ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο πατέρας του ισπανικού αναρχισμού, ο Ιταλός αναρχικός Giuseppe Fanelli - εικονιζόμενος, δεξιά -, σε μια ιστορική φωτογραφία του 1869, που τραβήχτηκε, στην Ισπανία, με τους  Fernando Garrido , Elias Reclus , Jose Maria Orense και Aristides Rey . Η ισπανική επανάσταση δεν ήταν μια αλληλουχία γεγονότων, που προέκυψε, από το πουθενά. Από όποια πλευρά και αν την εξετάσουμε, όπως και να την δούμε, όλη αυτή η πυκνή και πρωτοφανής διαδικασία των γεγονότων, που έφθασε, στα ακραία όρια των κοινωνικοαπελευθερωτικών δυνατοτήτων των ανθρώπων, ως κοινωνικών όντων και που κατέδειξε, επίσης και τους πολλούς και ποικίλους κοινωνικούς, αλλά και βιολογικούς περιορισμούς, που τίθενται, στην ολοκλήρωση της κοινωνικής χειραφέτησης, δεν θα ήταν δυνατό να υπάρξει, χωρίς την παρουσία του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο άφησε την ανεξίτηλη σφραγίδα του, στα γεγονότα εκείνης της εποχής και στα όποια διδάγματα και συμπεράσματα, που προκύπτουν, από την εξέταση και την ανάλυση του περιεχομένου

ΙΣΠΑΝΙΑ (ΑΡΧΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ’30) : ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ.  «503.061 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 24 εκατομμύρια κάτοικοι. Τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός, 12 εκατομμύρια άτομα, είναι αναλφάβητοι. Υπάρχουν οχτώ εκατομμύρια φτωχοί, δύο εκατομμύρια χωρικοί ακτήμονες, ενώ 20.000 άτομα κατέχουν πάνω από το μισό έδαφος της Ισπανίας, Ολόκληρες επαρχίες, στα χέρια ενός, μόνο, ανθρώπου. Μέσος μισθός των εργαζομένων : από 1, ως 3 πεσέτες, την ημέρα. Ένα κιλό ψωμί κοστίζει μια πεσέτα. Υπάρχουν 20.000 μοναχοί, 31.000 ιερείς, 60.000 καλόγριες και 5.000 μοναστήρια, 15.000 αξιωματικοί, από τους οποίους 800 στρατηγοί: ένας αξιωματικός αντιστοιχεί σε έξι στρατιώτες, ένας στρατηγός σε εκατό στρατιώτες». ( Κείμενο της Μαντλέν Σαψάλ για την ταινία του Ροσσίφ «Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη»). ΗΜΙΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗ Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ Η κατάσταση της ισπανικής γεωργίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 : μεγάλη ιδιοκτησία (με περισσότερα από 100 εκτάρια)=43,72%, δηλαδή 9.80