ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Τυπική εικόνα της ελληνικής επαρχίας  κατά την δεκαετία του 1930 : Κάπως έτσι φαντάζονται και σε μια τέτοια κατάσταση φαντασιώνονται οι διανοούμενοι της ελληνικής αριστεράς τον σημερινό ελληνικό καπιταλισμό. Φυσικά αυτή η αντίληψη είναι μια φαντασίωση και δεν εκφράζει καμμία πραγματικότητα, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός, ως τάξη μεγέθους, είναι ο 22 ος στον κόσμο. (Η photo είναι αναμνηστική κρατικής εορτής, μιας από τις πρώτες επετείους της εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της 4ης Αύγουστου και έχει τραβηχθεί στο χωριό Βασιλειάδα του νομού Καστοριάς).   " Καθόλου αόρατος ο ελληνικός καπιταλισμός. (Αόρατος είναι και θα παραμείνει αόρατος, σε όσους δεν θέλουν να τον δουν – αυτόν και τα μεγέθη του). Ας πω και εγώ μια κουβέντα παραπάνω, για τον εγχώριο καπιταλισμό μας. Με 32.100 δολλάρια, κατά κεφαλήν εισόδημα , με ένα επίσημο ΑΕΠ της τάξης των 341 δισ. δολλαρίων και με μια παραοικονομία, που μαζί με την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, αριθμε

Winston Churchill - Ως υπουργός Οικονομικών, βύθισε στο χάος την βρετανική οικονομία, κατά την δεκαετία του 1920, με την υπεράσπιση της σκληρής λίρας, κόντρα στις συμβουλές του Κέϋνς. Αυτήν την καταστροφική πολιτική ακολουθούν, σήμερα, οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης. " Πραγματικά σαρωτικός ο καλός φίλος “Βασικά οικονομικά λάθη” με το παραπάνω σημείωμα. Συμφωνώ σχεδόν σε όλα, με την απλή λογική του – διότι αυτό που λείπει σήμερα στην χώρα μας, ύστερα από το σοκ που δέχτηκε ο ελληνικός πληθυσμός από τα αποτελέσματα της ανερμάτιστης πολιτικής του αφελούς και μοιραίου ΓΑΠ, είναι η απλή λογική. Η ελληνική αριστερή διανόηση έχει υποστεί ακόμα μεγαλύτερο σοκ, από όσα συμβαίνουν στην χώρα μας, ιδιαίτερα εκείνο το τμήμα της, που στήριξε την “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”, ένα ιδεολόγημα, που περνάει σήμερα την χειρότερη κρίση του και του οποίου τα έμπρακτα αποτελέσματα κινδυνεύουν με καταποντισμό, αφού η πιθανότητα διάλυσης της ευρωζώνης εμφανίζεται ως ένα υπαρκτό σενάριο.

Joseph Stiglitz - Ο Αμερικανός οικονομολόγος και σύμβουλος του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρωθυπουργού, που με τις συμβουλές του τον οδήγησε, αρχικά, στο προεκλογικό πρόγραμμα παροχών και στην συνέχεια στην ουσιαστική πτώχευση της χώρας... " Καθόλου άκαιρη η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το αντίθετο, μάλιστα, διότι το θέμα δεν είναι απλά οικονομικό, αλλά έχει και μια έντονη πολιτική διάσταση και σχετίζεται με την διεθνή κρίση των χρεών και ειδικότερα την ευρωπαϊκή, που βλακωδώς ανείδειξε ο αφελής ΓΑΠ, με τις συμβουλές του Τζόζεφ Στίγκλιτς και του Πωλ Κρούγκμαν, οι οποίοι - ίσως - δεν ανέμεναν ότι θα πέσουν πάνω στην ευρωπαϊκή στενοκεφαλιά των Μέρκελ, Σόϊμπλε και Τρισέ. Μια κρατικοποίηση του παγκόσμιου και του ελληνικού τραπεζοπιστωτικού συστήματος (έστω προσωρινή) θα έλυνε πολλά ζητήματα και θα καθιστούσε πιο εύκολα τα πράγματα. Τα πράγματα - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και σε διάφορες παραλλαγές, έστω και μερικώς - θα πάνε προς αυτήν την κα

" Ουδείς είπε (και πάντως όχι εγώ) ότι "δεν φταίμε" - αν και αυτό που χρειάζεται διευκρίνηση είναι το ποιοί είμαστε "εμείς που φταίμε" , όπως επίσης και το "πόσο και σε ποιόν βαθμό φταίμε". Πέρα από αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε και το "για ποιό πράγμα φταίμε"! Αν θέλουμε να βρούμε τις αρμόζουσες λύσεις, που προφανώς βρίσκονται μακράν του νεοπαγούς εφαρμοσμένου παπανδρεϊκού σοσιαλνεοφιλελεύθερου πινοσετισμού. Και φυσικά, πρέπει να προσδιορίσουμε τα ζέοντα προβλήματα, που έχει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός πληθυσμός και η κοινωνία μας, ως σύνολο και να τοποθετήσουμε τις απαιτούμενες προτεραιότητες, για την λύση τους. Αρεστόν ή όχι, αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας, έχει να κάνει με την διεθνή οικονομική ύφεση, που έπληξε την χώρα μας, από τον Σεπτέμβριο του 2008, και την μεγάλη πτώση της διεθνούς ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως, η οποία έπληξε καίρια τα ελληνικά μακροοικονομικά μεγέθη, κτυπώντας την ελληνική οικονομία στους τομείς

" Παρακολουθώντας την επιχειρηματολογία του κ. Γιαννουλόπουλου, μπορεί να κάποιος να αντιληφθεί την έκταση της σύγχισης, στην οποία έχει βρεθεί το μέγιστο τμήμα της ελληνικής "πνευματικής" ελίτ και την, περίπου πλήρη έκπτωσή της, λόγω της παρούσας κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, ως αποτέλεσμα της οιονεί προεπαναστατικής κρίσης, στην οποία την έριξε ο ΓΑΠ, με τους απίθανους χειρισμούς του από τον Οκτώβριο του 2009. Σε ακόμα χειρότερη κατάσταση βρίσκεται ένα τμήμα της ελληνικής αριστερής ελίτ, που εκφραζόταν από το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα σκέψης - ή που πλησίασε σε αυτό - το οποίο βλέπει με τρόμο να αμφισβητούνται όλα όσα υπερασπίστηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες και τα οποία θεώρησε θέσφατα και ως εκ τούτου δεδομένα. Γι' αυτό και αυτό το τμήμα της ελληνικής αριστερής διανόησης - που ήταν αποκομμένο, πάντοτε, από την ελληνική κοινωνία και γι' αυτό έχασε, μία προς μία όλες τις πολιτικές μάχες που έδωσε - χάνοντας και τις βεβαιότητες, πάνω στι

Πρέπει να φύγει, το συντομότερο δυνατόν. ( Για την ακρίβεια, δεν έπρεπε να είχε έλθει καθόλου). " Χρήσιμη η παρέμβαση του Γιάννη, ακριβώς επειδή διαφωνούμε. Πρέπει, όμως, να πω ότι η συζήτηση δεν γίνεται στο κενό, ούτε έχει έναν φιλολογικό ή ιστορικά χαρακτήρα. Και τούτο επειδή προτάσεις υπάρχουν και κατατίθενται. Μία πρώτη σημαντική πρόταση είναι η έξοδος από το αποικιοκρατικό μνημόνιο της 1/5/2010 , που υπέγραψε ο ψοφοδεής ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, παραδίδοντας την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας στους μοντέρνους κατακτητές, τους οποίους ο ίδιος προσκάλεσε και οι οποίοι ενήργησαν ως εκπρόσωποι των πανικόβλητων δανειστών της χώρας, οι οποίοι πανικοβλήθηκαν από την προοπτική πτώχευσής τους, από την επερχόμενη πτώχευση του ελληνικού κράτους, η οποία κατέστη ορατή τον Απρίλιο του 2010, λόγω των απίθανων ανοησιών του ΓΑΠ και του επιτελείου του, χωρίς καμμιά ουσιώδη μεταβολή των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας από τον Αύγουστο του 2009. Μία δεύτερη σημαντική σημ

Τα κρατικά και τα ιδιωτικά χρέη στην ευρωζώνη και σε όλον τον κόσμο είναι εντελώς προβληματικά, με βάση την τυπική χρηματοπιστωτική καπιταλιστική λογική. Στον παραπάνω πίνακα, εκεί που γίνεται αναφορά στο "ΣΥΝΟΛΟ ΧΡΕΟΥΣ", ο αριθμός, που αντιστοιχεί σε κάθε χώρα αντιπροσωπεύει το σύνολο των κρατικών και των ιδιωτικών χρεών και δεν αφορά απόλυτο μέγεθος. Ο αριθμός αυτός αφορά ποσοστό ως προς το ΑΕΠ της κάθε χώρας, όπως και όλοι οι άλλοι αριθμοί του πίνακα. Αυτό φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Και αυτό είναι το πρόβλημα της ευρωζώνης. Μάλιστα, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι καθόλου το χειρότερο. Και όμως ο ΓΑΠ κατάφερε να το κάνει πρώτο πρόβλημα της χώρας! " Το ζήτημα είναι, αγαπητέ Θοδωρή, να μην υποκύψουμε στην κουλτούρα της ύφεσης. Και ο πειρασμός της αποδοχής της ύφεσης, ως "αναγκαίου κακού" , ή ως "αναγκαίου καλού " , ή ως "συνέπεια του σύγχρονου συβαριτισμού" , ή ως "διορθωτικού μηχανισμού" , ή ως &q

Η ευρωπαϊκή τραπεζική φούσκα, σε όλη της την έκταση. Οι 40 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες και το ενεργητικό τους σε σχέση με το ΑΕΠ των χωρών από τις οποίες προέρχονται. Τα μεγέθη του ενεργητικού τους φαίνονται και είναι εξωπραγματικά, μέσα στις παρούσες συνθήκες της ύφεσης. Προφανώς, το ενεργητικό αυτό είναι πολλαπλώς υπερτιμημένο και αναμένει το ξεφούσκωμά του. Ένα ξεφούσκωμα, που όλοι φοβούνται ότι θα είναι παταγώδες... " Η Ευρώπη των χρηματοπιστωτικών ελίτ δεν είναι η ενωμένη Ευρώπη, που είναι επιθυμητή στους ευρωπαϊκούς λαούς, αγαπητέ Θοδωρή. Και σε αυτό κάνουν λάθος οι οψέποτε "ανανεωτές" του Κουβέλη και του Λεωνίδα Κύρκου. (Το ΚΚΕ μπορεί να χαρεί την τωρινή εκδίκησή του, για το γεγονός ότι, στην παρούσα συγκυρία, έχει δίκιο απέναντί τους, για άλλους λόγους, άσχετους από όσα καταμαρτυρούσε στην παλαιά ΕΟΚ, διότι γεγονός παραμένει ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι κάτι που μπορεί να αγνοηθεί, διότι η σημερινή πραγματικότητα και οι δυσκολίες της δείχνουν ό

1961 - 1997 : Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος, των κρατικών δαπανών και του δημόσιου χρέους, μέσα από τα στοιχεία της μελέτης του Ι. Σιδηρόπουλου. 1998 - 2011 : Τα αναθεωρημένα στοιχεία, που δόθηκαν το 2009 από την κυβέρνηση του ΓΑΠ στην Eurostat. Ο πίνακας αυτός αφορά μόνον τα κρατικά ελλείμματα.  (Για το 2010 και το 2011 τα στοιχεία αφορούν προβλέψεις). " Τώρα η συζήτηση στρέφεται σε περισσότερο ορθολογικές κατευθύνσεις. Η χώρα μας, λοιπόν, δεν είχε πρόβλημα υποεπένδυσης. Το πρόβλημα της αφορούσε την ποιότητα των επενδύσεων, οι οποίες στράφηκαν σε τομείς, που ευνόησαν τους εντόπιους και ξένους μεγαλοεργολάβους (Ολυμπιακοί Αγώνες 2004) και άλλες δραστηριότητες, οι οποίες δεν συνεισέφεραν στην διαρκή αύξηση του παραγόμενου «κοινωνικού υπερπροϊόντος», δεν υπήρξαν, δηλαδή αποδοτικές οι επενδύσεις αυτές (για την ακρίβεια, ένα κομμάτι τους). Και αυτή είναι η στρέβλωση του μοντέλου ανάπτυξης, μετά το 1995, με ευθύνη αυτής της άπληστης, παμφάγας και δύ