ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

  Το παλαιό “καλό” ρούβλι της “Σοβιετικής Ένωσης”. Δεν είναι, βέβαια, αυτό το σημερινό ρούβλι της Ρωσίας, που μετατρέπεται, σε ένα μίνι παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Αλλά είναι και αυτό μια ανάμνηση και ένα μνημείο, που εντάσσεται, μαζί με τις “σοβιετικές” σημαίες, στο Ντονμπάς και στην Υπερδνειστερία,  στην επίδειξη της δύναμης του σύγχρονου ρωσικού εθνικισμού. Όλη αυτή ιστορία με την πληρωμή από τις ευρωπαϊκές χώρες του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που αγοράζουν από την Γκάζπρομ, σε ευρώ, ή δολάρια, που θα μετατρέπονται, από την τράπεζα της Γκάζπρομ, στην Μόσχα, σε ρούβλια, έχει την δική της κωμική διάσταση, η οποία είναι συναφής, με την ασυνέπεια των χωρών της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά τις περίφημες κυρώσεις, που έχουν, υποτίθεται, επιβάλει στην Ρωσία, λόγω της εισβολής της, στην Ουκρανία.  Τώρα, πρέπει να ανοίξουν δυο τραπεζικούς λογαριασμούς στην εν λόγω τράπεζα, στην Μόσχα, έναν πρώτο, σε ευρώ, ή δολάρια και άλλον έναν, δεύτερο, σε ρούβλια.  Αυτό που σ

      Κάθε φορά που πραγματοποιούνται οι γαλλικές εκλογές έρχεται, παράλληλα και στην μνήμη μου το ανεκπλήρωτο τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης του 1789, το οποίο αποτελεί την προμετωπίδα του σύγχρονου γαλλικού κράτους, ήτοι οι διακηρυγμένοι σκοποί και στόχοι της, που συνοψίζονται, στο Liberté, égalité, fraternité (ελευθερία ισότητα αδελφότητα).  Όπως προανέφερα, ευθύς εξαρχής, το τρίπτυχο αυτό παραμένει ανεκπλήρωτο και ως ιδεολόγημα, αφού η ελευθερία - όταν και εφόσον υπάρχει, κάτι που δεν είναι δεδομένο - είναι περιορισμένη και ουσιαστικά εκτείνεται, κυρίως, στον χώρο του επιχειρείν και λιγότερο του εκφράζεσθαι (καθότι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, εν πολλοίς, είναι καθοδηγούμενη, από τον κατεστημένο και συνάμα καθεστωτικό και συστημικό πολιτικό κόσμο και τις οικονομικές και λοιπές ελίτ), η ισότητα νοούμενη, ως ισοδυναμία, παραμένει ανύπαρκτη και πολλές φορές, μάλιστα, η ανισότητα, εκθετικά, αυξάνεται, ενώ η αδελφότητα, νοούμενη ως κοινωνική αλληλεγγύη, παραμένει και αυτή περιορισ

  Ο Emmanuel Macron, με αρκετή άνεση (περίπου, 58%), κατάφερε, τελικά, την Κυριακή, που μας πέρασε, να επανεκλεγεί πρόεδρος του γαλλικού κράτους. Μπορεί η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να τον επέλεξε, ως το μικρότερο κακό, απέναντι στην Marine Le Pen. Και όντως, έτσι συνέβη. Η μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων ψηφοφόρων, που συμμετείχαν, στην διαδικασία του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών (διότι πολλοί - κάπου, στα 20.000.000 - προτίμησαν την αποχή), το έπραξε, με βαριά καρδιά και προτίμησε την επανεκλογή του Emmanuel Macron, παρά το γεγονός ότι τον αντιπαθεί.  Αλλά, στην πολιτική, δεν είναι οι συμπάθειες, ή οι αντιπάθειες, που μετρούν. Μετράει η ψήφος, στην κάλπη. Και δυστυχώς, η τελική ψήφος του δεύτερου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών επέλεξε, ως μικρότερο κακό, τον Emmanuel Macron. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, την οποία έχει να αντιμετωπίσει η γαλλική κοινωνία. Όμως, όπως, πολύ σωστά, έχει γράψει ο Antonio Gramsci, στα  “Quaderni del carcere”

  Από καιρό σε καιρό, χρειάζεται, πάντοτε, μια ανασκόπηση της πορείας της ελληνικής οικονομίας, για να μπορούμε να βλέπουμε την κατάσταση, στην οποία έχει περιπέσει ελληνική κοινωνία. Να βλέπουμε δηλαδή, τα μαύρα μας τα χάλια. Μπορεί αυτά τα χάλια να τα έχουμε συνηθίσει και να έχουμε προσαρμοσθεί οι περισσότεροι από μας, σε αυτά, αλλά αυτά, που ζούμε, δεν είναι μια φυσιολογική κατάσταση, όπως πολλοί, δυστυχώς, έχουν πειστεί ότι είναι.  Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και μάλιστα, εντελώς διαφορετική. Όσα συμβαίνουν δεν είναι φυσιολογικά, δεν έχουν καμμία σχέση με την κανονικότητα και τις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Αποτελούν ένα αφύσικο οικονομικό και κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο χρονίζει, ενώ η πολιτική ελίτ της χώρας και οι θεσμοί της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” παρουσιάζουν, ως φυσιολογικό και ως μια συνήθη κανονικότητα. Το παραπάνω πρώτο σχήμα, που δείχνει την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, στις βασικές παραμέτρους της,

  Καθώς φθάνουμε, στην ερχόμενη Κυριακή του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών, στην Γαλλία, υπάρχει ένα μικρό προβάδισμα του Emmanuel Macron, ο οποίος συγκεντρώνει, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όσον αφορά την πρόθεση ψήφου, το 41,5% ενώ η Marine Le Pen αποσπά το 37% των ψήφων εκείνων, οι οποίοι θα ψηφίσουν στις εκλογές και το υπόλοιπο του 21,5% των ψηφοφόρων παραμένει μετέωρο, ανάμεσα στους δύο υποψηφίους, ή προσανατολίζεται, προς την λευκή ψήφο και στην αποχή. Υπό αυτές τις συνθήκες, γίνεται αντιληπτό ότι η μονομαχία των δύο αντιπάλων, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, καθίσταται αμφίρροπη.  Ο Γάλλος πρόεδρος έχει κολλήσει στο ποσοστό αυτό και μόνο, με αναγωγές, οι οποίες, πάντα, είναι υποθετικές και πολλές φορές μπορεί να είναι και κατευθυνόμενες, φθάνει, σε επίπεδα άνω του 54%.  Από την άλλη πλευρά, το 37%, μέχρι στιγμής, προσανατολίζεται, προς την Le Pen. Δεν είναι ένα μικρό, ούτε ένα αναξιόλογο ποσοστό. Είναι ένα σημαντικό ποσοστό, το οποίο, υπό προϋποθέσεις, μπορεί

                                   James Stavridis. Στις 12 Απριλίου 2022 ο Αλέξης Παπαχελάς δημοσίευσε μια συνέντευξή του με τον James Stavridis, πρώην επικεφαλής του  ΝΑΤΟ, στην Ευρώπη, το κείμενο της οποίας συνέντευξης αναδημοσιεύω, παρακάτω, προβαίνοντας, παράλληλα, σε μια απομυθοποιητική κριτική των όσων ισχυρίζεται ο απόστρατος Αμερικανός ναύαρχος.  Αυτή η συνέντευξη παρουσιάζει ενδιαφέρον, διότι, παρά το γεγονός ότι ο συνεντευξιαζόμενος προσπάθησε να αποκρύψει τις πραγματικές αιτίες της ύπαρξης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και θέλησε να επενδύσει το ΝΑΤΟ, με τον ιδεολογικοπολιτικό μανδύα των κοινών αξιών και της αστικής δημοκρατίας, στον σκληρό πυρήνα του λεγόμενου δυτικού κόσμου, τελικά, μέσα από τον συνδυασμό των ισχυρισμών του κ. Σταυρίδη, αυτό που προκύπτει, είναι ότι η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από μια πανίσχυρη διακρατική στρατιωτική δύναμη, στην οποία, φυσικά, ηγούνται οι ΗΠΑ και η οποία, ως στρατιωτική συμμαχία είναι, μα

Η κυβέρνηση, η πλειοψηφία του φιλανδικού πολιτικού κόσμου και - όπως καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις - του λαού της χώρας αυτής των 5,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, λένε ότι επιθυμούν να παύσουν το καθεστώς της ουδετερότητας της Φιλανδίας και ότι μέσα, στους επόμενους μήνες, σκοπεύουν να ολοκληρώσουν την συζήτηση, για την υποβολή αίτησης, για ένταξη της χώρας τους, στο ΝΑΤΟ. Από την πλευρά της, η Μόσχα, μέσω του υπουργείου Εξωτερικών και της εκπροσώπου του Μαρία Ζαχάροβα, έχει καταστήσει σαφές ότι η ένταξη της Φιλανδίας, στο ΝΑΤΟ, θα αντιμετωπιστεί, από την Ρωσία, με την λήψη στρατιωτικών μέτρων. Προφανώς, θα συμβεί το ίδιο και στην περίπτωση της Σουηδίας, εφόσον επαληθευτεί το σχετικό δημοσίευμα των Times του Λονδίνου, το οποίο αναφέρεται σε πληροφορίες ανώτερων Αμερικανών αξιωματούχων ότι, στην Στοκχόλμη, σκέπτονται να υποβάλουν αίτημα, για ένταξη, στο ΝΑΤΟ.  Ουσιαστικά και στην πράξη, μια τέτοια αλληλουχία γεγονότων, μέσα στο καλοκαίρι, η οποία, προφανώς, ενθαρρύνεται, από την Ουάσινγκτων κα