ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

  Το ότι ο Κωστής Χατζηδάκης ήλθε, ως υπουργός, στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, προκειμένου να μπαχαλοποιήσει την κοινωνική ασφάλιση και να την παραδώσει, ανοικτά, ή συγκεκαλυμμένα, στα ιδιωτικά συμφέροντα, όπως έπραξε και σαν υπουργός Ενέργειας, στην περίπτωση της Δ.Ε.Η. και γενικότερα, της παροχής ενέργειας, στο καταναλωτικό κοινό, ήταν και είναι κάτι το αναμενόμενο. Δεν μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε άλλο, από το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο, σαφέστατα, εκφράζει αυτό, που - καλώς, ή κακώς - αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός. Για να είμαστε, όμως, ειλικρινείς, πρέπει να αναφέρω ότι το πρόβλημα, στην συγκεκριμένη μορφή και δομή του κοινωνικοασφαλιστικού ζητήματος, στην Ελλάδα, δηλαδή η μπαχαλοειδής ενοποίηση όλων των παλαιών αυτοτελών και ανεξάρτητων ασφαλιστικών ταμείων, υπό την ομπρέλα του ΕΦΚΑ και του ΕΤΕΑ/ΕΤΕΑΕΠ, είτε αυτά ήσαν ταμεία κύριας ασφάλισης, είτε ήσαν ταμεία επικουρικής ασφάλισης, είναι έργο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσί

Οι στόχοι της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής φαίνεται ότι, στην πράξη, επιτυγχάνονται. Μπορεί να καθυστερούν, οι Ρώσοι στρατιωτικοί ηγέτες, λελογισμένα και επίτηδες να ολοκληρώσουν την στρατιωτική επιχείρηση, προφανώς, ύστερα από εντολές της ρωσικής πολιτικής ηγεσίας, ενώ ο ουκρανικός στρατός δεν προβάλλει, σχεδόν, καμία αντίσταση, αλλά όλα, από στρατιωτική άποψη, όλα είναι υπό έλεγχο.   Ο παραπάνω λεπτομερειακός χάρτης, ο οποίος καταγράφει, με το μπλε χρώμα, τις ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας και με το πράσινο χρώμα, τις περιοχές, που επικρατούν οι ουκρανόφωνοι, υποδεικνύει την μεταπολεμική κατάσταση, την οποία, πιθανώς, θα επιδιώξει να επιβάλει, στην χώρα αυτήν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ηγεσία της Μόσχας, είτε, με πλήρη διαμελισμό Ουκρανίας, είτε, παράλληλα και με τον μετασχηματισμό της, σε ένα ομοσπονδιακό, ή, ορθότερα, σε ένα συνομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα, το οποίο θα είναι υποταγμένο, στην Μόσχα και θα βρίσκεται, υπό την άμεση επιρροή της Ρωσίας.  Αυτό προϋποθέτει, αναγκαστικά,

  Ήδη από σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Φεβρουαρίου 2022, ξεκίνησε η ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία, η οποία εισβολή έχει, σαν προφανή σκοπό, την κατάληψη της και την πλήρη απόσπαση της από την επιρροή της Δύσης.  Η Ουκρανία, λοιπόν, μπορεί να καταληφθεί, από τα ρωσικά στρατεύματα, μέσα σε λίγες μέρες, ακόμη και αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιτρέψει στην Δυτική Ουκρανία να μείνει, εκτός των σχεδίων της κατάληψης και κατοχής .  Έτσι αυτό, που έχουμε να κάνουμε, είναι να περιμένουμε την εξέλιξη της ρωσικής εισβολής, η οποία, όπως γράφω,  λογικά, δεν πρέπει να κρατήσει πολλές μέρες.  Ενδιαφέρον έχουν και οι όποιες απαντήσεις έχουν να δώσουν - αν έχουν να δώσουν - οι ΗΠΑ και η Δύση. Αλλά όποιες απαντήσεις και να δώσουν, αυτές δεν πρόκειται να δοθούν, στο πεδίο των μαχών. Θα είναι διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις, τις οποίες η ρωσική ηγεσία έχει λάβει υπόψη της και φυσικά, τις έχει αγνοήσει.  Από εδώ και πέρα, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, από το να μιλήσουμε, για τις βαρύτατε

  Με ένα μακροσκελές διάγγελμα, χθες, στις 21/2/2022, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, αναγνώρισε, ως ανεξάρτητα κράτη, τις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ και όπως ο ίδιος ομολόγησε, αυτό έπρεπε να το έχει κάνει, εδώ και χρόνια. Όντως, η αλήθεια είναι ότι άργησε. Και μάλιστα, άργησε παρά πολύ. Πρέπει, εδώ, να αναφέρω ότι αυτό, που τώρα έκανε ο πρόεδρος της Ρωσίας, αναγνωρίζοντας αυτά τα δύο κράτη των Ρώσων αυτονομιστών, είναι πολύ λίγο, και μάλιστα, ελάχιστο, μπροστά σε αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει από τον Φεβρουάριο του 2014.  Αυτό, που θα έπρεπε να έχει κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι η κατάληψη, σχεδόν, ολόκληρης της Ουκρανίας, αφήνοντας, πιθανώς, το δυτικό της κομμάτι, στα χέρια αυτών, που αυτοπροσδιορίζονται, ως Ουκρανοί, όπως, άλλωστε, πολλές φορές έχω σημειώσει και στο παρελθόν, σε άλλα δημοσιεύματα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα.  Έπρεπε, λοιπόν, τότε, που οι Δυτικοί, δηλαδή, ουσιαστικά, η “Eυρωπαική Ένωση” και κυρίως, οι ΗΠΑ, ανέτρ

  Πραγματικά, είναι να κλαίει και να γελάει ο κάθε πολίτης της χώρας μας, για τα χάλια, που έχουν περιπέσει η παροχή και οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας, ύστερα από την είσοδο, στην σχετική αγορά, των ιδιωτικών ολιγοπωλίων, γεγονός, το οποίο αποτελεί ένα καταστροφικό σχέδιο, που καταστρώθηκε, από τους ευρωθεσμούς, τις μνημονιακές κυβερνήσεις του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα και ήλθε να το ολοκληρώσει η παρούσα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με πρωτεργάτη τον Κωστή Χατζηδάκη, τα βήματα του οποίου ακολουθεί ο Κώστας Σκρέκας, που παραχωρεί την πλειοψηφία των μετοχών της ΔΕΗ, στους ιδιώτες. Ξεκίνησαν την διαδικασία ιδιωτικοποίησης της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος και της ΔΕΗ, με το επιχείρημα ότι, για όλα τα προβλήματα, είναι υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι, στην ΔΕΗ, οι οποίοι η αλήθεια είναι ότι πληρώνονταν, με μισθούς, οι οποίοι αντιστοιχούν στους μισθούς, που επικρατούν, στην δυτική Ευρώπη. Κάπως έτσι, κατάφεραν να ξεφορτωθούν ένα μεγάλο κομμάτι, από τους εργαζόμενους, στην ΔΕΗ,

  Με δεδομένη την ενεργειακή κρίση, που έχει ξεσπάσει και εξαιτίας του ουκρανικού ζητήματος και η οποία κρίση είναι σαφές ότι θα συνεχιστεί, μακράν, εντός του 2022, αλλά και πέραν αυτού, αυτό, που καθίσταται σίγουρο, είναι ότι είμαστε, στα πρόθυρα (και ζούμε, ήδη) μιας στασιμοπληθωριστικής κρίσης, η οποία πρόκειται να έχει διάρκεια. Δεν είναι ένα συγκυριακό και παροδικό φαινόμενο.  Και θα διαρκέσει η κρίση αυτή, κυρίως, εξαιτίας των ανεπίκαιρων, εσφαλμένων και καταστροφικών επιλογών της Δυτικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και φυσικά, των τραπεζιτών, που, στο σύνολό τους, πρόκειται να επιβάλουν νέα υφεσιακά μέτρα, προκειμένου - υποτίθεται - να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό κόστους, που έχει προκύψει, από την διεθνή ανεπάρκεια ενεργειακής ζήτησης και την αδυναμία του διεθνούς εμπορίου να ανταποκριθεί, στις καταναλωτικές και επενδυτικές απαιτήσεις των καθεστώτων του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού της εποχής μας.  Με δεδομένο το νέο κτύπημα που πρόκειται να υποστεί και ήδη, υφίστατ

  Όπως έχω γράψει, δεν είναι, μόνον, ο Άδωνις Γεωργιάδης εκείνος, ο οποίος βρέθηκε, με αδιευκρίνιστα ποσά τραπεζικών καταθέσεων, στην έρευνα, για την υπόθεση Novartis, η οποία, όσον αφορά την περίπτωση του νυν υπουργού Ανάπτυξης, τέθηκε στο αρχείο.  Εκτός από τον Άδωνι Γεωργιάδη, υπάρχει και η περίπτωση του Δημήτρη Αβραμόπουλου, πάλι για την υπόθεση Novartis, η οποία είναι κι αυτή ενδιαφέρουσα. Πολύ ενδιαφέρουσα. Μπορούμε να πούμε, μάλιστα, ότι η περίπτωση του Δημήτρη Αβραμόπουλου είναι χειρότερη, από την υπόθεση Γεωργιάδη. Και τούτο διότι τα “αδιευκρίνιστα” ποσά, που βρέθηκαν, στους τραπεζικούς λογαριασμούς του, όπως και αυτούς των συγγενικών του προσώπων, ξεπερνούν, κατά πολύ, τα 345.000 ευρώ του Άδωνι Γεωργιάδη και φθάνουν, στα επίπεδα των 908.165 ευρώ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πεθεράς του Δημήτρη Αβραμόπουλου, η οποία κατέθεσε, το 2007, στον κοινό λογαριασμό, που έχει με την κόρη της και σύζυγο του, επί κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή, πρώην υπουργού Υγείας και μετέπειτ

  Ο Κώστας Καρυωτάκης νεκρός, στην Πρέβεζα, φωτογραφημένος, από την χωροφυλακή, λίγο μετά την αυτοκτονία του. Από τότε, που ήμουν μικρός, στην εφηβική και την μετεφηβική μου ηλικία, ασχολήθηκα, με τον Κώστα Καρυωτάκη, με την ποίησή του και κυρίως, με την, βαθιά, μελαγχολική ψυχοσύνθεσή του και τον αυτοκτονικό του θάνατο. Δεν είναι η ποίησή του και το πεζογραφικό του έργο αυτά, που θα απασχολήσουν το παρόν πόνημα. Ο Καρυωτάκης έχει κριθεί, γι’ αυτά και θεωρώ ότι είναι περιττή κάθε δική μου κριτική, στο έργο του αυτό. Και σαν ποιητής, βέβαια και σαν πεζογράφος, θεωρώ ότι υπήρξε και παραμένει, ασύγκριτος, με τον βαθύτατο λυρισμό, τον οποίο αποπνέουν τα ποιήματά του και τα πεζά του έργα.  Είναι η αυτοκτονία του και οι αιτίες της, ουσιαστικά, δηλαδή η, εκ των υστέρων, διαγνωσμένη βαριά μελαγχολία, από την οποία διακατεχόταν και την οποία δεν ήταν δυνατόν να διαγνώσουν οι αρμόδιοι ιατροί, κατά την διάρκεια του βίου του, στους οποίους, άλλωστε, ουδέποτε απευθύνθηκε. Δεν είχαν τα μέσα, ούτε κα