ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Στις 2/6/1971, πριν 40 χρόνια, ο Παναθηναϊκός έπαιξε στον τελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (σε επίπεδο συλλόγων) της περιόδου 1970 - 1971, εναντίον της ανερχόμενης υπερομάδας του Άγιαξ , της ομάδας του Γιόχαν Κρόϋφ , του Νέεσκενς , του Κάϊζερ , του Σουρμπίρ , του Χουλσόφ , του Κρολ , του Μπλάκενμπουργκ , του Άρι Χάαν , του Βαν Ντάϊκ και των άλλων ''ιπτάμενων Ολλανδών''. Εναντίον μιάς ομάδας, που άλλη, όμοια με αυτήν, δεν έχει περάσει μέχρι σήμερα. Ο Π.Α.Ο. στο Wembley. Αυτόν τον αγώνα τον θυμάμαι πολύ καλά, διότι είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω, αφού η οικογένειά μου είχε τηλεόραση, την οποία μας έφερε την άνοιξη εκείνης της χρονιάς ένας θείος μου από την Γερμανία - μια τεράστια, αλλά πολύ καλή ασπρόμαυρη NORDMENDE. Σε συλλογικό επίπεδο, δεν έχει υπάρξει ανάλογη επιτυχία για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μόνον η Εθνική ομάδα των ανδρών κατάφερε (πολύ αργότερα, το 2004) να πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών Εθνικών Ομάδων της Ευρώπης. 2/

Η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ εγκατέλειψε την δραχμή και οδήγησε την χώρα στην πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει μια μετρίας τάξεως οικονομική ύφεση, η οποία μετετράπη σε μια βαθιά οικονομική κρίση και μέσω του ευρώ, σε μια αναπόφευκτη διαδικασία ξαφνικού θανάτου, που οδήγησε το ελληνικό δημόσιο στην ουσιαστική χρεωκοπία, αφού πλέον δεν είχε τα αρχικώς απαραίτητα νομισματικά και στην συνέχεια, ούτε και τα δημοσιονομικά εργαλεία για να αντιδράσει. Έτσι, η εν δυνάμει χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, που παρέμενε στην αφάνεια, όσο οι διεθνείς χρηματαγορές το δάνειζαν, ήλθε στο προσκήνιο, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση της τελευταίας 60ετίας και δια της υπογραφής του Μνημονίου της ντροπής, σε ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας χωρίς να διαφαίνεται κάποια, έστω και αμυδρή, δυνατότητα εξόδου... " Ουδενός επαίνου αξίζει, διότι είναι άνευ ουσίας και υποκριτική η τοποθέτηση της κ. Χαράς Κεφαλίδου. Το πρόβλημα της χ

Αλέκος Παπαδόπουλος Μετά τα δύο ιστορικά αφιερώματα στην Παρισινή Κομμούνα και στην διάσπαση της Πρώτης Διεθνούς, θα συνεχίσω, τώρα, εδώ την κριτική στις θέσεις που υποστήριξε ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά , η οποία συνέντευξη μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό "ΣΚΑΪ" και  οι οποίες θέσεις, πέρα από ανοικτά δουλικές, απέναντι στην κατοχική τρόϊκα των δανειστών της χώρας, είναι συνάμα και καταστροφικές, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, αφού τις οδηγούν, μέσα στο αδιέξοδο της παγίδας ρευστότητας, στην οποία τις έχουν εγκλωβίσει, αφ' ενός μεν,  η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και αφ' ετέρου δε, οι τροϊκανοί, με την πολιτική της σκληρής λιτότητας και της έντονης ύφεσης, η οποία στο τελευταίο τρίμηνο του 2010 έφθασε στα επίπεδα του 7,2%, σφίγγοντας, ακόμα περισσότερο, την θανάσιμη θηλιά του τεράστιου δημόσιου χρέους της χώρας, το οποίο, ξεπερνώντας το 150% του ΑΕΠ, δεν μπορεί, πλέον, να εξυπηρετηθεί, αφού η μετατροπή του σε χ

Michael Bakunin - πρώϊμο πορτραίτο. '' Ο Μαρξ, ο Μπακούνιν και η Διεθνής Ένωση εργαζομένων. Ο σπουδαιότερος οπαδός του Προυντόν ήταν ο εργάτης Τολέν, που έγινε γνωστός το 1864 δημοσιεύοντας ένα μανιφέστο με τα ονόματα εξήντα εργατών υποψηφίων για τις εκλογές και διακηρύσσοντας: «Ελευθερία στην εργασία, τραπεζική πίστωση, αλληλεγγύη (1) , να ποια είναι τα όνειρα μας» . Ο Προυντόν υποστήριξε το περιεχόμενο του μανιφέστου, το οποίο επαναλάμβανε τις δικές του ιδέες και τόνισε - δικαιολογημένα - ότι αυτές οι εργατικές υποψηφιότητες αποτελούσαν μεγάλη πρόοδο για το προχώρημα της εργατικής συνείδησης. Αλλά σαν «αναρχικός» δεν συμφωνούσε με τον εκλογικό χαρακτήρα της προσπάθειας. Οι συζητήσεις για τη σκοπιμότητα, ή μη, της εκλογικής τακτικής δεν μπορούν να αναλυθούν στα πλαίσια τούτου του βιβλίου. Το γεγονός όμως ότι, για μια σύντομη περίοδο (1864-1868) - στη διάρκεια, μάλιστα, της οποίας η Αυτοκρατορία θα επιχειρήσει να έλθει σε συνεννόηση με τους εργάτες – ο Τολέν

Διακήρυξη της Κομμούνας. '' ....Μα η δεύτερη αυτοκρατορία ήταν μια έκκληση στο γαλλικό εθνικισμό, ήταν η διεκδίκηση των συνόρων της πρώτης αυτοκρατορίας, που χάθηκαν το 1814, τουλάχιστον των συνόρων της πρώτης δημοκρατίας. Μια γαλλική αυτοκρατορία, μέσα στα σύνορα της παλιάς μοναρχίας και μάλιστα στα πιο κουτσουρεμένα ακόμη σύνορα του 1815 - δεν ήταν δυνατό να κρατηθεί πολύν καιρό. Απ' αυτό βγήκε η ανάγκη να κάνει, από καιρό σε καιρό, πολέμους και η ανάγκη για επέκταση των συνόρων. Καμιά όμως συνοριακή επέκταση δεν θάμπωνε τόσο τη φαντασία των γάλλων εθνικιστών, όσο η επέκταση προς τη γερμανική αριστερή όχθη του Ρήνου. Κάθε τετραγωνικό μίλι, στο Ρήνο είχε, γι' αυτούς, μεγαλύτερη αξία από δέκα στις Αλπεις, ή οπουδήποτε αλλού. Με την δεύτερη αυτοκρατορία η διεκδίκηση ν' αποδοθεί ξανά στη Γαλλία η αριστερή όχθη του Ρήνου, είτε μεμιάς, είτε τμηματικά, δεν ήταν παρά ζήτημα χρόνου. Η ώρα έφτασε με τον πρωσο- αυστριακό πόλεμο του 1866. Όταν ο Βοναπάρτης είδε ότι