Ουκρανία : Προς επαναγέννηση της Νοβορωσίας, στα ανατολικά και νότια ουκρανικά εδάφη; Πιθανότατα, ναι. (Και αυτό, με δεδομένες τις συμβατικές αδυναμίες του ρωσικού στρατού, θα πάρει καιρό).

 

Όπως όλα δείχνουν, κάπως έτσι, θα διαμορφωθεί ο νέος χάρτης, στον παλαιό ουκρανικό χώρο, με την μερική αναγέννηση της Νοβορωσίας, μετά το πέρας του πολέμου, που διεξάγεται, από τις 24/2/2022. Αυτό είναι κάτι, που θα το δείξει το μέλλον.

Οι μάχες, στο ανατολικό, αλλά και στο νότιο, μέτωπο αλλά και στο νότιο μέτωπο του ουκρανικού πολέμου, συνεχίζονται, με μία αργή, αλλά και σταθερή βελτίωση των θέσεων του ρωσικού στρατού. 

Η αλήθεια είναι, όπως έχω γράψει και στο πρόσφατο παρελθόν, ότι ο πόλεμος αυτός έχει αναδείξει τις συμβατικές στρατιωτικές αδυναμίες, επί του εδάφους, των ρωσικών δυνάμεων, αλλά η αιτία αυτών των στρατιωτικών αδυναμιών δεν εμφανίζεται τόσο, στο πεδίο της οργάνωσης και της επιμελητείας, ή του στρατιωτικού εξοπλισμού, που παρέχονται στο ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, όπως θέλουν να ισχυρίζονται διάφοροι Δυτικοί κυβερνητικοί, δημοσιογραφικοί και στρατιωτικοί κύκλοι, στα πλαίσια του πολέμου της προπαγάνδας, που έχει εξαπολυθεί, από την Δύση, προκειμένου να υποβαθμιστεί η ρωσική στρατιωτική στρατιωτική παρουσία και δυναμικότητα.

Το ουσιαστικότερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, στην Ουκρανία, είναι ότι η στρατιωτική του δύναμη είναι, αριθμητικά, μικρή και φυσικά, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να επιτύχει τους στόχους, που έχουν τεθεί από την ηγεσία. Αυτό το έχω ξαναγράψει και εξακολουθεί, πάντα, να αποτελεί την ραχοκοκαλιά των αδυναμιών, που παρουσιάζει ο ρωσικός στρατός, στα ουκρανικά πεδία των μαχών. Και φυσικά, αυτός είναι ο λόγος, για το γεγονός ότι η εκστρατεία, στην Ουκρανία, έχει, χρονικά, επιμηκυνθεί και γι’ αυτόν τον λόγο, δεν είναι ορατή η λήξη του πολέμου. 

Παρά ταύτα, όπως έχω, πάλι, ξαναγράψει, αυτά, που έχει επιτύχει, επί του εδάφους, το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα είναι πάρα πολλά, σε σχέση με την δυναμικότητά του και αυτό οφείλεται, βασικά, στην παταγώδη αποτυχία της ουκρανικής επιστράτευσης, η οποία, απλά, δεν λειτούργησε και ουσιαστικά, είναι σαν να μην υπήρξε, αλλά και στην πλήρη αεροπορική κυριαρχία των Ρώσων, στους αιθέρες της Ουκρανίας. 

Όμως, το πολεμικό μέτωπο και τα εδάφη, που έχει κατακτήσει, εκτείνονται, σε μια τεράστια περιοχή, από την Ανατολή, μέχρι τον νότο, γεγονός, που φέρνει τις μεγάλες και δύσκολες επιχειρησιακές προκλήσεις, που αντιμετωπίζει εκει, ο ρωσικός στρατός.

Με δεδομένο το γεγονός ότι το status αυτής της στρατιωτικής ισορροπίας, στα ουκρανικά εδάφη και στους αιθέρες, δεν πρόκειται να παρουσιάσει οποιαδήποτε βελτίωση, υπέρ των ουκρανικών πολεμικών δυνάμεων, φαίνεται ότι ο πόλεμος θα διαρκέσει, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να σπάσει η ραχοκοκαλιά του ουκρανικού στρατού, επί του εδάφους. 

Και φυσικά με δεδομένο των παραπάνω χάρτη, που παρουσιάζει τις πραγματικές επιδιώξεις του Βλαντιμίρ Πούτιν και της ηγεσίας του ρωσικού κράτους, για την δημιουργία - ή μάλλον την μερική αναγέννηση - της Νοβορωσίας της παλιάς τσαρικής εποχής, στα εδάφη της ανατολικής και της νότιας Ουκρανίας, η οποία Νοβορωσία θα ενταχθεί, με κάποια μορφή, στην ρωσική ομοσπονδία, όταν και εφόσον ολοκληρωθεί η επαναδημιουργία της, τα καθήκοντα του ρωσικού εκστρατευτικού σώματος, στην Ουκρανία, αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται, σε τεράστιο βαθμό, ο οποίος καθιστά προβληματική, ως προς το χρόνο έλευσής της, την λήξη του πολέμου. 

Ο πόλεμος αυτός θα διαρκέσει μήνες - ίσως και πολλούς μήνες -, προκειμένου να τερματιστεί, διότι, όπως γίνεται σαφές, από τον παραπάνω χάρτη, δεν είναι εύκολο να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, μέσα σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, από το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, υπό την παρούσα του σύνθεση. 

Ως εκ τούτου, το μέλλον του πολέμου προιωνίζεται να είναι μακρύ και φυσικά, κακό - πολύ κακό - και για τους αμάχους, αλλά και για το στρατιωτικό προσωπικό, που συμμετέχει, στις μάχες και οι ανθρώπινες απώλειες πρόκειται να είναι μεγάλες και βαριές. 

Αυτό θα συμβεί, διότι τα εμπλεκόμενα μέρη, δηλαδή η Μόσχα, το Κίεβο και κυρίως, η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, δεν έχουν καμία διάθεση συνδιαλλαγής και έχουν, ως στόχο, την επίτευξη, στα πεδία των μαχών, των αντικειμενικών σκοπών, που, για την Ρωσία είναι η δημιουργία, όπως γράφω, η δημιουργία της Νοβορωσίας και από την άλλη πλευρά, το Κίεβο να περισώσει ό,τι μπορεί και να κρατήσει μια ικανή να εδαφική λωρίδα, στην οποία να μπορεί να ασκεί την εξουσία του, ενώ οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, αυτό που επιδιώκουν είναι, προφανώς, η διαρκής φθορά των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και ει δυνατόν, η δημιουργία ενός νέου Αφγανιστάν στα ουκρανικά εδάφη, προκειμένου, μακροχρόνια, η Μόσχα να υποστεί μια ήττα, ανάλογη εκείνης, που υπέστη η “Σοβιετική Ένωση”, στην δεκαετία του 1980, αλλά και της τελευταίας εξευτελιστικής ήττας, που υπέστησαν η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, μόλις, πέρυσι, στο Αφγανιστάν, ύστερα από μια 20ετή κατοχή.

Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εύκολο, διότι, στο Αφγανιστάν, ούτε οι “Σοβιετικοί”, ούτε οι Αμερικάνοι είχαν μια εθνική πληθυσμιακή βάση, πάνω στην οποία να μπορούσαν να βασιστούν. Στην Ουκρανία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι Ρώσοι έχουν μια μεγάλη πληθυσμιακή βάση, πάνω στην οποία στηρίζονται και επί της οποίας, θα μπορέσουν να βασίσουν την εξουσία τους, στα εδάφη, που πρόκειται να κατακτηθούν, από αυτούς. 

Δεν θα υπάρξει, δηλαδή, αυτός ο ανταρτοπόλεμος, τον οποίον αντιμετώπισαν, διαδοχικά, η Μόσχα, η Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ, στο Αφγανιστάν, ή, τουλάχιστον, στην περίπτωση της Ουκρανίας, αυτός ο ανταρτοπόλεμος, που πιθανόν να υπάρξει, μπορεί να αντιμετωπιστεί, με ένα εθνικό ξεκαθάρισμα του εδάφους· αυτό που ονομάζουμε εθνοκάθαρση. 

Σημασία έχει ποια θα είναι η τύχη της εναπομείνασας Ουκρανίας. Στο παρασκήνιο, λέγονται πολλά· ότι δηλαδή αυτή είναι πιθανό να ενσωματωθεί, στην Πολωνία, αλλά η δική μου γνώμη είναι ότι κάτι τέτοιο δεν φαίνεται καθόλου πιθανό και λόγω των εθνοτικών διαφόρων ανάμεσα στους πληθυσμούς των δύο χωρών, αν και στην Δυτική Ουκρανία υπάρχει πολωνικός πληθυσμός, ο οποίος, όμως, δεν αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού της δυτικής Ουκρανίας. Ως εκ τούτου, το πιο πιθανό είναι ότι αυτό το κομμάτι, που θα παραμείνει ως Ουκρανία, να προσπαθήσει να συνεχίσει την ύπαρξη του, ως χωριστό κράτος, το οποίο να εξουσιάζεται, από την τοπική ελίτ που το διοικεί και σήμερα. 

Ερώτημα παραμένει η σχέση του αυτού του κράτους, με την Ρωσία, η οποία είναι πολύ πιθανό να απαιτήσει τα εδάφη του εναπομείναντος ουκρανικού κράτους να λειτουργήσουν ως buffer zone, προκειμένου να μην εισέλθουν νατοϊκά οπλικά συστήματα, στην περιοχή αυτή. Αλλά, όλα αυτά είναι αρκετά μακρινά και πρέπει να μεσολαβήσουν πολύς χρόνος και πάρα πολλά γεγονότα, για να φθάσουμε, στο σημείο της όποιας διευθέτησης του προβλήματος.

Ως εκ τούτου, δυστυχώς, ο πόλεμος, στην Ουκρανία, θα συνεχιστεί και αυτός είναι που θα καθορίσει την τύχη του ουκρανικού κράτους και του λαού του. 

Και αυτό είναι κάτι, που πρέπει να περιμένουμε, για να το παρακολουθήσουμε και να το δούμε.