Ουκρανία : Τα κακά πέρασαν. Έπονται τα χειρότερα και τα χείριστα θα ακολουθήσουν. (Μέτα την ενσωμάτωση της Κριμαίας στην Ρωσία, η αφασιακή ακρισία των Δυτικών οδηγεί στην κατάληψη της ουκρανικής επικράτειας, από τον ρωσικό στρατό. Εκτός αν)...

Η κατάληψη της Ουκρανίας, από τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις θα είναι η επόμενη πράξη του δράματος, που διαδραματίζεται, σε αυτή την τεχνητή, αλλά παράλληλα και μεγάλη αυτή χώρα.


Ο κίνδυνος της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής είναι άμεσος και μπορεί να συμβεί, ανά πάσα στιγμή, χωρίς να είναι δυνατό να αποτραπεί, από οποιονδήποτε. Μάλιστα, τα ρωσικά ειδικά στρατιωτικά σώματα βρίσκονται, ήδη, εντός του ουκρανικού εδάφους, όπου και επιχειρούν, δραστηριοποιούμενα, σε παραστρατιωτική βάση και λειτουργώντας, ως προγεφύρωμα, των κύριων στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας, που θα εισβάλουν, στο ουκρανικό έδαφος, όποτε η ρωσική ηγεσία κρίνει ότι πρέπει αυτό να συμβεί.

Αυτός ο κίνδυνος της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής, στην Ουκρανία είναι και θα παραμείνει παρών και άμεσος, όσο συνεχίζεται η αφασιακή ακρισία των βουτυρόκωλων Δυτικών, που είναι υπεύθυνοι, για την τροπή, που έχουν πάρει οι εξελίξεις, σε αυτή την περιοχή της Ευρώπης. Η επέλευση αυτού του κινδύνου και η μετατροπή του, σε μια οδυνηρή πραγματικότητα, μπορούν να αποφευχθούν, μόνον, εάν και εφ' όσον το έγχρωμο αφεντικό των ναζιστών και των νατοϊκών μισθοφόρων και οι δυτικοευρωπαίοι αποδεχθούν το αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκονται και δεχθούν τους ρωσικούς όρους, όσον αφορά την Ουκρανία, οι οποίοι όροι, συνοψίζονται, στην παραμονή της χώρας αυτής, στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.

Και αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι οι πραξικοπηματίες του Κιέβου, οι ναζιστές και οι νατοϊκοί μισθοφόροι θα απομακρυνθούν, από την εξουσία και από την χώρα. Σημαίνει, επίσης, ότι θα αποκατασταθεί η νομιμότητα, όπως αυτή εκφραζόταν, πριν από το πραξικόπημα της 22ας Φεβρουαρίου 2014 και ότι θα ακολουθήσουν συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα κάνουν αποδεκτή την απόσχιση της Κριμαίας, από την Ουκρανία και την προσάρτησή της στην Ρωσία - γεγονός το οποίο σημαίνει ότι η Ουκρανία, μέσα από αυτήν την απίστευτη επίδειξη ηλιθιότητας των Δυτικών και των ανδρεικέλων τους, στην ουκρανική πολιτική σκηνή, έχει χάσει, οριστικά, την Ταυρική Χερσόνησο.

Αν οι Δυτικοί δεν βάλουν μυαλό, αν δεν συνετισθούν και αν δεν συμμορφωθούν, με τις ρωσικές απαιτήσεις, αυτό, που θα μπορούσε να γίνει, με ήρεμες και πολιτισμένες μεθόδους, θα συμβεί, με το άγριο και με μεθόδους, οι οποίες δεν θα είναι, καθόλου, μα καθόλου, ευγενικές. Οι πραξικοπηματίες, οι ναζιστές και οι νατοϊκοί μισθοφόροι θα φύγουν, από το Κίεβο, βιαστικά, διότι, αν δεν φύγουν, το λιγότερο, που θα έχουν να πάθουν, είναι το να συλληφθούν και να καταδικαστούν, για εσχάτη προδοσία.

Μετά το δημοψήφισμα, που διοργάνωσε, την περασμένη Κυριακή, η ρωσική πλευρά στην Κριμαία και την ενσωμάτωση της χερσονήσου στην Ρωσία, ως αποτέλεσμα του "ναι", που είπαν οι Ρώσοι κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι αποτελούν και την πλειοψηφία του πληθυσμού, η ουκρανική κρίση εισέρχεται, σε μια καινούργια φάση, η οποία είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνη. Προς το παρόν, φαίνεται να είναι λιγότερο θορυβώδης, αλλά δεν είναι, πάντα, ο θόρυβος αυτός, που προσδιορίζει την επικινδυνότητα μιας κρίσης.

Αυτό που καθιστά την κρίση, στην Ουκρανία, περισσότερο επικίνδυνη, από το πρόσφατο παρελθόν, έχει να κάνει, με το γεγονός της παγίωσης της ρωσικής θέσης, σχετικά με το ζήτημα, που προέκυψε, μετά από το πραξικόπημα, που διοργάνωσε, στο Κίεβο και νομιμοποίησε, αμέσως, η Δύση, ανατρέποντας, τον διεφθαρμένο, μεν, αλλά, πάντως, εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας, με την βοήθεια διαφόρων ναζιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων και μιας ποικιλίας μισθοφόρων και πρακτόρων του ΝΑΤΟ.

Το πραξικόπημα αυτό έφερε, στην εξουσία, μια "κυβέρνηση" φιλοδυτικών πολιτικών, ομοίως, - ή και περισσότερο - διεφθαρμένων, με τον ανατραπέντα πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς, στην οποία "κυβέρνηση", συμμετέχουν οι Ουκρανοί ναζιστές και οι νατοϊκοί μισθοφόροι και η οποία, ουσιαστικά, στηρίζεται στις (και από τις) ένοπλες συμμορίες των ναζιστικών οργανώσεων, οι οποίες, με την απειλή των όπλων (και με την βοήθεια διεφθαρμένων ολιγαρχών), μετέτρεψαν, στην Ράντα (δηλαδή στην ουκρανική βουλή), την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του φιλορωσικού Κόμματος των Περιφερειών του Γιανούκοβιτς, σε πλειοψηφία της ... αντιπολίτευσης, χωρίς, φυσικά, να μεσολαβήσουν εκλογές.

Με αυτήν την αιχμάλωτη Ράντα, την οποία οι πραξικοπηματίες και η Δύση χρησιμοποιούν, ως φύλλο συκής και με μια παρασυνταγματική διαδικασία "καθαιρέθηκε" ο Βίκτορ Γιανούκοβιτς (ο οποίος μόλις, που πρόλαβε να φύγει, στην Ρωσία, πριν δολοφονηθεί) και παραγκωνίστηκε ο ρωσικός και ο φιλορωσικός πληθυσμός της χώρας, ο οποίος αποτελεί και την πλειοψηφία.

Την  συγκεκριμένη διαδικασία και την "κυβέρνηση" των πραξικοπηματιών, που προέκυψε από αυτήν, η Ρωσία δεν τις αναγνωρίζει. Και φυσικά, δεν σκοπεύει να τις νομιμοποιήσει, αφού, επισήμως και ανεπισήμως, διακηρύσσει την βούλησή της, για την επαναφορά της διαταραχθείσας, από το πραξικόπημα της 22/2/2014, συνταγματικής νομιμότητας και την απομάκρυνση των πραξικοπηματιών. Και πράττει, ορθά, που δεν τις αναγνωρίζει. Και φυσικά, δεν θα επιτρέψει, σε αυτήν την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών, των ναζιστών και των νατοϊκών μισθοφόρων να μείνει, για πολύν καιρό, στην εξουσία.

Λογικό, επίσης, είναι - και αυτό είναι που είναι αναμενόμενο να συμβεί - ότι δεν θα επιτραπεί, στους πραξικοπηματίες, να διοργανώσουν τις "εκλογές" της 25/5/2014, τις οποίες (λένε ότι) ετοιμάζουν. Οι εκλογές αυτές δεν θα έχουν κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και δεν πρόκειται να εκφράζουν την βούληση του εκλογικού σώματος της χώρας, αφού το φιλορωσικό και το ρωσικό κομμάτι του πληθυσμού δεν θα μπορέσει να εκφραστεί - πολύ περισσότερο, μάλιστα, μετά την απόσχιση της Κριμαίας, από την Ουκρανία και την ενσωμάτωσή της, στην Ρωσία, ύστερα από το δημοψήφισμα της 16/3/2014 (το οποίο, επίσης, δεν είχε τα εχέγγυα της αντικειμενικότητας και το 96% των ψήφων, που πήρε το ερώτημα, για την ενσωμάτωση της Κριμαίας, στην Ρωσία, δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, αφού ο μη ρωσικός πληθυσμός δεν μπόρεσε να εκφραστεί, ελεύθερα, αλλά, τουλάχιστον, σε αυτήν την περίπτωση, είναι σαφέστατα τα φιλορωσικά αισθήματα της πλειοψηφίας του πληθυσμού της περιοχής αυτής).

 Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ρωσία δεν πρόκειται να επιτρέψει, στους πραξικοπηματίες, στους ναζιστές και στους νατοϊκούς μισθοφόρους να διοργανώσουν, οποιουδήποτε είδους, εκλογές. Δεν πρόκειται να τους επιτρέψει να αποκτήσουν οποιαδήποτε νομιμοποιητική βάση. Και φυσικά, όπως είπαμε, θα τους απομακρύνει, από την εξουσία. Το πώς, το πότε και με ποιόν τρόπο, θα τους απομακρύνει, είναι ένα ζήτημα, το οποίο δεν αποτελεί την ουσία του προβλήματος. Είναι ένα ζήτημα διαδικαστικής φύσεως.

Αλλά, όσο και αν η διαδικασία απομάκρυνσης των πραξικοπηματιών, από την εξουσία, δεν αποτελεί ένα ζήτημα ουσίας, η αλήθεια είναι ότι αυτή η διαδικασία συνδέεται, με την ουσία του προβλήματος, αφού είναι προφανές ότι άλλο είναι το να υπάρξει μια συμφωνημένη διαδικασία απομάκρυνσής τους, από την εξουσία και άλλο - και εντελώς διαφορετικό - είναι το να συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς την επίτευξη συμφωνίας.

Κάπου εδώ, λοιπόν, φθάνουμε και στην κεφαλαιώδη σημασία των εξελίξεων, που πρόκειται να προκύψουν, από εδώ και πέρα, μετά την απόσχιση της Κριμαίας, από την Ουκρανία και την ενσωμάτωσή της, στην Ρωσία. Και φυσικά, οι εξελίξεις αυτές θα είναι πολύ σπουδαιότερες, από όσα έγιναν, μέχρι τώρα, αφού η έκρηξη ενός πολέμου, στον ευρωπαϊκό χώρο, ο οποίος, εύκολα, θα μπορούσε να λάβει τεράστιες διαστάσεις και ξεφύγει, από τα συμβατικά στρατιωτικά πλαίσια, με αποτέλεσμα να γίνει χρήση πυρηνικών όπλων, είναι ένας, αυξανόμενος κίνδυνος, ο οποίος καθίσταται άμεσος. Και ο θεοσκότεινος οδικός χάρτης, μέχρι την, υποτιθέμενα, προγραμματισμένη διεξαγωγή των εκλογών της 25/5/2014, είναι διάσπαρτος, με αυτόν τον κίνδυνο.

Η ύπαρξη του κινδύνου, για την έκρηξη ενός πολέμου, στην Ουκρανία, ο οποίος θα είναι δυνατόν να λάβει και πυρηνικές διαστάσεις, δεν είναι προϊόν κάποιας κακότητας των Ρώσων. Είναι  ένα συνδυαστικό προϊόν της γεωγραφίας και συγκεκριμένα, των γεωπολιτικών δεδομένων, μέσα στα οποία ευρίσκεται η Ρωσία και της ηλιθιότητας των κυβερνητικών ελίτ της Δύσης, οι οποίες πήραν, αψήφιστα, τις σχετικές κρίσιμες αποφάσεις τους, όσον αφορά την Ουκρανία, χωρίς να λογαριάσουν τον ρωσικό παράγοντα, ή αγνοώντας, απερίσκεπτα, τις αντιδράσεις του.

Έτσι τώρα, μετά την απώλεια της Κριμαίας, οι Δυτικοί φαίνεται να επικεντρώνονται, στην προσπάθεια να σταματήσουν την προέλαση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, στην υπόλοιπη Ουκρανία, χρησιμοποιώντας το "όπλο" των οικονομικών κυρώσεων, σε βάρος τμήματος της ρωσικής ελίτ, με σκοπό να δημιουργήσουν προβλήματα, σε εκείνον τον κύκλο των προσώπων, που, στο εσωτερικό της Ρωσίας, στηρίζουν την εξουσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Επιχειρούν, δηλαδή, να πράξουν τα ίδια που έπραξαν, τον περασμένο Φεβρουάριο και στην Ουκρανία, όταν υποχρέωσαν την οικονομική ολιγαρχία, που στήριζε τον Βίκτορ Γιανούκοβιτς, να αποσύρει την στήριξή της, προς αυτόν και να την προσφέρει στην αντιπολίτευση.

Ανοησίες. Μάταιος κόπος.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είναι Ουκρανία, που καθιστά αδύνατη την επιτυχία των Δυτικών. Αυτό που καθιστά, άκρως, δυσχερές το εγχείρημα των Δυτικών να ανακόψουν τον Πούτιν, μέσω των κλιμακούμενων οικονομικών κυρώσεων, είναι το απλούστατο γεγονός, που έχουμε περιγράψει και στα τρία προηγούμενα δημοσιεύματά μας, για την ουκρανική κρίση :

Τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας αντίκεινται, απολύτως, στην επιχειρούμενη, από την Δύση, απόσπαση της Ουκρανίας, από την ρωσική σφαίρα επιρροής. Τα στρατηγικά αυτά συμφέροντα, μάλιστα, δεν επιτρέπουν στην ρωσική ελίτ, ούτε την φινλανδοποίηση της Ουκρανίας, αφού και αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει την Ουκρανία, στην δυτική σφαίρα επιρροής και θα μετατρέψει την χώρα και τον πληθυσμό της, σε μια εχθρική χώρα και έναν εχθρικό πληθυσμό, αφήνοντας, τον ρωσικό πληθυσμό της χώρας έρμαιο στα χέρια των φιλοδυτικών και της Δύσης.

Αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, παρά τις όποιες παιδαριώδεις και ανόητες ελπίδες των Δυτικών, δεν επιτρέπουν στην ρωσική οικονομική και πολιτική ελίτ να πράξει διαφορετικά, από όσα πράττει ο Πούτιν.

Άλλωστε και στην περίπτωση της Ουκρανίας, η εκεί εντόπια ολιγαρχία, που στήριζε τον Γιανούκοβιτς, δεν άλλαξε στρατόπεδο, λόγω των κυρώσεων, με τις οποίες την απείλησε η Δύση. Η σχετική μεταστροφή υπήρξε όταν ο Γιανούκοβιτς έχασε την μάχη των δρόμων. Όταν, δηλαδή, κυριάρχησε η βία των ναζιστών και των νατοϊκών μισθοφόρων. Μόνον τότε, οι Δυτικοί μπόρεσαν και πέρασαν, πειστικά, το μήνυμά τους, στους ολιγάρχες της χώρας, οδηγώντας τους, στην θεαματική μεταστροφή, υπέρ της αντιπολίτευσης, η οποία, πραξικοπηματικά, έγινε κυβέρνηση.

Ό,τι και αν έκανε ο Γιανούκοβιτς και όπως και να αντιδρούσαν οι κοινωνικές τάξεις της χώρας αυτής, η ουσία είναι ότι η όλη υπόθεση της ανατροπής της κυβέρνησης ήταν οργανωμένη, απ' έξω.

Έτσι, όσο περισσότερες παραχωρήσεις έκανε ο Γιανούκοβιτς (ακόμη και όταν αποδέχτηκε το αίτημα να γίνει πρωθυπουργός ο Γιάτσενιουκ), τόσο πιο βίαιες και εξοπλισμένες γίνονταν οι διαδηλώσεις, οι οποίες ήσαν πάντοτε ολιγάριθμες και σαφώς μειοψηφικές. Ακόμη και μετά την υπογραφή της συμφωνίας, μεταξύ της αντιπολίτευσης και του Γιανούκοβιτς (ο οποίος δέχθηκε, σχεδόν, όλα τα αιτήματα της αντιπολίτευσης, ήτοι την επιστροφή στο Σύνταγμα του 2004 και την προκήρυξη πρόωρων προεδρικών εκλογών), που συνυπέγραψαν οι υπουργοί Εξωτερικών Γαλλίας - Γερμανίας - Πολωνίας, ενώπιον του Ρώσου απεσταλμένου Βλαντιμίρ Λιούκιν, η βία όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά, αντίθετα, κλιμακώθηκε και κατέληξε, μέσα σε μια ημέρα, στο μετατραπεί, σε πραξικόπημα.

Αυτή η κλιμακωτή και προσχεδιασμένη εξέλιξη των γεγονότων έγινε σαφέστατη και πλήρως, κατανοητή, όταν έγινε γνωστή η συζήτηση μεταξύ της υπεύθυνης Εξωτερικής Πολιτικής της E.E., Κάθρην Άστον και του υπουργού Εξωτερικών της Εσθονίας Ούρμας Παέτ, στην οποία συζήτηση έγινε αναφορά, στα όσα είπε η εκπροσώπος της αντιπολίτευσης Όλγα Μπογκομόλετς, ότι, δηλαδή, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης  δεν ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν ποιοί ήσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές, διότι αυτοί ήσαν βαλτοί από την ίδια την αντιπολίτευση (και το ΝΑΤΟ προσθέτω εγώ).

Τελικά, η αποκάλυψη της τηλεφωνικής συνομιλίας, μεταξύ της βοηθού του υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α., Βικτόρια Νούλαντ, και του πρέσβη της, Τζέφρυ Πάϊατ, με την οποία η, ερασιτεχνικής νοοτροπίας Αμερικανού γελαδάρη, ξιπασμένη και αμετροεπής Νούλαντ, που δεν ήταν ικανή να καλύψει τις βρωμιές της και την οποία παρακολουθούσαν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, διόριζε τον νέο πρωθυπουργό της Ουκρανίας και την νέα κυβέρνηση, πολύ πριν ανατραπεί ο Γιανούκοβιτς, δεν άφησε καμμία αμφιβολία, για την ύπαρξη μιας αμερικανικής και ευρύτερα, δυτικής συνομωσίας, παρά το γεγονός ότι η αθυρόστομη υπουργός "στόλιζε", κατάλληλα και πολύ παραστατικά, τους υποτακτικούς της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από τότε, που οι ναζιστές του Κιέβου, βγήκαν στους δρόμους, οι διαδηλωτές του Κιέβου άλλαξαν συμπεριφορά και εφοδιασμένοι, με κράνη και με παραστρατιωτικές στολές, έστησαν οδοφράγματα και επιτέθηκαν σε κυβερνητικά κτίρια. Η ουκρανική αντιπολίτευση, στην συνέχεια, μετέφερε, επί τόπου, πολεμικό υλικό που αποκτήθηκε, από διάφορες παράλληλες αγορές και πηγές, από την δυτική Ευρώπη, γεγονός το οποίο θα ήταν αδύνατο να γίνει,  χωρίς την συγκατάθεση του ΝΑΤΟ.

Έτσι οι Η.Π.Α. αποφάσισαν να στηριχθούν, στους ναζιστές, με τους οποίους οι διάφορες αμερικανικές (μυστικές και μη) υπηρεσίες έχουν συνεργαστεί, από την εποχή της "Σοβιετικής Ένωσης" και τους οποίους οργάνωσαν, σε πολιτικά κόμματα, μετά την κατάρρευση της "Ε.Σ.Σ.Δ.", το 1991 και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Yaroslav Stetsko (19/1/1912 - 5/7/1986). Ο εκλεκτός συνεργάτης των Γερμανών ναζιστών, στην Ουκρανία, μετά την εισβολή των στρατιωτικών δυνάμεων του Adolf Hitler, στην "Σοβιετική Ένωση", που υπήρξε, ομοίως, εκλεκτός συνεργάτης των αμερικανικών και των νατοϊκών μυστικών υπηρεσιών και επί κεφαλής των πρακτορικών οργανώσεων, που αυτές έστησαν, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Οι διάδοχοί του είχαν και έχουν την τιμητική τους, στο Κίεβο...



 

Όσο και αν μια τέτοια συμμαχία φαίνεται παράταιρη, στην πραγματικότητα δεν είναι. Οι Αμερικανοί, στην διάρκεια του ψυχρού πολέμου, έχουν συνεργασθεί, με ναζιστικές δυνάμεις, σε όλον τον πλανήτη, προκειμένου να ανασχέσουν την "Ε.Σ.Σ.Δ.". Το ίδιο έπραξαν και στην περίπτωση της Ουκρανίας, όταν οι Ουκρανοί ναζιστές τιμήθηκαν, δημοσίως, από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν, με κλασικό παράδειγμα τον Γιάροσλαβ Στέτσκο, ο οποίος υπήρξε πρωθυπουργός της ουκρανικής κυβέρνησης, την οποία είχαν στήσει οι Γερμανοί ναζιστές, όταν ο Adolf Hitler εισέβαλε, στην "Σοβιετική Ένωση". Έτσι, η συνεργασία της κυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα, με τους πολιτικούς απόγονους των ναζιστών εκείνης της εποχής, δεν είναι καθόλου περίεργη.

Η "επανάσταση" της πλατείας Μαϊντάν, λοιπόν, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κλασικό πραξικόπημα, αφού η Ράντα παραβίασε το σύνταγμα, το οποίο κατάργησε, χωρίς την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, καθαίρεσε, χωρίς να έχει τέτοια αρμοδιότητα, τον νόμιμο πρόεδρο και παρέδωσε τις νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες στον πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας και πράκτορα των αμερικανονατοϊκών μυστικών υπηρεσιών Ολεξάντρ Τουρτσίνωφ.

Ό,τι και να λέμε και όσο διεφθαρμένος να είναι (και είναι) ο Γιανούκοβιτς, οι φιλοδυτικοί δεν είχαν, ούτε και έχουν την πλειοψηφία του πληθυσμού, με το μέρος τους. Ούτε και η εργατική τάξη, ή οι άλλες κοινωνικές τάξεις, στην Ουκρανία, είναι, πλέον, τόσο ανυποψίαστες, όσον αφορά την Δύση και την Ευρώπη. Έχει κυλίσει πολύ νερό, στο αυλάκι, από την περίοδο 1989-1991 και οι τρομακτικές εμπειρίες και οι μνήμες, του ουκρανικού πληθυσμού, από την κατάρρευση της "πορτοκαλί επανάστασης" και την επονείδιστη πρωθυπουργία της Γιούλια Τιμοσένκο είναι πρόσφατες και, πάντα, παρούσες. Γι' αυτό και ο πληθυσμός αυτός, στην μεγάλη πλειοψηφία του, δεν στήριξε το πραξικόπημα, στο Κίεβο. Απλά, το υπέστη και το ανέχεται, εκεί όπου οι πραξικοπηματίες υπερτερούν, με την δύναμη των όπλων και της εξουσίας, την οποία ασκούν.

Και ακριβώς, επειδή οι διαδηλώσεις στο Κίεβο, δεν μπόρεσαν να μετατραπούν, σε πλειοψηφική εξέγερση και κοινωνική επανάσταση, κατά του καθεστώτος Γιανούκοβιτς, οι Δυτικοί έστειλαν τους φασίστες και τους μισθοφόρους, τους οποίους το ΝΑΤΟ εκπαίδευσε, στην Πολωνία και στην Λιθουανία, με σκοπό να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση, μέσα από μια fake "κοινωνική επανάσταση". Την πάτησαν, όμως, διότι, έτσι, όπως το πάνε, θα φέρουν, πίσω, τον Γιανούκοβιτς, τον οποίον η Ρωσία θεωρεί ότι εκφράζει την νομιμότητα, στην Ουκρανία. Και του οποίου απαιτεί την επανεγκατάσταση, στην εξουσία.

Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι οι Δυτικοί νόμισαν ότι (το πώς και το γιατί είναι το ζητούμενο και το οποίο θα το μάθουμε κάποια στιγμή) ότι μπορούσαν να κάνουν ένα hijacking, στην Ουκρανία - και ιδιαίτερα, στην Κριμαία -, χωρίς την στρατιωτική αντίδραση των Ρώσων.

Τελικά, διδάχθηκαν ότι δεν μπορούν. Και αυτό σηματοδοτεί μια ανατροπή, στις διεθνείς σχέσεις, σε επίπεδο μεγάλων δυνάμεων, όσον αφορά το status, που είχε διαμορφωθεί, μετά την πτώση της «Σοβιετικής Ένωσης».

Οι Ρώσοι έγραψαν και θα εξακολουθήσουν να γράφουν, τους Δυτικούς, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Και φυσικά, θα τους πετάξουν έξω, από την Ουκρανία. Έτσι και αλλιώς, οι Δυτικοί είναι βουτυρόκωλοι και δεν πρόκειται να πράξουν ο,τιδήποτε το οποίο θα είναι άξιον λόγου. Και ο βουτυροκωλισμός τους έγκειται στο γεγονός ότι υποσχέθηκαν πράγματα, στους υποτακτικούς τους, στην Ουκρανία, τα οποία δεν ήσαν ικανοί να τα υποστηρίξουν, στρατιωτικά και ως εκ τούτου τους άφησαν εκτεθειμένους (δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε).

Η Ρωσία δεν είναι εύκολη περίπτωση και δεν είναι, μόνο ζήτημα «γειτονιάς», αφού η έκτασή της φθάνει τα 17.098.242 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μπορεί, κυριολεκτικά, ως πυρηνική υπερδύναμη, που είναι, να εξαφανίσει τις Η.Π.Α., από το πρόσωπο της γης, όπως και τον πλανήτη ολόκληρο. Παράλληλα, μπορεί να κατασκευάσει χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αφού κατέχει το μισό του παγκόσμιου αποθέματος ουρανίου υψηλού εμπλουτισμού.

Αλλά, πέρα από όλα αυτά, η Ρωσία, με έναν πληθυσμό, που φθάνει τους 142.470.272 κατοίκους, ο οποίος έχει, πλέον, σταθεροποιηθεί, μετά το κατρακύλισμά του, ύστερα από την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", εμφανίζοντας αυξητικές τάσεις και με ένα ΑΕΠ της τάξεως των 1.983.613.600.000,00 € (και κατά κεφαλήν, 13.923,00 €), δεν έχει ανάγκη τους Δυτικούς. Είναι αυτάρκης, αποτελεί έναν πλανήτη, από μόνη της και είναι, αρκούντως, προστατευμένη, από την πυρηνική της ομπρέλλα, ενώ οι εμπορικοί της εταίροι, μπορούν να διαφοροποιηθούν, χωρίς κανένα σημαντικό κόστος, για την χώρα.

Ας δούμε κάποια περισσότερα στοιχεία, σχετικά με την ρωσική οικονομία:

Οι εξαγωγές της Ρωσίας, οι οποίες αποτελούνται από πετρέλαιο, πετρελαιοειδή προϊόντα, φυσικό αέριο, μέταλλα, ξυλεία (και τα προϊόντα της), χημικά και μια ποικιλία, από, πολιτικής και και στρατιωτικής φύσεως, κατασκευές, κατανέμονται, σύμφωνα, με τα στοιχεία του 2012, κυρίως, στην Ολλανδία (14,6%), στην Κίνα (6,8%), στην Γερμανία (6,8%), στην Ιταλία (6,2%), στην Τουρκία (5,2%), στην Ουκρανία (5,2%) και στην Λευκορωσία (4,7%) και  φθάνουν στα 396,15 δισ. €. Οι ρωσικές εξαγωγές αντιστοιχούν, στο 19,97% του ΑΕΠ της χώρας και φυσικά, δεν αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της ρωσικής οικονομίας, η οποία, κατά βάση, στηρίζεται, στην δική της εσωτερική αγορά, η οποία είναι τεράστια και μπορεί να λειτουργήσει, ως μοχλός υποκατάστασης των όποιων εισαγωγών χρειαστεί να υποκατασταθούν.

Από την άλλη πλευρά, οι εισαγωγές της Ρωσίας είναι πολύ μικρότερες από τις εξαγωγές, αποτελούν ένα ακόμη, μικρότερο μερίδιο, του συνολικού ΑΕΠ της χώρας, γεγονός, το οποίο καθιστά την ρωσική οικονομία αυτάρκη και μη εξαρτώμενη από αυτές, αφού, όπως είπαμε, μπορούν να υποκατασταθούν από την ρωσική παραγωγή. Οι ρωσικές εισαγωγές, αποτελούνται, από μηχανήματα, οχήματα, φαρμακευτικά προϊόντα, πλαστικά, ημιτελή μεταλλικά προϊόντα, κρέας, φρούτα, οπτικά και ιατρικά μηχανήματα, σίδηρο και ατσάλι. Οι εξαγωγές αυτές φθάνουν, στα 262,30 δισ. € και αντιστοιχούν, στο 13,22% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ οι κυριότεροι εμπορικοί εταίροι της χώρας είναι η Κίνα (16,6%), η Γερμανία (12,2%) η Ουκρανία (5,7%), η Ιαπωνία (5%), οι Η.Π.Α. (4,9%), η Γαλλία (4,4%) και η Ιταλία (4,3%).

Ως εκ τούτου, με ένα δημόσιο χρέος, το οποίο φθάνει στο 7,9% του ΑΕΠ της, εκφρασμένο, κατά βάση, στο δικό της νόμισμα, η Ρωσία δεν μπορεί να εκβιαστεί, από τους Δυτικούς, όσες υποβαθμίσεις και αν κάνουν, στο αξιόχρεο της ρωσικής οικονομίας, οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης, παρά το γεγονός ότι τα διαφορικά επιτόκια των 10ετών ρωσικών κρατικών ομολόγων έχουν ανέβει, στις 700 μονάδες  βάσης και θα ανέβουν και άλλο. Η ρωσική ελίτ τους γράφει, στα παλαιότερα των υποδημάτων της και καλά κάνει.

Η Ρωσία έχει, επίσης, 80 δισεκατομμύρια βαρέλια αποδεδειγμένων αποθεμάτων πετρελαίου, τα οποία φθάνουν, για να διαρκέσουν, για, τουλάχιστον, 60 χρόνια, ενώ θεωρείται βέβαιο ότι θα εντοπιστούν και άλλα ίσης ποσότητας αποθέματα, στην βόρεια Σιβηρία και στην Αρκτική.

Ακόμη, η Ρωσία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο απόθεμα φυσικού αερίου, στον κόσμο, το οποίο ανέρχεται στα 47,8 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, αλλά υπολογίζεται ότι αυτά αντιπροσωπεύουν, μόνον, το 30% των πραγματικών αποθεμάτων της.

Τέλος, η Ρωσία, διαθέτει τεχνολογικά ινστιτούτα, τα οποία αναπτύσσουν το 40% των προηγμένων τεχνολογιών, στον κόσμο, σε τομείς, όπως η άμυνα, η νανοτεχνολογία, η μικροηλεκτρονική και οι υπολογιστές, η εξόρυξη ορυκτών κοιτασμάτων οι τεχνικές εξόρυξης ορυκτών κοιτασμάτων και ένα πλήθος άλλων δραστηριοτήτων, με δεδομένη την τεράστια διαστημική της βιομηχανία και τεχνολογία.


Δεδομένο, λοιπόν, είναι - παρά τα όσα θρυλούνται και όσα θέλουν οι Δυτικοί να πιστεύουν - ότι η Ρωσία δεν τους έχει ανάγκη. Και ακριβώς, επειδή η ρωσική ελίτ έχει ξαναβρεί τον αυτοσεβασμό της, ως μια ελίτ, η οποία διαχειρίζεται μια χώρα, που είναι παγκόσμια δύναμη και στρατιωτική υπερδύναμη, δεν πρόκειται να δεχθεί, κανενός είδους, διαμελισμό της Ουκρανίας, που να ευνοεί τους Δυτικούς. Όπως είπε ο Πούτιν, στην περίπτωση της Ουκρανίας οι Δυτικοί υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Και αυτή η συμπεριφορά δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή.

Αυτό, που ενδιαφέρει την ρωσική ελίτ είναι το να μείνει το σύνολο της Ουκρανίας, κάτω από την ρωσική σφαίρα επιρροής και μακριά, από τα οπλικά συστήματα της Δύσης, της οποίας οποιαδήποτε στρατιωτική εγκατάσταση και παρουσία δεν πρόκειται να επιτραπεί.

Έτσι, οποιαδήποτε απόπειρα στρατιωτικής επέμβασης - άμεσης ή έμμεσης - των Δυτικών στην Ουκρανία θα παταχθεί και θα συντριβεί.

Για τον σκοπό αυτόν, η Ρωσία (αν και δεν το επιθυμεί) δεν θα διστάσει να καταλάβει το σύνολο της ουκρανικής επικράτειας και επίσης, αν χρειασθεί, θα χρησιμοποιήσει και κάποια συστήματα, από το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Αυτό έχει ξεκαθαρισθεί, σαφέστατα, στο έγχρωμο αφεντικό των ναζιστών και των νατοϊκών μισθοφόρων του Κιέβου.

Ομοίως, έχει ξεκαθαριστεί ότι οι χώρες οι οποίες εκπαίδευσαν τους ναζιστές του Κιέβου και τους νατοϊκούς μισθοφόρους, που επέδραμαν στο Κίεβο και ανέτρεψαν τον Γιανούκοβιτς, θα τιμωρηθούν και θα πληγούν, καίρια, εάν συνεχίσουν, τέτοιου είδους, δραστηριότητες. Και φυσικά, το γεγονός ότι είναι μέλη του ΝΑΤΟ, δεν πρόκειται να τις προστατεύσει.

Πέραν τούτων, οι πραξικοπηματίες του Κιέβου, οι ναζιστές και οι μισθοφόροι υπάλληλοι του έγχρωμου εργοδότη τους, από την Ουάσινγκτων, θα τα μαζέψουν και θα σηκωθούν να φύγουν, από την Ουκρανία. Αυτό είναι προτιμώτερο να γίνει, με το καλό και με όλους τους κανόνες ευπρεπείας. Διαφορετικά, αυτό θα συμβεί, με το άγριο.

Άλλωστε, θα είναι χρήσιμο, για όλους αυτούς, να φύγουν, διότι, εάν μείνουν (ίσως, επειδή οι περισσότεροι, από αυτούς, δεν θα έχουν προλάβει να φύγουν), στην καλύτερη, γι' αυτούς, περίπτωση, θα συλληφθούν, θα δικαστούν και θα φυλακισθούν.

 Δεν ήταν, λοιπόν, η απειλή των όποιων οικονομικών κυρώσεων, που έριξε τον Γιανούκοβιτς. Ήταν η πραγματική δύναμη των όπλων των ναζιστών και των μισθοφόρων, που οδήγησε, σε αυτή την εξέλιξη. Χωρίς αυτά τα όπλα, ο Γιανούκοβιτς θα ήταν, στο Κίεβο.

Έτσι και με τον Πούτιν, εάν οι Δυτικοί θα μπορούσαν να ελπίζουν, σε κάτι, το οποίο θα τον απέτρεπε, από το προχωρήσει και στην υπόλοιπη Ουκρανία, αυτό θα ήταν η χρήση της βίας. Δηλαδή ένα πραξικόπημα, στο εσωτερικό, ή η απειλή της χρήσης στρατιωτικής βίας, από το εξωτερικό.

Αλλά η χρήση της στρατιωτικής βίας, επί ουκρανικού εδάφους, έχει αποκλειστεί, από την Δύση. Η ηγεσία των βουτυρόκωλων Δυτικών έχει φροντίσει να καταστήσει σαφές ότι δεν προτίθεται να πολεμήσει, για την Ουκρανία. Δεν είναι το ότι δεν τολμά. Είναι και αυτό, βέβαια. Αλλά, δεν είναι, μόνον, αυτό.

Η ηγεσία των Δυτικών γνωρίζει, πολύ καλά, τα στρατιωτικά δεδομένα, που προκύπτουν, από την ουκρανική κρίση, ξέρει την γεωγραφία της περιοχής και τις συμβατικές και πυρηνικές δυνατότητες της Ρωσίας και αντιλαμβάνεται ότι, εάν το ΝΑΤΟ, ή οι Η.Π.Α., ή οποιεσδήποτε "συμμαχίες προθύμων" εμπλακούν, σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση, στην Ουκρανία, θα ηττηθούν - και για την ακρίβεια, θα συντριβούν. Γι' αυτόν τον λόγο, οι Δυτικοί κάνουν το κορόϊδο. Και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν, ελπίζοντας, σε έναν, από μηχανής, θεό, που θα τους σώσει, από τον διασυρμό και την διαπόμπευση.

Στην αποφυγή αυτού του διασυρμού και αυτής της διαπόμπευσης θα μπορούσε η Δύση να υπολογίζει, μόνο, μέσα από ένα πραξικόπημα της ρωσικής ελίτ, εις βάρος του Πούτιν. Αλλά, οι καιροί, που η μοσχοβίτικη ελίτ ήταν υπάκουη στις ντιρεκτίβες της Ουάσινγκτων, έχουν παρέλθει. Δεν έχει κανέναν λόγο, για να πράξει όσα οι Δυτικοί ελπίζουν ότι θα πράξει. Όπως είπαμε, τα στρατηγικά της συμφέροντα έχουν θιχτεί, από την συμπεριφορά των Δυτικών. Και αυτά τα στρατηγικά συμφέροντα ο Πούτιν και η ηγετική ομάδα, που τον περιτριγυρίζει, τα εξυπηρετούν πολύ καλά, ενώ και η ρωσική κοινωνία βρίσκεται, στο πλευρό τους.

Άλλωστε, τον συμβιβασμό, που ζητούν οι Δυτικοί, ο Πούτιν είναι διατεθειμένος να τους τον προσφέρει, αρκεί η Ουκρανία να μείνει, υπό την ρωσική σφαίρα επιρροής. Η οικονομική παρουσία των Δυτικών, στην χώρα αυτή, ουδόλως, ανησυχεί την ρωσική ελίτ. Αντιθέτως, είναι καλοδεχούμενη. Οποιαδήποτε άλλη παρουσία, όμως και οποιαδήποτε ένταξη της Ουκρανίας, σε θεσμούς, που είναι ανταγωνιστικοί και λειτουργούν αντιθετικά, προς την Ρωσία και την επιρροή της, δεν είναι αποδεκτές, από την Ρωσία. Μέσα στα πλαίσια αυτά, η Ρωσία του Πούτιν είναι διατεθειμένη να δώσει μια διέξοδο αξιοπρεπούς διαφυγής, στον έγχρωμο εργοδότη των Ουκρανών ναζιστών και των νατοϊκών μισθοφόρων, καθώς και στους Ευρωπαίους. Αρκεί αυτοί να κάνουν αποδεκτά αυτά τα πλαίσια.

Από ό,τι φαίνεται (αν και ό,τι φαίνεται, πολλές φορές, δεν είναι και αυτό που υπάρχει), οι Δυτικοί δεν είναι - ή κάνουν πως δεν είναι - έτοιμοι να αποδεχθούν μια τέτοια λύση. Αυτή η διαπίστωση, εφ' όσον αποδειχθεί αληθινή, καθιστά τις επερχόμενες εξελίξεις, στο ουκρανικό ζήτημα, άκρως, επικίνδυνες.

Με αυτά τα δεδομένα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν πρόκειται να σταματήσει, στην Κριμαία, όσο και αν οι Δυτικοί εύχονται κάτι τέτοιο. Θα προχωρήσει και στην υπόλοιπη Ουκρανία

Παρά τις όποιες εντυπώσεις, που έχουν δημιουργηθεί, εις βάρος των Δυτικών, από την ατολμία τους να αντιπαρατεθούν, στους Ρώσους, επί κριμαϊκού εδάφους, εάν η ρωσική ηγετική ομάδα σταματήσει την δραστηριότητα των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, στην Κριμαία και δεν προχωρήσει, στην υπόλοιπη Ουκρανία, αυτή η απραξία θα αποτελέσει μια ουσιαστική και κεφαλαιώδη ιστορική ήττα της Ρωσίας, αφού θα σηματοδοτήσει το πέρασμα της ουκρανικής επικράτειας, στην σφαίρα επιρροής των Δυτικών και την παράδοση των ρωσικών και φιλορωσικών πληθυσμών της χώρας αυτής, στις διαθέσεις των δυτικόφιλων και των Δυτικών.

Οι Δυτικοί, αν οι Ρώσοι μείνουν άπραγοι, μπορεί να έχουν χάσει τις εντυπώσεις, αλλά θα κερδίσουν την ουσία. Και η ουσία είναι η υπόλοιπη Ουκρανία.

Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας θα είναι η δημιουργία ενός νέου και μεγάλου αντιρωσικού γειτονικού κράτους, το οποίο θα αποτελέσει ένα ακόμη, εφαλτήριο, από πολύ καλύτερες θέσεις, για την Δύση, για την περικύκλωση της ευρωπαϊκής Ρωσίας, το οποίο θα φέρει, σε δεύτερο χρόνο και τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, σε ευνοϊκές θέσεις, απέναντι, στην Μόσχα, με πολύ καλύτερες δυνατότητες προσβολής της ρωσικής άμυνας.

Μια τέτοια εξέλιξη, η Ρωσία δεν μπορεί να την επιτρέψει. Και είναι λογικό, ασφαλές και αβίαστο το συμπέρασμα, που προκύπτει, από αυτή την ανάλυση και το οποίο είναι απλό :

Η Ρωσία δεν πρόκειται να επιτρέψει την απόσπαση της Ουκρανίας, από την ρωσική σφαίρα επιρροής. Και δεν πρόκειται, σε καμμία περίπτωση, να επιτρέψει την μετατροπή οποιουδήποτε τμήματος της χώρας αυτής (νότιου, βόρειου, ανατολικού, ή δυτικού), σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ και της Δύσης.

Αυτή η θέση της Ρωσίας, εν όψει των ηλιθιοτήτων των Δυτικών, που οργάνωσαν το πραξικόπημα του Κιέβου και εφ' όσον αυτοί δεν είναι διατεθειμένοι να πετάξουν λευκή πετσέτα, απομακρύνοντας, από την εξουσία, τους πραξικοπηματίες, τους ναζιστές και τους νατοϊκούς μισθοφόρους, οδηγεί την Ουκρανία, σε νέες περιπέτειες, πολύ χειρότερες, από αυτές, που έχουν, μέχρι τώρα, υπάρξει, αφού επίκεινται οργανωμένες ταραχές, από τον ρωσικό πληθυσμό της χώρας, ο οποίος οργανώνεται, από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και από παραστρατιωτικές ομάδες των ειδικών δυνάμεων του ρωσικού στρατού, γεγονός το οποίο έχει επισημανθεί από την CIA και αποτελεί μια αναμενόμενη και φυσιολογική εξέλιξη, σύμφωνα με τα όσα έχουν συμβεί.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι παραδοσιακός στις κινήσεις του. Το κίνητρό του είναι το ίδιο, με αυτό των Δυτικών. Είναι η γεωπολιτική. Και γι' αυτό, έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, στην κρίση της Ουκρανίας και της Κριμαίας, ύστερα από την άκριτη και βλακώδη ανατροπή του status quo, που επιχείρησαν οι Δυτικοί, με το πραξικόπημα, στο Κίεβο.

Η γεωπολιτική, που ορίζεται, ως η μάχη, για την εξουσία και την κυριαρχία, μέσα σε ένα γεωγραφικό χώρο, τον οποίον προσδιορίζουν οι αντιπαρατιθέμενοι, οδηγεί τον Ρώσο πρόεδρο, τον παλαιό καγκεμπίτη Βλαντιμίρ Πούτιν, σε κυρίαρχη θέση, στο θέμα της Ουκρανίας, διότι η Ουκρανία, πολύ απλά, έχει μεγαλύτερη σημασία, για την Ρωσία, από ό,τι, για τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη, λόγω της γεωγραφικής θέσης της μεγάλης αυτής χώρας, που συνορεύει, με την Ρωσία και της οποίας ήταν αναπόσπαστο τμήμα, μέχρι, που οι μπολσεβίκοι, μέσα από έναν απίστευτο δογματισμό, ο οποίος υπέκρυπτε και την βαθιά δυσπιστία τους, απέναντι στο μεγαλορωσικό έθνος, έδωσαν, στην περιοχή αυτή, το καθεστώς ενός ομόσπονδου κράτους της "Σοβιετικής Ένωσης".

Αλλά η Ουκρανία, έχει κεφαλαιώδη σημασία, για το μέλλον της ευρωπαϊκής Ρωσίας, για την εθνική της συνείδηση και για την ρωσική ιστορία, όπως επίσης - πράγμα, ακόμη, πιο σημαντικό -, για την πρόσβαση της Ρωσίας στην Μεσόγειο, μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Και αφού ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας έχει βάση στη χερσόνησο της Κριμαίας, η ρωσική ελίτ δεν μπορεί να βλέπει τον στόλο της να εξαρτάται από ένα αναδυόμενο φιλοδυτικό ουκρανικό κράτος, χωρίς να αντιδρά. Ούτε και να επιτρέψει, όπως έχουμε πει, την μετατροπή της Μαύρης Θάλασσας, σε μια αμερικανονατοϊκή λίμνη.

Η ίδια η γεωγραφική ισορροπία Ουκρανίας - Ρωσίας, με τα μεγάλης έκτασης κοινά σύνορα, που αποτελεί ένα γεγονός, το οποίο δημιουργεί πρόβλημα, στην Ρωσία, της δίνει και την μεγαλύτερη επιχειρησιακή δυνατότητα, απέναντι στην Δύση, αφού τα κοιτάσματα φυσικού αερίου βρίσκονται, κυρίως, στη Ρωσία και όχι στην Ουκρανία, η οποία, έτσι, εξαρτάται, από την Ρωσία, όχι μόνο, για το εμπόριο, αλλά και για την ενέργεια, λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι τα ουκρανικά κοιτάσματα σχιστολίθου βρίσκονται, κυρίως, στο ανατολικό, φιλορωσικό κομμάτι της Ουκρανίας.

Η ίδια γεωγραφική δομή, την οποία αναδεικνύει ο ευρωπαϊκός χάρτης, είναι που απειλεί την Εσθονία, την Λιθουανία, την Λετονία, την Πολωνία και την Μολδαβία, αφού οι χώρες αυτές βρίσκονται, στην ευρωπαϊκή γειτονιά της Ρωσίας, χωρίς να προστατεύονται, έστω, από κάποια φυσικά εμπόδια. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που, στα κράτη της Βαλτικής, υπάρχουν ρωσικές μειονότητες, οι οποίες μπορούν να καταστούν χρήσιμες, στην ρωσική ελίτ. 

Τα κράτη αυτά, λοιπόν, όπως και η Πολωνία, αλλά και η Μολδαβία, κινδυνεύουν, κυρίως, λόγω της θέσης στην οποία βρίσκονται. Αλλά, τουλάχιστον, οι χώρες αυτές, έχουν, τώρα, την προστατευτική ομπρέλλα του ΝΑΤΟ - δηλαδή των Η.Π.Α. Όχι ότι αυτό σημαίνει την ύπαρξη κάποιας απόλυτης προστασίας, αλλά είναι κάτι, που δεν μπορεί να παραγνωριστεί, εύκολα. 

Η Ουκρανία, όμως, δεν μπορεί, εν τέλει, να είναι ανεξάρτητη, από τη Ρωσία, εξ αιτίας της δικής της γεωγραφικής θέσης. Και η Ουκρανία είναι, απλώς, ένα μικρό μέρος μιας πραγματικότητας, που υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Στην Ασία, οι κρίσεις στις θάλασσες της νότιας και της ανατολικής Κίνας έχουν να κάνουν, με τη γεωγραφία, δηλαδή με τις γραμμές, στον γεωγραφικό χάρτη και το πού θα πρέπει αυτές οι γραμμές να τεθούν. Παντού, όπου και να κοιτάξει κάποιος τον χάρτη της γης, η γεωγραφία και η γεωπολιτική, που πηγάζει, από αυτήν, δεν μπορούν να αγνοηθούν και εξακολουθούν να κατέχουν και τον 21ο αιώνα, την ίδια σπουδαιότητα, όπως και στους προηγούμενους αιώνες. Η σύγχρονη τεχνολογία δεν την έχει παραγκωνίσει αυτήν την σπουδαιότητα, παρά τις αφελείς αντιλήψεις των φιλελεύθερων και δεν μπορεί να πράξει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, την έχει κάνει περισσότερο πολύπλοκη και πολυπλόκαμη, με αποτέλεσμα, κάθε περιοχή του πλανήτη μας να αλληλεπιδρά με άλλες περιοχές, όσο ποτέ στο παρελθόν.

Έτσι, οποιαδήποτε στρατηγική διεθνών σχέσεων πρέπει να προέρχεται, από τον γεωγραφικό χώρο, στον οποίο ζούμε, ή τον οποίον εξετάζουμε. Και λόγω του ότι η γεωπολιτική πηγάζει από τη γεωγραφία, ποτέ δεν θα είναι άσχετη, από τα προβλήματα, που προκύπτουν, μέσα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο.

Υπό το φως των παραπάνω λεχθέντων, η πορεία των εξελίξεων, στην ουκρανική κρίση, μπορεί να γίνει, εύκολα, αντιληπτή.

Το έχουμε πει, πολλές φορές μέχρι τώρα. Η Ρωσία, υπό το φως αυτών των εξελίξεων, είναι έτοιμη να εισβάλει στην Ουκρανία και θα το πράξει, χωρίς δισταγμό, όταν εκείνη κρίνει ότι πρέπει να το πράξει, μέσα σε έναν χρονικό ορίζοντα, ο οποίος εξαρτάται, μεν, από τις γενικότερες εξελίξεις και τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, αλλά δεν θα πάει πέρα από τις ουκρανικές εκλογές, που υποτίθεται ότι επίκεινται.

Η Ρωσία δεν πρόκειται να συναντήσει κάποια σημαντική αντίσταση, από τον ουκρανικό στρατό, ο οποίος είναι, ουσιαστικά, ανύπαρκτος. Αντίσταση θα συναντήσει, από τους Ουκρανούς ναζιστές και τους νατοϊκούς μισθοφόρους, των οποίων η στρατιωτική δύναμη είναι αμελητέα, έως ανύπαρκτη και έχει μια κάποια χρησιμότητα, μόνον, για την διοργάνωση μιας στοιχειώδους μορφής αντάρτικου, περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως, άλλωστε, συμβαίνει στην Τσετσενία.

Αλλά μια ρωσική στρατιωτική επιχείρηση δεν πρόκειται να περιοριστεί σε ένα τμήμα της Ουκρανίας, όπως, ευρέως και αφελώς, διαδίδεται, στην Δύση. Οι Δυτικοί ξέρουν, πολύ καλά - και αντιμετωπίζουν έντρομοι αυτή την πραγματικότητα, της οποίας αφετηρία υπήρξαν οι απίστευτες βλακείες, που οι ίδιοι διέπραξαν - ότι η ρωσική στρατιωτική παρουσία, στην Ουκρανία, δεν θα σταματήσει, όπως αρέσκονται οι ίδιοι να διαδίδουν ότι πιστεύουν, στο νότιο και στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Θα επεκταθεί, στο σύνολο της ουκρανικής επικράτειας και θα σημάνει την κατάληψη όλης της χώρας και την ουσιαστική προσφυγοποίηση του αντιρωσικού πληθυσμού της.

Γνώμη μου, μάλιστα, είναι ότι, όταν η ρωσική στρατιωτική εισβολή γίνει πραγματικότητα, δεν θα έχει, ως κύριο μέτωπό της, τις νοτιοανατολικές περιοχές της Ουκρανίας, όπου πλειοψηφεί ο ρωσικός πληθυσμός. Οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις θα ρίξουν το κύριο βάρος τους, στην κατάληψη του Κιέβου και του βορειοδυτικού τμήματος της χώρας, προκειμένου να τσακίσουν τις κύριες εστίες των εχθρών της Ρωσίας. Αυτό λέει η στρατιωτική επιχειρησιακή λογική και αυτό είναι λογικό να συμβεί, αφού, ούτως, ή άλλως, ο ουκρανικός στρατός είναι, περίπου ανύπαρκτος και στην μεγάλη του πλειοψηφία, όχι μόνον δεν θα αντισταθεί, αλλά θα προσχωρήσει στις ρωσικές δυνάμεις.

Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη, τέτοιου είδους αχρείαστες μαντεψιές. Όλα τα παραπάνω μπορούν να αποφευχθούν. Αρκεί οι Δυτικοί - δηλαδή, ουσιαστικά, οι Η.Π.Α. - να συνετισθούν και να αποδεχθούν την απλή αλήθεια, η οποία είναι ότι η Ρωσία δεν μπορεί και δεν πρόκειται να δεχθεί την απόσπαση της Ουκρανίας, από την δική της σφαίρα επιρροής.

Δεν είναι ποτέ αργά και ως εκ τούτου, το έγχρωμο αφεντικό των ναζιστών, των μισθοφόρων και των πραξικοπηματιών, που κατέλαβαν την εξουσία, στο Κίεβο, μπορεί να τους αποσύρει, με έναν τρόπο, που θα του επιτρέπει να κρατήσει τα προσχήματα. Έχει, ακόμη, τον απαραίτητο χρόνο, για να προβεί, στις απαραίτητες ενέργειες και στους απαιτούμενους οδυνηρούς συμβιβασμούς, ενόσω τα ρωσικά πυρηνικά υποβρύχια έχουν κυκλώσει τις αμερικανικές ακτές και όσο οι πυρηνικές κεφαλές του ρωσικού οπλοστασίου "βλέπουν" και "κτενίζουν" τα αμερικανικά (και τα δυτικοευρωπαϊκά) εδάφη - και όχι μόνον αυτά.

Όμως, ο χρόνος του έγχρωμου αφεντικού των ναζιστών δεν είναι άφθονος. Μπορεί να είναι αρκετός, αλλά δεν είναι απεριόριστος. Και όσο περνούν οι ημέρες και οι εβδομάδες, ο χρόνος, που έχει στην διάθεσή του, στερεύει. Τελειώνει.

Και αυτό είναι, εις βάρος του...