2/6/1971 : Ο Π.Α.Ο. στο Wembley. Μια αποτίμηση 40 χρόνια μετά. (Και για να μην ξεχνιόμαστε : Το νέο Μνημόνιο της ντροπής δεν πρέπει να υπογραφεί).

Στις 2/6/1971, πριν 40 χρόνια, ο Παναθηναϊκός έπαιξε στον τελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (σε επίπεδο συλλόγων) της περιόδου 1970 - 1971, εναντίον της ανερχόμενης υπερομάδας του Άγιαξ, της ομάδας του Γιόχαν Κρόϋφ, του Νέεσκενς, του Κάϊζερ, του Σουρμπίρ, του Χουλσόφ, του Κρολ, του Μπλάκενμπουργκ, του Άρι Χάαν, του Βαν Ντάϊκ και των άλλων ''ιπτάμενων Ολλανδών''. Εναντίον μιάς ομάδας, που άλλη, όμοια με αυτήν, δεν έχει περάσει μέχρι σήμερα.

Ο Π.Α.Ο. στο Wembley.

Αυτόν τον αγώνα τον θυμάμαι πολύ καλά, διότι είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω, αφού η οικογένειά μου είχε τηλεόραση, την οποία μας έφερε την άνοιξη εκείνης της χρονιάς ένας θείος μου από την Γερμανία - μια τεράστια, αλλά πολύ καλή ασπρόμαυρη NORDMENDE.


Σε συλλογικό επίπεδο, δεν έχει υπάρξει ανάλογη επιτυχία για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μόνον η Εθνική ομάδα των ανδρών κατάφερε (πολύ αργότερα, το 2004) να πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών Εθνικών Ομάδων της Ευρώπης.

2/6/1971 : Η ενδεκάδα του Παναθηναϊκού στο Wembley.

Η συμβολή του Μίμη Δομάζου και των άλλων ποδοσφαιριστών εκείνης της πάρα πολύ καλής ομάδας του Παναθηναϊκού και πρώτ' απ' όλα, του προπονητή της, του ''καλπάζοντος συνταγματάρχη'', του ''Πάντσο'' της αξέχαστης Ρεάλ Μαδρίτης, του Ούγγρου Φέρεντς Πούσκας, που έφυγε από την ζωή, πριν από αρκετά χρόνια, υπήρξε καθοριστική, για την ανέλπιστη και αναπάντεχη αυτή επιτυχία, που έγινε καρφί στα μάτια των αντιπάλων ομάδων του Π.Α.Ο. και των οπαδών τους.

Έτσι, η ανυπόληπτη στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα Ελλάδα, μπήκε στον διεθνή χάρτη του ποδοσφαίρου από το πουθενά.


Υπάρχει, βέβαια, και η μαρτυρία της Δέσποινας Παπαδοπούλου στον Αλέξη Παπαχελά ότι την ημέρα του αγώνα της ημιτελικής φάσης Π.Α.Ο. - Ερυθρού Αστέρα 3 - 0 στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας ο Στυλιανός Παττακός της είπε, βλέποντας την έντονη αγωνία της, προκειμένου να την καθησυχάσει : ''Τι κάνεις έτσι; Τον αγώνα τον πληρώσαμε και θα τον πάρουμε''.


Η φράση μπορεί να ήταν, απλά και μόνον, καθησυχαστική.


Μπορεί και (πρέπει) να είχε και περιεχόμενο. Ποιός ξέρει. (Αυτός που μπορεί να μας το πει είναι ο Ντουΐκοβιτς, ο τερματοφύλακας του Ερυθρού Αστέρα, σε εκείνον τον αγώνα, ο οποίος ζει και είναι προπονητής - τον είδαμε σε ένα Μουντιάλ, πριν κάποια χρόνια -, ή, ακόμα, ο υπεραιωνόβιος Στυλιανός Παττακός, που τα έχει τετρακόσια και δεν έχει μιλήσει).


Σε κάθε περίπτωση, εκείνη η ομάδα του Παναθηναϊκού ήταν πολύ καλή ομάδα και άξιζε της συμμετοχής στον τελικό του Wembley, μετά την σφαγιαστική διαιτησία του πρώτου αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, όπου ο Π.Α.Ο. έχασε με 4 - 1 (με έναν πολύ κακό εκείνη την ημέρα Τάκη Οικονομόπουλο στα γκολπόστ της ομάδας - στον αγώνα της Λεωφόρου αντικαταστάθηκε από τον Βασίλη Κωνσταντίνου,, που τα πήγε πολύ καλά, ενώ οι Γιουγκοσλάβοι είχαν και δοκάρι).


Φυσικά, εκείνος ο Παναθηναϊκός (που καμμιά σχέση δεν έχει με τον Παναθηναϊκό - ναυάγιο της οικογένειας Βαρδινογιάννη της τελευταίας δεκαπενταετίας) δεν μπορούσε να νικήσει εκείνον τον Άγιαξ, αυτή την ομάδα, που, για μία τριετία (1970 - 1973), σάρωσε τους πάντες και τα πάντα, σε όλον τον πλανήτη.


Αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία....



[Φυσικά δεν έχω ξεχάσει τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την εκβιαστική προσπάθεια επιβολής ενός νέου και επαχθέστερου Μνημονίου, για τα 70, περίπου, δισεκατομμύρια ευρώ που οι Ευρωπαίοι "εταίροι" και το Δ.Ν.Τ. είναι διατεθειμένοι να δώσουν στο ελληνικό δημόσιο την περίοδο 2012 - 2013, για την κάλυψη των ελληνικών δημόσιων δανειακών αναγκών, που δεν καλύπτονται από το παρόν Μνημόνιο, λόγω της βλακώδους πεποίθησης, που κυκλοφορούσε πέρυσι στις γερμανικές και λοιπές ευρωπαϊκές ελίτ και η οποία έλεγε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει στις "αγορές" για δανεισμό, εντός του 2011, ή, το αργότερο, εντός του 2012, με την εφαρμογή του Μνημονίου της ντροπής και της Κατοχής, που υπέγραψε, χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης, ο ευήθης ΓΑΠ. Η κατάρρευση αυτής της πεποίθησης, που, τόσο βλακωδώς, στήριξαν και τα εγχώρια παπαγαλάκια της έντρομης και συνάμα δουλικής - στους μοντέρνους ευρωπαίους μεταναζιστές οικονομικούς κατακτητές του τόπου και του πληθυσμού του (τον οποίον επιθυμούν να θέσουν υπό ένα σύγχρονο καθεστώς πεονίας) - ελληνικής πολιτικοοικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ (θυμάμαι τους γελοιογραφικούς "αναλυτές" Μπάμπη Παπαδημητρίου και Πάσχο Μανδραβέλη), οδηγεί πανικόβλητους τους ευρωπαίους "εταίρους" και τοκογλυφικούς δανειστές της χώρας, σε νέους εκβιασμούς, προκειμένου να επιτύχουν την λεηλασία της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και σε νέες αφαιμάξεις των εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού. Όμως, το κλίμα αλλάζει και ενώ η κυβέρνηση του ΓΑΠ παραπαίει, περιμένοντας τον νεκροθάφτη της, ο λαϊκός παράγοντας κάνει στις πλατείες της χώρας την εμφάνισή του, η οποία εμφάνιση, αν και βελούδινη, προς το παρόν, καθίσταται απειλητική και για το εσωτερικό ελληνικό πολιτικό σκηνικό και για τους ευρωπαίους δανειστές, των οποίων το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν αντέχει μια ελληνική στάση πληρωμών, η οποία θα το οδηγήσει σε κατάρρευση. Μόνο και μόνο, για τον λόγο αυτό, οι απειλές των δανειστών είναι κενές περιεχομένου. Και την 5η δόση θα δώσουν - όπως έχω πολλές φορές γράψει, μακάρι να μην την δώσουν και ευχή για την χώρα θα είναι το να πραγματοποιήσουν την "απειλή" τους, αλλά δεν είναι κορόϊδα και γι' αυτό θα δώσουν την 5η δόση -, όπως θα δώσουν και όλες τις προβλεπόμενες δόσεις και τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ είναι διατεθειμένοι να δανείσουν, διότι τα χρήματα αυτά θα πάνε στο παραπαίον τραπεζικό τους σύστημα, το οποίο θα καταρρεύσει, αν αυτά τα χρήματα δεν εισρεύσουν στα ταμεία του. Οι εκβιασμοί που γίνονται και στους οποίους θέλουν να εγκλωβίσουν τον Αντώνη Σαμαρά και την συντηρητική αντιπολίτευση, με λαγό τον αχαρακτήριστο Γιώργο Καρατζαφέρη, αφορούν την υπογραφή του νέου Μνημονίου και την λεηλασία του τόπου, μέσω μιας συγκεκαλυμμένης πτώχευσης, που θα ονομαστεί διαφορετικά. Σε αυτό το Μνημόνιο απαιτούν και την συνυπογραφή του Αντώνη Σαμαρά και της συντηρητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Περιττό να πω ότι ένα τέτοιο Μνημόνιο δεν πρέπει να υπογραφεί και οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους πρέπει να πάνε από εκεί που ήλθαν. Οψόμεθα...].