ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Λέων Νταβίντοβιτς Μπρονστάϊν Τρότσκυ (7/11/1879 - 21/8/1940).  "Αν, αντίθετα προς όλες τις πιθανότητες, η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτύχει, στην διάρκεια του τωρινού πολέμου, ή αμέσως μετά, να βρει την συνέχεια της, σε οποιαδήποτε από τις προηγούμενες χώρες και αν, αντίθετα, το προλεταριάτο σπρωχτεί πίσω, παντού και σε όλα τα μέτωπα, τότε θα πρέπει, χωρίς αμφιβολία, να βάλουμε το ζήτημα της επανεξέτασης της αντίληψης μας, για την τωρινή εποχή και τις κινητήριες δυνάμεις της. Σ΄αυτή την περίπτωση, το ζήτημα δεν θα είναι να κολλήσει κάνεις μία ετικέτα, στην ΕΣΣΔ, ή στην σταλινική συμμορία, αλλά να επανεκτιμήσει την παγκόσμια ιστορική προοπτική, για τις επόμενες δεκαετίες, αν όχι για τους επόμενους αιώνες: έχουμε μπει στην εποχή της κοινωνικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ή, αντίθετα, στην εποχή της παρακμάζουσας κοινωνίας της ολοκληρωτικής γραφειοκρατίας; ... ... Είναι, εντελώς, αυταπόδειχτο ότι, αν το διεθνές προλεταριάτο αποδειχθεί, σαν αποτέλεσμα της πείρας ολόκληρη

Πραγματικά, οι Αμερικανοί και οι νατοϊκοί είναι για κλάματα. Φεύγουν, άρον - άρον, με ελικόπτερα, θυμίζοντας την Σαϊγκόν του Απριλίου του 1975,  από τις πρεσβείες τους, στην Καμπούλ, η οποία πέφτει στα χέρια των Ταλιμπάν, μέσα, σε έναν πανζουρλιστικό αιφνιδιασμό, από την εκπληκτική ταχύτητα της κατάρρευσης του στρατού των αφγανικών κατοχικών κυβερνήσεων, που παραδίδονται, μαζικά, στους ισλαμιστές αντάρτες. Αλλά, εκτός από κλάματα, είναι και για γέλια, διότι αποδεικνύεται, εκ των πραγμάτων, ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν αποτελούν σοβαρούς παίκτες, στην διεθνή σκηνή, αφού, εδώ και πολλά χρόνια, τώρα, είναι ικανοί να καταστρέφουν, αυτοπροσώπως, ή και μέσω δορυφόρων, πολύ υποδεέστερους αντιπάλους (Λιβύη, Ιράκ, Συρία), χωρίς σαφή σχέδια και χωρίς εποικοδομητικές λύσεις. Προσωπικό μου πιστεύω, το οποίο αντλείται, από αυτή την πραγματικότητα, είναι ότι το ΝΑΤΟ κινείται, στα όρια της ανυπαρξίας και ότι, κακώς, οι Ρώσοι και (λιγότερο) οι Κινέζοι, το υπολογίζουν, ως πραγματική και σοβαρή στρατιωτικ

Η ιστορική εξέλιξη ήταν, είναι και πάντοτε θα παραμένει ένα μεγάλο αίνιγμα. Εξελίσσεται, με τα γεγονότα, που παράγουν, ή για να είμαστε ακριβείς, που δημιουργούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες και τελικά, αυτό, που συμβαίνει και αυτό που προκύπτει, στις πλείστες φορές, ως αποτέλεσμα, είναι κάτι το πολυ διαφορετικό, από αυτό, που, συνήθως, αποτελεί την επιδίωξη των δημιουργών. Αυτή η φορά των πραγμάτων, οδηγεί   στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, πολλούς ανθρώπους να δίνουν, στην Ιστορία, μια μυθική δύναμη, μια αυθύπαρκτη διάσταση και τους κάνει να πιστεύουν ότι αυτή η εκλαμβανόμενη, ως υπαρκτή αυτοτελής οντότητα, έχει την δική της βούληση, η οποία και πραγματωνεται και επιβάλλεται, στους ανθρώπους και τις κοινωνίες, δημιουργώντας τους την αίσθηση και την πεποίθηση του αναπόφευκτου.   Φυσικά, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η Ιστορία, αν μπορούμε να την συγκεφαλαιώσουμε, δεν υπάρχει, ως αυτοτελής δύναμη. Είναι μια ανθρώπινη δημιουργία, έστω και αν τα αποτελέσματά της δεν είναι επιδιωκόμε