Ουκρανία : Ευρωπαϊκή Ένωση, με Η.Π.Α. και NATO, ή Ευρασιατική Ένωση, με Ρωσία και στο βάθος Κίνα; (Η Ουκρανία ανάμεσα στην ρωσική σφαίρα επιρροής και στις επιθυμίες των Δυτικών, για διαμελισμό, τον οποίο η Ρωσία δεν μπορεί να επιτρέψει να γίνει).

Η εξέλιξη της ουκρανικής κρίσης, για την οποία κάναμε λόγο, προβλέποντας την αναμενόμενη στρατιωτική αντίδραση των Ρώσων, στο πραξικόπημα, που οργάνωσαν, καθοδήγησαν και χρηματοδότησαν οι Δυτικοί (δείτε το αμέσως προηγούμενο δημοσίευμα, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο :  "1918 - 2014 : Η Ουκρανία στο μεταίχμιο. Μια αναδρομή στην κριτική της Rosa Luxemburg, για το ουκρανικό ζήτημα και στην ανολοκλήρωτη ουκρανική εθνογένεση, με αφορμή τις σύγχρονες γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις Η.Π.Α. - Ρωσίας - Κίνας και το περιφρονητικό "Fuck EU"."  http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2014/02/1918-2014-rosa-luxemburg-fuck-eu.html )  έχει πάρει τον δρόμο της, θα τραβήξει, σε μάκρος και δεν πρόκειται να τελειώσει, παρά μόνο, με την πλήρη επίτευξη των στόχων του ενός, ή του άλλου, εκ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Δηλαδή των Δυτικών (Η.Π.Α. - ΝΑΤΟ - Ε.Ε.), από το ένα μέρος και Ρωσίας (και - στο βάθος - Κίνας), από το άλλο.

Βεβαια, οι προβλέψεις, γύρω από τέτοιου είδους συγκρούσεις, που αφορούν τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας, είναι, πάντοτε, επισφαλείς, αφού πολλοί είναι οι παράγοντες, που καθορίζουν τις εξελίξεις και το απρόβλεπτο, ως ενδεχομενικό συμβάν, παίζει τον ρόλο του, ανατρέποντας κάθε πρόβλεψη. Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να πούμε ότι οι ψευτοπαλικαρισμοί και οι εξυπνακισμοί των Δυτικών, στην σημερινή Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν μετράνε, εάν δεν συνοδεύονται από την έμπρακτη επίδειξη διάθεσης, για εμπλοκή σε στρατιωτική αντιπαράθεση μικρότερης, ή μεγαλύτερης έκτασης. 

Τέτοια διάθεση, όμως, οι Δυτικοί δεν έχουν. Δεν τολμούν ούτε καν να την φανταστούν. 

Έτσι, μόλις ο Ρώσος πρόεδρος έθεσε στο τραπέζι, έμπρακτα, την απόφασή του, για την υιοθέτηση της στρατιωτικής δράσης, ως ουσιώδους και βασικού μέρους του ρωσικού πακέτου, για την επίλυση της ουκρανικής κρίσης, μιας κρίσης που κλιμακώθηκε, από την Ε.Ε. και τις Η.Π.Α., με το πραξικόπημα των νεοναζιστικών συμμοριών, στο Κίεβο, ο εμφανής παίκτης στην σκακιέρα (η Ε.Ε., δηλαδή, ουσιαστικά, η Γερμανία), άρχισε να ιδρωκοπάει και ο υψηλός καθοδηγητής του (οι Η.Π.Α.) οδηγήθηκε στο να περιέλθει, σε μια θέση αμηχανίας, ως να ευρίσκετο ενώπιον απροόπτου.

Κατόπιν τούτου, αυτό που φάνηκε, ευθύς εξ αρχής, με την τοποθέτηση, από πλευράς του Πούτιν, της στρατιωτικής επιλογής, ως αποφασιστικής συνιστώσας, για την λύση του ουκρανικού ζητήματος, είναι ότι οι Δυτικοί είναι βουτυρόκωλοι και δεν θα κάνουν τίποτε, το ουσιώδες, απλούστατα, επειδή η Ρωσία είναι διατεθειμένη να πολεμήσει, για την Ουκρανία, ενώ αυτοί δεν έχουν καμμία τέτοια διάθεση.

Με λίγα λόγια, οι δυνάμεις της Δύσης (Η.Π.Α. - ΝΑΤΟ - Ε.Ε.) λειτουργούν, ως σιγουρατζήδες και εκ του ασφαλούς (Ιράκ, Λιβύη κλπ), αλλά όταν οι κώλοι σφίγγουν, τότε, γίνονται λούηδες και αφήνουν τους άλλους (δηλαδή τους φίλους τους, τους οποίους παρακίνησαν, με υποσχέσεις, να κάνουν τις κόντρες, που οι Δυτικοί δεν έχουν την τόλμη να υποστηρίξουν και τους οποίους εκθέτουν) να υποστούν τις συνέπειες.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι οι Δυτικοί δεν έπραξαν όσα έπραξαν, για το τίποτε. Ούτε τα έπραξαν, χωρίς σχέδιο. 

Προφανώς, η ρωσική αντίδραση, στην προσπάθεια της απόσπασης της Ουκρανίας, από την ρωσική σφαίρα επιρροής και της θέσης της χώρας αυτής, κάτω από τον έλεγχο της Δύσης, ήταν αναμενόμενη, από την Ουάσινγκτων, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Παρίσι. Βέβαια, κάποιοι στην Δύση μπορεί να θεωρούσαν ότι ήταν δυνατό να γίνουν οι επιθυμίες τους πραγματικότητα και να έλπιζαν ότι η Ρωσία δεν θα αντιδρούσε, στο πραξικόπημα των Δυτικών, πέρα από κάποιες τυπικές και μη ουσιαστικές διαμαρτυρίες, αλλά το σύνηθες και λογικό συμπέρασμα είναι ότι η Δύση, πριν καθοδηγήσει και επιτρέψει την υλοποίηση του πραξικοπήματος των νεοναζιστών, στο Κίεβο, θα είχε συμπεριλάβει, μέσα στα σενάρια, που αφορούσαν την ρωσική στάση, απέναντι σε αυτή την εξέλιξη και το, σφοδρότατα, πιθανό ενδεχόμενο της στρατιωτικής δράσης των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, κάτω από την καθοδήγηση της ρωσικής ηγεσίας. Ως εκ τούτου, οι στόχοι της Δύσης είναι περισσότερο πολύπλοκοι, από όσο παρουσιάζονται ότι είναι.

Ως γνωστόν, η συμφωνία αυτή, που προέβλεπε κυβέρνηση συνασπισμού, με την συμμετοχή της αντιπολίτευσης, αλλαγή του Συντάγματος και προεδρικές εκλογές τον ερχόμενο Μάϊο, ουδέποτε ίσχυσε, διότι ο Γιανούκοβιτς υποχρεώθηκε να φύγει, από το Κίεβο, για να μην δολοφονηθεί, ενώ η κυριαρχία των ναζιστών, στους δρόμους, με την βοήθεια και των ελεγχόμενων, από αυτούς, ελεύθερων σκοπευτών και η μεταστροφή, υπέρ της αντιπολίτευσης, δύο οικονομικών ολιγαρχών, που έλεγχαν ένα μεγάλο μέρος βουλευτών, από το Κόμμα των Περιφερειών του Γιανούκοβιτς, οδήγησαν, στην εξωθεσμική και αντισυνταγματική αποπομπή του εκλεγμένου προέδρου της χώρας και έφεραν, πραξικοπηματικά, στην εξουσία, έναν μεταβατικό πρόεδρο και έναν μεταβατικό πρωθυπουργό, μαζί με τις ένοπλες ομάδες των ναζιστών, που ελέγχουν τα πάντα στο Κίεβο.

Αυτήν την εξωθεσμική και αντισυνταγματική διαδικασία, που ακολούθησαν οι πραξικοπηματίες, οι ναζιστές και οι λοιποί εραστές της Δύσης, προκειμένου να πετάξουν, στα σκουπίδια, την θέληση του ρωσικού και ρωσόφιλου πληθυσμού - δηλαδή της πλειοψηφίας του πληθυσμού της Ουκρανίας -, μαζύ με τα αποτελέσματά της, σε επίπεδο εξουσίας, είναι που αποδέχτηκαν, αμέσως, οι Δυτικοί, οι οποίοι, προφανώς, είναι εκείνοι, που χρηματοδότησαν, υποκίνησαν και κατασκεύασαν αυτήν την παράνομη εξουσία, στο Κίεβο, μια εξουσία η οποία δεν εκφράζει την πλειοψηφία του πληθυσμού της Ουκρανίας.

Και φυσικά, οι Δυτικοί πέταξαν, στα σκουπίδια, την προηγούμενη συμφωνία, την οποία οι ίδιοι υπέγραψαν. Και όλα αυτά δεν τα έπραξαν τυχαία. Ούτε τους προέκυψαν, εκ των πραγμάτων. Τα σχεδίασαν, τα οργάνωσαν και επιδίωξαν την πραγματοποίησή τους, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους, οι οποίοι κύριο στόχο έχουν την απόσπαση της Ουκρανίας από την ρωσική επιρροή.

Προφανώς, λοιπόν, οι Δυτικοί θα επιθυμούσαν μια ρωσική αντίδραση, στο κατώτερο δυνατό επίπεδο. Θα ήταν, γι' αυτούς, ένα δώρο, εξ ουρανού, μια, καθαρά, πολιτική και διπλωματική αντίδραση των Ρώσων, απέναντι στα τετελεσμένα γεγονότα, που διαδραματίστηκαν, στο Κίεβο, μετά την συμφωνία του Βίκτορ Γιανούκοβιτς, με την αντιπολίτευση. Η ένταξη ολόκληρης της Ουκρανίας, στην δυτική σφαίρα επιρροής, μέσα από την σύνδεσή της με την Ευρωπαϊκή Ένωση (και την άρνηση ένταξής της, στην Ευρασιατική Ένωση, την οποία σχεδιάζει η Ρωσία), είναι ο πρώτος στόχος των Η.Π.Α., του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.

Η σύνδεση της Ουκρανίας, με την Ε.Ε. και μια μελλοντική της ένταξη σε αυτήν και το ΝΑΤΟ, αποτελεί βασικό στόχο των Η.Π.Α., αφού μια τέτοια εξέλιξη αποκόπτει τον ρωσικό στόλο, από την Μαύρη Θάλασσα, την Μεσόγειο και τις θάλασσες του Νότου, αφού, έτσι η Ρωσία χάνει την Κριμαία και την πρόσβασή της, σε αυτήν και σε όλη την παραλιακή Ουκρανία. Έτσι, λοιπόν, η Δύση είχε κάθε λόγο να επιθυμεί μια χλιαρή και άνευρη αντίδραση της Ρωσίας, στο coup d' etat του Κιέβου. Όμως, όλοι μας, στην ζωή, που ζούμε, θέλουμε πολλά, αλλά γνωρίζουμε, πολύ καλά, ότι αυτό που επιθυμούμε, συνήθως, δεν είναι αυτό που περιμένουμε να συμβεί, όταν αυτό αντιβαίνει στα συμφέροντα των άλλων και αυτοί οι άλλοι έχουν την θέληση και την δυνατότητα να το αποτρέψουν.

Ως εκ τούτου, αποτελεί φυσική συνέπεια, στον βαθμό που οι ηγέτες της Δύσης δεν είναι ηλίθιοι - και φυσικά, δεν είναι ηλίθιοι -, το γεγονός ότι οι Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε., σε επίπεδο σχεδιασμού, γνώριζαν ότι η Ρωσία δεν επρόκειτο να αγνοήσει τα ζωτικά της συμφέροντα, στον χώρο της Ουκρανίας και ότι φυσικά, δεν θα ήταν διατεθειμένη να αυτοκτονήσει. Και είναι, λογικά, βέβαιο ότι γνώριζαν, επίσης, ότι η Ρωσία θα έθετε, έμπρακτα, την επιλογή της στρατιωτικής ισχύος, στο τραπέζι της αντιπαράθεσης, με την Δύση, προκειμένου να αποτρέψει την απόσπαση της Ουκρανίας, από την δική της σφαίρα επιρροής και την πρόσδεση της χώρας αυτής, στο άρμα της Δύσης.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι Η.Π.Α. - ΝΑΤΟ - Ε.Ε. δεν έχουν καμμία διάθεση να εμπλακούν, σε στρατιωτική αντιπαράθεση, με την Ρωσία, επί ουκρανικού εδάφους, είναι προφανές ότι η ρεαλιστική επιλογή, που είχαν να αντιμετωπίσουν, ως σενάριο εργασίας, σχετικά με την ρωσική στάση, είναι μια και μόνη πραγματική επιλογή, η οποία φαίνεται ότι είναι, στην παρούσα φάση, ευπιθυμητή, για την Δύση, έστω και ως σχέδιο Β.

Η λύση αυτή, την οποία επιθυμεί και θέλει να επιβάλει η Δύση, δεν είναι άλλη από την διάσπαση της Ουκρανίας, ως εδαφικής περιοχής και τον διαμελισμό της, είτε με την μορφή δύο κρατών, τα οποία θα επηρεάζονται το ένα από την Δύση και το άλλο από την Ρωσία, είτε με μια χαλαρή ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας, η οποία θα ταιριάζει, περισσότερο, προς την μορφή της συνομοσπονδίας, παρά προς την ομοσπονδία, με την δυτική και την ρωσική επιρροή να μοιράζεται, σε αυτά τα καντόνια, τα οποία θα αποτελούν, ουσιαστικά, τοπικά κράτη, που, στην πορεία του χρόνου θα μπορούν να αποσχισθούν, από τον ομοσπονδιακό κορμό.

Η πρώην Γιουγκοσλαβία και τα κράτη που γεννήθηκαν, από τον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του 1990, αποτελούν ένα καλό μοντέλο και για τις δύο αυτές κατευθύνσεις, που ευνοούν οι δυτικές δυνάμεις. Το αδύνατο σημείο αυτού του επιθυμητού, για την Δύση, μοντέλου βρίσκεται, στο γεγονός ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά χρονικής φάσης, ανάμεσα στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, που επιχειρήθηκε, τότε και στην διάλυση της Ουκρανίας, που επιχειρείται, τώρα. Και αυτή η διαφορά χρονικής φάσης είναι καθοριστική, διότι άλλοι ήσαν τότε, οι διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων και οι χώροι της στρατιωτικής αντιπαράθεσης και άλλοι είναι τώρα.

Έτσι, στην Γιουγκοσλαβία, κατά την δεκαετία του 1990, απέναντι στην Δύση, βρισκόταν η μικρή Σερβία, ενώ η Ρωσία ήταν σε διάλυση, ύστερα από την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης" και υπό το καθεστώς του Μπορίς Γέλτσιν και η Γιουγκοσλαβία βρισκόταν πολύ μακριά, από τα ζωτικά της συμφέροντα, οπότε το έργο των δυτικών δυνάμεων υπήρξε, σχετικά, εύκολο. Δεν ήταν περίπατος, δεν ήταν ανεμπόδιστο, αλλά ήταν εύκολο.

Στην Ουκρανία, όμως, του 2014, τα πράγματα είναι, εντελώς, διαφορετικά. Απέναντι στους σχεδιασμούς των Δυτικών, βρίσκεται η ίδια η Ρωσία, η οποία έρχεται αντιμέτωπη, με ένα πραξικόπημα υποστηριγμένο και οργανωμένο, από την Δύση και υπερασπίζει τα ζωτικά της συμφέροντα, τα οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει. Πολύ περισσότερο, τώρα, που δεν βρίσκεται, στην φάση μιας εσωστρεφούς διαχείρισης μιας αυτοκατάρρευσης, στην οποία βρισκόταν πριν από 20 χρόνια. Ως εκ τούτου, είναι διατεθειμένη να υπερασπίσει τα συμφέροντά της, ακόμη και όταν το κόστος αυτής της υπεράσπισης θα είναι βαρύ και ως προς την οικονομία και ως προς τον φόρο του αίματος, που θα κληθεί να πληρώσει. Άλλωστε, διαχρονικά, η ρωσική ελίτ δεν υπολόγιζε το αίμα του πληθυσμού, τον οποίον διοικούσε, ακόμη και όταν πλήρωσε και η ίδια τον λογαριασμό, για το κόστος αυτό - όπως συνέβη το 1917.

Ως εκ τούτου, το θέμα είναι εάν είναι δυνατόν να συγκερασθούν οι επιδιώξεις των δύο αντίπαλων παικτών, γύρω από το ουκρανικό ζήτημα. Ως προς το εάν, δηλαδή, οι μη ομολογημένες, αλλά ορατές ελπίδες των Δυτικών, για έναν - με τον ένα ή τον άλλον τρόπο - αποδεκτό, από την Ρωσία, διαμελισμό της Ουκρανίας, θα ήταν δυνατό να αποτελέσουν μια ρεαλιστική βάση συζήτησης, με τον αντίπαλο παίκτη, του οποίου την βούληση δεν μπορούν να αγνοήσουν, ολοκληρωτικά.

Θα την φέρει. Μπορεί να πεισμώσει, μπορεί να ζοριστεί, μπορεί να κακιώσει. Αλλά, στο τέλος θα (υποχρεωθεί να) την φέρει. Αν και η αλήθεια είναι ότι η Ουκρανία δεν έφυγε, από την θέση της. Είναι εκεί, που ήταν...


Παρά τα διαδεδομένα σενάρια, για τον διαμελισμό της Ουκρανίας - σενάρια που ακούγονται, κατά κόρον, από τους Δυτικούς -, η Ρωσία δεν επιδιώκει τον διαμελισμό της γειτονικής της χώρας. 

Προς φρίκη των αντιπάλων της, η ρωσική ελίτ επιδιώκει την διατήρηση ολόκληρης της Ουκρανίας, κάτω από την ρωσική επιρροή.

Και ακόμη, χειρότερα, για την Δύση, είναι πιθανό, η ρωσική ελίτ, πιεζόμενη από τις εξελίξεις και εάν οι Δυτικοί δεν προσέξουν, να οδηγηθεί στην λύση της ενσωμάτωσης των ουκρανικών εδαφών, στο ρωσικό κράτος.

Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία η Ρωσία, επί της ουσίας, δεν πρόκειται καν να τα διαπραγματευθεί και με, επίσης, δεδομένο τον βουτυροκωλισμό των Δυτικών, οι ημέρες των ναζιστικών συμμοριών, που δρουν, στο Κίεβο είναι μετρημένες.

Μπορεί οι ημέρες αυτές να είναι λιγότερες, ή περισσότερες, του αναμενομένου, κάτι που εξαρτάται, από τις εξελίξεις, αλλά είναι μετρημένες, αφού η Ρωσία απαιτεί την επαναφορά της συνταγματικής νομιμότητας, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί, μέχρι την συμφωνία της 21/2/2014, όπως είπε πανικόβλητη η Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια ζοφερή εξέλιξη θα αποτελέσει τον πολιτικό τάφο της φιλοδυτικής παράταξης, που κατέλαβε την εξουσία, στο Κίεβο, με την αμέριστη βοήθεια των Δυτικών, οι οποίοι, όμως, δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να πολεμήσουν, για να διασώσουν τα ενεργούμενά τους.

Στην ουσία, το οπερεττικό τρίο Γερμανίας – Γαλλίας – Πολωνίας δεν έκανε τίποτε περισσότερο, από το να φέρει την τέλεια καταστροφή. Οι τρεις εταίροι της Ε.Ε., υπό την ενθάρρυνση των Η.Π.Α., καθοδήγησαν και αποδέχτηκαν την ανατροπή της συμφωνίας, που οι ίδιοι είχαν συνυπογράψει, προκειμένου να στηρίξουν, βιαστικά και χωρίς κανένα πρόσχημα, την συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με επόμενο βήμα, στην σειρά, το Membership Action Plan, με το ΝΑΤΟ και την απομάκρυνση του ρωσικού στόλου, από την Ταυρική Χερσόνησο (την Κριμαία) και την Μαύρη Θάλασσα.

Είναι περισσότερο από προφανές ότι όλα αυτά έγιναν, με σκοπό να προκαλέσουν την Μόσχα, να την ταπεινώσουν, σε πρώτη φάση και στην συνέχεια να καταστήσουν την Ρωσία μια περίκλειστη και αποκομένη, από την Μεσόγειο, χώρα, αφού, με την Ουκρανία, στην επιρροή των Δυτικών, ο στόλος της, για να φθάσει στις μεσογειακές ακτές, θα έπρεπε να κατέβει από τον Βόρειο Πόλο και την Βαλτική. Μπροστά, σε μια τέτοια εξέλιξη, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, φυσικά, δεν επρόκειτο να μείνει αδρανής, αφού, πέρα από τα στρατηγικά της συμφέροντα, στην περιοχή, δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τους ρωσικούς πληθυσμούς στην Ουκρανία, να τεθούν κάτω από τον ζυγό των ναζιστικών συμμοριών του Κιέβου. 

Εάν η Ρωσία επέτρεπε να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός, αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πλήγμα στην αξιοπιστία και στο γόητρό της και θα δημιουργούσε, πέραν των άλλων και τεράστια πρακτικά προβλήματα, αφού η ίδια η Ρωσία θα δεχόταν ένα κύμα προσφύγων, κυρίως, από τις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας, αλλά και από ολόκληρη την επικράτεια της γειτονικής χώρας, αφού η επικράτηση των ναζιστών θα οδηγούσε, στην προσφυγιά, μεγάλα τμήματα των ρωσικών πληθυσμών, οι οποίοι θα προτιμούσαν την ασφάλεια της ρωσικής επικράτειας, από την παραμονή, στις εστίες τους, κάτω από το καθεστώς βίας των ναζιστών και του νέου ουκρανικού καθεστώτος, το οποίο θα ενεθάρρυνε, και θα ανεχόταν την επιβολή διακρίσεων, εις βάρος των Ρώσων και την χρήση της βίας εναντίον τους. Κάτι, που, άλλωστε, ήδη, πράττει, στα μέρη όπου φθάνει η εξουσία του. 

Φυσικά, κάτι τέτοιο η Ρωσία δεν θα το επέτρεπε να συμβεί. Και δεν θα το επιτρέψει.

Έτσι, η απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν, για την χρήση των στρατιωτικών επιλογών, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ουκρανική κρίση, αποτελεί, προς το παρόν, μια σαφέστατη προειδοποίηση, στις Η.Π.Α, στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. ως προς το ότι η Ρωσία δεν παίζει και ότι θα χρησιμοποιήσει την στρατιωτική βία, προκειμένου να επιβάλει αυτό που θεωρεί ότι συνάδει, με τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα.

Όμως, το κυριώτερο είναι ότι η Ρωσία, με την χρήση της στρατιωτικής επιλογής, δείχνει τις προθέσεις της, απέναντι στους πραξικοπηματίες του Κιέβου, στους οποίους καθιστά σαφές, με τον τρόπο αυτόν, ότι θα φύγουν, από την εξουσία, ή με το καλό, ή με το άγριο. Η Ρωσία δεν πρόκειται να επιτρέψει την παραμονή των πραξικοπηματιών και των ναζιστικών συμμοριών, που στήριξαν τους πραξικοπηματίες, στην εξουσία. Όλοι τους, είτε θα αντιμετωπίσουν την φυλακή, είτε θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την Ουκρανία, προκειμένου να επιβιώσουν. Ήδη, η εισαγγελία της Μόσχας - καθόλου αυθόρμητα - έβγαλε το πρώτο ένταλμα σύλληψης. Θα ακολουθήσουν και άλλα. Και φυσικά, η Μόσχα θα φροντίσει να εκτελεσθούν.

Όπως, σε κάθε κρίση, που προκύπτει, από την αδυσώπητη αντιπαράθεση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, η προπαγάνδα, ως μηχανισμός παραποίησης της αλήθειας και ως βασικό μέσο άσκησης επικοινωνιακής πολιτικής, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Εδώ, βλέπουμε μια φωτογραφία, στην γνήσια και στην πλαστογραφημένη εκδοχή της. Πρόκειται για ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, που τραβήχτηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2014 και απεικονίζει ανηρτημένη την φωτογραφία του ναζιστή εθνικιστή Στεπάν Μπαντέρα, ο οποίος υπήρξε συνεργάτης των ναζιστικών στρατευμάτων Κατοχής, στην Ουκρανία, όταν η Γερμανία εισέβαλε, τον Ιούνιο του 1941, στην "Σοβιετική Ένωση". Η φωτογραφία του Μπαντέρα αναρτήθηκε, από κάποια ναζιστική συμμορία, στο Κρατικό Κτίριο Διοίκησης του Κιέβου, που χρησιμοποιήθηκε, από τους διαδηλωτές, σαν αρχηγείο της εξέγερσης. Στην συνέχεια, αυτό το φωτογραφικό στιγμιότυπο, με την αναρτημένη φωτογραφία του εθνικιστή Στεπάν Μπαντέρα, παραποιήθηκε, από κάποιο φιλορωσικό συνεργείο, το οποίο αντικατέστησε την φωτογραφία του Μπαντέρα, με την φωτογραφία του Adolf Hitler. Περισσότερες πληροφορίες, για τον τρόπο του εντοπισμού της παραποίησης, στο : http://lefterisp.wordpress.com/2014/02/21/ps-2/ .

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να βρεθεί, ουσιαστικά, η Ουκρανία, εκτός του ελέγχου των Δυτικών, επειδή η ανόητη βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Βικτώρια Νούλαντ θέλησε, αυτάρεσκα, να χρήσει μια νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας, προσδιορίζοντας, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της αρεσκείας της και γράφοντας, στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τους Ρώσους, οι οποίοι, βέβαια, την παρακολουθούσαν και γνώριζαν, χαρτί και καλαμάρι, το τι σχεδίαζε, η ίδια και οι Ευρωπαίοι εταίροι της, τους οποίους στόλιζε, καταλλήλως, με το διαβόητο "Fuck E.U."!

Όπως φαίνεται, η ρωσική ηγεσία δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί άλλο τα καμώματα των Δυτικών, οι οποίοι έβαλαν την ουκρανική ηγεσία (και τον Γιανούκοβιτς και την αντιπολίτευση) να προβεί σε μια επιλογή, ανάμεσα στην Δύση και στην Ρωσία - μια επιλογή, η οποία βρισκόταν, εκτός πάσης πραγματικότητας - και υποστήριξαν την αντιπολίτευση, με πλήρη αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, για την ανατροπή της κυβέρνησης, στρατολογώντας τις νεοναζιστικές συμμορίες, προκειμένου να κερδίσουν την μάχη, στους δρόμους του Κιέβου.


Η αλήθεια είναι ότι το κατάφεραν και έριξαν την κυβέρνηση, αλλά οι σχεδιαστές και τα ενεργούμενά τους έχουν πρόβλημα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα εντόπια ενεργούμενα των Δυτικών.


Έτσι, η Πολωνία και η Λιθουανία έχουν ειδικό πρόβλημα, με τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Κατηγορούνται - και οι κατηγορίες ευσταθούν - ότι εκπαίδευσαν, στα εδάφη τους, σε ειδικά κέντρα, του ΝΑΤΟ και σε εκτέλεση ενός συγκεκριμένου αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, τους νεοναζιστές, που έριξαν τον Γιανούκοβιτς. Φυσικά και οι δύο χώρες έχουν απειληθεί με αντίποινα, από τον Πούτιν. Μόνο που το είδος των αντιποίνων είναι άγνωστο, προς το παρόν. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ηγεσίες των χωρών αυτών έχουν τρομοκρατηθεί - και καλώς έχουν τρομοκρατηθεί, διότι έπραξαν, όσα έπραξαν, αποδεχόμενοι να παίξουν τον ρόλο των πρωτοπαλίκαρων των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ κα των Γερμανών - και τρέχουν να κρυφτούν, μέσα στα φουστάνια των Αμερικανών, φοβούμενες την οργή των Ρώσων. Μιαν οργή, που, χωρίς λόγο και απερίσκεπτα, οι ίδιες προκάλεσαν.

Το ουσιαστικό πρόβλημα των πραξικοπηματιών του Κιέβου, αλλά και των Δυτικών, που τους παρακίνησαν να καταλάβουν την εξουσία, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού δεν έχει σκοπό να εμπλακεί σε κανέναν πόλεμο, ενώ είναι σαφές, από την ουσιαστική διάλυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, ότι, ούτε οι πραξικοπηματίες, εκτός από τις ολιγάριθμες ναζιστικές συμμορίες, που είναι ανύπαρκτες, ως στρατιωτική δύναμη, ούτε οι Δυτικοί μπορούν να ξεκινήσουν, ή να στηρίξουν στρατιωτικές επιχειρήσεις άμυνας, απέναντι στις ρωσικές δυνάμεις. Όλος, σχεδόν, ο πολεμικός στόλος της χώρας έχει προσχωρήσει στους Ρώσους, ενώ ο στρατός ξηράς και η πολεμική αεροπορία ετοιμάζονται να πράξουν το ίδιο, αφού και οι στρατιωτικοί έχουν το ίδιο πρόβλημα εθνικής συνείδησης και ταυτότητας, όπως και οι πολίτες αυτής της χώρας.

Οσον αφορά τις Η.Π.Α. - διότι μόνο οι ΗΠΑ μετρούν, στρατιωτικά, απέναντι στους Ρώσους - αυτές βρίσκονται, σε δυσχερή θέση, όπως φάνηκε και από την αναποφασιστικότητά τους, στην περίπτωση της συριακής κρίσης, όπου υποχρεώθηκαν να συμμαζέψουν τις απειλές τους. Το κέντρο βάρους των στρατιωτικών δραστηριοτήτων τους έχει μεταφερθεί, στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκειμένου να ανασχεθεί ο ανερχόμενος κινεζικός γίγαντας, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να εστιάσουν, στην Ρωσία. Δυστυχώς, για την αμερικανική ελίτ, η στρατιωτική αναμέτρηση, με την Ρωσία είναι εκτός παιχνιδιού. 

Αλλά και το οικονομικό συμφέρον της Ουκρανίας είναι αμφίβολο αν βρίσκεται στην σύνδεσή της, με την Ε.Ε. Η αλήθεια είναι ότι οι προσανατολισμοί των εμπορικών της σχέσεων, οι εισαγωγές και οι εξαγωγές της την ωθούν, προς την Ευρασιατική Ένωση, με την Ρωσία, την Λευκορωσία, το Καζακστάν και όποιον άλλο συμμετάσχει, σε αυτήν, αφού οι οικονομικές σχέσεις, με την Ρωσία και τα κράτη αυτά, βρίσκονται, σε μια συνεχή άνοδο, η οποία είναι και αλματώδης.

Από την άλλλη πλευρά, η Ε.Ε., η οποία βρίσκεται σε μια μακρόσυρτη στασιμότητα, δεν έχει - και δεν θέλει - να προσφέρει κάτι το ουσιαστικό, για την ουκρανική οικονομία - πέραν του ... Δ.Ν.Τ. Αν η Ουκρανία υπογράψει συμφωνία σύνδεσης, με την Ε.Ε., θέτοντάς την Ρωσία και την Ευρασιατική Ένωση, εκτός ουσιωδών οικονομικών συναλλαγών, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αντισταθμίσουν τις απώλειες της ουκρανικής βιομηχανίας, επί πολλά χρόνια, με ετήσια ποσά της τάξης των 20 εκατ. €.

Αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει - και κυρίως δεν θέλει - να δώσει τέτοια ποσά, στην Ουκρανία, αφού αυτού του είδους οι υποχρεώσεις θα οδηγήσουν την ευρωζώνη και την Ε.Ε., σε μια πλήρη χρεωκοπία της τωρινής θεσμικής τους συγκρότησης, η οποία, άλλωστε, είναι, ούτως, ή άλλως, από μόνη της, άκρως, επισφαλής.

Έτσι,  όλα οδηγούν την Ουκρανία - και όχι μόνο την Ουκρανία - στην αγκαλιά της Ρωσίας. Η είσοδος της Ουκρανίας στην Ευρασιατική Ένωση, με δεδομένο ότι η Γερμανία και οι Η.Π.Α. επιδεικνύουν μια φιλάργυρη, έως, ανοικτά, τσιγγούνικη συμπεριφορά, σε βάθος χρόνου, θα είναι επιβοηθητική, για την Ουκρανία, λόγω της συμπληρωματικότητας, η οποία υπάρχει, από την εποχή, ακόμη, της "Σοβιετικής Ένωσης", ανάμεσα στις βιομηχανίες των δύο χωρών. Άλλωστε, τα μεγέθη μιλούν, μόνα τους, αφού οι ουκρανικές εξαγωγές, προς την Ρωσία, έχουν ξεπεράσει, το 24%, από το 14%, που ήσαν πριν από 10 χρόνια και, όπως είπαμε, βαίνουν αυξανόμενες, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, όπως, άλλωστε, συμβαίνει και με τις άλλες χώρες της Ευρασιατικής Ένωσης, η οποία, ως οικονομικός χώρος, υπό κατασκευή, έχει πολύν δρόμο, για να προχωρήσει και βρίσκεται, μακριά, από το να έχει αναπτύξει πλήρως τις δυνατότητές της.

Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, του οποίου οι ναζιστές διάδοχοι του Στεπάν Μπαντέρα, γκρέμισαν τα αγάλματα, στο Κίεβο, είναι δεδομένο ότι, ιστορικά, αδικείται από αυτούς και από τους πραξικοπηματίες, τους οποίους αυτές οι ναζιστικές συμμορίες στήριξαν, αφού ο ηγέτης των μπολσεβίκων είναι ο πραγματικός ιδρυτής του πρώτου ουκρανικού κράτους, στην Ιστορία, αν και τώρα, αντιμετωπίζεται ως ένα σύμβολο αυτού που ουδέποτε θέλησε να είναι και που ουδέποτε ήταν. Δηλαδή, θεωρείται, χρησιμοποιείται και αντιμετωπίζεται, σαν ένα σύμβολο του ρωσικού εθνικισμού. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η Ιστορία είναι πουτάνα. Και σαν πουτάνα, που είναι, κάνει και παίζει πολλά παιχνίδια, τα οποία ουδείς μπορεί να προβλέψει...



Η Ρωσία έχει, πλέον, διδαχθεί, από τα ολέθρια σφάλματα του Λένιν, ο οποίος είναι ο πραγματικός ιδρυτής του ουκρανικού κράτους και εκείνος, ο οποίος έδωσε την πρώτη ουσιαστική και πραγματική ώθηση, για την έναρξη της διαδικασίας γέννησης του ουκρανικού έθνους, όσο και αν αυτή έμεινε ανολοκλήρωτη, με αποτέλεσμα, μέσα από μιαν, ακόμη, πανουργία της Ιστορίας, να έλθουν οι ναζιστές (μια φορά το 1941 και άλλη μια φορά, τώρα), για να συνεχίσουν αυτό το έργο, του οποίου η εκκίνηση ανάγεται, στους μπολσεβίκους. Και φυσικά, η παρούσα ρωσική ηγεσία, ήδη, ενεργεί ούτως ώστε αυτή η διαδικασία να ανακοπεί και να αναστραφεί.

Μέσα στα πλαίσια αυτά, κάθε άλλη επιλογή, όπως ο διαμελισμός της Ουκρανίας και η οποία επιλογή θα επιτρέπει, στους Δυτικούς, να θέσουν, υπό την επιρροή τους, έστω και ένα τμήμα (μικρότερο, ή μεγαλύτερο) της χώρας αυτής, θα αποτελεί ήττα, για την Ρωσία, με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, εις βάρος της δικής της ασφάλειας.

Ως εκ τούτου, μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, από την ρωσική ελίτ. Και δεν είναι λογικό να γίνει αποδεκτή.


Αλλά η τωρινή ουκρανική κρίση δεν είναι, μόνον - και δεν είναι κυρίως - προϊόν κάποιων οικονομικών και εθνικών  επιλογών. Είναι προϊόν των ευρύτερων αγωνιωδών γεωστρατηγικών προσανατολισμών και επιδιώξεων των Δυτικών να καταστήσουν την Ρωσία μια περίκλειστη χώρα, με σκοπό την περαιτέρω αποδυνάμωσή της, την αποφυγή της συγκρότησης της Ευρασιατικής Ένωσης, υπό την αιγίδα της Μόσχας και την εξουδετέρωση της διαφαινόμενης - και δυσκόλως κρυπτόμενης, πλέον - συμμαχίας της με την Κίνα.

Η Δύση (δηλαδή οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε., που σήμερα, παράγουν πάνω από το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ, καθώς και πάνω από το 26% των παγκόσμιων εξαγωγών και πάνω από το 32% των παγκόσμιών εισαγωγών), διαβλέποντας ότι η, εντός μιας δεκαετίας, ολοκλήρωση αυτής της πλανητικής συμμαχίας του επανακάμπτοντος ευρασιατικού γίγαντα, με τον ωριμάζοντα, συν τω χρόνω, ασιατικό γίγαντα, απειλεί να την μετατρέψει, σε ουραγό των διεθνών πραγμάτων, με αποτέλεσμα να βρεθεί, προ του κινδύνου να τεθεί, κάτω από την απειλή τελεσιγράφων, για την παράδοση των σκήπτρων και της παγκόσμιας κυριαρχίας, τα οποία τελεσίγραφα, τότε, δεν θα μπορεί να αγνοήσει και στα οποία θα πρέπει να απαντήσει, είτε με την υποταγή της, στις θελήσεις των αντιπάλων της, είτε να πολεμήσει, για να τα αντικρούσει, προσπαθεί να αποδιοργανώσει την αναρρώσασα, από την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", Ρωσία, να την περιθωριοποιήσει και σε απώτερη φάση, να την τεμαχίσει.

Η κρίση, στην Ουκρανία, όπως και όλες οι άλλες κρίσεις, που προέκυψαν, στον χώρο της Μεσογείου, από το 2009, εντάσσονται, σε αυτήν την πείσμονα πολιτική και ως κεντρικό σχεδιαστή και καθοδηγητή έχουν τις Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Βέβαια και ο σχεδιασμός και η καθοδήγηση και η εκτέλεση πάσχουν και σκοντάφτουν, στην ρωσική αποφασιστικότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Δυτικοί δεν θα επιμείνουν. Θα επιμείνουν. Και πολύ, μάλιστα.

Αλλά, η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος κυλάει, εις βάρος τους...