συνόλου του και το κομμάτι του ελληνικού δημόσιου χρέους, που ήταν εκφρασμένο, σε ξένα νομίσματα, αντιστοιχούσε, στο 15%, με 20% του συνόλου του. Και φυσικά, μια τέτοια λύση θα πρέπει να συζητηθεί και να πραγματοποιηθεί, μέσα από διάφορες παρεμφερείς παραλλαγές, στα πλαίσια ενός συμφωνημένου Grexit.
Η έκδοση και η υποτίμηση της νέας δραχμής, κατά 20%, είναι σαφές ότι θα οδηγήσει, στην άμεση ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, που χάθηκε, στα χρόνια του ευρώ, ακριβώς, όπως συνέβη, το 1953, στην εποχή της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Παπάγου, όταν ο, τότε, υπουργός Οικονομικών Σπύρος Μαρκεζίνης προχώρησε, στην υποτίμηση της δραχμής.
Η έκδοση εθνικού νομίσματος και η υποτίμησή του κατά 25%, θα οδηγήσει σε άμεση ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Κατά την διάρκεια του πρώτου χρόνου της θέσπισης του νέου τοπικού νομίσματος της χώρας, με τα κατάλληλα μέτρα, θα συμπιεσθεί η ανεργία, αρχικά, κάτω του 10% και αμέσως, μετά, θα πέσει, στα επίπεδα του 2%, αφού η όλη διαδικασία, με την παρουσία ισχυρών και δυναμικών δημόσιων επενδύσεων, θα δημιουργηθούν, τουλάχιστον, 1.500.000 θέσεις εργασίας, από την ισχυρή αναπτυξιακή δυναμική, η οποία θα δώσει μια τεράστια ώθηση, στην επιχειρηματική δραστηριότητα.
Η ίδια η αναπτυξιακή διαδικασία, με την σειρά της, θα προστατεύσει την ελληνική οικονομία και από το σπιράλ του αποπληθωρισμού, που ωθεί τις τιμές προς τα κάτω (μέσα σε όλα τα χάλια της η ελληνική οικονομία, στο πρώτο τρίμηνο του 2019, συνεχίζει να εμφανίζει έναν επίμονο αποπληθωρισμό των τιμών) και λειτουργεί, αρνητικά, στα επίπεδα της οικονομίκης δραστηριότητας, η οποία παραμένει υποτονική.
Με αυτά τα δεδομένα, ένα επίπεδο ανόδου των τιμών είναι αναγκαίο και φυσικά, έχοντας υπόψη ότι η συμμετοχή των εισαγωγών, στο ελληνικό ΑΕΠ φθάνει, στο 25%, αντιλαμβανόμαστε ότι ένας πληθωρισμός, ο οποίος θα οφείλεται, σε εξωγενείς αιτίες, δεν πρόκειται να ξεπεράσει το 2%, εάν συνδυασθεί, με τον έλεγχο των τιμών, των μισθών, των κερδών και των εισοδημάτων, για τον οποίο κάναμε λόγο, προηγουμένως, ενώ αυτό, που πρέπει να γίνει σαφές, είναι ότι, παρά την φιλολογία της "ευρωπαϊστικής" ελίτ, δεν τίθεται κανένα πρόβλημα, όσον αφορά την επάρκεια των ειδών πρώτης ανάγκης (φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα, πρώτες ύλες κλπ).
Όσον αφορά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αυτό θα ανακεφαλαιοποιηθεί, με την νέα δραχμή, με ισοτιμία 1 δραχμή, προς 0,80 ευρώ, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι οι 1.000 νέες δραχμές θα ισούνται, με 800 ευρώ, ενώ, με την νέα δραχμή, θα μπορέσει να υπάρξει ένα καθεστώς σεισάχθειας, με την υποτίμηση των δανείων, πολύ περισσότερο, από 50%, αλλά και με την πλήρη απαλλαγή των δανειοληπτών, κατά περίπτωση.
Παρά τις κραυγές των "ευρωπαϊστών" και της εντόπιας ολιγαρχικής ελίτ, η οποία έχει τις περισσότερες ευθύνες, για την πορεία του τόπου μας, από το κακό, στο χειρότερο (οι ευθύνες των ξένων, βέβαια, είναι και αυτές μεγάλες, αλλά είναι μικρότερες των εντόπιων, αφού οι ευρωζωνίτες είναι δεκτικοί, σε έναν ασφαλή οδικό χάρτη εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, τον οποίο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε όλες τις μνημονιακές εκδοχές του, δεν τον αποδέχτηκε), όλα όσα, εδώ, αναπτύχθηκαν, είναι, εύκολα, επιτεύξιμα και ως εκ τούτου, μπορούν να αποτελέσουν ένα ασφαλές πρόγραμμα εξόδου από την πολυετή κρίση, που έχει, σκοπίμως και υστερόβουλα, βάσει εσφαλμένων και καταστροφικών επιλογών, επιβληθεί, στην ελληνική κοινωνία.
Δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε, από το να τα πραγματοποιήσουμε. Εδώ, όμως, είναι, που εμφανίζεται το ίδιο πρόβλημα, που αντιμετωπίσαμε, ως κοινωνία και τον Απρίλιο του 2010 και το οποίο είναι ένα και μόνον, ένα :
Το αναγκαίο και εύκολα, πραγματοποιήσιμο πρόγραμμα, για την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και την θέσπιση της νέας δραχμής, ως νομίσματος της χώρας, δεν έχει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της εντόπιας ελίτ, ενώ ο ελληνικός πολιτικός κόσμος αρνείται να αναλάβει την υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος.
Όσο, όμως, αυτή η κατάσταση παραμένει, ως έχει, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν.
Δυστυχώς...
Σχόλια
Αυτό που το βρήκες Τάσο και δεν έπεσε στην αντίληψη μου; Πολύ απίθανο το θεωρώ να ισχύει
Πάντως, δεν υπάρχει κάτι το επίσημο. Θα μπορούσε, όμως, αυτή η πρόταση (ή μια άλλη παρεμφερής) να είναι μια καλή βάση εκκίνησης, για μια συζήτηση, που θα βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη.