ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Πάνε 10 χρόνια, τώρα, που, σαν αυτές τις ημέρες, στις 28 Απριλίου του 2005, έχασα τον αγαπημένο μου κύριο Τάκη. Τον πατέρα μου. Το να γράψω ότι μου λείπει, αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός, όσο και αν ακούγεται, ως τετριμμένο. Για οποιονδήποτε έχει χάσει ένα πρόσωπο το οποίο αγαπούσε και εξακολουθεί να αγαπά, μια τέτοια αναφορά ουδέποτε αποτελεί κάτι το συνηθισμένο και περιττό να ειπωθεί. Για τους άλλους - τους τρίτους -, αυτή η αναφορά μπορεί να έχει ένα τέτοιο περιεχόμενο. Για εκείνον, που έχει υποστεί μια τέτοια απώλεια, η επισήμανσή της ουδέποτε αποτελεί κάτι, που μπορεί να χαρακτηρισθεί, ως συνηθισμένο, ή τετριμμένο. Ο κύριος Τάκης, ο Παναγιώτης Αναστασόπουλος, από το χωριό Καβάσιλας (ή Καβάσιλα) του νομού Ηλείας, γεννήθηκε το 1934, στην Γαστούνη. Το πότε, ακριβώς, είναι άγνωστο. Δεν έχει καταγραφεί. Ο αδελφός της μητέρας του, της Τασίας, ο Γιώργος Γιαννόπουλος, που συμμετέχει, στο μεσημεριανό γεύμα, που καταγράφεται, στο παραπάνω βίντεο και ο οποίος δεν βρίσκεται και αυ

Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό - προς μεγάλη θλίψη των εντόπιων και των ξένων εραστών του παραληρηματικού ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" - ότι στην περίπτωση της Ελλάδας (και φυσικά, όχι μόνο, σε αυτήν), οι ευρωζωνίτες τα έχουν κάνει, κυριολεκτικά, σκατά. Η αποτυχία των ευρωζωνικών θεσμών και των ελίτ, που έχουν κατασκευάσει και επανδρώνουν αυτούς τους θεσμούς, είναι παροιμιώδης και σκανδαλώδης, ακριβώς επειδή συνδυάζεται με την ξιπασιά και την γελοία επίδειξη μιας ενδογενούς ανοησίας, η οποία, εν τέλει, προσδιορίζεται, ως βλακεία, υπό την αρχαία της έννοια, ως ιδιωτεία. Δηλαδή, κυριολεκτικά, ως ηλιθιότητα. Έτσι, οι μύθοι πάνω, στους οποίους η απελθούσα κυβέρνηση των σαμαρο βενιζέλων , θέλησε να στήσει και να διαφημίσει το "success story" της Ελλάδας, που, στο τέλος των δικών της ημερών, το 2014, υποτίθεται ότι εισήλθε, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, καταρρέει, μπροστά στο αβάστακτο βάρος της αμείλικτης πραγματικότητα

Ότι οι ευρωζωνίτες σκέπτονται, ενεργούν και συμπεριφέρονται, ως μια γκρούπα σεκταριστών και αρνούνται να διδαχθούν, από την πραγματικότητα, το έχουμε περιγράψει, εδώ και πολύν καιρό - από την αρχή της κρίσης - σε αυτό εδώ το μπλογκ. Έχει καταστεί προφανές ότι οι ευρωζωνικές ελίτ, προτιμούν να ζουν και να διαλέγονται, μέσα στα πλαίσια ενός άλλου "σύμπαντος" ιδεών, αναπτύσσοντας αυτοεπιβεβαιωτικά παραληρήματα , τα οποία λειτουργούν, είτε, ως ιερεμειάδες, όταν αναφέρονται, στην υποτιθέμενη (ή και πραγματική) τύχη όποιου βγει, από το μαντρί της ευρωζώνης, είτε, ως εκτεταμένες ασκήσεις θάρρους, όταν αναφέρονται, στο υποτιθέμενο λαμπρό μέλλον του ευρώ και της ζώνης του. Όλες αυτές οι παραληρηματικές κατασκευές, βέβαια, μπορεί να λειτουργούν, ως μέσα κατευνασμού του θυμού και της θλίψεως των στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης και ευρύτερα, των ευρωζωνικών ελίτ, πλην όμως, είναι αδιάφορες, για τον πολύ κόσμο, αφού η κοινωνία βλέπει, επί του παρόντος, τα πράγματα, εντε