Η Wehrmacht, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1941-1945), ο αρχαιολογικός χώρος της Πλατείας Κοτζιά (9ος αιώνας πΧ-4ος αιώνας μΧ), ο τάφος του Ξέρξη, τον 5ο αιώνα πΧ, η Θεσσαλονίκη (1880-2025), η Αθήνα (1907-1980), ο χωρισμός του ενιαίου χωριού Κοσοβίτσα, κατά την χάραξη των ελληνοαλβανικών συνόρων, το 1923, η δολοφονία του Θόδωρου Λαδά, από τους σταλινικούς, το 1927, ο Frank Sinatra και η Ava Gardner, το 1950, η μετατροπή του αυτοκινήτου, σε μοτοσικλέτα, στην έρημο, το 1993, το φράγμα των Τριών Φαραγγιών, στην Κίνα, αυξάνει την ημέρα, στην Γη (2012-2025), το τρένο, στην έρημο της Μαυριτανίας, το 2025 και μετέπειτα (151).
1-2/1944 Ρωσία, “Σοβιετική Ενωση”. Η Wehrmacht, στον πόλεμο. Στιγμές, άνθρωποι και απομεινάρια.
1941 1942 Ρωσία, “Σοβιετική Ένωση”. Γερμανοί στρατιώτες, από το καλοκαίρι, στον χειμώνα, στο ανατολικό μέτωπο.
1944 - 1945 Πρωσία. Η Wehrmacht, στο ανατολικό μέτωπο.
5/4/1941 Βουλγαρία. Τα γερμανικά στρατεύματα έτοιμα, για την εισβολή, στην Ελλάδα.
4/1941 Αξιός ποταμός. Η πρόχειρη γέφυρα, που έστησε το γερμανικό Μηχανικό, δίπλα, στην κατεστραμμένη γέφυρα.
5/1941 Ηράκλειο, Κρήτη. Γερμανοί αλεξιπτωτιστές ξεκουράζονται και κάνουν τσιγάρο.
1942. Καστέλλι Ηρακλείου, Κρήτη. Χωρικοί, σε καταναγκαστική εργασία, καθώς κατασκευάζουν θέση γερμανικού Α/Α πυροβόλου του αεροδρομίου.
1945 Αμβούργο, Γερμανία. Δυο μικρά παιδιά στέκονται σε έναν δρόμο, στα ερείπια της πόλης. Το 2003, μετά από 58 χρόνια, ο μικρός της φωτογραφίας, στέκεται, στο ίδιο σημείο, κρατώντας μια άλλη φωτογραφία των δυο παιδιών που είναι μεγαλωμένα, στο ίδιο σημείο, λίγα χρόνια μετά.
3/1945 Saarbrücken Γερμανια. Γερμανός αξιωματικός τρώει, ενώ κάθεται, ανάμεσα, στα ερείπια της γερμανικής πόλης - φρούριο, κατά μήκος της γραμμής Siegfried.
5/1945 Βαυαρία. Κομβόι Γερμανών κρατουμένων πραγματοποιεί πορεία, σε αυτοκινητόδρομο.
1945 Βερολίνο. Τα ερείπια του Reichstag.
4/1945 Βεύη, νόμος Φλώρινας. Στην είσοδο του χωριού.
9ος αιώνας πΧ - 4ος αιώνας μΧ. Αθήνα. Ο αρχαιολογικός χώρος της Πλατείας Κοτζιά βρίσκεται έναντι του Δημαρχείου της πόλης των Αθηνών. Τα ευρήματα στην περιοχή ήταν πυκνά και σημαντικά, καθώς ο χώρος αυτός βρίσκεται αμέσως έξω από την οχύρωση της κλασικής Αθήνας, τμήμα της οποίας έχει αποκαλυφτεί και διατηρηθεί στο κτήριο της Εθνικής Τράπεζας και στον πεζόδρομο της οδού Αιόλου. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως τρεις αρχαίους δρόμους, πυκνό νεκροταφείο που καλύπτει ευρύ χρονολογικό φάσμα από τους πρωτογεωμετρικούς (9ος αιώνας π.Χ.) έως και τους υστερορωμαϊκούς χρόνους (3ος αιώνας μ.Χ.), μεγάλο συγκρότημα εργαστηρίων κεραμικής των ύστερων Ρωμαϊκών χρόνων (τέλη 3ου - 4ος αιώνας μ.Χ.) και πολλά οικιστικά κατάλοιπα.
Το κεντρικό τμήμα του αρχαιολογικού χώρου διασχίζει τμήμα μιας βασικής οδικής αρτηρίας που ξεκινούσε από τις πύλες του αρχαίου τείχους (Εθνική Τράπεζα) και οδηγούσε προς τους βόρειους δήμους της Αττικής. Πρόκειται για τη γνωστή Αχαρνική οδό. Ο δρόμος αυτός, όπως προκύπτει από τη στρωματογραφική έρευνα των οδοστρωμάτων, χαράχτηκε μετά το 480 π.Χ. με έντονη χρήση κατά τον 5ο αιώνα. π.Χ. Στις δύο πλευρές της παραπάνω οδού εκτεινόταν το νεκροταφείο όπου βρέθηκε πλήθος κτερισμάτων που συνόδευε τις ταφές ή τις πυρές του σε όλες τις περιόδους χρήσης του. Πρόκειται για πήλινα αγγεία όλων των τύπων που σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτίστηκαν με γνωστά εργαστήρια της αρχαιότητας, ειδώλια ανθρωπίνων μορφών και ζώων, γυάλινα και πήλινα μυροδοχεία, χάλκινα κάτοπτρα, χρυσά κοσμήματα, νομίσματα και άλλα αντικείμενα. Σε όλη την έκταση της ανασκαφής βρέθηκαν πολυάριθμα επιτύμβια μέλη (κιονίσκοι, στήλες, μαρμάρινα αγγεία), τα οποία στήνονταν πάνω από τους τάφους. Αρκετά από αυτά έφεραν επιγραφές που μαρτυρούν τα ονόματα και την καταγωγή των ενταφιασθέντων. Στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα. μ.Χ., μετά την καταστροφική εισβολή των Ερούλων στην Αθήνα, ο χώρος παύει να χρησιμοποιείται συστηματικά ως νεκροταφείο και το μεγαλύτερο τμήμα του καταλαμβάνεται από συγκρότημα εργαστηρίων κεραμικής. Τα εργαστήρια αυτά φαίνεται πως λειτουργούν και κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ., εποχή ακμής για την Αθήνα. Από το υλικό που βρέθηκε μέσα και γύρω από τους κλιβάνους, συμπεραίνουμε πως η παραγωγή των εργαστηρίων περιελάμβανε αγγεία, οικιακά σκεύη, λυχνάρια, κεραμίδες και ακροκέραμα. Με αφορμή την κατασκευή υπόγειου σταθμού αυτοκινήτων πραγματοποιήθηκε από το 1985 έως το 1988 μεγάλη ανασκαφική έρευνα στην πλατεία Δημαρχείου σε έκταση 7000 τ.μ., ενώ συμπληρωματική έρευνα διεξήχθη στους χώρους εισόδων - εξόδων του Σταθμού τα έτη 1998-1999. Μετά την ολοκλήρωση της ανασκαφικής έρευνας αποφασίστηκε η διατήρηση του πιο αντιπροσωπευτικού τμήματος της ανασκαφής και έτσι δημιουργήθηκε ένας αρχαιολογικός χώρος που περιφράχτηκε, συντηρήθηκε, αναδείχτηκε και αποδόθηκε στο κοινό. Τα έτη 2003 και 2004 έγιναν έργα συντηρήσεως, διαμορφώσεως αποκαταστάσεως των παρειών και αναδείξεως του χώρου ως σύνολο.
Όλγα Ζαχαριάδου, αρχαιολόγος.
5ος αιώνας πΧ. Περσία. O τάφος του Ξέρξη φωλιασμένος, στο βουνό Νακς ε-Ρουστάμ, σε μια μικρή διαδρομή, από την Περσέπολη, είναι σκαλισμένος, μέσα στους βράχους, παρουσιάζοντας την απίστευτη δεξιοτεχνία της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Τα περίπλοκα σχέδια χαραγμένα στην πέτρα αντανακλούν τη δύναμη και το μεγαλείο εποχής του. Είναι ένα εκπληκτικό θέαμα, που συνδυάζει φύση και ανθρώπινη εφευρετικότητα και στέκεται ως φόρος τιμής, στον Πέρση βασιλιά.
1880 Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Ο Λευκός Πύργος.
1890 Πειραιάς. Η Βασιλέως Γεωργίου, μέχρι το Δημοτικό Θέατρο, τον λόφο της Καστέλας, με ελάχιστα σπίτια.
1907 Αθήνα. Το ιππήλατο τραμ Ομόνοιας - Αχαρνών.
1918 Θεσσαλονίκη. Θέα της παραλίας, από τον Λευκό Πύργο.
1920 Αθήνα. Άποψη, από την Ακρόπολη, προς Αστεροσκοπείο.
1930 Αθήνα, Κολωνάκι. Οι οδοί Σκουφά και Λυκαβηττού.
7/3/1932 Κηφισιά, Κοκκιναράς. Τρεις μαθήτριες, σε σχολική εκδρομή. Ήταν Σάββατο, λίγες ημέρες, μετά το Πάσχα. Ενθύμιον εκδρομής Πρώτης Λυκείου.
1947 Αθήνα. Έξω, από τον φούρνο.
1950 Δροσιά. Λεωφορείο μάρκας Volvo το 1950. Αστική γραμμή. Δρομολόγιο Νο23.
1950 (δεκαετία). Ο Frank Sinatra και η Ava Gardner : Ο πιο παθιασμένος έρωτας στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, που κατέληξε, στο “The lady is a tramp”…
Υπήρξε ένας από τους πιο δυνατούς έρωτες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτός, ο Frank Sinatra, ήταν ίσως ο πιο προικισμένος τραγουδιστής και ηθοποιός της γενιάς του. Εκείνη, η Αβα Γκάρντνερ, μία από τις ωραιότερες γυναίκες, που ανέδειξαν, ποτέ, τα αμερικανικά studios. Λογικά, ήταν φτιαγμένοι, για να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, σαν να μετέφεραν την ζωή τους, στον κινηματογράφο. Αν και έζησαν, κινηματογραφικά, η σχέση τους κάηκε, σαν, σε film noire, μέσα, στο πάθος, τον εγωισμό, το αλκοόλ και την βία. Ένας, από τους πιο διαδεδομένους και καλύτερα, τεκμηριωμένους μύθους του Χόλιγουντ, είναι ότι ο Frank Sinatra και η Ava Gardner συνέχισαν να αγαπούν ο ένας τον άλλο, μετά το διαζύγιό τους, το 1957. Η Ava Gardner είχε ένα μοναδικό χάρισμα, ανάμεσα, σε πολλά άλλα, που την ανέδειξαν, σε μια γυναίκα, με πολύ στυλ: παντρεύτηκε, με τρεις δύσκολους άνδρες και παρέμεινε φίλη και με τους τρεις, μετά τα αντίστοιχα διαζύγια. Στην περίπτωση, όμως, του Frank Sinatra, ήταν κάτι περισσότερο, από φιλία : η σπίθα, ποτέ, δεν έσβησε. Η ίδια η ηθοποιός το διηγείται, στα απομνημονεύματά της (Ava Gardner, «Με την δική της φωνή».) : «Μπορεί να ήμασταν, σε διαφορετικές πόλεις, σε διαφορετικές χώρες, αλλά, ποτέ, δεν ήμασταν, χώρια. Και από καιρού εις καιρόν, ο Frank μου τηλεφωνούσε, στνη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στην Ρώμη, στην Νέα Υόρκη, όπου κι αν ήμουν, και έλεγε : "Ava, ας προσπαθήσουμε, ξανά". Κι εγώ έλεγα, "Εντάξει!" και τα παρατούσα όλα, μερικές φορές, ακόμη και ένα ρόλο, σε κάποια ταινία. Και ήταν υπέροχα, αλλά δεν διαρκούσε, πάνω από μια ημέρα. Κι έφευγα, πάλι, τρέχοντας, τρέχοντας, στα αλήθεια. Ποτέ δεν καταφέρναμε να καταλάβουμε, τελείως, γιατί δεν λειτούργησε και γιατί, ποτέ, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει». Δεν λειτούργησε, γιατί και οι δύο ήσαν, εξίσου, γοητευτικοί, παθιασμένοι, ζηλιάρηδες και αλκοολικοί. Και επειδή ο Τύπος, ποτέ, δεν τους άφησε ήσυχους. Και επειδή οι σταδιοδρομίες τους, τούς οδηγούσαν, σε εντελώς, αντίθετες κατευθύνσεις. Η Ava Gardner ήταν ένα ντροπαλό κορίτσι του Νότου, από ταπεινή οικογένεια χωρικών, με καταγωγή, από την Ιρλανδία και την Σκωτία. Μεγάλωσε μέσα σε φυτείες καπνού, δουλεύοντας και η ίδια, στην συλλογή των φύλλων και εξοικονομώντας τα χρήματα, για να πηγαίνει, κάθε εβδομάδα, στο μοναδικό κινηματογράφο του Σμίθφιλντ. Ο αγαπημένος ηθοποιός της εφηβείας της, ο Clark Gable και η αγαπημένη της ταινία, όπου πρωταγωνιστούσε, η «Μια γυναίκα πειρασμός». Τότε δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι, πολλά χρόνια αργότερα, θα γινόταν η ίδια πρωταγωνίστρια σε μια νέα έκδοση της ταινίας με τίτλο «Μογκάμπο» και ότι θα είχε τον ίδιο τον Clark Gable συμπρωταγωνιστή. Ήταν, απίστευτα, όμορφη, από την παιδική της ηλικία. Η κορμοστασιά της, τα πράσινα μάτια, το μεταξένιο δέρμα, το λακκάκι στο πιγούνι. Ο Λάρι Ταρ, φωτογράφος, από την Νέα Υόρκη, που είχε παντρευτεί την μεγαλύτερη αδελφή της, την Μπάπι, έστειλε κάποια πορτρέτα της, στα στούντιο της Μέτρο Γκόλντγουιν Μάγερ, όπου, σύντομα, την προσέλαβαν, προσθέτοντάς την, στον κατάλογο των νέων ταλέντων, τα οποία, πιθανόν, να μη χρησιμοποιήσουν, ποτέ. Η Αβα δεν ονειρευόταν να παίξει στον κινηματογράφο, αλλά δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ήταν καλύτερο από το να παρακολουθεί μαθήματα για να γίνει δακτυλογράφος. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Συνεσταλμένη, κατά βάθος, με μεγάλη ανασφάλεια, για τις υποκριτικές της ικανότητες, τις οποίες δεν θεώρησε, ποτέ, σημαντικές, σαστισμένη, από τον αντίκτυπο, που είχε η ομορφιά της, στους άλλους
1960 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Το θέατρο, κάτω από τον Λευκό Πύργο.
1961 Αθήνα. Μια νύχτα στον «Ορφέα» : Ο Γιώργος Μούτσιος, η Νάνα Μούσχουρη, ο Πάνος Τζανετής και ο Μάνος Χατζιδάκις φωτογραφίζονται, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο παρασκήνιο μιας μουσικής βραδιάς, που δόθηκε, στο θέατρο «Ορφέας», με παρουσιαστή τον ηθοποιό. «Ο Μάνος ήταν ένα μεγάλο πνεύμα», έχει πει η Νάνα Μούσχουρη. «Είχε έμπνευση και φοβερό ταλέντο. Ήταν αυθόρμητος και λάτρευε την ζωή. Αγαπούσε την απλότητα. Ήταν ένας «εστέτ». Όταν γνωριστήκαμε, μου ζήτησε να πω κάποια τραγούδια του. Συνήθως, πήγαινα σπίτι του, κατά τις 2 το μεσημέρι, όταν ξυπνούσε, γιατί δεν κοιμόταν ποτέ, πριν τις 5-6 το πρωί. Καθόταν, στο πιάνο, με τσιγάρο και καφέ και άρχιζε να μου παίζει νότες. Πάνω στις νότες, έβαζε λόγια. Κάπως έτσι, έγραψε τα «Παιδιά του Πειραιά». Ήθελε οι λέξεις να ηχούν, σε απόλυτη αρμονία, με τις νότες. Για να τραγουδήσεις τον πόνο, ήθελε να πονέσεις. την έμπνευση την σεβόταν, πολύ. Μπορεί να φεύγαμε, κατά τις 5 το πρωί, από του «Φλόκα», ο Γκάτσος, με πήγαινε, με ταξί σπίτι και μετά συνέχιζε, για το δικό του και μόλις, έφθανα, μου τηλεφωνούσε ο Μάνος και μου έλεγε : «Πάρε ταξί και έλα σπίτι».
1961 Αθήνα. Η ηθοποιός Λίλυ Παπαγιάννη.
12-13/8/1961 Βερολίνο. Το τείχος κτίστηκε, σε μια νύκτα.
1962 Πειραιάς. Οι οδοί Χαριλάου Τρικούπη και Καραΐσκου.
1980 Αθήνα. Οδός Ερμού.
1993 Έρημος Σαχάρα, Μαρόκο. Ο Émile Leray, ένας Γάλλος ηλεκτρολόγος, έμεινε, στην μέση της αφρικανικής ερήμου, οδηγώντας ένα παλαιό Citroën 2CV, έξω από το Μαρόκο, προκειμένου να μεταβεί, σε μια στρατιωτική εγκατάσταση. Το αυτοκίνητό του κτύπησε, σε έναν βράχο και έπαθε πολύ σοβαρή ζημιά. Δεν μπορούσε να το επισκευάσει, επί τόπου και το να καλύψει την απόσταση, περπατώντας ήταν κάτι πολύ παρακινδυνευμένο, σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον. Οπότε, έβαλε σε εφαρμογή μια τρελλή, πλην όμως, μεγαλοφυή ιδέα : να μετατρέψει το κατεστραμμένο του αυτοκίνητο, σε μοτοσυκλέτα.
Με τα εργαλεία, που είχε μαζί του και ανακυκλώνοντας εξαρτήματα του αυτοκινήτου, έφτιαξε μια λειτουργική μοτοσυκλέτα, σε 12 ημέρες, χρησιμοποιώντας τα εφόδια, που είχε μαζί του (φαγητό και νερό), στο πόρτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Κόντυνε το σασί, ταίριαξε δύο τροχούς, και μετακίνησε τον κινητήρα, στο κέντρο. Κατάφερε να βγει, από την έρημο και να επιστρέψει, στον πολιτισμό, με επιστέγασμα του επιτεύγματός του μια... πολύ θερμή υποδοχή, από την μαροκινή αστυνομία, η οποία του έκοψε πρόστιμο, καθόσον οδηγούσε ένα όχημα, το οποίο δεν ταίριαζε, με την άδεια κυκλοφορίας του. Η αυτοσχέδια μοτοσυκλέτα του υπάρχει, μέχρι σήμερα.
2012 - 2025. Το Φράγμα των Τριών Φαραγγιών βρίσκεται, στον ποταμό Γιανγκτσέ, στην επαρχία Χουμπέι και ολοκληρώθηκε, το 2012. Έχει μήκος 2.335 μέτρα και ύψος 185 μέτρα, ενώ η δεξαμενή του βρίσκεται, σε ύψος 175 μέτρων, πάνω από την στάθμη της θάλασσας. Με ισχύ 22.500 μεγαβάτ, το φράγμα παράγει ενέργεια ισοδύναμη, με 15 πυρηνικούς αντιδραστήρες. Παράλληλα, παίζει καθοριστικό ρόλο, στην μείωση της χρήσης άνθρακα, στην Κίνα, συμβάλλοντας, σημαντικά, στον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Σύμφωνα με τη NASA, ένα από τα πιο φιλόδοξα και αμφιλεγόμενα τεχνικά έργα στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει... κοσμικές συνέπειες. Το Φράγμα των Τριών Φαραγγιών και συγκεκριμένα, η τεράστια δεξαμενή του φράγματος επηρεάζει την περιστροφή της Γης, αυξάνοντας, ελαφρώς, την διάρκεια της ημέρας.
Ο γεωφυσικός της NASA δρ Μπέντζαμιν Φονγκ Τσάο, από το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard, εξηγεί ότι η μαζική ανακατανομή νερού, που προκαλεί το φράγμα, μεταβάλλει την ροπή αδράνειας του πλανήτη, με αποτέλεσμα να επιβραδύνεται, ελαφρώς, η περιστροφή του. Η NASA επιβεβαίωσε ότι ένα τεράστιο ανθρώπινο έργο επιβραδύνει την περιστροφή της Γης, λόγω του μεγέθους του.
Πώς αλλάζει η διάρκεια της ημέρας
Η NASA υπολογίζει ότι η ημέρα, στην Γη, έχει αυξηθεί, κατά 0,06 μικροδευτερόλεπτα, εξ αιτίας της λειτουργίας του φράγματος. Μπορεί η αλλαγή να φαίνεται αμελητέα, ωστόσο πρόκειται, για μετρήσιμη μεταβολή, που καταγράφεται, από τα υπερσύγχρονα όργανα παρατήρησης της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της αλλαγής, ο δρ Τσάο σημειώνει, χαρακτηριστικά, ότι η προσθήκη 0,06 μικροδευτερολέπτων, ανά ημέρα, θα ισοδυναμούσε, με μια συνολική αύξηση, περισσότερο των 3 ημερών, στην διάρκεια της ύπαρξης του σύμπαντος.
Μετατοπίζεται και ο άξονας της Γης.
Η επίδραση του φράγματος δεν περιορίζεται, μόνο, στην διάρκεια της ημέρας. Οι επιστήμονες της NASA υποστηρίζουν ότι η μετατόπιση τεράστιου όγκου νερού έχει προκαλέσει μετατόπιση του άξονα της Γης, κατά, περίπου, 2 εκατοστά. Το φαινόμενο αυτό εξηγείται, με παρόμοιο τρόπο, με έναν πατινέρ, που επιβραδύνει την περιστροφή του, ανοίγοντας τα χέρια του. Όταν μετατοπίζεται μάζα, σε ένα περιστρεφόμενο σύστημα, αλλάζει και η ταχύτητα περιστροφής του. Παρότι οι αλλαγές, στον πλανήτη, είναι, εξαιρετικά, μικρές, για να επηρεάσουν την καθημερινότητά μας, εγείρονται νέα ερωτήματα, για τις επιπτώσεις τέτοιων γιγαντιαίων έργων, στην ισορροπία της φύσης και του πλανήτη συνολικά. Όσο, για το τι μπορεί να κάνει κανείς, με τα, επιπλέον, 0,06 δευτερόλεπτα, που «κερδήθηκαν»; Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος προλαβαίνει να αναγνωρίσει μια μυρωδιά και ένας σκύλος μπορεί να προσδιορίσει την κατεύθυνση ενός ήχου. Αλλά μέχρι εκεί…
2024 Αγία Μαρίνα/Κοσοβίτσα. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Μια παράδοξη ιστορία. Το 1923, η ελληνοαλβανική επιτροπή, για την χάραξη των συνόρων των δύο χωρών, αποφάσισε, κυριολεκτικά, να χωρίσει το ενιαίο χωριό Κοσοβίτσα, ανάμεσα, στην Ελλάδα και την Αλβανία. Έτσι το χωριό, απέκτησε σύνορα, στο εσωτερικό του, με το μεγαλύτερο μέρος της Κοσοβίτσας να πηγαίνει στην αλβανική επικράτεια και μια συνοικία του χωριού, η Αγία Μαρίνα, να περασει, στην ελληνική επικράτεια.Το γιατί έγινε αυτό, είναι άγνωστο, αφού οι κάτοικοι του ενιαίου χωριού ήσαν όλοι Έλληνες. Έτσι, από το 1943, μέχρι το 1992, έκλεισαν, ερμητικά, τα σύνορα και οι γειτονες κάτοικοι του χωριού και οι συγγενείς δεν ήταν δυνατόν να συναντηθούν. Τελικά, η επικοινωνία αποκαταστάθηκε, από το 1992, με την αυτοδιάλυση του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Σχόλια