Η Ουκρανία βαδίζει, σε πολιτικοστρατιωτικό αδιέξοδο, καθώς ηττάται, από ένα μικρό και ανεπαρκές ρωσικό εκστρατευτικό σώμα. (Μάιος - Ιούνιος 2022 : Η συνθηκολόγηση είναι η μόνη λύση, αλλά)…
Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Πρόεδρος της Ουκρανίας.
Καθώς περνάει ο καιρός και φτάνουμε στον τρίτο μήνα, από την ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία και τον πόλεμο που εξακολουθεί να γίνεται, είναι χρήσιμο να κάνουμε έναν απολογισμό αυτού του πολέμου, έχοντας, πάντα, υπόψη μας ότι, όπως έχω γράψει αρκετές φορές, το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα είναι μικρό και ανεπαρκές, όσον αφορά τους στόχους, τους οποίους καλείται να διεκπεραιώσει.
Αυτή η διαπίστωση, όμως, δεν σημαίνει ότι η Ρωσία ηττάται, στο ουκρανικό μέτωπο, παρά τα όσα θέλουν να προπαγανδίζουν οι δυτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ των χωρών της Δύσης. Αντιθέτως, η αλήθεια είναι ότι αυτό το ανεπαρκές εκστρατευτικό σώμα, που έστειλε η Μόσχα, στην Ουκρανία, έχει καταφέρει πολλά και σημαντικά πράγματα και έχει διεισδύσει, σε ένα μεγάλο τμήμα εδαφών, στα ανατολικά και στα νότια της χώρας αυτής.
Είναι γεγονός ότι το Κίεβο ελπίζει, πως η μεγάλη χρονική διάρκεια του πολέμου, την οποία επιδιώκει, θα καταπονήσει και θα εξαντλήσει τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, επιτρέποντας στον ουκρανικό στρατό, σε ένα βάθος χρόνου, να καταφέρει να νικήσει τον ρωσικό στρατό, στηριζόμενο, στην οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που του παρέχουν οι ΗΠΑ και η Δύση.
Στην πραγματικότητα, η ηγεσία του Κιέβου αυταπατάται, αν νομίζει - που το νομίζει - ότι η Μόσχα πρόκειται να δεχθεί μια ήττα, στο ουκρανικό μέτωπο. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, διότι, απλούστατα, ακόμη και αν το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα καταπονηθεί, ο ρωσικός στρατός έχει αυτές τις αναγκαίες εφεδρικές δυνάμεις, τις οποίες θα κινητοποιήσει, προκειμένου να επιτύχει τους πολεμικούς του στόχους, στην Ουκρανία και φυσικά, δεν θα διστάσει, καθόλου, να το πράξει. Θα το πράξει χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Αλλά, πέραν τούτου, η αλήθεια είναι ότι οι εξελίξεις, στο ίδιο το ουκρανικό μέτωπο και κυρίως, στην περιοχή του Ντονπάς, ο ουκρανικός στρατός, διαρκώς, χάνει έδαφος, οπισθοχωρεί και βρίσκεται σε μία απελπιστική θέση άμυνας, στην οποία έχει εγκλωβιστεί και σε λίγο καιρό, δεν θα έχει διόδους διαφυγής.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν όλον αυτόν τον καιρό να οργανώσουν κάποιες σοβαρές αντεπιθέσεις, στα μέτωπα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον στρατό εισβολής, όπως φαίνεται και στην περίπτωση της Μαριούπολης, όπου οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις είναι ολιγάριθμες, αλλά και στα υπόλοιπα μέτωπα, στο Ντονπάς, το οποίο, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά, περνάει, μαζί με την νότια Ουκρανία, στα χέρια των Ρώσων. Αυτό είναι κάτι, που, στην Δύση, όλοι - ή, για να είμαστε ακριβείς, σχεδόν όλοι - αποφεύγουν να ομολογήσουν, μεγαλοποιώντας την πραγματική ουκρανική αντίσταση, η οποία, όπως είπαμε, οφείλεται στην ολιγαριθμία του ρωσικού εκστρατευτικού σώματος και πουθενά αλλού.
Τελικά, έτσι όπως βαδίζουν ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και η λοιπή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Κιέβου, αυτό που θα κάνουν, με την απλοϊκή και απλουστευτική πολιτική δημοσίων σχέσεων, που ακολουθούν, δεν είναι τίποτα άλλο, από το να οδηγήσουν τον Βλαντίμιρ Πούτιν, στην διεύρυνση των στόχων του, στο αρχικό στάδιο και πιθανώς, να ξαναφέρουν τον ρωσικό στρατό έξω, από το Κίεβο.
Στην πραγματικότητα, η ουκρανική ηγεσία, από ό,τι φαίνεται, ελπίζει, στην Ουάσινγκτων και στην Δύση, καθώς και στα δυτικά οπλικά συστήματα, τα οποία, με έναν κάποιο τρόπο, υποτίθεται ότι θα καταφέρουν να δαμάσουν τον ρωσικό στρατό και να οδηγήσουν τις ουκρανικές δυνάμεις, στην νίκη.
Επίσης, είναι πιθανό - και μάλλον, αυτό είναι το πιθανότερο - η ουκρανική ηγεσία να μην ξέρει τί να κάνει· να βρίσκεται μπροστά, σε ένα πολιτικό και στρατιωτικό αδιέξοδο, το οποίο γνωρίζει, αλλά αδυνατεί να το διαχειριστεί.
Έτσι η Ουκρανία αυτό, που, στην πράξη, κάνει, είναι να χάνει διαρκώς εδάφη, τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να επαναφέρει, στην κυριαρχία της και φυσικά, θα οδηγηθεί, αργά, σε μακρύ - αλλά και ορατό - χρόνο, από σήμερα, στην ήττα και στον διαμελισμό της, όχι, πλέον, ως ενός περίκλειστου, μικρού και “ανεξάρτητου” κράτους, αλλά, ίσως, ως μια λεία των γειτονικών χωρών της, αφού και η Ρουμανία και κυρίως, η Πολωνία καθιστούν σαφές ότι έχουν εδαφικές βλέψεις, σε αυτό το κομμάτι της Ουκρανίας, το οποίο οι Ρώσοι θα αφήσουν (αν το αφήσουν) αδέσποτο. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα πρέπει να το επιτρέψουν η Μόσχα και προφανώς, η Ουάσινγκτων, κάτι το οποίο δεν φαίνεται πιθανό.
Αλλά το μέλλον δεν μπορεί να το προδιαγράψει κάνεις, από τώρα, όσον αφορά την τύχη του κομματιού της Ουκρανίας, που θα μείνει - αν και όσο μείνει -, έξω, από την ρωσική κατοχή, αφού, τώρα, η Μόσχα, μετά την παράδοση και των τελευταίων μαχητών, στο Αζοφστάλ, εξακολουθεί να απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, κάτι, που, μόνο, με την επέκταση της κατοχής και την ασφυκτική ρωσική επιτήρηση του όποιου εναπομείναντος, ως “ελεύθερου” ουκρανικού εδάφους, μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Άλλωστε, όσο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερη είναι και πρόκειται να είναι, η καταστροφή και η αποσάρθρωση, που θα αποφέρει. Η ρωσική εισβολή έχει, μέχρι τώρα, κοστίσει δεκάδες χιλιάδες ζωές και έχει αναγκάσει, κάπου, 12 εκατομμύρια κατοίκους της χώρας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, εκ των οποίων, πάνω από 6 εκατομμύρια, έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία, ενώ οι ζημιές στις υποδομές της χώρας αυτής πρέπει να υπερβαίνουν τα 70 δισεκατομμύρια δολάρια. Και όσο το Κίεβο δεν συνθηκολογεί, τόσο οι ανθρώπινες και οι υλικές απώλειες θα επαυξάνονται, ταχύτατα.
Σχόλια