ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

  Η αλήθεια, όπως προκύπτει, από τον πίνακα, με την εξέλιξη του ΑΕΠ της "Λαϊκής Δημοκρατίας" της Κίνας, κατά την περίοδο 2006 - 2017, είναι ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός, για το φρενάρισμα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, με στόχο την διακοπή της ξέφρενης ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας, έχει φέρει κάποια αποτελέσματα, τα οποία αν και δεν είναι ασήμαντα, από στατική άποψη, στην πραγματικότητα, είναι επουσιώδη, όταν βλέπουμε, την μεγάλη εικόνα της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής - και κυρίως - της γεωστρατηγικής δυναμικής του κινεζικού γίγαντα. Από αυτή την σκοπιά, η αμερικανική στρατηγική πολιτική ενός νέου containment, ενός σύγχρονου εγκιβωτισμού της Κίνας είναι αλυσιτελής, επειδή είναι διστακτική και, ως εκ τούτου, περιορισμένης και ως εκ τούτου, ασήμαντης ισχύος. Οι εκφραστές της στρατηγικής της αμερικανικής υπερδύναμης την έχουν πατήσει... Παρά τις ανθεκτικές αντιρωσικές εμμονές του παραδοσιακού ηγετικού τμήματος της ελίτ του βαθύτατου αμερικανι

Το F.B.I. τους έχει φακελλωμένους και ξέρει το τί έπραξε ο κάθε ένας, από αυτούς. Το τί και μέχρι ποίου σημείου, θα εκθέσει όλη αυτή την εγκληματική οργάνωση, που έχει συγκροτηθεί, μέσα στις τάξεις του κλασικού ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου, είναι κάτι άλλο. Το οποίο μένει να το δούμε. Οι εξελίξεις, πάντως, γύρω από την υπόθεση των δωροδοκιών της Novartis , η οποία, με εσωτερικό έγγραφό της, που περιέχεται, στην δικογραφία, αποδέχεται ότι η πολιτική, για τις τιμές των φαρμάκων και την προστασία των συμφερόντων της, περιλάμβανε και την δωροδοκία πολιτικών προσώπων, θα είναι πολύ ενδιαφέρουσες... Τα έπαιρναν, από την Novartis , οι γνωστοί, στο ευρύ κοινό - και αλλά και οι λιγότερο γνωστοί και οι άγνωστοι - εκπρόσωποι της τρόϊκας των ξένων θεσμικών δανειστών; Γιατί όχι; Οι σαφείς υπόνοιες, που προκύπτουν, από την δικογραφία, αφήνουν τα περιθώρια, για να δοθεί μια θετική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Οι καταιγιστικές εξελίξεις, με τις αποκαλύψεις για τον χρηματισμό κορ

Αθώο, ή ένοχο, για την ελληνική κρατική χρεωκοπία, την κρίση και την κατάρρευση, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα; Και βέβαια, είναι ένοχο, παρά τα όσα θρυλούμενα. Το πώς, το γιατί και το πόσο, είναι αυτό, που θα εξετάσουμε στο παρόν δημοσίευμα. Από την αρχή της εισόδου της οικονομίας της χώρας μας και συνακόλουθα, της ελληνικής κοινωνίας στο καθεστώς της σύγχρονης νεοαποικιακής χρεωδουλείας των Μνημονίων, με αφορμή την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, έχει διατυπωθεί η - πολύ βολική, για την ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία - άποψη, ότι, για όλα αυτά, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν έχει καμμία πραγματική και ουσιαστική ευθύνη. Βέβαια, ο ισχυρισμός αυτός είναι, εξ όψεως, προδήλως, αβάσιμος, αλλά, παρά ταύτα, προβάλλεται, άλλες φορές δίκην προπαγάνδας και άλλες φορές, καλόπιστα, αφού, στην ουσία, αυτό γίνεται, μέσα από μια διαδικασία επιχειρημάτων, που συνιστούν έναν οφθαλμαπατικό αποπροσανατολισμό, ο οποίος, όμως, δεν είναι επουσιώδης. Έχει και ουσία και περ