Ελληνική οικονομία 2022 : Τα επιτόκια του κρατικού δανεισμού ακριβαίνουν, το δημόσιο χρέος φουσκώνει, τα χειρότερα πέρασαν, τα χείριστα έρχονται, αφού όλα τα μακροοικονομικά στοιχεία πάνε, κατά διαβόλου (Τα άρθρα 390 και 256 του Ποινικού Κώδικα, για την απιστία περι την υπηρεσία των δημοσίων υπαλλήλων, έγκλημα το οποίο έχουν διαπράξει τα μέλη του πολιτικού προσωπικού, που διοικούν την χώρα μας, τουλάχιστον, από το 2010, μέχρι τις ημέρες μας).

Ενώ, όπως βλέπουμε, παραπάνω, τα επιτόκια του ελληνικού κρατικού δανεισμού έχουν αρχίσει να παίρνουν, για τα καλά, την ανηφόρα, χρήσιμο είναι να προβούμε, σε μια, ακόμη, επισκόπηση της ελληνικής οικονομίας, από την εποχή της επιβολής των νεοαποικιακών δανειστικών Μνημονίων, το 2010, μέχρι την τωρινή εποχή, ήτοι το 2022, με βάση τα διατειθέμενα επίσημα στοιχεία.

Η συλλογιστική και το σχέδιο των ξένων δανειστών - ευρωθεσμοί και ΔΝΤ - συνοψίζονταν και συνοψίζονται, ακόμη, στην πτώση σχεδόν όλων των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών (δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση, κρατικές και ιδιωτικές δαπάνες, εισαγωγές), προκειμένου, σε συνδυασμό με την αύξηση των κρατικών εσόδων και την μεγέθυνση των εξαγωγών, η Ελλάδα να μετατραπεί, σε εξαγωγική χώρα και δι’ αυτού του τρόπου, να μπορεί να διαμορφώνει αποθέματα, σε ευρώ, με τα οποία να εξυπηρετούνται, μέσω των πλεονασμάτων, στο εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών και των πρωτογενών πλεονασμάτων, στους κρατικούς προϋπολογισμούς της χώρας, τα υπέρογκα δάνεια, που το ελληνικό κράτος έχει λάβει και τα οποία πρέπει, στην παρούσα φάση, να πλησιάζουν, παρά το κούρεμα του 2012, στα επίπεδα των 400 δισεκατομμυρίων ευρώ, εντός του 2022.

Όπως φαίνεται, από το παραπάνω σχήμα, το οποίο αφορά το ισοζύγιο πληρωμών, κατά την περίοδο 2010 έως 2021, αυτό το σχέδιο των ξένων δανειστών έχει αποτύχει. Όχι τόσο, επειδή δεν στάθηκε δυνατόν να αυξηθούν οι εξαγωγές, αφού, μέσα σε όλη αυτήν την δωδεκαετία, έφτασαν, άλλωστε, από τα 48,8 δισεκατομμύρια ευρώ, που ήσαν, το 2010, στα 74,2 δισεκατομμύρια ευρώ, το 2021. 

Το πρόβλημα εντοπίζεται, στις εισαγωγές, οι οποίες και αυτές, με την σειρά τους, αυξήθηκαν, από τα 65,8 δισεκατομμύρια ευρώ, το 2010, στα 88,7 δισεκατομμύρια ευρώ, το 2021, μειώνοντας, ελάχιστα, το έλλειμμα του ισοζυγίου του εξωτερικού τομέα της ελληνικής οικονομίας, από τα 17,3 δισεκατομμύρια ευρώ, που ήσαν, το 2010, στα 14,4 δισεκατομμύρια ευρώ, το 2021, χωρίς, μάλιστα, μέσα σε όλη αυτήν την δωδεκαετία, να μπορέσει η ελληνική οικονομία να αποκτήσει, έστω και μία φορά, ένα οποιοδήποτε ετήσιο πλεόνασμα του ισοζυγίου των εξωτερικών πληρωμών της.

(Εδώ, πρέπει να επισημάνω ότι, στο κάτω μέρος του, παραπάνω, σχήματος, οι κίτρινες στήλες αντιπροσωπεύουν τον επιπρόσθετο ελληνικό κρατικό δανεισμό, που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια και ο οποίος, φυσικά, έχει φορτώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, φθάνοντας, στα επίπεδα, που αναφέρω, παραπάνω).

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η διαρκής και επίμονη αύξηση των φόρων, ως ποσοστό, επί του ελληνικού ΑΕΠ, καθόλη την διάρκεια της δωδεκαετίας 2010 - 2021, όπως φαίνεται, στον παραπάνω πίνακα, στον οποίο απεικονίζεται η αυξητική σταθερότητα του ποσοστού των φόρων, σε σχέση με το παραγόμενο προϊόν, στην ελληνική οικονομία. Και όλα αυτά, για να πληρωθεί - υποτίθεται - το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, όμως, διογκώνεται.

Με λίγα λόγια, όλοι οι κωμικοτραγικοί και εκ των πραγμάτων, πολιτικοί απατεώνες ποινικοί εγκληματίες (πρόκειται, τουλάχιστον, για το ποινικό αδίκημα της απιστίας περί την υπηρεσία, όσον αφορά τους υπαλλήλους του Δημοσίου - ιδιότητα, την οποία αποκτούν και τα πολιτικά πρόσωπα, που διορίζονται, ως πρωθυπουργοί και υπουργοί, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη θέση, στο Δημόσιο -, σύμφωνα με το άρθρο 256 του παλαιού Ποινικού Κώδικα και έτσι, όπως αυτό αντικαταστάθηκε, με το άρθρο 390 του νέου Ποινικού Κώδικα, από την αμαρτωλή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, κυριολεκτικά, στην εκπνοή του κοινοβουλευτικού της βίου, τον Ιούνιο του 2019 και φυσικά, για τα άρθρα αυτά του παλαιού και του νέου Ποινικού Κώδικα θα κάνω αναφορά, παρακάτω) κυβερνώντες την χώρα, κατάφεραν, κατά την περίοδο αυτή, να αυξήσουν το ποσοστό των φόρων, ως προς το, συντριπτικά, μειούμενο ελληνικό ΑΕΠ, από το 43,3%, που ήταν το 2010, στο 47,99%, το 2021 και φυσικά, πρόκειται να υπάρξει μια διαρκής και αδιάλειπτη συνέχεια, σε αυτή την εξέλιξη, τουλάχιστον, μέχρι το 2060, ή το 2070.

Όπως αποδεικνύεται από τα παραπάνω στοιχεία, που αφορούν την περίοδο, από το 2001 έως το 2021, οι νεοκατοχικοί κυβερνήτες της χώρας και οι ευρωθεσμικοί ξένοι δανειστές, τα έχουν κάνει μαντάρα. 

Το δημόσιο έλλειμμα παραμένει να είναι φουσκωμένο, αφού, από το 2001, που ήταν, στα 4,4% του ελληνικού ΑΕΠ, έφθασε, το 2009, στα 15,8% και το 2021, στα 10,1%.

Ως προς το δημόσιο χρέος, τα πράγματα είναι πάρα πολύ χειρότερα, αφού, από τα επίπεδα του 103% του ΑΕΠ, που ήταν το ελληνικό δημόσιο χρέος, το 2001, έφτασε στην παραμονή της εποχής του 1ου Μνημονίου, το 2009, στα 129,3% και το 2021, έχει εκτεθεί εκτιναχθεί, στα 206,3% του ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο, βέβαια όπως είναι γνωστό, έχει, σαρωτικά, συρρικνωθεί όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν από το 2009 και μετά. Και όλα αυτά παρότι υποτίθεται πως όλα όσα έγιναν, εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας, έγιναν, με σκοπό και στόχο, την μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, κάτι το οποίο, όπως είναι προφανές, όχι μόνο δεν έχει συμβεί, αλλά, αντίθετα μάλιστα, υπάρχει ένας υπερδιπλασιασμός του ελληνικού δημοσίου χρέους, ως προς το ΑΕΠ της χώρας, το οποίο - επαναλαμβάνω για μία ακόμη φορά - είναι, δραματικά, συρρικνωμένο όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν.

Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν και με το ιδιωτικό χρέος της χώρας, το οποίο, από τα 65,4% του ΑΕΠ, που βρισκόταν, το 2001, οδηγήθηκε, το 2009, στο 75,5% και το 2021, εκτοξεύθηκε, στο 139,4% του ελληνικού ΑΕΠ.

Από την άλλη πλευρά το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών παρά την μείωση του όλα αυτά τα χρόνια από το 2009 το 2001 έως το 2021 παραμένει σε υψηλά επίπεδα αφού το 2001 βρίσκονταν, στα επίπεδα του 13,66%, το 2009 έφτασε, στο 10% και το 2021, στο 7,6% του, πάντα κατακρημνιστικά, συρρικνωμένου ελληνικού ΑΕΠ.

Τα δύο παραπάνω σχήματα τα οποία απεικονίζουν την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ σε επίπεδο προσέγγισης εισοδήματος και δαπάνης, καταγράφουν, χαρακτηριστικά, το μέγεθος της θυελλώδους καταστροφής, την οποία έχουν υποστεί το ελληνικό ΑΕΠ και η ελληνική οικονομία σε όλα τα επίπεδα τους.

Οι μισθοί, οι λειτουργικές δαπάνες των επιχειρήσεων - και φυσικά και τα κέρδη τους -, η κατανάλωση, οι κρατικές και οι ιδιωτικές δαπάνες, στην ελληνική οικονομία και ως εκ τούτου, το συνολικό ΑΕΠ της χώρας έχουν συνθλίβει, όλη αυτή την περίοδο, από το 2010, έως το 2021. Και το χειρότερο όλων είναι ότι, το προσεχές και μακροχρόνιο μέλλον, βοηθούντος και του πολέμου στην Ουκρανία, που πρόκειται να μακροχρονίσει και να επεκταθεί, θα είναι πολύ χειρότερο, για την ελληνική κοινωνία και τα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας.

Όλα αυτά μας οδηγούν, στο απλούστατο συμπέρασμα ότι το πολιτικό και “τεχνοκρατικό” προσωπικό, που διοίκησε και διοικεί το ελληνικό κράτος και την κοινωνία και το οποίο προσωπικό είχε και έχει, σύμφωνα με τον νόμο, την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου, έχει υποπέσει, στο ποινικό αδίκημα της απιστίας περί την υπηρεσία, αφού, με τις πράξεις και τις παραλείψεις των μελών του, που διοίκησαν και διοικούν, έβλαψαν, σε τεράστιο βαθμό και ανεπανόρθωτα, την δημόσια περιουσία, της οποίας η βλάβη φαίνεται και είναι ανήκεστος.

Ας δούμε το ισχύον δίκαιο, για να γίνει κατανοητό, σε ποιό πράγμα αναφέρομαι.

Στο νέο άρθρο 390 του νέου ΠΚ, που, μετά την κατάργηση του άρθρου 256 του παλαιού ΠΚ, καλύπτει τις διατάξεις αυτού, για την απιστία, περί την υπηρεσία, δημοσίου υπαλλήλου, οι νέες διατάξεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (“ 1. Όποιος κατά παράβαση των κανόνων επιμελούς διαχείρισης προκαλεί εν γνώσει βέβαιη ζημία στην περιουσία άλλου, της οποίας βάσει του νόμου ή δικαιοπραξίας έχει την επιμέλεια ή διαχείριση (ολική ή μερική ή μόνο για ορισμένη πράξη), τιμωρείται με φυλάκιση και χρηματική ποινή. Αν η ζημία που προκλήθηκε υπερβαίνει συνολικά το ποσό των 120.000 ευρώ επιβάλλεται κάθειρξη έως δέκα έτη και χρηματική ποινή.
2. Αν η απιστία στρέφεται άμεσα κατά του νομικού προσώπου του ελληνικού δημοσίου, των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου ή των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και η ζημία που προκλήθηκε υπερβαίνει συνολικά των ποσό των 120.000 ευρώ επιβάλλεται κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών και χρηματική ποινή έως χίλιες ημερήσιες μονάδες. Η πράξη αυτή παραγράφεται μετά είκοσι έτη”)  εμφανίζονται, εν γένει, επιεικέστερες των παλαιών, λαμβάνοντας υπόψη και την (με το άρθρο 461 του νέου ΠΚ, που πέρασε και ψήφισε, στην προηγούμενη Βουλή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) κατάργηση του Ν. 1608/1950, για τους καταχραστές του δημοσίου και την, μέχρι την επιβολή της ποινής των ισοβίων καθείρξεων, που αυτός ο νόμος επέβαλε, μέχρι την 30/6/2019, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οδηγούν, σε ευμενέστερη μεταχείριση του δράστη και εφαρμόζονται ακόμη και σε αδικήματα, που τελέστηκαν πριν την 1/7/2019. Αυτό το ερμηνευτικό σχήμα οδηγεί σε απαλλαγή δραστών, όσον αφορά τις πράξεις υπηρεσιακής απιστίας, που τελέστηκαν πριν την ψήφιση του Ποινικού Κώδικα, από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν η προκληθείσα ζημία ανέρχεται, σε πολλά εκατομμύρια ευρώ, αφού δεν μπορεί να επιβάλλεται ποινή ανώτερη των 10 ετών κάθειρξης.

Όμως, σύμφωνα, με την καταργηθείσα, από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, διάταξη του άρθρου 256 του Ποινικού Κώδικα (απιστία, περί την υπηρεσία), "υπάλληλος, που κατά τον προσδιορισμό, την είσπραξη ή τη διαχείριση φόρων, δασμών, τελών ή άλλων φορολογημάτων ή οποιωνδήποτε εσόδων ελαττώνει εν γνώσει του και για να ωφεληθεί ο ίδιος ή άλλος την δημόσια, δημοτική, ή την κοινοτική περιουσία, της οποίας η διαχείριση του είναι εμπιστευμένη, τιμωρείται 

α) με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών, 

β) αν η ελάττωση είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών,  γ) με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών, αν: α) ο υπαίτιος μεταχειρίστηκε ιδιαίτερα τεχνάσματα και η ελάττωση της περιουσίας είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας ανώτερης συνολικά των 15.000 ευρώ, ή β) το αντικείμενο της πράξης έχει συνολική αξία μεγαλύτερη των 73.000 ευρώ ". 

Σε αντιδιαστολή, με την νέα διάταξη του άρθρου 390 ΠΚ, η παλαιά και προϊσχύσασα της σημερινής, διάταξη του άρθρου 390 Π.Κ. είναι ενταγμένη, στην κατηγορία των εγκλημάτων, κατά των περιουσιακών δικαίων, προβλέπει το έγκλημα της κοινής απιστίας, υποκείμενο της οποίας μπορεί να είναι οποιοδήποτε πρόσωπο και νομικό αντικείμενό της αποτελεί η αλλότρια περιουσία, της οποίας το πρόσωπο ασκεί την επιμέλεια, ή την διαχείριση, ενώ η διάταξη του 256 Π.Κ. έχει ενταχθεί, στην κατηγορία των εγκλημάτων των σχετικών, με την υπηρεσία, είναι διάταξη ειδική, έναντι εκείνης του άρθρου 390 Π.Κ., προβλέπει το έγκλημα της απιστίας της σχετικής με την υπηρεσία, το οποίο, λόγω της ιδιότητας του υποκειμένου του, ως υπαλλήλου μόνο κατά την έννοια του άρθρου 13 α και 263 Α  Π.Κ., ανάγεται σε ιδιαίτερο έγκλημα (delictum proprium) και σκοπό έχει την προστασία της χρηστής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος και γενικά, της δημόσιας κλπ περιουσίας (έγκλημα κατά της υπηρεσιακής χρηστότητας). Από την γραμματική διατύπωση της διάταξης αυτής (256 Π.Κ.) προκύπτει, ότι, για την στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της απιστίας, περί την υπηρεσία, απαιτείται να συντρέχουν αθροιστικώς: 

1) ελάττωση της δημόσιας κλπ περιουσίας, η διαχείριση της οποίας είναι εμπιστευμένη στον υπάλληλο, 

2) η ελάττωση να λαμβάνει χώρα κατά τον προσδιορισμό, την είσπραξη ή κατά τη διαχείριση των φόρων, των δασμών, των τελών ή άλλων φορολογημάτων ή των οιωνδήποτε εσόδων και 

3) άμεσος δόλος του υπαλλήλου (εν γνώσει, άρθρ. 27 Π.Κ.), που συνίσταται, στην θέλησή του, να ελαττώσει την δημόσια κλπ περιουσία και την γνώση του, ότι με την πράξη, ή την παράλειψή του, επέρχεται η ελάττωση, ως και σκοπός του να ωφεληθεί ο ίδιος, ή άλλος, ανεξαρτήτως της πραγματοποιήσεώς του. 

Από την ίδια διάταξη, περαιτέρω, προκύπτει, ότι από τις τρεις αναφερόμενες σ' αυτήν δραστηριότητες του υπαλλήλου προηγείται ο προσδιορισμός, έπεται η είσπραξη και ακολουθεί η διαχείριση των εσόδων, που αφενός εναρμονίζονται μεταξύ τους αλλά και συνδέονται κατά χρονική ακολουθία. Έτσι, είναι προφανές ότι ο "προσδιορισμός" και η "είσπραξη" των εσόδων αναφέρονται στην εισροή αυτών στα δημόσια ταμία, οπότε από το χρόνο της εισροής τους αποτελούν το "δημόσιο χρήμα" και μέρος της δημόσιας υπηρεσίας, στην οποία ενσωματώθηκαν, η δε "διαχείρισή" τους, αναφέρεται λογικά στις διαχειριστικές πράξεις του υπαλλήλου, που λαμβάνουν χώρα μετά την εισροή των εσόδων στα δημόσια ταμεία και την ταυτόχρονη ενσωμάτωσή τους στη δημόσια περιουσία, η οποία (διαχείριση) διαρκεί εφεξής χρονικά μέχρι την εκπλήρωση του συγκεκριμένου κάθε φορά κρατικού σκοπού. 

Επομένως, η "διαχείριση των εσόδων" αναφέρεται και καταλαμβάνει, αναγκαίως, τις διαχειριστικές πράξεις του υπαλλήλου, που έπονται της εισροής, αφού αυτή (εισροή) έχει ήδη επιτευχθεί και σκοπό έχουν (τα έσοδα) την ικανοποίηση των κρατικών αναγκών, με διάθεση, ή δαπάνη αυτών. Έτσι λοιπόν και, ενόψει του ότι ο σκοπός του Κράτους παραμένει, στο διηνεκές, ο ίδιος (είσπραξη των εσόδων - διάθεσή τους προς ικανοποίηση των αναγκών του), επιτυγχάνεται, δε, δια μέσου διαφορετικής κατηγορίας υπαλλήλων, άλλων, κατά τον προσδιορισμό και άλλων, κατά την είσπραξη, πρέπει να γίνει αναγκαίως δεκτό, ότι με τον όρο "διαχείριση των εσόδων" ο νόμος καταλαμβάνει και τις διαχειριστικές πράξεις των υπαλλήλων εκείνων, που διενεργούνται, προς ολοκλήρωση του τελικού σκοπού του Κράτους, ο οποίος είναι, όπως προεκτέθηκε, η ικανοποίηση των αναγκών του, που επιτυγχάνεται, με διάθεση, ή δαπάνη των εσόδων του. 

Συνεπώς, ο προϊσχύσας νόμος (256 ΠΚ) ποινικοποιεί την συμπεριφορά των υπαλλήλων, που προσδιορίζουν τα έσοδα, των υπαλλήλων, που εισπράττουν αυτά και των υπαλλήλων που διαχειρίζονται τα, ήδη, εισπραχθέντα, από το κράτος, έσοδα, προς ικανοποίηση των αναγκών του, με νόμιμες διαθέσεις και δαπάνες, όπως εκείνο επιλέγει. Άλλως, στην περίπτωση, που η εισροή έχει επιτευχθεί, η διάταξη "διαχείριση των εσόδων" θα ήταν περιττή, πλην όμως, όπως προαναφέρθηκε, εφόσον ο κρατικός σκοπός δεν έχει, ακόμη, τελειωθεί, με την ικανοποίηση των κρατικών αναγκών, η άνω διάταξη του άρθρου 256 ΠΚ λειτουργεί, μέχρι την ολοκλήρωση του κρατικού τούτου σκοπού και απαιτεί την ίδια χρηστή διαχείριση και από τους τελευταίους υπαλλήλους, που διαχειρίζονται τα, ήδη, αποκτηθέντα, από το Κράτος, έσοδα. 

Εξάλλου, η απαιτούμενη, από τον νόμο, χρηστή συμπεριφορά, από όλους, ανεξαιρέτως, τους υπαλλήλους, τους επιφορτισμένους με τον προσδιορισμό, την είσπραξη, ή την διαχείριση, ασφαλώς, είναι η ίδια, αφού και ο σκοπός του κράτους παραμένει ο ίδιος και έτσι, την απαίτησή του αυτή την θωρακίζει, με απειλή της ίδιας ποινής, για όλους, αφού η παρανομία οποιουδήποτε, από τους προαναφερόμενους υπαλλήλους θα καθιστούσε ανέφικτη την επιτέλεση του σκοπού του και επιπροσθέτως, η διαφορετική ποινική μεταχείριση αυτών θα ήταν αντίθετη, με την ισονομία των πολιτών, πράγμα το οποίο ο νομοθέτης, ασφαλώς και δεν θέλησε. 

Εδώ, πρέπει να σημειωθεί, ότι ζημιώδεις διαχειριστικές πράξεις του υπαλλήλου, από τις οποίες επέρχεται ελάττωση της δημόσιας περιουσίας, είναι, οπωσδήποτε και οι επιζήμιες, για το Δημόσιο, συμβάσεις του υπαλλήλου, που αυτός, για λογαριασμό του Δημοσίου, συνήψε με τρίτους. Άλλωστε, ο όρος διαχείριση εμπεριέχει, αφ' εαυτού, την επιμέλεια, τόσο των εισπράξεων, όσο και των πληρωμών. Η ανωτέρω άποψη ενισχύεται και από το ότι θα αποτελούσε νομικό παράδοξο το άρθρο αυτό (256 ΠΚ) να έχει θεσπιστεί μόνο για τους υπαλλήλους, που προσδιορίζουν και εισπράττουν τα έσοδα, όχι όμως και για εκείνους που διαχειρίζονται τα, ήδη, αποκτηθέντα, από το Δημόσιο, έσοδα, ή να εννοεί, ότι οι τελευταίοι απειλούνται, από άλλη διάταξη, αφού, άλλωστε, δεν γίνεται τέτοια παραπομπή.

Αυτές οι διαπιστώσεις, που αφορούν τον προϊσχύσαντα ΠΚ, όσον αφορά την απιστία περί την υπηρεσία, του δημοσίου υπαλλήλου εξακολουθούν να ισχύουν και στην νέα διατύπωση του άρθρου 390 του ΠΚ, πλην όμως τώρα, αυτή η νέα διατύπωση, που αντικατέστησε το άρθρο 256 του παλαιού ΠΚ, μετατρέπει, ριζικώς, ως προς τα ποσά, αλλά και τις ποινές, το αδίκημα της απιστίας περί την υπηρεσία και αυτή, βέβαια, είναι η χειρότερη δυνατή πράξη, που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνοντας, στα μαλακά, τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος. 

Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. 

(Προφανώς, οι Συριζαίοι θέλησαν να ρίξουν στα μαλακά, όσους δικούς τους ανθρώπους εμπλέκονταν, σε αυτού του είδους τις άδικες πράξεις και μαζί, με αυτούς, έριξαν στα μαλακά και τους προηγούμενους, όπως και τους επόμενους. Βέβαια, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, άλλαξε, ξανά την διάταξη του άρθρου 390 ΠΚ, αλλά το κακό έγινε).

Δυστυχώς.