ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ γέννησε ελπίδες , οι οποίες υπήρξαν ψευδείς. Και αυτό δεν άργησε να φανεί... Στο προηγούμενο δημοσίευμα εξετάσαμε την σοφή επιφυλακτική θέση του Ανδρέα Παπανδρέου , απέναντι στην διαδικασία της ευρωπαϊκης "ενοποίησης", έτσι όπως αυτή εκφράστηκε, με την ευρωπαϊκή νομισματική και οικονομική ένωση, που βασικό της πυλώνα είχε την Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία υπογράφηκε, πανηγυρικά, στις 7/2/1992 και πέρασε, μέσα από μια επίπονη διαδικασία επικυρώσεων από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δεν ήταν, πάντοτε εύκολη. Η δυσκολία υπήρξε στις χώρες, που προκήρύχθηκαν δημοψηφίσματα, για την κύρωσή της και ιδίως στην Γαλλία και στην Δανία, αφού στην Γαλλία τον Σεπτέμβριο του 1992, η Συνθήκη υπερψηφίστηκε από το 51% του εκλογικού σώματος, ενώ στην Δανία αρχικά καταψηφίστηκε, από το εκλογικό σώμα, για να υπερψηφιστεί, με νέο δημοψήφισμα, αργότερα και αφού είχε μεσολαβήσει η Συνθήκη του Εδιμβούργου, η οποία εξαιρούσε την Δανία από τα τέσσερα κριτήρια της

            Η ιστορική κόντρα του Ανδρέα Παπανδρέου , με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή , για το εάν "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" , ή εάν "η Ελλάδα ανήκει στην Δύση" . Σε εκείνη την ιστορική συγκυρία, που χαρακτηριζόταν από τον Ψυχρό Πόλεμο, ανάμεσα στους δύο συνασπισμούς, των οποίων ηγούνταν οι Η.Π.Α. και η "Ε.Σ.Σ.Δ." και οι δύο ηγέτες είχαν τα δίκια τους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέγραφε ότι η Ελλάδα πρέπει να ανήκει στον δυτικό συνασπισμό, με δεδομένη την ιστορική εμπειρία από τα καθεστώτα του λέγόμενου "σοσιαλιστικού στρατοπέδου" και από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, αλλά και από την γεωγραφία της περιοχής στην οποία η χώρα μας ήταν ενταγμένη, αφού δίπλα της είχε, από βορρά, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και ανατολικά την Τουρκία, οι αναθεωρητικές και οι επεκτατικές βλέψεις της οποίας ήσαν δεδομένες και στηρίζονταν στο καταθλιπτικό μέγεθος του ανατολικού γείτονα, που, συν τω χρόνω, βαίνει αυξανόμενο. Όμως, για να μπορεί η Ελλάδα να