ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Η  αείμνηστη Rosa Luxemburg όταν έθετε το δίλημμα, ανάμεσα, στην διαδικασία της κοινωνικοαπελευθερωτικής αλλαγής, τον σοσιαλισμό (έτσι αποκαλούσε, στην εποχή της, την διαδικασία αυτή) και την βαρβαρότητα, είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο φοβόταν...  Έκλεισαν, σήμερα (23/4/2016), έξι χρόνια, από τότε, που ο αφελής και ανίκανος  ΓΑΠ , ο ευήθης υιός του Ανδρέα Παπανδρέου , παρέδωσε την χώρα, στην κυριαρχία των διεθνών θεσμών, που γνωρίσαμε, ως τρόϊκα και η οποία λειτούργησε, ως εκπρόσωπος και διασώστης των ξένων ιδιωτών δανειστών του ελληνικού κράτους, αλλά και μέσα από μια σταδιακή διαδικασία, ως συλλογικός θεσμικός δανειστής και αντικαταστάτης τους. Από εκείνη την εποχή (Απρίλιος - Μάϊος 2010) έχουν συμβεί σημεία και τέρατα, αφού η ελληνική οικονομία έχει απωλέσει, πάνω από το 25% της παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών της, η ανεργία έχει εκτοξευθεί, στα επίπεδα του 25%, στα οποία και επιμένει να κινείται, χωρίς να εμφανίζει οποιαδήποτε σημάδια αποκλιμάκωσης. Και ενώ πριν έξι

Η παραδοσιακή ελληνική κρίση, που προέκυψε, από την μεθοδευμένη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, τον Απρίλιο του 2010 και η οποία ουδέποτε αντιμετωπίστηκε, φαίνεται, πλέον, ότι έρχεται να συναντήσει τις νέες φουρτούνες, που έχουν ενσκήψει και οδηγούν, στην αποδόμηση της ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως συνόλου. Η οπερετική αντιπαράθεση της κυβέρνησης του, παραπάνω, εικονιζόμενου Αλέξη Τσίπρα - η οποία πασχίζει (ματαίως), για την πολιτική της επιβίωση -, με τους δανειστές, γύρω από το πάνσκληρο πρόγραμμα, που της ετοιμάζουν και την ωθούν να εφαρμόσει, χωρίς ουσιαστικό αντίδωρο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Δ.Ν.Τ., δεν είναι η κυριότερη φουρτούνα, ούτε και ο σοβαρότερος κίνδυνος, για τις ευρωπαϊκές ελίτ και την ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών. Άλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση, με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2015, έχει, στην ουσία και εν τοις πράγμασι, παραδοθεί, στους ξένους δανειστές. Μπορεί, βέβαια, η αντιπαράθεση αυτή να εισάγει έναν κάποιο βαθ

  Με αφορμή μια καλή συζήτηση, για την, ιλιγγιωδώς, εξωπραγματική και επιπέδου διαστημικών αποστάσεων, αύξηση του βραχυχρόνιου ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσω των διαβόητων Eurocommercial Papers (ECPs) , που ήλθε, ως αποτέλεσμα της εγκληματικής διαχείρισης του χρέους αυτού, αρχικά, από την κυβέρνηση των σαμαρο βενιζέλων (με υπουργούς Οικονομικών τους Γιάννη Στουρνάρα και Γκίκα Χαρδούβελη ), η οποία, το 2014, το φούσκωσε, στα 129,11 δισ. € και στην συνέχεια, από την κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα (με υπουργούς Οικονομικών τους Γιάννη Βαρουφάκη και Ευκλείδη Τσακαλώτο ), η οποία, το 2015, το εκτόξευσε, στα αστρονομικά επίπεδα των 740,46 δισ. €, είναι χρήσιμο να δούμε και πάλι τα δραματικά δεδομένα του ελληνικού δημόσιου χρέους και την ανεύθυνη διαχείρισή του, από το εντόπιο πολιτικό προσωπικό. Αυτή η ανεύθυνη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου δανεισμού ξεπερνά, κατά πολύ, τα όρια του τετελεσμένου κακουργηματικού ανοσιουργήματος, αφού το έγκλημα αυτό είναι διαρκές και προσδιορίζει το σ